Lögberg - 22.11.1917, Blaðsíða 4

Lögberg - 22.11.1917, Blaðsíða 4
4 LÖGBERG, FIMTUDAGINN 22. NÓVEMBER 1917 Gefið út hvern Fimtudag af The Col- umbia Press, Ltd.,(Cor. William Ave. & Sherbrook Str., Winnipeg, Msui. TALiSIMI: GARKY 416 og 417 J. J. VOPNI, Business Manaser Utanáskrift til blaðtins: THE SOIUMBIA PREJS, Ltd., Box 3172. Winnlpsg. Utanáskrift ritstjórans: EDITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipag, VERÐ BLAÐSINS: $2.00 um áriB. ■^»>27 Kosningarétturinn Eins og þegar er kunnugt, setti Dominion- þingið lög síðastliðið sumar, sem breyttu til muna ninum eldri gildandi ákvæðum og skilyrðum, fyrir kosningarétti og kjörgengi í Dominion-málum. Atkvæðisréttur var tekinn af vissum hluta kjós- enda, en aftur á móti nýjum flokki bætt við. Kjósendur þeir sem atkvæðisréttinn mistu, voru karlmenn, innfluttir til Canada frá núverandi óvinaþjóðum hins brezka veldis, sem sé pýzka- landi, Austurríki, Búlgaríu og Tyrklandi, svo framarlega að eigi hefðu þeir fengið borgarabréf — svarið Bretakonungi hollustueið — fyrir árið 1902. — Allir þeir af fymefndum þjóðflokkum, er eftir þann tíma gerðust borgarar landsins, mistu atkvæðisrétt. Nýi kjósendaflokkurinn, sem við bættist voru konur, mæður, systur og dætur, canadiskra her- manna austan við haf. — Vér höfum orðið þess varir, að einstaka menn hafa verið í vafa um hvernig skilja bæri atkvæðasvift- ing þá, er áður var nefnd. Sumir hafa jafnvel haldið, að skerðing atkvæðisréttarins gilti um alla svo kallaða útlendinga, og þar á meðal jafnvel ís- iendinga. En sem betur fer, er því eigi þannig farið. Enginn íslendingur kemur inn undir þessi nýju ákvæði kosningalaganna. Allir íslendingar í landi þessu, hafa tvímælalaust óskertan atkvæðis- rétt við kosningamar 17. des. næstkomandi. Hafi þeir hann ekki, er það sökum þess, að þeir hafa ekki aðgætt nægilega snemma að tryggja nöfn sín á kjörskrá. — Kosningalög þessi em einstök í sinni röð og að mörgu leyti næsta varhugaverð. Samkvæmt fyrirmælum þeirra getur kjörstjóri heimtað af hverjum kjósanda, að hann framvísi borgarabréfi sínu, þótt nafn hans standi á eldri kjörskrám. petta ákvæði getur auðveldlega svift menn at- kvæði, ef þeir hafa ekki séð við lekanum í tíma, —haft með sér sitt reglulega borgarabréf—eða þá fengið afrit af því. Ganga má að því sem vísu að ýmsir borgarar hafi glatað borgarabréfi, og er þá eini vegurinn að fá afrit; ætti það í flestum tilfellum að ganga greiðlega, aðeins að það má ekki dragast von úr viti. Afritin kosta aðeins 25 cent. Athugaverðast verður þetta atriði bændum, sem heimilisréttarlönd hafa tekið, því undir þeim kringumstæðum mundi þurfa að skrifa til Ottawa eftir bréfunum, og getur það vitanlega tekið nokkum tíma. íslendingar, verið á verði. Gætið þess mjög vandlega að yfirlíta kjörskrána, sem liggur frammi, að minsta kosti tíu daga fyrir kosning- una. Gætið þess að nafn yðar falli ekki út. Hafi það týnst úr lestinni, þá heimtið að skrásetjarinn bæti því inn tafarlaust. Atkvæðisrétturinn er helgasta íhlutunaraflið — þýðingarmesti þátturinn í örlagavef þjóðarinn- ar. Óháð stjórnarblað þýzka einveldis, er um að kenna, að hin friðsama canadiska þjóð, sæmdar sinnar vegna, hlaut að fara í stríð. Canada þjóðin er friðelskandi þjóð; en ef á hluta hennar er gert, lætur hún aldrei und- an. Og eigi mun þjóðin skiljast við hildarleik þenna hinn mikla, fyr en yfir lýkur, — eigi fyr en hinn brezki fáni blaktir sem hrósandi sigurfáni, yfir brotnum borgum og heimsdrotnunar-hylling- um hinnar þýzk-austurrísku harðstjómar. Sá sem er ákveðinn, sigrar alt. Canadiska þjóðin er ákveðin. Borgarar lands- ins hljóta að vera ákveðnir — ekki'einn, heldur allir! S vínak j öts verzlunin. Henderson’s-nefndin svokallaða, lauk starfi sínu fyrir fáeinum dögum. Og hefir álitsskjal hennar verið kunngert almenningi. Dominion-stjómin hafði neyðst til þess að skipa nefndina, til þess að rannsaka ákæmr, sem fram höfðu verið bomar gegn Davis Co., einu allra stærsta kjötverzlunarfélagi í Canada. Og hvað sýnir svo skýrsla þess? Hún sýnir afdráttarlaust, að félagið hefir grætt 80%—áttatíu af hundraði—á árinu 1916. Og skýrslan sýnir annað enn þá viðurstyggilegra, sem sé það, að háttstandandi trúnaðarmaður stjóraarinnar, Sir Joseph Flavelle, forseti hinnar brezku innkaupanefndar í landi þessu, virðist hafa persónulega notað stöðu sína, til þess að veita Davis félaginu sérstök forgangsréttindi—hjálpa því til að græða áttatíu af hundraði, á kostnað stríðsins og alþýðunnar. Og Sir Joseph Flavelle er sjálfur áhrifamikill hluthafi í hinu sama félagi. Hvemig lízt þjóðinni á blikuna? Er ekki almenningur blátt áfram rændur með þvílíku athæfi? Ekki er líklegt að tilviljan ein hafi valdið því, að Davis & Co. fénaðist svona laglega á árinu 1916. Nei, Sir Joseph var hluthafi, og það reið bagga- muninn. — Vera má að Sir Joseph Flavelle, standi utan og ofan við lögin. En almennings álitið getur hann aldrei umflúið. 0g dómur sá fellur honum ekki í vil. Siðbótarhátíðin mikla Eins og kunnugt er voru liðin á hausti þessu íjögur hundruð ár, síðan að Marteinn Lúter hóf siðabót sína hina miklu, er heimurinn hefir notið svo raikillar blessunar af. Víðsvegar um veröld, hefir minning þessa stórviðburðar verið hátíðleg haldin af mótmælend- um, með fagnaðarríkum samkomum. Allflestar lútersku kirkjumar hér í borginni gengust fyrir einni slíkri fagnaðarhátíð, og var hún haldin I stærsta leikhúsi borgarinnar, Walker, kl. 21/4 síðdegis á sunnudaginn var. Hátíðinni stjómaði kirkjufélagsforseti séra Bjöm B. Jónsson, og hófst athöfnin með því, að sunginn var hinn brezki þjóðsöngur og leikið und- ir áf orchestra. pá flutti séra Rúnólfur Marteinsson bæn og var sungið á eftir. Séra B. B. Jónsson las svo 46. sálm Davíðs. Áhrifamiklar ræður fluttu Sir James Aikins fylkisstjóri Manitoba, Mr. Davidson borgarstjóri í Winnipeg, Rev. Andreen, forstöðu- maður Augustana lærða og prestaskólans, Rev. Tengerwood, sænskur prestur, og Rev. L. Tank blessaði yfir mannfjöldann í samkomulok. Á ann- að hundrað manna og kvenna söng, undir fomstu O. Halten, norsks söngstjóra, með aðstoð Mr. S. K. Hall, og hljóðfæraflokksins. Próf. Griffith söng einsöng úr Handels Messiah og Miss Edquist spng lag eftir sama höfund. Hátíðahaldið var eitt hið veigamesta og veg- legasta er hugsast gat. Yfir öllum hvíldi alvöru- þrunginn andi ánægju og friðar. Nokkuð á þriðja þúsund manns mun hafa sótt samkomuna. Hermann Jónasson Um miðja síðustu viku kom hingað til borg- arinnar Hermann Jónasson frá pingeyrum, á leið sinni vestur að Kyrrahafi. Var hann einn far- þegja þeirra, er á “Gullfoss” komu til álfu þessarar heiman af ættlandinu. Fyrir hálfum mánuði gaf Heimskringla út nýja stefnuskrá, að því er hún sjálf sagði, og kvaðst nú ekki lengur vera neitt flokksblað. Við þetta var auðvitað ekkert að athuga, ef hugur hefði fylgt máli. En því miður virðist oss hitt og þetta benda á, að svo hafi í raun og vem ekki verið. Hefði t. d. svo staðið á, að Bordenstjóminni hefði orðið fótaskortur við kosningar áður en stefnuskráin birtist, mundu flestir, ef ekki allir hafa trúað því, að Heimskringla yrði ekki lengur flokksblað. En nú hafa engin slík stórtíðindi gerst enn sem komið er. Og hefði Heimskringla ekki verið flokksblað, mundi hún hafa viðurkent í síðustu blöðum, þótt ekki væri, nema ein eða tvær yfirsjónir Bordenstjómarinnar, og þá hefði hún auðvitað ekki fremur ungað út öðra eins nátt- úru-undri og heilagrautnum um Sir Wilfrid Laurier síðast. pað er vandi að vera óháð stjómarblað! Mál málanna Á dagskrá hinnar canadisku þjóðar em mörg stórmál um þessar mundir. Dominionkosningar standa fyrir dymm og í sambandi við þær, verður auðvitað margt ritað og rætt. Mjög er einnig talað um dýrtíð manna á meðal. Pað er að vísu satt og rétt, að flestar lífsnauð- synjar em komnar í afarverð, og sú hlið málsins kemur hart niður á hinum efnaminni hluta þjóðar- innar. En aftur á móti hlýtur framleiðandinn hátt verð fyrir vörur sínar, og þótt hann greiði há vinnulaun, er hann samt að hagnast. pað á hann líka sannarlega meira en skilið, svo framarlega að hagnaðurinn sé réttmætur og sanngjam. “Bóndi er bústólpi, bú er landstólpi” — og á efnahagslegri afkomu bænda og búalýðs, hvílir framtíðarheill fólksins í heild sinni. Maður þessi er fyrir löngu þjóðkunnur á ís- landi, og allmargir hér vestanhafs — einkum þó hinir eldri — munu nokkur kensl á nafn hans bera. Hermann var snemma hneigður til fróðleiks, og barðist hann áfram til mentynar í búvísindum á unga aldri, þótt félítill væri. Áhuginn var sterkur og þrautsegjan óbilandi. Árið 1888 varð hann skólastjóri við búnaðar- skólann á Hólum í Hjaltadal og hafði þann starfa með höndum til ársins 1896. Var verksvið hans æði umfangsmikið um þær mundir. En samvizku- semi og ættjarðarást, gerðu honum starfið tiltölu- lega auðvelt. Eftir að hann lét af því starfi, stofn- aði hann Búnaðarritið og hélt því úti á árunum 1887—1900, og var hann hvorttveggja í senn, rit- stjóri og kostnaðarmaður. Ekki var útgáfan gróðafyrirtæki og mun Hermann oft hafa orðið að ganga nærri sér, til þess að eigi félli hún niður. Rit þetta var fult af fróðleik, og em áhrif þess á ættjörðinni næsta víðtæk. Kom þá og fyrst veru- lega í ljós rithæfileiki hans og hagvirkni í hugsun og framsetningu. Hann gaf út bók sína “Drauma” árið 1912, og luku margir hinna fremstu mentamanna þjóðar- innar á hana lofsorði. Ári síðar kom út rit lians “Um fóðrun búpenings”, hinn nytsamasti bækling- ur. Næst birtust svo “Dulrúnir” 1914 — Einar H. Kvaran og Ágúst Bjamason, ásamt mörgum öðrum leiðandi rithöfundum töldu bók þá fyrir margra hluta sakir merkilega ; fanst þeim einkum mikið um inngang bókarinnar, sem að mestu leyti fjallar um heimspekileg efni. Loks byrjaði Hermann áríð 1915 að gefa út tímarit, er hann nefndi “Leiftur”, en fresta yarð hann útgáfu þess sökum gífurlegs verðs á pappír og hinnar almenn i dýrtíðar. Hermann sat á alþingi í fimm þing, sem full- trúi fyrir Húnavatnssýslu; hefði getað orðið kos- inn miklu oftar; en hann kaus frekar að draga sig út úr stjómmálaþrasinu. Og munu'ritstörfin hafa legið nær huga hans. En stærsta og alvarlegasta málið, stærra en öll önnur mál til samans, er þó hið ægilega veraldar- stríð, sem þjóð þessi á í. Undir úrslitum þess er komin framtíð landsins. Ofbeldishugsjónum og hemaðarhroka hins Hefir hann á seinni árum fengist mikið við sögurannsóknir, og þá einna helzt um þjóðsagnir og dulrænefni. Hermann er maður yfirlætislaus og drengur hinn bezti í hvívetna. Gefst Vestur-íslendingum nú kostur á að heyra hann og sjá á föstudagskveldið. Samkoma Ó. Eggertssonar. priðjudagskveldið þann 20. nóv. hélt ó. Eggertsson samkomu í Winnipeg. Samkoman hófst laust eftir kl. 8. Fólkið streymdi svo ört að úr öllum áttum, að á lítilli stundu var húsið orðið svo fullskipað að ekkert sæti var autt, og fjöldi varð að standa. pað er margt, sem studdi að því, að aðsóknin varð svo mikil. Fyrst og fremst er ó. Eggertsson vel þektur meðal íslendinga, sem sá allra færasti í framsögn og leiklist, sem íslendingar eiga hér vestan hafs. Annað það, að ágóðann, sem yrði af þessari samkomu, ætlar hann að gefa Gamal- mennaheimilinu Betel á Gimli. Og enn fremur var ekki seldur aðgangur að samkomunni, en samskot tekin, og báru þau vott um það, hvað góðan hug íslendingar bera til gamalmennaheimilisins. Átta- tíu og einn dollars og 25 cents komu inn í samskot- um. Samkomuna setti Dr. Brandson með nokkmm vel völdum orðum um tilgang ó. Eggertssonar með þessari samkomu og að því loknu byrjaði skemtiskráin. Fyrst var framsögn, smásaga eftir Sig. Heiðdal, “Dómurinn”. Unglingurinn, sem stóð á vegamótum lífs síns, óraði nú í hvað hann ætti að taka sér fyrir hendur í lífinu. pá heyrði hann rödd af himni sem sagði honum: “Vertu skáld!” Og hann varð skáld og skrifaði bækur. Skrifaði um mannlífið. En hann skrifaði ekki svo öllum líkaði. Hvað sem hann ritaði kom of mjög við kaun mannfélagsins, rótaði í sálarfylgsnum manna, svo samvizkan lét þá ekki í friði, og þeir komu hver af öðrum til skáldsins og heimtuðu af honum að hann brendi bækumar, þrátt fyrir það, að hann hafði bæði fengið “bók lífsins”, “sálar skuggsjána” og “sannleiksaugun”, gat hann þó al- drei ritað svo öllum líkaði. pegar hann skrifaði sem sannásta lýsingu af mannlífinu, vildi enginn lesa bækumar hans; menn urðu reiðir. Svo að endingu réð hann af að skrifa eins og fólki líkar bezt. En þá kvað við þrumandi rödd af himni: “pú skalt ekki verða skáld!” Og hann misti “sann- leiksaugun”, “sálarskuggsjána” og “bók lífsins”, og hann varð blindur og varð að láta aðra leiða sig. — petta hlutverk leysti ó. E. mjög vel af hendi: hvort heldur hann talaði sem skáldið eða sem hin- ir mismunandi menn og konur, sem komu með um- kvartanir sínar til skáldsins og þess á milli röddin mikla af himni. Hann sýndi aðdáanlega skjóta breytingu í svip og í málróm. — Annar þáttur á skemtiskránni var stuttur leikur, “Kaffislúður”. Á að gerast í smábæ í Canada. Og leikur ó. E. þar kjaftakerlingu — aðra “Gróu á Leiti” og verður hún fyrir heimsókn nágrannakonu sinnar og setj- ast þær að kaffidrykkju og ber þá sitt hvað á góma hjá húsfrúnni, sem altaf talar við hina. — Svo vel fórst ó. E. þetta hlutverk, að manni fanst hin ímyndaða nágranna kona sitja gagnvart húsmóð- urinni, samsinnandi með höfuðbeygingum og lát- bragði, meðan húsmóðurin lét dæluna ganga. — priðji þáttur skemtisk. var kvæði í tveim þáttum (pýtt af Sig. Júl. Jóhannessyni). Breytt í leik. Fyrri þátturinn, “Við Björg erum ósátt”, og seinni þátturinn á að gerast sex vikum seinna, “Við Björg erum sátt”. pað mætti margt segja um þetta kvæði, því það er mjög efnisríkt og íhugun- # arvert, og efni þess ekki sjaldgæft. pað eitt læt eg nægja að þetta hlutverk fanst mér ó. E. leika lang bezt. pað væri gaman að sjá mann leysa það betur af hendi. Eg efast um að það gerði nokkur betur. pá talaði Dr. Brandson nokkur orð um heim- ilið Betel; gaf stutt yfirlit yfir afstöðu þess nú. Aðsókn væri orðin svo mikil um vistarvem á heim- v ilinu að stjóm þess neyddist til þess að kaupa nýtt hús, stærra og veglegra en hið gamla, til að geta fullnægt þeim mörgu beiðnum, sem nefndinni hafa borist. Einnig gat hann þess að heimilinu hefði hlotnast höfðingleg gjöf, er Jón heit. Helgason hefði gefið á dánardegi sínum, sem gerði nefnd- inni mögulegt að ráðast í að kaupa nýtt hús á Gimli fyrir Betel, en sem þyrfti talsvert að gera við, áður en hægt væri að nota það til íbúðar. Og fyrir þann sjóð, er þyrfti til þeirra viðgerða hefði O. E. nú haldið þessa samkomu og hugsað sér að endurtaka hana í bygðum fsledninga víðsvegar. pá er Dr. Brandson hafði lokið máli sínu, kom Ó. E. fram aftur og lék “Maurapúkann”; stutt frásögn, breytt í leik af Sig. Júl. Jóhannessyni. — pað óhapp vildi til að í miðjum leiknum sloknaði á ljósunum og varð ó. E. að leika seinni þáttinn í kolsvarta myrkri og var það mjög slæmt tilfelli, því það er enginn efi á því, að þar tókst ó. E. engu . síður vel, að dæma af þeim partinum sem sást. Síðasti þátturinn í skemtiskránni var stuttur leikur, “Bamfóstran” (stutt vetrarkveld í Wpg 1940). Fmmsamið, höfundur óþektur. Mörgum varð á að brosa og sitt hváð kom manni í hug ef svona verður um útlitið hér í Winnipeg 1940. pá verður kvenfólkið tekið við stjómmálabraskinu, en bændur annast bömin heima. Meiri hlutinn í stjómarráðinu verður kvenfólk. Tilhlakk fyrir Th. Johnson, sem þá verður ríkisstjóri í Canada. Og ritstýra tekin við Lögberg. Meðal ananra frétta að íslendingar hefðu komið með loftfari frá fs- landi til Wpg. f stað bifreiða fóm menn upp í flugvél sér til skemtunar á kveldin og eitt með sjaldgæfustu fréttum að messað yrði í Fyrstu lút. kirkju á íslenzku—ef guð lofaði—og þeir sem skildu íslenzku beðnir og boðnir að koma — með sálmabækur. Og margt fleira stendur í þessari einu blaðsíðu á íslenzku, sem Lögberg flytur, sem eitt af stærstu blöðum landsins. pað má með sanni segja að ó. E. hafi tekist ágætlega, og sýnir hann ótvírætt að vér íslendingar eigum ekki ann- an færari í framsögh og leiklist. pað fanst mörg- um of langt á milli þátta, svo þolinmæði þeirra — sem altaf stóðu, að minsta kosti — var fullreynd. Samkoman var ekki úti fyr en laust fyrir kl. 12. Mr. ó. E. hefir ákveðið að endurtaka sam- komu þessa á eftirfylgjandi stöðum: Konkordia Hall—pingvalla-nýlendu .. .. 30. nóv. Bræðraborg Hall—Foam Lake....................4. des. Leslie Hall (ef hús fæst)....................5. des. Wallhalla skólahúsi..........................7. des. Elfros......................................10. des. Mozart.................................11. des. Wynyard...................................13. des. Kandahar....................................14. des. Á.S. THE DOMINION BANK í SIR ECNUr E. CMIP, \ F, President v r VAimvs. Vice-Pre*ide*it Hagsýni hjálpar til að vinna stríðið | Byrjið sparisjóðs reikning og bætið við hann reglulega j Notre Bamc Branch—W. M. IIAMII/TON, Manager. Selkirk Branch—F. J. MANNING, Manager. NORTHERN CROWN BANK Höfuð.tóll löggiltur $6.000,000 Höfuðstóll gr.iddur $1,431,200 Varasjóðu....$ 848,534 formaður ......... Capt. WM. ROBENBON Vice-President - JAS. H. ASHDOWN Sir D. C. CAMERON, K.C.M.G. W. R. BAWI.F E. F. HCTCHINGS, A. McTAVISII CAMPBELL, JOHN STOVKB AUskonar bankastörf afgreldd. Vér byrjum reiknlnga vlð elnatakllnga eða félög og sanngjarnir skilmálar veittir. Avisan'ir seldar tll hvaöa staðar sem er & íslandl. Sérstakur gaumur gefinn sparirJóBslnnlögum, sem byrja má meB 1 dollar. Rentur lagBar viB é hverjum 6 m&nuBum. T- e. THORSTCINSSON, Ráðsmaður Co William Ave. og Sherbrooke St., - Winnipeg, Man. i,~ . ■ 1 1 Sendið hermönnunum yðar fallega mynd í jólagjöf. Það er til mynda- smiður í borginni w. w. ROBSON 490 Main St. ~ -■ '■ 1 : ' =■■■■ ^ yoar - Kafbátahernaður pjóðverja er að missa tökin. . Bandaþjóðun- um vís sigur. Arthur Pollen, einn hinn frægasti hermálafræSingur Breta, gaf út eftir- farandi álit á fimtudaginn var: “Óhugur sá og 'ótti, sem gripið hafSi hugi manna, vegna hernaðar og stjórnmála ástandsins í Evrópu, hefir hjaönað á augnabliki, v'iö þann virki- lcga sannleika, að kafbátahernaöur Þjóöverja er að hverfa úr sögunni. Þjóðverjar hafa orðið mát í þeim leik Fyrir sex mánuðum, nam gjöreyð- ing verzlunarskipa af völdurn þýzkra kafbáta, því sem svara mundi 9,000,000 smálesta á ári. Hefði svo áframhald- ið orðið hlutfallslega hið sama, var eigi nema eðlilegt að Þjóðverjar þættust því fyllilega vaxnir, að hlut- ast til um að friður yrði saminn, og að sá friður — þótt dýrkeyptur kynni að verða — mundi á engan hátt ganga eins nærri þjóðinni, og fullkominn ó- sigur á sjó og landi, hefði vitanlega gert. Kafbátahernaðurinn var Þjóð- verja siðasta og eina von! Á fyrstu tveim vikum þessa mán- aðar, Jækkaði svo tala brezkra verzl- unarskipa er sökt var, og stærri voru en 1,600 smálestir, að með jöfnum hlutföllum mundi tortíming skipa eigi hafa numið nema 1,000,000 smá- lesta um árið. Með þeim áhöldum til skipabygg- inga er Bretar einir hafa, mundu þeir auðveldlega hafa getað smíðað meira af nýjum skipum á skemmri tíma en átta mánuðum, til þess að bæta upp fyrir tjónið, og meira en það. Bretar Japanar og Bandaríkjamenn til samans, hefðu eigi þurft meira en átta vikur til þess að fylla í s'karðið. Skipatjon af völdum kafbátanna, hefir á síðustu tveim vikunum, orðið í raun og sannleika minna, en meðal- tal sjóslysa á friðartímum. Eru þetta ekki dágóð tiðindi? Borið saraan við þenna reynslu- sannleika, verða sigurvinningar Þjóð- verja á Rússum og Itölum, tiltölulega smámunir. hað eru líka smámunir, hVort ít- alski herinn lætur tindansíga eða ekki við Piave, Brenta og Adiga; hvort það tekur Kerensky eða þá einhv'ern annan, tvær vikur eða tvo mánuði að tengja Rússland aftur saman, hvort neðri málstofan fyrirgefur hinutn brezka forsætisráðherra, eða sam- þykkir á hann vantraustsyfirlýsingu. Það er alt saman smámunir borið saman við þann veruleika, að hjóð- verjar hafa beðið ósigur á haf inu. Nú er sambandsþjóðunum sigur- urinn vís. Þjóðverjum hepnast aldrei að semja sérstakan frið við Rússa. Þeir hljóta alt af að hafa fjölmennan her á austur-stöðvunum. Mjög virðist og ólíklegt, að þeim takist heldur að koma verulegum glundroða á her It- alíumanna, svo að hætta stafi af. England er ákveðið óg einhuga, og harla ósennilegt að lítill skoðanamun- ur og stundarhiti í Neðri málstofunni muni kollvarpa Mr. Lloyd George. En hvað sem öðru líður, er þó það atriðið mest, að loftkastalar Þjóð- verja og sigurvonir á sj'ónum, hafa hrunið eins og spilaborg”. Þjóðmenjasafn Islands. Höklarí F ramh. 1 þessum föstu kápum við vegginn hanga einnig fornir og skrautlega út- saumaðir höklar, 5 í hvorum. — Instir í skápnum (nr. 1) í kómum eru 2 úr bláu flaujeli. annar frá Þingeyr- um (nr. 1719), hinn frá Hitardal (nr. 3039), krossarnir að aftan og borð- arnir að framan eru með helgra manna myndum. Næstur þeim er hvítur hökuH með rauðum krossi, frá Njarðvík í Norður-Múlasýslu; er mynd Maríu saumuð á krossinn (nr. 3460). Þá er rauður hökull frá Hofi í Álftafirði (nr. 4501) og eru á kross- inn ekki einungis saumað hjarta, held- ur og fætur Krists á krossinum með sár.unum. Yztur er rauður floshökull rósofinn frá Vatnsfirði (nr. 3326); krossinn og borðinn er forn með út- saumuðum dýrlingamyndum. — (nr. 4) í framkirkjunni eru þessir: Hvít- ur hökull forn með helgra nianna myndijni á kro^si og brjóstborða, frá Reykjavík, en kominn til dómkirkj- unnar þar frá Skálholts dómkirkju (nr. 5593); honum næstur er hökull úr grænu rósflosi frá Odda (nr. í stuttu máli, Mulið kaffi er kaffi sem hefir verið mulið milli tveggja stálsívalninga m e ð mátulegri þyngd til að mylja baunimar í jafnar arðir og umleið er hismið blásið burt með þar til gerðri blástursvél. Afleiðingin er að kaffið sest vel. Red Rose Kaffi er eins einfalt að búa til og Red Rose te; og bragðið og lyktin er ilmandi í samanburði við vanalegt malað kaffi. Selt í loftþéttum, tví - límdum könnum til þess það haldi sínum krafti. Sama verð á því og var fyrir þremur árum. Red Rose Coffee 5i

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.