Lögberg - 13.09.1917, Side 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. SEPTEMBER 1917
3
Dœtur Oakburns
>
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
“Með allri virðingu fyrir dómgreind yðar, hr.
líkskoðari”, sagði einn kviðdómarinn, “finst mér
að sá grunur, að eitrinu hafi verið blandað í drykk-
inn í húsi ekkjunnar Gould, verði að engu við þá
staðreynd, að lyktin af því fanst um leið og því
var skilað þangað — eins og hr. Carlton hefir
eiðfest”.
“Satt, mjög satt”, sagði líkskoðarinn hugs-
andi. “þetta málefni er hulið mörgum óskiljan-
legum leyndardómum. Komið þér, hr. Grey. Vor-
uð þér viðstaddur þegar bróðursonur yðar þurkaði
kóngulóarvefinn og rykið af krukkunni með blá-
sýrunni í?” sagði líkskoðarinn, þegar hr. Grey
hafði svarið eiðinn.
“Já, eg var þar”, svaraði hr. Grey. “Bróðir
minn Stephen tók krukkuna ofan af hillunni þar
sem hún stóð, en varð að nota lausastiga til að
geta náð henni, og á krukkunni var mikið af ryki
og kóngulóarvef; kóngulóarvefurinn var ofinn yfir
tappann, áreiðanleg sönnun þessr^ð krukkan hafði
ekki verið opnuð um langan tíma”.
“Var þetta eftir að konan var dáin?”
“pað var rétt á eftir, þegar við komum heim
eftiFað hafa séð líkið. Bróðir minn sagði, að það
væri sönnun eða mundi vera sönnun — eg man
ekki nákvæmlega orð hans — þess, að hann hefði
ekki notað blásýruna, og meðan hann og eg vorum
að spjalla saman, tók Friðrik, auðvitað án þess að
vita að hann gerði ógagn, litla léreftsrýju og þurk-
aði rykið og kóngulóarvefinn af henni. Eg sá það
of seint til að koma í veg fyrir að hann gerði það.
Eg skýrði fyrir honum hvað hann hefði gert, og
að það gæti ollað föður hans ógæfu, svo hann varð
utan við sig af iðrun; en óhappið var unnið og
varð ekki endurbætt.”
“Höfðuð þið enga aðra blásýru í húsinu ykkar
en þessa?”
“Nei, alls enga”.
Líkskoðarinn sneri sér að kviðdómendunum.
“Ef þessi skýring hr. John Greys er rétt —
og hún staðfestir skýringu bróðursonar hans —
verðum við að viðurkenna, að hr. Stephen hefir
ekki getað blandað blásýru í lyfið við tilbúning
þess. Samkvæmt minni skoðun hefir hann ekki
getað það”.
Kviðdómendumir samþyktu þetta. “pað gat
hann áreiðanlega ekki”, sögðu þeir, “ef vitnisburð-
urinn er sannur”.
“Nú, jæja, herrar mínir, við þekkjum John
Grey sem áreiðanlegan mann og góðan mann, o,g
hann hefir eiðsvarið vitnisburð sinn frammi fyrir
guði”.
Líkskoðarinn var naumast búinn að segja
þetta, þegar undarlegur hávaði heyrðist úti — há-
vaði sem stafaði af mannmörgum hóp er stefndi
að Rauða ljósinu. Hvað er þetta? Hvað getur það
verið? Líkskoðarinn og kviðdómendurnir, frest-
uðu yfirheyrslunni um stund, þangað til þessi
truflun væri afstaðin.
En í stað þess að hætta færðist hávaðinn ns&r
og nær, og a$ síðustu ruddist hálftryllingslegt fólk
inn í salinn; og allir reyndu í einu að tilkynna ný-
ungina.
pað var einn eða annar vitnisburður kominn
í ljós.
Allur hópurinn sem inni var, stóð upp, jafn-
vel líkskoðarinn og kviðdómendurnir líka — svo
hægt veitir þessum virðulegu embættismönnum
að láta æsinguna hafa áhrif á sig. Hvað var nú á
seiði? ímyndanir eru ekki lengi að verða til, og
kviðdómendurnir létu draumóra sína leika lausum
hala. Sumir þeirra komust að þeirri niðurstöðu
að vikadrengurinn Dick hefði orðið fyrir árásum
og látið kaupa sig til að leyfa að blanda eitri í lyfið;
en flestir álitu að kroppurinn og fæturnir ásamt
höndunum, sem tilheyrðu undarlega og dularfulla
andlitihu, hefðu fundist og ættu nú að koma fram
fyrir líkskoðarann og kviðdómendurna.
/ XIII. KAPÍTULI.
Rifna bréfið.
Allur yfirheyrslusalurinn — líkingalega sagt
— var á fótum — líkskoðarinn, kviðdómendurnir,
áheyrendurnir, allur hópurinn — þegar, þessi
mannfjöldi streymdi inn með ákafa í svip sínum.
Hvaða fréttir kom hann með? Hvaða vitnisburð-
ur var nú í vændum ? Enginn þýðingar mikill að
líkindum.
pað var að eins partur af bréfi, sem vesalings
konan hafði stungið í vasann á kjólnum sem hún
var í á föstudaginn, þegar hún kom til South
WTennock, og var ný fundinn, á hann voru skrif-
aðar nokkrar línur og stór blekklessa niðan undir.
pað var undarlegt að þessi kjóll, sem alt af hafði
hangið við svefnherbergis dyrnar, hafði ekki vakið
eftirtekt lögreglumannsins né Carltons; hvorugur
þeirra hafði skoðað hann. Likskoðarinn strauk
brotin úr þessu samankreista bréfi, las það hátt
til leiðbeiningar fyrir þá eiðsvörnu, og fékk þeim
það svo til yfirlits. pað hljóðaði þannig:
“13 Palace Street, South Wennock,
föstudagskvöld hinn 10. marz 1848.
Kæri maður minn! — pú verður víst hissa að
heyra um ferð mína og að eg heilu og höldnu er
komin til South Wennock. Eg veit að þú verður
reiður, en eg gat ekki ráðið við það; við skulum
meta kríngumstæðurnar þegar við tölum saman.
Eg hefi spurt fólkið um læknana hér, og það ráð-
lagði mér sérstaklega að fá annanhvorn Greys-
bræðranna; en eg sagði því að eg kysi heldur að
fá hr. Carlton. Hvað segir þú um það? Eg verð
að biðja hánn að koma og líta eftir mér í kvöld;
þvi almenningsvagninn, sem ók með mig hingað
frá stöðinni. hefir hrist mig voðalega, og mér líð-
ur alls ekki —”
pannig endaði bréfið. Annað var þar ekki,
nema þessi stóra blekklessa. Hvort hún varð
skyndilega að hætta, eða að óhappið með blekkless-
una hefir komið henni til að byrjá á nýju bréfi,
gat enginn sagt, og líklegt að menn fengi aldrei
að vita það.
En með öllum æsingunum, hávaðanum og eft-
irvæntingunum sem þessi pappírssnepill orsakaði,
gaf hann engar upplýsingar um hver hún var, né
heldur um hinn vonda leyndardóm, hvernig dauða
hennar bar að höndum. pegar líkskoðaranum var
fengið bréfið aftur, sat hann stundarkorn þegj-
andi og reyndi ósjálfrátt að slétta hrukkurnar í
bréfinu með fingrum sínum, meðan hann hugsaði
um þetta málefni.
“Segið hr. Carlton að koma hingað”, sagði
hann alt í einu.
Carlton fanst úti í veitingahúsgarðinum, þar
sem hann stóð og talaði við nokkra af hinum mörgu
slæpingum, sem viðburðimir höfðu safnað saman.
Sökum ofanígjafarinnar, sem líkskoðarinn hafði
gefið honum, af því að hann hafði áður farið
burtu, ásetti hann sér að láta ekki aðra yfirsjón
af sama tagi eiga sér stað, vera heldur svo nálægt
að menn gætu kallað til hans.
“Aftur!” hrópaði hann, þegar þjóninn kom
til hans. “Eg vona að þeir eiðsvömu fái nóg af
mér á endanum”.
“pað er eitthvað nýtt komið í ljós, hr. pér
hafið þó hlotið að heyra hávaðann sem átti sér
stað, þegar múgurinn kom upp götuna með ný-
ungina”.
“Eitthvað nýtt”, endurtók læknirinn með
ákafa. “Hvað er það? Líklega ekki um andlitið?”
bætti hann við allhræddur með hvíslandi róm.
“Eg veit ekki með vissu hvað það er, hr.
Hópurinn tróðst svo hratt inn í salinn að eg gat
ekki heyrt það.
“Hr. Calrton, viljið þér gera svo vel og líta á
þetta”, sagði líkskoðarinn, um leið og hann rétti
honum hálfskrifaða bréfið, þegar hann kom inn.
“Getið þér sagt mér hvort það er rithönd hinn<ir
framliðnu ?”
Carlton tók við bréfinu, leyt á’það og gekk
með það að afviicnum glugga um leið og hann kleip
fast utan um það. par stóð hann og sneri baki að
mannfjöldanum á meðan hann las það. Hann las
það tvisvar sinnum, sneri því svo við og leit á hina
nliðina; sneri því svo við aftur og las það í þrið.ia
skifti. Loksins gel$ hann aftur að borðinu, þar
sem líkskoðarinn og kviðdómendurnir sátu' þeir
höfðu með æstri eftirvæntingu horft á allar hreyf-
ingar hans.
• “Hvernig á eg að geta sagt það, hr. líkskoð-
ari? Hvernig get eg vitað hvort það er hennar
rithönd eða ekki?”
“pér fenguð bréf frá henni. Getið þér ekki
munað hvernig rithönd hennar leit út ?”
'Carlton þagði eitt augnablik, hristi svo höfuið
hægt. “Eg veitti rithöndinni enga verulega efir-
tekt. Ef við hefðum bæði bréfin hér, gætum við
máske borið þau saman. pað er satt”, bætti hann
við, “eg má kanske minnast á það hér, að þegar eg
kom heim eftir fyrri yfirheyrsluna, leitaði eg að
þessu bréfi, en gat hvergi fundið það. pað er eng-
um efa undirorpið, að eg hefi kastað því í eldinn
þegar eg var búinn að lesa það”.
Hreinn sannleikur. Undir eins og Carlton
kom heim eftir fyrstu yfirheyrsluna, hafði hann
farið að leita að bréfinu. pað kveld sem hann fékk
bréfið, var hann sannfærður um að hafa fleygt því
í eldinn ásamt öðrum bréfum og bréfaumslögum
sem láu á borðinu, og brent þau öll saman; og ávalt
síðan hafði þetta verið sannfæring hans; samt
sem áður rannsakaði hann alt nákvæmlega þegar
hann kom heim eftir fyrstu yfirheyrsluna. öll
bréf úr sliðrinu, sem hékk við hliðina á ofninum,
tók hann ofan; dróg út allar skúffur uppi og niðri;
leitaði í öllum vösum fata sinna og allstaðar þar,
sem hugsanlegt var að bréfið gæti dulist, en alt
saman árangurslaust. Carton var því alveg viss
um að bréfið væri eyðilagt.
“pér getið þá ekki með vissu sagt okkur neitt
um þessa rithönd, hr. Carlton?” spurði líkskoð-
arinn.
“Ekki með vissu”, svaraði vitnið. “Mér virð-
ist þessi rithönd ekki ólík hinni, að svo miklu leyti
að eg man, sem alls ekki er greinilegt. Allar stúlk-
ur skrifa eins, nú um stundir”.
“Fáar stúlkur skrifa eins góða rithönd og
þessa”, sagði líkskoðarinn, um leið og hann benti
á rifna blaðþð. “Eruð þér nærsýnn, hr. Carlton,
fyrst þér tókuð bréfið að glugganum ?”
Carlton leit í augu líkskoðarans með dálitlum
þrjózkusvip í sínum.
“Nei, eg er ekki nærsýnn. En regnið orsakar
dimmu hér í stofunni og auk þess líður undir
kvöldið. Eg hélt líka að þetta væri áríðandi skjal,
sem gæfi upplýsingar um þetta dularfulla efni;
sökum hinnar miklu eftirtektar sem það olli”.
“Já”, svaraði einn af kviðdómendunum, “við
vorum allir gabbaðir”.
Fleiri vitni voru ekki til að yfirheyra, svo
eWki varð meira gert af því tagi. Líkskoðarinn
lagði fram og skýrði frá allri yfirheyrslunni mál-
inu viðkomandi fyrir kviðdómendunum, og skipaði
öllum að fara út á meðan þeir ýæru að íhuga það.
Á meðal fjöldans, sem hlýddi skipaninni og fór
út, var Judith Ford. Judith fór þangað til að
hlusta á yfirheyrsluna, að sumu leyti til að seðja
áína eigin fyrirgefanlegu forvitni — hina miklu
hluttekningu hennar í þessu málefni mætti auð-
vitað kalla betra nafni — að sumu leyti til að vera
til staðar ef hún þyrfti að mæta sem vitni, þar eð
hún var ein þeirra sem stundaði hana á meðan hún
var veik og lifandi.
Hún var nú samt ekki beðin að bera vitnis-
burð. Fjarvera hennar frá húsinu um það leyti,
sem konan tók lyfið og dó, orsakaði að vitnisburð-
ur hennar, frá lagalegu sjónarmiði, virtist óþarfur,
og nafn hennar var einusinni ekki nefnt fyrir rétt-
inum. Hún hafði fundið sér pláss í kyrlátum en
þægilegum krók, og þar var hún ótrufluð og veitti
yfirheyrslunni nákvæma athygli. Hún sneri ekki
augum sínum eitt einasta augnablik frá vitnunum;
hún athugaði hegðan þeirra og hlustaði á vitnis-
burðinn. Judith gat ekki gleymt því sem hún
hafði fregnað um þenna voðalega dauða; hún gat
ekki skilið kringumstæðumar sem fyfedu honum.
, Mannfjöldinn stóð í hópum með fimm, tíu eða
tuttugu persónum í hverjum, bæði heldri menn og
lítils virtir, eftir að vera reknir út úr yfirheyrslu-
sanum; allir töluðu með ákafa miklum og biðu
óþolinmóðir. Stephen Grey, bróðir hans, Brook-
lyn, Carlton og fáeinir aðrir, stóðu óþolinmóðir út
af fyrir sig og kvíðandi, sem væntanlegt var, fyrir
því, hvemig dómsúrskurðurinn yrði, hvort hann
mundi falla á Stephen Grey sem manndrápara.
Á meðan þessu fór fram, hafði Judih farið
inn til frú Fitch. Hún sat í beztu veitingastof-
unni sinni — að minsta kosti þegar hún fékk frið
og við augnabliks hvíld til að setjast —; en frú
Fitch mundi ekki eftir mörgum jafn annríkum
dögum á æfi sinni og þessum, hún sat og prjónaði
þegar Judith í svarta sorgarbúningnum sinum
kom í ljós í dyrunum, og hún þaut á fætur hálf
hrædd.
“Ert það þú, Judith? Er alt búið? Hvernig ,
féll dómurinn ?”
“pað er ekki búið”, svaraði Judith. “Við urð-
um að fara út á meðan þeir íhuguðu málið. Eg
held þeir geti ekki”, bætti hún við í mjög sorg-
mæddum róm, “dæmt hr. Stephen Grey sekan”.
“pað held eg ekki að þeir ættu að gera eftir
að hafa fengið söhnun um kóngulóarvefinn”, svar-
aði greiðasölukonan. “En það er samt sem áður
undarlegt hvernig eitrið gat komist í lyfið. Og
heyrðu, Judith, hvaða saga er það um andlitið í
stigaganginum ?”
“Já, eg veit það ekki með vissu, frú. Carlton
segir að hann haldi nú, að það hafi verið ímyndun
sín”.
“Mér finst það nú all undarlegt. Og svo mikið
veit eg, að hefði vesalings unga konan verið mér
hugkvæm, þá hefði eg reynt að komast eftir því.
Pú eft ekki frísk, Judith”.
“Eg get ekki sagt annað, en að þetta hefir
íallið mér mjög sárt og ollað mér vandræða”,
sagði Judith, “og að hugsa og gremja sig yfir
hlutunum bætir ekki útlit manna. Mér hefir líka
um tíma verið afarilt í andlitinu — nú er það samt
betra — og bæði af því og þessari sorg, hefi eg
ekki neytt neins nærandi matar í nokkra daga”.
“Eg skal gefa þér fáeina dropa af kirsiberja-
brennivíni —”
“Nei þökk fyrir, frú^ eg gæti ekki rent því
niður”, sagði Judith með meiri ákafa heldur en
vænta mátti eftir þetta góða tilboð. “Eg get
hvorki borðað eða drukkið í dag”.
“ó, rugl, Judith, þú gerir þig veika með þessu.
petta er voðalegur viðburður, því verður ekki neit-
að; en hún nú samt ókunn okkur, og það er engin
ástæða til, að hún reki okkur frá hinum reglu-
bundnu máltíðum”.
Judith svaraði þessu ekki. “Eg vildi svo feg-
in geta fengið vist núna”, sagði hún; “eg mundi
ekki hugsa eins mikið um alt þetta, ef eg hefði
eitthvað að gera; auk þessa vil eg síður vera góð-
mensku frú Jenkinson til byrðar svona lengi. pér
hafið líklega ekki af tilviljun heyrt getið um neitt
pláss, frú Fitch?”
“Eg heyrði í gær að það þyrfti að fá vinnu-
konu, fólkið, sem er nýkomið í húsið á Bakkanum.
Stofustúlkan þeirra á að skifta um pláss”.
“Hvaða nýtt fólk?”
“Nýja fólkð, sem er komið hingað langt að.
Hað heitir það nú aftur? — Chesneys, er það
ekki? Jú, Chesneys. Eg á við Cedar Lodge. pað
er ef til vill pláss sem væri hentugt fyrir þig. Nú
kem eg! Nú kem eg!” hrópaði frú Fitch, sem svar
upp á sífeld köll.
“Já, það er máske hentugt pláss fyrir mig”,
tautaði Judith við sjálfa sig. “pað lítur út fyrir
að vera vandað fólk. Eg held eg verði að fara
þangað og vita hvort það vill taka mig”.
Nú heyrði Judith alt í einu hávaða og skark-
ala fyrir utan húsið, og flýtti sér út til að vita hver
orsök þess var. Gátu hinir eiðsvörnu verið búnir
að kveða upp dóminn. Já, það var tilfellið, dym-
ar að yfirheyrslusalnum voru opnar, og mann-
grúinn hraðaði sér þangað. Fáeinar mínútur liðu
og dómurinn var lesinn upp. Fregnin um hann
þaut eins og elding um allan bæinn, þar sem menn
biðu hans allæstir.
“Við álítum að hin framliðna, sem bar hjóna-
bandsnafnið Crane, að því er mögule'gt virðist að
komast að, en skímarnafnið höfum við enn ekki
fengið að vita, hafi dáið af^því að neita blásýru í
sefandi drykk; en af hverjum henni var blandað
í drykkinn, eða hvort það var gert af vangá eða
ásettu ráði, höfum við ekki getað fundið nægar
sannanir fyrir”.
Stephen Grey var því sýkn saka. Vinir hans
þyrftust utan um hann og þrýstu hendi hans hlý-
lega og innilega. En ungi Friðrik, stundum fölur
stundum rjóður af geðshræringu, hraðaði sér heim
í rigningunni og bleytunni, til þess að loka sig inni
í svefnherbergi sínu, þar sem hann gæti verið einn
um geðshræringu sína og enginn sæi hana, um Ieið
og hann ætlaði að þakka guði fyrir frelsun föður
síns.
XIV. KAPÍTULI.
Heimili Chesneys kapteins.
Jafn slæmt og veðrið hafði verið allan daginn,
sífeld rigning og stórviðri, lét þó sólin sjá sig
skömmu áður en hún hvarf undir sjóndeildar-
hringinn, rétt eins og hún af eintómri meðaumkun
vildi gleðja hinn hverfandi dag með ljósi og hlýju.
Geislar hennar féllu á ská á vingjarnlega
hvíta húsið á Bakkanum, þar sem Chesney kap-
teinn bjó; þeir smeygðu sér á milli trjánna og
léku sér á gólfdúknum í dagstofunni. Stóri,
franski glugginn, sem náði alla leið niður að gólfi,
yar svo bjartur og hreinlegur í birtu hinna vel-
komnu geisla, og ein þeirra sem var inni í her-
berginu, sneri sér að þeim með ánægðan svip, svip,
sem bar vott um von og eftirvænting.
r
\
MÁ VERA að þér hafi aklrei komið til hugar að það
að kaupa eldspýtur væri verk sem útheimti varúð og þekk-
ingu í þeim efnum. En svo er nú samt.
pað er áríðandi að þú kaupir engar aðrar eldspýtut en
EDDYS
JEFNAFRÆÐISLEGA SJÁLFSLÖKKVANDI
“HLJóÐLAUSAR 500”
Eddyspýturnar, sem engin glóð er eftir af. Eddy er
sá eini, sem býr þessar eldspýtur til í Canada og hefir
hverri einustu eldspýtu verið difið ofan í efnafræðisblöndu,
sem alveg tryggir það að ekki lifi í viðnum eftir að slökt er.
Gáið að orðunum “Efnafræðislega sjálfslökkvandi,
hljóðlausar 500” á eldspýtnastokknum.
Whaleys blóðbyggjandi
lyf
Voriö er komiö; um þaö leyti er
altaf áríöandi a‘ð vernda og styrkja
Iíkamann svo hann geti staðið gegn
sjúkdómum. PaS veröur bezt gert
með því aS byggja upp blóöið.
Whaleys blóSbyggjandi meSal gerir
þaö.
Whaleys lyfjabúð
Hornl Sargent Ave. og Agnes St.
Gernm við Húsbúnað
pólerum, gerum upp að nýju; sláum
utan um hann ef sendur burtu. Gam-
all húsbúnaður keyptur.
J. LALONDE, 108 Marion St.
Phone Main 4786 NORW00D
*
Meiri þörf fyrir
Hraðritara og Bókhaldara
pað er alt of lítið af vel
færu skrifstofufólki hér í
Winnipeg. — peir sem hafa
útskrifast frá The Success
Business College eru ætíð
látnir setja fyrir. — Suc-
cess er sá stærsti og áreið-
anlegasti; hann æfir fleira
námsfólk en allir aðrir skól-
ar af því tagi til samans,
hefir tíu útibú og kennir
yfir 5,000 stúdentum ár-
lega, hefir aðeins vel færa
og kurteisa kennara. Kom-
ið hvenær sem er. Skrifið
eftir upplýsingum-
SUCCISS BUSINESS COLLEGE
LIMITED
WINNIPEG, MAN.
i
Friðarþing í Stokkhólmi.
Eins og frá hefir veriS skýrt höfSu
jafnaSarmetin ásett sér aS halda al-
þjóSa friSarþing í Stokkhólmi í Svi-
þjóS. Englcndingar, Bandaríkjamenn
og Fiakkar hafa bannaö mönnum
frá sér aS fara þangaS, þrátt fyrir
eindregnar kröfur margra verka-
manna, en fulltrúar eru þar mættir
frá Þýzkalandi, Austurríki, Finn-
landi, Rússlandi, Hollanli, 'Noregi,
Rúminíu og SvíþjóS.
Tilgangur fundarins er -á aS ræða
um þaS hvernig hægt se á sann-
gjarnan hátt aS enda þe-ta voSastríS
og komg á friöi, sem aúir sanngjarnir
menn megi viö una og fa trygging
fyrir framtiðai' friSi.
V-
óeirðir í Edmonton.
Verkamanhafélögin í Edmonton
hafa lýst svo megnri óánægju yfir
þeirri óstjórn sem hér á sér staS aS
til vandræSa horfir, þar sem þei.
hóta aS gera allsherjar verkfall, sem
þegjandi mótmæli gegn Íinefarétti
þeirn, sem þa uþykjast vera beitt.
Stór sigur.
Klukkan 11 f. h. 8. þ. m. gengu i
gildi í Bandaríkjunum lög, sem
banna aö nokkurt áfengi til drykkjar
sé búiS til úr korni. en haldiS veröur
áfram að búa til meðul og áfengi til
iðnaðar.
100,000,000 mælum af korni hefir ár-
lega verið eytt í áfengi og þótt sumt
af því hafi íarið til iönaöar og lyfja
þá er hitt miklu meira, sem til drvkkj-T
ar hefir farið. Þetta er stór sigur
fyrir bindindismenn og alveg í sam-
ræmi við þaS sem Good teriiplarar og
aðrir bannmenn hér í Canada hafa
fariö fram á viS stjórnina, en hún
marg neitað.
Uppskera í Manitoba.
^ÁætlaS er aö hveitiuppskera í
Manítoba í ár muni verða 48,507,154
mælar. Samkvæmt þvi veröi sem á
hveitiö er sett verður ])að $97,017,308
virði, því álitið er aö meöalverö á
öllu hveiti muni verða $2.00 mælirinn.
Níutíu og sjö miljónir dala fyrir
hveiti i fylkinu á einu hausti, er álit-
leg upphæS. ÁriS 1915 var hveiti
uppskeran i Manítoba 96,425,000 mæl-
ar eöa helmingi meiri en i ár. þá var
alt hveiti í Manítoba selt fyrir
$57,855,000 eða meðalverð um 86
cent fyrir mælirinn. ÁriS 1916- var
uppskeran mjög lítil og léleg, rúmir
10 mælar af ekrunni aS meðaltali;
JOSIE & McLEOD
Gera við vatns og hitavélar
í húsum. Fljót afgreiðsla.
151 Notre Dame Tals. G. 4321
TAROLEMA lœknar ECZEMA
Gylliniæð, geitur, útbrot, hring-
orm, kláða ög aðra húðsjúkdóma
Laeknar hösuðskóf og varnai’ hár-
fallii. 50c. hjá öllum lyfsölum.
CLARK CHEMICAL CO.,
309 Somerset Block, Wínnipeg
Silki-afklippur
til að búa til úr duluteppr. Vér höfum
ágætt úrval af stórum pjötlum meðalls-
konar litum
Stór pakki fyrir 25c
5 pakkar fyrir $1.00
Embroidery silki
af ýmsum tegundum og ýmsum litum
1 unzu pakki aðeins 25c
Peoples Specialties Co.
P.O. Box 1836 jWinnipejj, Man.
—
Williams & Loe
Reiðhjól og bifhjóla stykki og á-
höld. Allskonar viSgeröir.
BifreiSar skoðaðar og endurnýjaS-
ar fyrir sanngjarnt verö. Barna-
vagnar og hjólhringar á reiðum
höndum.
764 Sherbreoke St. | Homi Hntpe Dame
Wm. H. McPherson,
Uppboðshaldari og
Virðingamaður . .
Selur viðuppboð Landhúcaðaráhöld, a.s-
konsr verzlunarvörur, húsbúnað og fleira.
264 Smith St. Tals. M.1T81
ATHUGIÐ!
Smáauglýsingar I blaðtð verða
alls ekkl teknar framvegis nema
Því aðeins að borgun fylgi. Verð
er 35 cent fyrir hverrf* þumlung
dálkslengdar í hvert skifti. Engtn
auglýsing tekln fyrir minna en 35
cents í hvert skifti sem hún birtist.
Bréfum með kmáauglýsingum, sem
borgun fylgir ekki verður alls ekkl
sint.
Andlátsfregnir eru birtar án end-
urgjalds undlr eins og þær berast
blaðinu, en æfiminnlngar og erfi-
ljóð verða ails ekki birt nema borg-
un fylgi með, sem svarar 15 oent-
um fyrir livem þumhmg dáiks-
Iengdar.
Brown & McNab
Selja I heildsölu og smásölu myndir
myndaramma Skrifið eftir verði á
stækkuðum myndum 14x20
176 Carlton St. Tals. tyain 1367
t— 1 "
GIGTVEIKI
Heimalæknlng veitt af þeim sem
hlaut hnna.
Vorið 1893 varö eg veikur af
vöSvagigt og bólgugigt. Eg kvald-
ist eins og allir sem þessa veiki
hafa I 2 til 3 ár. Eg reyndi lyf
eftir lyf og lækni eftir lækni, en
batnaði aldrei nema rétt 1 bráðina.
Loks fékk eg lyf sem læknaði mig
alveg og eg hefi aldrei orSið veikur
aftur. Eg hefi gefið þetta fyf mörg-
um sem kvöldust voðalega; jafnvel
þeim sem lágu rúmfastir af gigt
og það hefir aldrei brugSist aS
lækna.
Kg vil láta alla sem þjást af
þessari voða veikl — gtgtinni, reyna
þetta ágæta lyf. SendiS ekki eitt
einasta cent; sendiS að eins nafn
og áritun og mun eg þá senda lyfiS
ókeypis til reynslu. Eftir aS þér
hafiS reynt þaS og þaS hefir lækn-
aS ySur af gigtinni þá getiS þér
sent verSIS, sem er $1.00 en muniS
eftir þvl aS eg vil ekki aS þér sendiS
peningana nema þvi aS eins aS þér
séuS viljugir aS gera þaS. Er þaS
ekki sanngjarnt? HvaS á aS þýða
aS þjást lengur þegar ySur er boSin
Ilkominn lækning ókeypis?
DragiS ekki aS skrifa; geriS þaS
dag.
MARK H. JACKSON,
No. 458D Gurney Bldg.,
Syracuse, N. Y.
-
þá var meSalverS $1,75 og verS alls
hveitis í Manítoba $53,294,777.