Lögberg - 25.09.1919, Síða 4

Bis. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 25. SEPTEMBER 1919.
Iðnaðarþingið.
Það var sett í Ottawa 15. þ. m., eins og
skýrt hefir verið frá hér í blaðinu.
Fyrstu þrír dagarnir gengu til þess að tala
um málin á víð og dreif, og urðu umræður um
sum þeirra all-fjörugal- og ekki laust við að
kapp og gremja brytist út fyrst framan af. En
það virtist minka eftir því sem á þingið leið og
menn jöfnuðu sig.
Eitt spursmál kom upp þegar í byrjun
þingsins, sem sótt var og varið af meira kappi
en öll önnur. Það var spursmálið um það, hvað
væri hæfilega langur vinnutími á ðag fyrir
verkafólkið.
Fulltrúar verkamanna voru einhuga um að
krefjast átta klukkustunda vinnu á dag og 44
klukkustunda vinnu á viku.
Aftur héldu verksmiðjueigendur og vinnu-
veitendur því fram að þessar kröfur væru
ósanngjarnar. Að svo framarlega sem Canada
ætti að geta framleitt vörur, sem hægt væri að
keppa með á heimsmarkaðinum á móti vörum
annara þjóða, þá þyldi framleiðslukostnaður-
inn ekki framfærslu þá, sem nauðsynleg væri til
þess að geta mætt þessari kröfu. *
Astæður þær, sem verkamannaleiðtogarnir
gáfu fyrir því að þeir vildu stytta dagsverkið
voru veigalitlar og sumar mjög svo viðsjárverð-
ar. T. d. sagði einn verkamannafulltrúinn frá
Winnipeg: “Við vinnum til þess að geta lifað,
en við lifum ekki aðallega til þess að vinna”.
Og svo var önnuy ástæða, sú, að það væri nauð-
svnlegt að stytte vinnutímann, til þess að gefa
þeim, sem enga atvinnu hafa, tækifæri til vinnu
Þegar vér vorum að Iesa ræðurnar um þetta
þýðingarmesta mál af öllum málum ef til vill,
sem rætt var á pinginu, urðum vér fyrir hinum
sárustu vonbrigðum.
Vér áttum von á því, að þetta mál yrði rætt
með meiri skilningi á ástandinu í landinu og
þörfinni á að mæta því eða að bæta úr því. Vér
áttum von á því að þörfin brýna mundi vekja
hinn betri mann þeirra, sem um málin ræddu,
til þess að benda á og halda fram hinum háleit-
ari skyldum vorum við land þetta og þjóð, á
hættu og rauna tímunum, sem vfir það hefir
dunið og framundan þjóðinni liggja.
En í stað þess eru verksmiðjueigendurnir
auðsjáanlega að hugsa um sinn eiginn vasa
fyrst og fremst, og verkamennirnir um að halda
tökum þeim, sem þeir hafa náð, og láta kné
fylgja kviði.
Eftir að raálin höfðu verið rædd all-ýtarlega,
voru þau sett í nefnd, og hafa flestar nefndirn-
ar nú lagt fram álit sín og flest þeirra hafa verið
samþykt í einu hljóði.
Tillögur nefndanna í hinum ýmsu málum
sem fyrir þinginu lágu voru sem fylgir:
1. n lágmark á kaupgjaldi kvenna og barna.
Að nefnd sé sett, sem í séu menn úr stétt
verkamanna, vinnuveitenda og menn til þess að
hta eftir hag almennings, til þess að athuga
hvort ekki sé heppilegt að setja lágmark á laun
allra þeirra, bæði kvenna og karla, sem enga
handiðn kunna, og að fylkisstjórnirnar séu á-
mintar um að láta ekki kennara sína vinna fyrir
svo lágt kaup, að þeir geti ekki sómasamlega
framfleytt lífinu.
2. Urn tryggingu gegn atvinnuleysi,
Nefndin leggur til að nefnd sé sett til þess
að athuga og leggja fram álit sitt um hvort
ekki væri heppilegt eða gjörningur fyrir ríkið
að mynda ábyrgðarsjóð gegn atvinnulevsi, gegn
veikindum, og til þess að borga ellihrumum lífs-
eyrir, sem þess þurfa. Tillaga kom fram um að
í þeirri nefnd séu umboðsmenn stjómarinnar,
vinnuveitenda, verkamanna og kvenþjóðarinn-
ai’, og svo líka menn til þess að líta eftir hag al-
mennings yfirleitt. Eftir að þessi tillaga hafði
verið borin upp, var samþykt að bæta skyldi við
hana eftirlaunum til ekkna.
Um þátttöku verkamanna í stjórn iðnaðar-
stofnana.
Nefndin leggur til að skrifstofa sé sett á
stofn undir umsjón verkamáladeildar Ottawa
stjórnarinnar, til þess að vera sér útiram allar
upplýsingar í sambandi Vtð málið. Og skal það
vera blutskifti þeirrar skrifstofu að gefa upp
lýsingar í sambandi við málið, hvenær sem
verkamenn eða vinnuveitendur óska þess. ■ Og
þegar málsaðilar hafa komið sér saman um að
stofna sameiginlega stjórn, skal skrifstofan
leggja fram alla sína hjálp, til þess að sú stjórn
geti komist á.
4. Um skort á íbúðarhúsum í bœjum og borgum.
Þingið skorar á stjórnina að veita styrk
sinn og fulltingi húsabygginga fyrirtækjum
íýlkisstjórna, borga og bæja, til þess að reyna
að bæta úr húsekklunni tilfinnanlegu, sem nú á
sér stað.
5. Um vinnuleysi, málfrelsi ritfrelsi og
skyldunám.
Samþykt að mæla með að allir séu skyldir
að stunda nám til 14 ára aldurs. Að öllum sé
veitt ótakmarkað málfrelsi og ritfrelsi og að
hæfilegar ráðstafanir séu gerðar af því opinbera
i sambandi við opinber verk í vetur, til þess að
allir sem þurfa atvinnu geti fengið hana, og á
annan hátt sjá um eftir megni að fólk þurfi ekki
að vera atvinnulaust á komandi vetri.
6. Um hlutfallskosningar.
Sir John Wilson bar fram nefndarálitið,
sem um það mál fjallaði, og var það samþykt
mótmælalaust. En nefndarálitið fór fram á að
skora á stjórnirnar í tandinu að taka upp hlut-
fallskosningu. En hún er í því fólgin að hver
os> einn flokkur mannfélagsins fái þátttöku í
stjórnum landsins eftir höfðatölu. Þannig sagði
hann að verkamenn hefðu að eins tvo fulltrúa
á þjóðþinginu, en lögfræðingar hefðu 79.
1 báðum málstofum þjóðþingsins og öllum
fylkisstjórnum landsins, ættu vérkamenn að
eins sex fulltrúa, þar sem vinnuveitendur hefðu
714. En þó væri verkamennirnir eða verka-
fólkið 45.2 af þjóðinni, bændur væru 34.3, verzl-
unar og lærðir menn 20.5. Ef verkamenn fengju
þátttöku í löggjöf þjóðarinnar, sem þeir ættu að
iiafa, samkvæmt hlutfalli sínu, og fengju ef
hlutfallskosningar yrðu lögleiddar, þá ættu þeir
að hafa 400 umboðsmenn á löggjafar])ingum
þjóðarinnar.
7. Um átta klukkustunda vinnu á dag.
Nefndin, sem það mál hafði til meðferðar,
gat ekki orðið ásátt um málið. Sú eina af öllum
xæfndunum sem ekki gat það, og kom aftur fram
fyrir þingið í þremur pörtum.
Málsvarar verksmiðjueigenda og vinnu-
veitenda vildu setja málið í konunglega rann-
sóknarnefnd, til þess að ganga úr skugga um
þörfina á og möguleikana fyrir átta klukku-
stunda vinnu á dag.
En málsvarar verkamanna vildu enga rann-
sókn, enga konunglega nefnd. Ekkert nema
fastákveðna átta klukkustunda vinnu á dag, og
það strax. Kváðust vera orðnir þreyttir á öll-
um konunglegum nefndum. Vildu að átta
stunda vinnan væri reynd fyrst, og ef eitthvað
jxætti athugavert, mætti rannsaka á eftir.
Þriðji flokkurinn vildi slá föstu ákvæði frið-
arsamninganna í þessu efni, og vildi að þar sem
nú væri átta stunda vinna á dag, þá væri hún
þar lögleidd. Og að eftir nákvæma vfirvegun
yrði sérstök lög samþykt í sambandi við þær
iðnaðargreinar, þar sem átta stunda vinnan
reyndist ekki hagkvæm.
Eining og friður virtist ríkja á þinginu, eft-
ir að á það tók að líða, nema í þessu síðasttalda
máli.
Louis Botha.
Mörgum hefir víst hnykt við, þegar fréttin
frá Suður Afríku barst út um allan heim um
það að Louis Botha væri látinn.
Iíann var nýkominn heim með vini sínum
Smuts, frá friðarþinginu í París, þar sem hann
ávann sér virðingu og traust allra manna. eins
og allstaðar, þar sem Louis Botha kom, frá því
hann rúmlega tvítugur fór úr föðurgarði, og þar
til hann hné liðið lík í landinu, sem hann hafði
gjört svo mikið til þess að bvggja upp.
Louis Botlia var böndasonur, fæddur í
Greýtown í Natal í Suður Afríku, 29. september
186,3. Þegar hann var fimm ára gamall fluttist
hann með foreldrum sínum til Orange Free
State, þar sem faðir hans eignaðist viðarlendur
og gjörðist sauðfjárbóndi í stórum1 stíl. Þar
ólst Botha upp sem smali hjá föður sínum, og
kom fljótt í ljós hjá honum glöggur skilningur
í sambandi við það verk, eða hvað annað sem
hann gerði, og festa og einbeittni, sem ekk-
ert fékk vikið honum frá.
Þá var lítið um skóla í Orange Free State,
svo Botha varð að hafa það eins og smalarnir
á Islandi, að stinga bók í barm sér á morgnana,
þegar hann rak hjörð föður síns í haga. Og
hann las og las vel. Las eins og þeir, sem lesa
sér til gagns, fremur en til nautnar.
Með eiriiíað loftið yfir höfði sér og hæð-
irnar dökkbrúnar pð lit í kringum §ig, sat hann
hjá hjörðinni dag eftir dag og las, og hugsaði
um lífið og alvöru þess. Og hann sá út vfir
sjóndeildarhringinn, eins og hann var þá, út yfir
ha>ðirnar sem báru við himinn, þar sem hann
gætti sauða föður síns, út um allan hinn víðáttu-
raikla heim. Hann sá borgirnar stóru, með öllu
sínu skarti, með allri sinni glaðværð, með risa-
vöxnum byggingum og allskonar lífsnautnum.
En í liuga sínum veitti hann þessu litla eftir-
tekt — sá það varla. En það sem hann sá var
fólk, allstaðar fólk, fólk, sem átti við erfiðþéika
að stríða, sára fátækt og óréttlæti og hinn ömur-
legasta misskilning. 0g það var sú hlið rnann-
lífsins, sem læsti sig inn að hjartarótum ung-
lingsins og átti svo stóran þátt í að skapa lífs-
skoðun hans. Hvar sem hann leit voru menn og
inálefni sem þurftu á liðveizlu að halda, sem
voru eins og hrópandi rödd í eyðimörk mann-
lífsins, til manna, sem voru nógu sterkir til þess
að hjálpa og nógu þróttmiklir til þess að stríða.
Og hann skildi j)á köllun sína. Skildi þá hið
æðsta hlutverk lífsins, að reisa við lítilmagnann
og flytja ljós, yl og góðvild inn í líf meðbræðra
sinna og svstra.
Önnur einkenni átti Botha í ríkum mæli, og
sem honum voru meðfædd. En það var frábær-
lega skörp og heilbrigð dómgreind. Frá byrjun
hafði hann vanið sig á að brjóta hvert mál til
inergjar, og var allra manna fljótastur að sjá
hið nothæfa í hverju máli. Og þá líka nógu
mikill maður til þess að viðurkenna sannleikann
og berjast fyrir honum með öllum sínum rniklu
kröftum. Hann hélt aldrei neinu fram á móti
betri vitund, að því er þeir er bezt þektu hann
segja, að því einu undanskildu að hann barðist
af öllum mætti á móti því að Búarnir legðu út
í stríð á móti Bretum. En barðist svo með þeim
I ilþess síðasta, þegar út í það var komið.
Tuttugu og eins árs að aldri reisti Botha
sjálfur bú í litla, nafnlausa lýðveldinu í Zulua-
landi, sem síðar varð partur af Transvaal. Þar
sýndi hann sama rausnarskap, og leið ekki á
löngu þar til hann gjörðist foxwígismaður í sínu
bygðarlagi og var kosinn til efri málstofu
A'olksrardsins eða þjóðþings Búanna. Þar
barðist Botha á móti því að Búarnir samþvktu
og sendu Bretum síðustu kosti sína (ultimatum)
í október 1899, og var einn af sjö, sem greiddu
atkvæði á móti því í þinginu. En úr því að land-
ar hans voru búnir að ákveða sig og stríð varð
ekki umflúið, þá kastaði hann sér inn í hring-
iðuna miðja og barðist með þeim eins hraust-
lega og þeir De Wet, Cronje og De La Rav frá
byrjun til enda. Menn þurfa ekki annað en
rifja upp fyrir sér orusturnar við Reitfontein,
Spion, Kop eða Colsesnso, til þess að sjá með
bvaða framúrskarandi dómgreind, hreisti og
einbeittni að hann sótti fram á móti Bretum.
Þegar Joubert hershöfðingi Búánna dó, var
Botha falin vfirherstjórnin. Og þótt hann sæi
þá full vel hvert stefndi fyrir landsmönnum sín
um, að fyrir þá var engin sigurvon, þá hélt hann
stríðinu samt áfram í tvö ár. Og þegar loks að
fokið var í öll skjól fyrir Búunum, þá var það
hann sem samdi frið við Kitchener og undir-
skrifaði friðarsamningana í Yereenging.
Eins ákveðinn fjandmaður Breta og Louis
Botha hafði * verið, jafn einlægur talsmaður
þeirra varð hann upp frá þeim degi að hann
skrifaði undir friðarsamningana.
Ilonum skildist það full vel, að framtíð
landsmanna hans, Búanna særðra og yfirunna
eins og þeir voru, sem sérstakrar heildar. var
dimm og ömurleg. Lét hann það því vera sitt
fyrsta verk að sætta þá við kringumstæðurnar
og mótstöðumennina og sameina þá. Og ekki
einasta Búana, heldur og Breta, um framtíðar-
spursmál og framtíðar velferð, ekki eins flokks
út af fyrir sig, heldur allra flokka.
Þegar að Transvaal var veitt sjálfstjórn
árið 1907, varð Louis Botha forsætisráðherra,
og jxegar sambandið var myndað 1910, þá þótti
öllum sjálfsagt, Búum jafnt sem Bretum, að
hann yrði forsætisráðherra þess. Og þeirri
heiðursstöðu hélt hann svo að segja uppihalds-
laust til dauðadags. Enda átti hann þann heið-
ur skilið, öllum öðrum mönnum fremur, því það
eru hans verk fremur en nokkurs annars manns,
að sameina hinar sundurlausu skoðanir og
dreifðu krafta í Suður Afríkh.
Þegar stríðið mikla skall á 1914, tók Louis
Botha strax ákveðinn og einbeittan þátt í því.
Hann var sjálfkjörinn foringi sameinuðu her-
sveitanna í Suður Afríku. Og ásamt sonum
sínum þremur (hann átti ekki fleiri böm), réðst
hann á móti her Þjóðverja í suðaustur Afríku,
og eins og kunnugt er rak hann af höndum sér
og neyddi síðustu leifar hersins til þess að gef-
ast upp með öllu, í júlí 1915.
Sú viðureign varð honum samt all þung-
bær. Ekki vegna þess, að hann ætti við
ofurefli að stríða, og ekki fyrir það að hann
þurfti yfir sandauðnir að sækja, heldur af því
að hans eigin menn sviku hann. Tíu þúsund af
hans eigin liðsmönnum snerust á móti honum
og genguj lið með fjandmönnum hans — þar af
sumir af gömlu Búunum, sem hann sjálfur hafði
leitt í bardaga áður og reynt til þess að vinna
alt gagn síðan. Og jafnvel sumir af hers-
höfðingjunum, sem hann barðist með í Búa-
stríðinu, eins og t. d. De Wet, styrktu málstað
mótstöðumanna hans. En hann var ákveðínn
og einbeittur í því að gjöra skyldu sína, eins
og hann sá hana og skildi. Og endalokin urðu
þau, eins og sagt hefir verið, að hann braut alla
mótspyrnu á bak aftur — vann algerðan sigur.
Og hann átti ekki lítinn þátt í sigri þeim. sem
Christian Smuts vann yfir Þjóðverjum í
Austur Afríku.
Með Louis Botha er sannarlegt mikilmenni
fallið, og eftir hann liggur meira dagsverk, en
flesta af samtíðannönnum hans — verk sem lifa
í þakklátri minningu samtíðar og samverka-
manna hans, og verk sem spjöld sögunnar munu
geyma, eins lengi og “sól á jökul skín”.
Hann sneri móti morgundeginum, og vildi
snúa öllum mönnum að sólaruppkomunni
I Botnsdal.
I Botnsdal er fagurt. Einn blíðviðrisdag >
I brekku þar sat eg. Hið eldgamla lag
lék Glymur á hörpuna gljúfrinu frá,
en grundir og tindarnir hlustuðu á.
Eg hallaði eyranu ofan að mold,

l!fl!BIBI!!IB!!f
Kiiianii
IIIIIBll

The Royal Bank of Canada
HfifuBstöU löggiítur $26.000.000
VarasjöSur.. $16,400,000
Forsetl ...
Varti-rorsetl
ASal- ráSsmaður
Höfuöstöll grelddur $16,100,000
Total Assets over. .$460,000,000
Slr HERBERT S. HOI/T
E. I,. PEASE
C. E NEtLi.
m
P,
iinaiiui
ll;rBII!!BII!l
llll!■llll■llll■ll!;l
■
■
Allskonar bankastörf afgreidd. Vér byrjum relkninga vtB elnstaklink*
•öa íélfig og sanngjarnir akilmaiar velttir. Avfsanlr seldar tll hvaöa
staöar sena er & Islandl. Sérstakur gaumur gefinn sparirjööslnnlfigum,
»em byrja má meö 1 dollar. Rentur iagöar viö ft hverjum 6 m&nuCum.
WINNIPEG (WestEnd) BRANCHES
Cor. William & Sherbrook T. E. Thorsteinson, Manager
Cor. Sargent & Beverley F. Thordarson, Manager
Cor. Portage & Sherbrook R. L. Patorson, Manager
Cor. Main & Logan M. *. 0’Hara Manager.
iiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiii!
!ll!IID!l!l!l!llllllll!llll
MemXsers Winnipeg
Grain Exchnnge.
Members Wlnnipeg Grain and Prodnoe
Clearing Association.
NORTH-WEST COMMISSION CO., LTD.
Islenzkir Hveitikaupmenn
Talsími Main 2874 - 216 Grain Exchange
WINNIPEG, MANITOBA
I Islenzkir bændur!
Canadastjórnin hefir ákvarðað að $2.15 sé það, sem við
megum borga sem fyrirfram borgun út á hveiti í ár fyrir No.
1 Northern. Fyrir aðrar tegundir verður borgað sem ákvarðað
er. Við viljum einnig minna menn á að við fáum frá stjórn-
inni hluthafamiða (Participation ticket), sem við sjáum um að
senda hverjum einum manni, sem sendir okkur hveiti sitt.
íslendingar! Við viljum mælast til þess að þið sendið
okkur sem mest af korni ykkar í ár. Við erum þeir einu landar
sem rekum þá atvinnu að selja korn fyrir bændur gegn um-
boðssölulaunum. Við höfum ábyrgðar og stjórnarleyfi og
gjörum okkur far um að gjöra viðskiftamenn okkar ánægða.
Ef vigtarútkoma á vagnhlössum, sem okkur eru send, ekki
stendur heima við það, sem í þau hefir verið látið, gjörum við
það sérstaklega að okkar skyldu að sjá um að slíkt sé lagfært.
Einnig gæti það verið peningar í yðar vasa að við skoðum
sjálfir kornið í hverju vagnhlassi sem okkur er sent, svo að
rangindi við tegundaflokkun (grading) getur ekki átt sér stað.
petta er nokkuð, sem mörg stærri félög ekki gjöra, því þau hafa
mörgu að sinna og eiga flest sín eigin korngeymsluhús, svo
það er þeirra hagnaður ef flokkunin er gjörð bóndanum í óhag.
petta er ætíð gott að vita, þegar maður sendir korn, að einhver
líti eftir ef óviljandi skyldi vera gjörð röng flokkun, og að
einhver sjái um að slíkt sé strax lagfært.
í sambandi við þær korntegundir, sem að samkepni er
hægt að koma að, skulum vér gjöra eins vel, ef ekki betur, en
aðrir. peir sem vildu geyma hafra, bygg eða flax um lengri
eða skemri tíma, ættu að senda til okkar það sem þeir hafa.
Við borgum ríflega fyrirframborgun og látum hvern vita um,
þegar við álítum verð sanngjarnt.
Við þökkum svo þeim, sem að undanförnu hafa skift við
okkur, og vonum að þeir og allir íslendingar skrifi okkur, þeg-
ar þá vantar upplýsingar um kornverzlun. öllum slíkum bréf-
um er svarað um hæl. Skrifið á ensku eða íslenzku.
Virðingarfylst.
Hannes J. Lindal,
Ráðsmaður.
iiiimiiiiii
Vestur-ísl. hluthafar
í Eimskipafélagi íslands.
Sökum þess hve canadiskir pen-
ingar voru dýrir á íslandi þegar
eg fór þaðan í sumar að afstöðn-
um Eimskipafélagsfundi, þá sá eg
mér ekki fært að koma ársarði
Vestur-íslendinga vestur um haf,
heldur lagði eg peningana á spari-
sjóð í Landsbanka íslands, þar til
peningaskiftin verða skaplegri en
þau eru nú, og verður því ekki hægt
að borga út ársarðinn að svo
stöddu. Eða ekki fyr en eitthvað
lagast með peningaskiftin. þeg-
ar eg fór af íslandi, kostaði doll-
arinn 4 kr. 65 au., sem er nærri
því 1 kr. meira heldur en vanalegt
gangverð hans.
Undir þessum kringumstæðum
sá eg mér með engu móti fært að
koma peningunum vestur, og
treysti því að vestur-íslenzkir hlut-
hafar gjöri sér þessa ráðstöfun
mína að góðu.
Virðingarfylst.
Árni Eggertsson.
Leiðréttingar.
í ræðu Sigtryggs Jónassonar 5.
ágúst (í River Park, Winnipeg),
er birtist í Lögbergi 4. sept., eru
nokkrar slæmar prentvillur, og
eru hinar helztu sem fylgir:
Bls. 2, í. dálki, 16. línu að neð-
an: mánuðum, fyrir vikum.
Bls. 2, 1. dálki, 7. línu að neðan
vantar: er, eftir orðið sem.
Bls. 2, 3. dálki, 67. línu að neð-
an: þetta, fyrir orðið.
Bls. 2, 4. dálki, 2. línu að ofan:
Eric, fyrir Erie.
Bls. 2, 4. dálki, 59 línu að ofan:
örðugt fyrir öfugt.
Bls. 2, 4. dálki, 57 linu að neð-
an: þjóðmenningar, fyrir þjóðmeg-
unar.
Rubberized
Haust
Y fvrhafnÍT
$23
Nýr Lynglitur
Nýkomnar frá verksmiðj-
unni afbragðs lynglitaðar,
Haust-yfirhafnir úr Bub-
berized ullardúki, með belti
í kring, eða aðeins bakbelti.
pessar yfirhafnir eru óvið-
jafnanlegar, þola bæði vind
og vatn, og verðið er fá-
dæma lágt.
Að eins $23
STILES
And
fann ómanna straumöldur dreifast um fiild.
Frá tindi og strönd fann eg tónanna mátt.
Öll titraði jörðin við hörpunnar slátt.
Og Súlanna tindarnir sungu þann nið,
og sólfyltu bláhvelin tóku’ honum við,
svo ómarnir berast um sólnanna sal
Bls. 2, 5. dálki, 2. línu að neðan:
Hróp, fyrir Heróp.
Bls. 2, 6. dálki, 52. línu að ofan:
700 milj., fyrir 100 (eitt) miljónir
dollara, og er það langversta
prentvillan.
Frá lslandi.
HUMPHRIES
Limited
Tvær búðir:
262 Portage Avenue
Vid ParÍN HyAdiniluun
um sumarið íslenzka í fallegum dal.
P- G.
—Lögrétta.
Lárus Pálsson læknir dáinn.
Hann andaðist á heimili sínu hér
í bænum 16. ágúst, 77 ára gamall.
221 Portage Avenue
Horni Nolre Dauie