Lögberg - 05.09.1918, Page 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
ð. SEPTEMBER 1913
5
fram til undralandsins,- fyrirheitna
landsins, landsins, þar sem vinir og
landar biíSa eftir manni, óþreyjufullir
eftir aS bjóða mann velkominn, faSma
mann, kyssa mann; Iandsins, þar sem
auSurinn og ánæjan, og gæfan og
frelsiö og v'irSingin bíöa manns, og
hlaupa svo upp í fangið á manni óöar
en mann ber að garði. Landsins, sem
embættismennirnir heima sögðu að
væri helviti, og útflutninga-agentarn-
ir sögðu að væri paradís.”
Nú eru mörg ár liðin frá því að
hvæsandi eimreiðin bar okkur yfir
sléttur og skóglönd að höfuðstað
vesturfylkjanna, Winnipeg. Vonir
hvers okkar um sig hafa nú ræzt eða
fölnað, eftir því hvort gæfan hefir
brosað við eða snúið að okkur bak-
inu; og aðrar vonir hafá glæðst og
þroskast í brjóstum okkar, því nýtt
land, nýir siðir, og nýir staðhættir
mættu okkur öllum hér, sem beindu
huga okk’ar á nýjar brautir, og hönd-
um okkar að ýmsum störfum, sem áð-
ur voru óþekt. Er við nú horfum aft-
ur til liðinna ára, hljótum við einnig
að finna glögt til þeirra stakkaskifta,
sem sveitir og héruð þessa lands hafa
tekð í seinni tíð — sveitir og héruð,
sem ekki alls fyrir löngu voru veg-
lausar eyðisléttur og Iþéttir skógar,
sem engan vott báru um framfarir og
starf mannsandans. Mér detta í hug
orð skáldsins:
“En í framtið, framtiðy. raðast
fólksrík héraðslönd.
Vélar stynja, stíflur hlaðast,
stál slær bergsins rönd.
Auðvald bænda af oss heggur
eyðidrungans bönd.
Sveig af rækt um landið leggur,
lífgar dauðans strönd.”
Það má með sanni segja að þau
umskifti hafa nú víða orðið hér,' sem
nefnd eru í þessu erindi — umskifti,
sem bera þess glöggan vott, i hve
ríkulegum mæli ágætir kostir þessa
lands hafa endurgoldið það starf, er
hefir verið lagt fram til að byggja
það og rækta. Að þesu leyti hafa því
vonir okkar getað ræzt, að þó ekki
drjúpi hér smjör af hverju strái'feins
og einu sinni var komist að orðiý, þá
samt eru landkostir hér svo góðir og
miklir, að tæpast gátum við betra
vænst; og má víst segja að hafi nokk-
ur okkar farið tímanlegrar velgengni
á mis, er öðru um að kenna en því,
að gæði þessa lands hafi brugðist.
Það þarf ekki að eyða fleiri orðum
um það, sem við öll vitum, að fram-
leiðsla hér í Vestur-Canada er svo
gífurleg og margbreytt í samanburði
við fólksfjölda, að hún er óvíða meiri,
jafnvel í elztu og frjósömustu lönd-
um Norðurálfunnar.
Við höfum því í fylzta máta ástæðu
til þess að bera hlýjan hug til þeirrar
nýju fóstru, sem hefir alið svo dyggi-
lega önn fyrir okkur á liðnum árum
— til nýja landsins okkar, Canada.
Oft hefir verið gumað af gæðum
þessa lands; og afarmklu fé er varið
til þess árlega að leiða fram þau auð-
æfi, sem hér eru fólgin í jörð. Geysi-
mikil landflæmi, sem áður voru eyði-
leg slétta, eru nú bleikir akrar, sem
veita miljónr dala þeim sem landið
eiga, og mettar þúsundir manna.
Griparækt, fiskiveiðar, námugröftur,
skógarhögg og iðnáður allskonar eru
nú rekin í stórum stíl, og til eflingar
þessara hluta varið ógrynni fjár.
En þó hefir enn ekki verið nefndur
sá fjársjóður, sem við eigum beztan
og dýrmætastan, en sem því miður er
svo oft gleymt.
Það var einu sinni rómv'ersk kona,
sem hét Cornelía, nafnkunn um alt
land fyrir gáfur og viturleik. Ara-
bisk drotning nokkur, sem heyrt hafði
getið um viturð og frægð þessarar
konu, tókst ferð á hendur til Róma-
borgar, til að ná fundi hennar. Og
drotningin sýndi Cornelíu alt sitt gull,
alt sitt skart, og alla sína gimsteina,
og mælti svo: “Hvar eru nú þínir
gimsteinar ?”
Þá lét Cornelia leiða fram tvo unga
syni sína, litla drengi með rósrauðar
kinnar og hrokkna lokka, bendir til
þeirra og segir með tigulegum svip:
"Þetta eru mínir gimsteinar.” Siðar
meir komust þessir litlu drengir til
æðstu valda i Rómaborg og létu báðir
lífið í þarfir einhvers þess fyrsta lýð-
veldis, sem sögur fara af.
Mér datt þessi saga í hug hérna
um daginn. Eg var á ferð með kunn-
ingja mínum hér vestur í landi. Við
gengum frá járnbrautinni eftir ó-
glöggum, grýttum stig, sem lá um
keldur og foræði, en hálfbrunninn,
þéttur skógur var umhverfis á alla
yegu.
Eftir all-langa göngu komum við að
litlu húsi, ef hús skyldi kalla. Strá-
þak, sem einu sinni hafði verið, var
að mestu fokið; gaflarnir að ofan
galopnir, og kalkið hrunið úr veggj-
unum, svo skein í bera trjástofnana.
En þó þetta hús væri ófagurt að ut-
anverðunni, þá samt var fátæktin og
óhreinindin og vanrækslan og vesöldin
innan þessara veggja langtum hryggi-
legri. Eyrst eldhúsið: lítil kolryðg-
uð eldavél, gömul skilvinda, fáeinir
pottar og pönnur, alt óhreint og ó-
verkað, liggjandi hér og þar. Gaml-
ar, grútskítugar fatatuskur í hrúgum
um gólfið, —i innan um kalkið úr
veggjunum, gamalt járnarusl og alt
annað hugsanlegt rusl. Svo baðstof-
an — inn af eldhúsinu: Dyrnar skæld-
ar og stórar rifur með hurðinni, hjör-
in ryðguð og ískrandi, og ódaunninn,
gjósandi að vitum manns, eins og í
versta fjósi. Gólfið og veggirnir eins
og i eldhúsinu. Tveir gluggar —1
báðir negldir aftur. Hæna á ungum ,
að hurðarbaki, hundur í öðru horni, !
og kötturinn í druslubyng i því þriðja. j
Hálfullir grjónapokar, óhreinir fata- j
garmar og allskonar óþverri um alt |
gólfið. Tveir stólaræflar og litið I
borð, alt af sér gengið og óþvegið um j
langan aldur. Þrjú rúmstæði — eitt!
tómt, hin nærri tóm. Konan í öðru
jeirra — v'eik, með hárið flakandi og
klístrað af storknu blóði; hendur og
andlit flumbrað og blóðrisa, og hand-
leggi og fætur bláa og marða.
Innan um ruslið í eldhúsinu og bað-
stofunni 9 börn. Það elzta 12 ára.
Öll óþvegin og ógreidd, öll í rifnum,
óhreinum fatagörmum, flest hálfnak-
in. Þau stærri með hin minstu í
fanginu, og þau í miðið i felum inn-
an um ruslið á gólfinu.
Á þessum ömurlega stað, sem nú
hefir verið frá sagt, á Canada 9 gim-
steina, sem eru graínir i saur og vol-
æði og vanþekkingu; og það eru þús-
undir af samskonar gimsteinum víðs-
vegar um þetta land, lítilsvirtir og
vanræktir á ýmsan hátt.
Fegurstu og beztu og dýrðlegustu
auðæfi sem hér eru til; það sem við
ættum að láta okkur annast um af
öllu; það, sem er mest virði af öllum
fjársjóðum þessa lands — eru hundr-
uð þúsunda af litlum, fallegum, bjart-
eygum, saklausum^piltum og stúlkum,
sem á komandi timum verða góð eða
vond, kunnandi eða fáfróð, öðrum til
gleði eða sorgar —. eftir því hvort við,
sem nú erum fullveðja borgarar þessa
lands, látum þá alast upp í fátækt og
vankunnáttu og hirðuleysi — eða
ekkit
Þvi ekki að lita snögvast í vprn eig-
inn barm og gæta þess, hvort við ís-
lendingar sem eitt brot af þeirri þjóð,
sem hér er að myndast, erum að
leggja til okkar skerf til þess að það
þjóðfélag verði mentað og sjálfstætt
lýðveldi — til þess að sú þjóð, sem í
þessu landi býr, nái því marki, sem
mannúðin og réttlætið bendir á.
Þeir, sem stórt líta á sig, hættir oft
til þess að þykjast jafnt af því, sem
hjá þeim er ábótavant, og hinu, sem
hróssvert er i fari þeirra. Islending-
ar eru einmitt með þessu marki brend-
ir. Þeir þykjast af þvl til dæmis -—
margir að minsta kosti—að þeir skuli
eiga jafn marga og góða skóla og hjá
þeim eru; af því hve námsfólk þeirra
sé ötult og kappsamt; og af því yfir-
leitt hve Islendingar hér séu á háu
mentastigi, bæði í andlegum og verk-
legum cfnum. Það dr fjarri sanni að
þetta sé rétt skoðað. Það er satt, að
íslendingum er inargt vel gefið; og
margir þeirra hafa notað hæfileika
sína vel. En það er langt frá því að
svo sé um allan fjöldann.
Eg ‘hef kynst nokkuð mörgum al-
þýðuskólum hér, og í sumum þeirra,
sem búnir ebu að vera starfandi svo
tugum ára skiftir, hefir aldrei nokk-
ur unglingur tekið fullnaðarpróf. I
flestum þeirra aðeins örfáir. Eg er-
ast stórlega um að meira en 5 af 100
af öllum íslenzkum unglingum í Mani-
toba nái þessu mentastigi. Og það,
sem verra er, fjöldamargir vel gefnir
og ástundunarsamir unglingar, sem
sækja skólana af kappi þangað til þeir
eru 15, 16 og jafnvel 17 ára, komast
heldur ekki alla leið. Það er því ekki
æfinlega unglinganna sök að svo er,
sem sagt þefir verð.
Ofan á alt þetta bætist svo það, að
fyrirkomulag mentamála hér er svo>
að hver einasti hærri skóli í fylkinu,
sem kostaður er af opinberu fé, að
búnaðarskólanum undanteknum, er
lokaður fyrir öllum þeim, sem ekki
hafa tekið fullnaðarpróf í barnaskól-
um. Þessutan einnig margar menta-
stofnanir og margar atvinnugreinar.
Og allur fjöldi unglinganna gjörir
sér enga grein fyrir þessum hlutum,
fyr en það er orðið of seint, og það er
alt, alt of sjaldan að aðrir gjöri það
fyrir þá.
Það má segja að mentamála-
stjórnm hérna höggvi enn í sama
farið og hún var í fyrir 10 árum síð-
an. Námsfólki okkar íslendinga fer
óðum fækkandi við æðri mentastofn-
anir landsins. Og skólanefndirnar
halda áfram að 'veita skóla sina
lœgstbjóðanda, eins og sveitarómaga
heima á íslandi (sé Gimli undan tek-
inn, þá er eg illa svikinný. En á
meðan streyma efnilegustu og fær-
ustu kennararnir úr fylkinu svo tug-
um skiftir á hverju ári; aðrir gefast
upp og fara að stunda aðraf atvinnu-
greinir.
Eg veit að það er innileg von og
ósk allra, sem hér eru, að allir þeir
þjóðflokkar og allar þær stéttir, sem
í þessu landi búa, geti sameinast svo
að hér verði öflugt og traust lýðveldi;
þar sem réttur hvers um sig, riks eða
fátæks, verði jafnhár, þar sem hver
borgari geti notað krafta sína og
hæfileika til fulls, þar sem öll alþýða
verði svo upplýst að ljós þekkingar-
innar geti skinið á hverju heimili, allir
sVo óháðir að fátæktin þjaki ekki
kosti nokkurs manns.
Ósérhlífni og dugnaður góðra
manna á enn lang og erfítt strið fyrir
höndum, áður en þessu takmarki get-
ur orðið náð. — En allir ættum við
að taka höndum saman og starfa í öt-
ulleik og ósérplægni, því vanþekking-
in, gróðafýknin, hégómagirnin og
sjálfselskan ráða enn víða lögum og
lofum, jafnvel hér í okkar eigin Iandi.
Um þetta sagði frægur bandarískur
mentamður fyrr skömmu siðan:
“Þetta stríð er hundrað ára stríð,
sem mun halda áfram eftir að dunur
fallbyssanna hafa dáið niður. En
eins og lýðveldin hljóta að verða ein-
valdsstjórnunum yfirsterkari, frá
stjórnarfarslegu sjónarmiði, þannig
hlýtur alt ofbeldi að lúta í valinn fyrir
mentalegum qg trúarlegum áhrifum.
Það verður aldrei framar barist með
eldi og stáli. •
Vér berjumst fyrir því að mannúð
og réttindi fái fulla viðurkenningu,
ekki einungis í Norðurálfunni, heldur
og hér í Bandarikjunum og Canada
og um allan heim. Því það úir og
grúir af einveldi og ofbeldi í stórum
og smáum stíl hér í okkar eigin landi,
sem ekki á hótinu meiri siðferðisleg-
an rétt á sér en keisarastjórnin í
Þýzkalandi”.
Við verðum að játa það að mörgu
er ábótavant hér hjá okkur. En við
höfum lika margs að minnast, sem er
hróssvert — margs þess, scm cctti að
gefa okkur þor til þess að setja mark-
ið hátt, og halda svo áfram með
þeirri trú að við getum samt náð því.
II.
I hæðunum við St. Julien austur á
Frakklandi eru í dag margar þúsund-
ir af litlum, lágum krossum, sem bera
þögulan vott ,ug hugprýði og sjálfs-
fórn Canadamannanna, sem fyrstir
lögðu lífið í sölurnar í þessu hryggi-
lega stríði. Hersveitir Þjóðverja,,
eins vel æfðar og hugvit hershöfð-
ingjanna gat framast gjört þær, með
nógar birgðir af nákvæmustu skot-
vopnum í höndum sér og að baki sé>-.
og svo vel úr garði gjörðar að öllu !
leyti, sem frekast var unt, biðu þar
einn sinn fyrsta ósigur. Það var þar
líka, sem hinir heimsfrægu “Prussian
Guards”, sem aldrei höfðu beðið ó-
sigur í orustu síðan á dögum Frið-
riks mikla Prússakonungs, hrukku
frá eftir ítrekuð áhlaup, og fylkingar
þeirra riðluðust fyrir harðfengi og
karlmensku sjálfboðaliðanna frá unga
landinu, Canada. En frá þeirri stund
hafa allar heimsins þjóðir horft með
aðdáun og lotningu á hreysti\erk
drengjanna handan um hafið. —
Bandarískur hershöfðingi segir svo
frá, að margir amerískir liðsforingj-
ar hafi að orðtaki, er þeir vilja eggja
menn sína til stórræða:
“Munið eftr hvað Canadamenn
hafa gjört. Gjörið þið jafttvel, þá
gjörið þið skyldu ykkar.”
Það er sárt að sjá á bak svo mörg-
um góðum drengjum. Það er sárt,
að enn skuli ágirnd og rangsleitni
einstakra manna ráða lögum og lof-
um um heil lönd —. að steyttur hnefi
slarkarans skuli enn geta kvalið og
svívirt saklausar konur og börn — að
réttur lítilmagnans skuli enn vera
undr fótum troðinn.
En við þökkum guði fyrir þá náð
að drengirnir okkar -hafa sýnt það
tvímælalaust, að, þei hafa skap og
djöfung til að berjast fyrir mannúð-
ina og frelsið.
Það sem þeir hafa lagt í sölurnar
fyrir það málefni, sem við öll trúum
að sé göfugt og rétt; sú ósérhlífni,
sem hjá þeim virðir meira velgengni
meðbræðra sinna en þeirra eigin; það
þrek, sem leiðir þá ótrauða gegn erf-
iðleikum og hrakningi heragans; og
ekki sízt — þá hugprýði, sem þeir
berjast með gegn rangsleitni og of-
beldi, — alls þes munum við minnast
lengi, og fyrir það er skylt að vér
heðrum og elskum minningu þeirra.
Það skal hvetja og styðja okkur til
þess að bera æfinlega og alstaðar hátt
og djarflega merki þeirra hugsjóna,
sem svo margir þeirra hafa dáið
fyrir.
BANDARIKIN
Wilson forseti hefir gefið út skip-
un um að allir menn í Bandaríkjun-
um, sem hafa náð 21 aldursári síðan
5. júuí s. 1., og þeir, sem að náðu þeim
aldri fyrir 24. ágúst s. 1., skuli skrá-
setjast tafarlaust. Búist er við að á
þann hátt muni herinn aukast um
150,000.
Verkamannaleiðtoginn Samuel Gom-
fers hefir ákveðið að fara til Eng-
lands, til þess að mæta á þingi hand-
verksmanna fTrades Union), sem
haldast á þar í september. Aðaler-
indi hans er talið að vera, að brýna
fyrir mönnum þörfin á að halda sam-
an, og vinna stríðið, og vinna móti
hlutleysingja, eða Bolseviki- stefnu.
Hershöfðingi March hefir gefið út
tilkynningu um það að Yanks, en ekki
Sammis, sé hið rétta nafn Bandaríkja-
hermannanna i Frakklandi.
1 Verksmiðju Rosen Wasser bræðr-
anna á Long Island City í New York
hafa 3500 handverksmenn gjört verk-
fall. Eigendur verksmiðju þeirrar
höfðu samning frá Bandaríkjastjórn-
inni um að búa til 1,500,000 gas-
grímur.
Mál á móti 100 meðlimum hins svo
nefnda I. W. W., eða Indipentent
Workers of the World, hefir staðið
yfir í Chicago í undanfarna 3—4
mánuði. Þeir eru sakaðir um að
vinna á móti liðssöfnun í Bandaríkj-
unum og draga úr áhuga manna í
sambandi við stríðið. Hafa verið
fundnir sekir.
Það hefir verið hálfgjörður stugg-
ur, sem mönnum hefir staðið af Mexi-
co i sambandi við þetta stríð. Mönn-
um hefir fundist, að þeim væri ekki
til neins treystandi — og þegar minst
varði, mundtt þeir máske verða verk-
færi til ills í höndum Þjóðverja. Nú

pessi verðskrá á hein:ii yðar,
sparar yður marga dollara 4
innkaupum til vetrarins.
THE BKSþNEW
EATON _ "
IS NOW READY TO MAIL
QET YOUR COPY ATONC'
1^13 wK EH
Notið þetta eins og leiðsagnaranda
í öllum yðar innkaupum
Úr þessari verðskrá getið þér
valið allar yðar nauðsynjar til
vetrarins á verði, sem sparar yður
stórfé.
pér ættuð að hafa þessa verð-
skrá á heimilinu, það er eitthvað á
hverri blaðsíðu, sem kemur yður
vel að vita. Og sannleikurinn
er sá að öll bökin er full af
Stórkostlegu Verðmæti
Karla og kvenna nauðsynj
vörur hafa sjaldan verið
vel sýndar eins og í þes3-
ari vöruskrá.
Munið ávalt EATONS á-
byrgðina, EATON vörurn-
ar fullnægjandi eða
peníngunum skilað
é
'J
>■'

á
m
■r
m

aftur ásamt send-
ingar kostnafiL
SKRIFIÐ eftir
Y » A K
EINTAKI
VG
D
EATON C0uMITEo
WINNIPEG - CANAOA
er þessi ótti aö rætast — þaö er aö
segja, veriö að reyna aö láta hann
rætast. Mexico er námaauðugt larrd,
og þar á meðal eru olíunámar; en
slíkir námar í Mexico eru allir í eigu
manna þar, að undrun sætir, — og
Breta eða Bandaríkjamanna. Nú hef-
ír Mexicostjórnin lagt svo háan skatt
á slíkar eignir Breta og Bandaríkja-
láta þeir í veðri vaka, að þeir með
þessu ætli að gjöra allar slíkar eignir
innlendar. Aðferð þessari hefir ver-
ið mótmælt, en ekkert dugað; Mexico
stjórnin aðeins sagt, að ef þeir væru
óánægðir, gætu þeir leitað til dómstól-
anna í Mexico, sem er náttúrlega
sama og til stjórnarinnar. Þjóðv'erj-
ar, sem að sjálfsögðu eru á bak við
þetta, vita, að ef Mexicomenn tækju
þetta í sínar hendur sem sina eign,
þá væri útséð um að Bandaríkin, eða
samherjar þeirra, gætu fengið olíu
þaðan, því undir allsherjar lögum er
hlutlausri þjóð bannað að selja svo-
leiðis vöru til striðsþjóða. En um
fram alt þurfa samherjar oliunnar.
Það eráætlun að þeir þurfi 430,000,-
000 tunnur af olíu til stríðsþarfa;
þar af geta Bandaríkin framleitt
315,000,000 tunnur, en Mexiconám-
arnir framleiða 130,000,000 tunnur á
ári, og geta þeir því illa komist af án
þeirra. Nú síðustu daga hefir Mex-
icomönnum og Bandarikjamönnum
lent saman við landamærin i'Arizona.
Það er ekki gott að segja hvað ilt
Rínar-gullið getur gjört í Mexico.
BRETLAND
Fregnir frá Lundúnum hinn 29. f.
m. skýra frá því að afstaða íra til
striðsmálanna sé óðum að breytast til
batnaðar. Nefnd sú, er nýlega var
sett þar i landi til þess að hafa eftir-
lit með og annast um liðsöfnun, hefir
þegar fengið allmiklu áorkað, og nú
talið vist áður en langt um liður muni
írar hafa lagt sinn fulla skerf til her-
þjónustunnar. Er nú alt með ró og
spekt í landinu, og þakka menn það
alment hinum ágæta og stórvitra, nýja
landsstjóra, Lieut.-Gen. John Krench.
Búpeningsfjöldi í Danmörku.
Tala búpenings í Danmörku var
þessi:
Árið Hestar Nautgr. Sauðfé Svin
1914 567240 2462862 514908 2496706
1915 525690 2416471 533034 1980727
1916 515415 2289853 254368 1983255
1917 528395 2452853 267979 1980727
Búfjártalan fór fram i febrúarm.
1914 og 1915, í maí 1916 og i Júli 1917.
—• Hestunum fækkaði frá 1914 til
1916, en svo fjölgar þeim aftur ofur-
lítið 1917, eða um 4,5%. Fjölgunin
liggur í folaldaviðkomunni.
Nautgripum fækkaði þar árið 1915,
eftir að þá var talið. Olli því óvana-
lega mikill útflutningur eða sala á
nautgripum til Þýzkalands það ár.
En svo hefir nautgripunum aftur
fjölgað 1917 um 7%. Um sauðféð
er það að segja, að lömbin eru talin
með 1914 og 1915. Svinum hefir
fækkað frá 1914 til 1917 um 20%.
Orpheum.
Á mánudaginn hinn 9. þ. m. verða
sýndir stórkostlega fagrir skautdanz-
ar á Orpheum-Ieikhúsinu. Albertina
Kasch er aðaldanshetj an, og hefir
hróður hennar borist viða um heim.
Þar að auki verða sýndir ótal smá-
leikir, flestir dæmalaust spaugilegir;
og auk þess sungnir allskonar kými-
söngvar.
Þessu lík verður skemtiskráin alla
vikuna og þaðah af betri. Enda er
Orpheum-leikhúsið án efa einn allra
fjölbreyttasti skemtistaðurinn í Winni
pegborg.
KENNARA VANTAR.
fyrir Big Point N. D., No. 962, frá 2.
sept. 1918 til 30. júní 1919.
Verður að hafa Second Class Pro-
fessional Certificate.
Tilboð, sem til taki kaup og æfingu
óskast sem fyrst.
Anna Eastman, Sec. Treas.
Wild Oak, Man.
Við undirrituð biðjum Lögberg að
færa öllu því göfuga fólki innilegt
þakklæti, sem á einn eða annan hátt
hafa gefið eða hjálpað okkur. Rit-
stjóra Lögbergs tjáum við okkar beztu
þakkir fyrir hans góðu frammistöðu
vðvíkjandi brunasjóðnum. Ennfrem-
ur þökkum við Mr. Th. Thorsteinsson
bankastjóra fyrir alla hans fyrirhöfn;
hann hefir nú þegar afhent okkur all-
ar þær upphæðir, sem auglýstar hafa
verið.
Með heillaóskum til ykkar allra er-
um við ykkar einlæg
Eggert og Guðfinna Johnson.
ÁSKORUN
i tii
j Vinnufærra Kvenna
Með hinum aukna ekrufjölda, sem sáð hefir verið í,
| og hinn vanalega skort, vinnukvenna á bændabýlum,
| hefir fylkið að ráða fram úr alvarlegum grðugleikum í
| því að útvega
KVENN-VTNNUKRAFTA.
Bænda eða borgaheimili, sem hafa, yfirfljótanlegt af
dætrum eða vinnustúlkum, ættu að brýna fyrir slíkum
persónum, að skifta sér niður til vinnu á bændabýlunum, |
þar sem vinnukrafturinn er minstur.
1 ár verður að flýta fyrir uppskerunni, þreskingu og
flutningum. Til þess að svo verði, verða fleiri karlmenn
fengnir til aðstoðar bændum, heldur en að undanförnu.
Og slíkur mannf jöldi hlýtur að auka mjög á
ÍSTÖRF KVENNA
sem þó höfðu áður víða ofmikið að gera. Það er því
f bráðnauðsynlegt, að konur og stúlkur bjóði sig fram
sjálfviljugar til þess að vinna á búgörðum, um mesta
anna tímann.
Og yfir höfuð verður hver vinnufær maður og hver
vinnufær kona, að fara út í bændavinnu í þetta sinn, og
hjálpa til.
Það fólk, sem ekki hefir enn þá ákveðna staði í hug-
anum, ætti að skrifa hið allra fyrsta til
THE BUREAU OF LABOR.
Department of Agriculture.
Regina, Sask. |