Lögberg - 09.12.1920, Blaðsíða 3

LOOBBRli FIMTUDAGINN 9. DESEMBER 1920.
Bls. S
Nelly
frá Shorne Mills.
Eftir Charles Garvice.
Hann tók það úr linappaigatinu hálf hissa
rétti henni það, óskaði henni góðrar nætur og
fór. Hann stóð kyr við dyrnar og leit til lafði
Wolfer, sem liíka leit til hanis, og svo fór hann.
Nelly ætlaði að láta <blómið á bo.rðið, en
þar eð hún var hugsandi stakk hún því í kjól-
brjústið sitt. Um leið og hún gekk yfir gólfið
til gestanna, sem ætluðu að fara, kom lávarður
Wolfer til hennar.
“Eg geng inn í lestrarstofuna og sé máske
ckiki Ikonu mína, áður en eg fer út; viljið þér
gjöra isvo vel að segja henni, að eg voni að hún
rfaíi ekki á samkomur í kvöldf Mér sýnist hún
svo þreytuleg, sýnist yður það eklki líka?”
Rödd hanis var þrungin af kvíða, og svip-
urinn svo órólegur og hryggur, þegar hann
leit til konu sinnar, isem talaði hátt og fjörlega,
að Nelly kendi í brjóst um hann. Það var eins
og henni birtist alt í einu hve heitt hann elskaði
þhssa stúiku, isem var kona hans að nafninu,
en virtist þó vera honum svo fjarlæg.
“ Já, eg skal segja henni það,” sagði Nelly.
Eg er viss um að hún fer ekki út, þegar þér
viljið það ekki.”
Hann brosti beiskjulega, og um leið og hans
vanalega kalda dulgirni yfirgaf hann í þetta
eina skifti, sagði hann næstum hryggur:
“Haldið þér að liún taki svo mikið til-
lit til tilfinninga minna?”
“Hvers vegna — já auðvitað —” stamaði
hún.
Ilann ibrosti eins beiskjulega o>g hann hafði
talað; svo breyttist svipur hans skyndilega,
þegar honum varð litið á blómið á brjósti henn-
ar-
“Hvernig hafið þér fengið þetta blóm? —
Iiver —” spurði hann næstum hörkulega.
Nel'ly blóðroðnaði, svo skammaðist hún
sín yfir roðanum og hló.
“Sir Arohie Walbrooke gaf mér það,”
sagði hún.
Lávarðurinn leit undrandi til hennar sem
svo varð rannsakandi tillit, er ko<m Nelly til að
roðna aftur. En hún sagði ekkert, og lávarð-
urinn hélt áfram í djúpum hugsunum með hend-
umar fyrir aftan baikið og höfuðið beygt nið*
ur á brjóstiðí
Þegar síðustu gestirnir voru farnir, gekk
lafði Wolfer til lierbergis síns. Nelly stóð í,
miðjum tóma salnum og leit í kringum sig hálf *
hrygg — með þeirri tilfinningu sem við köllum
hugboð.
Ófróö og óreynd eins og hún var, gat hún
ekki varist því að sjá, að hvorki lávarðurinn
né kona hans voru ánægð og að alt það starf,
sem að þau tóku sér á hendur, og skemtanir,
sem þau stofnuðu eða tóku þátt í, gerðu þau
enn þá óánægðari. Henni þótti vænt um þau
bæðir sérstaklega um lafði Wolfer, og' henni
sámaði að sjá, að hún reyndi að dylja sorg sína
undir grímu gleðinnar. Þegar Nelly varð
litið á hvíta blómið, fékk hún óljósan grun um
hættuna, sem yfir lafði Wolfer var svífandi,
cn hún hrinti þessari voðalegu hugsun frá sér,
hún vildi ekki láta bana festa rætur í huga
sínum.
Stundum hafði hún tíðkað að fara upp til
lafðinnar, þegar hún dró sig í hlé til að livíla
sig, og þcgar hún nú mundi eftir skilaboðum
lávarðarins, gekk hún upp stigann og barði að
dyram lafðinnar.
Veikluleg rödd bað hana að koma inn,
Nelly gekk inn og fanndafðina sitjandi í lágum
stól fyrir framan eldinn. Hún var ein, og það
var eitthvað við þessa samanhnignu, að því er
virtist, frjósandi persónu, sem vakti meðaumk-
un Nellys. Hún gekk yfir gólfið og laut niður
að lafðinni.
“Emð þér veikar eða aðeins þreyttar?”
spurði hún mjög alúðlega.
Lafði Wolfer hrökk við og leit á hana, og
Nelly sá að andlit hennar var hvítt og kvala-
legt.
“Eruð það þér?” sagði Ihún. “Eg hélt
það væri 'hún Wardell, þeman mín — já eg er
þreytt.”
“Lávarður Wolfer bað mig að segja yð-
ur, að þér mættuð ómögulega fara út í kvöld.
Bonum sýndist þér vera sv'o'þreytnleg,” sagði
Nelly. /
Lafði Wolfer starði á eldinn, og varir
hennar hrukkuðust kaldranalega.
“Hann er mjög umhyggjusamur,” sagði
hún. “Yfihburða umhyggjusamur. Maður
ma næstum ætla að honpm sé ekki sama, hvort
eg er þreytt eða ekki — er það ekki Nelly?”
“Hvers vegna segið þér þetta svo beiskju-
lega,” sagði Nelly lágt. “Auðvitað hugsar
hann um það. Hann er alt af svo vingjarn-
legur og nærgætinn. ”
Lafði Wolfer stóð snögglega upp, liló
hörkulega og fór að ganga um gólf.
“Hann skeytir ekki hið minsta um það,”
sagði húh afar hörkulega. “Hvérs vegna
komuð þér hingað í kvöld? Eg vildi að þér
hefðuð ekki komið; eg vildi helzt vera einsöm-
ul. Nei farið þér ekki, fyrst þér eruð komn-
ar,” því Nelly gekk til dyra. Hún snéri við
og lagði hendi sína á handlegg ])essarar ógæfu-
sömu konu.
“Viljið þér ekki segja mór hvað að er?”
sagði hún.
Lafði Wolfer hætti göngunni og hné aftur
niður í lóga stólinn.
“Eg get máske gert það!” sagði hún og
hló hörkulega. “Það getur máske orðið gagn-
legt fyrir yður, sem aðvarandi dæmi. Ó, Nelly,
við skulum þúast — vilt þú það ekki? Eg
þarfnast vinstúlku. — Þökk fyrir Nell! — Þri
ert ung og saklaus, en þú hefir blotið að sjá hve
ógæfusöm eg er. Nell, þú ert ekki eingöngu
ung og saklaus, en þú ert fögur. Þú hefir alt
lífið fyrir framan þig — þú, líka þú verður að
velja forlög þín — því við veljunn þau sjálfar.
Eyðilegðu ekki líf þitt, eins og eg he^i eyðilagt
mitt, giftu þig ekki manni, sem ekki elskar
þig — eins og eg hefi gert.”
“Uss, uss!” sagði Nelly skelkuð. “Þér
skjátlar algerlega.”
Lafði Wolfer hló beiskjulega.
“Eg hefi nú þegar sagt svo mikið, að eg
vil helzt segja þér alt,” sagði hún og yfti öxl-
um. “Þetta var skynsamleg gifting. Við
— foreldrar mínir voru — fátækir, og þetta
var góður ráðahagur fyrir mig. Það var alls
ekki talað um ást — alls ekki!” Hún hló aftur
þeim hlátri, sem kom Nelly til að hrökkva við.
“Þetta var blátt áfram verzlun. Slíkar verzl-
anir eiga sér stað á hverjum degi á giftinga-
markaðinum okkar. Eg var eins saklaus og
þú, Nelly. _Alt ytra skrautið, nafnbótin, staðan,
stóra 'húsið, auðurinn — alt þetta vilti mér sjón.
Eg hélt að eg yrði ónægð og glöð. Aðrar ung-
ar stúlkur höfðn gert það sama og eg, og þær
voru ga?furíkar — að því er scið verður. En
eg hlýt að vera öðruvísi en þær. Eg varð
þreytt og leið á öllu þessu — af nafnbótinni,
stóra fallega liúsinu, af demöntunum og öllu,
áður en liðinn var mánuður. Eg þráði eitt-
hvað annað, eg vissi ekki hvað það var — ó jú,
eg vissi það! Eg vissi það! Eg þráði ást —
þráði það, sem allir hæðast og hlægja að.” .
Hún kreisti hendumar fast saman og laut
niður að eldinum, og Nelly féll ó kné við hlið
hennar, föl og í ákafri geðshræringu, án þess
“Um stund revndi eg að umlbera þetta,
að lifa þessu þreytandi, tóma lífi, en að lokum
gat eg ekki þolað það — og leitaði sefunar og
skemtana í heiminum fyrir utan mitt eigið
heimili. , Menn álitu mig hygna og gáfaða.
Eg gat skrifað og talað — og svo fleygði eg
mér inn í kvennréttinda hreyfinguna og varð
framfara kona,” Hún hló aiftur. “Eg var
hafin til skýjanna, lirósað og smjaðrað, og eg
fann hve heimskulegt þetta var. En mér
fanst það vera eina ráðið, til þess að geta
gleymt sjálfri mér og þrælkun minni. Það var
að 'minsta kosti afsökun fyrir mig til að fara
út úr húsinu, til þess að ama ekki þeim manni,
sem hafði keypt mig, með nærveru minni —
bann, sem að eins leit á mig sem þá persónu,
er stjórna átti heimili hans, taka ó móti gestum
lians og leika hið nauðsynlega hlutverk í lians
opinbera lífi.” • v
“Ó nei— nei— þér §kjátlar — þú lítur al-
veg öfugt á þetta,” sagði Nelly alvarleg.
En lafði.Wolfer virtist ekki hafa heyrt orð
hennar.
“Eg liefði átt að vita að þetta mundi ekki
hjálpa mér til lengdar. Og nú er úti um það —
nú verður það að taka enda — eg þoli ekki þe£ta
líf lengur. Eg get ekki — get ekki — og vil
'ekki. Eg hefi að eins eitt líf —”
“'Ó, þegiðu — þegiðu,” bað Nelly. “Þú
lítur alveg öfugt á þetta — eg veit það — eg
er viss um það! Þú heldur að hann skeyti
ekki uim/þig. En hann gerir það — hann ger-
ir það. Ef þú hefðir séð andlit hans í kvöld
hefðir lieyrt rödd hans —”
Lafði Wolfer leit hálfspyrjandi, hálf kvíð-
andi á hana, svo hristi hún höfuðið og brosti
beiskjulega.
“Nei, mér skjátlar ekki,” sagði liún. “Nú
veit eg hvað ást er — loksins! Hún bendir
mér — eg hefi veitt henni mótstöðu — guð veit
eg hefi barist hart á móti henni — eg liefi ýtt
henni frá mér með báðum höndum, en kjarkur
minn hefir brugðist mér núna og—”
Nelly greip handlegg hennar og hristi
hann.
“Ó, við hvað áttu?” spurði hún með vakn-
andi kvíða.
Lafði Wolfer hrökk við, og losaði sig með
hægð úr greipum Nellys.
“Eg — eg held það sé þín nálægð hérna,
sem hefir komið mér til að efast og hika v— sem
liefir komið mér til að sjá alvöruna í því, sem
eg vii gera. 1 hvert skifti sem eg lít á þig og
heyri þig tala, minnist eg þess, að eg var einu
sinni jafn saklaus og þú. En nú get eg ekki
beðið lengur; eg varð að taka áform mitt, og nú
liefi eg gert það. ” ^
Hún stóð upp og byrgði andlitið með hönd-
unum sínum fáar sekundur; svo lét hún þær
siga niður og sagði andvarpandi með uppgerð-
arbrosi:
“Farðu nú, Nell. Eg vildi að-eg hefði
ekki sagt eins mikið og eg hefi gert — en hver
getur veitt þínu göfuga, blíða hjarta mót-
stöðu?”
“Hvað er það, sem þú hefir áformað að
gera?” spurði Nelly afar lágt.
Lafðin blóðroðnaði fyrst, en svo hvarf roð-
inn smátt og smátt og andlit hennar varð aft-
ur fölt og þreytulegt.
“Eg get ekki sagt þér það, Nell,” svara^i
hún. “Þú færð að vita það nógu snemma.
Og þegar þú færð að vita það, þá máttu ekki
hugsa of illa um mig þú verður að minnast þess,
live mjög eg hefi þjáðst, hve hart og óþjált líf
i mitt liefir verið — hve nijög eg hefi þráð eitt
cinasta ástríkt orð, eitt einasta ástríkt augna-
tillit — að eg hefi barist á móti forlögum mín-
um, og að eins lótið undan, af því eg gat ekki
þolað þetta lengur? Ó, farðu nú, Nell —” ,
“Leyfðu mér að vera hjá þér í nótt! Eg '
get sofið á legubekknum — eða á stólnum við
lilið þína —” bað Nelly kvíðandi, en með inni-
legri samhygð. “Eg veit að þú hefir alger--
lega rangt fyrir þér. Eg vildi að eg gæti sann-
fært þig! Eg vildi að eg gæti sagt þér hvað
c-g só í a^ugum lávarðar Wolfers þegar liann
surði eftir þér í kvöld —”
Lafði Wolfer hristi höfuðið.
“Það er þér sem skjátlar,” sagði hún, og
nú er það of seint. Nell, þú skalt ekki vera
hjá mér. Eg hefði ekki átt að segja svona
mikið, Nell; gleymdu ekki mér og minni ógæfu,
og láttu hana vera sem aðvörun fyrir þig, ef þér
nokkru sinni kæmi til hugar að giftast manni,
sem ekki elskar þig og sem þú ekki elskar. En
nú verður þú að fara Nell. Eg er svo 'þreytt.”
Nelly gekk til hennar, lagði handlegg sinn
um háls hennar og vildi kyssa hana, en lafðin
ýtti henni blíðlega frá sér og snéri andlitinu
frá henni.
“Nei, kystu mig ekki,” sagði hún lágt.
“Þú munt bráðum gleðjast yfir því að þú
gerðir það ekki. Hinkraðu við — fáðu mér
blómið,” sagði hún og rétti ihendina eftir því,
en snéri ávalt andlitinu frá Nelly.
Nelly hrökk við; liún sleit blómið frá
brjósti sínu, eins og það væri eitrað, og fleygði
því í eldinn; lafðin yifti öxlum kæruleysislfga,
snéri sér við og horfði á blómið brenna. Nelly
stundi og gekk út.
Hvað átti hún að gera ? Hún vissi að vin-
kona sín stóð á barmi hyldýpis; en hvernig
átti hún — Nelly — að frelsa hana og hindra
hana frá falli?
A leiðinni upp til herbergis síns heyrði
hún fótatak í ganginum, laut yfir brjóstriðið
og sá lávarðinn ganga frá lestrarherberginu inn
í dagstofuna. Henn datt í liug að fara ofan
og segja honum — hvað? Hvemig gat hún
sagt honum það? Hún þorði það ekki?
Lávarður Wolfer gekk inn í dagstofuna,
stóð kyr við eldinn og starði á liann þunglynd-
islega. Hann hugsaði um blómið, sem hann
sá fyrst hjá konu sinni, svo lijá Sir Arehie og
seinast hjá Nelly. Hann luigsaði líka um roða
og geðshræringu ungu stúlkunnar, þegar hann
spurði hana hvar hún hefði fengið það. Hann
þekti Sir Arehie, þekti hann og hans líf betur,
en Sir Archie grunaði. Þessi maðui: var al-
-mennur siðleysingi; hann gat ekki elskað al-
varlega, var jafn hverfull og vindurinn. Skyldi
hann hafa fest augnabliks ást á Nelly? Það er
ótrúlegt, en þó getur það verið; því þótt Sir
Archie hafi daðrað við konu í marga mánuði,
gat hann auðvitað alt í einu farið að ,daðra við
aðra, sem bæði var yngri og fegurri.
Lávarður Wolfer stundi og gekk inn í hlið-
arklofann, þar fór hann ósjálfrátt að flytja ým-
islegt til á skrifborðinu. Svo kom liann auga
á bókina, *sem lá á blómakerinu, hamTtók hana
hugsunarlaust til að láta hana í sitt pláss í
skápnnm, en opnaði hana ó leiðinni og þá datt
úr henn pappírsmiði á gólfið, hann tók hann
upp og las það, sem á hann var skrifað, stóð
svo hreyfingarlaus með skjólfandi varir og
horfði á gólfið.
Hve lerigi liann stóð þannig, vissi hann
ekki, en hrökk við þegar liann heyrði fótatak.
Hann lagði miðann aftur innan f'bókina og lét
hana á bíómakerið, svo flýtti hann sér á bak við
dyratjaldið.
Hann bjóst við að sjá konu sína koma, en
í stað hennar sá hann Nellv ganga að blóma-
ikerinu. Hún var föl og kvíðandi á svip og
leit í kringum sig. Svo opnaði hún bókina,
tók 'blaðið og las það sem skrifað var á því.
Hann sá andlit hennar blóðroðna og svo fölna,
og hún studdi sig við borðið eins og hún væri
hrædd um að detta. Litla stund stóð hún þar
hreyfingarlaus, tók svo blaðið og stakk því í
vasann, lét bókina detta á gólfið, án þess að
faka eftir því og yfirgaf svo herbergið með
l'ægð.
Wolfer fór á eftir lienn upp stigann, eins
og hann lilýddi skyndilegúm innblæstri.
Hann vissi að hún hafði ekki séð hann, og
grunaði ekki að hann elti hana. Við endann
á ganginum stóð hann kyr og horfði kvíðandi á
hana. Skyidi hún ætla að fá konu hans blaðið?
En liún nam ekki einu sinni. staðar við dyr
lafðinnar, en gekk til síns herbergis.
Svitinn brauzt út á enni hans, en hann
þurkaði hann af sér með skjálfandi höndum,
horfandi á herbergisdyr konu sinnar. Átti
hann að fara inn og tala við hana? Atti hann
að spyrja hana blátt áfram, hvort miðinn væri
til hennar eða Nelly? Honum fanst það svo
viðbjóðslegt að ásaka ungu stúlkuna eða graná
liana sem lionum hafði virst, svo saklaus og
hrein — og þó — hafði hún ekki gengið beint
að bókinni og opnað hana, eins og hún ætti von
á einhverju í henni. i
Eins og í draumi gekk liann inn í lestrar-
stofuna, hné þar niður á stól og fól andlitið í
höndum sér. Hvað átti hann að hugsa og
hverju átti liann að trúa ?
-------o------
22. Kapítuli.
Nelly stóð í miðju herberginu og hélt á
miðanum í hendinni, sem hún hafði lesið; svo
gekk hún að rafljósinu til að lesa hann aftur.
Þur var skrifað:
“Eg get ekki beðið lenguh. Þér getið ekki
sagt að cg hafi verið óþolinmóður, að eg hafi
ekki rogast með óvissuna ein)s lengi og mér
var mögulegt. Ef þér elskið tnig, ef þér þorið
að trúa mér fvrir yður, verðið þér þá samferða
á morgun. Guð veit að eg vil gera yður gæfu-
ríka. Þér getið ekki verið undir þessu þaki
með manni, sem ekki skeytir um yður. Eg
kem kl. 7 í fyrramálið, þá getum við náð morg-
imbátnum. Hugsið ekki um farangur, við get-
um keypt alt hins vegar við ihafið. Hikið
ekW — í hamingjunnar bænum! Verið þóv
tilbúnar og bíðið mín þegar kl. slær. Hikið
ekki! Lífsgæfa okkar beggja liggur í yðar
höndum!
Archie”.
Nelly hné niður á stól, staði á vegginn og
M/* •• 1 • timbur, fia
Wyjar vorubirgðir tegundum,
timbur, fjalviður af öllum <
geirettur og al»-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limited
HENRY AVE. EAST
WiNNIPEG
Automobile og Gas Tractor Sérfræðinga
veröur meiri þörf en nokkru sinni áður i sögu þeesa lands.
Hví ekki aö búa sig undir tafarlaust?
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L head, T head, I head, Vatve in the head 8-6-4-2-1
Cylinder vélar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
magneaðferðir. Vér höfum einnig Automobile og Tractor
Garage, hvar oer getið fengið að njóta allra mögulegra æfinga.
Skóli vor er *a eini, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum
tímans. Vulcan.ring verksmiðja vor er talin að vera sú lang-
fullkomnasta í Canada á allan hátt.
Áranguiinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa oss og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til
}>ess að sko&a skóla vorn og áhöld.
GARBUTT M0T0R SCH00L, Ltd.
City Public Market Building. CALGARY, ALTA.
HIN EKTA
SAMUEL
DRUMHELLER
KOL
MILLS & COMPANY Ltd. Einka-umhoðssalar
PANTANASKRIFSTOFA: Cor. Portage Ave. East & Main St.
(Gagnvart Bank of Montreal)
YARD: McPhilips St. og Notre Dame Avenue
A-3239 A-1597 A-3569
reyndi að hugsa; en fyrstu mínúturnar bönn-
uðu hræðslan og sneypan henni það. Hún hafði
að sönnu lesið um eitthvað líkt þessu, en það er
alt annað að lesa um viðburði, en að vera vitni
til þeirra. Hún var næstum eins hrædd og
sneypt, eins og miðinn væri skrifaður til henn-
ar. Hún áleit samt rétt af sér að lesa hann,
því hún fann að forsjónin hafði ákveðið, að
hún skyldi standa á milli lafði Wolfer og ógæf-
unnar, sem Archie ætlaði að leiða hana í.
En hvað átti hún að gera? Átti bún að
sýna lafðinni miðann og grátbæna hana um að
neita Sir ATcliie? Nei, það mátti hún ekki
gera, lafðin mundi ekki geta veitt orðum hans
mótstöðu. En fyrst hún sýndi henni ekki mið-
ann, hvað átti hún þá að gera.
Sir Archie yrði í lestrastofunni kl. T; liann
mundi spyrja eftir lafðinni, hún mundi fara
inn til hans, og Nelly hrylti við hugsan þessari
og fór að ganga fram og aftur um gólfið. Um-
í'ram alt varð að dylja sannleikann fyrir lá-
varðinum; konu hans varð og átti að frelsa.
Áslgkomulagið var hræðilegt fyrir unga
og óreynda stúliku; en þrátt fyrir það, gat bréf-
ið ekki haifa lent í betrí höndum en Nellys, því
hún var kjarkgóð og ekki hrædd um sig. Sá
kjarkur sem lá og mókti í huga Nellys, bjóst nú
til bardaga fyrir gæfu vina sinna. Henni þótti
mjög vænt um konuna, sem hafði trúað henni
fyrir hugarangri sínu, og hún vildi frelsa hana.
En hvernig? Sir Archie kæmi kl. 7, og lafði
Wolfer mátti ekki vita um komu hans, og það
varð að láta hann fara, sannfærðan um von-
leysi sinnar ógæfusömu ástar.
^íelly gekk fram og aftur án þess að hugsa
nm þreytu og svefn, og óafvitandi um það, að
lávarður Wolfer hlustaði á fótatak hennar í
'herbergi sínu, og skoðaði óró hennar og geðs-
hræringu á sinn hátt. Stundum datt henni
Drake í hug og sín eigin ástarsaga. Ást! það
orð ómaði eins og háð, gildra eða svik. Var
þá enginn góður maður til í heiminum? Drake
Ihafði álitið sig elska hana, þangað til lafði Luce
dró hann aftur t.il sín, og — hve lengi mundi
Sir Archie elska þessa ógæfusömu konu, ef hún
léti að óskum hans?
Klukkan á arinhillunni sló fimm, og Nelly,
sem var afar þreytt, fleygði sér á rúmið. En
hún var naumast búin að loka augnnum, þegar
henni datt í hug hvernig hún ætti að hjálpa
lafði Wolfer.
Hún roðnaði og hrylti við þessu, en ákvað'v
að ganga gegnum þessa eldraun. Lafði Wol-
fer hafði verið henni góð, og Nelly ásetti sér að
frelsa hana, hvað sem það kostaði.
Áður en kl. sló 7 stóð hún upþ. Hún fór úr
eparikjólnum o<g í ferðafatnað, lét á sig hatt og
fór í jakka, og gekk hægt ofan í lestrarstofuna.
Ein af stúlkunum var að sópa ganginn, og leit
undrandi á Nelly.-
“Eg býst við Sir Arehie kl. 7,” sagði
Nelly. “Viljið þér segja honum að fara inn í
lestrarstofuna. ’ ’
Iíún talaði rólega og kæruleysislega, og
hnepti glófunum sínum á meðan hún gékk á-
fram, og stúlkuna grunaði ekkert, því í þessn
húsi komu menn og fóra ýmislega búnir.
V