Lögberg - 25.04.1918, Síða 3

LOGBERG, FIMTUDAGINN
25. APRIL 1918
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
ANNAR KAFLI.
“Eg er hrædd við að opna símritið, Judith”,
sagði vesalings Jana, þegar henni var rétt það.
“pað færir máske lélegar fregnir”.
“Nei, lafði, eg vona það gagnstæða”, svaraði
Judith. “pað er alkunnugt, að það er von á ung-
um erfingja, og símritið segir máské frá því að
hann sé kominn í heiminn”.
Nú fékk andlit Jönu aftur sinn eðlilega lit.
pað gat auðvitað ekki verið annað. Hvemig gat
hún verið svo gleymin? Nei, það var alls ekki
líklegt að það gæti verið frá hinni ógæfusömu
Clarice, hún virtist vera töpuð fyrir fult og alt.
Með sínum skjálfandi fingrum — skjálfandi við
hugsunina um, hver móðir hins unga erfingja var,
og hvar hún hafði verið — opnaði Jana Chesney
símritið.
“London, kl. 7.30 að morgni.
Riohard James, læknir, til lafði Jönu Chesney.
Jarlinn af Oakbum er hættulega veikur ; kom-
ið strax, ef þér viljið sjá hann lifandi. Hann seg
ir, komið með Lauru”.
Símskeytið datt úr hendi hennar, og hún fór að
gráta. öll hennar gamla ást á föðurnum vaknaði
á þessu augnabliki.
Um hvað varð nú fyrst að hugsa? Lafði Jana
hugsaði sig um eina mínútu, og svo var áform
hennar búið. Hún skrifaði fáeinar línur til Laum,
sagði henni hvemig ástatt væri, og að hún kæmi
akandi til að taka hana með sér. Vinnukonan átti
að fara með þenna seðil til heimilis Carltons, fara
svo til Rauða ljónsins, fá þar vagn og hesta og
koma með hann. Á meðan bjuggu þær sig til ferð-
ar, lafði Jana og Judith, og voru tilbúnar þegar
vagninn kom. pær stigu upp í vagninn og óku til
heimilis Lauru. Carton kom út. Jana hneigði sig
ofurlítið, en heilsaði honum ekki með öðru.
“Er lafði Laura ekki ferðbúin ?” spurði hún.
“Laura er fjarverandi”, sagði hann. “Bréfið,
sem þér senduð var opið svo eg las það. Hún fór
til Pembury til að.dvelja fáeina daga hjá Marden
hjónunum”.
Fyrst varð Jana ráðalaus. “petta tækifæri
til að ná sættum við jarlinn ætti ekki að vanrækja”
sagði hún loks. “pað verður að símrita til lafðl
Lauru. Eg skal sjálf símrita henni, þegar eg kem
til stöðvarinnar í Great Wennock”, bætti Jana við;
um leið og hún gaf ökumanni bendingu um að
halda af stað. “Góðan morgun”.
“pökk fyrir, ef þér viljið vera svo góðar að
gera yður það ómak. Góðan morgun, lafði Jana”,
svaraði Carlton. “Eg vona af alvöru, að þér mun-
ið finna jarlinn í afturbata”.
Eftir að hafa ekið hart til stöðvarinnar, og
eftir að hafa símritað lafði Lauru hjá ofursta
Mardens, þutu þær lafði Jana og Judith með hrað-
lest til London.
pær komu til Portland Place litlu eftir hádegi.
Jarlinum hafði versnað, svo hann var óðum að
missa aflið. Lafði Jönu var strax vísað til her-
bergis hans. Hún mundi eftir stóra fallega svefn-
herberginu, sem hann svaf í, og sneri sér af eigin
hvöt þangað.
“Ekki þangað, lafði”, hvíslaði þjónninn,
“hærra upp”.
“Hærra upp ?” endurtók Jana óánægð og með
áherzlu.
“Greifainnan liggur í þessu herbergi, herbergi
jarlsins er uppi”.
Jana varð gröm yfir þessari fregn. pað varð
að hrekja hann úr sínu herbergi sökum einnar
ungfrú Lethwait. Orðin virtust benda á að hún
væri veik, en Jana vildi ekki spyrja meira um það.
f ganginum þaut Lucy, sem þrátt fyrir hinar
mörgu aðvaranir ungfrú Snow, var ekki alveg
hætt við að gæjast yfir handriðið, glöð og undr-
andi niður til hennar.
“Ó, Jana!” sagði hún og vafði handleggjum
sínum um háls henni, “ert þetta þú í raun og veru ?
Hvernig komstu hingað?”
Ungfrú Snow mundi hafa fundið ýmislegt að-
finsluvert við þessa setningu. Jana faðmaði syst-
ur sína að sér.
“Eg er komin til að sjá pabba, Lucy. Er
engin von ?”
“Engin von”, endurtók unga stúlkan og starði
á systur sína. “Hvað þá, Jana, hvað hefir komið
þér til að hugsa þannig? Honum líður næstum
vel. Verkurinn er nærri horfinn, og eins og þú
veizt, að hann varð alt af frískur þegar verkurinn
hvarf”.
Jana varð undrandi. Símritið hafði enga von
gefið, þjónninn heldur ekki, sem fylgdi henni upp.
Við hvað átti þá Lucy? En James læknir stóð við
hlið þeirra, nýkominn út úr herbergi jarlsins.
Hann heyrði orð Lucy og sá vandræðasvipinn á
andliti Jönu. Hann flýtti sér að taka þátt í sam-
talinu, til þess að fyrirbyggja frekari skýringar.
“Að líkindum lafði Chesney. En leyfið mér
að segja yður, lafði Lucy, að þetta er gagnstætt
skipunum. pér áttuð alls ekki að koma inn I
þennan gang í dag; jarlinn má engan hávaða
heyra”.
“ó, James læknir, eg var neydd til að koma,
þegar eg sá systur mína. En nú fer eg aftur til
ungfrú Snow. Jana, þú kemur líklega inn til okk-
ar, þegar þú er búin að líta inn og tala við pabba?”
Jana lofaði því.
“ó, Jana, og það er kominn nýr, lítill bróðir.
Veizt þú það? pað er svo fallegur, lítill drengur, •
og pabbi kallar hann ‘litla sjómannsefnið’. Hann
er þriggja daga gamall”.
“Er það tilfellið?” sagði Jana, og Lucy fór
burt aftur. Jana sneri sér spyrjandi að lækninum.
“Pað hryggir mig að verða að segja, að sýki
jarlsins fer versnandi”, hvíslaði hann. “Við leyn-
um barnið sannleikanum, svo að greifainnan fái
ekki að vita neitt um þetta; hún mundi óðara þjóta
til hennar og segja henni frá honum.
“Er það rétt að dylja greifainnuna sannleik-
ans ?” spurði Jana með þeim raddarhreim, sem gaf
gaf í skyn að hún áliti það rangt.
James læknir lyfti upp höndum sínum og leit
á Jönu.
“Rétt að dylja greifainnuna sannleikans, lafði
Jana. Eg vil með engu móti að hún fái að vita
um ástæðumar eins og heilsu hennar er nú varið:
við vitum ekki hvaða afleiðingar það gæti haft,
og mannorð mitt sem læknis yrði í hættu, lafði”.
Jana beygði höfuð sitt og gekk inn í herbergi
föður síns. Jarlinn lá með lokuð augu og erfiðan
andardrátt. Dauðinn hafði sett merki sitt á enni
hans, það sá Jana undir eins. Hin litla hreifing
hennar kom honum til að opna augun; gleðigeisli
breiddist yfir andlit hans, og hann rétti henni
mátt litlu hendina sína. Jana féll á kné og grét
ákaft um leið og hún tók hendi hans.
“ó, pabbi, pabbi!”
Hver er fær um að lýsa því, hve biturt þetta
augnablik var fyrir Jönu Chesney. prátt fyrir
giftinguna og hina nýju konu, þrátt fyrir aðskiln-
aðinn og kuldannn, sem smogið hafði á milli þeirra,
hafði hún ósjálfrátt alið þá leyndu von, sem hún
vildi þó ekki kannast við með sjálfri sér, en hún
lifði samt í huga hennar og var henni kær, að hún
og faðir hennar myndu enn eiga eftir að búa
saman, að hún aftur yrði hans kæra dóttir, sem
lifa mætti í sólskini nálægðar hans og stjórna
heimili hans honum til þæginda og ánægju, eins
og áður. Hvemig þetta gæti átt sér stað, hafði
hún aldrei gert sér grein fyrir, en þrátt fyrir það
var vonin ekki vanrækt. Og nú — þama lá hann,
að eins fær um að lifa nokkrar stundir enn þá.
Hefði hjarta Jönu ekki verið marið áður, þá hefði
'það orðið það á þessu augnabliki.
Hún laut niður að honum, og lét sálarangist
sina hafa lausan tauminn litla stund. Hatturinn
hennar var dottinn af henni, og lávarður Oakburn
rétti hina hendina að henni og strauk henni alúð-
lega um höfuðið.
“Gráttu ekki, Jana. Við verðum öll að leita
hafnar á endanum”.
“Ó, pabbi, pabbi!” sagði hún sorgþmngnum
róm, “er úti um alla von ?”
“Já, á þessu skipi, Jana. En eg fer út á ann-
að betra skip, sem ekki er bygt af manna höndum,
skip, sem aldrei fúnar og ávalt hefir óskemdar
dælur. Mín ferð er þegar á enda, Jana”.
Grátekki hennar var óstöðvandi; hún vissi
ekki ihvemig hún gæti þolað þessa þungu reynslu
þær stundir, sem enn voru eftir af lífi föður
hennar.
“Pabbi, eigum við að skilja þannig, eftir að
hafa verið aðskilin allán þenna tíma? ó, pabbi,
fyrirgefðu mér mótþróa minn. Fyrirgefðu mér
alla þá sorg, sem eg hefi orsakað þér, en eg gat
ekki þolað að vera þér einskisvirði, að vera núll í
þessu húsi”.
“Barn, við hvað áttu? pú hefir engan mót-
þróa sýnt mér; en það hefir Laura gert. pað
særði þig, Jana, eg vissi það, og mér gramdist það,
þegar eg hafði gert það; en sjáðu, barn, eg vildi
helzt eignast réttan erfingja, og nú er hann fædd-
ur. Fyrirgefðu mér Jana, sorgina, sem eg hefi
valdið þér, en beiddu mig ekki um fyrirgefningu.
þú mitt góða, ástríka bam, sem alt af hefir verið
reiðubúin að leggja hendur þínar undir fætur mína.
Eg hefði getað komið opinskárri fram, ráðgast
um þetta við þig og gert það þægilegra fyrir alla
hlutaðeigendur, og eg vildi að eg hefði gert það.
Pú skilur það, að eg vissi að þér mundi ekki líka
þetta, en eg var heigull og sagði það ekki. Hún
hefir verið mér góð kona, Jana; hún virðir þig
mikils og mundi iþykja vænt um þig, ef þú vildir
leyfa henni það”.
Jana svaraði engu; einn af þjónunum opnaði dym-
ar til að sjá hvort nokkuð vantaði, en var látinn
fara.
“Svo Laura vildi ekki koma, Jana?”
“Hún gat ekki komið”, hvíslaði Jana; “hún
var í Pembury. pað var símritað eftir henni og
hún kemur máske með næstu lest”.
“Er hann henni góður eiginmaður?”
“pað held eg; eg hefi ekkert heyrt um það
gagnstæða. Eg kem þar aldrei”, sagði Jana og
reyndi að tempra sorg sína af fremsta megni, svo
að hún gæti talað rólega.
“Og nú, Jana, hvar er Clarice? Á þessari
stundu, dauðastundu minni, hvílir hún í huga mín-
um með sárari tilfinningum enn nokkur ykkar.
Hefir hún orðið fyrir nokkurri óæfu ?”
“Pabbi, eg veit ekki hvar hún er; eg get ekki
hugsað mér hvar hún getur verið. Eg er orðin
hrædd um, að hún hafi orðið fyrir einhverri ógæfu
stundum er eg sannfærð um þpð”.
“f hvaða tilliti?” spurði jarlinn.
“Já, hvernig get eg vitað það? Svo ímynda
eg mér annað veifið, að hún hljóti að vera erlend-
is, en hugsunin um hana er orðin mér að þung-
um kvíða”.
“Hvemig sem þessu er varið, get eg ekkert
gert”; sagði jarlinn og stundi; “en Jana, eg trúi
þér fyrir henni, mundu það. Eg skil hana eftir
hjá þér; sparaðu enga fyrirhöfn til þess að finna
hana; gerðu það að takmarki lífs þíns, þangað til
iþví er náð; stýrðu alt af að þeirri höfn. Og þegar
þú hefir fundið hana, flyttu henni þá blessun mína
og segðu henni, að eg hafi ekki getað skilið mikið
eftir ihanda henni, en eg hafi gert það sem eg gat.
Pú munt gefa henni heimili, Jana, ef hún vill ekki
vera hjá stjúpu sinni?”
“Já, á meðan eg hefi nokkurt, pabbi”.
“Eg hefi séð um að þitt heimili sé óhult, eins
og iþað er nú, Lucy —”
Rödd jarlsins varð veikari, og nú hætti hún
alveg. Jana opnaði dyrnar og gaf þeim bendingu,
sem stunduðu hann og biðu fyrir utan dymar..
“ó, ungfrú, ó, ungfrú!” stamaði vesalings
Pompey snöktandi, um leið og hann tróð sér fram
“Herrann aldrei koma á fætur aftur!”
Jarlinn virtist vera fallinn í einskonar dá;
þeir vissu naumast hvort það var dá, svimi eða
svefn. pegar læknamir komu næst til að vitja
hans, sögðu þeir að hann gæti dáið á meðan þðssi
svimi stæði yfir, en hann gæti líka vaknað af hon-
um um stund. Og þannig leið dagurinn.
Hann leið án þess að Laura kæmi. Jana furð-
aði sig á því. Vildi hún ekki koma, eins og jarlinn
hafði spurt? Hún hlustaði á hvern hávaða.
Læknarnir komu og fóru; en hinn deyjandi
maður lá enn, sem fyr án þess að gefa nokkurt lífs-
merki frá sér. Jana mintist aftur á að greifainn-
an væri látin vita um hættuna; en þeir neituðu því.
pað varð dimt og hjúkrunarkonan kom inn með
lampa. Jana horfði á hana ósjálfrátt meðan hún
setti lampann frá sér, en þá heyrðist rödd frá
rúminu.
“Jana”.
pað var faðir 'hennar, sem var kominn til með-
vitundar; kraftar hans virtust hafa aukist; því
rödd hans var föst, augnatillitið og rænan skírari.
Jana gaf honum fáeinar teskeiðar af hlaupi.
“Jana, eg held að eg hafi séð landið hins veg-
ar. pað er betra en Kanaan var, og fljótin em
eins og kristall, og blómin á bökkunum svo indæl.
Eg er þar bráðum, Jana; eg á að eins eftir að kom-
ast í gegn um þröngt sund fyrst, og dimt er þar;
en myrkið er sama og ekkert; því eg sé ljósið hins
vegar”.
Tár Jönu féllu niður á rúmfötin. Hún treysti
sér ekki til að svara, og jarlinn þagnaði um stund.
Svo ljómandi fallegt og stórt skip, Jana”,
byrjaði hann aftur, “nógu stórt fyrir alt heimsins
fólk, og þeir sem koma út í það, hafa eilífan frið.
Enginn kaldur varðtími oftar um dimmar nætur,
engin breyting með seglin oftar, ekkert stríð gegn
stormum og ofsarokum oftar; um alt það annast
skipstjórinn fyrir okkur. pú kemur líklega þang-
að út í skipið til mín, Jana? Eg fer þangað dá-
lítið fyr”.
“Já”, ihvíslaði Jana undur blíðlega meðan tár-
in streymdu niður kinnarnar, “til að vera hjá þér
í sælunni eilíflega”.
“Hvar er Clarice?” sagði hann alt í einu.
er hún ekki komin ?” >
Jana efaðist ekki um, að hann átti við Lauru.
“Við væntum ekki Clarice” sagði hún. “Og Laura
er enn ekki komin ?”
“Jana, Clarice er ef til vill komin út í fallega
skipið á undan mér. Eg finn hana máské þar”.
“Eg veit það ekki”, svaraði Jana lágt, hún
fann hver sár óvissan var um Clarice á þessari
dauðastund. “Pabbi, ef — ef Laura getur ekki
komið nógu snemma, viltu þá skilja eftir fyrir-
gefningu þína handa henni?”
“Hún er skilin eftir handa henni. pú getur
fært henni hana aftur, kæra kveðju mína og al-
gerða fyrirgefningu. En hún hefði sjálf getað
komið til að taka á móti henni. Hann hefir máské
ekki viljað leyfa henni það, Jana”.
“pú gleymir”, sagði hún, “að Laura var ekki
heima, og að Carlton gat ekki hindrað hana.
Hvers vegna ætti hann líka að gera það ? Eg held
að hann hefði ekki viljað gera það”.
“Seg þú Lauru að eg fyrirgefi honum líka, og
að eg voni að hann komi út á skipið með okkur
hinum. En, Jana, mér líkar hann ekki, eg hefi
aldrei getað liðið hann. pegar að því kemur að
Laura strandar á einhverju rifi, ihjálpaðu henni
þá, hún mun engan annan fá til þess”.
Voru þessi orð töluð af þeirri einkennilegu
framsýni, sem stundum fylgir deyjandi mönnum?
Lágt hljóð frá dyrabjöllunni, sem var vafið
utan um náði eyrum Jönu. Hún vonaði að það
væri Laura, en það var James læknir. Hann kom
inn í herbergi jarlsins, en gekk svo ofan til þess
að líta eftir greifainnunni.
pegar hann var farinn, féll jarlinn aftur í dá,
og lá þannig nokkrar stundir. pegar klukkan sló
tíu, vaknaði hann aftur.
Elisa, hvað er klukkan.
Jana leit á úrið hans, sem hékk rétt hjá rúm-
inu; hún hafði ekki tekið eftir tþví að stóra klukkan
í stofunni sló.
“Fiimm mínútur yfir tíu”.
“ó, það ert þú, Jana”, sagði hann og rétti
magnlitlu hendina sína til að leita að hennar.
“Mín eigin Jana er hjá mér síðustu stundimar.
Hún veit ekki ihve mjög eg hefi saknað hennar”.
Seinustu orðin virtust vera töluð af því, að
hann hefði gíeymt nærveru hennar, eins og oft á
sér stað hjá þeim deyjandi, en þau fengu gæfu-
ríkan enduróm í huga hennar.
“Eg er ekki kominn þangað enn, Jana, og
sundið sýnist vera all-langt. En þama er skipið
— en sú sýn! með fallegu hvítu seglin. þau líkjast
silfri, og möstrin em eins og þau séu úr gleri;
skipið sjálft sýnist vera úr gulli. En þetta tekur
svo langan tíma. Hvernig er straumurinn ?”
Röddin var orðin svo ógreinileg, að Jana varð
að lúta niður til að heyra hvað hann sagði, en síð-
asta spumingin var töluð með skírum og kvíðandi
róm. Hún gaf huggandi svar, af því hún bjóst
ekki við að hann ætti við útfall né aðfall — flóð við
London-bryggj una.
“Straumurinn, Jana, straumurinn?” sagði
hann aftur, bendandi á siglinga-almanakið, sem lá
á búningsborðinu hans. Jana stóð upp og tók
bókina.
“pað er aðfall, pabbi”, sagði hún, þegar hún
var búin að finna þá réttu blaðsíðu. “pað verður
flóð kl. ellefu”.
“Já, já; það er eftir því, sem eg bíð. Eg get
ekki farið á móti straumnum, Jana, hann verður
fyrst að snúa sér. Eg fer burt með straumnum”.
Jana lagði bókina frá sér og settist aftur hjá
honum.
“Flyt 'þú konu minni kæra kveðju mína, Jana,
og segðu henni að mig hefði langað til að sjá hana,
en læknarnir neituðu að leyfa það. Og, Jana, þú
vilt elska litla soninn minn?”
“ó, já”, stundi hún upp.
“Og þú kemur hingað við og við, þegar eg er
farinn ? pú kemur og lítur eftir Lucy”.
“ó, pabbi”; sagði Jana hrædd og hrygg, “þú
hefir þó ekki neitað mér um hana?”
Jarlinn opnaði augun að hálfu leyti. “Hvað
þá?”
“pú hefir þó ekki ákveðið að aðrir en eg
skyldi sjá um uppeldi Lucy?” sagði Jana án þess
að geta andað. “Pabbi eg hefi annast um hana
síðan hún lá í vöggunni, eg hefi verið henni sem
móðir; þú getur naumast hafa svift mig henni?”
Areiðanlegustu Eldspítumar í heimi
og um leið þær ódýrustu eru
EDDY’S “SILENT 506”
AREIÐANLEGAR af því að þær eru svo búnar til að
eldspítan slokknar strax og slökt er á henni.
ÓDÝRA^TAR af því jœr eru betri og fullkomnari en
aðrar eldspítur á markaðinum.
Stríðstíma sparnaður og eigin samvizka
þín mælir með því að þú kaupir EDDYS
ELDSPÍTUR |
- a. - ■ •"
LOÐSKJNN Ba.*mlur, Velðiinennn og Verslunarinenn liOÐSKINN
A. & E. PIERCE & CO.
(Mestu sklnnakaupmenn í Canctía)
213 PACIFIC AVENCE.............WINNIPEG, MAN.
Hæsta verS borgað, fyrir Gærur HúSir, Seneca rætur.
SENDIÐ ÓSS SKINNAVÖRC YÐAK.
LÁTID OSS SOTA
SKINNIN YDAR
Skinnin eru vandlega sútuð og verkuð
VÉR erum þaulvanir sútarar.
AHöED vor skara fram úr allra annara.
VERK vort er unniti af æfðum mönnum.
VÉR höfum einn hinn bezta sútara I Canada.
VÉR sútum húöir og skinn, með hári og &n hárs, gerum þau mjúk,
slétt og lyktarlaus, og búum til úr þeim hvaC sem menn vilja.
VÉR spörum yður peninga.
VÉR sútum eigi leCur i aktýgi.
VÉR borgum hæsta verC fyrir húCir, gærur, ull og mör.
SKRIFIÐ OSS BEINA LiEIÐ EITIIl VERDSKRÁ.
W. BOURKE & CO.
505 Pacific Ave., Brandon
MeSmæli:
Domlnion Itank
Dánarfregn.
Föstudaginn 22. marz 1918
andaðist konan Helga Jónsdótt-
ir, eiginkona Guðmundar Ruth
(Hrútfjörð) á heimili sonar síns
Guðjóns í Argylebygð í Mani-
toba. Helga sál. hafði þá und-
anfarið þjáðst af sjúkdómi, sem
stafaði af hjartabilun, og leiddi
sá sjúkdómur hana til bana.
Hún fæddist á Efribrunná í
Saurbæjarsveit í Dalasýslu, árið
1838, og var því rúmra 80 ára
er hún lézt. Foreldrar Helgu
sál voru sæmdarhjónin Jón Jóns-
son og Guðríður Guðmundsdótt-
ir, sem framan af búskaparárum
sínum bjuggu á bæ þeim, sem
var fæðingarstaður Helgu. Jón
var maður gætinn og lipur í
framkomu og smiður góður, og
kona hans Guðríður, ser* var
stórættuð, var greind kona vel
og þótti á margan hátt myndar-
leg. Alt af munu þau hjónin þó
hafa verið fátæk. pegar Helga
var um 14 ára að aldri, fluttust
foreldrar hennar til Bjöms son-
ar síns á Hlíð í Kollafirði í Bitru-
sveit í Strandasýslu. par var
Helga þar til hún var 17 ára, þá
fluttist hún að Broddanesi í
sömu sveit og var þar þangað til
hún var 27 ára að aldri. paðan
giftist hún eftirlifandi manni
sínum Guðmundi Magnússyni
Hrútfjörð, sem hér í álfu hefir
haft ættamafnið Ruth. pau
hafa því verið í hjónabandi um
53 ár, og er hann hjá syni sínum
Guðjóni, sem áður hefir nefndur
Verið, og er um 83 ára að aldri.
í fyrstu bjuggu þau hjón á
Seljavík í Tungusveit í Stranda-
sýslu, og síðar á Vatnshomi í
sömu sveit og víðar; en fluttust
til Ameríku fyrir 40 árum síðan
cg settust að í Barrey 1 Ontario-
fylki, þar voru þau um 4 ár, áttu
þar örðugt og unnu tíðum bæði
út. paðan fluttust þau til
Winnipeg, og dvöldu þar í 3 ár,
var og þröngt í búi þar og kjör-
in oft erfið. Að þremur ámm
líðnum fluttust þau til Argyle-
bygðar í Manitoba, námu þar
land og bjuggu þar ávalt síðan.
par búnaðist þeim sæmilega vel,
en munu þó ekki hafa verið rík.
peim hjónum varð 4 bama
auðið. Eitt dó í æsku, var það
piltur. Dóttir þeirra Olína,
gift Jóhannesi Gíslasyni, er og
látin fyrir nokkrum árum. Hin
tvö, sem lifa móður sína eru:
Guðjón í Argyle, sem áður er
getið og Mrs. Lanigan í Wyn-
yard, Sask.
pess má og geta um Helgu sál.
að hún átti fremur örðuga æfi á
stundum, að því leiti að búa við
fátækt og varð hún því oft að
vinna öllu meira en kraftar henn-
ar leyfðu; þó var heilsa hennar
fremur sterk, lengi framan af.
En sína örðugleika og sitt erfiði
bar hún með stillingn, og var
léttlynd og glaðlynd og þýð í við-
móti við alla. Hún var hjarta
góð kona, og mjög hjálpfús við
þá er bágt áttu. Hjálp veitti
hún án þess að mikið bæri á, þv:
herini var það óljúft að opinbera
slík verk, eða hafa þau í hámæl-
urii. Hún var hreinlynd, og var
það henni kvöl að umgangast þá,
sem ekki voru það einnig. Ávalt
var hún reglusöm og ráðvönd í
allri framkomu og lagði gott til
þeirra mála, sem hún áleit verð-
ug. Hún reyndi til að láta áhrif
sín -verða til góðs, þeim er hún
umgekst, bæði heimilisfólki og
öðrum, 'meðan hún stýrði sjálf
búi. Sem húsmóðir og móðir var
hún ræktarsöm, kærleiksrík og
þolinmóð, og fyrir bömin sín
var hún alt af fús til að leggja
fram krafta aína og leggja á sig
fórnir til þess að þau hefðu sem
bezt tækifæri til að komast til
manndóms og þroska. Helga
sál. var fríð kona sýnum og vel
greind eins og hún átti kyn til.
Á ungum aldri var hún mjög
vönduð í allri framkomu og vönd
að virðingu sinni, eins og ávalt
síðar. Hafði hún yndi af að lesa
og fylgjast með því, sem gjörðist
1 heiminum. Alla æfi hélt hún
fast við kristindóminn, og undi
sér oft við að lesa í guðs orða-
bókunum “að heiman”. Ekki
fann hún hvað sízt svölun í því,
þegar kraftamir voru famir að
bila, og hún átti örðugt og jafn-
vel ómögulegt með að sækja
helgar tíðir. Unaður var henni í
því, að lesa í Nýja testamentinu,
bæði á helgum og aðra daga, sínu
innra lífi til gleði og næringar.
Blessuð sé minning hinnar
látnu.
X.
. ÓKE YP IS
fyrir þá, er þjást af ASTHMA.
MciSal sem læknar alla, án sársanka,
og gerir þa8 undir eins.
Vér höfum nýja a'ðferS til þess aC
lækna ASTHMA (mæCi), alveg sama
hvort þú hefir þj&Cst lengur eCa
skemur—hvort þaC er kallaC chronic
eCa ekki; þér ættuC a'C senda eftir
vorum ókeypis læknísdómi.
Sérstaklega er oss ant um aC þeir,
sem þungt eru haldnir, komist i sam-
band viC oss, einkanlega þó þeir, er
reynt hafa aCrar aCferCir til þess aC
grera öndunina auCveldari, svo sem
“patent smokes" opium aðferCir o.
s. frv.
Vér viljum færa öllum heim sann-
inn um aC, læknisaCferC vor sé 6-
brigCul, og læknar í eitt skifti fyrir
ÖU.
Þetta ókeypis tilboC er of þýCing-
armikiC til þess aC þaC verCi vanrækt
einn einasta dag.
SkrifiC oss undir eins, og byrjiC aC
nota aCfer'Cina. SendiC enga peninga,
heldur aC eins seCilinn (coupon) í
pósti.
FREE ASTHMA COUPON
PRONTTER ASTHMA CO., Room
683 T Niagara and Hudson Sts.,
Buffalo, N. Y.