Lögberg - 16.09.1920, Qupperneq 3

LOGBBRG, FIMTUDAGINN
16. SEPTEMBER 1920
Kls. 8
Nelly
frá SKorne Mills.
Eftir Cliarles Garvice.
Drake fór snemma á fætur morguninn eft-
'ir; hann ætlaði að líta eftir hestunum og ráð-,
-stafa þeim. Hann vildi skilja þá eftir í von
um að Dick og Nelly vildu nota þá — og hann
þurfti að kveðja fáeinar manneskjur og gefa
vikaskildinga. Það síðasta gerði hann svo
ríkuglega, að fjöldi fólks í Shorne Mills varð
undrandi í marga máftuði. Molly var al-
veg steinhissa að horfa á tíil punda seðilinn,
sem hann gaf henni.
Nelly fór á fætur um sama leyti og hann
og bjó til morgunverðinn handa honum, en liún
var fjarverandi meðan hann neytti hans, hún
lét fyrst sjá sig þegar vagninn kom. Hún var
i yfirhöfn og sagðist hafa farið til bændabýlis
til að sækja hænsni, og sagði frá sögu, sem
bóndakonan hefði sagt henni — sögu, sem hún
hló svo dátt að, að frú Lorton áleit það viðeig-
andi að minna hana á, að Vernon ætlaði að
fara.
“Ó já — lestin fer kl. 1.45. Dick hefir
þú séð um að hr. Vernon fái nesti með sér!”
Hún hafði sjálf búið um nesti handa hon-
um, en gerði þessa spurningu svo blátt áfram,
eins og hún vonaði að einhver annar hefði borið
umhyggju fyrir himim hverfandi gesti.
Kæti ungu. stúlkunnar hafði áhrif á taugar
Drakes. Kveðja hans til frúarinnar var stutt,
og ^elly rétti hann hendi sína og sagði alvar-
legá:
“Verið þér sælar, ungfrú Nelly.”
Að eins þetta og ekki meira.
Hendi hennar hvíldi í hans fáar sekúndur.
Skalf hún eða var það ímyndun hans? Hún
sagði róleg:
“Verið þér sæll og heppileg'a ferð!”
Nú sagði Dick óþolinmóður:
“Jæa, hr. Vernon, ef þér eruð búin að
kyssa alt fólkið, þá er líklega bezt að við för-
um.
Dra'ke stökk upp í vagninn.
Frú Lorton stóð og horfði á eftir gestire
um og sveiflaði hendinni í kveðjuskyni; snéri
sér svo að Nelly.
“Eg mátti vita það, að hann mundi fara
'einhverntíma,en þetta eru vonbrigði, seip okk-
ur eru send til góðs; eg vildi að þú gætir hætt
þessu endalausa rauli, Nelly. Við slíkt tæki-
færi og þetta, er óþolandi að hlusta á það — og
, hvað þú ert föl!” bætti liún við og horfði
kæruleysislega á ungu stúlkuna.
“Eg liefi dálítinn höfuðverk,” sagði Nelly
og gekk til dyra. ‘ ‘ Eg hefi máske fengið hann
af því að ganga of hart til bóndabýlisins. Eg
fer upp og tek af mér hattinn.”
Hún gekk hægt upp stigann, lét slagbrand-
inn, fyrir dyr sínar að innan og tók af sér hatt-
inn. Svo stóð hún nokkur augnablik lireyf-
ingarlaus og tók svo silfurblýjantinn upp úr
vasa sínum. Hún starði á hann unz hún gat
ékki lengur séð hann vegna táranna í augum
sínum og fór að skjálfa. Hún féll á kné við
rúmið sitt og endurtók orðin: “ Endurminning
og merki þakklætis.”
Hún reyndi að verjast grátnum, þó hún
fyndi sig svo einmana og yfirgefna, sem hún
gat ekki skilið, og hafði barist við og varist alla
nóttina. Ó hvað hún skammaðist sín að gráta
þannig, af því Vernon yfirgaf Shome Mills.
10. Kapítuli.
_> -------o------
Á leiðinni til bæjarins var Drake alt af ó-
ánægður. Það er annars einkennilegt að
manneskjumar kunna ekki að meta hlutina fyr
en þær hafa mist þá — og þegar lestin fór af
stað með Drake, fann hann betur og betur hve
vel honum hafði liðið í Shorne Mills, þrátt fyr-
ir kvalirnar og ónotin sem orsökuðust af hand-
leggsbrotinu.
Meðan hann hallaði sér aftur á bak og
reykti, hugsaði liann um litla þorpið, um sjó-
inn, um bafnarkampinn, þar sem hann hafði
setið í sólskininu, en mest af öllu um húsið, þar
sem hann dvaldi, um hinn fjöruga Dick og um
— Nelly frá Shorne Mills.
Það vár ömurleg hugsun fyrir hann, að,
hann skyldi aldrei oftar fá að sitja í dagstof-
unni, sem honum fanst svo viðfeldin, og heyra
ungu stúlkuna leika á hlóðfæri — eða ríða við
lilið hennar yfir löngu heiðina, eða liggja við
fætur hennar á meðan þau sigldu á Annie
Iiaurie.
Hann fór að gruna að hann hefði fengið
meiri áhuga á henni, heldur en hann hefði
hingað til vitað, hann var orðin vanur blíða and-
litinu hennar, fögru röddinni og hinni eðlilegu
aðlaðandi framkomu, — alt þetta fann hann nú
hafa töfrandi áhrig á sig. Hann leit í kringum
sig og stundi, eins og hann saknaði einhvers.
Það hafði verið honum vingjarrUfegt, breytt
við hann eins og hann væri einn áf fjölskyld-
unni. Enginn hinna heldri vina hans mundi
hafa stundað hann eins vel og fólkið í Shorne
Mills.
Hann hafði símritað þjóni sínum, og fann
öll herbergi sín í góðri reglu. Þegar hann
leit í kring um sig í snotru dagstofunni sinni
á meðan Sparling hjálpaði honum úr yfirhöfn-
inni, datt lionum í hug hvort hann mundi hafa
efni til að leigja þessa íbúð.
“Er nokkuð nýtt áð frétta hér, Sparling?”
spurði hann, “vona að þér hafi liðið vel,”
bætti hann við með vingjarnlegu röddinni, sem
hann brúkaði ávalt við þjóna sína.
“Þökk fyrir lávarður,” svaraði Sparling.
‘ ‘ Mér líður mjög vel; en eg varð mjög skelkað-
ur þegar eg heyrði um óhapp yðar, og mér
sárnaði mikið að mega ekki koma til yðar.”
Þjónninn var sjáanlega hryggur, því hann
var Drake hlyntur og tryggur, og hann var al-
vbg sannfærður um, að liann var sá bezti,
fegursti og eftirsóknarverðasti heldri maður í
landinu.
“Þökk fyrir samhygðina,” sagði Drake,
“ en óhappið var þýðingarlítið og engin ástæða
til að fá þig þangað. Þar eru engar skemtan-
ir, svo þú hefðir dáið af leiðindum.”
“Þér lítið vel út, lávarður — eruð máske
dálítið magrari,” sagði Sparling auðmjúkur.
Drake stundi dálítið.
“ó já, eg hefi siglt, riðið og gengið,” svar-
aði hann, “og er miklu frískari nú en eg liefi
lengi verið. Nú þarna liggur stærðar bunki
af bréfum. ’ ’
“Já, lávarður, þér sögðuð að eg ætti ekki
að senda yður þau. Viljið þér borða dagverð-
inn heima!”
Drake játaði því, laugaði sig og skifti um
fatnað, settist svo við einn af þessum ágætu
dagverðum, sem allir vinir hans öfunduðu liann
af. Maturinn, rauðvínið og aðstoð Sparlings
var alt óumræðilega gott, og samt hné Drake
niður á hægindastólinn, að lokinni máltíð, og
stundi hugsandi. ✓
I Shorne Mills hafði hann aldrei fengið
annað til dagverðar en súpu, steik eða annað
ket og eftirmat,, en þessi fátæklega máltíð var
ávalt krydduð með fjöruga spjallinu hans
Dick, og þegar Drake leit þvert yfir borðið, sá
hann blíða andlitið hennar Nelly, stundum al-
varlegt og hugsandi en hina stundina geisl-
andi af saklausu æskufjöri.
Þetta kvöld fanst- honum herbergi sitt ein-
manalegt, og það var óvanalegt, honum h^fði
aldrei áður leiðst einveran. Hann reyndi að
lesa í kvöldblaðinu, en honum leiddist það,
fleygði því frá sér og fór að hugsa um hvað
íólkið í Shorne Mills mundi nú vera að gera.
Frú Lorton sat eflaust í hægindastólnum sín-
um og las í “Fashion Gazette”. Dick rölti
eflaust fram og aftur fyrir utan gluggann,
reykjandi smávindil eða syngjandi gamanvísu,
og Nelly — hvað gerði Nelly! Máske að hún
léki á hljóðfærið eitt af þeim lögum, sem henni
líkaði tiel, eða hallaði sér út úr glugganum og
spjallaði við bróður ®inn.
Eða máske þau töluðu um hann— Drake!
Skyldu þau sakna lians? Þegar hann hugs-
aði þannig, mundi hann ósjálfrátt eftir’vlitla
þjóðsöngnum: “Saknar þú mín, þá eg er far-
inn?” — Hann roðnaði dálítið yfir kjarkleysi
sínu, sem hann kallaði þetta, stóð upp og tók
bréfin sín. Það voru aðallega reikningar og
heimboð. Hann ýtti þeim fyrri til hliðar en
leit á þau síðari — báðir flokkarnir voru hon-‘
um ógeðfeldir. Hann vildi lielzt af öllu eng-
in viðskifti hafa við aðra.
En það var ekki mögulegt- að forðast það.
Þá mundu allir segja, að hann væri alveg eyði-
lagður yfir hinu breytta ásigkomulagi sínu,
eg að liann liefði flúið í burt. En þetta vildi
hann ekki eiga á hættu. Hann hafði alt af
tékið forlögunum með ró, hve óþægileg sem þau
voru, og það ætlaði hann líka að gera nú. Það
var gagnslaust að sitja þannig og óska sér að
vera kominn aftur til Shorne Mills.
Hann lejt aftur yfir skrautlegu lieimboðs-
spjöldin, og valdi sér heimboð frá lafði North-
gate, sem var gömul vinkona hans/
Flestir af kunningjum hans mundu verða
þar til staðar, og það yrði gott tækifæri til að
sjá ásigkomulagið, og að þiggja hina meir eð^
minna hreinökilnu hluttekningu og með-
aumkun.
Þetta kvöld var indælt veður, og hann fór
gangandi til Northgate í G^isvenor Square. —
Hann var að hugsa um kvöldið þegar hann
sigldi með Nelly í Shorne Mills, og ljósin blik-
uðu á milli trjánna og stjörnurnar skinu á hin-
um dökkbláa himni. Honum fanst vera heilt
ár liðið síðan þetta kvöld, og hann sá ungu
stúlkuna eins1 greinilega og hún gengi við hlið
hans núna.
En andlit hennar hvarf þegar hann gekk
upp breiðu tröppuna og inn í björtu herbergin,
Shorne Mills sýndist honum langt f burt og alt
sem hann varð fyrir þar, fanst honum eins og
draumur, þegar lafði Northgate rétti honum
hendi sína og brosti til hans.
Hún var eldri en ^ann og góður kunningi
I ans, og heilsaði honum með spaugandi orðum,
sem innileg hluttekning fólst í.
“Það var vel gert af yður að vilja koma,”
sagði hún. ‘ ‘ Eg þorði ekki óhikað að búast við
yður, og Harrý veðjaði við mig um það, að þér
vilduð. ekki koma, en eg hafði sqmt sem áður
dálitla von um, að þér kæmuð. Var ekki spald-
ið, sem eg skrifaði, snoturt?”
“Jú, — þér veljið alt af fögur spjöld og
fögur orð,” svaraði Drake. Þessu var alveg
ómögulegt að neita.
Lávarður Northgate, sem var hinn áður-
nefndi “Harry”, kom til Drake og þrýsti hendi
hans hlýlega.
“Hveín ræfilinn ert þú að gera hér?”
spurði hann. ý‘Eg hélt að liú værir að flækj-
ast fram og aftur í Monkwell eða þar í nánd-
inni. Hvar hefir þú verið ? ’ ’
“í Devon og Sommerset,” svaraði Drake,
en mintist ekki á Shorne MilLs.
“Eg vildi að eg hefði verið með þér,” sagði
Northgate. “En skrifstofan hofir haldið mér
kyrrum hérna!” Hann tilheyrði Parlamentinu.
“Þar er alt af svo mikið rugl og ásigkomulag,
svo maður þráir að losna þaðan, koma út og
njóta ferska loftsins. Eg segi þér satt, að eg
vinn þar eins og svertingi, en fæ enga þöklc fyr-
ir. Ef það væri ekki vegna Lucy, þá hætti eg
við alla politik undir eins á morgun. l£n mér
qr ómögulegt að skilja hvers vegna hún er svo
glöð yfir því, að vera lokuð inni í bænum og
mása af hita ,í þessum steikjandi herbergjum,
og safna saman öllum þessum manneskjum —”
‘ ‘ Þú hefir alls ekki neinn frábærlega skarp-
an skilnig minn kæri Harry”, sagði kona hans
alúðlega.
“En eg er mjög þyrstur”, sagði Northgate
“og þrái að fara úr þessari stofu. Komdu með
inér inn í reykingaklefann og reyktu þar vindil
gamli vinur.”
Drake vissi að þessi orð þýddu í raun og
vern: ‘ ‘ Mér þýkir leitt þín vegna, vinur
minn,” og kinkaði kolli samþykkjandi.
“Þér eruð mjög hraustlegur, kæri Drake,”
sagði lafði Northgate, þegar maður hennar
rölti af stað og reyndi að dylja gei^pa. “Og
þér eruð alls ekki hryggur á svip.”
Drake yfti öxlum.
“Hvað ætti það að gagna? Þetta er auð-
vitað leiðinlegur viðburður fyrir mig, en kvört-
un óg stunur bæta ekki úr, því sem ekki er unt /
að breyta, verður maður að taka með ró.”
Lafði Nortligate kinkaði samþykkjandi til
þeirra. > v
“Eg vissi áð þér munduð taka því þannig,”
sagði hún. “Viljið þér ekki fara ofan til
Harry núna?”
“Ó, nei,” svaraði Drake bro'sandi, “eg
aúla að taka því öllu, eins og það er, undir eins
— það er ekki áform mitt að flýja frá því!”
Hann var einn af þeim mönnum sem flestir
þektu í London, og var alment í miklu afhaldi,
svo að flestir þeirra, sem til staðar voru þarna,
fundu til alvarlegrar hluttekningar með hon-
um, o gDrake fann að það var ekki eins slæmt
og hann hafði búist við.
Hallandi sér að veggnum við liliðina á stól,
þar sem stúlka ’sat sem hann þekti ekki og
hafði naumast litið á, féll hann í hugsanir yfir
þessu huggandi ásigkomulagi, en vaknaði af
þeim við að heyra stúlkuna segja:
“Má eg ómaka yður með því, að biðja yður
að fjarlægja þetta glas?”
Hann tók glasið og lét það á lítið hliðar-
borð, snéri sér svo að stúlkunni með skuldbund-
inni kurteisi. Hún var lítil og mjög lagleg
stúlka með mikið brúnt hár og fögur augu, sem
þrátt fyrir gljáa þeirra virtust ekkÞbera harð-
an svip.. Hann sá að hún var fallega klædd
og hafði nokkra óvanalega failega demanta.
Þeir blikuðu í hári hennar, á brjóstinu, um
úlnliðinn og á fingrunum.
Hann hafði aldrei séð hana áður, og fór að
hugsa um hver hún mundi vera.
“Eruð þér nýkominn utan af landi?”
spurði hún.
Framburður hennar sagði Drake hverrar
þjóðar hún væri. Ameriski framburðurinn á
vel við rödd mentaðs fólks, hann hefir söng-
hreim og er mjög aðlaðandi.
“Já,” svaraði Drake, “en hvernig vitið
þér það?”
“Andlit yðar og hendur eru svo brúnar,”
sagði hún blátt áfram. “En næstum allir
menn liérna eru alveg litarlausir. Eg gizka á
að það orsakist af því, að hér er svo litil sól og
loft í London. Fyrst dettur manni í hug, að
allar manneskjur séu veikar, en smátt og smátt
venst maður ^þesSu.”
Drake hafði gaman af þessu og fékk meiri
áhuga á ungu stúlkunni.
“Hafa þá mennirnir í Ameriku svo sterkan
lit?” spurði hann.
“Hvernig/vitið þér að eg er amerisk?”
spurði liún með dálítið undrandi svip, sem fór
henni vel. “Það er. máske framburður minn,
sem komið hefir^upp um mig. Það er leiðin--
legt. Eg hélt eg talaði ekki með slæmum
f ramburði. ’ ’
“Hvers #vegna þykir yður það svo leiðin-
inlegt?” spurði Drake. “Hann er miklu fall-
egri en framburður Londonarbúa,” sagði hann
brosandi. v
“Eg sagði ekki heldur að eg vildi skifta á
mínum framburði og þeirra,” svaraði hún
brosandi.
“Þér ættuð ekki að hafa skifti á honum og
neinum öðrum, ef mér er leyfilegt að segja
það.”
“Það er vingjarnlegt af yður að segja
þetta,” sagði hún. “En við eigum jafn bágt
með að losna við hann og lébarðinn við blett-
ina sína. Og í ,raun réttri — því ættum við
ekki að vera jafn hreykin yfir framburði okkar
og þið af ykkar?”
“Eg veit með vissu, að eg er ekki montinn ’
yfir mínum”, sagði Drake.
Hún brosti til hans yfir blævænginn sinn,
sem var skreyttur demöntum á handarhaldinu.
“Þér eruð látlausari en flestir aðrir Eng-
lendingar,” sagði hún.
“Ekki veit eg hvort þetta á að gleðja mig
eða ekki,” sagði Drake. “Erum við þá allir
svo þóttafullir af sjálfsáliti?”
“Nú, já, mér finst að þið séuð allir svo
nægðir með sjálfa ykkur,” svaraði hún. “Eg
þékki enga aðra þjóð,\sem er jafn sannfærð um
mannkosti sína, og áður en eg er búin að vera
hér lengi, verð eg líklega eins sannfærð og þeir
um það, að heimurinn er sérstaklega 'Sikapaður
. til ánægju og skemtana fyrir Englendinga.
Takið eftir því sein eg segi, að hann hefði get-
að verið skapaður fyrir betra1 fólk.M
“Þér talið mjög hörkulega,” sagði Drake.
“En minnist þess, að þér voruð enskar fyrir
fáum árum, og eruð það enn að vissu leyti.”
‘^Þér takið þessu mjög rólega,” sagði hún,
“betur en eg á skilið. t Eg ætlaði að reyna
hvort eg gæti gert yður reiðan.”
Drake starði undrandi á hana.
“Hvers vegna vilduð þér reyna að gera
mig reiðan?” spurði liann.
“Eg hefi nefnilega heyrt mikið talað um
yður,” svaraði hún, “og allar persónur, sem
um yður hafa talað, Jiafa sagt, að þér væruð
mjög bráðlyndur. Lafði Northgate hefir. til
dæmis fullyrt, að þér gætuð verið reglulegur
björn þegar þér vilduð.”
Drake brosti.
1T/• .. I • An* timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tcgundum, geirettur og al.-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
1 ------ Limitad --------------- — ...
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
Autornobile og Gas Tractor Sérfræðinga
verður meiri þörf en nokkru sinni áður í sögu þessa lands.
Hví ekki að búa sig undir tafarlaust? .
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L head, T head, I head, Valve in the head 8-6-4-2-1
Cylinder vólar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
magnsaðferðir. Vér höfum eínhig Automobile og Tractor
Garage, hvar >er getið fengið að njóta allra mögulegra æfínga.
Skóli vor er *a e>ni, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum
tímans. Vulcan.sing verksmiðja vor er talin að vera sú lang-
full'komnasta í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa oss og aðra um að kenslan er »ú rétta og sanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til
[>ess að skoða skóla vorn og áhöld.
GARBUTT M0T0R SCH00L, Ltd.
City Public Market Building.
CALGARY, ALTA.

—
Komið til 54 King Street
og ^koðið
Electric Washing Machine
Það borgar sig að leita upplýsinga
City Light & Power
54 King Street
Tii bænda er selja rjóma!
Vér getum nú boðið allra hæzta verð út í hönd fyrir rjóma
og greiðum allan kostnað, er af flutningnum leiðir. Vér leggj-
um oss í framkróka með að gera viðskiftavini vora ánægða;
eigum líka í vissum skilningi hægra með það, þar sem vér fá-
umst einungis við smjörgerð, og þrjátíu ára reynsla vor í þeirri
grein ætti að gefa bændum hvöt til þess að senda rjóma sinn
beint til
THE MANITOBA CREAMERY COMPANY, LIMITED
846 Sherbrooke Street
WINNIPEG - \ - - MANITOBA
A. McKay, framkvæmdarstjóri Meðmæli Bank of Toronto
“Þetta er vingjámlega sagt af lafði North-
gale.”
“Eg hefi heyrt svo mikið um yður, að eg
befi þráð að fá að sjá yður. Það er lávarður
Drake Selbie, sem eg tala við, er það ekki?”
“Það er nafn mitt,” sagði Drake.
“Bróðursonur Anglefords?”
Drake kinkaði.
Hún leit á hann, eins og hún vildi sjá hver
áhrif nafn föðurbróður hans hefði á hann; en
andlit, Drakes gat verið jafn hreyfingarlaust og
steinn, þegar hann vildi.
“Þekkið þér frænda minn?” spurði hann
kurteislega.
“Já, mjög vel,” svaraði hún, “eg farrn
hann þegar hann var í Afneriku; og kona hans
er góð vinkona mín. Þér þekkið hana auð-
vitað?”
“Mér þykir leitt að verða að segja, að eg
hefi enn ekki haft þáánægju að sjá liana,” sagði
Drake. VEg var ekki í borginni þegar lafðin
kom hingað ásamt manni sínum.”
“Nú einmitt það,” sagði stúlkan. “Eg
hefði máske ekki átt að minnast á hana?”
■ “Hvers vegna ekki?” sagði Drake.
“Ó, —” sagði hún hikandi — “eg veit að
gifting Anglefords hefir eyðilagt framtíðar út-
lit yðar. Það er eg neydd til að vita, þar eð
allar manneskjur í London tala um það!”
“Nú jæja — það hefir ekki verið neinn
gleðilegur viðburður fyrir mig,” sagði Drake,
“en það er engin ástæða til þess, að eg þoli
ek'ki að lieyra talað um frænda minn eða konu
hans.”
“Er yður ekki illa við hana?” spurði liún.
Þetta var blátt áfram persónuleg spurri-
ing, sérstaklega af ókunnugum gerð; en stúlk-
an var amerisk, með fagurt andlit og aðlaðandi
framkomu og svo mikla blíðu — næstum auð-
mjúka blíðu — í björtu, geislandi augunum,
svo Drake gat ekki orðið gramur við hana.
“AIls ekki — það segi eg yður satt,”
svaraði hann. “Frændi minn liafði heimild
til að gifta sig þegar hann vildi, og hverri sem
liana vildi.”