Lögberg - 13.05.1920, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13 MAÍ 1920
Bls. 3
HELEN MARLOW
EFTIE
Óþektan höfund.
En þessi kona hafÖi fengið ákveðið álit á
því, að Helenu þætti vænna um Fred Oakland,
en um nokkurn annan mann; þess vegna áikvað
liún, eftir skjmsamlegan innblástur, að skrifa
honum og segja frá því, sem hún þóttist alveg
viss um, og bað hann að koma aftur og tala
við Helenu á nv.
Hún sagði lionum líka að Helen, stjarna
leikhússins, vrði fyrir afar mikilli aðdáun í
New York, og að hún hefði fengið nobkur til-
boð um giftingu, en neitaði þeim öllum, einnig
hinum fallega enska barún, sem hinn sama dag
hefði siglt til Englands.
“Minn kæri Fred,” skrifaði hún meðal
annars; “hjarta liennar átt þú; komdu strax
og reyndu af-tur gæfu þína.”
Þessi Bessie frænka vissi svo vel, hve vænt
honum 'þótti um Helenu.
Það leið gleðigeisli yfir andlit hans; að
hugsa sér, að hann mætti enn hafa nokkra von
um að fá sína æðstu ósk uppfylta. Nei, Iþað var
naumast hugsanlegt.
“En eg fer af stað á morgun,” hugsaði
hann, “svo framarlega sem eg get fengið klefa
í\ skipinu.”
Honum hepnaðist það, og það með gufu-
skipi, sem var nafnfrægt fyrir sína hröðu ferð
yfir hafið.
Af ánægju sinni og ákafanum yfir að kom-
ast af stað undir eins, varð hann svo heitur, að
hann hugsaði ekkert um kulda vetrarins, sem
þó svo fárir hafa löngun til að ferðast í yfir
jiafið.
Hanu hvorki skrifaði né símritaði til frú
Dougllas; hann ætlaði að gera henni viðbrigði,
koina henni á óvart, því það mundu ekki líða
margir dagar þangað til hann gæti látið hana
sjá sig.
Skipinu gekk vel, þó veðrið væri ekki ávalt
hið æskilegasta, en Fred gat þó glatt sig yfir
því, að hvem daginn sem leið kom hann nær
takmarki sínu.
Og þó, ef hann hefði vitað, hvað hann átti
að fá að heyra við komu sína til New York, hví-
líkt skipbrot von hans og ást áttu að líða, hefði
hann að líkindum heldur viljað vera kyr, en að
leggja upp í þessa ferð.
Það var fagur dagur, þegar skipið náði
ta.kmarki sínu, einn af þeim dögum, sem vetur-
inn virðist fá lánaðan hjá vorinu. Alt sýndist
honum svo indælt og fagurt — hann átti bráð-
lega að fá að sjá hana, sem hann elskaði svo
ufar heitt.
Hann fékk sér vagn og lét strax aka með
sig til fimtu avenue. Hann var svo ákafur eft-
ír að finna Bessie frænku, að hann vildi heldur
fara strax til hennar, en til hótelsins, þar sem
hann var vanur að gista. 1 öllum þeim götum,
sem hann ók eftir, sá hann festar upp stórar
auglýsingar um “Rósadrotningar félagið”, og
hann gladdist innilega yfir öllu því hrósi, sem
henni hafði hlotnast, og allri þeirri hylli, sem
hún veitti móttöku.
Hann kom til heimilis frú Douglas, og þar
var honum sagt, að frúin væri lieima.
“Eg vil okki láta geta um komu mína,”
sagði hann við þjóninn, “eg ætla að ganga
beina leið til viðtalsherbergis hennar, og koma
henni á óvart,” sagði þann með glaðlegu brosi.
Frænka hans sat í stórum, mjúkum hæg-
indastól, studdi olnboganum á stólbríkina, en
hélt hendinni um hökuna, sem benti á, að hún
sat í djúpum hugsunum. Hann dró fortjaldið
lítið eitt til hliðar og leit inn til hennar. Hinn
þykki og mjúki gólfdúkur varnaði því, að fóta-
tak hans heyrðist, svo hún hafði ekki hinn
minsta grun um, að þar væri nokkur.
“Hvers vegna ert þú svona hugsandi, Bessí
frænka?” kallaði hann glaðlega til bennar.
Hún hrökk við og stóð upp; stóru, dökku,
sorgþrungnu augun hennar blikuðu af óánægju
við að sjá hann.
“ó, Fred! ó hvílíka ógæfu eg hefi gert,”
hrópaði hún og fleygði sér í faðm hans, ör-
vilnuð af sorg.
52. Kapituli.
Þetta var undarleg velkomanda kveðja.
Fred Oakland furðaði sig á, hvaða mótlæti það
gæti verið, sem frænka hans hefði orðið fyrir,
og þegar þau voru sezt hlið við hlið, sagði
hann:
“Kæra frænka Bessí, hvað hefir komið
fvrir, sem gerir þig svo sorgmiædda?”
Hún hallaði sér aftur á bak í stólnum, og
svaraði með stunu, sorg og kveini:
“Ö, Fred, hvernig á eg að geta marið þitt
eðallynda hjarta með svo voðaleigum sann-
leika?”
Hann þaut á fætur af stólnum skjálfandi
iif kvíða.
“Helen!” stundi hann í spyrjandi rómi, og
frænkan kinkaði kolli. '
“Ó, mín dýrmæta Helen! Ekki veik, ekki
dáin?” kveimaði hann.
“Verra en það,” svaraði hún alveg utan
yið sig, og hann gat að eins litið til 'hennar ótta-
sleginn.
Hvað gat verið verra en dauðinn?
Frú Douglas reyndi að herða upp hugann
°g verða rólegri til þess að geta .sagt honum
sannleikann; en ó, hve henni sárnaði það, að
vera neydd til að slökkva liinar frjóvgandi
vonir, sem hún sjálf hafði kveikt í hua hans.
“ó, Fred, eg hefi nokkuð afar voðalegt að
i'C!8,jíi Þér frá,” sagði hún í iðrandi róm.
kölur og í mikilli geðshræringu knéféll
hann við fætur liennar og tók hendi hennar.
“Láttu mig heyra það undir eins; eg þoli
ekki að lifa í slíkri óvissu lengur,” sagði hann.
“Ó, Fred, mér hefir skjátlast stórkostlega.
En þú verður að fyrirgefa mér. Það var kær-
Ieikurinn til þín, sem kom mér til þess, og því
máttu ekki gleyma.”
“Já, já, kæra frænka, eg veit að þú elsk-
ar mig innilega. Þess vegna get eg fyrirgefið
þér alt. En gerðu nú svo vel að halda áfram;
eg er alveg utan við mig; mér finst eg vera
staddur í hinni mestu hættu. Hvað hefir henni
viljað til, sem eg elska svo heitt og innilega?”
“Ó, Fred, hún getur aldrei orðið þín; hún
— hún — hefir heitbundið sig öðrum manni.”
“Öðrum manni?” hrópaði hann og náföia
andlitið hans féll niður á öxl liennar. Hún fann
að brjóst hans var í mikilli innvortis hreyfingu,
en að hann reyndi af öllu megni að vinna sigur
á æsingi sínum.
“Ó, Fred, kæri Fred, eg áleit, þegar eg tal-
aði við hana, aðdiún elskaði þig; mér fanst eg
geta séð það í augum hennar, og heyrt það í
rödd hennar, þegar hún talaði um þig. Og
hvernig gat hún annað, jafn eðallyndur og
sannur, sem þú ert? Og hún neitaði bæði Rud-
olph og hinum enska barún, og eflaust öðrum
fleiri mönnum. Eg hélt það væri þín vegna.
Eg hélt að hún að síðustu hefði séð, hvers virði
þú ert. Eg var svo hreykin og glöð yfir þessu
og hugsaði að það mundi gera þig svo glaðan og
ánægðan, ef þú fengir að vita þetta. Það kom
þess vegaia yfir mig eins og eg hefði orðið fyrir
eldingu, er blöðin sögðu frá því í þessari viku,
að hún væri trúlofuð.”
“Getur enginn misskilningur átt sér stað í
þessu?” spurði hann með skjálfandi röddu.
“Nei, það er enginn misskilningur; það er
auglýst í öllum blöðum. Hann hefir staðfest
það, og hún hefir ekki borið á móti því.” Hin
eðallynda kona fór að gráta.
Þegar hann sá hversu mikið hin móðurlega
vinkona hans þjáðist af því, að verða að segja
lionum þetta, herti hann upp hugann og duldi
sína eigin sorg.
“Taktu þetta ekki svona nærri þér, Bessí
frænka,” sagði hann. “Þetta er eins og af-
leiðingar af stríði—ósigur, og eg skal taka því
með hermanns kænsku og dirfsku. Vonbrigði
eru svo algeng fyrir okkur manneskjumar, og
eg verð að hætta við þenna inndæla draum, sem
eg hafði um ást hennar; hann var stuttur, en
hann hefir þó veitt mér nokkurra daga á-
nægju.”
“Ó, minn kæri Fred, hve eðallyndur og
mennilegur þú ert,” hrópaði frænka hans með
takmarkalausri aðdáun að sjálfsneitun hans.
En hún vissi, að þetta var þungt mótlæti,
sem hann nú varð fyrir. Hann var svo fölur,
eins og hann gat orðið, og í augum hans var ekki
gleðigljáinn, sem vanur var að vera þar.
Svo stundi hann þungan og spurði, hver
hans lánsami meðbiðill væri.
“Ó, Fred, þú getur aldrei getið þess. Það
er það mesta mótlæti, hin stórkostlegustu von-
brigði, það dularfylsta leyndarmál af öllu. Mað-
urinn, sem hún hefir lofað að giftast, er Rud-
olph Armstrong.”
Hann varð alveg magnlaus við að heyra
þetta, og sat þögull nokkrar mínútur. Honum
var mjög erfitt að trúa því, að þetta gæti verið
satt. ^
Að Helen skyldi geta sigrað reiði sína og
kúgað mikillæti sitt á þann hátt, að geta gcfið
Rudolph Armstrong já sitt, það var hér um bil
ómögulegt. En það er sagt, að eðli kvenna sé
óskiljanlegt.
“Hvemig orsakaðist þetta?” spurði hann
að síðustu.
“Um það veit eg alls ekkert. Eg fékk fyrst
að vita það af blöðunum fyrir nokkrum dögum
síðan. Eg gat fyrst ekki trúað því, en þegar
cg spurði Rudolph, sagði hann, að það væri satt.
Hann gortaði yfir því, að hún hefði alt af elsk-
að sig; hann sagðist hafa heimsótt hana, sigrað
ógeð hennar á sér, og fengið hana til að lofa því
að verða konan sín. Hann var mjög hreykinn
og glaður; en — eg gat ekki óskað honum til
hamingju, af því eg vissi, að hann verðskuld-
aði hana ekki. Látum ættemi hennar vera það
sem, það vera vill, Helen er sönn og göfug —
hún er drotning meðal kvenfólksins. ”
“Kæra frænka, eg ætla að fara og heim
sækja hana,” sagði hann og stóð upp, og það
það var einkennilegur glampi í augum hans.
“Ó, Fred!.”
“Já, eg fer þangað núna. Hugur minn er
svo órólegur, að eg get engan frið fundið, fyr
en eg fæ að sjá hennar elskulega andlit. Það
var eins bjart og stjarna fyrir hugskotssjónum
mínum í stórviðrunum á hafinu, þegar eg var á
leið hingað. Það dregur mig að sér með óskilj-
anlegu afli, sem eg get ekki veitt mótstöðu. Ó,
fi-ænka, hve það er voðalegt, að elska og vera
ekki endurelskaður. Alt af að sjá andlit og
heyra rödd, sem maður er neyddur til að missa,
að sjá það fyrra og heyra það síðara. Ó, ó.”
Frú Douglas leit á andlit hans og tók eftir
rödd hans, og hún skildi af öllu, að hann þjáð-
ist hörðum kvölum sökum vonbrigða sinna, sem
hún því ver var orsök í að fyrir hann komu.
“'Segföu mér, gjóða frænka, hvar eg get
fundið hana,” sagði hann með niðurbældum
c-kka. “Mig langar til að lesa sannleikann í
fallega andlitinu hennar.. Eg vil komast að því,
hvort hún er ánægð og gæfurík, og hvort hún
muni elska þennan heigul, sem hefir gert henni
svo margt ilt og bakað henni svo margar og
miklar sorgir, og nú að síðustu tekur hana frá
mér. ”
Hún gat ekki hindrað burtför hans og lét
hann fara; sjálf hné hún niður á stólinn sinn,
og grét. af sorg og samhygð með honum.
53. Kapituli.
Nathalía og frú Monteith höfðu farið út
þenna morgun, en Helen var ein heima—til
þess, að hún sag'ði, að æfa sig við nýtt lag.
Hún sat við stóra píanóið í tanga samkomu-
salnum, og í fullar tvær stundir hafði hún leik-
ið hvert lagið á fætur öðru, sum alvarleg, sum
fjörug.
Hvít hönd ýtti fortjaldinu fyrir dyrunum
dálítið til hliðar, og fölt, fallegt andlit horfði á
söngemyjuna. Hún sneri bakinu að söngvar-
anum, sem horfði á liana, og vissi því ekkert um
það, að maður stóð og horfði á hana.
Astarglampi logaði í augum hans, á meðan
hann horfði á hana. Hún var klædd bláum og
hvítum inorgunfatnaði, og niður um liann
breiddist gylta hárið hennar.
Hún hafði sungið nokkur lög, á meðan
hann stóð þarna. Svo tók hún annað hefti og
söng fallegt lag um þú ást, sem getur lialdið sér
leyndri í hjarta kvenmannsins án þess aðrir
viti um það.
Þegar söng hennar var lokið, ’stóð hún upp
og þá fyrst gekk hann inn í herbergið.
Nú stóðu þau hvort frammi fyrir öðru,
þessi tvö, sem elskuðu hvort annað og liöfðu þó
litla von um, að geta nokkuru sinni tillieyrt
hvort öðru, því það leit svo út, að forlögin hefðí
ckki ákveðið það þannig.
“Helen!” kallaði hann með þráandi rómi.
“Fred!” svaraði hún.
Orð hennar voru sem þung stuna — bland-
in gleði, viðbrigðum og ástríðu. Stóru bláu
augun hennar eins og stækkuðu, rauðu varirn-
ar skulfu, og hún gekk á móti honum með fram-
réttar hendur.
En áður en hún komst til hans, sveiflaðist
þessi fagra vera eins og lilja fyrir vindi.
Hin miklu viðbrigði og hin skyndilega gloði
sem greip hana, var meira en tougar hennar
þoldu. Þæ^brugðust henni, og Fred fékk að
eins tíma til að grípa hana, um leið og hún ætl-
aði að falla um koll, og geyma hana í faðmi
sínum.
Hver getur ásakað hann fyrir, að hann
þrýsti henni að lijarta sínu og kysti hið með-
vitundarlausa andlit hennar? Hún hafði átt
aö vera hans og var eflaust með lævísum brögð-
um stolið frá honum.
Hún varð vör við kossana hans og’ vaknaði
því til meðvitundar aftur, smátt og smátt. Hún
skalf frá hvirfli til ilja, brjóstið hreyfðist all-
hart og augu hennar opnuðust; hún lá enn í
faðmi hans, en var of magnlaus til að losa sig.
Henni fanst sér líða svo vel, þar sem hún hvíldi,
vera svo gæfurík, að hún hefði aldrei verið jafn
ánægð, og gat sökum sinnar miklu gleði hvorki
hreyft sig eða talað.
Ef að maðurinn, sem hún hafði lofað að
giftast, hefði komið inn á þessu augnabliki, þá
hefði hún ekki tekið eftir honum.
Hún lagði handleggi sína um hálsinn á
I’red Oakland og varir þeirra mættust.
Nú vissi Fred að hún elskaði hann. Nú
gat hann ekki trúað því, að hún væri heitbundin
Rudolph Armstrong. Astaratlot hennar og
gleði geislandi andlit, þegar hún hélt um háls
honum, voru glöggar sannanir þess, að hún
elskaði hann.
En alt í einu, meðan hann enn 'þá hélt henni
í faðmi sínum, þrútnaði brjóst hennar og hún
stundi ósegjaidega þungt, og jafnframt varð
hann þess var, að hún vildi losa sig úr faðmi
hans.
“Helen, elskulega Helen,” hvíslaði hann,
og ætlaði að kyssa hana aftur; en hún sneri
andliti sínu f rá honum og sagði, um leið og hún
stundi aftur:
“Leyfðu mér að fara.”
“Nei, nei, Helen mín, ekki fyr en þú lofar
mér því, sem var erindi mitt hingað yfir hafið
— viltu verða konan mín?” hvíslaði hann með
iundælum rómi.
Stuna af hræðslu og kvíða var það svar,
sem hann fékk, en Helen, sem nú var farin að
ná sér aftur, losaði sig úr faðmi hans, gekk að
legubekk og lagðist á hann, hyljandi sitt glóð-
heita andlit með höndum sínum.
Hann gekk á eftir henni og ávarpaði hana
í bænarrómi.
“Þú elskar mig, er það ekki svo, Helen?
Þú ætlar að verða konan mín, er það ekki ætlan
þín? Hvað annað get eg ímyndað mér, þegar
þú tókst á móti ástar atlotum mínum og endur-
galst þau?”
Það fór titringur um hana og hún kveinaði:
“Imyndaðu þér að eg hafi verið sinnisveik
— ekki með fullu ráði; ímyndaðu þér, að það
hafi eitthvað veriði í mér, sein svifti mig öllu
valdi og breytti eftir eigin geðþótta. Alíttu
ekki að eg elski þig — láttu þig. ekki dreyma um
neina hjónabands gæfu fyrir okkur tvö, þv í—ó!
eg er ekki frjáls.”
“Ekki frjáls, Helen? En eg sver, að þú
skalt verða það. Það getur ekki verið satt, sem
mér hefir verið sagt, að þú ætlir að giftast óvin
mínum, hinum siðferðislega bæklaða Rudolph
Armstrong?”
Hann tók hvítu hendumar hennar burt frá
andlitinu og leit inn í dökkbláu augun, er voru
full af brennandi tárum.
“Láttu mig horfa í kæru bláu augun þín og
lcsa í huga þínum á meðan þú svarar mér,”
sagði hann í bænarróm. “Er liún sönn, þessi
hræðilega saga, að 'þú hafir lofað Rudolph
Armstrong að verða konan hans?”
Rödd lians og augnatillit orsökuðu það, að
hún varð að svara hreinskilnislega, og með
hryllingi kom það:
“ Ja-á”.
“Elskar þú hann, Helen?”
“Nei,” svaraði hún.
“Hvers vegna hefir þú þá lofað að gift-
asthonum?” •
“Eg get ekki sagt þér það, Fred; æ, vertu
nú miskunnsamur við mig, og farðu héðan.”
“Þú gerir mig brjálaðan, inndæla Helen
mín. Ó, hvers vegna viltu ekki svara mér?
Getur það skeð, að það sé af metorðagirni, að
þú hafir lofað að giftast honum, án þess að þú
elskir hann?”
Notið tœkifœrið!
Vér viljum fá 500 íslenzka menn til þess að læra meðferð á
dráttvélum (tractors), einnig alt sem lýtur að Welding og Batt-
ery vinnu. Eftirspurn eftir slíkum sérfræðingum er afarmikil.
Afbragðs kaup, þetta frá $100 til $300 um mánuðinn. — Mörg
hundruð íslendinga hafa lært hjá oss síðast liðin fimm ár. —
Lærið góða handiðn að vetrinum og byrjið fyrir eigin reikning.
Ókeypis atvinnu-skrifstofa vor leiðbeinir yður að loknu námi.
Vér höfum allar tegundir Automobíla og annara véla við hend-
ina, sem lærlingar fá að æfa sig á. Fónið oss eða skrifið eftir ó-
keypis kensluskrá. Komið og skoðið vorn nýtýzku-skóla.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED,
Rétt hjá Strand leikhúsinu. Office, 626 Main St., Winnipeg
trtibú: Regina, Saskatoon, Edmonton, Calgary, Vancouver.
.. | • \i» timbur, fjalviður af öllum i
ar vorubirgðir tegundum, geirettur og al«-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumaetíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
------------------- Limitad------------------
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
Allar
tegundir af
Allar
tegundir af
KOLUM
EMPIRE C0AL C0MPANY Ltd.
Tals. Garry 238 og 239
Automobile og Gas Tractor Sérfræðinga
verður meiri iþörf en nokkru sinni áður i sögu þessa lands.
Hví ekki að búa sig undir tafarlaust?
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L 'head, T head, I head, Valve in the head 8-6-4-2-1
Cylinder vélar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
magnsaðferðir. Vér höfum einnig Automobile og Tractor
Garage, hvar þér getið fengið að njóta allra mögulegra æfinga.
Skóli vor er sá eini, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum
tímans. Vulcanizing verksmiðja vor er talin að vera sú lang-
fullkomnasta í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa oss og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til
þess að skoða skóla vorn og áhöld.
“ GARBUTT MOTOR SCHOOL, -Ltd.
City Public Market Building.
CALGARY, ALTA.
A. CARRUTHERS Co. Ltd.
SENDIÐ
Húðir yðar,Ull,Gœrur, Tólgog Senecarætur
til næstu verzlunar vorrar.
VJER greiðum hæsta markaðsverð.
VJER sendum merkispjöld og verðáætlanir þeim er æskja.
Adalskrifstofa: WINNIPEG, Manitoba
TjTIBÚ—Brandon, Man.; Moose Jaw, Sask., Saskatoon, Sask.;
Edmonton, Aita.; vancouver, B. C.
KAUPID BEZTA BLADID, LOGBERG.
“Þú hefir enga heimild, Fred, til að spyrja
mig um þetta.”
“ Jú, eg hefi heilög réttindi — þau réttindi,
sem sá maÖur, er elskar þig, hefir, og sem þú
þar að auki elskar sjálf. Samkvæmt þessari
gagnhverfu ást, sem þú getur ekki neitað, ættir
þú að verða mín kona. Og, á eg að sleppa heim-
ild minni til að verða lánsamur og ánægður,
mótmælalaust, án þess að berjast á móti því?
Nei, aldrei. Segðu mér með hvaða aðferð þessi
maður, þessi bófi, hefir náð lofoEði þínu, þessu
loforði, að giftast honum. Hefir liann hótað
þér, eða á einn eða annan liátt þvingað þig til
að samþykkja?”
Hún þurkaði tárin úr augum sínum og sett-
ist upp.
“Það eru einkennilegar ímyndanir, sem þú
hefir,” sagði hún. “Hvers vegna skyldi Rud-
olph Armstrong þurfa að hóta mér, eða þvinga
mig til að gefa samþykki mitt? Mvndi ekki
hver og ein af liinum lieldri stúlkum í New
York verða hreykin yfir því, að geta orðið frú
Rudolph Armstrong? Er hann ekki ungur,
fallegur og afskaplega ríkur?”
Hann, fjarlægðist hana alveg hissa.
“Vilt þú selja þig fyrir gullið hans? Þú,
sem egáleit vera svo hreina og eðallynda. Vertu
þá sæl! Eg fvrirlít þig nii eins mikið og eg
elskaði þig áður!” þrumaði hann og fór út úr
herberginu.