Lögberg - 26.06.1919, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. JÚNÍ 1919
SfBa S
Vane «s Nina
EFTIE
Charlcs Garvice
“Það er félagið, — hr. Harcourts félag,”
svaraði hún. “Þeir syngja eitt af þeim lögum,
sem hefir reynst svo vinsælt núna undanfarinn
tíma. Amarþaðyður? Eg skal bara biðja það
að hætta, og það gerir það strax, því öllum er
svo ant um að yður líði vel. Það er svo gott
fólk, að þér getið ekki trúað því.”
“Nei, nei,” sagði Nína. “Látið þér það
bara sjmgja. Eruð þér ein af persónnm fé-
lagsins ? ’ ’
“Já,” svaraði Polly. “Eg tilheyri því, en
eg hefi að eins lítið Og ómerkilegt hlutverk. Eg
hefi lága rödd, svo eg rerð að vera bak við.
Við höfum verið á ferð um Ástralíu, og ætlum
nú að reyna lánið í London og sveitunum um-
hverfis.”
Nína leit á hana með lítilli öfundarstunu,
því þessi unga, bjartsýna stúlka ihafði valið sér
lífsstefnu og starf, en hún, Nína, var einmana,
heimilislaus og vinalaus í heiminum. Hún lok-
aði augunum; Polly læddist burt, og Nína féll
í þungar hugsanir. Þegar hún var utan við sig,
’hafði hún beðið skipstjóra að snúa við og leita
að eynni. Það var vonlaus bón þá, og enn þá
vonlausari nú. 0g þó að hún gæti framkvæmt
það ómögulega, og fengið þá til þess að snúa
við, þ'á var alls ekki víst að þeir gætu fundið
þessa eyju í hópnum. Auk þessa væri Man-
nering án alls efa farinn þaðan. Hann hafði
bátinn, og hún þekti hann of vel til þess að halda
að hann mundi una einn á eyjunni: Og svo var
það þetta samkomulag þeirra um, að leyna gift-
ingunni, en það gat hún ekki, ef hún segði þeim
frá eyjunni.
Skipstjórinn og læknirinn komu inn til
hennar litlu síðar, og þegar sá fyrnefndi mint-
ist á eyjuna hennar, roðnaði hún, beit á vörina
og sneri sér frá þeim. Hún heyrði hann segja
við læknirinn um leið og þeir fóru út:
“Það befir eflaust verið óráð þetta með
eyjuna. Fólk kemur með svo margar einkenni-
legar hugsanir í því ásigkomulagi. ”
Læknirinn kinkaði kolli.
“Látið þér hana liafa frið og nefnið ekki
meira um eyjuna, nema því að eins að hiín byrji
sjálf á því,” sagði hann, og þegar hann mætti
Polly uppi á þilfarinu, bað hann hana að spyrja
siúklinginn einskis.
“Eins og mér geti dottið slíkt í hug,” svar-
aði Polly og rykti til fallega höfðinu sínu.
En eina spurningu varð hún að bera upp,
og hana kom hún með, þegar hún kom inn til
Nínu í næsta skifti.
“Þér megið ekki haldi að eg vilji ama yður,
þó að eg sé forvitin,” sagði hún, “en eg veit
aills ekki hvað eg á að kalla yður.”
Nína hikaði ofurlítið. Hún .roðnaði dálítið,
en Polly lét sem hún sæi það ekki. Nína hugs-
aði: “Ef eg á að segja mitt rétta nafn, þá ætti
það að vera Nína Mannering, — en eg veit í
rauninni ekki hvort giftingin er lögum sam-
kvæmt. Og svo er nú samningurinn okkar. Hún
var jafn ófús til að segja slkírnamefn sitt, og
um leið og henni datt nýtt nafn í hug, sagði hún:
“Þér getið kallað mig Decima Wood.” Það
mafn hafði amma hennar borið.
“Það er fallegt nafn — næstum eins fallegt
og eigandi þess,” sagði Polly brosandi. “Og
nú verðið þér að reyna að spjara yður að verða
heilbrigð og rösk, ungfrú Wood, og koma upp á
þilfarið undir eins og þér getið. Eg get séð
að þér hafið orðið fyrir ýmsu misjöfnu.”
Nína leit kjarklaus til hennar. “Ó, ef þér
aðeins vissuð, hve miklu,” tautaði hún.
“En eg veit það ekki, og mig langar ekki til
að vita neitt um það, nema því að eins að þér
viljið segja mér það, ’ ’ — Nína stundi þungan —
“og eg sé að þér viljið ekki gera það. Eg hefi
lofað að spyrja yður einskis, góða, og eg er
^sannfærð um, að enginn annar vill ama yður
heldur, svo þér þurfið engu að kvíða þess
vegna. ’ ’
Eftir fáa daga var Nína orðin fær um að
yfirgefa herbergi sitt, og læknirinn og Polly
iijálpuðu henni upp á þilfarið, og komu henni
fyrir í viðfeldnu horni á þægilegum stól. Skipið
var fult af farþegum, og koma hennar upp á þil-
farið vakti allmikinn áhuga og forvitni, en eng-
inn amaði henni og létu allir 'hana sitja í friði
og dreyma.
Við og við leit hún til þeirra, sem gengu
um þilfarið; kátu og hávaðagjörnu hóparnir
léku ýmsa leiki sér til skemtunar. Einstöku
sinnum brá hún hendinni upp að brjósti sínu,
þar sem hún geymdi dagbók Flemings og gift-
mgarvottorðið. Það var eins og hún yrði að
sannfæra sig um með þessari snertingu, að
þessir viðburðir hefðu átt sér stað.
Allan daginn skemti leikfélagið hinum far-
þegunum með lilátri og söng, og á kvöldin var
haldinn samsöngur í liinum stóra sal. Nína
sat stundum í einu horninu og hlustaði, án þess
eftir henni yrði tekið.
Einstölai sinnum kom skipstjórinn til henn-
ar og talaði við hana, eða einhver af farþegun-
um ávarpaði hana vingjarnlega, en Nína virtist
forðast þá alla nema Polly. Og þegar þeir sáu
að hún villdi helzt vera út af fyrir sig, hættu
þeir smátt og smátt að ávarpa hana.
En nú voru þeir farnir að nálgast England;
ferðin var bráðum á enda, og seinasta kvöldið
nam skipstjóri staðar fyrir framan hana, og
sagði með blíða og viðfeldna brosinu sínu:
“Á morgum komum við í höfn, ungfrú
Wood. Get eg símritað ættingjum yðar og
beðið þá að koma og ta'ka á rnóti yður? Þér
eruð í minni vern’d, eins og þér vitið.”
Nína roðnaði og leit niður eitt augnablik.
Svo leit hún upp kjarklega:
*‘ Nei, þökk fyrir, ’ ’ sagði hún. ‘ ‘ Þér skuluð
ekkert ómak gjöra yður mín vegna.”
Hann reyndi að láta ekki bera á undran
sinni, og Nína flýtti sér að bæta við:
“Eg verð að borga yður flutninginn og
hjálpina. Eg — eg befði átt að minnast á það
fyr.”
Skipstjóri hló og hristi höfuðið.
“Þér megið alls ekki hugsa um neitt slíkt,
góða, unga stúlkan mín. Það er ekki siður, að
sú manneskja, sem lent hefir í skipbroti, borgi
far sitt. Við erum hreyknir og glaðir yfir því,
að okkur hepnaðist að bjarga yður.”
Nína stundi af þakklátsemi, því hún vissi
að þessi litla peningaupphæð, sem hún hafði
flutt með sér frá eyjunni, mundi öll hafa farið
til þess að borga fyrir sig, og máske ekki dugað.
Skipstjóri var dálítið vandræðalegur, loks
sagði hann:
“Ef-------ef það er erfitt fyrir ættingja
yðar að taka á móti yður, ungfrú Wood, þá er
er viss um að kona mín veitir yður móttöku með
ánægju, ef þér viljið vera mér samferða heim.
Eg á fimm ungar dætur, svo þér munuð naumast
verða mjög einmana.”
En Nína ímyndaði sér, að þær myndu
spyrja sig um alt mögulegt, eins og ungum
stúlkum er gjarnt til, og þess vegna þakkaði hún
honum fyrir tilboðið með tár í augum, en kvaðst
ekki geta þegið það.
“Eg hefi nú þegar áformað hvað eg skuli
gera. En, ó, þér vitið ékki hve þakklát eg er.”
Morguninn eftir kom Polly og settist hjá
henni.
“Eg tel víst að skipstjórinn símriti eftir
adtingjum yðar,” sagði hún, “en ef eitthvað
kemur fyrir, ef þeir koma ekki nógu snemma,
viljið þér þá ekki koma heim með mér? Eg bý
í Cbelsea. Það er mjög lítill og fátæklegur bú-
staður fyrir unga hefðanmeyju eins og yður,
ongfrú Wood.”
Nína brosti og lagði 'hvítu, mögru hendina
sina á handlegg Polly, mjög alúðlega.
“Yður skjátlar, kæra Polly,” sagði hún,
“eg er mjög fátæk.”
“Það er margt hefðarfólk fátækt,” sagði
Polly og kinkaði kollinum sínum með hrokna
hárinu.
‘ ‘ Og eg verð að vinna fyrir mér, og er búin
að ákveða hvað eg skuli gera, þegar eg kem á
land.”
‘ ‘ Það er gott, ” sagði Polly. ‘ ‘ Það var ekki
tilgangur minn að vera nærgöngul. Hérna er
heimilisfang mitt, og ef þér getið, þá heimsækið
þér mig, er það ekki? Eg held næstum að Har-
eourt ætli að leigja leikhús í London; og þá býst
eg við að eiga þar hekna um tíma, en ef eg
ferðast um héraðið með félaginu, þá getið þér
fengið áritan mína hjá húsmóðurinni. ”
Nína leit á nafnspjaldið og stakk því svo
i vasann, um leið og hún reyndi að þakka henni.
“Get eg hjáli>að yður með að búa um —”
hún þagnaði vandræðalega, þegar Nína hristi
höfuðið brosandi.
“Þér gleymið því, að eg á ekkert, kjóllinn,
sem eg er í, og allt annað sem eg hefi, er yðar
eign. Eg skal skila því öllu til yðar, þegar eg
get keypt mér annað.”
“Mér þykir vænt um, að þér viljið koma
með það sjálfar,” sagði Polly. “Mér er farið
að þvkja vænt um yður, svo mikið má eg líklega
segja.”
Þegar skipið rann inn í höfnina með hægð,
kvaddi Nána skipstjórann og Polly í mikilli
geðshræringu og þa'kkaði þeim innilega fyrir
alla þeirra hjálp, hún þrýsti einnig hendur
nokkurra annara farþega, og læddist vsvo á land
þegar skipið kom að bryggjunni, án þess eftir
henni yrði tekið.
Yon bráðar var hún stödd í miklum mann-
grúa á götunni. Hún mundi nú eftir ódýru og
kyrlátu hóteli í Durham stræti, þar sem hún
og faðir hennar höfðu búið fyrir mörgum ár-
um síðan; hún fékk sér vagn og ók þangað, og
var svo lieppin að fá þar herbergi. Það var
mjög lítið og uppi undir þakinu; hún settist á
rúmið og starði út um gluggann með sárri til-
finningu um einveruna, sem hún var alveg óvön.
Hún reyndi að gleyma liðna tímanum og
hugsa um þann ókomna, og þegar hún var búin
að þvo sér, tók hún upp peningapyngju sína og
taldi það sem í henni var.
Hún hafði að eins fáein pund, og þá datt
henni í hug að á eyjunni hefði hún skilið eftir
svo mikinn auð, að hún gæti ekki eytt honum
alla sína æfi.
En eyjan var langt í burtu. Hún var eins
og pláss sem liana hafði dreymt um, en hún
þarfnaðist bráðlega eins og annars.
Hún var kyr í herbergi sínu unz morguninn
kom, hún fór snemma á fætur, gekk út og keypti
sér nokkurn fatnað. Eftir morgunverð bjó hún
um það, sem Polly hafði léð henni, og sendi það
til hennar með fáeinum þaikklátum orðum.
Svo byrjaði hún á því erfiðasta starfi sem
til er — að leita að atvinnu. Hún las allar aug-
lýsingar í blöðunum, og valdi sér þá, þar sem
auglýst var eftir kvenmanni til að gegna skrif-
ara störfum; og átti lysthafi að snúa sér að
Sloper og Slyne, 24Í), Rutland stræti.
Nina fór af stað í^óbreytta svarta kjólnum
sínum, fann loksins gótuna, sem nefnd var í
auglýsingunni, og varð fremur hissa á að kom-
ast að því, að þessi skrifstofa var á öðru lofti
uppi yfir lélegri hattasölubúð.
Hún barði að dyrum; skrækjandi rödd bað
hana að koma inn, og hún gekk inn í lítið her-
bergi, þar sem eitt hallborð stóð og tveir stólar.
Það fyrsta sem hana furðaði á, var sterk
hárolíu lykt, sem hún með réttu áleit að (stafaði
frá slétta, svarta hárinu á ungum manni, er sat
við halllborðið og skoðaði sig í litlum spegli, er
hékk uppi yfir Iþví. Hann var alls ekki fríður
maður og óvanalega freknóttur, svo álíta mátti
að hann hefði litla ánægju af að skoða sjálfan
sig. Samt sem áður leit hann ekki af speglin-
um, meðan hann spurði þvöglandi:
“Nú, hvað viljið þér?”
“Mig langar til að tala við þá hr. Sloper
og Slyne,” sagði Nína.
Þegar ungi maðurinn heyrði blíðu röddina
hennar, sneri hann sér skyndiíega við á stólnum,
opnaði munninn og starði á hana.
“Nú,” sagði hann loks, þegar hann var
búinn að yfirvinna undran sína, “eru það
gömlu þorparamir sem þér viljið ná í? En hvað
það er leiðinlegt að þeir skuli ekki vera heima.
Þeir fóru til markgreifans af Quisby í sérstök-
um erindum. Þeim var símritað í morgun og
beðnir að koma. Það er leiðinlegt. Máske eg
geti hjálpað yður — eg er skrifari þeirra.”
“Eg kom viðvíkjandi þes'sari auglýsingu,”
sagði Nína og lagði hana á halliborðið.
Ungi maðurinn leit á hana með aíhygli mik-
illi, ein*s og hún væri mjög markverð.
“Einmitt það,” sagði hann svo. “ Já, auð-
vitað. Yður langar til að fá skrifarastöðu?”
“Já.”
“ Viljið þér ekki fá yður sæti?” Hann ýtti
stólnum til hennar. Nína settist og beið; ungi
maðurinn starði á hana svo lengi, að það var
næstum orðið óþolandi fyrir Nínu. “Nú, jæja,
það pláss mun vera búið að skipa. ’ ’
Nína stóð undir eins upp og sagði: ‘ ‘ Mér
þykir það leitt. Verið þér sæll.”
“Nei, nei, bíðið þér dáMtið,” sagði ung-
lingurinn fremur styggur. Þér þurfið líklega
©kki að flýta yður svo mikið? Þessi staða er
tekin, en það eru máske til aðrar stöður, sem
yður geðjast að, eg skal ‘líta eftir því.”
Hann sneri sér að hallborðinu, opnaði bók
og leit á blaðsíðurnar, tautaði eitthvað við
sjálfan sig og leit við og við til Nínu.
“Barnfóstra, fimtíu pund um árið. Nei,
hún er líka tekin. Til gagn's og sikemtunar á að-
alsmanns heimili, líka tekið. Félagsisystir hjá
prestsekkju, tekið vikuna sem leið. Skrifara-
staða hjú þingmanni—< nei, því ver, öll auð
pláss eru tekin núna, að mirnsta kosti öll, sem
eru viðeigandi fyrir yður. Það er bezt að eg
skrifi nafn yðar í bækur okkar ungfrú — ung-
frú------”
“Wood,” sagði Nína.
“Það er þú Wood! Og heimilisfang?”
“Hiddieys hótel, Durham Street.”
“Það er gott. Eina Guineu, þökk,” sagði
ungi maðurinn.
“Er'þetta regluleg vistrúða skrifstofa?”
spurði Nína.
“Auðvitað. Sloper og Slyne — vel metið
félag — þykir slæmt að þeir eru ekki keima. Eg
skrifa nafn yðar í bækurnar, og skal segja þeim
frá ósk yðar, þegar einhver viðeigandi staða
fyrir yður r laus. Þó held eg sé réttast að þér
komið sjálfar og heyrið hvernig gengur að fá
vistina,” sagði hann og horfði á hana.
Nína var nógu heim'sk til að taka peninga
sina upp úr pyngjunni og leggja þá á hallborðið.
ITnglingurian greip þá með þeim hraða, eins og
hann væri hræddur um að þeir myndi hverfa, og
lét þá í lítið skríni.
“Hana nú, nú er alt eins og á að vera,”
sa'gði 'hann — og það hefðu hanis (heiðruðu hús-
bændur líka álitið. “Svo verðið þér að Mta
hingað inn, eins oft og þér getið. Komið þér
isáðari hluta dag á morgun; eg verð hér kl.
fjögur. Góðan morgun.”
Hann sté niður af háa sætinu sínu og opn-
aði dyrnar fyrir hana, og á meðan horlfði hann
aðdáunar augum á hana.
‘ ‘ Hamingj an góða! Hún ?rar græn! ’ ’ sagði
hann, þegar hann sá sig á speglinum aftur. “En
hún er úr fvrstu röð. Gaman að vita hvort hún
kemur aftur, eða hvort hana grunar að hér séu
brögð í tafli.”
Það var ekki 'laust við að grunur kviknaði
hjá Nínu, þó var hann ekki alvarlegur, og síðari
hluta næsta dags — eftir einmanalegan og leið-
inlegan dag — heimsótti hún aftur skrifstofu
þeirra Sloper og Slynes.
Ungi maðurinn sat á ©tólnum sínum og
reykti smávindil.
“Nei, sko, góðan daginn,” sagði hann með
blandinni frekju og virðingu, því hann varð án
vilja siíns hrifinn af fallega andlitinu og alvar-
legu, fjólubláu augunum.
‘ ‘ Það gleður mig að sjá yður. Gömlu þorp-
ararnir eru enn ekki komnir. Líklega á mark-
greifinn bágt með að missa þú. Áríðandi við-
skif ti. Það er leitt að við höfum enn ekki neina
viðeigandi stöðu fyrir yður. Yður leiðist ef til
vill? Það gerir mér líka stundum. Hvað segið
þér um að koma með mér á fjöilleikahús í
kvöld?” — nú hafði hann næga sjálfsvirðingu
til að stama og isýnaSt feiminn. “Eg er alls
ekki ríkur — eg hefi ekki há laun, skal' eg segja
yður — en eg get náð í tvo aðgöngumiða og
svo dúKtið af mat á eftir líka.”
Nína horfði á hann undrandi, siem gerði
hann vandræðalegan, svo hann sneri sér að
speglinum og strau'k um efri vörina, þar sexn
vottaði fyrir skeggvexti.
“Eruð þér í raun og veru að biðja mig að
koma út með yður, — með yður?” spurði hún
með gremju og háði saman blönduðu.
“Já, hvers vegna ebki?” spurði hann óró-
legur.
Nína hló íheiskjulega, þvá nú skildi hún
hvernig í öllu lá.
“Segið mér — þó það sé raunar þarflaust
— er tþað að eins falskur fyrirsláttur, að þér
reynið að útvega mér stöðu? Segið þér mér
hreinan sannliekann. ”
Það var eitthvað við þessa skúru, skipandi
rödd, sem neyddh unglinginn gagnstætt venju
hans, að segja sannleikann, siem hann undraði
eftir á.
“Já, fyrst þér spyrjið þannig — þá er það
liér um bil á þenna bátt, sem við breytum. Yið
skrifum hjá okkur nöfn fólksins—að því er
stöðurnar snertir, höfum við stundum einhverja
— og stundum enga; — vanalega höfum vér
enga. ’ ’
Nína stóð upp föl af reiði.
Auglýsið í bezta ísl. blaðinu, Lögberg.
Þér eruð VISS með að fá meira brauð og
--- betra brauð með því að brúka ryy
PURIT9 FLOIIR1
(Govemment Standard)
Skrifið oss um upplýsingu
Western Canada Flour Mills Co., Limited
Winnipeg, Brandon, Calgary, Edmonton.
Geral.License No. 2-009.
Flour License No. 15, 16, 17, 18.
R. S. ROBINSON
Stofmtt 1883
HöfiSrtóll $250,000.00
etlM;
tMttli, Watk..
EimontM, AMk
Li r*s. Man.
KiiMra, (at.

Kanpir nndlr rlna
RAW FURS
HÚÐIR — ULL — SENECA RÆTUR
Dökk Mink
$22.00
Hswtft vert srreitt.
No. 1 Afarstór Vor- OO Cn No. 1 Afarstór C1 9 nfl
rottuskinn v£-UU # mvir wini, v ■ fc.UU
No. 1 Afar^tór
úlfaskinn
Smærri nkinn ok lélerri hlqtfalisleiCA á laesrra rerií.
Sendih vöruna nndireintt þvi eftir^pnrnin w
——————— óvanalega mlkil.
Afarhátt verö borgraö fyrlr Fisher og Martin — sendib
annaðhvort með express eða póstl.
No. 1 SaltaBar nantshútUr 24c. No. 1 Kips SOc. No. 1 Calf 4*%c.
SENDID BEINT TIL HEAD
TIL ATHUGUNAR
500 menn vantar undir elns til þess aC læra alS stjðrna blfrelBum
og gasvélum — Tractors á Hemphills Motorskólanum i Winnipeg,
Saskatoon, Edmonton, Calgary, Lethbridge, Vancouver, B. C. og Port-
land Oregon.
Nú er herskylda I Canada og fjölda marglr Canadamenn, sem
stjörnuSu bifreiCum og gas-tractors, hafa þegar orBiö aB fara I herþjön-
ustu eBa eru þá á förum. Nú er timi tii þess fyrlr yBur aB læra göSa
lSn og taka eina af þeim stöBum, sem þarf aB fylla og fá í laun frá
$ 80—200 um mánuBinn. — JaB tekur ekki nema fáeinar vlkur fyrlr
yBur, aB læra þessar atvinnugreinar og stöBumar blBa ySar, sem vél-
fræBingar, bifreiBastjórar, og vélmeistarar á skipum.
Námið stendur yfir I 6 vikur. Verkfærl fri. Og atvtnnuskrlf-
stofa vor annast um aB tryggja yBur stöBurnar aB enduBu náml.
SlálB ekkl á frest heldur byrjlB undlr elns. VerBskrá send ökeypls.
KomiB til skólaútibús þess, sem næst yBur er.
Hemphllls Motor Schools, 220 Paciflc Ave, Winnipeg.
Útlbú I Begina, Saskatoon, Edmonton, Lethbrldge, Calgary, Vancouver,
• B. C. og Portland Oregon.
\T/* .. 1 • timbur, íialviður af öllum
Ny]ar vorubirgðir tegundum, geirettur og als-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkcrt sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
------------------ Limitad------------------
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
Nefnið Lögberg þegar þér verzlið við
þá eða þau félög sem auglýsa í blaðinu
C"
VIÐSKIFTABÆKUR
s
(COUNTKR BOOKS
Hérna er tækifœri sem borgar
sig að athuga!
Samkvæmt verzlunar-löggjöf landsins, þurfa
kaupmenn að nota viðskiftabækur, (Counter Ðooks)
Vér höfum nú tekið að oss EINKAUMBOÐSSÖLU á
VIÐSKIFTABÓKUM fyrir alla Vestur-Canada. Og er
þetta einmitt sú tegúndin sem yður vanhagar um.
Það er beinn peninga sparnaður fyrir íslenzka Mat-
vöru- og Álnavöru-kaupmenn að panta viðskifta-
bækur sínar hjá oss.
SITJIÐ VIÐ ÞANN ELDINN,
SEM BEZT BRENNUR.
SENDIÐ PONTUN YÐAR STRAX!
TIL
Œfje Columbta $reöö
LIMITED
Cor. Sherbrooke & William, Winnipeé
Tals. Garry 416—417
%
^ *