Lögberg - 13.11.1919, Page 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. NÓVEMBER 1919.
Bla. »
Vane «g Nlna
EFTIE
Charles Garvice
Hún stóð með spentar greipar en tilbúin að
leggja handlegg sinn um háls hans; hún stóð
upprétt og kyrlát, en jafnframt tilbúin að kasta
sér í faðm hans. Og hann rétti líka handleggi
aína gegn henni og gekk einu skrefi nær henni,
eins og hann ætlaði að taka hana í faðm sinn.
En, eins og honum hefði dottið eitthvað í hug,
narrt hann staðar og lét handleggina síga niður.
I stað hinna ástríku, blíðu orða, sem hefðu
bundið hana við hann alla æfina. stamaði hann
nokkrar hásar setningar, sem gerðu hana ís-
kalda, hana, sem þráði hann og elskaði svo
innilega.
“Mér----mér þykir vænt um að þér eruð
liér; mig langaði til að sjá yður — tala við
yður. ’ ’
25. KAPITULI.
Nána þrýsti höndunum saman og horfði
vonarfull og óþolinmóð á hann; og við þetta
augnatillit lá við að hann misti stillingu sína;
löngunin eftir að þrýsta henni í faðm sinn, hafði'
næstum sigrað hann. En hann hugsaði um
Sutcombe, þann mann, sem elskaði hana, —
þann mann, sem hún óefað elskaði, — og svo
gat hann loks talað aftur. En rödd hans ómaði
hörð og köld í hans eigin eyrum, — hvað þá
heldur hennar.
“Þetta er undarlegur samfundur,” sagði
hann. “Maðurinn, sem kom með yður, er ný-
farínn frá mér------”
Hýn leit órólega á öxl hans; en það augna-
tillit misskildi Vane.
“Þetta var óhappa tilviljun,” sagði hann.
“Mjög lítilsvert. Sutcombe lávarður er ekki
særðttr.”
Kinnar hennar roðnuðu og hún andvarp-
aði rólega — vegna Sutcombes, hugsaði Vane
beiskjulega.
“Hann sagði mér af hvaða ástæðu hann
hefði komið hingað. Mér þykir vænt um það,
og vænt um að hann fær gullið. Það er vðar
eign, og þér getið gert við það hvað sem þér
viljið; en það hefir litla þýðingu. Það sem mig
varðar mestu er, að þér eruð lifandi. Eg hefi
leitað að yður------” Hann þagnaði af því að
hann fann að hann gat ekki ráðið við sig leng-
nr, ef hann færi að hugsa um liðna tímann og
þá daga, sem voru um garð gengnir siíðan þau
skildu. — “Viljið þér segja mér, hvernig yður
varð bjargað? Og hvernig yður hefir liðið síð-
an? Eg er, eins og eðlilegt er, dálítið forvit-
inn,” bætti hann við brosandi og reyndi að
dylja beiskju sína.
Nína varð við bón hans og talaði næstum ó-
sjálfrátt. Draumurinn og vonin, sem höfðu
glatt hana, þegar hún laut niður að honum, var
horfinn og skildi eftir sorglegar tilfinningar í
huga hennar.
Hann hlustaði horfandi til jarðar, og and-
lit hans sagði ekki frá þeim tilfinningum, sem
á hann réðust, þegar hann heyrði sögu hennar.
IIún hafði barist við fátækt, á meðan hann
stundi undir auðnum, sem ekkert gildi hafði
fyrir hann án hennar. Þegar hún var búin,
stóð hún kyr og beið. Hún bað ekki um neina
frásögn um hans líf síðan-þau skildu. Hann tók
eftir þessu og misskildi Nínu í annað sinn.
“Guði sé lof, að hinir erfiðu tímar eru um-
liðnir fyrir yður,” sagði hann innilega. — “Og
þér eruð heilbrigðar? En — en — ekki ánægð-
ar, Nína.”
Hún leit til hans auðskildu augnaráði, en
hann hafði aftur litið til jarðar og sá það ekki.
“Máske eg skilji orsökina og geti fjarlægt
hana,’” sagði hann kuldalega. “Má eg tala
hreinskilnislega? Ó, hvað gagna aliir þessir
útúrsnúningar? Við hugsum bæði um það, sem
skeði hér á eyjunnni; þér voruð fórn voðalegra
icrlaga, Nína, — forlaga, sem eg sá fyrir fram
og reyndi að koma í veg fyrir. Þér verðið að
sýna mér það réttlæti að viðurkenna þetta. er
það ekki sanngjarnt? En eg hefi efnt það lof-
orð, sem þér kröfðust af mér. Enginn veit um
giftingu okkai*.”
Hún sneri sér frá honurn og starði fram
undan ésr.
“Eg hefi líka efnt loforð mitt,” svaraði
hún lágt.
Hann kinkaði kolli. “Eg vissi, að þér
munduð gera það,” sagði hann án þess nokkur
þakklætishreimur væri í orðum hans. “Þetta
var alt vesalings Fleming að kenna. En þér
megið ekki ætla, að eg beri óvild til hans fyrir
þessa orsök. Hann breytti eins og hann áleit
réttast. Og þegar á alt er litið, hefir ekkert
ilt af þessu leitt, — eg á við, að það sé mögulegt
að bæta úr þessu í sérhverju tilfelli.”
Hún leit snöggvast til hans og beið.
“Síðan Sutcombe lávarður yfirgaf mig,”
sagði hann, “hefi eg hngsað um bandið, sem
tengir okkur saman, og eg er kominn að þeirri
niðurstöðu, að gifting okkar sé ógild. Að
minsta kosti þurfum við að gifta okkur aftur,
til þess að hún sé í fullu gildi.”
Hún reyndi af öllu magni að varðveita
sjálfstjórn sína, og henni tókst það furöuvel.
“Þér munið að vesalings Fleming sagði,
að við gætum látið gifta okkur aftur", ef við
kæmumst burt úr eyjunni, þegar við kæmum til
efnhverrar liafnar?”
Hún kinkaði kolli ofur lítið.
“Hvers vegna ættuð þér að vera bundnar
við mig, með v.eiku og þýðingarlausu bandi,”
stundi hann upp. “Eg veit live mjög þráið að
vera frjálsar — það munduð þér gera í öllum
•tilfellum, — en nú-----”
Hún hnyklaði brýrnar, eins og hún ætti
erfitt með að skilja hann.
‘ ‘ Og eg viðurkenni að þér hafið heimild til
að vera frjálsar, og að það væri alveg rangt að
binda yður, án yðar eigin vilja.”
Hún stóð hreyfingarlaus. Hann neýtti
allra krafta sinna til hinnar síðustu fórnar og
spurði hás:
“Fleming gaf yður eins konar sönnun.
Hafið þér hana enn þá?”
Hún kinkaði kolli.
“Eyðileggið hana þá,” sagði hann næstum
tryllingslega.
Hún leit á hann eitt augnablik, og hann
hélt sig sjá undrun og ánægju í svip hennar.
“Og hringinn; fáið mér hann aftur — og
—og gleymið svo samkomulagi okkar,”—Hann
hló ha'gt og beiskjulega. “Þá er ekkert á milli
yðar og frelsis yðar, nema þessi helgisiða at-
höfn. Ef þér lítið á hana sem hindrun, þá get-
að þér látið ónýta hana með lögunum. Eg skal
auðvitað ekki mótmæla því. Sutcombe lávarð-
ur getur auðvitað hjálpað yður með þennan
góður maður, og hann — þér------” Orðin sátu
fost í munni hans; hann gat ekki sagt meira.
Nína stóð niðurlút; augun skutu eldingum
og blóðið streymdi með miklum hraða gegn um
æðar hennar. Hann hafði talað eins og það
væri hennar frelsi, sem hann vildi sjá um að
hún gæti fengið en var það ekki hann, sem vildi
fá frelsi, svo hann gæti gifzt Júdith? Á þessu
augnabliki sá hún mynd hennar fyrir hugskots-
sjón sinni, eins glögt og hún hafði séð hana,
þegar hún hélt á henni í hendinni og hjarta
hennar ólgaði af afbrýði og særðri ást. iHún
gat ekki komið upp nokkru orði. Svo sneri
hún sér frá honum, tók skjalið og hringinn út
úr barmi sínum og rétti honum.
“Hér er hvorttveggja, ” sagði hún með ó-
eðlilegri ró.
Vane tók við þeim og horfði á þau eitt
augnablik án þess að sjá þau. Svo kveikti
hann á einni eldspýtunni, er Sutcom.be hafði
gefið honum, og bar hana að. einu horninu á
skjalinu. En um leið var eins og eitthvað ætl-
aði að kæfa hann; hann stóð á öndinni, fleygði
eldspýtunni frá sér, kreisti skjalið og hringinn
í hendi sinni, hljóp til Nínu og greip hana í
fang sitt.
Gegn um táraþokuna sá hún andlit hans,
sem var mjallahvítt að undanskildum vörunum
og næstum afskræmt af ástríðu. Undrandi og
utan við sig reyndi hún ofur hægt að losa sig,
en hann hélt henni svo fast, að hana næstum
kendi til.
“Nei,” hrópaði hann hás. “Eg vil ekki
gera það, eg get það ekki; þú ert konan mín,
heyrirðu það?* Mér stendur á sama, hvort
þessi helgisiða athöfn er gild eða ekki; eg sleppi
þér aldrei. Þú ert eiginkona mín. Konan mín.
Skilur þú það? Þú hefir lofað að vera mín í
meðlæti og mótlæti — eg neita að sleppa þér!
Eg krefst þess að þú haldir loferð þitt, — þú
skalt ekki heyra til neinum öðrum manni. Skil-
ur þú mig?”
Hún lokaði augunum — hve indælt það var
að gefast upp. En hún reyndi að losa sig, þótt
þrystingur handleggja hans og hin trvltu,
ástríðuríku orð, kæmu blóði hennar til að renna
hraðara um æðarnar. Þótt hún elskaði hann
með þeirri ást, sem ætlaði að hrinda öllum hind-
iuunum í burtu, þá var hún nú fullvaxin stúlka,
en ekki barn — og bún mundi eftir Júdith. Svo
fjarlægði hun andlit sitt frá þeim stað, þar sem
það þráði að hvíla — frá brjósti hans — og náði
sjálfstjórn sinni aftur.
“Hvers vegna flúðir þú frá mér — hvers
vegna vildir þú heldur stofna Iífi þínu í hættu,
en að vera hjá mér?” spurði hann hörkulega.
“Varst þú mér svo mótfallin? Varst þú svo
hrædd við mig? Gast þú ekki treyst mér? En
þetta hefir enga þýðingu, eg skeyti ekki um að
fá að vita það. Þú ert kona mín; eg krefst þess
að þú efnir loforð þitt. Eg elska þig Nína! Eg
elskaði þig þá; eg hefi elskað þig allan þennan
langa tíma, sem við höfum verið að skilin. Eg
elska þig nú, og það veit guð, að eg vil ekki
missa þig. Ekert í heiminum skal geta skilið
okkúr.
Svo sagði hún hægt og hikandi, því rödd ást-
arinnar kallaði til hennar; “Vertu róleg, hann
elskar þig —; “ Júdith!” Honum varð ofurlítið
bilt við, og horfði undranddi íaugu hennar.
“Júdith!” endurtók hann.
“ Já” hvíslaði hún. “Eg fann mynd hennar í
treyjuvasa þínum, og hún var svo aðdáanlega
fögur. Eg sá hana í einni stúku á leikhúsi í Lon-
don. Já, Judith.” ,
Hann starði undrandi og frá sér numin á
hana eitt augnablik, svo hló hann. Og hlátur
hans ómaði næstum því blíðari í eyrum hennar,
heldur en ástríðuríku og löngunarauðgu orðin.
“Júdith” Júdith Orme. Þú fanst mynd
hennar? Eg hafði gleymt bæði myndinni og
henni”.
Nína roðnaði og stundi glaðlega.
“Eg hélt einu sinni að eg elskaði hana. En
mig grunaði ekki hvað ást var, fyr en eg kvn-
tist þér, Nína, mín kærasta vina — mín elskaða
kona”. Hann faðmaði hana að sér aftur.“ Eg
var alveg búin að gleyma Júdith”. Hann hló
aftur. “Hún ætlar að fara að gifta sig — já,
hún er eflaust gift nú, öðrum manni. Að hugsa
sér. Júdith! Og þú hélst----”
Augu Nínu fyltust gleðitórum. það er gott
fyrir kvennfólkið að jeiga tár,og það þó að
gleðin búi í þeim.
“Hvað annað gat eg haldið? En nú er hún
þér einkis virði?” stamaði hún,
Hann rykti höfðinu aftur á bak og hló aftur
glöðum hlátri.
“Eg skeyti að eins um þig, elskan mín”,
sagði hann. Og, ef þú hefðir séð mig, þegar eg
varð þess var, að þú hafðir siglt burtu á þess-
um lélega timburflota; ef þú hefðir getað séð
mig, þegar nokkuð af þessum flota rak að landi
ásamt liúfunni þinni. Ó, Nína, eg var brjálaður
af sorg; eg hefi stundum verið enn þá brjálaðri
síðan. Allur heimurinn gat ekki huggað mig
yfir missi þínum. Og altaf hélst þú að eg væri
ástfangih af Júdith”.
Hún þrýsti sér fastara að honum.
“Fyrirgefðu mér”. tautaði hún. “En hvað
annað gat eg haldið ? þú hafðir myndina hennar
hjá þér — og eg vissi að þú varst þvingaður til
að giftast mér----”
“Eg elskaði þig áður en það skeði, og það
var þín vegna að eg -kom með mótmæli gegn
Flemings ákvörðun”, sagði hann alvarlegur.
“Og það var þín vegna að eg bjó til flotann,
af því að eg hélt að þú værir mér andstæð, og eg
elskaði þig of heitt til þess, að vilja þvinga þig
til að giftast mér móti vilja þínum”.
“En hvað við höfum verið blind”, tautaði
hún hnuggin, því blindni þeirra hafði verið
þeim dýr.
“Já, það viðurkenni eg. En nú eru augu
okkar opnuð, elskan mín, og nú er alt gott ’ ’.
“En öxlin þín — sárið? Ó, manstu, þegar þú
varst að berjast við svertingjann?” tautaði
hún með hryllingi.
“ Já, og hve fimlega þú bazt um sárið mitt.
Þú hefir þá ekki giskað á til hvers eg fann,
þegar litlu, mjúku fingurnir þínir snertu við
mér, elskan mín”, hann leit með blíðu í þau
augu, sem nú horfðu á hann með innilegri ást.
“Að liugsa sér að þú skulir hafa hlotið nafn-
frægð sem rithöfundur. Og að hugsa sér að eg
sá leikinn, án þess að hafa nokkurn grun um að
hin indæla, lipra kona mín, hafði samið hann.
Nína, þú hefir en ekki kyst mig, kvstu mig
núna. Að eins til þess að eg skilji til hlítar, að þú
ert af keti og blóði, en ekki ein af þeim drauma-
myndum, sem svo oft hafa birst mér”.
Hún lyfti upp höfðinu og kysti hann, en sagði
honum ekki að hún hefði gert það áður.
“Og nú, kæra vina, að því er framtíð okkar
snertir-----”
Hann hrökk við, þegar hann heyrði sín eigin
orð. Framtíðin! Hann hafði sjálfur eyðilagt þá
fjamtíð, sem henni tilheyrði; hann hafði gefið
öðrum fæðingarréttindi sín, nafnbótina og auð-
inn, sem hún átti heimild til sem kona hans!
Þetta var brjálaðsmanns framkvæmd — en það
var framkvæmt og varð ekki aftur tekið.
Hún þrýsti sér að honum og hló.
“Eg er alt of glöð yfir nútímanum til þess að
hugsa um framtíðina”, sagði hún með hægð.
“Þú hefir ekkert á móti því að giftast fátæk-
um manni, sem enga stöðu hefir í heiminum ? ’ ’
stamaði hann.
Hún horfði undrandi á hann. “Þú gleymir
gullinu, Vane” sagði hún.
Hennar “Vane” kom honum til að skjálfa.
Sutcombe, sem nú var að koma til þeirra,
hrökk við . Svo mundi hann eftir skjalinu og
liringnum, sem liann hafði séð Nínu gráta yfir
og sannleikurinn opnaðist fyrir honum, um leið
og hann fann til hins óbæætanlega missi síns.
Hann stóð grafkyr eitt augnablik, svo gekk
hann til þeirra og rétti þeim hendi sína.
“Eg — eg óska ykkur haminjgu”, sagði
hann blátt áfram, og hvorki Vane eða Nína
urðu þessvör, hve ervitt honum féll þetta.
Hún lagði hendi sína á handlegg hans og leit
á hann í gegnum tárin.
“Við eigum yður að þakka gæfu okkar”,
sí'gði liún hægt. Éf þér hefðuð ekki verið, þá
hefði eg aldrei komið til þesarar eyju aftur”.
Sutcombe klappaði hendi hennar þegjandi,
svo sagði hann.
“Við verðum að fara heim til systur minnar,
hún er svo hrædd og kvíðandi”.
“ Já, það skulum við gera”, sagði Vane.
Sutcombe ætlaði að ganga á undan þeim,
en Nína gekk ákveðin við hlið hans, og þannig
komu þau til Vivíennu. Nína hljóp til hennar
og fól andlit sitt við brjóst hennar, en Vivíenna
starði yfir höfuð hennar á hávaxna manninn
með alvarlega andlitið, sem nú bar rjóðar kinn-
ar sökum liinnar nýfundnu gæfu.
“Vivíenna — ó, Vane, eg get ekki sagt
henni frá þessu.” Hún varð svo feimin.
Vane gekk nær þeim.
“Það get eg sagt með fáum orðum,” sagði
hann alúðlega. “Þessi persóna, sem þér og
bróðir yðar hafið sýnt svo mikla velvild, — guð
blessi vkkur fyrir það! — er konan mín. Við
vorum gift hér á eynni fyrir löngu síðan. Mitt
nafn — hennar nafn er Mannering. Eg er Vane
Mannering.”
Hann þagnaði, all-skelkaður yfir ofmælgi
sinni, og enn skelkaðri, þegar hann sá bróður
og systur skiftast augnatilliti. Hann var glað-
ur yfir því, að Nína sneri sér nú að eldstæðinu
sem góð húsmóðir, til þess að búa til kvöldmat-
inn handa þeim.
“Vane Mannering?” sagði feutcombe lá-
varður. “Eruð þér skyldur Lesborough ætt-
inni ? Þar var einn Vane Mannering — hinn
síðasti jarl, sem fórst í brunnnum í Lesborough
höllinni.”
Vane gaf honum aðvörunarmerki og Sut-
combe þagnaði og starði unrdandi á hann. Viví-
enna fór nú að hjálpa Nínu, og litlu síðar bað
Nína þá hálf-feimin að neyta kvöldverðar. Þau
settust að borðinu og Vane sagði Sutcombe frá
skipreikanum og vígslunni. Nína sat niðurlút
við hlið hans og var ýmist rjóð eða föl í andliti.
Sutcombe hlustaði á hann með undrun. sem
jókst enn þá meira, þegar Vane sagði alt í einu,
eins og hann hefði ákveðið eitthvað með sjólf-
um sér. “Þér spurðuð mig áðan, hvort eg væri
skvldur Lesborough ættinni. Eg er skyldur
henni. Eg er sá maður} sem haldið er að hafi
farist lí eldinum.” v
“Er það mögulegt — þér eruð þá lávarður
Lesborough?” sagði Sutcombe.
Vane tók hönd Nínu og þrýsti hana fast,
um leið og hann leit huggandi og innilega í
hræðslulegu augun hennar.
“Já,” sagði hann alvarlegur. “Það er
undarleg saga — eg skal segja ykkur liana.”
R.S. ROBINSON

StofDHtt 1883
Hðf.Qltóll $250.000.00
Kaupir og selur
Húðir, Ull og Seneca Rót
Saltaðar og frosnar nautshúðir .25—.30
Saltaðar og frosnar Kiphúðir .35—.40
Saltaðar og frosnar Kálfshúðir .45—.50
Hrossahúðir, hver ........... $5—$12
Ull, pundið .................35—.45
sendið beint Prime Seneca rætur .......... $1.35
Ul Hæzta verð fyrir kindagærur.
HEAD OFFICE: 157 RUPERT ST., WINNIPEG
Einnig 150-152 Pacific Ave. East
i^^mmmmmmmmmmmrammmmmmmmmammmm^mmmmmmmm
etiMi
Swttt*. Wirt.. 8.8. A.
Edia.nt.n, Alte.
L. Pu. M».
Kmn. i.t
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir [
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
-----------------Limltad---------------—
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG I
TTie^CamjþbeZTSfudio
Nafnkunnir Ijósmyndasmiðir
Scott Biock, Main Street South
| Simi M. 1127 gagnvart Iðnaðarhöllinni
Stœrsta og elzta Ijósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærsta og bsztu í Canada.
Áreiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.
éúryéVVéVVéVí/éVfaS'VéVVéVróéVÝéVfréVVéVr/ttý'XíéVVéVrfaVfréSlýéVvéVýéV.rfoVVéVlfréS'íi'éVVé
Adanac Grain Co., Ltd.
408—418 Grain Exchange
WINNIPEG, - - MANITOBA
Vér ábyrgjumst sanngjarna flokkun og sendum
hverjum viðskiftavini hluthafamiða—Participa-
.tion Certificate, og högum verzlun vorri að öllu
levti samkvæmt fyrirmælum stjórnar og laga
Stjórnarleyfi og ábyrgð
Skrifið sem fyrst eftir upplýsingum og
Sendið Oss Gvo Korn Yðar
________ _________________________L
Allar
tegundir af
Allar
tegundir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd.
Tals. Garry 238 og 239
Kaupið
Kolin
Undireins
Pér sparíð með því að kaupa undir eins.
AMERISK HARDKOL:
EGG, PEA, NUT, PEA stærðir Vandlega hreinsaðar
REGAL LINKOL
LUMP and STOVE stærðir
Ábyrgst Hrein — Sótlaus, Loga Alla Nóttina
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
TELEPHONE: GARRY 2620
Office and Yards: Cor. Ross and Arlington Sts.
KAUPID BEZTA BLADID, LOGBERG.