Lögberg - 03.10.1918, Síða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. OKTÓBER 1918
WHEN using
WILSON'S
FLY PADS
READ DIRECTIONS
, CAREFULLY AND
>x^F0LLDW THEM.
Exacný
Kr miklu betri en gúml flugrnapappir-
inn. Hreinn I meBferS. Fæst hjft
lyfsölum og matvörusölum.
Frá Eiríki járnhrygg.
Eftir Asmund Sveinsson.
Eiríkur þessi var uppi uni sama leyti
og HafnarbræSur. Hann var aö niig
minnir ættaöur úr GeitiheMnahreppi i
Suöur-Múlasýslu; ekki man eg hvers
son hann var, meö vissu, en mig minn-
ir þó hann væri Jónsson. Eiríkur var
afarmenni aö buröum, mikiM vexti, en
stiröur mjög og ólipoir í öMum hand-
tökum. Hann var hversdagslega gæf-
lyndur og spakur, en bráölyndur og
reiddist illa, ef á h'luta hanis var gert
að fyrra bragöi, varö hann þá hálf-
tryltur og eirði engit meöan á honum
var móðurinn, Fremur var hann ein-
faldur og lítt læs; ihann var fámáll og
nokkuð smámæltur.
Auknefni sitt hafði hann fengið
fyrir þaö, aö eitt vor, er isa var að
leysa, fann hann hross, er tapast hafði
haustinu áður, í fullum holdum, fljót-
andi í mógröf, dró skrokkinn upp og
lagði á bak sér, en hleypti áður úr hon
um vatninu; labbaði síðan með þá
byrði heim til bæjar, og var það löng
. leið nokkuð. Fyrir þá aflraun var
hann kaliaður járnhryggur.
Fremur ]>ótti Eiríkur þungur til
verka, en stórvirkur var hann og af-
kastamikill þegar hann v’ar genginn
að verki sínu; þó mátti hann heita
heldur þægur, og framúrskarandi trúr
og húsbóndahoMur. Hann var mat-
maður í meira lagi, enda mat hann
vist sína mest eítir matarhæfinu.
Hann var ánægður, ef hann hafði
sæmilega \ sig og vildi heldur fara
annars á mis; enda tók hann aldrei
kaup um dagana í neinni vist. Sótt-
ust margir heldri menn eftir að hafa
hann fyrir vinnumann, þótti þægilegt
að grípa ttl hans á vetradag, þegar
hestum varð eigi við komið, og hafa
hann til sendiferða og áburðar, því
hann gat borið þyngri byrðar í ófærð
en nokkur hestur.. — Lengst ,um var
hami vinnumaður hjá síra Sigfúsi
Finnssyni í Hofteigi á Jökuldal, föð-
ur síra Sigbjarnar á SamdfeMi í Ör*
æfum og Jóns silfursmiðs á Hreim-
stööuim i Hjaltastaðarþinghá. Eitt
eða fleiri ár var hann og vinnumaður
hjá Gunnlaugi presti Þórðarsyni á
Hallormsstað. —
Svo sagði mér Runólfur nokkur Ás-
mundsson, greindur maður og sann-
oröur, er .ólst upp á Hvanná á Jökul-
dal, næsta 'bæ viö Hofteig um það
leyti, sem Eiríkur var þar vinnumað-
ur, að oft hefði Eirikur, þegar hann
kom að Hv'anná, kvartað undan því,
hvað knöpp væri vistin í Hofteigi og
hann fengi lítið að borða, enda varð
margur til þess að gefa honum bita,
þar sem hanm kom, og var hann þá ó-
bágur á að taka til hendimni fyrir
þann sem gaf, ef hann þurfti einhvers
við. — Hann þoldi manna bezt sult
og aMa vosbúð, og aldrei kól hann þó
hann væri úti í Mlviðrum og hörkum,
— hversu sem hann var lélega til
fara.
Nokkrár sögur sagði Runólfur mér
af Eiríki þessum og er þetta hið
helzta af þeim, er eg mam eftir.
Einn vetur er hann var í Hofteigi,
var hann sendur suður í Breiðdal i
skreiöarferð; færð var ill, svo ekki
varð farið með hesta. Leiðin liggur
um iheiði, sem kölluð er Þórdalsheiði,
milli Skriðdals og Breiðdals.
Ekki segir af ferðum Eiríks fyr en
á heimleið aftur; hann hafði 24 fjórð-
unga af skreið á bakimt og hákarls-
beitu innan í. Lagði hanm svo á heið-
ina með byrði sína í verstu færð; var
það snemma vetrar, rétt um eða
skömmu eftir veturnætur. Þegar á
fjallið kom, gjörði hinn versta kafalds
byl með fjúki og frosti, viltist Eiríkur
og vissi ekkert hvað hann fór; gekk
svo fram á nótt, og var hann þá orðinn
dasaður i ófærðinni og illviðrinu, tók
því það ráð að láta fyrirberast um
nóttina þar sem hann var kontinn;
gróf sig sumpart í fönn eða lét fenna
yfir sig, jrangað til hann var allur hul-
inn, sofnaði, en vaknaði brátt aftur
með hrolli og skreið úr fönninni. en
frostið var þá svo mjikið að föt hans
.stokkfrusu þegar. Hamn fór þvi aft-
ur sem fljótast i snjóbyrgi sitt og lét
þar fyrirberast. Illviðrið hélzt í 9
dægur með söniu hörku og rofaði
aldrei til, lá Eiríkur þarna í fönninni
allan þcnna tíma matarlaus og alls-
laus, því ekki datt honum í hug að fá
sér bita af skreiðarbyrði sinni, enda
var hún í fönn. Á 10. degi birti upp
og hafði Eiríkur sig þá á kreik,
lagði byrði sína á bakið og náði til
bæjar í Skriðdal á áliðnuni degi. Eg
man ekki að hv'aða bæ hann kom, en
þar bjó þá ekkja nokkur,- sem þekti
Eirík; vildi svo vel til aö hún var að
sjóöa slátur. Eiríkur lagði af sér
byrðina, þegar til bæjar kom og gekk
rakleiðis inn í eldhús til húsfrevju,
heilsaði henni og læiddi hana að gefa
sér að borða; kvaðst nú vera svangur.
Hún tekur tinfat, er rúma mundi
nær 8 nörkum og fyllir af soði og
slátri, fylgir síðan Eiríki til baðstofu
og fær honum fatiö, en Eirikur tæmir
á lítilli stundu; hún innir hann eftir,
hvort hann vilji meira, og játti hann
því; lætur ihún þá í fatið aftur lungu
niðursneiddan blóðmör og fleira, og
borðar Eirikur það einnig von bráðar;
en er hann hefr lokið því, segir hann:
“Nú væri gott að hafa eitthvað til að
væta sér á eftir.” Húsfreyja sækir
þá í þriöja sinn í fatinu skyrhræring
og mjólk út á og setur á hné Eiriki,
en hann hættir eigi fyr en hann hefir
lokið úr fatinu, réttir það aö hús-
íreyju, iþakkar henni fyrir matinn og
bætir við: “Þetta er sú bezta saðn-
ing, sem eg hefi fengið á æfi minni,
því nú var eg orðinn svangur.” Að
þvi búnu hallar hann sér aftur á bak
um þv'ert rúm og sofnar vært. Svaf
hann þar í öllum vosklæðum alt fram
undir dag morguninn eftir, hélt þá af
stað með byrði sína og heim að Hof-
tcigi, en það er mjög löng leiö. Ekki
er þess getið, að honum yröi neitt
meint af saðningu sinni í Skriödaln-
um.
Það var eitt sumar á útengjaslætti,
að binda skyldi heim hey af engjum i
Hofteigi; engjar voru skamt frá túni
og stuttar milliferðir, en reitt á 3
hestum. Eiríkur batt með 1 eöa 2
vinnukonum, en prestur tók á móti
og 'hlóö úr; annaö fólk var að þurka
'hey og raka upp i sæti, þvi að þerrir
var góður. Af því að stutt var að
flvtja og reipi mörg, gengu milliferðir
svo greitt, aö Eiríkur hafði ekki undan
aö binda fyrir á hestana; prestur var
ákafamaður viö verk. og þótti honum
seint ganga heybandið hjá Eiríki,
gjörði honum orð á engjarnar að
hraða svo bandinu, að miMiferðamað-
ur ekki þyrfti að bíöa lengur en með-
an látið væri upp á hesíana. Eirikm
þóttist hafa ærinn eril, þótt ekki færi
hann harðara; tók hann það ráö aö
stækka bandið svo sem reipin tóku;
vissi hann að presti mundi þá ekki
auðhlaupið að því, að snara sátunum
upp í heyið, er það tæ<i að liækxa.
Þegar prestur fann að band ö var orð-
ið lítt viðráðanlegt og v'arla kliftækt.
reiddist hann Eiríki. hlii'p út á engj-
ar til háns og atyrti har.n fyrir hey-
bandið; Eirikur svaraði engu, cn hélt
áfram bandinu; preszur þr.fur þá
reipi, sem Eirikur h ifð lagt niður og
ætlaði að fara aö leggja á, slær til
hans svo hagldirnav komu á héiöar
eða bak honum. Það var kelda eöa
bleyta i mýrinni. Eirikuv þjkkist
við, greip í reipsilana um leið og hann
fékk höggið, og kipti svo hart í, að
prestur hraut áfram ofan i rnýrina eöa
kelduna og vöknaði mjög; en er prest-
ur stóð upp aftur, segir Eirikur: “Þér
var nær að vera heima, Fúsi.” —
Skildi svo með þeim. —
Eiríkur var ávalt læitarhúsasmali á
vetrum í Hofteigi og stóð yfir sauð-
um allan daginn. Fór hann, eins og
siður er, snemma á morgnana að
heiman, og kom heim aftur þegar
dimt var orðið á kvöldin.
Einn vetur var hann léður frá Hof-
teigi fyrir sauöasmala að Aðalbóli í
Hrafnkelsdal. Þar bjó þá ekkja, er
Anna hét; fyrirvinna hjá henni var
þá Stefán Ólafsson sterki úr Húsavik,
mikill maöur og sterkur; hann kvænt-
ist ekkjunni síðar. Stefián var heima
við á daginn og hirti gripi þá, er
heima voru. Það hafði farist fyrir
hjá Stefáni að moka hesthúsið nógu
oft, og haföi safnast fyrir svo mikið
fyrir hjá hestunum, aö þá tók nærri
heima í ræfrinu. Eiríkur var allan
daginn viö beitarhúsin og kom seint
heim á kvöldin, og þá stundum með
hærusekk mikinn fullan af sauðataði
frá beitarhús.unum. Eiriiki þótti dauf-
leg vistin á Aðall)óli og þóttist þar
hafa orðið fegnasttir mat sinum, eins
og Grettir á Reykhólum, enda sagði
hann svo sjálfur frá, að húsfreyja
hefði haldið öllu til Stefáns, sem bæði
var í tilhugalífi við hana og heima á
daginn; fanst Eiríki að Stefán ætti of
gott í samanburði við sig, en hefði þó
að öllu léttari störf og hægri, og fékþ
hann af þessu Óvild nokkra til Stef-
áns; þótti hann og um of húsbónda-
ríkur á heimilinu. Þá var það eitt
kvöld um veturinn, er Eirikur var
heim kominn frá beitaríiúsum, ífö Ste-
fán skipar Eiríki að moka hesthúsið
morguninn eftir, áður en hann færi á
beitarhúsin; en Eiríkur tók litt í þaö,
en segir á þá leið, að Stefán muni ekki
annað þarfara vinna sjálfur. Hefir
Stefán þá í heitingum við hann, og
líður svo nóttin. Morguninn eftir fer
Eiríkur að vanda snemma til beitar-
húsa og var Stefán þá eigi risinn úr
rekkju. Um kvöldið tekur hann með
sér taðpoka einn. Hafði hann pok-
ann á bakinu í bandi og brugðið
lykkju fram yfir höfuð sér að halda
í; ófærð var nokkur og fannir sum-
staðar; þegar heim kom að bænum,
lá leið Eiriks fram hjá hesthúsinu, en
dimt var orðið, og er hann gengur
fram hjá hesthúsdyrunum veit hann
ekki fyr til en Stefán snarast út úr
hesthúsinu, að honum og rekur hnef-
ann svo hart á nasir Eiríki, að blóð
gekk um hann allan. Eirikur reiðist,'
fleygir lykkjunni yfir höfuð sér, svo
hann verður laus við byrðina, og
ræðst á Stefán; varð þar harður að-
gangur, en svo lauk að Eiríkur hafði
Stefán undir og hélt honum föstum í
skaflinum og lét hlæða úr sér í andlit
honum, þar til honum hætti að blæða.
Lét hann þá Stefán loks upp standa,
og fór sjálfur heim til bæjar. Ekki
lagði Stefán neitt til Eiríks upp frá
bví, hvorki ilt aé gott, að hann sagði.
Þegar Eiríkur var vinnumaður á
Hallormsstað hjá sira Gunnlögi, var
það eitt sumar á túnaslætti, að hann
var að slá á túninu með öðrum piltum.
Þeir höfðu gengið aö slættinum um
afturelding, eins og Venja er til. Ei-
ríki þótti gott að taka sér dálítinn
blund um dagmálaleytið, og þenna
sama dag haföi hann fleygt sér niður
í slægjuna og sofnað ,um þetta Ieyti.
Vill þá svo til, að prestur gengur út
í slægjuna til pilta sinna og sér hvar
Eirikur sefur, gengur að honum og
spyrnir hart við honum fæti og segir:
“Sefur þú, svikarinn Eiríkur?” Eirík-
ur sprettur upp og er hinn reiðastl,
tekur um hendur prests og kreistir
svo fast, að hvitna fingurnir, neri síð-
an saman gómnnum svo að neglurnar
rifnuðu og blæddi úr. Prestur beiddi
hann aö sleppa sér, er hann kendi
sársaukans og gjörði Eiríkur það, en
hans sá hann ekki.hefir bátinni
óefað borið svo nærri klettunum
að Helgi heitinn sá það hið eina
ráð að koma sér í sjóinn og
bjarga sér á sundi til næsta báts.
Japanítinn hrópaði nú til fé-
laga síns hvar komið væri, skar
hann því næst á atkérisf esti sína
og var að fimm mínútna fresti
kominn að Helga, en gat þá ekki
inmbirt hann í bátinn og varð að
bíða þess að félagi hans kæmi til
hjálpar, en hann gat háldið hon-
um að nokkru leyti upn úr sjón-
um og er félagi hans kom, björg-
uðu þeir honum, flýttu sér því
næst af stað til lendingarstaðar-
ins sem áður er nefndur.
Helgi mælti ekki orð frá munni
eftir að honum hafði verið bjarg-
að, en með lífi var hann, þó af
honum væri dregið, er þeir komu
Business and Professional Cards
þitt Gunnlaugur.”
Það var einu sinni seint á sumri, að
fólik kom af engjum í Hofteigi eitt
laugardagskvöld og var komiö myrk-
ur; vantaöi þá allar kýrnar. Enginn
fékst til að leita þeirra, nema Eirikur,
en þó nauðugur, því hann þóttist
þurfa hvíldar eins og aörir. Hann
leitar og finnur kýmar, og er liðið
nokkuö af nótt er hann kom heim með
]xer. Vill þá svo til að hann finnur
ekki fjósið í myrkrinu, en rekst á
kirkjuna, lætur sér það lynda, og læt-
ur kýrnar þar inn og lokar; fer svo
heim og legst til svefns. Morguninn
eftir snemma er hann spurður, hvort
hann hafi ekki fundiö kýrnar; hann
lætur lítt yfir því, en segir sig hafi
dreymt, að taka þyrfti til í kirkjunni
fyrir mes.su í dag. En er vitjað var
kirkjunnar voru þar allar kýrnar og
ekki sem þrflegast inni. Ekki var
engjafólk látið smala kúm í Hofteigi
eftir það.
Það var einn sunnudag, er margt
fólk var komið til kirkju í Hofteigi,
aö Eiríkur var staddur úti á hlaði á-
asmt niörgu ööru fólki fyrir messu.
Veöur var blítt og sólskin. 'Eiríkur
var þá orðinn gamall, um eða yfir sjö-
tugt. Þar var maður nokikur í hópn-
um. ættaður þaöan af dalnum: hann
mun hafa heitiö Benidikt, ofláti mikill
og glímumaður góður. Hann gaf sig
á tál við Eirík kárl og var kendur:
bauð honúm t glímu pg gjörði sig lík-
legan að ráða á hann. Eiríki leizt
ekki á blikuna. því hann var stirður
mjög, og.færöist þvi undan í flæm-
ingi; tóku tnenn eftir því að hann
smá-]x)kaði sér nær bæjarveggnum,
meðan þeir töluðust við; en er hann
hefir fengiö stuöning af veggnum við
bakið, segir hann aö Benidikt rnegi
konta, ef hann langi til. Benidikt
hleypur svo á hann, en karl tekur á
móti honuirn svo, að liann tekur ann-
ari hendi í bringu hans og hinni um
buxnalinda, vegur hann upp og leggur
á hrygginn ofan i poll, sem v'ar þar á
hlaðinu, og segir um leið: “Eg kann
ekki að glíma, Bensi.”
Eiríkur dó i Hofteigi hjá sira Sig-
fúsi, á áttræðisaldri. Hann var alla
æfi mjög heilsuhraustur og varö ekki
meint af neinu.
(Sögusafn ísafoldarj.
sagði um leið: “Komdu aftur, helv. | til Dodger Cove, en skömimu síð-
ar andaðist hann. Fyrir manna-
sjónum virðist Helgi að hafa lát-
ið líf sitt, sökum hjálpsemi þeirr-
ar er hann slét í té nauðstöddum
félögum sínum.
Helgi heitinn hét fullu nafni
ísak Helgi, og voru foreldrar
hans þau fsak Johnison og kona
hans Sveinbjörg Jóihannesdóttir,
prests Benediktsonar frá Mýrum
í Álftaveri, en ísak faðir hans
var ætaður úr Mjóafirði. Helgi
fæddist 3. okt. 1882 að Skógum
í Mjóafirði á íslandi. Barn að
aldri fór hann með foreldrum
sínum tiil Canada, settust þau að
í Manitoba, voru urn bríð í Nýja
íslandi, en síðar í Selkirk, en það-
an fóru þau aftur til íslands.
Var ísak Jónsson, faðir hans,
sem kunnugt er riðinn við íshúsa
starfsemi á Austur og Norður-
iandi.
fsak dó er Helgi var 25 ára
gamall. Var Helgi frá þeim degi
stoð og styrkur móður sinnar,
sem þá hafði mist mann sinn og
öll börnin. Reyndist hann henni
sannur sonur og lagði alt í söl-
urnar til þess að henni gæti liðið
sem bezt.
Helgi iheitinn fór vestur um
haf ásamt móður sinni; dvöldu
þau fyrst í Saskatcihewan, en síð-
ar fluttu þau til Vancouver. Vann
hann þar vel og dyggilega, og
hafði er hann lézt bygt laglegt
heimili fyrir móður sína, smíðað
af honum isjálfum.
Helgi var vel gefinn bæði að gáf
um og verkshæfilegleikum. Hann
var mentaður vel, hafði stundað
nám við gagnfræðaskólann á
Möði'uvöllum, auk þess sem hann
fylgdist með tímanum og vildi á
hvern ihátt auðga anda sinn.
og vandaður íslendiingur, fáskift-
inn og hreinn,' hafði ekki svik í
frammi, og vanaðist þau heldur
ekki hjá öðrum.
Lík hans var flutt til Vancou-
ver og fór jarðarförin fram á ís-
lenzku af iséra Sig ólafssyni, að
viðstöddu all-mörgu fó'lki, hér-
lendu og íslenzku.
Guð huggi móðurina er syrgir
einkason sinn. Hún minist orð-
anna;
“Drottinn gaf og drottinn tók.
Lofað veri nafn drottins að ei-
lífu.”
Sig Olafsson.
í Hammfelli.
1908.
Hegg af mér herfjöturinn.
Sólroðinn eykst og lýsist. Sunn-
ankylja rennur, sem snöggvast, norð-
ur fellið; sýo kyrrir aftur. Hestur-
inn minn reisir eyrun og ókyrrist;
hann er gamall og brjóstið bilaö;
annars er hann snarráður og fótviss
ennþá; þetta veröur síðasta samveru-
'sumariö okkar. Eg sakna hans jafn-
sárt og innilega, þegar hann fellur
frá, eins og góðs vinar, sem jörðin
hylur. Geldféö tekur á rás og dreif-
ist hér og hvar.
Lágnættiö er liðið; eg geng niður
fellið, stíg á bak og hvakka saman
geldfénu, sem stekkur saman í hóp
þegar rakkinn geltir. Smár hópur
og ekki auðmannlegur, en þó mín
eign; ekki skuldafé né í skuld keypt.
Eg er enginn kaupskaparmaður, eng-
inn braskari; gróðinn hefir aldrei
gengið mér í greipar.
Féð rennur austur meö fellinu, og
þá rýmist um sjónina. En blásvartar
hellurnar eru snauðar af gróðrl og ó-
fagrar; þess fegnari lít eg gróðurinn
austur við Miðleiðishelluna, þvi meira
gleðst eg við ilmsæta kjarrið, lyngið
og fjallagróðurinn þar, fábreyttan,
lágan, en kjarnmikinn.
Hann vekur mig til að minnast þess
nú með morgunsárinu, að eg er líka
lágvaxinn fjallagróður; að eg verð að
‘bera mig vel, standa fast á móti frosti
og dauða.
Höggva af mér herfjöturinn. Rífa
fætur mina af hersporunum. Drepa
mig úr dróma. Lifa í liósinu meðan
föng eru á.
■^ýRísa ckki öndverður móti æsku-
mönnunum, iþótt þeir fáist við þær
framkvæmdir, sem cru nýráðlegar og
af stórum ihug runnar; sé frjálslega
stefnt og sawíz/fnMM-kappið komi ber-
lega fram.
Þótt smátt sé undir eins manns liði
komið — liðinu mínu, roskins og ein-
The Seymour House John Baird, Eigandi Heitt og kalt vaín í öllum berbergjum Faeði $2 og S2.SO fi dag. Americ- an Plan. Tals. G. 2242. Winnipeg

Y YVAÐ scm þér kynnuð að kaupa ■ ■"■í af húsbúnaði, þá er hœgt að * semja við okkur, hvort heldur fyrir PENINGA ÚT 1 HÖND eða að LÁNI. Vér höfum ALT sem til húsbúnaðar þarf. Komið og skoðið

0VER-LAND H0USE FURNISHING Co. Ltd. 580 Main St., botni Alexander Ave.

Brown & McNab Selja í heildsölu og sm&sölu myndir, myndaramma. SkrifiS ettir verSi & stækkuðum myndum 14x20. 175 Carlton St. - Tals. Main 1357

G0FINE & C0. Tals. M. 3208. — 322-332 KUiee Ave. Horninu & Hargrave. Verzla meS og virSa brúkaSa hús- muni, eldstór og ofna. — Vér kaup- um, seljum og skiftum & öllu sem ei nokkurr virSt.
JOSEPH TAYLOR LÖGTAKSMAÐUÍt Heiniilis-Tais.: St. John 1844 Skrifstofu-Tals.: Main 7978 Tekur lögtaki bæSi húsaleiguskuldir, ve8skuldir, vixlaskuldir. Afgrei8ir alt sem a8 lögum lýtur. Koom 1 Corbett Blk. — 615 Maiti St.

The Ideal Plumfaing Co.
Horqi Notre Dame og Maryland St. Tals. Garry 1317 Gera alskor.ar Plumb- ing, Gasfitting, Gufu og Vatns-hitun. Allar við- gerðir gerðar bæði fljótt og vel. Reynið oss.

Dr. R. L. HURST,
Member of Royal Coll. of Surgeonn,
Eng., úukrlfatiur af Royal CoUege of
Physlclane, London. SérfræClngrur I
brjöst- tauga- og kven-sjúkdömum.
—Skrifst. S06 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (& mótl biaton’e). Tals. M. 814.
Heimlll M. 1696. Ttmi tll ylCtala:
kl. 2—6 og 7—2 e.h.
Dr. B. J. BRANDSON
701 Lindsay Building
TELEPHONE GARKY »20
OFFlC»-TfMAR: 2—3
Heimiii: 776 Victor St.
Tklbphone gahky aai
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka fi.herxlu fi að
selja meðöl eftlr forskrlítum lækna.
Hin beztu lyf. sem hægt er a8 fá.
eru notuB elngöngu. I>egar þér komlB
me8 forskriftina til vor, megl8 þér
vera viss um a8 f& rétt þa8 sem
læknirinn tekur tll.
COLCLKUGH A CO.
\otre Dame Ave. og Sherbrooke St,
Phones Garry 2690 og 2691
Gtftingaleyflsbréf eeld.
Dagtals. St.J. 474. Næturt. StJ.: 866.
Kaili sint fi nött og degi.
D R. B. GBKZABKK.
M.R.C.S. frfi Knglandl, L.R.C.P. fra
London. M.R.C.P. og M.R.C.8. fr*
Manitoba. Fyrverandi aBstoSarlseknte
vi8 hospital i Vlnarborg, Prag. og
Berlin og fleiri hospltöl.
Skrlfstofa 1 eigin hoepltail, 418—41
Pritchard Ave., Winnipeg. Man.
Skrifstofutimi ft-& 9—12 t. h.; 3—
og 7—9 e. h.
Dr. B. Genabeks eigUS hosphaJ
418—417 Pritchard Ave.
Stundun og lækning valdra sjúk-
linga, aem þj&st af brjöstveiki, hjart-
veiki, magasjúkdömum. lnnýflaveiki,
kvensjúkdömum, karimannasjúkdöm-
um, taugaveiklun.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenzkir lógfræOiagar,
Skrifstofa:— Kcom 8n McArthar
Building, Portage Avenne
Abitun: P. O. Box 1058,
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
Dr. O. BJORK&ON
701 Lindsay Building
hil.KPHON K, (1ARRY 3i£g
Office-timar: 2—3
HCIMILU
764 Victor 8ti«et
rSLEPUOKIi OAMty T03
Winnipeg, Man.
Dr- J. Stefánsson
401 Boyd Building
COR. P0RTIVCE A»E. & EDMOfiTOfl IT.
Stundsr eingöngu augna, eyina. nef
og kverka sjúkdóma. — Er að hitt*
fr&kl. I0 I2 f. h. og 2 5 e. h.—
Talslmi: Main 3088. Heimili I05
Olivia St. Talsimi: Gsrry 2315.
Helgi Johnson
pann 3. ágúst síðastliðinn dó
af afleiðingum af sjóvolki, Helgi
Johnson frá 5217 Prince Albert!
St., Vancouver, B. C.
Dauða hans bar að í Dodgers
Cove, í Albemi Bay, B. C. með
þeim hætti er hér segir, sam-
kvæmt frásögn isjónarvotta og
skýrslu frá umboðsmanni stjóm-
arinnar.
Helgi heit. var að fara í land
utan af hafi til Dodgers Cove.
Voru þar samferða honum á inn-
siglingu tveir bátar japanskra
fiskimanna. Hafði annar þeirra
félaga átt í stríði með vél báts-
ins og varð loks að fá hjálp hjá
félaga sínum, og þannig stóð á
er Helgi heitinn náði í þá félaga,
einnig á innsiglingu.. Mjög ilt
var í sjó, of sjálfsagt af því að
Helgi var á bát með góðri vél,
bauð hann þeim hjálp sína, urðu
þeir því fiegnir, og togaði hann
þá báða áleiðis til Dodgers Cove,
en þangað var ferð þeirr^i allra
heitið. í hálfan kl.tíma héldu
þeir þannig áfram og fór alt vel.
En alt í einu átti Helgi í stríði
með bátsvélina, og tók þá ekki
betra við, því að Japanítinn átti
þá í því sama, varð nú ástand
þeirra mjög ískyggilegt, því veð^
ur var vont og ilt í sjó, en hér ilt
aðstöðu þó gott sé veður, enda
voru þeir nú rétt hjá Cape Beal,
sem gr alþekt meðal fiskimanna
sem hættulegar stöðvar.
Japanisku fiskimennimir vörp
uðu nú atkerum, þvi straumur
var ærið mikill, en Helgi var, er
þeir siðast tóku eftir að reyna
að koma vélinni til gangs.
pessu næst fóm Japanitamir
ofan í báta sína, til þess að at-
huga bilun þá er orðið hafði á
vélunum og reyna að koma þeim
í stand, sem þeim og hepnaðist.
Sjálfsagt hefir Helgi sál. kast-
að toglínunni frá sér er félagar
hans bundu sig við atkéri, en
ekki tóku þeir eftir hvenær hann
losaði togið. En eftir að hafa
verið um tíma í vélarrúminu sá lynds smábónda — þú víl eg heldur
annar Japanítinn Helga að synda fylla þann flokkinn, þó á bvörfum
í sjónum rétt Ihiá bátnum, en bát leiki meö stórvirkin, en flokk hinna.
Dr. M. B. Halldorson
401 Boyd Bnildlng
Cor. Fortage Ave. og Edmonton
Stundar sérstaklega berklasýkl
og a8ra lungnasjúkdóma. Er aC
finna fi skrifstofunni kl. 11—
12 f.m. og kl. 2—4 c.m. Skrif-
stofu tals. M. 3088. Helmlll: 46
Alloway Ave. Talsiml: Sher-
brook 3168
sem illu spá, móti spyrna og gjöra
hugsjónirnar aö eintómum skýjaborg-
um, spjátrungslegu skvaldri og sund-
urgjörö.
fretta cr mér itú í hug; svo minntst
eg þess, sem aö minum félögum barst
á yngri árunum og mér sjálfum, ef
höggfæriö gafst.
Sólin rís hærra. Lífið vaknar úr
lágnættisdvalanum. Mitt líf -varpar
einnig af sér seila-mötli þungra hugs- j
ana. Eg sit rakkari í söölinum; rek
hvatlega hópinn og nýt varmans, sem I
sólin gefur. Finn hvernig íslng ein-
stæðinnar bráönar; aö hún veröur aö
gróðurvænni dögg, þess sem lifrænt
finst. Hugargróöur minn er á flest-
an hátt líkur skógarkjarrinu, sem hér
vex í brunnu hrauninu; ekki mikill né
beinn efniviöur, en ber þó barr og
vaxtarlöngun.
Ogmiðan vaxtarlöngunin býr í húg-
anum, er ellin ekki búin aö taka föst-
um fangbrögðum; enn má vona, enn
má dreyma, lifa meö mönnum og
njóta þess, sem gæfan gefur. Þeirrar
gleöi og fegurðar, sem englnn hefl-
brigður maöur má örvænta að falli í
-skaut við og viö.
En aö heimta sífelda gleði og sælu
ijags daglega er um of.
Þaö gefur gæfan engivm.
borgils gjallandi.
“Réttur”.
j^ARKET TJOTEL
ViO sölutorgiC og City Hall
SI.00 tíl S1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
J. G. SNÆDAL,
TANNLŒKNIR
614 Someraet Block
Cor. Portage Ave. eg Donald Street
Ta!s. main 5302.
BIFREIÐAR “TIRES”
Goodyear og Dominion Tires æti8
& reiBum höndum: Getum út-
vegaB hvaBa tegund sem
þér þarfnist.
ASgerðum og “Vulconizing” sér-
stakur gaumur gef’nn.
Battery aðgerSir og bifrelBar til-
búnar til reynslu, geymdar
og pvegnar.
AFTO TIRB VFLCAVI7.1NG CO.
30» Cumberland Ave.
Tals. Garry 2707. Opi8 dag og nött
Tal*. M. 3142
G. A. AXF0RD,
Málafoersiumaður
503 PARIS BUILDING
Winnipeg
Gísli Goodman
TINSMIÐUR
VERKSTŒÐI:
Horni Toronto og Notre Dame
Phone
Oa rry 2988
^Klelrndia
'iio
J. J. Swanson & Co.
Verzle með faeteignir. SjA um
leigu fi húsum. Anna.t Un og
eld’.&byrgðir o. fL
694 The Kensiugton.Port.&8mlth
Phone Maln 2597
A. S. Bardal
84S Sherbrookc St.
Selur likkiatur og annaat um útfarír.
Allur útbúnaður sfi bezti. Ennfrem-
ur selur bann alskonar minnisvarða
og legsteina.
Heimllie Tsile Qarry 2181
SkrifetoVu Tale. - Garry 30«, 37S
Giftinga og ,,,
Jarðarfara- blom
moð litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tals. 720
ST. JOHN 2 RING 3
Verkstofu Tals.:
Garry 2154
Heim. Talg.:
Garry 294»
G. L. Stephenson
PLUMBER
AHskonar rafniagnsáhöld. svo sem
straujám víru. allar teguiulir af
glösum og aflvaka (batteris).
VERKSIQFK: 676 KOttE STREET

-

Vel af sér vikið.
Theodor Barriere, franska skáldiö
alkunna, afréð einu sinni aö stytta Sér
aldur. Hann var búinn aö hlaöa
skambyssuna, og gjöra boö eftir vini f
sínum, til þess aö segja honum þaö j
sem sér Iægi á hjarta. Vinur hans
kom og reyndi ekki með einu einasta
orði að telja hann af áformi sinu, en
fór þegar aö skrifa niður það, sem
Theodor bað hann um, eins og ekkert
væri um aö vera. En meöan Theodor
var að skrifa seinasta bréfið sitt, greip
vinur hans skambyssuna, sem lá á ^£tjargu ag drepa mig?
boröinu, skoðaði hana n'ákvæmlega
og miðaöi henni svo á skáldiö, þar
sem hann sat viö borðið. Þegar
Tbeodore varð þess var, stökk hann
upp af stólnmn og henti sér eins og
kólfi væri skotiö undir boröið os æpti:
Williams & Lee
Vorið er komið og sumarið f nánd.
tslendingar, sem þuría a8 fá sér
rel8hjöl. e8a láta gera vl8 gömul,
snút sér tll okkar fyrst. Vér höf-
um einkas'lu fi Brantford Bycycles
og leysum af hendi allskonar
mötor a8ger81r. Avalt nægar byrgB-
ir af “Tires" og ljómandl bama-
kerruni.
764 Sherbrook St. Horoi lutlt flamt
Undir eius.
Á þessum stríðs og þjáninga
dögum líf og heilsa er mikilsvirðí
pessvegna er það nauðsynlegt að
meltingarfærin séu í góðu lagi,
ef þau bila er Triners American
Elixir of Biitter Wine rétta með-
alið því það heldur þeim í reglu.
Triners meðal er gott til inntöku
að eins búið til úr bitrum jörtum
sem hafa mikið la^ninga gildi og
rauðu víni. pað er meðal sem
verður að takast samkvæmt for-
skrift, og mun það fljótt gera sín
ar verkanir við maga sjúkdóm-
J um, svo sem harðlífi, meltingar-
leysi, höfuðverk, tauga slappleik
og yfir höfuð öllum lasleika. —
Fæst í öllum lyfjabúðum. Verð
$1.50. ert einn af þeim
sem átt vanda fyrir gigt þegar
>‘í guðsbænum faröu varlega ma*ur! ^ þá minnist þesH að
Ska*ibyss- Trinej-g Liniment er meðalið sem
an er hlaðin!" Vinur hans fór aö læknar, það er alveg dæmalaust
skellihlæja og Theodore gat heldur í sinni röð. í lyfjabúðum. Verð
ekki varist hlátri, og varö þaö til 70c. — Joseph Triner Company,
þess, aÖ hann hættl alveg viö aö stytta 1333—1343 S. Ashland Ave.
sér aldur. * Chicago, I'll.
J. H. M
CARS0N
Byr til
Altskonar liml fyrir fntlaöa nirnn.
einnlg kviöslitsumhiiölr o. ft.
Talsími: Sh. 2048.
338 COIiONV ST. — WINNIPKG.