Lögberg - 29.11.1917, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. NÓVEMBER 1917
S
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
Hún sneri aftur, að því er sýndist til að hlýða
honum. En hún læddist að eins inn á milli votu
trjánna, þangað til hún vissi að Grey mundi vera
komin nógu langt í burtu. Hjartað hennar sló
afarhart og samvizka hennar sagði henni á þessu
augnabliki, að hún skyldi hætta við þetta áform.
Af fólki, sem hefir ásett sér slíka skemiferð og
þessa, mega menn auðvitað ekki búast við að það
taki tillit tii skynseminnar um leið og það leggur .
upp í ferðina, og ungfrú Laura var komin út með
þunna skó og regnhlífarlaus; hún var heldur ekki í
ferðafötum; hún hafði ekki þorað að klæða sig í
önnur föt en þau vanalegu, til þess að það skyldi
engan grun vekja ef einhver mætti henni. pegar
Grey var farinn, kom hún út úr fylgsni sínu og,
hraðaði sér áfram í rigningunni og bleytunni til
þess staðar í Blister Lane — það var ekki fimm
mínútna gangur þangað fyrir hana — þar sem
Carlton beið hennar.
Hann hafði ekki beðið lengi. Laura kom til
hans geispandi af geðshræringu og ótta. Á þessu
augnbliki voru regndropamir afarstórir. Carlton
hljóp frá órólega hestinum sínum á móti henni og
bauð hana velkomna. Hún fór að gráta, þegar
hann flýtti sér að koma henni upp í vagninn undir
skygnið.
“ó, Lewis, þetta gæti eg ekki gert aftur”,
sagði hún snögtandi. “pað lá við að Grey stöðv-
aði mig”.
pau fóru af stað. Carlton ók eins hart og
gatan og kringumstæðumar leyfðu, og Laura jafn-
aði sig smátt og smátt. En hún var næstum veik
af hræðslu; hjarta hennar sló ákaft og hún hlust-
aði eftir hvort enginn hávaði heyrðist á eftir þeim,
svo hrædd var hún um að óvinir eltu sig. Carlton
spurði hana hvað það væri sem fyrir hefði komið
með bréfin og jarlinn af Oakburn, og Laura svar-
aði utan við sig. Hefði hún haft nokkurt vald á
hugsunum sínum, þá mundi hún hafa spurt hann,
hvernig hann vissi um þetta, en á þessu augnabliki
datt henni ekki slík spuming í hug.
“Við höfum vænst lávarðar Oakbum í allan
dag”, sagði hún. “Hann er í ættt við okkur, faðir
hans og pabbi eru bræðrasynir”.
“Hafið þið búist við honum?”
“Já, en hann var ekki komin þegar eg fór.
það voru komin tvö bréf með utanáskrift til hans.
og þess vegna vissum við að hann mundi koma.
pegar Jana var að hugsa um það í morgun, hvar
hún gæti látið hann sofa, þá hefði eg getað sagt
henni -hefði eg þorað, að hann hann gæti fengið
mitt herbergi”.
pað var auðséð að Laura vissi ekkert um veiki
jarlsins eða um það álit sem Grey hafði látið í
ljós. Carlton lét hana vera óvitandi um þetta.
Datt honum í hug að lafði Chesney, dóttir jarlsins
af Oakbum, vildi máske ekki flýja með sveita-
þorps lækni, sem var að keppa eftir að fá atvinnu,
eins fús og Laura Chesney, dóttir hins fátæka,
eftirlaunaða sjóliðsforingja, lét í ljósi að hún væri"
pað get eg ekki sagt. South Wennock hafði sína
skoðun um það eftir á og talaði óhikað um hana.
pau voru hér um bil hálfa mílu frá Litch-
ford, og Oarlton ók með ofsa nýaða, hræddur um
að þau mundu ekki ná í lestina, þVgar slæm hindr-
un kom fyrir þau. Hesturinn datt. Skyndilega
og með jafn litlum fyrirvara eða orsök eins og hið
minningarverða sunnudagskveld; skepnan lá alt í
einu á jörðinni, vagninn valt á hliðina og annað
hjólið losnaði og hrökk frá honum.
Carlton og Laura hrukku ekki út úr honum.
Með skygnið yfir höfðum sínum og hið sterka fóta-
leður spent fast, gátu þau ekki losnað. Carlton
losaði sig, hann vissi naumast hvemig, og svo
losaði hann Lauru og tók hana út úr vagninum.
Hesturinn spriklaði afarmikið. pegar hann
búinn að fylgja vesalings skelkuðu stúlkunni svo
langt burtu yfir dálitla hæð eins og mögulegt var
í bráðina, varð Carlton að snúa sér að hestinum.
pað var ekki um annað að gera en að skera í sund-
ur vagnsilana; Carlton var svo heppinn að hafa
beittan hníf í vasa sínum, og hann gat skorið þá
strax í sundur, hesturinn stökk á fætur og hljóp
burt á harðaspretti, en hvort, það var ómögulegt
að segja.
petta var laglegt ásigkomulag. Mundi Can-
ton hlægilegu orðin, sem konan talaði til har.s
sunnudagskveldið liðna, þegar hún hjálpaði hon-
um? Hefði hann haft sömu skoðun og hún, þá
hefði hann eflaust álitið þetta sem aðvörun gegn
því, að halda þessari ferð áfram. En Carlton var
fjarri því að ala slíkar yfirnátturlegar skoðanir..
Hann sendi að eins fáein blótsyrði á eftir þessum
synduga hesti, og ásakaði sjálfan isg fyrir þá
heimsku að treysta því að skepna, sem einu sinni
hafði dottið, væri fótviss og áreiðanlegur.
Carlton leit í kringum sig í myrkrinu. Regnið
sem stytt hafði upp hálfa stund, streymdi nú niður
aftur. Laura skalf þar sem hann hafði sett hana, j
of hrædd og sorgbuguð til þess að gráta. pað var 1
mjög áríðandi að þau næðu stöðinni áður en
næsta lestin kæmi og færi, ef þau vildu umflýja
eftirsóknina, sem uppgötvanin í South Wennock
kynni að orsaka. En Carlton sá engin ráð til þess
að komast þangað.
Hann gat ekki látið þenna skemda vagn liggja
á mjóu brautinni, hann gat ekki — að minsta kosti
gat Laura ekki — komist til stövarinnar án þess
að útvega annan vagn. Hiann þekti ekki þetta
pláss né umhverfi þess; hann hafði aldrei farið
þessa leið áður; það var bein leið, sem lá til Lich-
ford, og það var alt sem hann vissi um þetta:
Hvort að mögulegt væri að útvega nokkra hjálp
eða ekki, var honum algerlega ókunnugt um.
par sem hann stóð og starði í kringum sig og
hugsaði um það, hvort að hér væri engin mann-
eskja, ekkert nema tré og girðingar milli sín og
Lichford, sá hann litla ljóstýru annars vegar við
brautina í náttmyrkrinu. Á sama augnarbliki
heyrði hann rödd fylgdarmeyjar sinnar, kveinandi
og hræðslukenda.
“Hvað ætli verði af okkur? Hvað eigum við
að gera? ó, Lewis! Eg vildi að við hefðum aldrei
komið hingað”.
Hann fann miklu betur til kringumstæða
hennar, heldur en hún sjálf. Hann bað hana að
vera rólega og hvorki hræðast né örvilnast; hann
sagðist skyldi gera alt sem hann gæti til að losa
hana úr þessum vandræðum, og gekk svo í áttina
til þess staðar, þar sem hann sá ljósið.
Hann komst að því að ljósið sem hann hafði
séð, stóð í glugga á dálitlum kofa. Carlton hróp-
aði, en fekk ekkert svar, hann gekk því að kofan-
um og opnaði dymar.
Herbergið var tómt. Fátækleg stofa án elds
í ofninum, með stundaklukku í einu horninu og
ljós í glugganum. Carlton hrópaði aftur, og nú
kom gamall maður út úr einhverjum klefa bak
við stofuna; hann var klæddur blárri vinnuskyrtu
með bómullar nátthúfu á höfðinu.
, pað var mjög garnall maður, máttvana og
heymarlaus, og varð alveg utan við sig af undran
þegar hann sá læknirinn. Hann fór eitthvað að
segja um gamla konu, sem farið hefði til næsta
þorps og hefði átt að vera komin heim fyrir tveim
stundum, en væri ókomin enn þá, svo hann hefði
sett ljósið í gluggann til að leiðbeina henni yfir
úthagana. Carlton sagði honum frá óhappi sínu
og spurði hvort hann gæti fengið nokkurn vagn
hér í nándinni.
“Ekki nær en í Lichford”, svaraði gamli mað-
urinn, þegar hann var búinn að heyra spuming-
una með því að setja hendina við eyrað og lúta
áfram, þangað til það snerti næstum varir Carltons
“Ekki nær en í Lichford”, endurtók Carlton.
“Eru engin hús, engin bændabýli hér í nándinni?”
“Nei, hvorugt”, svaraði gamli maðurinn. “pað
standa fáeinir kofar á víð og dreif, alls yfir tólf,
héðan frá og til Litchford; en í þeim búa að eins
fátæklingar, sem engan vagn eiga”.
“Halló! hvað er hér á seiði?” heyrði Carlton
glaðlega og sterka rödd segja úti. Hann varð
mjög feginn og hraðaði sér út. Tveir ungir verka-
menn höfðu rekið sig á vagninn þegar þeir vora á
heimleið frá vinnu sinni. Carlton fanst þetta vera
tveir englar sem væru sendir honum þegar hann
átti sem bágast.
Með hjálp þeirra tókst Carlton að koma vagn-
inum inn í skýli hjá kofa gamla mansins. peir
sögðu, eins og gamli maðurinn, að engan hest eða
vagn væri mögulegt að fá nær en í Lichford, og
Carlton bað annan manninn að fara þangað og út-
vega vagn, en þá greip Laura fram í fyrir honum.
ó, hann skyldi að eins leyfa henni að ganga
sagði hún. Hún þyrði ekki aftur að trejysta ó-
kunnugum hesti þetta kveld, og auk þess, ef við
bíðum, verðum við of sein til að ná í lestina.
“Pú getur ekki gengið, Laura, mundu eftir
regninu og færðinni. pú getur fengið að vera í
kofa gamla mannsins þangað til vagninn kemur”.
En þegar Laura vildi, var hún eins viljaföst og
nokkur annar, og hún var ákveðin í því, að hraða
sér strax áfram til Lichford, þrátt fyrir öll ónot
og óþægjindi sem sú ferð bauð. Vesalings stúlk-
an. Hræðslan við eltingar og uppgötvan fanst
henni óþolandi, úr því að hún hafði samþykt upp-
ástungu þessa brjálaða manns, að flýja með hon-
um, og henni fanst, að það eina sem hún gæti gert,
væri að hraða sér sem mest og sem lengst í burt
frá South Wennock.
pau lögðu af stað; annar maðurinn bar ferða-
tösku Carltons og lítinn böggul, sem Laura hafði
með sér og ljóskerið; hinn fór fyrir góða borgun
að leita að hesti Carltons. En að ganga þessa hálfu
mílu sem eftir var til stöðvarinnar, það var ekkert
gaman. Regnhlífar voru á þessu svæði jafn sjald-
gæfar og vagnarnir; gamli maðurinn sagðist raun-
ar eiga eina afargamla og útslitna regnhlíf, en
kona hans hafði tekið hana með sér í þetta skifti.
Hvemig þau komust til stöðvarinnar gat Laura
aldrei munað og Carlton ekki heldur. Hann hafði
farið úr yfirfrakkanum og vafið honum um hana;
en regnið gegnvætti hann, svo þau vora bæði vot
inn að skinni þegar þau komu til stöðvarinnar í
Lichford.
Pegar þau áttu fáa tugi feta að stöðinni,
heyrðu þau eimreiðina blása og hávaðann í lest-
inni. Laura hljóðaði og þaut af stað.
“Lewis, við komum of seint”.
Hún þaut í gegnum biðsalinn og út á stöðvar-
pallinn. Carlton leit í kring um sig eftir klefanum
sem farseðlamir voru seldir í og fann hann lok-
aðan. Hann var nú ekki í minni geðshræringu en
Laura, og barði svo fast að dyrum klefans, að ef
þar hefði verið nokkur maður, þá hefði hann heyrt
til hans, þó heymarsljór væri; en þar var enginn,
að minsta kosti kom enginn til dyra, né gerði vart
við sig, og hlerinn fyrir gatinu, sem farseðlarnir
voru réttir út um, var lokaður. Carlton var sem
æðisgenginn, hann barði og hann kallaði; því lest-
in kom brunandi inn á stöðina. Hann sá engan
mann í nándinni, ekki einn einasta; verkamaður-
inn stóð á bak við hann með ferðatöskuna og bögg-
ulinn og starði á lestina, en Laura hljóp út.
Já, Laura hafði hlaupið út;hún stóð á stöðv-
arpallinum og vissi naumast hvað hún var að gera;
hinar upplyftu hendur hennar beiddu lestina með
hreyfingum sínum að nema staðar, en hún gerði
það ekki, hún minkaði einu sinni ekki hraðann;
hún þaut áfram með hraðlestar hraða, og við birt-
una af lampanum í fyrstu raðar vagni, sá Laura
föður sinn sitja rólegan í honum.
Með lágu hljóði, hryllingi og örvdlnan féll hún ,
aftur á bak að múrveggnum. Við vitum hvert
Chesney kapteinn ætlaði að fara, en Laura hefir
eflaust haldið að hann væri að elta sig. Hann sá
hana ekki, það var þó altaf dálítil huggun; hann
sat og sneri andliti sínu frá henni, og var að tala
við annan ferðamann, sem sat beint á móti honum
og leit ekki við henni. Laura stóð þar alveg
magnþrota af hræðslu, starði á eftir lestinni í
þeirri von að hún mundi nema staðar og korra
aftur.
Carlton kom út úr biðsalnum svo æstur, að
ekki var auðvelt að lýsa því, hann var svo æstur
vfir vanrækslunni (sem hann áleit þetta vera) á
skyldunni á stöðinni. Hann horfði líka á eftir lest-
inni, sem nú var að hverfa sjónum þeirra, og gat
ekki skilið hvers vegna hún nam ekki staðar. Mað-
ur með band um hattinn kom gangandi ofur hægt
og rólega frá einhverjum afviknum stað á pallin-
um; hann sýndist vera einn þeirra sem unnu á
stöðinni og hélt á stóru ljóskeri í hendinni. Carl-
ton réðist á hann í æsingi miklum.
Hvað átti þetta að þýða? paraa stóðu tvær
persónur sem biðu þess að geta farið með lestinni,
og svo var enginn til staðar að selja farseðla.
Hann skyldi kæra þá fyrir járnbrautarfélaginu;
hann skyldi skrifa til “Times”; hann skyldi —
hann skyldi —af þessari æðisgengni Carltons var
ómögulegt að vita hvað hann ekki skyldi.
Maðurinn tók þessu öllu með kæruleysi og
svaraði að eins, að hann liti ekki rótt á lestimar,
ef hann hefði ætlað sér að fá farseðil til þeirrar
lestar, sem nýlega fór fram hjá, því hún næmi hér
ekki staðar.
“Nemur hér ekki staðar?” endurtók Carlton
alveg hissa. “En er þá engin lest sem nemur stað-
ar hér um þetta leyti?”
Maðurinn hristi höfuðið. “pað var ein sem
nam hér staðar fyrir 20 mínútum síðan”, sagði
hann. “Sú sem núna fór fram hjá, hefir aldrei
komið hér við síðan eg fór að vinna hér”.
Carlton tók upp úrið sitt, sem hann hefði átt
að ráðgast við fyrri, og sá að þau, vegna óhapps-
ins, voru komin tuttugu mínútum of seint til að
ná í lestina, sem þau höfðu ætlað með.
“Nær kemur næsta lestin, sem nemur hér
staðar?” spurði hann.
“Um miðnætti. Kaupið þér farseðlana tíu
mínútum áður en það kemur”.
Carlton tók hendi Lauru og spurði hvar bið-
salurinn væri. Hann fékk þá ánægju að heyra að
þar væri enginn biðsalur, að eins litli, kaldi, tómi
klefinn, þar sem hann hafði staðið, barið og kallað
á farseðlaseljarann. Eldurinn var nærri sloknað-
ur, en Carlton skaraði í hann, svo hann fór að loga,
og heimtaði svo meiri kol.
pegar hann var búinn að koma henni fyrir á
stól við eldinn, borgaði hann manninum, sem með
þeim var, og lét hann fara. Svo spurði hann jám-
brautarþjóninn, sem var kominn inn í klefann,
hvar farseðlamir fengjust, og hvort mögulegt
væri að fá hressingu handa stúlkunni, sem var
svarað með sömu sljóvu, starandi undraninni.
Slík spuming hafði hingað til aldrei verið borin
upp á þessari stöð, aðrar hressingar en farseðlam-
ir væri ekki fáanlegar þar. pað leit út fyrir að
Carlton yrði að sætta sig við þessar kringum-
stæður.
Laura skalf, bæði af geðshræringu og kulda.
Carlton tók nokkuð af fatnaði hennar af henni,
hristi hann og hengdi á stól við eldinn. pað var
alls ekki þægilegt að lenda í þessu ásigkomulagi;
stöðvaður á miðri leið á þenna gremjulega hátt í
jafn vandræðalegum kringumstæðum.
“Mér þykir það svo afarleitt!” tautaði hann.
“En ef þú hefir ekkert á móti því að bíða hér ein-
sömul, þá skal eg ganga upp í þorpið og sækja
einhverja hressingu handa þér. par er eflaust
greiðasöluhús. pú skelfur af kuldanum og rign-
ingunni”.
“pað er ekki það, það er ekki af því; og hvað
hressingu viðvíkur, þá gæti eg ekki neytt hennar.
Sást þú hann?” hvíslaði hún skjálfrödduð.
“Hvern?” spurði Carlton.
“Pabba”.
Hann horfði á hana alveg hissa. “Sá hann?
Hvar?
“f lestinni sem fram hjá fór. Hann sat í ein-
um vagninum”.
Carlton hélt að hún væri orðin brjáluð, að ó-
höppin á þessari leiðinlegu ferð hefðu haft vond
áhrif á skynsemi hennar.
“Lewis, eg segi það satt, að hann var þar —
hann pabbi. Hann sat í einum vagninum; hann
sneri andlitinu frá mér af því, að hann var að tala
við einhvem sem sat á móti honum. Birtan frá
lampanum féll beint á andlit hans; það var pabbi,
það er eins áreiðanlegt og eg sit hér og tala við
þig”.
Að hún áleit sig hafa séð rétt, og að hún
trúði því að faðir sinn hefði verið á lestinni, skildi
Carlton mjög vel, Og þó að hann ætti bágt með að
trúa jafn ósennilegum viðburði, fann hann þó til
óróa yfir því, að hugsanlegt væri að Chesney kap-
teinn væri að elta þau. Hann fór til að líta eftir
hinum einfalda þjóni, sem var horfinn, og fann
hann loksins í litlu skýli, þar sem hann var að
starfa eitthvað við pjáturskriðljós. Hjá honum
spurði hann sig fyrir um lestina, sem nýlega fór
fram hjá, og sér til ánngju heyrði hann að hún
héldi áfram án þess að koma við fyrst um sinn,
og að hún færi alt aðra leið en þau ætluðu. Hann
sneri aftur og sagði henni þetta, um leið og hann
drap á það, að henni mundi hafa missést.
“Lewis, það er gagnslaust fyrir þig að reyna
að sannfæra mig um hið gagnstæða, þegar eg hefi
séð hann með mínum eigin augum. Eg vildi að eg
væri eins viss um fyrirgefningu og eg er viss um
að það var minn eigin faðir”.
Hann bár mikla umhyggju fyrir henni, en
skeytti minna um sjálfan sig. pegar hann af til-
viljun leit niður á rennvotu fæturnar, sem hún
rétti að eldinum, sá hann að annar var skólaus.
“Hvar er skórinn þinn, Laura?”
“Eg misti hann”.
“Mistir hann ?”
“Eg misti hann einhverstaðar á leiðinni, þeg-
ar við gengum hingað. Ó, endalaus óhöpp.
“Mistir þú hann á leiðinni”, endurtók Carlton.
“En, góða, því sagðir þú okkur ekki frá því ? Við
hefðum getað fundið hann; maðurinn var með
ijósker”.
“Eg var hrædd við að nema staðar, eg var
hræcld um að við næðum ekki í lestina. Eg held
eg hafi heldur ekki vitað það strax, að eg misti
hann, því bleytan náði upp að öklum mínum”.
'<uect
SALTFISKUR
Vér höfum byrgðir af söltum fiski, sem hefir verið til-
reiddur undir sérstakri umsjá vorri, í vorum eigin húsa-
kynnum. —
Verðið er ótrúlega lágt. Einnig höfum vér mikinn
forða af
PORT NELSON BRAND.
FISKIBOLLUR.
NORSK SPIKSÍLD, K.K.K.
REYKT SfLD.
NORSK ANCHOVIS.
HELLUBAKAÐ BRAUÐ.
Biðjið um PORT NELSON BRAND hjá kaupmanni
yðar. —
pað borgar sig margfalt að kaupa vörar, sem bera
innsigli vort.
Ef kaupmaður yðar hefir ekki vörur vorar, þá gerið
svo vel að skrifa oss nafn hans og áritun.
PORT NELSON FISH CO. LTD.
936 Sherbrooke Street - - Winnipeg, Man.
PHONE: Garry 967.
FLATBRAUÐ.
MYSUOSTUR.
HLAUPOSTUR.
KRYDD-OSTUR.
Uppástunga um jólagjöf.
Mynd af sjálfum þér og fjölskyldunni fyrir jólin 1917.
Vinir þínir geta keypt alt sem þú gœtir gefið þcím, nema
MYND AF ÞÉR
Reliance Studio, 616i Main Street
Inngangur af Main St., nœst rið Dingwall. Tals. Garry 3286
r ........... <
liOÐSKINN Ikendur, Veiðimemm og Verslunarmenn LOÐSKINN
A. & E. PIERCE & CO.
(Mesta skinnakau|>nienn í Canatía)
213 PACIFIC AVENUE............WINNTPEG, MAN.
Ilæsta verð borgað fyrir Gærnr Ilúðir, Seneca rætur.
SENDIÐ OSS SKINNAVÖRU YÐAR.
MÁ VERA að þér hafi aldrei komið til hugar að þaö
að kaupa eldspýtur væri verk sem útheimti varúð og þekk-
ingu í ]?eim efnum. En svo er nú samt.
pað er áríðandi að þú kaupir engar aðrar eldspýtur en
EDDYS
EFNAFRÆÐISLEGA SJÁLFSLÖKKVANDI
“HLJÓÐLAUSAR 500”
Eddyspýturnar, sem engin glóð er eftir af. Eddy er
sá eini, sem býr þessar eldspýtur til í Canada og hefir
hverri einustu eldspýtu verið difið ofan í efnafræðisblöndu,
sem alveg tryggir það að ekki lifi í viðnum eftir að slökt er.
Gáið að orðunum “Efnafræðislega sjálfslökkvandi,
hljóðlausar 500” á eldspýtnastokknum.
G.TAFIR
til Jóns Bjarnasonar skóla.
Áður auglýst .... .... ..... $1060.96
Dr. B. J. Brandson, Winnipeg $100.00
Safnafi af skólastjóra sóra Rúnólfi
Marteinssyni.
Frá Geysi P. O., Man.:
Ingibjörg Jónatansdóttir ..... $ 1.00
Jón J. Thorsteinsson .......... 1.00
Hallgrímur FriSriksson ........ 5.00
GuSmundur Jónsson .............. 100
G. O. Einarsson ................ 100
Jósep Guttormsson .... ...........60
Björn Pétursson, Árnes ......... .25
Njáll S. Johnson, Árborg ..... 10.00
Alls ....... $19.75
SafnaS I Argyle-bygS af Dr. Jóni
Stefánssynl og séra B. B. Jónssyni:
Björn Walterson ............. $50.00
Thorsteinn Hallgrímsson ...... 10.00
Aibert Oliver ............ .... 10.00
Valdimar A. Sveinsson ......... 1.00
H. A. Thorsteinson ........... 100
Hringur Isfeld ................ 1.00
A. Sveinsson .... ............. 1.00
Olgeir Fredrickson ........... 5.00
O. S. Arason .................. 5.00
Thor Goodman .................. 5.00
Kjartan ísfeld ..... .... ... 100
H. H. Darling ............... 1.00
W. G. Simmons ............... 20.00
porsteinn Jónsson ............ 10.00
J. A. Sveinsson .... ........ 5.00
C. B. Jónsson ............... 6.00
Andrés Andrésson ............. 10.00
Sigmar Sigurjónsson .......... 10.00
Vinveittur ....... .... ..... 3.00
Jóhannes SigurSsson .......... 20.00
Jónas Helgason ............... 10.00
Árni Sveinsson ............... 25.00
Jón Goodman .... .... ........ 10.00
J. S. Fredrickson.............. 5.00
Sigmar Bros. & Co............. 10.00
G. J. Olson ................... 4.00
G. Storm ..... .... ......... 10.00
Friðbjörn S. Frederiokson .... 10.00
B. Hallgrlmsson ............... 5.00
Björn Andrésson .............. 10.00
Stefán BJörnsson .............. 6.00
Haraldur Stefánsson .... ...... 5.00
A. H. Strang................... 1.00
Jónas Björnsson ............... 2.00
M'arkús Jónsson ............... 2.00
Halldór Árnason .... .......... 5.00
Edward Olafson ................ 1.00
Anderson & Anderson ........... 5.00
AUs ......... $299.00
Samtals $1,479.71
(Auk ofanskráðra gjafa frá Argyle-
bygð afhenti Dr. Stefánsson undirrit-
uðum skrá yfir gjafaloforð, sem borg-
ist fyrir áramótin næstu).
Winnipeg, 26. nóv. 1917.
S. W. Melsted,
gjaltlkerl Jóns Bjarnasonar skóla.
Kviðslit lœknað.
Fyrir nokkrum Arum síöan, var eg a?5
lyfta kistu og kviöslitnaBi. Liœknirinn
kvati uppskurti hit5 eina nauttsynlega. Um-
búöir komu aö engu haldi.
AÖ lokum fékk eg þó tangarhald A
nokkru, sem læknaöi mig algerlega 6,
skömmum tíma. Síðan eru liðin mörg Ar;
eg hefi unnið erflða vinnu, sem trésmiður
og aldrei orðið misdægurt. Það var enginn
uppskurður. enginn sArsauki, ekkert tima-
tap.
Eg sel ekki neltt, en eg er reiðuböinn að
gefa yður fullnægjandi upplýsingar að því
er til lækningar kvíðslits kemur. Skrifið
mér. Utanáskrift min er Eugene M. Pullen,
carpenter, 81T D Marcellus Avenue,
Manasquan, N. J.
t»ér ættuð að klippa ör blaðinu þenna
miða og sýna hann beim, sem þjftðir eru
af kviðsliti — þú getur með þvl bjargað
lífi þeirra, dregið úr þrautum. sem , kvið-
sliti eru samfara. og komið I veg fyrir
hugarhrelling I sambandl við uppskurð.
TAROLEMA lœknar EGZEMA
Gylliniæð, geitur, útbrot, hring-
orm, kláða ög aðra húðsjúkdóma
Laeknar hösuðskóf og varnar hár-
fallii. 50c. hjá öilum lyfsölum.
CLARK CHEMIGAL COM
309 Somerset Block, Wínnipeg
LJÓMANDI SILKI-AFKLIPPUR
“Crazy Patchwork,” af ýmsumjl
tegrundum, til aC búa til úr teppi.I
legubekkjar-púCa, og setur. Stór||
25c pakki sendur til reynalu.
5 PAKKAR FYRIR $1.00
PEOPLiE’S SPECI.ALTIES OO.
Dept, 18, P.O. Box 183G, WinnipegU