Lögberg - 29.11.1917, Blaðsíða 6

í
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. NÓVEMBER 1917
Guðjón Baldvinsson.
('Niðurlag/.
VIII.
Sumarið 1910 var Guðjón á ferð í
Svíþjóö og skrifar um þaö m. a. í
bréfi: “En i Slotsskogen í Gautaborg
hef eg þó verið einna sælastur maður
á æfi minni. Eg var einu sinni að
hugsa um að skrifa eitthvað sem héti:
Hugblaer frá Hallarskógi, en sá til
allrar guðs lukku i tæka tíð. að mér
ferst ekki að rita þesskonar. Mig
skortir andriki. Og er aumt að vera
bæði hugsunarlaus og mállaus” físa-
firði, 23. des., 1910).
Eg ætla nú að gerast svo djarfur
að revna að fylla í eyðurnar i þess-
ari frásögn.
Mér er sem eg sjái Guðjón reika
þarna í Slotsskogen, þar sem 'andiö
sumstaðar er prýtt með allri snild.
garðlistarinnar og á öðrum stöðum
látið haldast óbreytt eins og það var
frá náttúrunnar hendi. Það var sól
skin og sumarhiti, og þó svali utan
frá sjónum og forsæla undir trjánum.
Hann varð alt í einu svo opinn fyrir
sólskininu og öllu sem var i kringum
hann, alt varð eitthvað svo dásamlegt.
Og hvað var þetta! Sem hann var
þarna lifa-ndi voru álftirnar á tjörn-
inni kolsvartar!
Þegar álftin v'erður svört og hrafn-
inn hvitur, þá ber eitthvað merkilegt
við. F.n hvað gat borið við núna?
Hann gekk upp á hæðina og kom að
Smálandsstugan, Ijómandi fallegum
bóndabæ, sem hefir verið fluttur sunn-
an úr Smálöndum með öllum sinum
gögnum og gæðum. Og meira en bær-
inn, lika stúlkan, sem sýnir hann og
gtengur í þjóðbúningi. Þarna var
meira að segja manneskja aö tala við.
Þau höfðu gengið um allan bæinn
og stúlkan útlistaði hvern hlut með
einstakri nákvæmni. Nú stóð hún við
Iokrekkjuna hjónanna og hélt áfram
með sömu alvörunni:
“-----já, og þarna, ser herr’n, uppi
í gaflinum er dálítill skápur, ekki
hærra en svo að hægt er að seilast
upp í hann með því að rísa upp í rúm-
inu. Þar geymdi bóndinn brennivíns-
pela, svo að hann skyldi ekki þurfa
að fara ofan á nóttunni til þess að fá
sér í staupinu------”
Guðjón hló, skellihló. Hann var í
- ágætuskapi. Og svo kvaddi hann
stúlkuna með virktum og stakk pen-
ingi í lófan á henni.
En nokkru seinna þegar hann sat
á bekk niður v'ið síkið, fór hann að
hugsa sig um. Það var ekki hlæjandi
að þessari drykkfeldni, sem gaf mönn-
um ekki næturfrið. Hefði ekki verið
eðlilegra að hneyxlast á þvi? — En
;hann hló enn þá, veifaði stafnum sín-
ium fram fyrir sig og sló honum i
jörðina svo mjöllin þyrlaðist upp:
nei, í dag er eg ríkur, í dag hneykxl-
ast eg ekki á neinu.
Já, þarna hafði hann fundið orsök-
ina, án þess að hugsa. í dag var hann
ríkur. Þess vegna var hann' svo
glaður.
Síðustu mánuðirnir höfðu verið
fjölbreyttir. Fyrra part sumarins var
hann suður í Heiligenstadt hjá Guð-
mundi Hlíðdal, skoðaði Berlín á norð-
urleiðinni, kom til Hafnar aftur, fór
þaðan á norrænan kennarafund í
Stokkhólmi og var nú að koma þaðan.
Alt þetta hafði komið hreifingu á
hugann, hann hafði séð margt merki-
legt, sem hann hlakkaði til að segja
kunningjum og Iærisveinum frá, kvnst
nýjum hugsunum og viðfangsefnum
og gamlar hugsanir höfðu yugst upp
og komist í önnur sambönd. F.ftir
tvö kuldasumur heima á tslandi skein
sólin nú á hann dag eftir dag og
vermdi hann allan i gegn. Og nú átti
hann eftir nokkrar vikur að byrja á
kennarastarfi heima, við verulegan
skóla, sem gæfi honum stórt og fast
starfsvið. Loksins átti hann að gefa
sig allan v'ið þessu starfi, sem hann
hafði þráð svo lengi. Hann var kom-
inn að uppskerunni, sjálfum undir-
búningnum var lokið. Og þó að hann
vissi, að enn var mikið að læra, vissi
bann líka, aö hann gat mikið, átti af
miklu að gefa.
Og þegar hann sat þarna og horfði
inn í framtíðina, skaut fortiðinni líka
upp í hug hans. Hann hlaut að minn-
ast örðugustu stundanna í lífinu, þeg-
ar öll tilveran sýndist köld og grá og
gínandi tóm var i hjartanu. Nú skein
sól þarna á skóginn og síkin og hugur
inn var fullur af vonum og fyrirætl-
unum.
“Gef mér stað til þess að standa á,
og eg skal hræra jörðina”, hafði Ar-
i kímedes sagt. Nú fanst honum hann
vera að skilja, að eins var það með
forlög mannsins. Ef hann getur fund-
ið stað fyrir utan sjálfan sig að
standa á, þá getur hann verið fvrir
ofan forlögin, hann getur stjórnað
þungamiðjunni í lífi sínu.
Hvers vegna hafði ógæfan orðið
honum svo þungbær í fyrstu? Af
því að hugur hans var of bundinn
við sjálfan hann. Nú var hann búinn
að læra, að hann v'ar einn af dropun-
um í fossinum, og forlög allra hinna
dropanna komu honum við. Hann
hafði gert mál smælingjanna að sínu
máli, örðugleikar þeirra voru áhyggju
efni hans, sigrar þeirra og framsókn
gleði hans.
En var hann ekki búinn að leysa
'J>arna eitt af örðugustu reiknings-
dæmum tilverunnar á sinn hátt? Og
átti ráðningin ekki erindi til fleiri?
Hann hugsaði um félaga sína gömlu.
Voru þeir ekki altof bundnir við eigin
hagsmuni. Þeir trúðu á mátt og meg-
in, en sú trú er bygð á sandi. Var
ekki þetta vátryggingin, sem ]>eir
þurftu: að finna stað fyrir utan sjálfa
sig að standa á. Og höfðu ekki marg-
ir þeirra aldrei kynst sömu hreinu
gleðinni og hann i dag —af því að
einhverjir persónulegir smámunir
voru alt af að þvælast fyrir þeim?
Erum við ekki allir vesalings bátar
úti á regin hafi? Öldurnar geta leik-
ið sér að okkur eins og köttur að
músum. Við erum varnarlausir fyrir
því ofurefli. Og sé allur hugurinn
við okkur sjálfa og það sem í bátnum
er, þá granda öldtirnar sálunni jafnt
og líkamanum.
En — það er fleira til en við. Aðr-
ir bátar — Iíka stórir drekar og sterk
meginlönd.
Reyndu að festa hugann við eitt-
hvað af þessu. Undir eins og þú
hefir fest hann við annan bát en þinn,
er nokkru borgið. Að vísu getur þeim
bát hlekst á, en sorgin yfir annari
manneskju er alt af göfugri en sorgin
yfir sjálfum sér, því að hún víkkar
og dýpkar sálina. Og svo dregur
hún hugann frá eigin andstreymi.
En helzt áttu líka að festa ást þína
á einhverjum drekanum, sem ristir
hafið: einhverri nýrri og mikiJIi hug-
sjón er langar að brjóta sér leið. Hún
þolir þó alt afbetur hafrótið en bátur-
inn þinn. Eða þá við eitthvert megin
landið, eitthvað af hinum eilífu hug-
sjónum og draumum mannkynsins,
sem aldrei geta hrunið. Þá mun þér'
finnaist þú standa, þótt þú fallir, af
þvi þau standa.
Þarna í Hallargarðinum ætla eg
að kveðja Guðjón Baldvinsson. Ári
síðar var hann dáinn. Samt hafði
hann sigrað. Dauðanum lútum við
allir, fyr eða síðar. En örðugleika
lífsins hafði hann sigrað. Viðfangs-
efnið, sem lionum var gefið, var ekki
auðvelt. En hann levsti úr því með
prýði. Og þarna hló nú litla sólin
við honum.
Sigurður Nordal.
—Réttur.
F réttabréf.
bóndi vestur á sléttum segir
meiningu sína.
“Jæja, kunningi, sv'o stjórnin hefir
ákveðið hveitiverðið. Við eigum
hvorki að fá meira né minna fyrir
einn mæli bezta hveitis en 2 dali og
21 cent. Einmitt það. Þetta hefði
nú verið gott og blessað ef stjórnin
hefði á sama tíma hugsað að tak-
marka vinnulaun þeirra manna, sem
lnin sendir okkur að haustinu, eða
hvenær sem er, til þess að vinna við
að framleiða kornið; og hefði henni
einnig hugsast að takmarka verðið á
vinnuvélum okkar. Nú síðastliðin ár
hefir verð vinnuvéla hækkað um 30%
og ómögulegt er að fá mannræfil fyr-
ir minna en $4.50 um daginn að haust-
inu. Þar að auki verðum við að fæða
þessa sömu menn. Ekki má gleyma
því. Við bændur erum ekki neitt að
fárast um verðið 2 dali og 21 cent, ef
alt hefði v'erið sniðið eftir þessu á-
kveðna verði; en með þessu móti
framleiðum við auðvitað helmingi
minna en við hefðum gert ef stjórnin
hefði látið okkur ráða verðinu. Okk-
ur dettur ekki í hug að borga Jætta
kaup, þetta heimskulega háa kaup.
Við sáum ekki meiru en því, sem við
getum sjálfir ráðið við án þess að
leigja menn.
Tökum dæmi af nágranna mínum.
Hann á þreskivél og til }>ess að vinna
við hana réði hann 8 menn með hey-
kvíslar og borgar þeim $4.50 á dag.
Tveir menn draga að bindi og hafa
þeir $6.00 hver á dag, manninum
sem dregur að vatn borgar hann $7.00
á dag; því það hefir verið þurt hér
á sléttunum í sumar og er því ílt að
ná vatni. Hann hefir haft alla þessa
menn i fjórar vikur og á því tímabili
hefir hann verið við |>reskingu 5)4
dag. Auðvitað hefir hann orðið að
fæða alla þessa menn og hesta allan
þenna tíma. Hann fékk enga upp-
skeru 1916. Þá lenti alt í “ryðinu”,
og hann varð að kaupa alt útsæði í
vor. Skyklu ekki borgarbúar hugsa
sér að hann hljóti að verða milljóna
mæringur þetta ár, úr því að hann
fær nú 15 mæla af ekrunni til jafnað-
ar? Þeir sem selja okkur vinnuvél-
arnar, sem margir eru í raun og veru
milljónaeigendur mega setja upp sína
vöru en við bændurnir megum ekki
taka neitt tillit til verðs á þessum
sömu vélum þegar vér seljum okkar
afurðir. Það er nú auðráðin gáta
hvernig }>að er lagað. Milljónaeig-
andinn hjálpar upp á sakirnar þegar
um kosningar er að ræða, hvorum
flokknum, sem hann svo tilheyrir.
Já, eg sagði það áðan að við mund-
um framleiða miklu minna vegna
þessarar takmörkunar á hv'eitiverð-
inu. Eg hefi t. d. 150 ekrur af hvíldu
landi, sem er« reiðubúið fyrir sáðvél-
ina næsta ár; en mér dettur ekki í
hug að sá hveiti i alt það land, vegna
þess að eg veit að eg get fengið meira
fyrir hafra og grjón; því ef eg get
ekki fengið menn til þess að þreskja
fyrir sanngjarnt kaup, þá get eg þó
að. mfnsta kosti geíið bindin naut-
griptim og öðrum skcpnum og þannig
gert mér peninga tir uppskerunni og
er ekki bundinn v:ð $2.21 á neinn hátt
Eg á líka þreskivél; en mér datt al-
drei í hug að borga hverjum einasta
umrenningi $4.50 á dag. Það er fyrir
mér eins og íranum, sem sagði: “Eg
á litla konu, en stóra fjölskyldu”.'
Allir drengirnir mínir eru stú'kur
nema tveir, svo eg færði þriár þessar
stúlkur í — brækur — og lét þær fara
að keyra hesta og byggja vagnhlöss-
in. Svo hefi eg 12 ára gamlan dreng
son nábúa míns, sem keyrir eitt hesta-
par. Annar drengurinn minn og ná-
granna drengptr hrinda bindunum til
grindar á akrinttm; en sjálfur renni
eg þreskivélinni og kasta að henni
bindum. Hinn drengurinn minn renn-
ir gufuvélinni og hjálpar mér að kasta
að bindunum. Við leiðum kornið frá
vélinni \ byrður — á akrinum. Við
hreinsum af 40 ekrum á dag og fæð-
um engan urmul af mönnum; en þetta
er hart verk fvrir okkur veslingana.
Við vinnum hér um bil 16y2 klukku-
stund á dag, þvi í hjáverkum mjólk-
um við 7 kýr. Til þess að litlu stúlk-
urnar geti sofið þeim mun lengur,
fer eg á fætur klukkan 4 og mjólka
allar kýrnar og drengurinn minn ann-
ar gefur tíu hestum, leggur á aktýgin
og hreinsar hesthúsið að morgninum
og hefir því nóg að vinna þar til líð-
ur að morgunverði. Eg aðskil mjólk-1
ina. Tíu mínútur sitjum við að morg-
unverði og svo hlaupum við út að
vélinni berum á oliu og færum að
fjærstu hliðum byrðanna og erutn
og erum þannig reiðubúnir fyrir dag-
inn. Fimmtán minútur sitjutn við að
miðdagsverði og svo æðum við að
vólinni aftur, komum heim i hús kl.
átta, mjólkum og aðskiljum og erum
vanalega komin í rúmið klukkan hálf
ellefu.
Já, vinur minn. Við leggjum mikið
að okkur, ofmikið raunar, og mér
dettur ekki í hug að leggja þetta á
okkur aftur næsta ár, ef mögulegt
verður að fá menn með sanngjörnu
kaupi. Drengirnir okkar vinna af
öllum kröfttim og fá ekki nema $1.10
á dag. Þv'í skyldum við borga $4.50
hvaða leppalúða sem kemur og biður
um vinnu. Það væri nú ekki svo af-
leitt ef þessir flækingar væru dug-
legir menn; en því er ekki að heilsa.
Drengurinn minn, sem nú er í skot-
gröfum á Frakklandi hefði getað unn-
ið meira en á móti þremur af þessum
snáðum. Hann tengdasonur minn
náði í þrjá þessara flækinga og það
er ekki ofsagt þegar eg segi, að eins
gamall og eg er, þá gæti eg unnið á
móti þremur þeirra líkum. Það eru
víst “Ixxrgarmenn” og hafa aldrei á
æfi sinni notað heykvísl og því síður
keyrt hesta.
Og svo ef það viðvíkjandi takmörk-
un verðs á vmsri matvöru. Hvað
hefir þessi Mr. Hanna verið að haf-
ast að, nema að “draga” hátt kaup
handa aðstoðarnönnum sínum, og alt
af er hann að útnefna nýja og nvja
aðstoðarmenn ? Eg Ias það einhvers
staðar að ef reiknað væri eða miðað
við kostnaðinn síðastliðinn mánuð, ]>á
mundi það kosta ríkið $3,300,00 á ári
að fæða Hanna og aðstoðarmenn
hans. Þetta er nú ef til vill ósatt,
þv'í margt er nú sagt ósatt; en kostn-
aðurinn er ógurlegur. Og nú er ný
búið að útnefna 25 aðstoðarmenn i
viðbót við alla gamla aðstoðarmenn
Mr. Hanna. Hvar er sparnaðurinn
sem verið er að tala um ? Eg sé hann
ekki. í allri einlægni að segja, vinur
minn, þá verð eg að segja að eg á’lít
þetta versta “humbug” — blátt áfram
peningaaustur “út í bláinn”. Því í
ósköpunum ákvað ekki stjórnin lægsta
verð hveitis og lét svo framboð og
eftírspurn ráða hæðsta verði? Ef
hveitið hefði hækkað að mun og
bændur hefðu séð að arðvænlegt var
að framleiða hveiti, þá mundi ekki
Iiafa staðið á þeim með að framleiða.
Og eftir því sem þeir framleiddu
meira og meira mundi hveitið hafa
lækkað smátt og smátt án tilhlutunar
nokkurrar stjórnar. Eg get ekki séð
að þessi takmörkun á hveiti hafi gert
neitt gagn, nema ef v'era kynni að
það hefði dregið úr lukkuspils glamri
nokkurra fjárglæfra manna rétt í bráð.
fylftst með nokkumveginn í
tilliti tiil hveitiverðs og það er áreið-
anlegt að hveitið okkar hefir aldrei
hækkað í verði minna en 22 cent og
jafnvel 35 cent mælirinn á leiðinni að
heiman frá okkur til Fort William.
Linhverjir fá meira en við bændurnir
fyrir hveitið. Burðargjaldið er 13
cent fyrir 100 pundm.
Sv'ona er það, vniur minn. Myllan
okkar brann svo eg varð að kaupa
mjöl austan að. Eg varð var við að
þeir þarna i Fort William græddu 50
cent á hverjnm 98 pundum þangað
»/• .. i • \«• rimbur, fialviður af öllum
Nyjar yorubirgöir tegundum, geirettur og ala-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar til vetrarins.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erum ætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co«
Limited
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
I ADANAC GRAIN COMPANY,
I
LIMITED
HVEITIKAUPMENN
Tals. Maín 3981
1203 Union Trust Building;
WINNIPEG
208 Drinkle Block,
Saskatoon, Sask.
27. september 1917.
Bóndi góður!
Ekki nema á þeim komtegundum, hveiti, höfrum og
flaxi, sem ekki ná fyrstu flokkun, er hægt að mæta verð-
samkepni. pað eina sem getur verið að ræða um er tegunda-
mismunurinn.
Adanac Grain Öo., Ltd. hefir tekið upp þá aðferð í skoð-
un á hveiti, sem algerlega fyrirbyggir rangindi. Vér höfum
óháðan umsjónarmann, sem í mörg ár var aðal aðstoðar um-
sjónarmaður sambandsstjómarinnar. Hann lítur eftir öll-
um vagnhlössum sem oss em send og hans ummæli fylgja
því sem seljandi hefir fengið.
f sambandi við þær komtegundir sem samkepni er hægt
að koma að, er vort félag betur sett til að gefa góðan árang-
ur. Aðal ráðsmaður vor hefir haft þrjátíu ára reynslu í
þeirri grein — bæði hvað innkaup snertir úti um landið og
eins á útflutningi til annara landa. Hans reynsla er peninga
virði í þinn vasa.
Sendið vagnhlass til reynslu og mun það tryggja fram-
hald verzlunar—því góður árangur eykur viðskifti.
Yðar þénustubúnir
ADANAC GRAIN COMPANY LIMITED
komnttm, þrátt fyrir þetta ákveöna
verö $2.21.
En viö v'eSalings bændur höldum
áfram aö greiöa atkvæöi anniaöhvort
meö — meö — já, með öðrum hvor-
ttm flokknum — með hvorum sem viö
helzt tilheyrum og leggjum fram
blóö og merg til þess að framleiða
sem mest korn 1918. Það er ekki
orðið alveg víst; en það halda borg-
armenn, þeir segja; “Þiö bændur
Iiggiö og flatmagið ykkur allan vet-
urinn, svo geíið þið sáö öllu ykkar
korni á fám dögum, jlþiö megiö auö-
vitað ekki sá nema hveitij, svo líafið
þiö ekkert aö gera nema aö hengsl-
ast í kring og sjá hveitið spretta á
.ökrunum. Viö getum sent ykkur alla
þá merm sem þiö óskið eftir og þiö
borgið þeim $4.50 eöa kannské $6.00
á dag. Viö verðum aö fá kornið
næsta ár til þess aö geta hjálpað her-
mönnunum. Það er alt, sem ætti að
þurfa að segja. Sendiö þiö kven-
fólkiö út á akrana. Bænda konur og
annað kvenfólk úti á landi á svo sem
ekki annrílct”.
Viö skulum sjá til. Grunur miinn
er, aö þaö heföi verið betra fyrir
stjórnina að láta okkur bændur ein-
ráöa um verðið á hv'eitinu.
/ B. þýddi og lagaöi.
Kvöldlöngun.
Til fjallanna líöur töngun mrn
hvar lóurnar syrrgja’ á bölum;
og indælust brosir mér sólarsýn,
en svanirnir tóna lögin sín,
þótt rökkur riki i dölum.
Þá sólin gyllir hnjúkanna hár,
en húmar um dali alta
og þoku-lopinn Ijótur og grár
lykur um firöi, vötn og ár,
mín löngun líður til fjalla.
Skarkalinn rænir mig frelsi og friö
— flæmir burt gleði alla.
Hálendiö skapar gleði og griö;
gott er og frjálst þess brjóstin viö. —
Mín löngun líður til fjalla.
Kosningin í Roblin kjördæminu.
1 kjördæmi þessu er kosning um
garð gengin. Tveir sóttu um sætið,
báöir frjálslyndir og hétu fylkisstjórn-
inni stuðning. Kosningu hlaut J. W.
Westwood bankastjóri—óháður fram-
sóknarmaður.
t
tðLBKIK
Gömlu togleðurskómir drógust eftir gang- upp frá blöðum sínum, horfðu svo ósjálfrátt niður
stéttinni við hvert fótmál og vindurinn næddi á skóna sína nýburstaða og gljáandi, þaðan litu
sárar og sárar gegnum gula kjólgarminn og rauðu þeir upp í loftið.
þríhymuna, og sulturinn skar sárar og sárar eftir María Elizabet var nú komin inn á mitt gólfið
því sem lengra leið á kveldið. Hún horfði bænar í þe3sum skrautlega sal. Guli kjólgarmurinn,
augum frá einu andliti til annars, en hvergi var rauða þríhyman og togleðurskómir, sem berar
meðaumkun eða örfunaryrði og hún leit feiminn tærnar stóðu út úr, skar mjög í augu við skrautið
og ráðalaus niður fyrir fætur sér aftur. Vonar- og viðhöfnina, sem var á öllu þama inni. Hún stóð
neistarair, sem smá kviknuðu urðu jafnóðum að hálfboginn og trosnuðu endamir á þríhymunni,
ösku, örvæntingu. Og María Elízabet tók um sem hnýtt var um höfuðið löfðu niður á bakið og
hjartað, eins og hún ætlaði að halda því saman gerðu baksvipinn mjög skríngilegan. Svona gekk
svo það springi ekki. hún manna á milli í salnum og hélt út litlu hend-
Vesalings María Elízabet! Hún beigði af inni, sem var rauð og bólgin af kulda, en enginn
Washington stræti. Allir sem þar bjuggu áttu lagði neitt í lófann. Sumir hlógu að henni, sumir
heimili og heitan kveldmat handa sjálfum sér, hnikluðu brýmar, en flestir létu sem þeir sæu
engin átti neitt meira, enginn átti auka málsverð, ^ana ekki. ‘^vað gengur annars á hér inni ?”
handa flækings telpu í gulum kjólgarmi með stóra sa8'ði einn og ypti öxlum og leit fynrlitlega í kring
togleðurskó á fótunum. María Elízabet sneri inn ^ si«; eins og honum hefði verið stórkostlega /
á annað stræti. pað var stutt stræti, en fagurlega misboðið. María Elizabet hélt áfram. Hræðslan
skreytt og bjart, sem á degi væri. par stóð ein af var nú farinn af henni. pað var eins og eitthvert
hinum glæsilegu gistihöllum. Gistihöll, sem allir ósjálfræði yfir henni. Ylmurinn af krásunum
íbúar Boston þekkja. Höll, sem er svo vel þekt að fr,aman úr borðstofunni espaði sultinn, henni fanst
óþarfi er að nefna hana á nafn. Vitanlega áttu ^nn myndi geta hlaupið inn og hrifsað eitthvað af
betlarar ekki aðgang að þessari höll og eigandi borðinu, stolið því eins og Jóa gerði. En þa,ð ætl-
hennar myndi líklega reiðast. ef eg segði frá því ^nn samt í síðustu lög að gera. Hún hélt því
hveraig þessi litli betlari, hún María Elízabet, .afram a® reffa fram hendina, en sagði að eins:
komst þar inn. Enda gæti það hvorki eg eða aðrir er svöng”.
enginn skildi í því hvemig hún komst fram hjá Herramaður einn benti henni að koma, hann
dysaverðinum og höfuðbrytanum, inn að skrá- skýldi fyrir með stóra dagblaðinu, sem hann hafði
setningarborði og fram hjá skrifstofudyrunum og verið að lesa, á meðan hann laumaði til hennar smá
inn í biðsalinn. Hér var svo bjart og hlýtt. peningi, 5 centum. 0g hann leit í kring um sig, til
María Elízabet hafði aldrei komið inn í svona að vita hvort nokkur hefði séð eins og hann
fallegt hús, eða séð því Iíkt skraut. Hún varð skammaðist sín; eins og hann hefði brotið eitt-
hrædd við það, en læddist samt áfram inn eftir hvert heilagt siðferðislögmál. pað er líka synd að
spegil gljáondi gólfinu, og reyndi að taka svo hátt gefa betlumm, það vitum við öll. Og maðurinn ,
upp fætumar að togleðurskómir ekki drægjust stjakaði Maríu litlu frá sér Qg sagði: Svona nú
eftir því. pama sátu margir menn, reyktu vindla bam, farðu nú, farðu”, Svo fór hann aftur að lesa
og lásu blöðin. peim var heitt og notalegt, fötin í dagblaðinu, harður og einbeittur á svip. pessi
þeirra voru falleg og það leit ekki út fyrir að þeir 5 cent vom það eina, sem henni var gefið. Herra-
myndu hafa farið á mis við kveldverðinn. En hvað mennimir hristu höfuðið, en einn kallaði á þjón til
það hefir hlotið að þurfa marga málsverði handa þess að láta Maríu litlu út. Við það varð hún
þeim öllum, og ef til vill er einn afgangs handa hrædd og stóð kyr, og leit óttaslegin alt í kringum
mér. “Afgangs handa mér”, sagði hún hálf hátt, sig. Út í einu hominu sat ungur maður, einn sér
en hún hrökk við þegar hún heyrði til sjálfrar sín, við afskekt borð. María Elizabet hafði séð hann
og nú gleymdi hún því að gömlu togleðurskómir þegar hún kom inn, en hann hafði ekki séð hana
voru henni langt um of stórir. pað heyrðist eitt- eða neinn annan. Hann grúfði andlitið í höndum
hvert þmsk, sem menn könnuðust ekki við. pað sér og hallaðist fram á borðið. Hann var vel
var ekki skrjáfið í blöðunum eða það að einhver klæddur. María Elizabet horfði á hann um stund.
hefði mist niður vindilinn sinn. Nei það voru tog- Hvers vegna var hann þama einn sér, ef til vill
leðurskómir hennar Maríu litlu, sem stmkust eft- var hann að gráta eða átti eitthvað bágt. Og María
ir marmara gólfinu. Sumir herramennimir litu litla hljóp til hans og lagði hendina á öxlina á hon-
8 6 Ii S K I N
S
um. Ungi maðurinn leit upp. Hann var fríður
sýnum, andlitið unglingslegt og góðlegt. En drætt-
imir afmyndaðir eftir viku túr. Hann leit á Maríu
litlu og sagði hranalega:
“Hvað vilt þú?”
“Eg er svöng”, anzaði hún.
“Eg get ekki gert að því, farðu”, sagði hann.
“Eg hefi ekki fengið mat að borða í dag”,
svaraði María Elizabet í bænarróm, “ekkert að
borða í allan dag”. Varir hennar titruðu, en hún
talaði skýrt og bamsröddin hljómaði gegn um sal-
inn, pví nú var dauðaþögn. Herramennimir höfðu
höfðu hætt að lesa í blöðunum og allir horfðu á
litlu stúlkuna í rauða kjólgarminum.
“Farðu!” sagði ungi maðurinn óþolinmóðelga.
“Eg hef sjálfur ekki fengið neitt að borða í þrjá
daga. Farðu! Láttu mig vera!”
fFramh.).
Sólskinssjóður.
Safna'5 afGuörúnu og Elínu Eggertson, Tantallon, Sask.
Eggert O. B. Johnson...........................$ .25
Jón G. Jónsson....................................25
Valgeröur Jónsson.................................25
Siguröur Nordal Jónsison .........................25
Guöhildur Jónsson................................ 25
Einara S. Jónsson.................................25
Helga Rósa Jónsson.....................^..........25
Lárus Þ. Jónsscm............................... .25
Sveinbjörn Jónsson.............................. .25
Walter Ólafsson...................................25
Óskar Ólafsson....................................25
Tryggi Ólafsson.................................. 25
Helga Sigurrós Ólafsson.....................< .25
Guöríöur S. Vopni.................................25
Margrét S. Vopni..................................25
Jóhann Ólafur Magnússon.......................... 25
Sigurhjörn Jóhannes Magnússon.....................25
Páll Magnússon....................................25
Otto V. Johnson ..................................50
Péitur Árnason................................. 25
Gústaf Árnason....................................25
Árni Ámason................................... .25
HjálmfríÖur Árnason...............................50
Guörún Eiríksson............................... 1.00
Eyjólfur Freeman Magnússon........................25
Vilmar Jóhann Magnússon .. .......................25
Bster S. Johnson............................... .25
Valtýr S. Johnson............................... 25
Helgi Thorsteinsson............................. .50
Jón Thorsteinsson.................................50
Angelene Wisewell .. .................. .
Adelbert Wisewell......................
Narfi Siguröur Johnson...................
Rósa Svanhvít Johnson..................
Hannsína Eggerfcson....................
Fríöa Eggertson........................
Vilfred Eggertson......................
Guörún Eggertson.......................
Bjarni Eggertson.......................
Blin Eggertson.........................
Frá sunnudagsskóla Immanuelssafnaðar
Haraldur S. Sigmar.....................
Björgvin Jón Einar Westdal.............
Thora Sveinsson .......................
Heiða Sveinson ........................ .
Salla Sveinson.........................
Björn Sveinson.........................
Stína Josephson........................
Thorfinnur Josephsion .. ..............
Margrét Josephson......................
Björn Josephson .......................
Ellen Smith............................
Mundi Johnson..........................
Hazel Hjörleifson .... .'..............
Kristín Hjörleifson .. ................
Gunnsteinn Johnson.....................
Þuríður Johnson........................
Jón Johnson............................
Thorey Sölvason........................
Jón Sölvason...........................
Margrét Sölv'ason........................
Siguröur Sölvason.................... .. .
Sveinn Kristjánson.....................
Steingrímur Johnson .. ................
Sesselja Johnson.......................
Guðrún S. Johnson......................
Guðný S. Johnson ......................
Guöný Hallgrímsdóttir, 83 ára..........
Kristján Johnson..........................
Jóhann Björnsson ............'.........
Sigriður Hallson..........;..............
Jónas I. Kristjánsson..................
Arnþór S. Kristjánsson.................
Ágúst R. Kristjánsson..................
. __________ T0
.............10
.......... 1.00
.......... 1.00
..............25
..............25
..............25
..............50
..............50
..............50
, Wynyard, Sask
..........$1.00
..............50
..............50
..............50
..............50
............ .50
......... 1.00
. ..... .. 1.00
.......... 1.00
.......... 1.00
........ .25
..............25
.. .. 1.00
......... 1.00
.......... 1.00
.......... 1.00
......... 1.00
..............25
..............25
..............25
..............25
..............25
..............25
..............25
..............25
. ............25
..............50
..............25
.......... .25
.............25
..............25
.............25
..............25
Safnað af Mr. og Mrs. J. A. T. Líndal, Victoria, B. C.
Harry Garrett....................................$ .10
Mr. og Mrs. J. Lindsay...............................20
Jatnes Lindsay . . ................................ 10
W. Lindsay .. .. !.................................50
J- Jones....................................... .25
Alace Davi's...................................... .20
A friend............................................. 25
Mrs. Kerry...........................................25
W. Rowlands..........................................25
Fred. EHis...........•............................. .25