Lögberg - 13.02.1919, Side 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. FEBRÚAR 1919
8
Mercy Merrick
Eftir VILKIE COLLNIS.
“Ætlar þú að fara, Júlían?” spurði lafðin.
“Eg geng aðeins til dyravarðarins, til að
segja honum hvernig hann eigi að haga sér, ef
hún kemur aftur.”
“En þú kemur aftur?” sagði lafðin, lækk-
aði róminn og bætti við:
“Það er full ástæða til þess að þú yfirgefir
ekki hús mitt, Júlían.”
“Eg lofa því frænka, að eg skal ekki yfif-
gefa your fyr en eg hefi iséð um óhultleik yðar.
Ef þér eða kjördóttir yðar verðið aftur Íieim-
sóttar af lienni, legg eg drengskap minn við, að
nafnspjald mitt skal verða sent til lögreglu-
stöðvarinnar — hve nauðugt sem Inér er það. ’ ’
“Svo sagði hann lágt: “Munið eftir því,
sem eg sagði yður í einrúmi. Látið mig sjá seín
allra minst til Grace. Finn eg yður hérna, þeg-
ar eg kem aftur?”
“Já.”
Einsamlaf” m
Hann lagði áherzlu á orðið.
Lafði Janet skildi hann og hvísílaði:
‘‘Ertu svona ástfanginn af Grace?”
JúHían studdi 'hendi sinni á öxl hennar, benti
á Horaee, sem isneri báki við þeim og sagði:
“Eg hefi aldrei öfundað nokkra manneskju
jafn milkið og hann. ”
Svo gefek Ihann út.
Þegar Horace var búinn að verma sig nægi-
lega vi'ð ofninn, sneri hann sér við og sá að þau
voru einsömul. '
“Get eg fengið að tala við Grace?” spurði
hann.
Hann talaði þetta á þann hátt, eins og hann
«tti Grace, og það gramdist lafði Janet. 1 fyrsta
siiui gerði hún samanburð á Horace og Júlían,
og sá síðamefndi vann.
“Það getur enginn fengið að tala við hana”
svaraði lafðin. “Ekki einu sinni þér. ”
“ Á eg að skilj a það svo, að hnn liggi rúm-
föst?” '
‘ ‘Eg á við að hún sé í herbergi sínu, að eg
hafi hvað eftir annað beðið hana að koma ofan,
og eg býst ekki við að hún geri það yðar vegna,
sem hún —”
Láfði Janet þagnaði, hún heyrði ,skriáfa í
silkikjól.
Horace sagði sigri hrósandi:
“Hverju eigum við að veðja? Það er Grace
sem kemur. ”
Lafði Janet anisaði honum engu, en horfði
á dyrnar þangað til hin falska Grace Roseberry
kom inn. . '
Horace gekk á móti henni þegjandi. Hann
var alveghissa á breytingu hennar frá því hann
sá hana næst áður. ' N
Lafði Janet gekk til hennar og tók báðar
hendur hennar. •
“Velfcomin til oklkar, kæra barn”, sagði
hiín. “Eg býst við að það sé til að gleðja mig,
að þér komið hingað ofan?”
Hún hneigði.sig samþykkjandi.
Lafði Janet sagði um leið og hún benti á
Horare.
“Hér er maður^#em þráir að sjá yður,
G race. ’ ’
Merey leit upp ofur föil, og horfði á körfu,
sem hún bar á handleggnum, með mislitum
þræði L
‘ ‘ Þökk, lafði Janet! Þökk, Horace! ’ ’
Horace tók hendi hennar og leiddi liana að
legubekíknum.
Þjónn feom inn og sagði gesti fcomna.
Lafðin fór, áánægð yfir truflaninni, og Mer-
cy var því eiiyfneð unnusta sínum.
Horace settist í befekinn hjá henni, og sagði
í viðifcvæmum róm:
“Reyndu að glejuna því umliðna.”
“Eg reyni að gleyma”, svaraði húip
“Hugsar þú mikið um það.”
“Nei, vina mín, það er of hlægilegt til þess,
að maður hugsi um það”, svaraði bann.
Hún lét körfuna í kjöltu sína og fór að að-
skiílja þráðinn.
“Hefir þú fundið Júlían Grey?” spurði
hún alt í einu.
“ Já.”
‘‘Hvað segir hann um þetta?”
‘ ‘ Eg hefi ekki spurt um skoðun hans ’ ’, svar-
aði hann út í hött.
Hún leit aftur ofan í körfuna og stundi. En
bætti svo við:
' “Því hefir Júlían Grey ekki verið hér heila
viku? Þjónninn sagði að hann hefði verið er-
lendis. Er þffð satt?”
Horace viðurkendi að þaá^væri satt.
Hún áleit að Júlían mundi gruna sig, og
^purði því ofur lágt: ,
“Nær kom hann aftur?”
“1 nótt.”
Hún roðnaði ofurlítið.
“Hvar-------”
Hún þagnaði. Hún átti bágt með að tala,«
en herti svo upp hugann og sagði:
“Hvar er stúlkaii sem gerði mig hrædda?”
Horace flýtti sér að hugga ihana og sagði:
“Hún kemur ekki hingað aftur. Talaðu
ekki utn hana. Ilugsaðu ekki um ihana. ’ ’
Ilún liristi höfuðið.
“Það er eitt, sem mig langar til að vita”,
sagði hún. “Hvar hefir Júlían kynst henni?”
Hann sagði þenni frá konsúlnum í Mann-
heim og meðmælingabréfinu. ,
Hún hlustað á hann með ákafa og sagði svo
“Hún er iþá algerlega ókunnug hr. Júlían
Gray?”
“Algerlega”, isvaraði Horace. ‘‘En við
skulum ekki tala meira um þetta, eg banna þér
það. Reyndu nú að vera glöð ’ ’, sagði hann og
tók hendi hennar. “Við erum ung og elskum
hvort annað, ’ ’ -
Hendi íiennar varð alt í einu köld og skalf,
og höfuðið hné niður á brjóstið.
Horace varð bylt við og stóð upp.
“Þér er að verða ilt,” sagði hann. “Eg
sfeal ná í glas af víni handa þér.”
Horaee gekk að borðinu, helti þar portvíni
í glas og bað hana að drekka. Hún drakk að-
eins 'hekninginn, en það hresti hana.
Hiorace gekk að ofninum til að bæta í hann.
Hún Ihorfði á eftir honum vonlaus og tautaði.
‘ ‘ Revna að vera í góðu skapi. Mitt hugar-
ástand. Ó, Guð!”
Hún leit í kringum sig. Var sú stund má-
ske bomin, þegar hún varð að fara aftur til
Magdalenustofnunarinnar eða til gatnanna —
hún, sem hafði verið kjördóttir lafði Janet og
heitmey Horace? Einhver hálfbrjáluð hálfkær-
ingsfyndni greip hana, þegar hún hugsaði um
þenna enda.
“Glæfrakvendi,” hvíslaði eitthvað innan í
Iienni, “ihættu ekki við hlutverk þitt. Burt með
iðranina. Iðranin tiliheyrir hinni ráðvöndu
konu! ” , ,
■ Hún tók þráðinn upp úr körfunni og fór að
sauana. f
“Hefir þú talað við móður þína þessa síð-
ustu d'gga, Horace?” spurði hún skyndilega.
‘ ‘ Eg fann hana í gær. ’ ’
“Eg vona að hún viti að eg er ekki svo
frísk að geta heimsótt hana, og áð hún sé mér
ekki reið.”
‘ ‘ Reið við þig? Kærá Grace, hún bað inni-
lega að heilsa þér, og það sem meira er — hún
hefir brúðárgjöf handa þér.”
Mercy leit svo djúpt niður að skrautsaumn-
um, að Horaoe sá éfeki framan í hana. Svo
spurði hún:
‘ ‘Veiztu hver hún er ? ”
“Nei, eg veit aðeins að hún bíður þín. Á
eg að sækja hana í dag?”
Hún hvorki játaði eða neitaði, en vann af
meiri ákafa en áður.
Horace sagði:
‘ ‘ Það er nógur tími enn„ eg get sótt hana
fyrir dagverð.”
Hún leit enn ekki upp. En sagði þó loks-
ins:
“Móðir þín er mér mjög góð. Eg var eitt
sinn hrædd um, að hún áliti mig ekki hæfa til að
verða konan þín.”
Horace hló góð'látlega.
‘ ‘ Hvernig datt þér það í hug ? Þú ert af
somu ætt og lafði Jgnet, sem er nær því eins góð
og okkar.”
“Næstum?” endurtók hún. “Aðeins nær
því eins góð?”
Ættarspursmálið var í augum Horace of
alvarlegt til þess að tala um það með léttúð. 1
hátíðlegum róm sagði liann:
“Ofckar fjölskylda er á föðuriiliðina frá
Söxum og á móðurhliðin'a frá Norðmönnum.
Lafði Janets fjölskylda er áf gamalli ætt — $n
aðeinis á móðurliliðina.”
Mercy leit upp og spurði:
“Hefði eg ekki verið í ætt við lafði Janet,
myndi þér þá hafa dotti, í hug að giftast mér?”
‘ ‘ En góða, því spyrðu um þetta ? Þú ért nú
í ætt við lafði Janet.”
Hún vildi nú ekki láta hann Sleppa.
“En setjum nú svo að eg hefði ekki verið
það?” sagði hún. ‘‘En setjum nú svo að eg
liefði engin önnur meðmæli átt, en mína góðu eig
inleika. Hvað mundi móðir þín þá hafa sagt?”
“Því spyrðu um þetta?”
“Eg spyr til að fá svar. Mundi móður
þinni hafa geðjast að, að þú giftist fátækri
stúlku af ómerkilegri ætt — án annara meðmæla
en sinna góðu eiginleika ? ’ ’
Nú mátti Horace til með að svara:
“Ef þú vilt endilega vita það,” sagði hann
hikandi, “Þá liefði móðir mlín aldrei samþykt
slíkt hjónaband. ’ ’
“Alveg sama hve fögur og góð stúlkan
hefði verið?”
Það var eins og hótun lægi í orðum hennar.
“Móðir mín hefði virt slíka stúlku án þess
að hætta að virða sjálfa sig. En hún mundi
hafa minst þess, hvað við skuldum ættarnafn-
inu.”
‘ ‘ Og hún mundi hafa sagt nei ? ’ ’
“Hún hefði sagt nei.”
“ó!”
1 ópi þess^ fólst svo augljós fyrirlitning, að
Horace hrökk við.
“Hvað er þetta?” spurði hann.
“Ekkert,” svaraði hún og fór aftur að
sauma.
Hann horfði kvíðandi á hana. Framtíðar-
gæfa hans var á hennar valdi.
“Ef eg bara elskaði hann efcki,” hugsaði
hún. ‘ ‘ Ef eg bara gæti hugsað um hina misk-
unnarlausu móður hans.”
Grunandi um einhverja truflun í sambandi
þeirra, sagði Horace:
‘ ‘ Þú ert líklega ekki reið við mig? ’ ’
Hún sneri sér að honum og sagði með blíðu
brosi:
“Þú mundir hafa elskað mig án þess að
hugsa um ættarnafnið, Herace, mundir þú ekki
hafa,gjört það?”
Aftur ættarnafnið. Það er skrítið að hún
skuli altaf stagast á þvL *
Horace horfði á hana án þess að svara,
Hann var að re^na að geta sér til um hugsanir
hennar. Hún tók liendi hans og þrýsti hana
fast, eins og hún ætlaði að þvinga bann með því
til að svara.
“Þú mnndir ihafa elskað mig?” endurtók
hún.
Hrifinn af rödd hennar og handþrýstingu,
svaraði hann:
“Undir öllum kringumstæðum og undir
hvaða nafni sem væri.”
Hún lagði handleggi um háls honum, horfði
í augu hans og spurði:
“Er þetta satt?”
“ Já.”
Hún gladdist ósegjanlega um leið og hún
sagði:
“ Alveg sama hver eg væri ? Aðeins vegna
mín sjálfrar?”
‘ ‘ Aðeins þín vegna. ”
Hún tók hann í faðm sinn, þrysti höfði sínu
að brjósti hans og sagði:
“Eg elska þig! Eg elsfca þig! Eg elska
þig!”
1 livert sinn, sem hún endurtók þessi orð,
hækkaði rómur hennar, ep alt í einu lækkaði
hann og varð hás. Um leið og hún fullvissaði
hann um ást sína, stóð hin sanna tilvera henn-
ar fyrir hugskotssjónunum. Hún huldi andlit-
ið í höndum sínum, stundi'og sagði:
‘ ‘ Ó, yfirgefðu mig! Farðu! Farðu! ’ ’
Iíorace reyndi að hugga hana, en hún hrinti
honum frá sér. ,
“Farðu,” endurtók hún. Mér líður ekki
vel. Að tala æsir mig; það líður hjá þegar eg
verð ein. Farðuburt.”
“Á ekki að senda lafði Janet og þernuna
liingað?”
“Nei, nei. pEf þú skeytir nokkuð um mig,
þá láttu mig vera eina. Yfirgefðu mig nú. ’ ’
“Eg se þig aftur eftir litla stund.”
“ Já, já.”
Horace var neyddur til að fara, þó honum
félli það afar þungt.
Merry hné niður á næsta stól hugsandi:
‘ ‘ Ó, gæti eg nú bara grátið; núna, þegar
enginn sér mig. ’ ’
Herbergið var tómt, o^ hún hafði ástæðu
til að halda að hún væri ein. Og 'þó-voru á þessu
augnabliki eyru, sem hlulstuðu, og augu, sem
biðu þess að sjá bana.
' -> Smátt og smátt voru dyrnar bak við hana,
sem voru beint á móti bókhlöðunni og lágu inn í
billiardsalinn,\japnaðar hávaðalaust, og hendi í
svörtum glóva feom í ljós. (
Nú var hurðinni haldið 'kyrri, og föla og
magra andlitið hennar (Jrace Roseberry gægð-
ist inn í borðsalinn.
Augu hennar skutu eldingum af hefndar-,
fullri gleði, þegar þau sáu Mercy, sem sat í hin-
um enda salsins. Hún opnaði dyrnar og gekk
inn, en nam strax staðar, því hún heyrði "ein-
hvern hávaða í hinum enda gróðurhússins. Ó-
ánægð fór hún út aftur, því hljóðið nálgaðist;
það voru tveir menn, sem töluðu saman.
Hverjir voru þessir menn, og hvað vildu
þeir ? Grace knéféll við hurðina og lilustaði við
lykilgatið.
Mercy var í svo þungum hugsunum, að
hún heyrði ekfeert af þessu.
Hún hiigsaði um það, að hún ætti að segja
sannileikann, s\"o Graoe næði rétti sínum, en
hvernig gat hún gjört það ?
Var það óttinn fyrir framtíðinni, sem lok-
aði vörum hennar ?
Nei. Það, sem henni sármaði mest, var, að
liún hafði náð ást þeirra með lýgi og svikum.
Hvernig gat hún sagt lafði Janet og Horace
áð hún hefði táldregið þau.
Nú voru dyrnar að billiardstofunni opnað-
ar aftur, en Mercy tók ekki eftir þvi.
Nú lieyrðist lienni einhver tala í gróðurhús-
inu.
Qverkuð skinnvara
Húðir, Ull,
Seneca-rætur
i«
Sendið alt til vor. Þér getið átt von á réttu
og hæsta verði og fljótri borgun.
Skrifið eftir verðlista.
B. LEV^SON™”ir™BROS.
281-3 Alexande Ave.
WINNIPEG
R S.Robinson
Stofnsett 1883
Gærnr
Kaiplr ot «elor
RöfvlMMI $250.000.00
Seneea
útlbú:
Seattle, Wa»h..
Edmonton, Alta.
Lo Pa*. Man.
Kenora, Ont
U. S. A.
RAW FURS
$ 1.90
1.50
12.00
No.
No.
rætir
1 A.far-at6r OOO flA
Fín Ulfa WC.CAJK3
1 Afar-stór 20.00
Ull
No. 1 Mjög stór
Vetrar Rotta
Mjög stór
Haust Rotta
No. 1 Afar-stór
Svört Mink
Smærri os lakari tegundir hlutfallolegra lægrri.
BíSitt ekkl meðan eftirspurn er mikii.
SENDID BEINT TIL HEA0 0FF,CE 157 st.. wimirpEG
Vanaleg: Ulfa
Frosin Nautshúö
.15
150—152 Puifl* An. Eait
Ánœgðir Viðskiftamenn eru mín
Beztu Meðmælip
i
Hundruð af þeim eru reiðubúnir að staðfesta að verk
mitt er sama sem sársaukalaust og verðið dæmalaust sann-
gjarnt.
Með því að hafa þetta hugfast munu menn sannfærast
um að það er óhætt að koma til mín, þegar tennur þeirra
eru í ólagi.
Dr. C. C. JEFFREY,
„Hinn vorfærni tannlæknir"
Cor. Logan Ave. oú Main Street, Winnipeg
TIL ATHDGUNAR
500 menn vantar undlr eins til þess at5 lsera a'S stiðrna blfreiBum
og gasvélum — Tractors á Hemphills Motorskölanum í Winnipeg,
Saskatoon, Edmonton, Calgary, Lethbridge, Vancouver, B. C. pgPort-
land Oregon.
Nú er herskylda i Canada og fjölda margir Canadamenn,>em
stjórnuCu bifreiSum og gas-tractors, hafa þegar orCiB a8 fara I heriflðh-
ustu eCa eru þá á förum. Nú er timi til þess fyrir ytiur aö læra gótSa
iSn og taka' eina af þeim stöSum, sem þarf aS fylla og fá i laun frá
$ 80—200 um mánuSinn. — PaS tekur ekki nema fáeinar vlkur fyrir
ySur, aS iæra þessar atvinnugreinar og stöSumar biSa ySar, sem vél-
fræSingar, bifreiSastjórar, og vélmeistarar á skipum.
NámlS stendur yfir I 6 vikur. Verkfæri fri. Og atvlnnuskrif-
stofa vor annast um aS tryggja ySur stöSurnar áS enduSu náml.
SláiS ekki á frest heldur byrjiS undir eins. VerSskrá send ökeypls.
KomiS til skólaútibús þess, sem næst ySur er.
Hemphills Motor Schools, 220 Pacific Ave, Winnipeg.
útibú I Begtna, Saskatoon, Edmonton, Lethbridge, Calgary, Vancouver,
B. C. og Porttand Oregon.
Hún stóð upp og gekk að bókhlöðudyrunnm,
en þegar hún ætlaði að opna þær, heyrði hún
tvo menn tala í gróðurhúsinn.
“Eru fleiri skipanir?” spurði annar.
“Nei, ekki núna,” svaraði hinn.
Mercy hrökk við, þegar hún heyrði rödd
þesis, sem síðar talaði. Hún stóð við dyr billi-
ardsalsins og hugsaði um hvað hún ætti að gera.
Strax á • eftir heyrði hún sömn röddina, en nú
nokkru nær. Hún spurði með varkárni:
“Eruð þér hérna, frænka?”
Nú varð nokknr þögn. En strax á eftir
lieyrði hún í þriðjasinn röddina, sem sagði:
“Eruð þér hérna, frænka? Eg hefi nokk-
uð að segja yður.” •
Mercy réði nú af að svara, og sagði nú ró-
lega:
1 ‘ ‘ Lafði Janet er efeki hér. ’ ’
Hún sneri sér við uili leið og sá Júlían í
g r óð u riiússd y r unum.
Þau liorfðu 'hvort á annað, án þess að tala
eitt 'orð. Þau voru bæði, af mismunandi ástæð-
um samt, mjög feimí'n.
Júlían sá þá stúlku, sem hann elskaði, en
«em hann ekki þorði að elska.
Mercy sá þann mann, sem hún liræddist;
þann mann, er með framkomu sinni sýndi að
hann grunaði hana.
Það var Mercy, sem talaði fyrst. Nokkuð
hikandi spurði hún:
“Bjuggust þér við að hitta lafði .Tanet
hér?” ‘ . -
Hann svaraði ráðaleysislega:
“ Já, en það hefir litla þýðingu, eg get frest
að því þangað til seinna.
Hann bjó sig til að fara um leið og hann
sagði þetta. En hún neyddi sig til að ganga til
hans í því skyni, að fá hann til að vera kyrran.
Tilraunin, sem hann gjörði til að fara, og
þvmgunin, sem fólst í svari hans, styrkti hina
föstu ímyndun heiftiar, að hann — og hann ein-
samal.1 — mundi gruna sannleikann. Ef þetta
væri svo — ef hann hefði komist að því erlend-
is, liver hún væri, og að hún væri þar af leiðandi
á ihans valdi — þá væri tilgangslaust fyrir sig
að reyna að sættast við Graoe, eins og henni
hafði til hugar komið. Það, sem hún fyrst og
fremst þurfti að komast eftir, var, hvernig hún
væri stödd gagnvart Júlían Grey. S'kjálfandi
frá hvirfli til ilja stöðvaði hún liann, þegar hann
íotlaði að fara, reyndi að brosa og sagði:
“Það eru gestir ‘hjá lafði Janet núna, en
liún kemur eflaust rétt strax.”
Fyririiöfnin, sem hxín beitti til að fela geðs-
iliræringu sína fyrir honum, kom roðanum út í
kinnar hennar, og þó ihún væri föl og þreytuleg,
Var hið fagra útlit hennar nægilegt til kð lialda
honum kyrrum án vilja hauís. Það, sem hann
ætlaði að segja lafði Janét, var, að hann liefði
íundið einn ^f garðyrkjumönnifnum í gróður-
!«■!
iiniBiniaiiiiaiiii
niiH[imiunaini!i
niiag
1
KOL
■
Vér getum fuílnægt í
þörfum yðar að því er =
*nertir HÖRÐ og LIN
KOL. Finnið oss ef ■
þér hafið eigi nú þeg- ■
ar byrgt yður upp.
Viðskifti vor gera yður ánœgða.
Talsími Garry 2620
D. D. Wood & Sons, Ltd. |
0FFICE og YARDS: R0SS AVI., Horni ARLINGT0N| STR.
■I1IíBUÍIHI»'BIK!H1IIIH:ííiB;íI!H!IIiI
iHiiaiiiiBiiui
ll!l'KliHilil
Kaupið
STRÍÐS SPARI-MERKI
Þau kosta $4.01 hvert nú
en hækka altaf í verði,
þar til 1924 að Canada-
ríkið borgar yður $5.00
fyrir hvert þeirra.
Kaupið Stríðs-sparimerki til þess að safna
í fargjald til hehnferðar
SELT I M0NEY-0RDER P0ST 0FFICES, BÖNKUM 0G AL-
STAÐAR ÞAR SEM W-S.S. MERKIÐ ER SÝNT.
Nefnið Lögberg þegar þér verzlið við
þá eða þau félög sem auglýsa í blaðinu
t
\