Lögberg - 11.04.1918, Page 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
11. APRÍL 1918
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
ANNAR KAFLI.
f ákafa sínum kom hún með hverja spurning-
una á fætur annari, og Jana sagði henni frá öllum
smáatvikum, sem hún hafði getað náð í; en Laura
átti erfitt með að skilja sum þeirra.
“Hefir alls ekkert heyrst um hana síðan í júní
— síðan í júní í fyrra?” endurtók Laura. “En
Jana, hefir þú engin bréf fengið frá henni síðan,
allan þenna tíma?”
“Jú, eitt, en það sagði mér ekkert um það
hvar húh var. pað var^bréfið sem kom til okkar
siðasta nýársdag, og í því óskaði hún okkur gleði-
legs nýárs”.
“Var það seinasta bréfið, sem þú fékst frá
henni?”
“Já,.það var það seinasta. Eftir það skrifaði
eg þrjú bréf til hennar; það voru sömu bréfin, sem
eg fann í bókasölubúðinni, og hún hafði aldrei vitj-
að um. Manstu eftir því, að eg sagði þér frá
undarlegum draum, sem mig dreymdi um Clarice
— mjög óviðfeldin draumur”.
“Eg man eftir að þú mintist eitthvað á hana”,
svaraði Laura. “pú sagðir að þig hefði dreymt
draum, sem gerði þig órólega, en þú vildir ekki
segja mér hann, þar eð þú varst hrædd um að eg
mundi hæðast að honum”.
“Já”, sagði Jana, “það var í marz. Draumur-
inn gerði mig svo órólega, og eg skrifaði, eins og
eg sagði þér, oftar en einu sinni til Clarice og beð
hana að segja mér hvernig sér liði. pað voru
bréfin, sem eg mintist á áðan. Sérhvert smáat-
vik í þeim draumi stendur jafn ljóst fyrir mér nú,
eins og þá. pað eru augnablik, sem hjátrúin er
of sterk hjá mér, svp að hún virðist benda á hin
sönnu forlög Clarice. Mér finst að eg viti með
vissu, að við fáum aldrei að sjá hana — lifandi”.
Iiauru hálflangaði til að hæðast að orðum
hennar. “Viltu segja mér þenna draum, Jana?”
“Nei”, sagði Jana með hryllingi. “Eg get
ekki sagt frá honum, og sízt af öllum þér”.
Laura varð forvitin. “Hvers vegna sízt af
öllum mér?”
“Af því — af því — þú áttir íhlutun í honum
ásamt Clarice — varst blönduð saman við hann á
hryllilegan hátt — en eg er flón, held eg”, sagði
Jana. “Eg ætla ekki að segja meira um þetta,
Laura”
Laura skeytti ekki um það. Hún hafði hingað
til hlegið að draumum Jönu, og hún ætlaði enn þá
að hlæja að þeim. Jönu Chesney hafði tvisvar
eða þrisvar dreymt undarlega drauma, sem á
markverðan hátt bentu á sanna ókomna viðburði
lífsins. Einn þeirra sagði fyrir dauða móður henn-
ar, og Jana hafði sagt frá draumnum áður en
dauðann bar að höndum. En viðburðimir, sem
seinna áttu sér stað, stóðu í sambandi við og stað-
festu draumana, er að minsta kosti óhætt að full-
yrða. Og þó var Jana að eðlisfari ekki hjátrúar-
full; en draumamir höfðu að vissu leyti þvingað
hana til að vera það. Hún geymdi þessar tilfinn-
ingar hjá sjálfri sér, eins og okkur öllum er eðli-
legt að gera með þær tilfinningar, sem bygðar eru
á ímyndunaralfinu — undirvitundinni. En meðal
allra drauma sinna Kafði hana aldrei dreymt neinn
sem var jafn skelfilegur, jafn voðaleg sannreynd,
eins og þessi seinasti, sem snerist um Clarice syst-
ur hennar.
“pað er táldrægni af þér, Jana, að halda því
fram, að þú hafir ekkert heyrt um Clarice síðan
á nýársdag”, sagði Laura aftur.
Jana leit á hana. “Eg hefi ekkert heyrt frá
henni síðan”.
“Hvað gagnar þér að segja það, Jana?” sagði
Laura fremur önug; því hún var jafn gröm yfir
því að láta villa sér sjónir og jarlinn, faðir hennar.
“pú veist mjög vel, að þú hefir fengið að minsta
kosti eitt bréf síðan, og það mjög vinveitt og ást-
ríkt bréf”.
Jana varð alveg hissa. “Eg veit ekki hvaða
heilabrot búa í þér, Laura, en eg veit að eg hefi
fekki fengið eina línu eða eitt orð frá Clarice, síðan
eg fékk bréfið snemma í janúarmánuði”.
Laura tók upp pyngjuna sína — falleg gjöf
frá Carlton — og tók upp úr henni lítinn bréf-
snepil, sem var partur af bréfi.
“Sjáðu þetta, Jana. pú þekkir rithönd Clar-
ice, er hún þetta eða ekki? Eg lét það í pyngjuna
mína í dag til að færa þér það”.*
“ó, já, það er rithönd Clarice”, sagði Jana um
leið og hún tók við bréfsneplinum. pað var efsti
hlutinn af fyrstu síðu, þar sem bréfið byrjaði og
var dagsett í London 28. febrúar. pað byrjaði
þannig:
Elskan mín, eg ætla að bera upp fyrir þér
uppástungu, og —”
parna var snepillinn rifinn af bréfinu. Hins
vegar á honum stóð endir bréfsins, sem sjáanlega
hafði verið stutt:
“------án tafar. Ávalt þín eigin Clarice”.
Jana hugsaði um þessi orð, einkum um dag-
setninguna. En hún hafði aldrei áður séð þenna
bréfsnepil, og það sagði hún.
“Rugl”, sagði Laura. “Ef það er ekki skrifað
til þín, til hvers skyldi það þá vera skrifað?
Clarice skrifaði aldrei heim neinum öðrum en þér,
eftir að hún fór að heiman”.
“Hvar hefir þú fundið þetta? spurði Jana.
“pað kom að heiman ásamt fötunum mínum”.
“Alveg ómögulegt”, sagði Jana. “Eg tók
sjálf fötin þín saman og bjó um þau. pað fylgdi
þeim enginn pappírssnepill eins og þessi”.
“Eg segi þér það satt, Jana, eg fékk hann með
fötunum mínum í koffortinu. Fyrir stuttu síðan
bað eg um einar af kniplingaermunum mínum. Eg
reiddist þernunni minni og hvolfdi úr kommóðu-
skúffunni á gólfið, sem kniplingaflíkurnar voru í.
Pegar eg tók þær upp aftur til að láta þær 1 skúff-
una, fann eg þenna pappírssnepil. Að hann hefir
komið að heiman ásamt kniplingaermunum mín-
um, er áreiðanlegt, því þær voru fluttar úr koffort-
inu í skúffuna. Og þar hefir hann hlotið að liggja
án þess eftir honum væri tekið; hann hefir máské
smokkast inn undir blaðapappírinn, sem var látinn
á botninn í skúffunni”.
“petta er mér alveg óskiljanlegt”, svaraði
Jana. “Eg veit að eg hefi aldrei fengið þetta
bréf. Og eins og þú segir, skrifaði Clarice að eins
mér. En hún orðaði aldrei bréf sín þannig; það
líkist helzt því, sem kona mundi skrifa manni
sinum”.
“pessi mikla vinsemd kom mér á óvart”,
sagði Laura; “eg hélt að hún væri alt í einu orðin
svo yfirburða ástrík”.
“Clarice er of skynsöm til að koma með hóf-
lausa blíðu”, sagði Jana. “Eg get ekki skilið
þetta”, sagði hún aftur. “pað sýnist líkjast öllu
öðru, alveg óskiljanleg gáta. . Viltu gefa mér
þenna pappírssnepil, Laura?”
“Já, með mestu ánægju. Eg vona að við fá-
um bráðum að heyra eitthvað um hana. pað er
svo voðalega ósanngjarnt fyrir lafði Clarice Ches-
ney eða hvaða lafði, sem er, að vinna fyrir sér sem
kennari. En hún hefir að líkindum ekki heyrt um
breytinguna. Jana — til þess að tala um eitthvað
annað — veizt þú að eg sá pabba í Pembury ?”
“Nei”.
“Eg sá hann þar. Eg var að heimsækja
ofursta Mardens; þau eru syo viðfeldnar mann-
eskjur — en þú þekkir þau nú sjálfsagt. Eg ók
með frú Marden um göturnar í litlum vagni með
smá-hestum fyrir, og svo mættum við vagni Sir
James með honum og pabba í. Af undrun og
hræðslu varð eg næstum frávita. Eg kipti í taum-
ana og smáhestamir þutu af stað. Daginn eftir
heyrðum við að pabbi væri farinn aftur”.
“Ætlar þú að fara?” spurði Jana; þegar
Laura stóð upp.
“Já, nú verð eg að fara. Eg skal bráðum
koma aftur; því eg hefi ekki sagt helminginn af
því, sem eg ætlaði að segja þér, eða munað eftir
helmningnum af spurningunum. Vertu sæl, Jana.
Fylgdu mér út að hliðinu”.
“Mér líður ekki nógu vel til að geta farið út”,
sagði Jana.
“Rugl, það er að eins ímyndun. Að hreyfa
þig fáar mínútur í sólskininu er þér holt”.
Jana gerði sem hún var beðin. Hún fór í
yfirhöfn sína og fylgdi Lauru út að hliðinu. pað
var indæll haustdagur. Sólin sendi geisla sína og
rauðu blöðin blikuðu á milli laufanna. Jana fann
strax að hreina loftið fjörgaði hana, og hún flýtti
sér ekki strax inn aftur.
Laura þrýsti hendi hennar og gekk ofan göt-
una. pegar hún var komin fram hjá bugðu á
veginum, mætti hún manni sínum, sem gekk hratt
og veifaði reyrpriki í hendi sinni.
“Ó, Lewis,.kemur þú til að sækja mig?”
“Ekki eg”, sagði Carlton hlæjandi. “pað
kostaði mig afarmikið af siðferðislegum kjark, að
voga mér inn á landareign lafði Jönu, óvinar míns.
Hefir samfundur ykkar verið hátíðlegur, Laura?”
“ Hann hefir verið mjög viðfeldinn. Jana er
auðvitað engin fyrirmynd í blíðu. Hún sagði að
eg mætti koma og heimsækja sig, þegar eg vildi,
en þú mátt ekki koma, og hún vill ekki koma heim
til mín”.
“pá mundi eg endurgjalda henni með því, að
koma aldrei til hennar”.
“ó, það veit eg nú samt ekki”, var kæruleysis-
legt svar Lauru; “eg hefi gaman af að koma til
hennar við og við, og hún mun eflaust bráðum
koma viti fyrir sig. Vilt þú ekki koma með mér
Lewis, eða ætlar þú nokkuð annað?”
‘“Eg get ekki komið með þér, góða mín. pað
er einn sjúklingur, sem bíðúr mín”.
“Hver er það?”
“Kona landseta. pú þekkir hana ekki. Hún
er mjög veik”.
pau gengu hvort sína leið. Laura gekk heim
á leið, og Carlton hélt áfram upp Bakkann. pegar
hann kom að bugðu vegarins, sá hann einhvern
koma á móti sér úr gagnstæðri átt, og þekti að
það var ungi.Friðrik Grey. Og þessi hr. Grey var
nú gramur í skapi.
pað er nauðsynlegt að lýsa orsökinni til þess.
Að liðinni Mikjálsmessu kom einhver hr. Thrupp
og kona hans úr fjarlægu héraði, til að setjast að
á leigubýli rétt fyrir ofan Bakkann. Stuttu eftir
að þau voru komin veiktist konan, og Carlton var
sóttur til hennar. Leiguliðinn vissi ekkert og
hafði ekkert heyrt um starfsemi læknanna, sem
þar áttu heima; en Carlton átti heima næst honum
og þess vegna var hann sóttur.
Hr. Carlton kom; en veikin var af svo alvar-
legri tegund, að hann, eftir fárra daga tilraunir
stakk upp á því, að anar læknir væri kallaður, svo
að þeir gætu ráðgast um aðferðina við lækninga-
tilraunirnar, og nefndi John Grey. Leiguliðinn,
hr. Thrupp, fór til heimilis Greys bi'æðranna til
að biðja John að koma snemma næsta morgun.
John var ekki heima, en Stephen var til staðar, og
leiguliðinn, sem ekkert vissi um óviljann, sem
menn báru til hins síðast nefnda, samdi við hann
að koma í stað bróður síns. Carlton varð mjög
undrandi yfir því að finna hann; meðan hann var
kyr, sagði Carlton ekkert, en þegar Stephen var
farinn, var Carlton kyr til að segja eitthvað.
petta skeði um morgunin, sama daginn og lafði
Laura heimsótti systur sína. Carlton var nú á
leiðinni til leiguliðans, og vissi ekki að Friðrik
Grey, sem kom á móti honum kom beina leið
þaðan.
Tilfellið var, að Friðrik hafði verið sendur
þangað af föður sínum, til að spyrja um áhrifin af
ýmsum lyfjum, sem Carlton og hann höfðu komið
sér saman um að nota. pegar Friðrik kom þangað
kom leiguliðinn út til að tala við hann.
“pér eruð máské ættingi Stephen Greys, hr.
minn ?” sagði leiguliðinn þegar hann var búinn að
svara spurningum Friðriks.
“Eg er sonur Stephen Greys. pví spyrjið þér
að þessu?”
Thrupp, sem var einfeldnislegur að útliti,
klóraði sér bak við eyrað.
“pér eruð þá máské svo góður að segja föður
yðar, að við viljum helzt að hann komi ekki aftur”,
sagði hann nokkuð hikandi; því honum geðjaðist
ekki að því að segja það, sem hann varð að segja.
“pað hefir gert konuna mína enn þá taugaveikl-
aðri að heyra, að hann sendir stundum af ógáti
eitur í lyfjaglösum sínum. Hún er nú dálítið
frískari, og hún heldur að Carlton muni geta gert
sig heilbrigða aftur. Ef þér viljið að eins vera
svo góður, hr. minn, að segja hr. Stephen Grey
þetta og færa honum þakklæti okkar fyrir komuna
í morgun”.
Gremjulegur roði breiddist yfir andlit Frið-
riks við að heyra þetta. “Hver hefir baknagað
föður minn á þenna hátt?” spurði hann.
“Engin móðgun, hr.”, svaraði leiguliðinn
kurteislega; “það var ekki áform mitt að segja ilt
um neinn, því við vitum ekkert nema það, sem við
höfum heyrt. pegar faðir yðar var farinn, spurði
hinn læknirinn, hvernig okkur hefði komið til hug-
ar að biðja hann að koma. Hann sagði, að það
gæti orðið til að deyða okkur-einhverntíma. því
hann væri ekki svo nákvæmur með tilbúning lyfj-
anna, og ein kona væri dáin af þeim orsökum.
Hinn bróðirinn, hr. John, væri í alla staði áreiðan-
legur maður, og að það hefði verið hann, sem eg
átti að bdðja að koma. Eg spurði næsta nágranna
minn hvort það væri satt, að kona hefði dáið eftir
að hafa neytt lyfs frá þessum lækni, og hann sagði
að það væri satt. petta orsakaði að konu minni
sló niður aftur, hr., og við vorum hrædd um að
hún mundi deyja — þér gerið máské svo vel að
segja honum, hr., án þess að bæta við nokkurri
móðgun, að okkur væri kærara að hann kæmi ekki
oftar hingað”.
Friðrik Grey yfirgaf leiguliðann, með sjóð- .
andi blóði í æðum sínum yfir því ranglæti, sem
faðir hans varð fyrir, yfir þeirri ilsku — þannig
leit hann á það — sem Carlton beitti við hann.
pað var á heirpleið frá þessum óánægjulega sam-
fundi, og af því hr. Grey var í afar-illu skapi, var
það mjög óheppilegt að þeir mættust, rétt fyrir
utan girðingarhliðið hennar Jönu Chesney.
pað mætti kalla lafði Jönu, þriðja mann við
þenna samfund. Hún hafði gengið sér til skemt-
unar um gangstígana, eftir að Laura var farin, og
þegar hún nálgaðist hliðið aftur, heyrði hún fóta-
tak úti á götunni og leit ósjálfrátt út: þar var
Carlton skamt frá henni á aðra hlið og sonur
Stephen Greys á hina. par eð hún vildi síður iáta
læknirinn sjá sig, gekk hún til hliðar bak við girð-
inguna þangað til hann var kominn fram hjá.
En þeir áttu nú ekki að skilja orðalaust. Carl-
ton hélt áfram og hneigði sig ofurlítið, kæruleys-
islega að hálfu leyti og drambsamlega að hinu
leyti, fyrir unga manninum, þegar hann djarfur
óhræddur og reiður gekk í veg fyrir hann.
“Flýtið þér yður ekki svona mikið fram hjá
mér, hr. Carlton, ef eg má mælast til þess. Eg
skal vera yður þakklátur ef þér viljið fyrst skýra
mér frá því, sem iþér hafið sagt um föður minn‘á
heimili hr. Thrupps”.
Hr. Carlton starði á hann við að heyra þessi
orð, og drambið í svip hans fór vaxandi.
“pér eruð dálítið æstur, ungi maður, að eg
held”, svaraði hann með háðslegri vinsemd. “Hr.
Stephen og eg getum jafnað okkar málefni án yðar
* hjálpar”.
petta svar gerði Friðrik enn þá æstari, svo
hann misti varkárni sína. “pér eruð vondur og
lævís maður”, sagði hann. “pér hafið með undir-
ferli unnið að því að hrekja föður minn frá<þess-
um stað; enginn dagur líður án þess að þér bak-
nagið hann með leynd. Hvers vegna segið þér það
ekki opinberlega, meðan hann heyrir til yðar, það
sem þér hafið að segja, hr. Carlton? Hvers vegna
gerið þér það, þegar hann hefir snúið baki við yður
og getur ekki varið sig?”
“Eg veit ekki við hvað þér eigið”, svaraði
Carlton. “Gangið þér til hliðar og lofið mér að
halda áfram”.
“pér vitið hvað eg á við”, sagði ungi maður-
inn og stóð kyr fyrir framan Carlton, svo hann gat
ekki haldið áfram. “Hann fann yður hjá Thrupps
til ráðagerðar í morgun, og um leið og hann sneri
baki að yður, innrættuð þér fólkinu slæmt álit á
honum, með því að segja, að hann væri vanur að
senda sjúklingum sínum eitruð lyf, sem gerði kon-
una svo hrædda, að þau vildu ekki að hann kæmi
aftur. Og þannig hefir framkoma yðar verið í
marga mánuði. Hvernig þorið þér að halda því
fram, að faðir minn hafi eitrað lyfið þetta kvöld,
þegar þér vitið að hann gerði það ekki? pegar
þér vitið það/segi eg!”
Carlton lyfti upp prikinu sínu hótandi. “Ef
eg bæri ekki jafnmikla virðingu fyrir frænda yðar
sem embættisbróður míns, og einnig fyrir föður
yðar, þrátt fyrir vangána, sem hann hefir gert,
skyldi eg láta afturendann á yður kynnast prikinu
mínu, ungi maður, og kenna yður mannasiði”.
Gremja Friðriks minkaði ekki við þessi orð,
og það er efasamt hvort hann á þessu augnabliki
þekti hættuna, sem stafaði af þeim orðum, er hann
var tilbúinn að segja.
“pér vitið, segi eg, að hr. Stephen Grey gerði
ekki þennan misgáning. pér vitið, að það voruð
þér, sem blönduðuð eitrinu í lyfið, þegar þér vor-
uð einsamall, eftir að því var skilað. Verið þér
ekki að veifa prikinu yðar til mín, hr. Carlton;
’ högg bæta ekki úr morði. Hafi það ekki verið þér,
þá hefir það verið sá bófi, sem þér sáuð í stiga-
ganginum, og þér hafið tekið að yður, máske fyrir
peninga, að varðveita leyndarmál hans og leiða
gruninn frá honum. pér tókuð eftir því, að eg
grunaði yður þetta sama kveld, sem morðið átti
sér stað; þér sáuð að eg grunaði yður, þegar þér
báruð vitni fyrir réttinum. Hvað vesalings unga
stúlkan hefir gert yður, vitið þér bezt sjálfir; en
eg er sannfærður um það, og eg segi yður það í
áheyrn guðs, að þér eruð sekur, annaðhvort um
dauða hennar, eða þá með því að fela þann mann,
sem gerði það. Nú getið þér farið og talað um
föður minn, hr. Carlton”.
pað var að eins með aðstoð hinna fimustu
hliðarstökkva, að Friðrik Grey gat lokið við það,
sem hann ætlaði að segja; en nú hitti Carlton
hann. Reyrprikið lenti á herðum hans, og Friðrik.
sem reiðin gaf eins mikla krafta og ungt ljón
hefir, greip það og braut í tvent. Carlton hélt
áfram, en skildi eftir fáein kærulaus og háðsk oríí;
Friðrik hallaði sér að hliðhurðinni til þess, að blása
mæðinrii og jafna sig.
Areiðanlegustu Eldspíturnar í heimi
og um leið þær ódýrustu eru
EDDY’S “SILENT 506”
AREIÐANLEGAR af því að þær eru svo búnar til að
eldspítan slokknar strax og slökt er á henni.
ÓDÝRA^TAR af því þœr eru betri og fullkomnan en
aðrar eldspítur á markaðinum. *
Stríðstíma sparnaður og eigin samvizka
þín mælir með því að þú kaupir EDDYS
ELDSPÍTUR
T.OÐSKINN
Bændur, Veiðimennn og Verslunarmenn IiOÐSKINN
A. & E. PIERCE & CO.
(Mestu sklnnakaupmenn í Canada)
213 PACIFIC AVENUK...........WINNIPEG, MAN.
Ilæsta verð borgað íyrlr Gæmr Húðir, Seneca rætur.
SENDIÐ OSS SKINNAVÖRU VÐAR.
LÁTIÐ OSS SOTA
SKINNIN YBAR
Skinnin eru vandlega sútuð og verkuð
VÉR erum þaulvanir sútarar.
AHÖUD vor skara fram úr allra annara.
VERK vort er unnið af æfSum mönnum.
VÉR höfum einn hinn bezta sútara i Canada.
VÉR sútum húSir og skinn, meS h&ri og á.n hárs, gerum þau mjúk,
slétt og lyktarlaus, og búum tii úr þelm hvaS sem menn vilja.
VÉR spörum ySur penirtga.
VÉR sútum eigi leSur I aktýgl.
VÉR borgum hæsta verS fyrir húSir, gærur, ull og mör.
SKRIFIÐ OSS BEINA LIÍID EFTIR VERDSKRA.
W. BOURKE & CO.
505 Pacific Ave., Brandon
Meðmæli:
Dominion Itauk
©<§
Takið eftir
VÖRUMERKINU

y/ ----------------------------Vjs
Þegar þér þarfnist gieraugna
Augnlæknir vor getur hvenær sem
er, skoðað augu yðar og mælt sjónina.
Skoðunin fer fram í vorum eigin stof-
um, í sambandi við búð vora, og ábyrgj-
umst vér fyllilega að þú verðir ángður.
Verðið á fullkominni, ábyggilegri
augnaskoðun “without drops”, er venju-
legast að ein; $2.00. Gleraugun kosta
yður frá $2.50, $4,50, $5.50 eða meira
eftir því hvaða tegund þér viljið og úr
hvaða efni.
Munið númerið á hinni nýju búð vorri
231 PORTAGE AVE.
Beint á móti pósfchúsinu.
LIMITED
OPTICÍANS

ífíAlIu
5iiif0
SOKKAR
gefnir Jóns Sigurðssonar fél.
Frá Hecla, Man. Pör
Mrs. Th. Gíslason...........1
Mrs. G. Thordarson..........1
Mrs. H. Thomason............1
Mrs. K. H. Tomasson.........1
Mrs. R. Bjamason, Nes, Man. 3
Miss S. Helgason, Beaver, Man. 3
Mrs. M. Frederickson, Vidir 3
Mi-s. J. Jörundson, Stony Hill 3
Agnes P. Vatnsdal, Geysir 2
Mrs. S. Simonarson, Geysir 2
Jonasia J. Laxdal, Swan River 2
Mrs. T. Swanson, Glenboro . . 1
Mrs. J. Jónsson, Mary Hill .-. 1
Mrs. Jakobson, Betel, Gimli T
Hnausa Soldiers Comfort
Society......:...........19
Mrs. A. Kristín Maxon,
Markerville...............6
Lily Thorsteinson, Winni-
pegosis . . . . . .. . . . . . . 3
Mrs. H. Arnason, Cypress
River.....................2
Mrs. Schram, Geysir...........4
Mrs. B. Halldorson, Geysir 2
Mrs. S. Jónsson, Geysir . . . . 2
Mrs. J. Benjamínsson, Geysir 1
Mrs. Oddson, Geysir...........1
Mrs. Jón S. Nordal, Geysir . . 2
Mrs. Th. Péturson.............2
Mrs. Johannes S. Nordal .... 1
Mrs. A. Anderson, Poplar Park 2
Mrs. Johansson, 794 Victor St. 4
Mrs. Magnússon, 670 Lipton St. 1
Fr. E. G. Nordal, Leslie .. .. 11
TAROLEMA lœkmr ECZEMA
Gylliniæð, geitur, útbrot, hring-
orm, kláða ög aðra húðsjúkdóma
Læknar hötuðskóf og varnav hár-
fallii. 50c. hjá öllum lyfsölum.
CLARK CHEMICAL CO.,
309 Somerset Block, Wfnnipea
GOFINE & C0.
Tttlt*. M. 3208. — 322-332 Ellkæ Ave.
Horninu á Hargrave.
Verzla meö og virCa brúkaöa hús-
muni, eldstúr og ofna. — Vér kaup-
um, seljum og skiftum 4 öllu sem er
nokkurs virði.
%
Wm. H. McPherson,
Uppboðshaldari og
Virðingamaður . .
Selur viö uppboö LandbúnaSaráhöld.
allskonar verzlunarvörur. húsbúnaö
og fleira.
264 Smitli St. - Tals. M. 1781.
Ónefndur ................... 2
i
ónefndur . . .. ’...........2
, pessar gjafir þakkar Jóns
Sigurðssonar félagið hið bezta.
Peningar þeir, er sendir hafa
verið til okkar, er veitt höfum
móttöku sokkasendingum, verður
kvittað fyrir af féhirði félagsins.
Mrs. Jóhannson.
Mrs. I. Goodmundson.