Lögberg - 18.03.1920, Blaðsíða 4

Bla. 4
LöGBKRG, FIMTUDAGINN 18. MARZ 1920
goerg
Gefið út hvern Fimtudag af The Col-
umbia Fre«, Ltd.,»Cor. William Ave. &
Sherbrook Str., Winnipeg, Man.
TA1.SIMI: UARKV I Ifi og 4 IT
Jón J. Bíldfell, Editor
Lltanáskrift til blaðsin*:
THE C01UMBIA PRESS, Ltd., Box 3172, Winnipsg, Mafi-
Utenáskrift rítstjórans:
EDITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, Man.
VERÐ BLAÐSINS: $2.00 um ári8.
Dýrtíð og athugunarleysi.
Uru ebkert er eins milkið hugsað og talað
vor á meðal eins og dýrtíðina, og er það náttúr-
legt, því -ekkert þrengir nú eins ini'kið að oss,
eins og einmitt hún.
Binstaklingar, og jafnvel heilar þjóðir, sjá
ekki fram úr því hvernig að þeir eða þíer eigi að
rísa undir þessu.
fin þó dugir ekki að láta sér koma til liug-
ar að leggja árar í bát — dugir ekki annað en
stýra djarft í gegn tum erfiðleikana, unz að
brimið og boðana lægði.
En það er með erfiðleika þá, sem standa í
sambandi við dýrtíðina, eins og sjóferðirnar.
Menn verða að vera vel vakandi fyrir þeim, og
gera sitt bczta til þess að afstýra þeim.
Öllum hugsandi mönnnm 'kemur víst saman
um, að aðal ástæðan fvrir þessari dýrtíð, sé
þurð á vöiTUTi, og að ekki sé að vænta, á meðan
svo er ástatt, að varan falli í verði.
I>að er 'því auðsætt, að vér verðum að búa
við iþessi 'kjör, þar til framleiðslan vex svo að
vöruframboðið verði meira en eftirspurnin.
t á, og þá fyrst, getum vér átt von á að þetta
lagist.
En að því er ekki komið. Sú tíð liggur
fram undan oss, en ihvað langt, getur enginn
maður sagt með vissu.
Vér þurfuin að gtra við því sem er, brúa
bilið, sem er á milli vor og þess tíma að fram-
leiðsian lagi þetta ,eða ef vér getum ekki brú-
að það, þá að minsta kosti að beita allri orku
til þess að draga úr erfiðleikunum.
Hafið þér, lesendur góðir, nokkurn tíma
liugsað um, að hve miklu leyti þér sjálf eruð
völd að dýrtíðinni ?
Oss mönnunum er svo undur hætt við að
kvarta sáran undan því sem að er, án þess að
athuga nógu grandgæfilega, að 'hve miklu le>di
vér sjálf erum orsök í því sem að er.
Hvaða orsök erúm vér þá í dýrtíðinni ?
Þegar að niaður svarar þeirri spnrningu,
þá er tvent, sem kemur aðaílega til greina.
TVrst, verðið á nauðsynjum vorum.
í öðru lagi,. peningaforði sjálfra vor.
Ef að vér hefðuni nóga peninga, til þess að
kaupa \röruna fvrir áíþví verði, sexn hún er nú,
þá fyndum vér ekki til neinnar dýrtíðar.
En nú er það ékki. Fólkið Ihefir ekki nóga
peninga til þess að kaupa lífsnauðsynjar á því
verði sem 'þær nú era, eða að minsta kosti er
f að tilfinning fólíks yfirleitt.
Vér getum ekki sagt hvað liver fjölskylda
þarf miíkið fé til þess að framfleyta sér sóma-
samlega yfir ánð, og vór éfumst um að það
séu margar fjölsikyidur á meðal vor, sem’vita
það.
Ekki er svo lítilfjörleg verzlun til, að ráðs-
maður hennar setjist ekki niður í byrjun árs og
g.jöri áætlun um útgjöld og inntektir verzluuar-
innar yfir hið komandi ár, og haldi svo nákvæm-
an reikning yfir stnrf ræksluna yifir árið, og
viti svo að því loknu hvort að hann hefir farið
efnalega áfram eða aftur á bak á árinu.
Hver einusfu heimilisforeldri, og jafnvel
hver einasti einstaiklingur er, og eru verzluuar-
menn.
En hvað eru það margir einsta/klingar eða
heimilisforeldri, sem Qiafa nokkra reglu á reiikn-
ingunum sínum.
Hvað eru það mörg heimiliisforeldri, sem
fylgja nokikurri fastri reglu með fjármál heim-
iia sinna?
Hvað skyklu þau vera mörg, sem vita nokk-
ura skapaðan hlut hvað mikáð þau þurfa eða
hvað miklu þau eyða sér og sínum til fram-
færslu yfir áriðT
Fyrir nokkru síðan lásum vér ritgerð eftir
konu eina suður í Bándaríkjum, þar sem þetta
þýðingarmiikla mál var tekið til umræðu, og
•segir'hún þar frá sinni eigin reynslu:
“Yið giiftum Okkur um vorið,” segir húii.
“ Maðurinn minn var ráðsmaður hjá vátrygg-
ingiarfélagi og hafði betra kaup en alment ger-
ist*. Við settum obkur niður f laglegu, en litlu
heimiIL, og byrjuðum búskap. A(It gekk vel í
fyrstu. Kaup mannsins míns hrökk fyrir út-
g.iöldumrm, og þannig liðu fyrstu tvö árin; en
þá var komið svo, að kaupið hans hrökk ekki til,
svo við urðum að fara að skulda.
“Kveld eitt, er við sátum heima og fórum
ekki á leikúsið, mintist maðurinn minn á þetta
og sagðist varla vita, hvað hann ætti að gera.
í’að mundi til lítils fyrir sig að hiðja um hærra
kauíp. Hv'o sneri hann sér að mér og mælti:
“Aðalheiður, hvað gengur annars að hjá O'kk-
ur ? Nágrannafólk okkar, sem ihefir fjögur börn
til þess að sjá um, sýnist hafa nóg til alls, en
við orum að söbkva í skuldir.”
“Eg veit ebki, góði minn. Mér finst eg
ekki geta Ikomist a)f með minna, en eg hefi gert, ’ ’
svaraði eg. “En eg skal fara og tala við ná-
grannaikonu okkar, og sjá hvaða aðferð hún hef-
ir við búskapinn.”
Eg fór svo yfir til hennar, og hún sagði
mér, að í byrjun hvers árs þá gerðu þau hjón
nábvæma áætlun iun inntektir og útgjöld og
fylgdu henni svo nákvæmlega, að þeim yrði
aldrei fjár fátt, og að þau ættu peninga á
banika. Eg sagði manni mínum þetta, og ásett-
um vlð okkur að re\na það. Settumst bæði nið-
ur og sömdum skriflega áætlun. Viðbrigðin
urðu mikil fyrst í st-að; við höfðum aldrei neit-
að obkur uúi neitt, sem okkur langaði til að fá.
í>egar við vorum á ferð um bæinn og komum í
búðir, keyptum við þá ihluti, sem obkur langaði
til að eiga, hvort sem við þurftum þeirra nauð-
syrtlega við eða ekki. En það komst brátt upp
í vana, og nú eigum við fallegra heimili, betri
föt oig peninga á banka.”
Lesendur góðir. Viljið þér athuga þossa
frásögu konunnar í einlægTý og alvöru, líta svo
I yðar eigin barm og vita, hvort þér sjálfir eruð
okki að allmiklu leyti orsöík í dýrtíðar-erfiðleik-
unumf
Stjórn fólksins.
VI. Landbúnaðarlöggi'óf Norrisstjórnarinnar.
III. Landbúnaðar lánfélag.
Eins og mönnum er kunnugt, er aikuryrkj-
an aðal atvinnugrein Manitoba manna, og því
öll eifnaleg afkoma fylkisbúa nndir því komin,
hvort að hún tekst vel eða illa.
En það er með hana eins og alla aðra at-
viiinuvegi vora, að hún hefir verið og er mi'kl-
um erfiðleikuím háð.
Landið frjósamt og fagurt hefir lengi beð-
ið eftir plógnum og sáðmanninum.
Og hanrK kom — 'kemur ’frá ýmsprn lönd-
nm 'heims, kemur til þess að sá og skera upp,
á sléttum Manitoba-fylkis.
Þetta fólk Ihafði við margt að stríða, því
þó það flytti með sér þrelk, vilja og framtaks-
semi, þá v«ar Iþað samt fátækt fólik — skorti
sitöfnfé og starfskslufé fil þess að geta notið
sín við landbúnaðinn og notið ‘ávaxta þeirra,
sem hann gat gat gefið í aðra hönd.
Ekki var þó svo að skilja, að í landinu, og
jafnvel í fyl'kinn, væri eklki nægilegt starfsfé
ta. En þa*ð var alt í höndum Jánfélaga, sem
ýmiist áttu upptök sín austur í fylkjum, eða þá
í öðrum löndum, og voru ebki hér til 'þess að
hjálpa þessu fóLki, sem var komið til þess að
yiíkja plóglönd vor; heldur til þesis að ná í sem
mest þau gátu aif auð 'þeim, som þetta fólk
framleiddi.
Saga þessara lánfélaga hér í.fylki voru,
og líklega víðar, er ekkert fögur, heldur í flest-
um tilfellum saga otkraranna.
Vér þekkjum persónulega mörg dæmi,
þar sem bændur, sem voru búnir að ná eignar-
rétti á löndum sínum og þurftu að ná sér í
starfsfé og u rðu þess vegnia að leita lánfélag-
anna, urðu að sæta afar kjörum, borga eins
'liátt og tíu til tólf af 'hundraði í vexti, og þar
að aúki að skrifa undir veðsalsibréf fyrir þetta
$300—$400 láni til fimm ára, sem gerði þá að
þræluni félagsins, og í fjölda mörgum tilfellum
gátu þeir ekki staðið í skilum og urðu að láta
af 'hendi bújarðir sínar til félaganna og ganga
slyppir frá skiftmn, eftir að vera búnir að
leggja svo og svo mikið í sölurnar til þess að
gera þessi lörnl verðmæt.
, Þetta hefir verið erfiðasti þrösikuldurinn
í vegi fyrir afkomu bænda hór í- Manitoba að
undanförnu.
Það er öllum ljóst, að landbúnaðar fram-
leiðslan er undir iþví ikomin, að ihenni sé ekki
misboðið ineð afarkostum að því er siofn- og
starfrækslufé snertir.
Og ölluin er það ljóst, að bændastéttin
getur ebki með nokkru móti komist af án þess
að teiga einhvers istaðar (aðgang að slíku
starfslfé.
Það hefir því verið brennandi spuramál,
bæði hér í fylkinu og annars staðar, þar sem
landbúnaðurinn er aðal atvinnngrein og auðs-
uppspretta fólksins, 'hvernig að h&gt sé að
bada úr þessu.
En hér hjá oss í Manitoba ifylki hefir aldr-
ei verið neitt gert, hvað 'liart sem skórinu hef-
ir tkreþt að mönnum, fyr en Norrisstjórnin
kom til valda og að hún gekst fyrir því að
bænda-lánfélagið yrði stofnað, og lögleiddi það
á Manitoha-þinginu 1917.
Lög þessi ákveða, að bænda-lánfélag sé
stofnað í Manitoba, sem að eins láni peninga
út á bújarðir í fylikinu til þess fyrst, að auka
bústofn manna; í öðru lagi til ræktunar óyrkts
landis í þriðja lagi til að koma upp nauðsynleg
um byggingum á bújörðum og í fjórða lagi til
að endunborga lán, sem á hújörðunum kynnu
að vera, til lánfélaga.
Hluthafar í iþessu félagi geta engir orðið
nema lónitaikendur (en það geta að eins bændur
verið) og svo hið opinbera, og er hluttaka
iþessara málsaðilja á þann hátt, að þegar bóndi
sækir um lán í félaginu og fær það, þá verðui-
hann að borga fimm af hundmði til félagsins,
sem félagið veitir honuon hlutahafa skýrteini
fyrir, og heklur félagið síðan iþeim peningum
sem auka-tiyggingu fyrir láninu, þar til það
er endurborgað. En 'þá fær lántakandi þessa
peninga endurliorgaða. En Manitoba iStjórnin
leggur fram jafn-mikið fé og það fé nemur,
sem bændur á ’þenna hátt leggja fram, svo að
«tjórnin eða krúnan og bændurnjr halda ávalt
jafn miklu af hlutafé í félaginu. Lán era bænd-
um veitt úr félaginu fyrir firnm af hundraði í
vexti og einn af hnndraði í starfskostnað, svo
að vextirnir, sem lóntakendur greiða, era sex
af hundraði, og er það afar mikill munur í sam-
anburði við þá tíu eða tólíf af hundraði, sem
margir þeirra urðu að borga áður.
Lánsfé er ætlast til að félagið fái með því
að selja sikuldabréf, sem nema níutíu og fimm
af liundraði af láns-skýrteinum þeim, sem fé-
lagið hefir gefið út, og ábyrgist fylkisstjórnin
slík Skuldábréf, bæði að því er vexti og 'höfuð-
istól snertir. En sökurn stríðsins og peninga-
k\Taða þeirra, sem í 'Sambandi við 'það stóðu,
hefir félagið að eins boðið út fá slík skuldabréf,
heldur hefir fylkisstjórnin hlanpið þar nndir
bagga og lánað félaginu $1,600,000, til þess að
það gæti baldið áfram að mæta vaxandi kröf-
um bænda um lán.
A tuttngu og einum mánuði fyrir 30. nóv-
em-ber 1919 báras-t félaginu 1,759 beiðnir um
lán, er til samans námu $5,136,862.
Af 'þeirri upphæð var búið að borga út og
ganga frá lánum upp á $2,000,950.
183 beiðnir um lán höfðu verjð samþyktar
og námu þær til samans $623,400.
Beiðnir nm lón sem ekki var búið að svara,
voru 50, og var upphæð þeirra $117,200.
En lánbeiðnir, sem búið var að neita, námu
$2,395,312.
1 fljótu 'bragði virðast lánbeiðnirnar, sem
neitað hefir verið, |ósannj|jarlniega margar í
samarrburði við umsetningu félagsins, en það
er í 'því fólgið, að fyíst eftir að félagið tók til
starfa, þá barst því svo mikið af lánbeiðnum,
sem með öllu var ómögulegt að sinna sökum
tryggingar þeirrar, sem boðin var.-
Félagið hefir riú lánað út um alt fylki, svo
að úr hundrað og einni isveit, sem í fylkinu eru,
hefir fél^gið lánað bænduim fé npp á þessi á-
gætis kjör í níutíu og fimm.
Ahrif 'þessarar löggjafar Norrisstjórnar-
innar er ekki hægt að reikna út í tölum, því það
er ekiki einasta, að hún gefi bæmdum 'aðgang að
ódýru starfsfé með þeim aðgengilegustu kjör-
um, isem hér hafa þekst, og á þarnn hátt auki
stórkostlega framleiðslu i'andbúnaðarins, og
vell'íðan fólks í fylkinu. Heldur hefir hún orð-
ið til þess, iað knýja lánfélög ifylkisins til þess
að lækika vexti á isínum lánum og bæta láms-
skilmála sína að stórum mun, og er slíkt ekki
einasta hagur fyrir iþá, sem vi'ð Iþau félög
skifta, heldur og stór peningalegur gróði fyrir
fylk-ið í 'heiíld sinni.
Og eitt er enn í sambandi við þessi lög, eem
er ófalið, en er þó ómetanlegur hagur, ekki að
eims fyrir bændur, heldur alla fylkisbúa, og
það er, að þessi lög eru ekki einasta lög, isem
heimila þetta bænda-lánfélag, heldur er líka
stofnaður með þeim landbúnaðar-banki, því
bænda-lánfélagið hefir rétt ti’l þess að taka á
móti isparisjóðsfé ahnennings, og geta því allir
lagt þar inn peninga sína og fengið fimm af
ihundraði í vexti, og er það meira en nokkur
banki gefur, og meira én nokkurt lánfélag gaf
áður en þessi lög komu í gildi.
En tryggingin, sem á bak við 'þá spari-
sjóðspeninga stendur, er félagið og fylkið, og
er því tvent unnið með því að leggja þá þar inn:
að menn fá hærri vexti en víðast aunars stað-
ar og peningarnir eru betur trygðir.
--------o--------
Afstaða MacKenzie-King
í sambandsþinginu.
Eins og áður hefir verið minst á í blaði
voru, þá bar Mr. MacKenzie-King, leiðtogi
frjálslynda flokiksins í Canada, fram tillögu í
sambandsþinginu þess lefnis, að þing iskyldi
leyst upp og efnt til nýrra koisninga. — Uppá-
'Stungan isætti ihörðum andmælum af ihálfu ráðu-
neytisins; flutti mnanríkis ráðgjafi bræðings-
stjómarinnar, Hon. Arthur Meighen, langa
varnarræðu fyrir hönd flokiks síns, kvað tillög-
una ótímabæra, og einkum yrði það Yesturland-
inu til tjóns, að gengið yrði til kosninga áður en
kjördæmaskipun landsims yrði endurskoðuð,
því af endunskoðun slíkri myndi það leiða, að
þingsætum í Yestur-Canada mundi fjölgað að
mun. En eins og getið var um í síðasta blaði,
lank málinu svo við, atkvæðagreiðsluna, að til-
laga Mr. Maoenzie-King var feld með 34 at-
Icvæða meiri hluta; greiddu þó atkvæði með
henni fulltrúar hims nýja bændaflokks undir
forystu Mr. Crerar.
Það er nú viðurkent af öllum flokkum, að
ræða sú, er Mr. MacKenzie-King hélt sem for-
sendur fvrir uppástungu sinni, hafi verið meist-
aralega flutt. Er það hans fyrsta ræða í sam-
bandsþingimi, eftir endurkoisnmguna. Ræðan
stóð yfir í hálfan annan kluklkutíma, og er sagt
að allir þingflokkar hafi fylgt henni með fá-
dænia atbygli. Mr. Kinig kvað allar þær á-
stæður, erlhefðu haustið 1917 verið bornar fram
til mcðmæla mynduli samsteypnstjórnar, vera
fyrir löngu úr sögunni, og þar að auki kölluðu
nú svo rnörg ný stórmál að, er stjórnin vildi
helzt ekki sinna eða væri þá ómegnug að ráða
fram úr. Einnig kvaðst bann eiga örðugt með
að sjá, með hverju móti hin stöðuga fjarvera
forsadisráðherrans yrði varin; fjöldi manna
hefði J>egar lagt trúnað á, að Mr. Borden mundi
dkki bngsa til að taka forystu ráðaneytisins
áftur, jafnvel þótt hoilsa hans kynni eitthvað
nð breytast til hins betra, enda befði sá orð-
rómur verið mjög á sveimi í seinrá tíð. Hairn
sagðist heldur ekki geta sóð, að hægt væri með
mokkurri sanngimi að ætlast til þoss, að með
elíkri háttsemi gæti verið riokkurt veralegt lag
á stjórninni, þar sem alt af væri verið að grauta
til í ráðaneytinu—undir eins og einn ráðgjafi
va*ri ef til vill orðinn dálítið kunnur starf-
ræksju deildar iþeirrar, er honum hefði falin
The Royal Bank of Canada
hefir til leigu me?S sanngjörnum skilmálum
SAFETY - DEPOSIT - BOXES
Fyrir öll verðmæt skjöl, sem tryggja þarf fyrir eldi og iwforoti
svo sem VICTRY BONDS, o. fl.
WINNIPEG (West End) BRANCHES
fnr. Willlam & Sherbrook T. E. Thorsteinson. Manajer
Cor. Sargent & Beyerley F. Thorúarson, Klanaoer
';or. Portage & Sherbrook R. L. Paterson, Manager
Cor. Main & Logan M. A. 0'Hara Manager.
5%
VEXTIR OG JAFNFRAMT
0 ÖRUGGASTA TRYGGING
Leggið sparipeninga yðar f 5% Fyrsta Veðréttar Skuldabréí me8 arð-
miða — Coupon Bonds — f Manitoba Farm Loans Association. — HBf-
uðstóll og vextir ábyrgst af Manitoba stjórninni. — Skuldabréf gefln át
fyrir eins til tíu ára tímabil, 1 upphæðum sniðnum eftir kröfum kampenda.
Vextir greiddir viO Iofc hverra sex mánaSa.
Skrifið eftir upplýsingum.
Lán handa bændum
Peningar lánaðir bændum til búnaðarframfara gegn mjög lágrt rentu.
Upplýsingar sendar tafarlaust þeim er æskja.
The Manitoba Farm Loans Association
WINNIPEG, - - MANITOBA
VEIDIMENN
Raw Furs
Sendið
Yðar
HOERNER, WILUAWISON & CO.
241 Princess St., Winnipeg
VEL BORGAD fyrir RAW FURS
Sanngjörn flokkun
Peningar gendir um hæl
Sendið eftir brúnu merkiseðlunum
Skrifið eftir
Verðlista vorum
SENDID UNDIREINS!
^ Vér borgum
Ý Express kostnað
VERDID ER FYRIRTAK!
verið til forstöðu, væri 'hann selfluttur yfir í
eitthvað annað ráðgjafaembætti. tJt úr þedrri
pólitisku óáran, er geysaði yfir landið, kvaðet
■ liann enga aðra leið sjá en nýjar kosningar, og
það som allra fyrst.
Mr. King kvaðst geta lýst yfir því fyrir
hönd hins frjálslynda flokks, að ef hið nýja
kosningalaga frumvarp stjómarinnar yrði á
jöfnuði og réttlæti bygt, þá myndi frjálJslyndi
flokkurinn vínna í samráði við stjórnina að
framigangi þesa með ánægju. En færi svo, að
frumvarpið diægi einhvern dám af kosninga-
lögunum 1917, ihlyti bver einasti sann-frjáls-
lyndur maður að berjast á anóti þeim af ölln
alefli.
Mr. King sagði sér ifyndist 'það hvort-
tveggja í senn, bæði broslegt og sorglegt, að
virða fyrir isér frumvörp stjórnarinnar og sjá
hve imdursamlega nákvæmni hún sýndi smá-
málunum, svo isom nm breytingu á einkaleyfis-
lögTion (eitt af stjórnarfrumv.), um leið og efcki
væri einu sinni gerð nokkur minsta tilraun í
'þá átt, að greiða ögn fram úr verndartolla far-
ganinu, sem gripi þó beint inn í kjör hvers ern-
asta borgara landsins. —
Ferðaminningar
frá Norður Dakota, 22. október
1919 til 22. jan. 1920.
(Eftir porleif J. Jackson.)
Frá Gardar fór eg alfarinn
norður í bygð, laugardaginn 29,
Kemst ekki langt, sé iþað er að
ganga í 'byl. Sný til hægri út
af veginum; iheim þangað sem eg
var, um nóttina þá næsfcliðnu, hjá
Vigfú^i Jóns'syni greindum, og
vel athugulum manni, um hvað
helst sem hann talar, og sama er
að segja um konu hans.
Frá Vigfúsi fór eg næsta dag,
sunnudaginn 30. nóvember. Kom
til SLgmundar Guðbrandssonar.
Tala þar við gamla konu, Guðríði
Guðmundsdóttir ekkju Gu'ðmund-
ar Skúlasonar frá Reykjavöllum í
Skagafirði.
Eg gisti næstu nótt, hjá Jó-
liannesi Magnússyni, systursyni
porsteins sáluga Jóihannessonar
skáld'S, og sytskina ihans. For-
eldrar Jóhannesar, Magnús Jóns-
son og Oddný Jóhannesdóttir.
búa þar líka, bæði minnug og ern
í anda.
Til Mountain var eg kominn
þann 6.- des. á laugardag. Hugði
sem fyrst að ’komast vestur á
Pembinafjöll, en gat það ekki, fyr
enn þannl9. Er hjá Elis por-
vald'sisyni á meðan eg er 'í Moun-
tain fyrir jólin. Elis er búinn
að vera þar síðan 1894. Hefir
mi'kiö starfað, meðal annars, lagt
mikla rækt við að menta börn
sín.
Eg ætla að líta aptur í tímann,
og sjá hvort eg sé einhver sögu-
leg atriði tengd við Mountain.
Fundur var haldinn þar fjölmenn-
ur laugardag 29. nóvemþer 1884.
Séra Hans B. Thorgrímsen boð-
aði fundinn, og var fundarstjóri,
en Jón pórðarson, um tíma í Hen-
sel N. D. var skrifari. Málefnið
sem um var rætt, var um að stofna
(:irkjufélag á meðal íslendinga í
Vesturheimi. pefcta varð að
framkvæmd, á fundi sem haldinn
var líka á Mountain, nærri tveim
mánuðum seinna.
Kirkjuþing er haldið, á Moun-
tain 1888. Part úr einum degi
þingsins, er varið til að hafa
frjálsar umræður um trúmál, þar
er bæði sókn og vörn.
pað næsta kirkju'þing, seim
haldið er á Mountain var 1894.
Lfka þá frjálsar umræður. Um-
talsefnið. Hvaða afskifti eiga
Autur og Vetsur-íslendingar að
hafa hverir af öðrum”. Mjög voru
skiftar skoðanir um, hver og
hvernig afskiftin ættu að vera.
Nær manni í Iiðinni tíð, er það,
sem komst í framkvæmd á Moun-
tain, á kirkjuþinginu 1913.
Stofnun skóla kirkjufélagsins.
En sé eg, 1 fyrri löngu liðinni
tíð, á frumbýlings árurn íslend-
inga í Dakota, í nokkur sumur
fjölda manns á Mountain, til að
fá sér hesta, eða uxa, eða kýr, eða
vagn, hjá manni sem alt þetta hef-
ur á boðstólnum til láns, bara að
hann fái nóg í pant. Svo tók
þetta enda, vinskapurinn á milli
lánveitanda og lántakenda fór út
um þúfur.
Fyrri partur des., 'leið fljótt
á þeim tíima, fékk eg tækifæri að
koma til margra í Mountainbygð
var þó eðcki svo heppin þegar eg
kom til Kristjáns Geirs, að Kriet-
ján skáld Júlíus sem þar er til
heimilis væri 'heiima. Eg gerði
ráð fyrir að koma til Geirs aftur
þegar K. N. er kominn heim.
Vestur á Pembinafjöll, komst
eg þann 19. des., með syni eins há-
fjallabóndans, sem er úr Bömu
sveit og eg að iheiman, Haraldur
Pétursson frá Ánastöðum í Hjalta-
staða-þingíhá. Kona hans er
Björg Magnúsdóttir frá Mjóa-
nesi í Skógum í Suður-Múlasýslu,
systurdóttir fyrri konu rrinnar.
Dætur þeirra tvær ganga á skóla
á Mountain, og dvelja þa. yfir