Lögberg - 25.03.1920, Blaðsíða 4

Bls. 4
L06BERG, FIMTUDAGINN 25 MARZ 1920
^PBramnlraiiKHÐlSft! mir Liiw!uwaæiiI*!^W!HWWWlK!iIW»WWlWill»lnWnH»'llK™M»*wii«w»»i«*»" ^
^ r er9/
Gefíð út hvern Fimtudag af The Col-
umbia Pren, Ltd.,iCor. William Ave. &
Sherbrook Str., Winnipeg, Man.
TAliSlMI: GARKY 41« og 417
Jón J. Bíldfell, Editor
Utan&akrift til blaðsins:
Tt|E eOlUHBIi\ PRE88, Itd., Box 3172, Winnipog, M»n-
Utanáskrift ritstjórans:
EDITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipog, Ma»-
VERÐ BLAÐSINS: »2.00 um áriB.
•«»27
. ..................1. V ; !ii ...
HHIIiHIIHWIIill
Dominion kosningalögin nýju.
Vakandi þjó5 lætur sig löggjöf þjóðþinga
siima miklu varða—fylg'ir því, sem á þeim fer
fram, með hinni mestu nábvæmni, og er sú vak-
andi þjóðar tilfinning sá tryggasti verndar-
múr og verja sann-frjáls lýðstjórnar fyrir-
komulags.
En sjaldan er meiri þörf á vakandi þjóðar
tilfinningu, en þegar um kosninga löggjöf er
að néða. Því þá er um það að ræða, sem
hverjum andlega heilbrigðum manni er dýr-
ma'tast veraldlegra mála: rétt hans til þátttöku
í stjórnmálum lands þess, sem hann byggir.
Ný kosningalög eru nú á ferðinni hér í
Canada. Voru lögð fyrir iþingið í Ottawa í síð-
ustu viku, og fóru 'þá gegn um fyrstu umræðu
þingsins mótstöðulaust.
Síðustu kosningalög í Canada voru hin
svokölluðu stríðstímabils kosningalög, sem, eins
og þau gefa til kynna, voru bundin við stríðs-
tímabilið (því vér teljum ekki aukalögin, sem
gefin voru út í fyrra í sambandi við nokkrar
aukakosningar, er fram fóru). Þau lög, stríðs-
tímabils lögin, hafa fengið sinn dóm og liggja
því ekki hér til umræðu.
En það eru /þessi nýju lög, eða réttara
sagt frumvarp til laga, sem fólk ætti að kvnna
sér sem allra bezt og láta sig varða. Því mið-
ur getum vér ekki gefið lesendum vorum sýnis-
horn þessara tilvonandi kosningarlaga. En
það er þó eitt atriði, sem vér viljum taka lítið
eitt til yfirvegunar og benda fólki á að athuga.
Að undanförnu hefir það verið lög við
kosningar hér í Canada, að þegar heimilisfað-
ir hefir gjörst borgari, þá hafa borgararéttind-
iu veizt þeim af börnum hans, sem ekki eru
faedd hér í Canada, og liafa þau því getað neytt
atkvæðaréttar síns sem borgarar landsins, án
þe.ss að taka út sérstakt borgarabréf eða leggja
af sérstakan borgaraeið.
Þessu á að kippa í burtu, samkvmt þessu
nýja kosningalaga frumvarpi.
Hver einasti útlendingur, sem vill greiða
atkva-ði undir þessura nýju lögum (það er að'
segja, ef frumvarpið verður samlþykt óbreytt),
verður að hafa svarið ríkinu sjálfur hollustu-
eið og tekið út borgara skírteini.
Samkvæmt þessu frumvarpi, þá er það
heimilisfaðirinn einn, sem getur notið kosn-
ingaréttar undir borgarabréfi því, sem að hann
hefir, eða undir borgaraeiði þeim, sem hann
hefir svarið. En hvorki kona hans né börn, séu
þau fædd utan brezka ríkisins.
Hér er því um það að ræða, ef þessu frum-
varpi verður ekki breytt, að allir iþeír sem
fa'ddir eru á íslandi og fluttu hingað vestur
annað hvort upp á sínar eigin spýtur eða með
foreldrum sínum, veröa sjálfir að gjörast brezk-
ir borgarar, með því að leggja af borgaraei^
og fá sér borgarabréf, eða þá að þeir geta ekki
greitt atkvæði við næstu sambandskosningar í
Canada. /
Reyndar er annar vegur, sem frumvarp
þetta bendir á að menn megi fara, og það er að
maitíi frammi fyrir dómara og sanna, að menn
séu hæfir til þess að takast í borgara tölu, en
til þess útheimtist að kunna að lesa og skilja
enska tmigu.
Þetta væri hinum eldri tslendingum, sem
hér hafa orðið að vinna fyrir sér og ekki átt
kost á að njóta neinnar mentunar. ómögulegt.
Hinu yngra fólki^ sem hcima á íslandi er
fætt og hér hefir numið enska tungu, er engin
vorkun í þessu sambandi, því það getur staðist
þossi próf og gjörst borgarar.
En það er sérstaklega ranglátt gagnvart
eldra fólkinu. Dominionstjórnin hefir samþykt
að veita konum pólitiskt jafnrétti við karlmenn
í Canada, og eiga konurnar að njóta þess rétt-
ar síns f fyrsta sinni við næstu kosjpingar.
En ef þetta frumvarp nær fram að ganga
óbreytt, þá getur ekki ein einasta kona, sem á
fslandi er fædd, notið þessa réttar, nema því
að eins, að hún fullnægi skilyrðunum, sem vér
höfum bent á hér að framan og taki sjálf út
borgarabréf.
Þér ungu meyjar og mæður, sem fullnægt
getið skilyrðum þeim, sem sett eru til þess að
f.i að gerast brezkur borgari, þér getið verndað
rétt vðar með því að gerast borgarar sjálfar.
En hún móðir yðar, sem borið hefir hita
og þunga dagsins f þessu landi í þrjátíu eða
f jörutíu ár og slitið sér út til þess að auka
anðlegð 'þessa lands, og byggja það upp, hún
gotur með engu móti notið kosningaréttarins,
íit því að hún varð að vinna, þegar aðrir gátu
gengið á skóla.
Þetta eru þrœlatök.
Vér getum skilið, að stjórninni í Ottawa sé
ant um, að sem flestir af útlendingum gerist
borgarar landsins, en oss finst, að það hefði
mátt notast við þá aðf^rð, sem ekki var eins
ósanngjörn eins og þessi virðist vera.
Segjum, að stjórnin hefði látið þegnskyldu-
lögin, sem vér höfum búið undir í landinu, hald-
ast fyrir alla þá, sem undir þeim hafa gjörst
borgarar, konur, börn og menn. Að þeir allir,
sem þegnskyldueið hefðu unnið, og fjölskyldur
þeirra hefðu skilyrðislaust fengið að halda sín-
um rétti til kosninga og borgaralegrar stöðu.
En skyldað alla þá, sem ekki væru borgarar
samkvæmt canad. þegnskyldulögunum gömlu,
að gerast brezkir borgarar. Þá finst oss að
eugin ósamigimi hefði þurft að koma fram, og
málinu vera jafn-vel borgið.
Stjórn fólksins.
VI. Landbúnaðar löggjöf Norrisstjórnarinnar.
IV. Lán til sveitafélaga.
t
í síðasta blaði mintumst vér á bænda lán-
félagið (The Manitoba Loan Association) og
bentum á, hve ómetanlegt gagn að það félag
eða sú löggjöf stjómarinnar hefði gjört, ekki
að eins bændum, heldur hverju einasta manns-
barni í fylkinu.
En þó að lánfélag það væri beinn og ómet-
anlega mikill stuðningur aðal tvinnuvegi fylk-
isins, akuryrkjunni, og þar af leiðandi óbeint
stuðningur öilum íbúum fylkisins, þá samt gátu
þeir bændur einir notið lántökuréttar í félaginu,
sem sjálfir áttu bújörð sína og gátu sett hana
í pant.
En hér í fylkinu eru ótal menn, sem á landi
búa og ekki eiga bújarðir sínar, annað hvort
'hafa þær á leigu, eða eru ekki búnir að vinna
sér inn eignarrétt á þeim, og í lang-flestuta til-
fellum eru það einmitt þeir menn, sem hvað
mest þurfa aðstoðar við.
Stofninn þjá þeim er óvðast orðinn svo
mikill, að hann nægi til þess að framfleyta
fjölskyldu og búi, og verða því heimilisfeðurnir
að yfirgefa heimili sín um arðvænlegasta tíma
arins itl þess að vinna sér fyrir peningum, svo
þeir gæti mætt nauðsynlegustu útgjöldum og,
þegar bezt lætur, aukið einum grip við bústofn
sinn, eða borga ofurlítið niður í búnaðarverk-
fairum þeim, sem þeir nauðsynlegast þurfa
með.
Menn þeir, styn svona hefir verið ástatt
fyrir, og þeir eru margir, flestir innfluttir
menn og fjöldi þeirra sem hér hafa verð aldir
upp í tilbót, höfðu hvergi höfði sínu að að halla
peningalega. Þegar þeir k0mu til forstöðu-
manna lánfélaganna og beiddu þá um peninga- "
lán, }>á hristu þeir bara höfuðin, sem vonlegt
var, því þessir menn gátu enga, eða þegar bezt
var, ónóga tryggingu gefið.
Sama var að segja um bankana, þeir virtu
þá ekki einu sinni viðtals, nema því að eins, að /
þeir gæfu tryggingu í því litla sem þeir áttu
sjálfir og kæmu svo með þektan ábyrgðarmann,
sem ætti margfalt meira en upphæð láns þess,
sem farið var fram á, nam, og var slíkt, eins og
hverjum manni gefur að skilja, frágangssök.
Þessi olnbogabörn velmegunarinnar hafa
orðið að berjast áfram hér í fvlkinu svo tugum
ára skiftir, án þess að þeir, sem stjórnarvöld-
ÍTi h'öfðu, tæki nokkurt tillit til þeirra, þar til að
Xorrisstjórnin kom til valda og leiddi í gildi
árið 1917 hin svo kölluðu Sveita lánfélags-lög
(The Rural Credit Act). /
Lög þessi eru á þann liátt, að þegar 15
bandur í einhverri sveit ákveða að mynda eitt
slíkt lánfélag, ]iá byrja þeir með því að skrifa
sig fyrir $100 virði af hlutum liver, tilkynna
syo stjórhinni í Manitoba áform sitt, hún lög-
gildir félagið og/ikveður hver skíili vera ritari
og fehirðir félagsins, þar til það er fulimyndað.
En félagið er myndað á þann hátt, að segj-
um 50 bændur gjörist félagar og skrifi sig fyrír
l^ntum, þá gefur það félaginu höfuðstól, sem
nemur $5,000. Manitoba stjórnin leggur fram
eða tekur hluti upp á $2,500, og stjórn sveitar
þcirrar, sem lánfélagið hefir verið myndað í,
fyrir aðra $2,500, og þannig er höfuðstóll
niyndaður, sem nemur $10,000.
[ ndir eins í byrjun, eða þegar menn skrifa
sig fyrir hlutum í þessum félögum, þá borga
menn tíu af hundraði af hlutum sínum, eða tíu
dollara aí hundrað dollurum, og hafa þessi lög
nú verið þrjú ár í gildi, án þess að þurft hafi
að kalla inn meira af höfuðstólnum heldur en
þessi 10%.
í stjórnarnefnd slíkra lánfélaga eru níu
roenn, þrír fyrir hönd fylkisstjómarinnar, þrír
fyrir sveitarstjórnina ogþrír fyrir hönd bænda-
félagsins sjálfs.
Erfiðasta spursmálið í sambandi við mynd- 1
un þessara félaga var að útvega peninga með
hætilegum vöxtum. Bankarnir, sem vanalegast
er leitað til í svona löguðum tilfel'lum, litu þessi
félög illu auga, jafnvel þó að þeir hefðu trygg-
ingu frá lánfélögunum sjálfum, sveitastjórnun-
um og fylkistjórninni. Ekki samt af því, að
þeir va?ru hræddir um að tapa peningum, held-
ui af þ\ í að þurfa að lána peninga til þessara
felaga á 0%, en það var skilyrði, sem fylkis-
stjómin setti.
Samt tókst þetta nú, sökum ötullar og ein-
beittrar framgöngu fylkisstjórnarinnar.
Svo var þá þessi tilraun Manitobastjómar-
innar til þess að bæta úr erfiðleikum þeirra
bamda í fylkinu, sem mest þurftu þess með, að
öllu undirbúin á árinu 1917, þrátt fyrir tilraun
bankanna til þess að koma þessu máli fyrir
kattarnef.
Það ár var eitt slíkt félag myndað og lán-
aði það til félaga sinna $16,000 upp á 7% vexti.
Arið 191& eru þessi Sveitalánfélög í Mani-
toba orðin 10 að tölu, og það ár lánuðu þau
meðlimum sínum $215,000.
Árið 1919 er tala félaganna komin upp í
38, en upphæð sú, sem lánuð hefir verið til með-
lima þeirra upp í $1,051,876, og á þessum þrem-
ur ámm hefir ekki einn einasti dollar, hxiorlri
af höfuðstól né vöxtum, tapast.
Lög þessi taka fram, til hvers menn megi
nota þetta lánsfé, og eru þau ákvæði sem hér
segir:—
1. Til þess að kaupa útsæði eða skepnu-
fóður.
2. Til að kaupa áhöld til akuiyrkju og
vinnuvélar.
3. Að kaupa búpeniing, kýr, hesta, fð,
svín og alifugla.
4. Til þess að borga kostnað við fram-
leiðsilu búsins.
5. Til þess að undirbúa land undir sáning.
Það sem lánfé þetta hefir verið notað til,
ei sem fylgir: Til þess að kaupa fyrir búpen-
iug $172,532. Til þess að kaupa fyrir verkfæri
og vinnuvélar $94,155. Til þess að sá í lönd og
taka uppskeru af þeim $278,748. Til þess að
brjóta óunnnið land $247,691.
1 því sambandi mætti benda á, að 25,000
ekrur af nýju landi var plægt í fyrsti sinni
(brotið) frá maí 1919 og til loka júnímánaðar
það sama ár, sem beint er að þakka lánfyrir-
komulagi þessu.
Til þess að bæta bújarðir voru notaðir
$18,865. Til þess að borga skuldir $56,742, og
til ýmsra út borgana $183,143.
Trygging verða lántakendur að gefa í því,
sem peningarnir eru notaðir til þess að kaupa
eða framleiða, og lán sín verða þeir að endur-
borga ekki síðar en 31. des. ár hvért. En þar
sem um er að ræða lán til búpeningskaupa,
verkfæra eða véla, sem ekki gefa af sér ágóða á
svo stuttu tímabili, þá eru lánin framlengd.
Um þýðing þessara laga og þessara lána
fyrir aðal atvinnuveg fylkisbúa, landbúnaðínn,
þýðir ekki fyrir oss að fara mörgum orðum hér,
því það getur hver maður sem hefir opin augun
og sem sjá vill, séð.
En vér viljum samt benda á það í þeSsu
sambandi, sem eitt af ábyggilegnstu blöðum
Bandaríkjanna, “Literary Digest,” segir um
þessi lög.
Eftir að hafa lýst þessum lögum, segir
bJaðið:—
“Þessi lán, sem notuð eru til hinna ýmsu
þarfa landbúnaðarins, liafa flýtt stórum fyrir
framkvæmdum á meðal liins nýinnflutta fólks,
bætt úr bráðabirgða þörfum hinna eldri bænda,
og hefir stórum eflt afkomu manna í hinum
ýmsu sveitum, um leið og þau hafa glætt og
aukið samvinnu og samúð.
“Spursmálið um að koina á fót hagkvæm-
um sveita lánfélögum, hefir unx langa tíð verið
brennandi spursmál hagfræðinga vorra. Stjórn-
in í Manitoba (það er Norrisstjórniii) sýnist
vera búin að leysa þetta vandasama spursmál,
sem nú hefir verið reynt til hlítar af hinum
ýmsu sveitafélögum þar piyrðra, og gæti þetta
fyrirkomulag orðið oss Bandaríkjamönnum til
mikillar blessunar, sérstaklega í hinum nýrri
og strjálbygðari liéruðum vorum.”
--------o--------
Lúaleg bardaga aðferð.
Eitt af því, sem forfeður vorir höfðu hvað
n.'esta skömm á, Var ódrengskapur í hvaða helzt
mynd, sem hann kom fram, — að standa, eða
falla með sæmd, voru þeirra einkunnarorð.
Sem betur fer, ep maður sá, sem hélt al-
ræmdu ræðuna um dómsmálaráðherra T. H.
Johnson og Columbia Press í Manitobáþinginu
í síðustu viku, ekki af íslenzku eða norrænu
bergi brotinn. Enda er sú aðferð, sem þar er
notuð til þess að seilast í mannorð þess manns,
er menn eins og ræðumaður hata og óttast sök-
um yfirburða lxans, viðurstygð öllum þeim, sem
sanngirni óg drengskap unna.
Vér höfum ekki minstu vitund við það að
athuga, þó þingmaðurinn Joseph Hamelin til-
kynni kjósendum Manitobafylkis, að Columbia
Press hafi gjört svo eða svo mikið prentverk
fyrir stjórnina í Manitoba. Það er aldrei nema
satt. —- En það hafa líka öll önnur prcntfélög
ixæjarins g.jört, sem svo var ástatt fyrir að þau
þau gœtu það — og sum miklu meira en Col-
umbia Press. Félög þessi hafa öll gjört þetta
verk fyrir íastákveðið verð, sem þar til kjörnir
menn settu — og gátu félögin gjört hvort held-'
ur þau vildu, að gjöra verkið fyrir það verð eða
láta það vera, að öðrum kosti.
Oss furðar ekkert á því, þótt prentverk
það, sem Manitoba stjórnin lætur gera, sé gert
fið umtalsefni í iþingi fylkisins. Það er náttúr-
lega eins og hvert annað opinbert mál. sem
hverjum einum er frjálst að ræða og athuga.
Fn oss gengur ver að skilja ástæðuna fyrir því,
að sá partur verks þessa, sem Columbia Press
hefir gert, skuli vera tekinn til umræðu, en ekki
minst á neitt annað prentfélag, sem samskonar
verk hefir unnið. Ef að hér liggur ekki til
grundvallar sú löðurmenska og ódrengskapur,
að nota þetta sem yfirskin til þess að reyna að
hnekkja mannorði manns, sem allir geta vitað
sem vilja/að ekkert hefir haft að gera við Col-
umbia, Pfess né heldur átt dollars virðí i félag-
inu síðan stjórnmálaflokkur sá, sem hann til-
heyrir, komst til valc^a og hann gjörðist ráð-
herra fylkisins.
Blöð, sem andstæð eru Norrisstjórninni í
stjórnmálum, hafa básúnað þessa ræðu þing-
mannsins út um alt land, sem náttúrlegt er, því
t:l þess var leikurinn gjörður. En eitt þeirra,
sem er íslenzkt, blaðið Voröld, sem telur sig
málgagn réttsýni og sannleika, hefir sjálfsagt
óviljandi farið skakt með þetta mál.
í þessari Voraldar-grein stendur, að CoL
umbia Press hafi fengið $83,954 hjá Norris-
stjórninni.
Þetta er náttúrlega vitleysa. En í hinu,
sem í ræðunni stóð, að Columbia Press hefði
gjört $83,954 virði af prentverky-fyrir stjóm-
ina á síðastliðnum fjórum árum, er vit. Og
sjáum vér ekki því að nauðsynlegt var fyrir rit-
stjóra Voraldar að snúa sannleikanum þannig
við. — En veslings maðurinn er víst að þjóna
lund sinni. /
The Royal Bank of Canada
hefir til leigu me5 sanngjörnum skilmálum
SAFETY - DEPOSIT - BOXES
Fyrir öll verðmæt skjöl, sem tryggja þarf fyrir eldi «g iiuibroti
svo sem VICTRY BONDS, o. fl.
WINNIPEG (West En(l) BRANCHES
rnr. Wlltlam & Sherhrook T. E. Thorsteinion, Manager
Cor. Sargent & 8e»erley F. Thoróarson, Manager
Cor. Portaae í Sherhrook R. L. Paterson, Manager
Cor. Main & Logan M. A. 0'Hara Manager.
Hin tíu boðorð vel-
gengninnar.
Eftir Dr. Frank Crane.
Lífið er leikur; og til þess að
vinna verðurðu að þekkja reglur
leiksins.
Lífið er stríð; og til þess, að þú
getir yfirunnið óvin þinn, verð-
urðu að kunna að beita vopnum
þínum.
Lífið er vinnutíð; og til þess, að
geta unnið lífsverkið vel, verðum
vér að kunna að því.
Lífið er leyndairdómur. En þú
getur ekki vitað afstöðu skips út
á hafi, né heldur reiknað út hreyf-
ingu stjarnanna, nema iþú skiljir
reglur þær sem til þess þurfa.
Tilgangur ritgerðar þessarar er
að sýna frumreglur velgengn-
innar.
pað er ekki áform mitt, að taka
hér fram allar frumreglumar held
ur hverjar þeirra, það eru, sem
vaxandi velgengni byggist á.
Eg tala hér ekki um velgengni
neinnar sérstakrar atvinnugrein-
ar.
Eg hefi ekkert að segja um
ýmislegt sem liggur þér á hjarta,
t. d. 'hvernig að þú getur aukið
sölu í matvörubúð þinni, hvernig
að þú getur náð viðurkenningu á
leiksviði, hvemig þú eigir að ná
bylli fólks til þess að verða kosinn
í opinbera stöðu, hvernig að þú
eigir að fara að verða auðugur,
leika á fiðlu, eða að rita svo bæk-
ur að fólk verði sólgið í að kaupa.
En eg ætla mér að tala um þau
atriði, sem að snerta þína eigin
sjálfsvirðingu, kærleika og virð-
ingu þeirra sem þekkja þig, hug-
prýði og festu í lífsstarfi þínU,
um von í komandi tíð, og um á-
nægju liðinna æfidaga.
Með öðrum orðum, um velgengni
lífsins, í staðinn fyrir, velgengni
sérstakar atvinnugreinar.
Undirbúpingur undir stöðu er
góður, en góður undirbúningur
undir lífið er betri.
pú ættir að undirbúa þig vel
til þess að verða vélameistari, bak-
ari, lögfræðingur eða skrifari, en
á ekkert af þessu eiga skólarnir
að leggja aðal áhersluna. pví
aðal hugsjón mentunarinnar ætti
að vera að gjöra mennina heil-
brigða, hæfa og glaða.
Pað er tvennskonar sem
hér ræðir um. Velgengni sú sem
flytur til mannvirðinga og met-
orða, og velgngni sem eykur á-
nægju manna.
Velgengni mannvirðinga þýðir:
Ríkidæmi, orðstýr, eða að skara
fram úr samferðamönnunum þín"
um á einhvern hátt.
Slík er velgengni Marshall
Field, John D. Rockefeller, Rudy-
ard Kiplihg, hershöfðingja Foch,
Geraldine Farrar, og- Charlie
Chaplin.
pað er engum efa bundið, að
slík velgengni er oss öllum bragð-
sæt og lokkandi.
Vér elskum upphefð, og það er
oss ljúft að sjá nöfn vor í dag-
blöðunum og myndir vorar í tíma-
ritum. Vér ættum að vera jafn
stolt af því, að nöfn vor yrðu
skráð á spjald sögunnar, með
nöfnum annara eins manna og
Loyd George og Woodrow Vilson.
En menn skyldu ekki gleyma því
að tækifæri hafa mikið að gjöra
við slíka velgengni.
Orðstýr og lukk» eru fylgi-
fiskar.
Napóleon, Grant, Ro*sevelt, og
Diokens, voru menn með heil-
brigða hæfileika, en það 'hafa
verið margir menn, með alt eins
mikla hæfileika, sem aldrei gátu
sér orðstýr slíkan sem þeir.
Hepni er ekki einhlýt, til þess
aíi auka orðstýr manna, en hún er
ávalt með í förinni.
En á hinn 'bóginn, með rel-
gengni ánægjunnar hofir hepnin
ekkert að gjöra, kemst þar hvergi
að.
pú úgetur verið glaður, sterkur,
hæfur, elskulegur, litið í hvern
spegil án kinnfoða, veitt kaupi
þínu mótöku, og staðið frammi
fyrir dómstóli herra þíns. pað
er á þínu valdi að gera líf þitt
glatt, en ekki sorgbitið, og þetta
getur þú gert þrátt fyrir alla
Olympisku guðma, þrátt fyrir
alla óhepni, veiki og vandræði,
þrátt fyrir alla eyðileggingar ára.
pú getur handsamað velgengni
ánægjunnar eins áreiðanlega og
tvisvar tveir eru fjórir.
pað sem að þú þarft að gera, er
að skilja frumreglur, eða grund-
vallarlög andans og fylgja þeim,
þau eru eins nákvæm eins og
grundvallarlög eða gruadvallar-
reglur stærðfræðinnar.
pú ert ólhultur ef þú kant að
lifa..
Sá maður getur aldrei beðið ó-
sigur, sem þekkir lífslögmálið og
fylgir því.
Hvorki fjandmenn »é viðburð-
ir, gátu rænt sigri Je*ú Krists,
né heldur Socratesar, eða Edeth
Cavell. Sál þess sem að skilur,
finnur æfinlega ehihverjar út-
göngudyr.
Að kenna börnum, að sækjast
eftir metorðum er viðsjárvert sök-
um þess, að öll börn geta ekki náð
þrí takmarki, fremur en að öll
hús í sama bænum geta verið
stærst, eða allar konur þar sem
margar eru saman komnar, geta
verið fallegastar.
Ef að öllum er innrætt að keppa
eftir auði, metorðum og orðstýr,
þá verða að minsta kosti níu tí-
undu fyrir vonbrigðum.
Ef að ánægja og mannvirðing-
ar eru það sama, þá er flest það
fólk sem keppir eftir því, dæmt
til óhamingju.
En hvert einasta mannsbarn á
jörðunni, getur öðlast velgengni
ánægjunnar — getur lifað glöðu
og þróttmiklu lífi.
Vér skulum því, setja hér niður
nokkrar leiðbeiningar , sem miða
til velgengni, og kalla þær, hin
tíu boðorð, þau eru efcki ný, held-
ur mjög gömul og augljós, en
þrátt fyrir það eru þau mjög þýð-
ingarmikil.
pví velgengnin er efcki ný upp-