Lögberg - 05.08.1920, Blaðsíða 3

LOGBEBG, FIMTUDAGINN 5 ÁGÚST 1920
Bte. S
Nelly
frá SKorne Mills.
Eftir Charles Garvice.
“Jú, fyrst þér segið það, verð eg að játa,
að hér er mjög heitt,” sagði liann- “Eg skal
opna gluggann.”
“Nei, nei,” sagði Nelly. “Æg skal gera
það; þér verðið að muna eftir veika handleggn-
um.”
Hún opnaði gluggann.
“Ef að hér væri stóll,” sagði hann hik-
andi. “Eg er ekki vanur við að sitja á legu-
hekk; já yður finst líklega aðk eg sé mjög van-
þakklátur; látið þér mig taka stólinn, þökk fyr-
ir, kæra þökk.”
Iiann ýtti legubekknum kægt og liðlega til
hliðar og lét stól þar sem hann hafði staðið.
“Það er tilbreyting fyrir mig, að sitja upp-
réttur,” sagði hann afsakandi..
Nelly kinkaði kolli. Hún skildi svo vel ó-
óvild hans á að sýnast vera sjúklingur.
“Það er sannarlega ekkert að mér,” sagði
hann alvarlegur, “ekkert annað en þessi hand-
leggur, og hann sviftir mig ekki aillri hreyfingu.
Viljið þér ekki setjast?”
Eitt augnablik hugsaði Nelly sig um, svo
settist hún á stól hins vegar við gluggann.
“Þið hafið ágæta útsjón hér,” sagði hann
og starði hvíldarlaust út um gluggann, en fann
fremur en sá, að unga stúlkan var dálítið feim-
in; máske ekki beinlínis feimin, en að hún vissi
ekki hvað hún átti að segja.
“ó, já, það höfum við,” sagði hún rólega.
“Það er sannarlega fögur útsjón hér; húsið
stendur svo hátt. Viljið þér ekki ketseyðið
yðar?”
“ Jú, þökk fyrir, eg hafði gleymt því. Nei,
etandið þér ekki upp, eg skal—”
En Nelly var staðin upp. Þegar hún kom
til haus með bjóðimf, leit hann á hana. Hann
hafði nú í fáeina daga legið og starað á vegg-
pappírinn í gestaherberginu, og það hefir má-
ske verið tilbreytingin, sem gerði unga fjörlega
andlitið liennar Nelly enn þá fjörugra og yndis-
legra að útliti. Það var eitthvað í boga var-
anna, í svip gráu augnanna, blíður, alvarlegur
svipur, sem ósjál'frátt hafði áhrif á hann.
“Það er gott að losna við rúmið,” sagði
hann. Hún hafði ekki sezt á stólinn aftur, en
hallaði sér að umgerðinni á stóra bogagluggan-
uin og leit niður á þjóðbrautina fyrir neðan hús-
ið. “Mér finst eg hafa legið í rúminu árum
saman. ’ ’
“Eg hafði hina sömu tilfinningu, þegar eg*
fyrir noklírum árum síðan kom á fætur eftir að
mér þatnaði mislingarpir. ”
“Það eru líklega ekki mjög mörg ár síðan,”
■sagði hann brosandi.
“Mér finst vera langt síðan,” sagði Nelly.
■“Eg man eftir því, að eftir að eg var orðin heil-
brigð, gat eg um langan tíma ekki liðí^S lyktina
af ketseyði eða salep. Og Spencer læknir,— sá
sami læknir, sem þér hafið nú — fékk mér einn
daginii glas af salep, og stóð hjá mér á meðan
«g drakk það. Hann getur verið mjög ákveðjnn,
svo maður segi ekki sérvitur, þegar hann vill.”
Vernon hlustaði á fögru röddina og horfði
utan við sig á beinvöxnu ungu stúlkuna, og hið
gáfulega andlit, og þar eð nú varð þögn, hafði
hann enga löngun til að rjúfa hana Það var
erfitt að finna eitthvað til að tala um við svo
unga og óreynda stúlku, og’ hionum næstum því
hægðist í liuga, þegar frú Lorton kom inn.
“Hvernig líður yður nú?” spurði hún með
lágri rödd. ‘ ‘ Þér eruð því ver magnlítill og
veill. Eg veit. hve þróttlaus maður er, þegar
maður rís á fætur eftir að liafa verið veikur.
Ellinor, þú hefir líklega ekki þreytt Mr. Ver-
non með því að taia'of mikið ?”
Vernon lét brún síga.
“Ungfrú Lorton, hefir naumast talað tvö
orð,” sagði hann. “Eg get fullvissað yður um
það, því að það er ekkert sem amar mér, eg get
þolað hvað sem er.”
“ Það gleður mig innilega,” sagði frú Lor-
ton. “Eg kom með ‘Society News’ fyrir þessa
viku. Eg hélt að það mundi iskemta yður, að
lesa einhverjar af greinunum; Ellinor, þú getur
lesið þær liátt. Hr. Vernon, finst yður ekki, að
letin sé verst af öllu eðli?” spurði hún skyndi-
lega fremur ástæðulausit.
Vernon brosti beiskjulega og leit á Nelly,
sein roðnaði við augnatillit hans.
“Um það get eg ekki dæmt,” sagði hann.
. “ Að því er mig snertir, þá geri eg satt að segja
aldrei neitt, nema eg sé neyddur til þess.”
Nelly hló með glaða hlátrinum sínum, en
frú Lorton var ekki fullnægt með þessu svari.
“ Það getur nú máske verið þolanlegt fyrir
karhnann, þó er eg sannfærð um, að þér gerið
sjálfuin yður rangt með þessu, hr. Vernon —
en fyrir unga stúlku! Eg held að þér undir/
fyrirsögninni ‘Pashionable News’ munuð finna
eitthvað, pem vekur áhuga hr. Vernons.”
Nellv tók blaðið — hún hataði þetta blað
og Dick hæddist að því — og leit á Vernon, en
haun var að liorfa á fagra landslagið úti, svo
hún fór að lesa: ,
“Lávarður og Lafði Bullnoze eru farin í
heinisókn til greifainnunnar í Crowntires. Hún
dvelur nú á fjölskyldu óðalinu Cromerspokes,
sem er nafnfrægt fyrir sín gömlu eikartré og
máluðu rúðurnar. Lafði Cro-wmtires erfði þessa
furstaeign eftir frænku sína, hertogainnuna af
Bogshire.”
“Það er mjög fögur landeign,” sagði frú
Lorton. “Eg hefi séð ljósmvnd af henni.”
Netly leit spyrjandi og hálf örvilnuð á Ver-
non, en andlit liays var alveg hreyfingarlaust,
og eftir að hafa bælt niður stunu hjá sér, hélt
hún áfram:
“Lávarður Pugskin ætlar á næsta árstíma
að æfa veiðihundana frá Clodford. Sá göfgi
herra hefir í nokkrar vikur dvalið í Blondheim,
til að ná hressingu eftir slæmt gigtarkast. Það
er sagt, að trúlofun hans og liinnar töfrandi,
vinaríku ungfrú Bung, sé rofin.”
“Ó, það er sorglegt,” tautaði frú Lorton.
“Mér fellur alt af illa að heyra um rofnar trú-
lofanir meðal höfðingjastéttarinnar. 1 síðustu
viku las eg, að ungfrú Bung er dóttir hins auð-
uga ölgerðarmanns, hr. Bungs. Vesalings stúlk-
an; þetta hlýtur að olla lienni þungrar sorgar.”
Ekkert bros, enginn dráttur í andliti Vern-
ons hreyfðist. Nelly áleit, að hann hlustaði
ekki á fréttirnar og hélt áfram:
“Gifting greifans í Angleford hefir vakið
mikla eftirtekt meðal höfðingjastéttarinnar.
Eins og lesendur okkar vita, er greifinn orðinn
gamall maður, og menn hafa alt af álitið hann
vera holdgetinn piparsvein—”
Nú varð Nelly þess vör, að dökku augun
höfðu snúið sér frá glugganum og horfðu á and-
lit hennar, svo hún þagnaði og leit upp. Ofur-
lítill roði var í kinnum Vernons og varirnar
voru liarðlokaðar. Af svipnum á andlitinu hélt
Nelly, að halm væri orðinn leiður á að lieyra alt
þetta rugl, svo hún lét blaðið falla niður á hné
sín.
En frú Lorton hafði of mikla skemtun af
lestri þessum, til þess að leyfa að hann hætti.
“Hví hættir^ þú, Ellinor?” spurði liún.
“Þetta er mjög skemtilegt, haltu áfram.”
Nelly leit aftur á Mr Vernon, en hann var
farinn að horfa út um gluggann aftur og vpti
öxlum mjög fljótlega, eins og hann skeytti ekk-
ert um þetta,
“Holdgetinn piparsveinn,” endurtók Neliy,
‘ ‘ og hin skjmdilega og óvænta gifting hans hlýt-
ur að hafa verið mikil og óþægileg viðbrigði
fyrir fjölskyldu hans, einkum fyrir bróðurson
hans, lávarð Selbie, sem er erfingi nafnlnStar-
innar og óðalsins, ef greifinn eignast engan erf-
ingja. En ef greifinn eignast erfingja, fær lá-
varður Selbie auðvitað hvorugt, og heldur ekki
liinn mikla auð, sem þessi gamla og mikils virta
ætt á.”
“En þau vonbrigði, sem liann liefir orðið
fyrir,” sagði frú Lorton samhygðarlega. “Slík
hjóna'bönd ætti ekki að leyfa. Hvað finst yður,
hr. Vernon?”
Vernon hrökk við og leit fljótlega og utan
við sig á fallega, grunnhvgna andlitið.
“Hvers vegna ekki?” spurði hann stytt-
ingálega. “Þetta er frjálst land og hver maður
verður að hafa leyfi tii að gifta sig hverri Sem
hann vill.”
“J<j, auðvitað — það er að segja, almenn-
ur maður — maður af meðlstéttinni, en sannar-
lega ekki maður af sömu tign og stöðu og lá-
varður Angleford. Hve gamall er hann, Elli-
nor? Er ekki sagt frá þvUþarna?”
“ Jæja, en eg veit að hann er gamall, því eg
las fyrir nokkrum vikum síðan grein um hann.
Gamla heimilið — óðal Anglefords ættarinnar,
A^nglemere er það kallað — var þar nefnt og ít-
arlega lýst. Það er söguleg höll eins og Blond-
heim og Chatsworth. Og þessi vesalings bróð-
ursonur, þessi lávarður Selbie, missir nafnbót-
ina og alt annað. Ó, hve þetta er athugav'ert!
Er ekki sagt meira um hann þarna?”
“ Jú, jú, mjög mikið”! sagði Nelly hnuggin.
“Haltu þá áfram—ef hr. Vemon leiðist það
ekki—en eg veit af reyndinnni, að ekkert er
jafn huggandi og lestur, sem lesinn er liátt”.
En það leit ekki út fyrir, að Vernon fyndi
þetta persónulega umtal í “The Soeiety” mjög
huggandi, en sagði:
“Eg er alls ekki þreyttur. Þetta er, eins
og þér segið mjög athugavert. Gerið svo vel að
halda áfram, ungfrú Lorton.”
Nelly leit efandi á hann, því það var kald-
ranalegur hreimur í rödd hans; en hún hélt á-
fram:
“ Afleiðingin, af giftingu föðurbróður lians
er sú, að lávarði Selbie er veitt almenn hlut-
tekning; lesendur okkar \rita mjög vel, að hann
er persona grata (mikils virtur maður) í fé-
lagslífinu og—hvað er “persona grata”? spurði
Nelly.
“Það mega guðirnir vita,” sagði Veraon;
með raunulegu brosi, “eg held að þvaðrarinn,
sem hefir skrifað þetta, viti það ekki sjálfur.”
Frú Lorton brosti ánægjulega og inikillát.
“Það er ítalska og þýðir, að liann er uppá-
ald allra—” ,
“Hvers vegna segja þeir það ekki blátt á-
fram, í stað þess að nota slík framandi orð?”
spurði Nelly þolimnóð. “Nú þá—er persona
grata í félagslífinu og allsstaðar. jHann er
xinjög laglegur—”
Um andlit Vernons rann eitthvað, sem líkt-
ist háðslegu brosi.
“Og nijög aðlaðandi í allri hegðan sinni
og framkomu.”
“Hvrer skrifar alt þetta rugl?” tautaði
hann.
“Síðan ílávarður Selbie kom fyrst fram
i úrvals fólkshóp Londonar, hefir hann verið sá
miðdepill, sem alt snýst um. Allir horfðu á
hann. Hans hátign er líka kunnur sem íþrótta-
maður. Stundum eyðir hann uokkrum árum til
að ferðast um fjöllin og í Afríku og fram-
kvæmdir hans á öllum sviðum éru alkunnar.
áins og flestir ungir menn af han-s stétt, hefir
lávarður Selbie lifað léttúðugu lífi, og oftar en
einu sinni hagað sér heimskulega, meðan hann
var í 7z888g8z8b3gð387 -gg etaoinnn shrdlubð
var í Oxford og fyrstu árin, sem liann dvaldi í
London. Hann er ágætur ökumaður, og hest-
arnir hans taka öllum öðrum fram. Hann er
yfirburða góður reiðmaður og hefir unnið uiörg
v'eðlilaup.”
“Hana nú, þá er þessi dálkur búinn,” sagði
Nelly og duldi geispa sinn um leið og húu leit
þráandi út um gluggann og á hafið, sem glitraði
í sólskininu. “Viljið þið heyra enn þá meira?”
“Er enn þá meira af þessu?” spurði Vern-
on napurlega. “Látið þér okkur heyra það
alt. ”
“Já, endilega,” sagði frú Lorton. “Það
er ekkert, sem eg hefi meiri viðbjóð á en ófull-
nægjandi upplýsingarr Lestu áfram, Ellinor.”
Nelly stundi og tók blaðið aftur, sem hún
b.afði fleygt frá sér.
“Eips og allir vita” — þetta segja þeir
líka alt af til að slá lesendum blaðsins gull-
hamra“ — tautaði Netlly; “nú—eins og allir
vita, liefir lávarður Selbie fengið titilinn ‘lá-
\rarður’ eftir föður sinn, hinn nafnkunna stjórn-
vitring, hr. Herbert Selbie, sem gerður vrar að
undirgreifa. En þó að liann beri þenna Jtitil,
megum við ekki ætla, að lávarður Selbie sé vel-
megandi. Hið eyðslusama líf sem haun hefir
lifað síðan hann fór að taka þátt í félags lífinu,
hefir hlotið að rýra efni hans að miklum mun,
og okkur skjátlar eflaust ekki, þegar vúð álítum
hann vera fátækan mann. Gifting föðurbróður
hans, greifans í Anglefords, hlýtur því að vera
honum stórt sorgarefni og koma því til leiðar,
að hann verður að draga sig í hlé frá því fólki,
þar sem hánn hefir verið geislandi miðdepill.
Eins og við gátum um í síðustu viku, er lávarð-
ur Selbie heitbundinn dóttur lávarðar Turs-
leighs.”
Nelly lét blaðið síga niður og reyndi af öll-
um mætti að dylja afar stóran geispa.
“Kæra þökk, ungfrú Lorton,” sagði Ver-
non brosandi og kurteis. “Þetta er eins og
frú Lorton isegir, mjög athugavert.”
Nellv starði á liann, en þegar hún sá kýmn-
isglampann í augum lians brosti liún.
“Eg hélt raunar þetta væri alvara í fjTst-
unni,” sagði hún róleg.
Frú Lorton snéri sér áminnandi að henni.
“Við hvrað áttu góða EUinor mín?” spurði
hún hörkulega. “Auðvitað gleður þetta Ver-
non. Því ætti hann að segja það, ef hann
meinti það ekki? Eg gizka á að þú haldir,
Ellinor, að það sé að eins skáldsögur, sem veki
eftirtekt okkár, og að alt sem er satt og lýst
samkvæmt sönnum lífs viðburðum veki engan
áhuga eða gleði. Eg er máske sérlynd og gam-
a-ldags, en mér finst fið þessar litlu lýsingar
höfðingjalífsins, séu eftirtektaverðar, svo mað-
ur segi ekki fræðandi. Hvað álítið þér, hr.
Vernon?”
Hann hafði starað utan við sig út um
gluggann, en jafnaði sig fljótlega.
“Auðvitað, auðvitað,” svaraði liann.
Frú Lorton brosti sigri hrósandi.
“Nú getur þú séð, Ellinor, að hr. Vernon
hefir sömu skoðun og eg. Nú verð eg að fara
fram og líta eftir livort Molly hefir látið soð-
lilaupið í gluggann, svo það kólni. Máske hr.
Vernon vilji að þú lesir hátt fyrir sig á meðan.”
Hr. Vernon stóð upp og opnaði dyrnar
fyrir hana, svo hné hann niður á stólinn sinn
aftur.
“Á eg að lesa meira?” spurði hún og leit '
á blaðið, sem lá í kjöltu liennar.
“Nei kæra þökk,” sagði hann.
Hún fleygði blaðinu á stól í hinum enda
stofunnar.
“Þetta er þó sannarlegt rugl,” sagði hún
með barnslegri hreinskilni. “Hvrers vegna
sögðuð þér mömmu að það væri eftirtekta-
vert ?’ ’
Hann mætti hreinskilna augnatilitinu henn-
ar og brosti.
“Nú jæa — það er það máske líka —”
Svipur hennar varð undrandi.
“Hvrað þá? Alt þetta leiðinlega rugl um
greifann í Angleford og bróðurson hans, lá-
varð Selbie?”
Hann horfði á gólfið, leit svo upp og horfði
yfir höfuð hennar.
“Eg held að aðalatriði þess sé sönn,”
sagði hann að liálfu leyti afsakandi.
“Nú jæja, og þó svo væri,” svaraði hún ó-
þolinmóð, “hvraða áhrif getur það liaft á okk-
ur? Við þekkjum ekki greifann í Angleford,
og skevtum ekkert um að-hann hefir gift sig
né að bróðursonur hans hefir mist arfinn —”
“Ne—i” sagð hann.
“Nú jæa, þér skiljið þetta,” sagði hún
hreykin. “Það er alveg sama eins og að tala
um hvað fólkið í tunglinu hefst að”.
“Tunglið er mjög langt í burtu,” sagði
liann.
“Ekki lengra frá o'kkur en sá heimur, þar
sem þessir greifar og lávarðar eru,” svaraði
húm “Mér finst það alt svro meiningarlaust
og lítilsvert, þegar eg les um það, Hvaða á-
huga getur líf þessara manneskja vrakið hjá
mér, Nelly Lorton? Eg hefi aldrei heyrt tal-
að um greifann í Angleford eða lávrarð — hvað '
heitir hann nú aftur — lávard Selbie. Hafið '
þér?”
“Já, eg hefi heyrt talað um þá,” sagði
hann dauflega.
“Nú — þá eruð þér fróðari en eg,” sagði
Nelly og liló dálítið. “Þarna er Dick — hann
er að kalla á mig. Er yður á móti skapi, að
tg yfirgefi vður? Hann ruglar ósköpin öll,
ef eg fer ekki út til lians.”
“Nei, farið þér,” sagði liann. “Og þökk
fvrir ómak yðar.”
$ Nellv kinkaði og flýtti sér út, en Vernon
ballaði sér aftur á bak og beit liugsandi í efri
varar skeggið. Hann liafði hnvklað brýrnar
og var fremur gremjulegur.
“Eg er eins og svikari,” tautaði hann.
“Hvers vegna segi eg ekki mitt rétta nafn?
Mér þætti garaan að vita hvað þau segðu —
hvernig unga stúlkan mundi líta út — ef eg
segði þeim, að eg sé sá lávarður Selbie, sem alt
þetta rugl er skrifað um? Á eg að segja þeim
það? Nei. Nú væri það heimska. Að fá-
um dögum liðnum fer eg, og þá skiftir það engu
hvort þau vrita það eða ekki.”
\T s • .. 1 • timbur, fialviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegudum, geirettur og al.-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Límitad
HENRY AVE. EAST
Automobiie og Gas Tractor Sérfræðioga
»
verður meiri þörf en nokkru sinni áður í sögu þessa lands.
Hvl ekki að búa sig undir tafarlaust?
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L head, T head, I head, Valve in the head 8-6-4-2-1
Cylinder vólar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
magnsaðferðir. Vér höfum einnig Automobile og Tractor
Garage, hvar þér getið fengið að njóta allra mögulegra æfinga.
Skóli vor er sá eini, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum
tímans. Vulcanizing verksmiðja vor er talin að vera sú lang-
fullkomnasta í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa cm og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til
þess að skoða skóla vorn og áhöld.
GARBUTT MOTOR SCHOOL, <Ltd.
City Public Market Building.
CALGARY, ALTA.
WINNIPEG

4. Kapítuli.
Morguninn eftir nam vragn flutningsmanns- •
ins staðar fyrir utan húsið, og þegar Dick var
búinn að hjálpa ökumanni að bera inn stórt
koffort, þaut liann inn í dagstofuna og hrópaði:
“Fötin yðar eru komin, hr. Vernon, og
flutningsmaðurinn segir, að tveir hestar séu á
stöðinni, er sendir séu til “Drake Vernon,
Esq.,” svro þeir hljóta að vera til yÖar.”
“Já, sagði hann. “Þeir höfðu ekkert að
gera, þar sem þeir voru, og svo áleit eg, að eg
gæti eins vel fengið þá liingað. Eg get líklega
fengið einhvern til að hreyfa þá?”
Augu Dicks geisluðu og um munninn lék
stórt bros.
“Það verða engin vandræði með þaÖ,”
sagði hann. “Eg get til dæmis gert yður þann
greiða. ’ ’
Vernon brosti.
“Eg myndaði inér, að þér vrðuð svo greiða-
gjarn,” sagði liann, og bætti svo við tauslega:
“Eg þekki mjög áreiðanlega persónu; hann
heitir Rickhard Lorton, og hann skal sækja þá
undir eins,” sagði Dick.
Vernon ýtti fimm punda seðil yfir borðið.
“Það fæst líklega hesthús hérna. Eftir
á að hyggja — annar hestanna er fyrir kvenn-
mann, og eg býst við að lionum fylgi sööull.”
Dick kinkaði og brosti.
“Eg get komið þeim fyrir hjá Sandes,”
sagði hann. “Hann hýsti pósthestana, áður
en póstvagninn fór að fara til Hutland. Þar
er hesturinn yðar. Eg skal sjá um þetta —
treystið þér mér.”
“Það geri eg líka,” sagði Vernon. “Eitt
augnablik —” Dick ætlaði að þjóta út til að
fara í reiðfötin sín. “Eg held eg hafi ekki
sagt ungfrú Lorton frá söðlinum —”
Vernon gekk upp stigann, og með hjálp
Mollys tók hann innihald koffortsins upp íir
því. Þegar stúlkan var farin, skoðaði hann
það. Nærfötin voru alveg ný og nafnlaus.
Að eins á búningsskríninu, sem var úr silfri,
var graífinn upphafsstafurinn “S” með kó-
rónu yfir.
“Sparling er flón,” tautaði Vernon.
“Hvers vegna keypti hann ekki nýtt skrín?
Þetta verð eg að gevma.”
Þegar hann var farinn úr fötunum og í
bláan sorgarbúning, fór hann ofan í dagstofuna
þar sem Nelly var að raÖa niður blómum.
Hún leit upp og brosti þegar að liann kom inn.
“Fötin vðar eru þá komin,” sagði hún
um leið og hún ileit á klæðnað hans. ‘ ‘ Það er
gott fyrir yður' en hvar er Dick? Hann var
nærri búinn að fella mig þegar hann gekk fram
hjá.”
“Hann ætlaði til Shallop,” sagði liann.
“Það eru komnir tveir hestar til mín.”
“Þér getið ekki riðið með handlegginn í
umbúðum — og þér áttuð einn hest hér áður.”
“En þá get eg ekki riðið,” sagði hann,
“en eg þarf líklega ekki alt af að hafa liand-
legginn í umbúðum. Og þar, sem þeir voru,
höfðu þeir ekkert að gera, svro það lá við aÖ þeir
yrðu veikir af lireyfingarleysi.”
Hann mintist ekki á kvennsöðulinn.
“Nú eiimiitt það. Mér þykir annars slæmt
að Dick fór núna, því eg vildi svo fegin fá liann
með mér í bátnum. Eg ætlaÖi að kaupa ný-
veiddan makríl af fiskimönnunum, þeir liafa
eflaust veitt vrel í dag. Það er indæl löng sigl-
inga ferð þangað.” Hún leit hugsandi á sjó-
inn, sem nú gljáði í sólskininu. “En eg get
auðvitað siglt þangað einsömul, en eg hefi lof-
að hr. Gladsby að gera það ekki.”
“Hver er hr. Gladsby?”
“ Sóknarpuesturinn. Eg lenti um daginn
í straumnum frá firÖinum — það var alls eng-
in hætta í sambaudi við það — en þau stóðu
öll á hafnarkambinum og biðu mín og gerðu
hræðllegan hávaða — og svr,o varð og að lofa
því, að vera aldrei oftar ein í bátnum á ferðuin.
Brownie gamli er stundum úti með netin sín —
og hann fylgir mér alt af. Ó, hve þetta var
leiðinlegt.”
Hann stóð fáein augnablik þögull við
gluggann, svo snéri liann sér við og leit á óá-
nægða andlitið ennar.