Lögberg - 25.10.1917, Page 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 25. OKTÓBER 1917
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
Fyrir utan dyrnar stóð Lucy, skjálfandi af
hræðslu, hallandi sér að dyrastafnum. Hávaðinn
í herbergi föður hennar hafði vakið eftirtekt henn-
ar, svo að hún hljóp upp, en stóð kyr fyrir utan
dymar, of hrædd til að fara inn. Hún snerti hand-
legg Carltons.
“ó, segið þér mér hvað skeð heíir? Eg heyrði
nafn Lauru. Hvað hefir hún gert?”
Carlton hristi hendi hennar af sér og hélt
áfram hugsandi. En áður en hann var kominn
ofan úr stiganum, áttaði hann sig og gekk aftur
til litlu stúlkunnar.
“Verið þér ekki hræddar, góða; það er ekkert
til að vera hrædd af. Eg bar upp uppástungu fyrir
hr. Chesney kaptein, og þegar hann svaraði henni
gleymdi hann að vera kurteis. pað jafnar sig alt,
og þér megið segja Lauru það frá mér. Fyrirgefið
mér að eg var svo ókurteis, Lucy, við yður; eg
gleymdi sjálfum mér á því augnabliki”.
Hann yfirgaf húsið og gekk að hliðinu, þar
mætti hann báðum Chesney systrunum. J7ær
höfðu glejunt einhverju, sem þær ætluðu að taka
með sér ofan í bæinn, og voru því komnar aftur til
að sækja það. Carlton nam staðar fyrir framan
þær og lyfti upp hattinum. Jana furðaði sig á að
hann var svo djarfur að stöðva þær.
“Get eg fengið að tala fáein orð við yður í
einrúmi ?” spurði hann Lauru alt í einu.
Hún roðnaði mikið; en af hugsunarleysi eftir
fáein augnablik ætlaði hún að fara með honum, ef
Jana hefði ekki hindrað hana. '
“J7ér getið ekki haft um neitt leyndarmál að
ræða við ungfrú Lauru Chesney, sem ekki má
segja.í annara áheyrn, hr. Carlton. Eg verð að
biðja hana að neita tilmælum yðar”.
Með opinberri þrjózku við systur sína, gat
Laura ekki orðið við bón hans. Carlton sá líka að
hún gat það ekki, og áform hans var ákveðið.
Hann sneri sér að Lauru, um leið og hann bað ung-
frú Chesney að hlusta á sig, en gaf henni svo
engan gaum fremur en hún væri ekki til staðar.
“Eg hefi talað við Chesney kaptein. Eg hefi
beðið hann að leyfa mér, að eg mætti snúa mér til
þín, en hann tók á móti tilmælum mínum eins og
þau væru svívirðing fyrir sig. Hann vildi ekki
leyfa mér að bera fram bón mína eða koma með
skýringar; hann hagaði sér þannig við mig, sem
eg held að enginn heiðarlegur maður hafi áður
þurft að mæta. Laura, eg gét nú hér eftir að eins
treyst þér”.
Hún stóð fyrir framan hann blóðrjóð í fram-
an, hrædd en ánægð.
“En Pómaborg var ekki bygð á einum degi”,
bætti Carton \ lú “Steini var bætt við stein, kalici
við kalk, og stoð við stoð. Jafn illa og Chesney
kaptemn hefir tekið á móti mér í dag, vil eg þó
fyrirgefa honum þín vegna, og eg vona að sú stund
komi, þegar mögulegt verður að fá hann til að
hlusta á okkur. Við verðum bæði að reyna að
sigra hleypitíóma hans”.
Jana gekk nú nær þeim; hún vissi hvernig
framkoma sín mundi hafa verið, ef þessi uppá-
stunga hefði verðið borin upp fyrir henni, og hún
efaðist lítið um hvemig faðir hennar mundi hafa
tekið henni.
“Hefir faðir minn bannað yður að koma á
heimili sitt1?”
“Já, hann gerði það. En, eins og eg sagði
verður systir yðar og eg að vona að við getum
sigrað hleypidóma hans. Ungfrú Chesney”, sagði
hann um leið og hann greip hendi hennar gagn-
stætt vilja hennar, “verið þér okkur ekki andstæð.
Eg get ekki mist Lauru.
“J?ér segið ‘okkur ekki andstæð’, svaraði Jana.
“pessi orð benda næstum því á það, að í þessu
málefni s? systir mín yður samjdóma. Er það
þannig?”
“Já, það er hún”, svaraði Carlton mjög alvar-
legur; “samband ástarinnar. Ungfrú Chesney,
það er ekki barnsleg tilhneiging, sem við berum
hvort til annars, sem mögulegt er að leggja frá
sér eða losa sig við, jafnvel ekki samkvæmt vilja
föður ykkar. Viljið þér hjálpa okkur til að sigra
mótstöðu hans?”
“Nei”, sagði Jana lágt en ákveðin. “Eg er
mjög hrygg og undrandi yfir því að heyra yður
segja þetta. pað sem þér hugsið um og ætlið
yður, skeður aldrei”.
“Eg sé það nú”, sagði hann eins kuldalega og
hann gat, “að þér eruð á sömu skoðun og faðir
yðar, gagnstæð okkur. Ungfrú Chesney — leyfið
mér að segja það — þér eruð máske enn ekki ósigr-
andi. Eg segi yður, og segi Lauru það í nærveru
yðar, að eg vil gera alt sem í mínu valdi er til að
þröngva þessum ráðum yðar; eg vil gera alt sem
eg get til að öðlast hana. Elskan mín —” og rödd
hans breyttist; hann talaði nú blíður og innilegur
— “vert þú að eins trygg við^nig,- það er alt sem
eg bið þig um. Eg fæ ekki oftar að koma í hús
föður þíns; en eg skal sjá þig annarstaðar, þó það
verði að eins af tilviljun á götunni, eins og núna.
Verið þér sælar ungfrú Chesney”.
Hann gekk ofan í bæinn, en sannfæring um
framtíðar sorgir fæddist í huga Jönu Chesney, þeg-
ar hún horfði á eftir honum. En hana grunaði
ekki hve beisk sú sorg mundi verða.
XVIII. KAPÍTULI.
Andlitið sýnir sig aftur.
Laúra Chesney átti í miklu stríði við sjálfa
sig. Tvær tilhneigingar borðust um völdin í huga
hennar.
Átti hún að vera hlýðin eða óhlýðin? Átti
hún að ganga hina beinu götu skyldunnar og
hlýða föður sínum, samkvæmt þeim skilningi á
hinu rétta sem hún var alin upp við, eða átti hún
að þrjózkast við því að yfirgefa heimili sitt, yfir-
gefa það með leynd til þess að verða kona Carltons?
Dag þann sem Carlton hafði beðið Chesney að gefa
sér Lauru, hafði faðir hennar skipað að hún skyldi
koma upp til sín. Hann hlífði henni ekki; sér-
hverri ásökun, sem málefninu var á einhvem hátt
viðkomandi var beint að henni af hinum æsta
föður hennar, og að síðustu bannaði hann henni
að renna huga sínum til Carltons nokkru sinni
eftir þetta. Svívirðingarnar sem hann jós yfir
læknirinn, er ekki grunaði neitt um þetta, hefðu
þótt stórkostlegar ef þær hefðu verið talaðar á
leiksviði í leikhúsi; nú vöktu þær að eins mótþróa
og þrjózku hjá Lauru. Hann sagði henni, að sér
geðjaðist ekki að Carlton, nema sem lækni, og að
ekkert í heiminum gæti fengið sig til að taka hann
í fjölskyldu sína. Og þetta staðfesti hann með
nokkrum ónauðsynlegum orðum.
Laura dró sig í hlé miög eftirlát, að því er
séð varð. Hún þorði ekki að sýna honum neina
óhlýðni, og kapteinninn komst að þeirri niður-
stöðu, að öllu væri vel fyrirkomið. Hvort að
hinar uppreistargjömu, eirðarlausu tilfinningar
Lauru, mundu seinna hafa látið undan skyldunni,
ef hún hefði verið látin ein út af fyrir sig, er ekki
hægt að vita, en Carlton notaði hvert tækifæri til
að halda þeim við og auka hær.
Hann vantaði ekki tækifærin. Laura — hin
áhyggjulausa, síngjama, ámælisverða Laura —
hafði látið undan fortölum hans og samþykt að
hafa leynda samfundi. Hvert kveldið á fætur
öðru þegar dimt var orðið, var Carlton til staðar
í myrka kjarrinu, sem var fyrir framan hús Ches-
neys kapteins, og Laura átti alls ekki erfitt með að
koma þangað til hans. Kapteinninn og ungfrú
Chesney hefði átt jafnhægt með að fara út og
mæta hlaðinni fallbyssu eins og til að mæta karl-
manni, svo allar hreyfingar Lauru voru frjálsar.
En það var ekki mögulegt að þetta gæti lengi
haldið áfram, Laura var ekki alin upp við látalæti,
uppgerð og svik, og hún skammaðist sín yfir
sjálfri sér. J?að var líka annað sem olli henni hug-
arangurs — hún var hrædd við uppgötvun. Á
hverju kveldi, þegar hún læddist skjálfandi inn í
kjarrið, sagði hún Carlton að þetta yrði að vera í
síðasta skifti; hún þyrði ekki að koma aftur. Og
setjum svo að þetta yrði það síðasta, hvað skeður
þá? spurði hann. Áttu þau að skilja fyrir fult og
alt?
Að hugur vesalings Lauru var of mjög
hneigður til að aðhyllast þær ástæður, sem hann
hvíslaði að henni — að það var að eins ein aðferð
til að ráða bót á þessu vandræðalega ásigkomu-
lagi, nefnilega sú, að flýja með honum. pað þurfti
ekki nema fáeina daga til að fullkomna þetta —
að sannfæra hana um, að þetta væri í öllum til-
fellum það bezta sem þau gætu gert, og fá hana
til að samþykkja þetta. Á meðan hún væri Laura
Chesney, myndi faðir hennar vera jafn óbilgjarn
og ósigrandi, sagði hann; en þegar þau væri gift,
myndi þeim verða auðvelt að fá hann til að fyrir-
gefa. petta hélt Carltori sjálfur, þegar hann sagði
þetta. Hann hélt að þessar hávaðagjörnu og bráð-
fyndu manneskjur, sem er svo gjamt til að hella
úr sér ilskunni í einum spretti, myndu ekki bera
fáþykkjuna mjög lengi. Hann hefir máske haft
rétt fyrir $ér í því, að það er vanalega þannig, en
það eru undantekningar frá öllu. Með mörgum
tárum, stunum og samvizkubiti gaf Laura sam-
þykki sitt, og Carlton sagði henni um leið frá
áformum sínum. Hefði honum ekki verið bannað
að koma í húsið, þá hefði Laura aldrei gefið sam-
þykki sitt til þessa fyrirtækis; en að .halda áfram
að læðast út hrædd og skjálfandi til að sjá hann,
hefði hún ekki þorað, og að Jifa án þess að sjá hann
hefði hún alls ekki getað þolað^til lengdar.
pessir fáu dagar, sem liðnir voru eftir að
faðir hennar varð ósáttur við elskhugann, fundust
hehni eins langir og heilt ár. Síðar á æfi sinni
þegar hún leit til baka til þessara tíma, spurði
hún sjálfa sig hvört það væri í raun og veru mögu-
legt, að þetta hefði að eins verið fáir dagar, í mesta
lagi fjórtán, meðan hún var að fá sig til að yfir-
gefa heimili sitt með Carlton. Að eins fáeinir
dagar meðan hún var að íhuga þetta fyrirtæki,
sem varð að ákveða um alt framtíðarlíf hennar.
En við verðum að halda áfram.
pað var hér um bil mánuði eftir dauða frú
Crane, og tunglíð gladdi jörðina aftur með geislum
sínum, sem voru raunar daufir og óskírir. Dimm
ský svifu í gegnum geiminn, og fáeinir regndropar
íéllu niður við og við, sem boðuðu meira úrfelli.
Laura Chesney læddist út úr húsi föður síns
um dymar, sem notaðar voru aðallega af vinnu-
fólkinu. Hún var í svörtum silkikjól, af því hún
var að syrgja lafði Oakbum samkvæmt tízkunni,
og hafði lagt svart sjal yfir höfuð sitt og herðar.
Hún gekk hratt niður mjóa hliðarstiginn, sem lá
frá þessum dyrum út að garðshliðinu, og hljóp
inn í þétta trjárunnann. petta var á ynilli kl. átta
og níu, og hefði hin daufa tunglsbirta ekki verið
til staðar, þá hefði verið afardimt. Laura kom
seinna en hún hafði ætlað sér. Kapteinn Chesney
var nú orðinn svo hress aftur að hann var á ferli,
bæði inni og úti, og honum hafði þóknast að láta
tekönnuna standa og bíða á borðinu, áður en hann
lét Jönu hella úr henni í bollana. Laura sat mjög
óþolinmóð; beið Carlton eftir henni? og skyldi
hann fara aftur? Laura drakk teið sitt mjög
fljótt, og neitaði að þiggja meira, fór svo út úr her-
berginu um leið og hún sagðist hafa höfuðverk.
Án þess að skeyta um regndropana sem féllu
úr loftinu, eða mörgu dropana sem duttu ofan á
hana, þegar trén og kjarrið skalf, þaut Laura mitt
inn á milli Jreirra. par stóð Carlton og hallaði sér
að tré, sem var gildara en hin. Laura, sem ávalt
var hrædd um uppgötvun þessara samfunda, flýtti
sér til hans til að leita huggunar.
“ó, Lewis, eg var svo hrædd um að þú værir
farinn! Eg hélt að eg gæti aldrei losnað í kveld.
Pabbi var að lesa í blaðinu og Jana vildi ekki hella
teinu í bollana fyr en hann beiddi um það. Eg
þorði ekki að fara fyr en eg var búin að drekka
teið, því annars hefði verið kallað á mig”.
Að eins eitt kveld enn þá, Laura, og svo verð-
ur alt búið”, var hið huggandi svar hans.
Að minsta kosti leit hann svo á, að það hlyti
að vera huggandi. En það skref sem Laura ætlaði
nú að stíga, stóð fyrir hugskotssjónum hennar í
allri sinni alvöru og dimmu skelfingu.
“Eg veit ekki hvort eg get gert það, Lewis”,
tautaði hún með hryllingi. “J?að er svo voðalegt
fyrirtæki. Heyrir þú, Lewis? — svo voðalegt fyr-
irtæki”.
“Hvað þá?” spurði Carlton.
“Að hlaupa burt úr húsi föður míns. Eg hefi
lesið um slíkt í bókum, en eg hefi aldrei þekt neinn
sem hefir framkvæmt það í raun og veru, og nú,
þegar stundin nálgast, get eg ekki lýst Jrví fyrir
þér hvem hrylling það vekur hjá mér. Við erum
alin upp til að vera hlýðin”.
“pey, Laura! pú lítur á þetta með ónauð-
synlegri alvöru”.
Hún svaraði ekki hátt, en hún fór að spyrja
sjálfa sig, hvort mögulegt væri að lita með ofmik-
illi alvöru á flótta dóttur frá húsi föður síns.
Samvizka Lauru var óvanalega vel vakandi þetta
kveld. Lítill tunglsgeisli féll nú á andlit hennar
á milli trjánna og Carlton sá strax hve alvarlegur
svipur þess var. Hann gat sér til um hugsanir
hennar og svaraði þeim.
“Laura, þú mátt trúa mér, þú getur haft of
alvarlegar skoðanir um þetta. pegar einhver fað-
ir er of ráðríkur, þá hefir dóttir hans heimild til
að brjóta fjötra sína. J?ú ert þó hvorki reikul eða
staðfestulaus Laura, Laura! pú ætlar þér þó ekki
að eyðileggja áform okkar? pú ætlar líklega ekki
að hopa á hæl frá mér á síðasta augnabliki?”
Hún fór að gráta. “Nei, eg vil ekki skilja við
þig”, sagði hún. “En eg veit ekki hvemig það er;
eg er svo hrædd við alt í kveld, mest af öllu hrædd
við hina óvissu framtíð”.
Carlton gerði alt hvað hann gat til að hugga
hana. Ástrík, alt of glæsilega röksemdafærsla.
lymsk og slæg orð, sem blíðan huldi falsið í, var
hvíslað í eyra hennar. það var að eins gamla sag-
an, sem áður hefir oft verið sogð, og verður eflaust
sögð mörgum sinnum enn þa, þar sem tilhneiging
og samvizka eru andstæðar, og hin síðari verður
undan að láta.
“Eg get ekki lifað án þín”, endurtók hann
með ákafa miklum. “J7ú mátt ekki bregðast
mér núna”.
pað getur verið að hann hafi álitið að hún
gæti ekki lifað án hans. Hún lét huggast og varð
róleg. Smátt og smátt hurfu tormerki hennar,
eitt og eitt í senn, og hún fór að tala um áform
þeirra við hann, hvemig hún ætti að komast burt,
án þess að eftir henni yrði tekið og hún elt. I ’ótl a-
stundin nálgaðist; eftir tuttugu og fjóra klukku-
tíma átti flóttinn fram að fara.
En það var orðið framorðið; það var kominn
tími til fyrir Carlon að fara og fyrir Lauru að vera
inni, svo hennar yrði ekki saknað. Carlton yfirgaf
hana loksins með mörgum kveðjuorðum, marg-
endurteknum. Laura stóð í sömu spomm fáeinar
mínútur, til þess að jafna sig og til þess að endur-
taka í huga sinum hinn kæra, stolna samfund. Að
eins nokkrar stundir enn þá. og að þeim liðnum,
ef alt gengi vel, var hún hans um alla ókomna æfi-
daga.
Runnamir og trén í kringum hana vom áreið-
anlegt skýli. J?að var þurt þar og logn, og hún
hafði látið sjalið detta af herðum sínum án þess
að hugsa um hvar það var. En nú fór hún að leita
að því, og einmitt á sama augnabliki hvarf skýið
sem skygði á tunglið, og Laura leit á það milli
blaða trjánna, það var bjartara nú en það hafði
verið þetta kveld.
pegar hún var búin að taka sjalið upp, fleygði
hún því á axlir sínar, en um leið rak hún upp hljóð,
og blóðið hætti næstum að renna um æðar hennar.
pað stóð einhver á milli trjánna og horfð á hana;
einhver sem raunar líktist mannlegri veru, en var
þó svo ólíkur og undarlegur. Hann gekk fram og
nálgaðist, nógu nálægt til bess að mega tala lágt
og vera þó heyrður.
“Laura Chesney, hvað hefir þú að gera við
Lewis Carlton?”
Hún stóð magnlaus af hræðslu og undran og
hallaði sér upp að tré, án þess að segja nokkuð,
með galopin augu og hendumar grípandi um sjalið
“Skiftu þér ekkert af Lewis Carlton”, bætti
röddin við, “ef þú hugsar um þína eigin gæfu, jafn-
vel um líf þitt, haf þú þá ekkert saman við hann
að sælda. Spurðu hann hvað hann hafi gert við
Clarice. Spurðu hann hvort hann verzli með eitur”
Eins hægt og mögulegt varð hvarf veran og
röddin fyrir sjón hennar og heym. Laura fanst
að hjarta sitt hætti að slá og að lífið væri að
hverfa.
Nú vildi það þannig til að Carlton, eftir að
hann var gengin í burt, mundi eftir nokkru sem
hann ætlaði að segja Lauru viðvíkjandi áformi
þeirra næsta kveld. Hann hafði genðið fáein skref
niður veginn, áður en hann mundi eftir því; en
hann sneri strax við, lauk upp hliðinu og gekk inn
í garðinn. Að eins fáein skref frá honum, rétt
fyrir framan gangstiginn, stóð maður í stórri ferða
kápu með stóran og breiðan hatt á höfðinu, gildur
en lágvaxinn — að því er C'arlton sýndist. Hann
áleit að þetta væri einn eða annar ferðamaður, sem
líklega væri nýkomÍNn og ætti viskifti við heimilis-
fólkið; hann áleit að hann hefði farið inn um hliðið
á sama augnabliki og hann sjálfur fór út. par eð
hann var sér þess meðvitandi, að hann var nú ekki
staddur á landi Chesney í hinum bezta tilgangi,
varð læknirinn mjög feiminn. Á þessu augnabliki
sneri ókunni maðurinn sér við og lyfti upp hattin-
um, sér til stórrar undmnar sá Carlton sama and-
litið sem hann hafði séð eitt sinn áður.
pað var ama andlitið og hann hafði séð hjá
stiganum í Palace Street, kveldið það sem sjúkl-
ingur hans dó; sama hörkulega andlitið með hið
mikla svarta kinnskegg og hrímföla hörundið.
Vaxandi hlæðsla, eins og hinn dauði stæði fyrir
framan hann, greip Carlton; hann vissi ekki hvort
veran fyrir framan hann var afturganga eða mann-
eskja; hann studdi hendinni á enni sér litla stund
til þess að ná sjálfstjóm sinni, en þegar hann leit
upp aftur var vofan, horfm.
MÁ VERA að þér hafi aldrei komið til hugar að það
að kaupa eldspýtur væri verk sem útheimti varúð og þekk-
ingu í þeim efnum. En svo er nú samt.
pað er áríðandi að þú kaupir engar aðrar eldspýtur en
EDDYS
EFNAFRÆÐISLEGA SJÁLFSLÖKKVANDI
“HLJÓÐLAUSAR 500”
Eddyspýturnar, sem engin glóð er eftir af. Eddy er
sá eini, sem býr þessar eldspýtur til í Canada og hefir
hverri einustu eldspýtu verið difið ofan í efnafræðisblöndu,
sem alveg tryggir það að ekki lifi í viðnum eftir að slökt er.
Gáið að orðunum “Efnafræðislega sjálfslökkvandi,
hljóðlausar 500” á eldspýtnastokknum.
Whaleys blóðbyggjandi
lyl
Vorif er komið; um það leyti er
altaf áríðandi að vernda og styrkja
likamann svo hann geti staðið gegn
sjúkdómum. Það verður bezt gert
rr.eð því að byggja upp blóðið.
Whaleys blóðbyggjandi meðal gerir
það.
Whaleys lyfjabúð
Hornl Sarsrent Ave. og Atmes St-
Meiri þörf fyrir
Hraðritara og Bókhaldara
pað er alt of lítið af vel
færu skrifstofufólki hér í
Winnipeg. — peir sem hafa
útskrifast frá The Success
Business College em ætíð
látnir setja fyrir. — Suc-
cess er sá stærsti og áreið-
anlegasti; hann æfir fleira
námsfólk en allir aðrir skól-
ar af því tagi til samans,
hefir tíu útibú og kennir
yfir 5,000 stúdentum ár-
lega, hefir aðeins vel færa
og kurteisa kennara. Kom-
ið hvenær sem er. Skrifið
eftir upplýsingum-
SUCCESS BUSINESS CDLLEGE
LIMITED
WINNIPEG, MAN.
JOSIE & McLEOD
Gera við vatns og hitavélar
í húsum. Fljót afgreiðsla.
353 Notre Dame Tals. G. 4921
TAROLEMA lœknar ECZEMA
Gylliniœð, geitur, útbrot, hring-
orm, kláða ög aðra húðsjúkdóma
Laeknar hösuðskóf og varnar hár-
fallii. 50c. hjá öllum lyfsölum.
CLARK CHEMICAL CO.,
309 Somerset Block, Wfnnipes
LJÓMANDI SILKI-AFKLIPPUR
i
“Crazy Patohwork,” af ýmsrum
tegundum, tll a6 búa til úr teppl,
legubekkjar-pú8a, og setur. Stðr|
25c pakki sendur til reynalu.
5 PAKKAR FYRIR $1.00
PEOPLE’S SPECIALTIE8 OO.
Dept. 18, P.O. Box 1836, Winnlpegll
Williams & Lee
Reiðhjól og bifhjóla stykki og á-
höld. Allskonar viðgerðir.
Bifreiðar skoðaðar og endurnýjað-
ar fyrir sanngjarnt verð. Barna-
vagnar og hjólhringar á reiðum
höndum.
764 Sherbrooke St. Homi Notre I
Traust á Laurier.
Fjölment þing frjálslyndra manna
í Óttawa var haldið á fimtudaginn.
Var.þar lýst fullu trausti á Laurier
sem leiðtoga og ákveðið að útnefna
þingsmannsefni undir stefnu hans í
hverju kjördæmi. Var sterkri van-
þóknun og vantrausti Iýst yfir til
þeirra manna sem gengið hefðu í
■afturhaldsstjórnina.
Joseph H. Dumas fylkisþingniaður
sagði á föstudaginn að litill efi léki
á því að Laurier menn vrðu kosnir
í flestum kjördæmum fylkisins. Hann
ei nýkominn úr ferð um alt fylkið
og segist liafa komist að því með
kynningu sinni á hugsun fólksins að
það sé yfir höfuð eindregið á móti
Bordenstjórninni. ekki sízt síðan sam-
steypan varð.
á föstudaginn var haldinn afar-
fjölmennur fundur í Springfield kjör- \
dæmi í Manitoba til þess að útnefna j
þingmannsefni. Var útnefndur mað-
ur sem G. A. Charette heitir; hann
er lögmaður og herforingi og fylgir
eindregið stefnu Lauriers. Fundur-
inn fordæmdi Borden stjómina, forr
dæmdi þá sem hlaupið höfðu undan
merkjum frjálslynda flokksins og leit-
að skjólá í afturhaldskvíunum og lýsti
fullu trausti og óskiftri hollustu hin-
um viðurkenda leiðtoga frjálslynda:
flokksins í Canada Sir Wilfrid
Laurier.
“Vér emm í stríði fyrir þjóðstjórn
ar hugmyndum”, sögðu fundarmenn
í einhljóða samþykt. “Vér erum í
stríði á móti einveldi og ofbeldi;
Bordenstjórnin er andstæð öllurn
þjóðstjórnar hugmyndum og eindreg-
in einveldis- og ofbeldisstjórn. Það
getur því ekki farið saman að vilja
vinna stríðið og styrkja samt Borden
stjórnina”. Fundurinn lýsti því yfir
að þeir sem gengið hefðu inn í Bor-
denstjórina úr frjálslynda flokknum
heyrðu honum ekki lengur til, væru
eins og aðrir pólitiskir strokumenn.
Skömm og syjvirðing.
ATHUCIÐ!
Smáauglýsingar í hlaðlð verða
nlls ekki teknar framvegls nema
því aðeins að borgun fylgt. Verð
er 35 oent fyrtr hvern þumlung
dálkslengdar í hvert sklftl. Engln
auglýsing tekin fyrlr minna en 25
cents f hvert skiftl sem hún blrtlst.
Bréfum með smáauglýslngum, scnt
borgun fylgtr ekki verður alls ekkl
slnt.
Andlátsfregnlr eru hlrtar án end-
urgjalds undir eins og þær berast
blaðinu, en æflminningar og erfi-
ijóð verða alls ekki birt nema borg-
un fylgi með, sem svarar 15 œnt-
um fyrir hvern þumtung (lálks-
lengdar.
GIGTVE IKI
Helmalækniug veitt af þclm se^n
hlaut hana.
Vorið 1893 varð eg veikur af
vöðvagigt og bólgugigt. Eg kvald-
Ist eins og allir sem þessa veiki
hafa I 2 til 3 &r. Eg reyndi lyf
eftir Iyf og lækni eftir lækni, en
batnaði aldrei nema rétt i bráS’ina.
Loks fékk eg lyf sem læknaði mig
alveg og eg hefi aldrei orSiS veikur
aftur. Eg hefi gefiS þetta lyf mörg-
um sem kvöldust voBalega; jafnvel
þeim sem lágu rúmfastir af glgt
og þaS hbfir aldrei brugSist aS
lækna.
Eg vil láta alla sem þjást af
þessari voSa veiki — gigtinni, reyna
þetta ágæta lyf. SendlS ekki eitt
einasta eent; sendiS aS eins nafn
og áritun og mun eg þá senda lyflS
ókeypis til reynslu. Eftir aS þér
hafiS reynt þaS og þaS hefir Jækn-
fcS ySur af gigtinni þá getiS þér
sent verSiS, sem er $1.00 en munlS
eftir þvl aS eg vil ekkt aB þér sendiS
peningana nema því aS eins aS þér
séuS viljugir aS gera þaS. Er þaS
ekki sanngjarnt? HvaS á aS þýCa
aS þjást lengur þegar ySur er boSin
llkominn lækning ékeypis?
DragiS ekki aS skrifa; geriS þaS
dag.
MARK H. JACKSON,
No. 468D Gurney Bldg.,
Syracuse, N. T.
Samkvæmt skýrslu sem nýlega er
birt, eftir því sem “Tribune segir 18.
)■>. m. hefir verið selt öl í hermanna-
skálum fcanteens) á Bretlandi árið
sem leið sem nam 216,000,000 mörkum
épints). Og skýrslan ber það einnig
með sér að froðan. sem var í glösum
með þessu öli hafi verið seld fyrir
nálega miljón dala ('$1,000,000). “Þeg-
ar glös eru fylt í flýti”, segir skýrslan
“þá myndast alt af froða og mælist
]>á miklu meira úr hverri tunnu, en
hún tekur í raun og veru. Stundum
er það svo mikið að eitt glas af froðu
er á móti hverjum 10 af öli”. Þessi
miljón dala hefir því verið borguð
fyrir ekki neitt. Víða er pottur brotinn
príburar fæddir á ferð.
Kona sem J. G. Atkinson heitir og
á heima i Seattle ól þrrbura á járn-
hrautarlest 19. þ. m* Tvö börnin vorn
fædd i ríkinu Kansas. en það þriðia
t Coloraado rétt við landamxrin.
Konunni og börnunum líðivr öllurn vel
og eru nú t Colorado Springs.
Tveir ritstjórar drukna.
Fyrra laugardag druknuðu tveir
menn í St. Tosephs vatninu í Quehec.
Það var William Pike Osborne aðal-
ritstjóri blaðsins “Qttebec Chronicle”
og Clemens Henchey aðstoðarritstjóri
santa blaðs. Bátnum hafði hvolft
undir þeim þar sem þeir voru að
skjóta. Santa dag ar.daðist John A.
Jordan í Quebec, 74 ára gartjall:
hann var ttm 25 ár aðalritstjóri blaðs-
ins “Quebec Telegraph”.
Snjór og illviðri.
Á fimtudaginn 18. þ. m. var reglu-
legur vetur ekki einungis i Manítoba
heldur svo að segja í allri Canada og
stórum liluta Bandaríkjanna. í Al-
berta var tveggja'feta snjór á stim-*
um stöðum og mjög víða 5—8 þirml-
ungar. í Norður Dakota var stór-
hríð allan daginn og skemdust þar
málþræðir n mörgum stöðum; sama
var að segja víða í Canada. Þresk-
ing stóð víða yfir og varð þar snjór- <
inn til stórrar hindrunar. í Winnipeg
snjóaði einna minst, en þó talsvert og
var allhart frost, en næsta dag var
þar svo að segja allur snjór þiðinn
aftur.