Lögberg - 07.10.1920, Blaðsíða 3

LÖGBBRU FIMTUDAGINN 7. OKTÓBER, 1920.
Bls. 3
Nelly
frá SKorne Mills.
Eftir Charles Garvice.
Hún vissi, að hún gat notað gamla kjólinn
sinn, og á kvöldin sat Drake og hofði á hana.
meðan hún var að láta nýja borða og lykkjur á
hann, og hann vissi, að hinar stúlkumar, þó þær
væri klæddar skrauti Sabas drotningar, myndu
ekki taka geisalana frá sinni stjörnu.
---------o--------
14. Kapítuli.
Að kvöldi þess fimtánda stóð Nelly fyrir
framan pegilinn, meðan hún var að ljúka við
búning sinn. Hún var afar glöð og vonaði að
heitmögur sinn yrði ánægður með sig. Allar
stúlkur skreyta sig fyrir ástmegi sína, til þess að
geðjast þeim. Svo ge'kk hún ðfan stigann.
Hún hafði lieyrt vagninn koma, sem hann
bað um lianda þeim, og fann hann bíðandi í
ganginum.
Hann leit á hana aðdáandi augum, því
liingað til hafði hann að eins séð hana í hvers-
dagsfatnaði, en í þessum nýja kjól var hún svo
fögur, að hann varð gagntekinn og ekki fær um
að koma upp nokkru orði.
“Nelly,” gat hann loksins stamað og rétti
hendurnar fram, en lét þær síga aftur. “Eg
mundi merja þig,” sagði hann að hálfu leyti í
spaugi og að hálfu leyti í alvöru. “Er þetta
kjóllinn, sem eg sá þig gera við ? Hann leit ekki
þannig út—”
“Nei, það get eg 'hugsað mér,” sagði hún
með gleðigeislandi augum yfir aðdáun hans.
“Þér hefir sýnst liann líkjast tusku! En lízt
þér vel á hann? Er hapn brúklegur?”
“Engin jafnast við þig,” sagði hann.
“Nell, engillinn minn — já, þú líkist sannarlega
engli í kvöld — þú gerir mig næstum hræddan,
góða — það er eins og eg skyldi sjá þig lyfta
vængjunum og fljúga frá mér.”
“Og — og hvað þú lítur alt öðru vísi út,”
sagði hún; þetta var í fyrsta skifti, sem hún sá
hann í sparifötum, og hún var svo hreykin yfir
fegurð hans og háa, hraustlega líkama. Stund-
um eru stúlkur glaðari yfir fegurð heitmogs
síns, en sinni eigin.
“Leyfðu mér að leggja þetta sjal um þig,”
sagði hann, og meðan hann gerði það, lyfti hún
höfðinu upp til að fá koss. “Og nú, góða,” hélt
hann áfram glaðlega, “krefst eg þess að fá
fyrsta dansinn, og svo eins marga og þú vilt
veita mér. Eg skal segja þér, Nell, að eg líð
voðalegar ltvalir, ef eg sé þig dansa með öðrum
manni.- Eg verð afbirýðissamur. ”
“Máske þér verði hlíft við þeim kvölum,”
sagði hún. “Eg verð líklega veggjaprýði, svo
þú verður að vorkenna mér.”
“Já, það er líklega útlit til þess,” svaraði
hann spaugandi. “Nell, þú ættir að vita, hve
hreykinn eg er af þér.”
A þessu augnabliki kom Diek út úr borð-
sofunni, og við að sjá Nelly hiröklaðist hann
að veggnum alveg hissa.
“Er þetta mögulegt — er þetta Elinor
Lorton? Þú lítur út eins og hefðarstúlka.
Kystu bróður þinn, Nell!”
Hann nálgaðist hana með framréttar hend-
nr, en hún hljóðaði hrœdd,
“Haltu honum kyrrum, Drake — hann
eyðileggur kjólinn minn. Diek, Dick — þú
vogar ekki—”
Dick benti til Dirake.
“Þú ert beðinn að snerta ekki við þessari
loftkendu persónu. Drake, hefir þú líka fengið
þessa aðvörun? En þannig er það í þessum
heimi. Einn fær leyfi til að kyssa þetta meist-
arasmíði, en annar má ekki snerta það. Hafið
þið ekkert hrósyrði um mig í nýju fötunum. Eg
vona að eg eyðileggi ekki hjarta neinnar stúlku,
því eg er ekki hæfur fyrir hjónaband. Eigum
við að aka til Maltbys samkomunnar eða standa
hér og urra?”
Þau stigu hlæjndi upp í vagninn, og meðan
þau óku áfram, hugsaði Drake um, hve mjög
hann hafði hatað allar samkomur í London, sem
hann tók þátt í. “Nell, mundu nú eftir, að þú
lofaðir mér fyrsta dansinum og eins mörgum
öðrum og þú vilt veita mér,” sagði hann, þegar
þau komu til The Grange.
Nokkrir aðrir vagnar komu um leið og þau
og þau gengu inn í dyraganginn með öðrum
gestum, svo lafði Maltby, vingjarnleg og bros-
andi, fékk að eins tíma til að bjóða þau velkom-
in með fáum orðum, og Drake hélt áfram með
Nelly við hlið sína.
Þegar þau komu inn, var dansinn að byrja;
hann leit í kring um sig, en sá engan sem hann
þekti, og Sir William hafði auk þess lieyrt nafn
hans rangt.
“Það gleður mig að sjá yður, ungfrú Lar-
ton. Ó, en hvað þér hafið stækkað. — Eg er
glaður >dir að kynnast yður, herra Yerney
Blake. Ég held eg íiafi .séð frænda yðar—”
Drake varð alveg hissa.
“ Sir Richard? — eða — vair það Sir Josef
Blake? Eg hitti hann í Shackorn—”
“Mér þykir leitt, að þetta eru ekki frænd-
ur mínir, Sir William,” sagið Drake.
“Ekki? Það er þó sama nafnið; en það
eru fleiri, sem heita þessu nafni. Nú, svo þér
ætlið að fara burt með stjörnuna frá Shome
Mills? Gæfuríki maður!”
Drake laut niður að Nelly, lagði handlegg-
inn um hana og byrjaði að dansa. Hann varð
mjög undrandi yfir því, hve vel hún dansaði.
ájálfur var hann ágætur dansari, en hann mundi
ekki eftir að hafa dansað við jafn lipra og lið-
uga dansmey.
“Gengur okkuir ekki allvel að dansa?”
hvíslaði hún. ‘ ‘ Ó, Drake, eg var svo hrædd um,
að eg kynni ekki að dansa — þetta er fyrsti
dansleikurinn minn. — Þú hefir dansað svo oft
og þú dansar svo ágætlega. Þetta er ekki fyrsti
dansleikurinn þinn.”
Hann leit í augu hennar.
“Hver ætti ekki að geta dansað við þig,
Nell?,’ sagði hann.
Hún tók fastara um hönd hans og lokaði
augunum með ánægðu brosi.
“Ó, eg vildi að þetta samkomulag endaði
aldrei,” hugsaði hann, og að enginn annar mað-
ur beiddi hana um dans.
Valsinn endaði því ver bráðlega, og þegar
Drake leiddi an aag stól, kom ungi Maltby til
hennar með tvo menn.
Drake skrifaði nafn sitt við nokkra dansa
og varð svo að afhenda hana næsta dansmanni;
en fór sjálfur að leita sér að dansmeyju.
Lafði.Maltby kynti hann ungri stúlku, dótt-
ur eins af jareðigendunum í nágrenninu, fjör-
legri og hraustlegri stúlku.
“En hvað það var yndisleg stúlka, sem
þér dönsuðuð við,” sagði hún, þegar þau döns-
nðu af stað.
“Menn segja, að stúlkur hrósi aldrei hver
annari,” sagði hann.
“ Trúið þér því?” sagði hún. “Mér þykir
vænt um að sjá fagrar stúlkur, og eg hlakkaði
til að koma hingað af því, að hingað á að koma
fögur stúlka frá London í kvöld.”
“Hver er hún?” spurði hann.
“Eg man ekki nafn hennar,” svaraði stúlk-
an. “En það er sagt, að hún sé mjög fögur.”
“Ó, Nelly er eins góð og 'liún er fögur,”
svaraði hann og hló, af því hann vissi live þýð-
ingarmikil þessi orð voru.
“Ó, er það? Það vissi eg ekki,” sagði hún
brosandi. “En hve glaður þér hljótið að
vera. ’ ’
“Það er eg,” sagði Drake.
“Viljið þér kynna mig henni að þessum
dansi búnum,-” sagði Drake.
“Með ánægju,” sagði Drake.
En hann gat ekki kynt þær sökum þess, að
dansmaður hennar við næsta dans fór strax á
stað með hana.
Hún dansaði við herforingja frá setuliðs-
bænum og skemti sér sjáanlega mjög vel. Drake
liafði yndi af að horfa á hana og hugsaði, að sér
væri sannur heiður að henni sem konu sinni,
hvar sem væri. Hann vildi verja öllu lífi sínu
til að gleðja hana og vernda fyrir hinu illa.
“Eigið þér heima í þessu liúsi, hr. Blake?”
Það var Sir William sem ávarpaði hann.
Hann vissi aldrei neitt um gesti hússins, og það
kom oft fyrir, að gestir voru þar í tvær vikur,
án þess hann vissi að þeir svæfu undir hans
eigin þaki.
“Ekki? Þá bið eg afsökunar. Mig langar
til að sýna yður Hereford kýrnar mínar á morg-
un. Það eru þær fegurstu skepnur, sem eg hefi
séð. En þér hafið máske ekki gaman af að
skoða skepnur?”
“Jú,” svarði Drake vingjarnlega. “Sér-
hver maður ætti að hafa ánægju af kúm og hest-
um. Eg hefi sjálfur haft dálítið að gera með
hesta. Mér skal vera ánægja að koma hingað
snemma í fynramálið, ef 'þér lefyið það.”
“Já, komið þér og komið snemma, því eg
verð að fara til bæjarins á morgun, og verð að
fara af stað klukkan 10. Viljið þér ekki koma
til morgunverðar klukkan 9?”
“Kæra þökk,” svaraði Drake. “Það skal
vera mér ánægja. ”
Lafði Maltby kom nú til þeirra, með kvíða-
svip á vingjarnlega andlitinu sínu.
“Eg skil ekki, hvað orðið er af vinum okk-
ar frá Chesney, William,” sagði hún. “Eg
bjóst nú ekki við þeim snemma, en nú er orðið
framorðið. Vona að ekkert óhapp hafi komið
fyrir þá—”
“Nei, alls ekki,” svaraði hann glaðlega.
“Þeir hafa neytt góðs dagverðar og ekki nent
að hreyfa sig strax. Hugsaðu ekki um þá. Eig-
um við ekki að fara inn og reykja vindil, hr.
Blake?”
Drake leit til Nelly og hún til hans og þau
skiftust á brosum; svo gekk hann með William
inn í reykingaklefann. Þeir voru naumast
hálfnaðir með vindlana og töluðu um nautgripi
og hesta, þegar Drake heyrði vagn koma akandi.*
“Það eru líklega gestirnir frá Chesney,”
sagði Sir William og hélt áfram rólegur að lýsa
nautgripahjörð sinni.
Nelly var nýhætt að dansa, þegar hún sá
lafði Maltby ganga hröðum fetum yfir gólfið,
til þess að taka á móti gestunum, tveimur stúlk-
um og tveimur mönnum, sem komu. Koma
þeirra inn í salinn vakti mikla geðshræringu,
jafnvel Nelly varð mjög forvitin. Hún hélt
sig ekki hafa séð jafn fgara stúlku og eins fall-
ega klædda og önnur þeirra var.
“Ó, hve fögur!” sagði hún ósjálfrátt, án
þess að vita að hún talaði hátt.
Maðurinn sem sat við hlið hennar, brosti.
“Eins fögur og máluð mynd — er það
ekki?” sagði hann. “Hún minnir mig á eina
mynd í fullri stærð í Hampton Court.”
“Það veit eg ekki,” svaraði Nelly. “Eg
hefi aldrei komið þangað.”
‘ ‘ En þegar þér sjáið þær, mun yður virðast
þessi samlíking léleg — því engin þeirra er jafn
fögur og lafði Luce. ’ ’
“Hvað heitir hún?” surði Nelly, sem ekki
heyrði nafnið.
Hann heyrði ekki þessa spurningu, því að
hljóðfæraslátturinn var byrjaður aftur; hann
hneigði sig og gekk burt til næstu stúlku. Nelly
sá að lafði Maltby þekti ekki fögru stúlkuna,
því hún kynti þær hvora annari. Nelly starði
á hana eins og menn stara á eitthvað nýtt og
merkilegt.
Nelly var ráðin fyrir þennan dans, en dans-
maður hennar kom ekki og það þótti henni vænt
um, því hún vildi fegin hvíla sig. Hún gekk að
glugganum, ,sem einhver hafði opnað, og leit út.
Ef eg læðist nú út, hugsaði hún, þá saknar
Drake mín, þegar hann kemur aftur inn í sal-
inn, og hann mUn gruna, að eg hefi farið út og
kemur svo út að leita mín — og iþá getum við
fengið fáein augnablik út af fyrir okkur — það
væri indælt.
Hún læddist út í sólbifgið og hallaðist upp
eð handriðinu um leið og hún leit upp til stjarn-
anna, og svo leit hún yfir landsvæðið og sá
glitrandi ljósin, sem sýndu henni hvar Thorne
Mills var á milli trjánna.
Nelly þráði komu Drakes út til sín, og þeg-
ar hún heyrði dyrnar opnaðar, sneri hún sér
við með von um komu hans. En í stað hans kom
fagra stúlkan frá London og fylgdarkona
hennar.
Vonbrigði liennar voru svo mikil, að þau
gerðu hana ráðalausa eitt. augnablik. Til þess
að þær sæi hana ekki einsámla hér úti, flúði hún
í fjarlægasta horn hjallans, og settist á bekk
hjá marmaralíkneski af Pan, sem huldi hana
að mestu leyti, og þó hún skammaðist sín fyrir
að fela sig hér, ásetti hún sór samt að vera kyr,
þangað til þær færi inn aftur, eða Drake kæmi
út, svo liún gæti kallað til hans.
Lafði Luce hallaði sér að handriðinu á
sama stað og Nelly hafði gert, leit upp til
stjarnanna og geispaði.
“Mé'r þykir leitt, að þú ert komin hingað,
góða Luce,” sagði lafði Chesney hlæjandi. “Eg
þekki þig svo vel og veit livað þessi geispi
þýðir. ’ ’
“Þetta er hiæðilega leiðinlegt, finst þér
það ekki?” sagði Luce lágt.
“En Luce, eg sagði þér að þetta yrði leið-
inlegt. Við hvgrju bjóst þú. Þessar góðu
manneskjur lifa fyrir utan heiminn. Þær eru
eins elskulegar og nokkur getur verið, en þær
geta ekki veitt þér þá skemtun, sem þú kant bezt
við. Mér þykir leitt, að þú komst hingað, en þú
manst, að eg varaði þig við iþessu.”
“Já, eg man það,” svaraði Luce.
“Og mér sýndist þór leiQast svo mikið, að
eg hélt að þetta samtal kynni að fjörga þig
dálítið.”
“Mér leiðist ekki, — en það er annað, sem
eg er leið yfir — mjög gröm við sjálfa mig yf-
ir,” sagði Luce. “Það er maður alt af, þegar
maður hefir breytt heimskulega. ”
“Þú gerðir að eins það, sem þú áleizt bezt
og réttast, góða stúlka fiaín.”
“Ó, mér hefir alt af fundist þetta ófullkom-
in og leiðinleg huggun,” sagði Luce. “Og fólk
kemur aldrei með slíka huggun, nema maður
hafi breytt heimskulega. ’
“En bæði eg og aðrir álíta, að þú hafir
breytt hyggilega undir kringumstæðunum sem
þá voru. Hann gat ekki búist við því, að þú
giftist fátækum manni, og það var ekki þér að
kenna, að ásigkomulagið hafði breyzt, — og ef
þú að eins hefðir beðið—” |
Lafði Luce hreyfði sig óþolinmóðlega.
“Já, ef eg að eins hefði beðið,” sagði hún
með blandinni sorg og reiði. “En í það skifti
var það hepni, að eg mætti honum.”
Nú va<rð lítil þögn. Nelly varð þungt í
skapi yfir því að vera óboðinn áhevrandi þessa
eínkamáls.
“Hann hefir auðvitað orðið mjög hrygg-
ur,” sagði lafði Chesney.
“Auðvitað,” svaraði Luce. “Honum þótti
mjög vænt um mig — hvers annars vegna hefði
hann átt að biðja mig að giftast sér? En þú
hefðir ekki þurft að spyrja um þetta, ef þú
hefðir séð hann þann dag, sem eg rauf trúlof-
anina. Eg hefi aldrei séð nokknrn mann eins
ógæfusaman. Það gerði mig næstum veika.”
“Ástin hefir þá ekki eingöngu verið annars
vegar, góða Luce mín?” sagði lafði Chesney.
Luce ypti öxlum samþykkjandi.
“Hvar átti þessi aðskilnaður sér stað?”
spurði lafði Chesney.
“Hérna,” svaraði Luce.
‘ ‘ Hérna ? ’ ’
“Já,” hér í nándinni, hjá litlu fiskimanna-
þorpi — eg man ekki nafnið — það var eitt-
hvað með Mills.” •
“Ó, þú átt við Shorne Mills.”
Nelly varð þyngra og þyngra í skapi, samt
vaknaði sterkur grunur hjá henni. Það var ein-
kennilegt að heyra, að jafn skáldlegur viðburð-
ur hefði átt sér stað í Shorne Mills.
“Skipið sigldi óvænt inn á höfnina þar,”
sagði Luce. “Eg vildi ekki fara í land, en
Archie neyddi mig til þess. Við klifruðum upp
bratta brekku og eg neitaði að síðustu að fara
longra. Ilitt fólkið hélt áfram, en eg gekk inn í
einskonar gil til að hvíla mig — og þar fann eg
Drake. ’ ’
“Fyrst furðaði Nelly sig ekki á því, að það
var nafn unnusta hennar, sem nefnt var, en
svo áttaði hún sig á því að það var hans nafn.
Hana grunaði alls ekki, að þessir tveir menn,
sem hétu sama nafni, væri einn og sami maður-
inn, henni fanst það að eins undarlegt, að það
skyldu vera tveir menn með nafninu Drake í
Shorne Mills. '
“Eg get hugsað mér þennan viðburð,”
sagði lafði Chesney, “og eg skil tilfinningar
þínar. En Luce, er það alveg vonlaust?”
Lafði Luce hló beiskjulega.
“Þú þekkir ekki Drake,” svaraði Luce.
S.vo varð stutt þögn. Aftur hélt Luce áfram
hugsandi: “Og þó — stundum held eg, að eg
geti náð honum aftur. Honum þótti vænt um
mig — þetta hefir næstum eyðilagt hann. Já—
stundum finst mér, að ef eg gæti fengið hann
fyrir sjálfa mig í svo sem tíu mínútur, þá mudni
alt lagast aftur.”
“Veizt þú ekki hvar hann er?”
“Nei, hann og frændi hans hafa orðið ó-
sáttir, og svo hvarf hann. Það er sennilegast,
að hann hafi farið til einhverra útlanda.”
MjI* „ timbur, fjalviður af ölhim
nýjar vorubirgöir tegundum, geirettur og al»-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
------------------- Llmited------------------
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
Automobile og Gas Tractor Sérfræðinga
verður meiri þörf en nokkru sinni áður í sögu þessa lands.
Hví ekki að húa sig undir t-afarlaust?
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L head, T head, I head, Vahre in the foead 8-6-4-2-1
Cylinder vólar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
magnsaðferðir. Vér höfum einnig Automobile og Tractor
Garage, hvar oér getið fengið að njóta allra mögulegra æfinga.
Skóli vor er sa eini, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum
tímans. Vulcanízing verksmiðja vor er talin að vera sú lang-
fullkomnaista í Canada á allan foátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa oss og aðra um að toenslan er sú rétta og sanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til
þess að skoða skóla vorn og áhöld.
GARBUTT M0T0R SCH00L, Ltd.
City Public Market Building. CALGARY, ALTA.
Komið til í)4 King Street
og skoðið
Electric Washing Machine
Það borgar sig að leita upplýsinga
Cíty Light & Power
54 King Street
___ <
■' ■ —m" —" ■■ ' *
v‘Já, það er ekki ólíklegt,” svaraði lafði
Chesney alvarleg. “Maður getuir aldrei vitað,
upp á hverju maður finnur undir slíkum kring-
umstæðum. Þeir eru flestir harla uudarlegir.”
“Þú átt við, að hann í örvilnan sinni tæki
upp á því að giftast svertingjastúlku, eða
hvítri og rauðri bóndadóttur?” sagði Luce með
lágum háðshlátri. “Þú þekkir ekki Drake;
hann mundi aldrei giftast stúlku í lægri stöðu
en hans sjálfs. Ef eg væri ekki hrædd um að
sýnast sjálfelsk, þá mundi eg segja, að hann
hefði þekt mig of lengi og elskað mig of heitt til
þess að — en við skulum ekki tala meira um
þetta. Máske forlögin sendi mér hann aftur;
ef þau gera það ekki, þá skal eg reyna að ná
honum aftur, ef ekki—” hún stundi og ypti
öxlum. “ó, hve mig langar til að eiga smá-
vindil. ’ ’
“Góða Luce mín, þú skalt fá einn,” svar-
aði lafði Chesney hlæjandi. “Eg veit hvar
reykingaherbergið er og eg skal sækja einn
handa þér, góða stúlka.”
Hún gekk inn og Nelly stóð upp. Hún gat
eklri verið þarna lengur — hún hugsaði um,
hvort hún ætti að segja þessari stúlku, að hún
hefði óviljandi verið áheyrandi samtals hennar
og lafði Chesney, og biðja hana fyrirgefningar.
En í sama bili og hún hugsaði um þetta, kom
maður út úr dyrunum. Það var Drake, og hún
varð yfirburða glöð.
“Ert það þú?” sagði hann, þegar hann sá
kvenmann halla sér fram á handriðið.
Lafði Luce sneri sér við, og birtan féll á
anjllit hennar; hann hopaði á hæli og starði á
hana.
“Luce!” sagði hann með lágri rödd.
Hún stóð jafn hreyfingarlans og lfkneskin
litla stund. Önnur stúlka hefði hrokkið við og
hrópað hátt af gleði og viðbrigðum með geisl-
andi augum. Svo rétti hún báðar hendurnar
að honum og sagði lágt:
“Drake! Guði sé lóf!”
15. Kapituli.
Líklega hefir hún aldrei á æfi sinni sagt
“guði sé lof” með meiri fjálgleik en nú. Því
henni hefir fundist, að fonsjónin veitti sér mikla
náð með því að senda hann til hennar. Við á-
lítum öll, að forsjónin beri meiri umhyggju fyr-
ir okkur en nokkurum öðrum.
Drake stóð stundarkorn og horfði undrandi
á hana, svo tók hann hendur hennar. Hvað ann-
að gat hann? Þau höfðu komið sér saman um
að mætast sem kunningjar og vinir, og þess
vegna tók hann hendur hennar brosandi.
“Að hugsa sér, að eg skyldi finna þig
hérna! Hvernig atvikast það, að þú ert hér,
Drake?” spurði hún.
Hún talaði jafn kunnuglega til hans og
hún hafði áður gert.
“Eg get gert þér sömu spurninguna, Luce,”
svaraði hann alvarlegur, og notaði gamla, al-
úðlega viðmótið.