Lögberg - 04.08.1921, Síða 6

Bls. 6
LÖGBERQ .FIMTUDAGINN, 4. ÁGtJST 1921
PERCY
Og
HARRIET
Eftir frú Georgia Sheldon.
* ‘ Beílu! Sem er reglulegt barn! Nei,
alls ekki.”
“En til hverrar þá?”
“Ert þú blind, mammaí Hann er alveg
bráðskotinn í kennaranum þínum.”
“Helen!” hrópaði móðir hennar afarmikð
undrandi.
“ Já, það er nú í raun og veru satt, sem eg
segi.”
“En eg get ekki trúað því. Ungfrú Gay
er miög lipur að leika á hljóðfæri, og hann hefir
skemtun af piano söng hennar.”
“Nú jæg'a — lít þú eftir þeim í næsta skifti
sem þau eru saman — þá held eg að þú skiljir,
að það er ekki eingöngu hljóðfærasöngurinn
hennar, sem lávarður Nelson sækist eftir. Þú
færð seinna ástæðu til að gleðjast yfir þessum
ráðahag, sem fallega vinnukonan þín gerir,”
sagði Helen með lymskuhrosi.
“Ungfrú Gay er siðmentuð heldri stúlka,
þó hún sé að eins kennari í mínu húsi,” svaraði
frú Stewart og roðnaði dálítið. En hana grun-
aði að það kynni að vera eitthvað satt í því,
sem Helen sagði.
“Satt er það,” svaraði Helen. “Hún er
of mikið af heldri stúlku til þesis, að gegna þeirri
stöðu, sem hún gerir. En þú mátt reiða þig á,
að eg verð aldrei lafði Nelson.”
“Þú vilt máske heldur verða læknisfrú,”
sagði frú Stewart reið, því nú misti hún þolin-
mæðina við dóttur sína.
Helen (blóðroðnaði og þagnaði um stund,
cn sagði svo vonskulega: ‘ ‘ Þú hefir einu sinni
áður skift þér af áformum mínum. Leyfðu
mér að ráðleggja þér, að taka ekki oftar þátt
í mínum fyrirtækjum. ”
“En það er þér til góðs. Þú hefðir eyði-
lagt líf þitt, ef þú hefðir haldið áfram með —”
“Þey,” greip Helen fram í fyrir móður
sinni með skipandi róm. En hún var orðin
nábleik. “Eg vil ekki heyra neitt um þetta
nú.”
“Þú ert mjög óþakklát. Hugsaðu að eins
um alla þá peninga, sem eg hefi eytt til þess að
búa þig undir háa stöðu í mannfélaginu,” svar-
aði móðir hennar með tár í augum.
“Við skulum ekki tala meira um þetta,”
sagði Helen, gekk út og skelti hurðinni hart á
eftir sér.
Nú hafði unga stúlkan fundið jafningja
einn. Hingað til hafði hún tekið á móti hylli
annara með kæruleys, enn nú var alt breytt.
Hún bar svo heita ást til Perey, að hún
hafði aldrei getað ímyndað sér að geta elskað
nokkurn mann svo mikið.
Ást hennar til hans byrjaði þegar hann í
síðara skiftið vitjaði hennar í Osterly, og var
þar óþarflega lengi.
En ef hann hefði ekki komið oftar til Brigh-
ton, gat skeð að hún hefði gleymt honum og
fyr eða síðar gleymt lávarði Nelson. En nú
fann hún, að lífið var henni einkis virði, ef
hún gæti ekki náð ást hans.
Kvöld þessa dags var heimboð í Cresent
Villa. Percy hafði þegið heimboðið í þeirri
von, að mæta Harriet iþar. Hann hafði að
eins séð hana nokkrum sinnum í nærveru annara
um langan tíma. Lávarður Nelson, eða Char-
les Harwood voru alt af hjá henni, svo hann gat
ekkert talað við hana.
Hann vissi að Nelson var ágætur ráðahag-
ur fyrir Harriet, en hannelskaði hana svo heitt,
að honum var sönn kvöl í því að vita hana gift-
ast öðrum.
Hann gekk þetta kvöld til heimilis frú Ste-
wart, í von um að geta verið fáein augnablik
aleinn hjá Harriet.
Hann mætti henni í dyraganginum þegar
hann kom inn. Hún hélt á litlum blómavendi
með rauðum blómum, sem um var vafið hvítu
bandi.
Enginn var í ganginum á þessu augna-
bliki, sem henni þótti mjö gvænt um. Húu
gekk á móti honum og greip hendi hans, sem
bann rétti að henni.
“En hvað það er skemtilegt að geta verið
alein hjá þér dálitla stund, Percy, sagði hún
ánægjuleg.
“Eg vissi að þér var boðið,” bætti hún við.
En eg var hraxid um að eitthvað hindraði þig
frá að koma.”
“Þú veitir mér þá þann heiður að hugsa
um mig stundum,” svaraði hann.
- “Stundum,” endurtók hún og roðnaði.
“Eg hugsa um þig daglega.”
“Gerir þú það, Harriet?” spurði hann og
laut niður og horfði í augi hennar rannsak-
andi.
“Já, það er áreiðanlegt, Percy. Þú veizt
að eg meina alt af það sem eg segi. En hvað
þú lítur vel út. Loftið hérna er þér eflaust
hentugt.”
“0g þér líka kæra Harriet. Eg held eg
hafi aldrei séð þig jafn blómstrandi og núna. En
þessir yndislegu rósahnúðar; hvaðan færðu þá?
spurði hann.
“Lávarður Nelson sendi mér þá,” svaraði
hún rúlega og eðlilega. “Þeir eru yfirburða
fallegir. Þú skalt fá þann fallegasta af þeim
til að láta í hnappagatið. ” •
Hún fór að velja einn þeirra úr, til þess
að gefa honum.
“Nei, þökk fyrir,” svaraði Percy, kvalinn
af afbrýði. “Þú métt ekki ræna blómavönd-
inn þinn. Hans hátign líkar naumast að sjá
gjafir sínar notaðar sem skraut handa mér.”
Það var eitthvð í rödd hans sem hrygði
Harriet, svo hún fölnaði. Én hún endur-
tók ekki tilboð sitt. Og frá þessu augnabliki
var gleði hennar yfir blómunum horfin.
Þau voru naumast byrjuð á öðru samtals-
efni, þegar Harriet heyrði létt fótatak bak við
sig, og reiðiþrungna rödd segja: “Ungfrú
Gay — Bellu vantar yður. Viljið, þér gjöra
svo vel og fara til hennar?”
Á næsta augnabliki kom Helen Stewart
afar skrautklædd og brosandi til að heilsa Mor-
ton lækni.
Harriet fór með tár í augum. Hún tók
nefnilega eftir reiða augnatillitinu, sem Helen
sendi henni um leið og hún gekk framhjá, og
kom það afar illa.
Og þegar hún kom upp, fékk hún að vita
að Helen hafði logið, til þess að verða af meÖ
hana.
Þegar þær urðu samferða ofan, voru marg-
ir gestir komnir, þar á meðal lávarður Nelson
og Charles Harwood.
Harwood náði í fyrsta dansinn með Harr-
et, en Nelson hélt lengi á dansspjaldinu hennar,
og þegar hann fékk henni það aftur, fann hún
nafn hans á fjórum stöðum.
Langa stund varð hún ekki vör við Percy,
en þegar hún hvíld sig eftir einn dansinn, kom
hann til hennar, rétti fram hendina og bað um
að fá að sjá dansspjaldið hennar. Það var
næstum fult.
“Þykir þér gaman að dansa?” spurði
hann.
“Já, mjög gaman,” svaraði hún broandi.
“Þú virðist vera í miklu upj)áhaldi. Hvaða
danS viltu gefa mér?”
“Hvem sem er af þeim, sem eg er ekki
ráðin til,” svaraði hún.
Hann skrifaði nafnið sitt í allar eyðum-
ar, og fékk henni svo spjaldið aftur.
Næsti dansinn var af tilviljun einitaf þeim,
sem hann hafði valið.
“Komdu,” sagði hann, þegar hljóðfæra-
söngurinn byrjaði, og rétti henni arm sinn.
Hún s'tóð upp og tók hann, en í stað þess
að leiða hana út á gólfið, fór hann með hana
fram í ganginn og út í sólbyrgið.
“Að eins litla skemtigöngu undir beru
lofti,” sagði hann. “Þú hefir dansað nógu
mikið í þessum loftvondu herbergjum — að
minsta kosti fyrst um sinn. Ert þú mótfallin
þessu?”
“Nei,” svaraði hún iágt, sem hann áleit
benda á vonbrigði. En ’hefði hann vitað hve
glöð hún var yfir því, að hafa hann út af fyrir
sig, þá hefði hann ekki þurft að vera jafn al-
varlegur og hikandi.
Þau gengu stundarkom fram og aftur í
tunglsljósinu. Percy sagði henni frá áform-
um sánum og framtíðar útliti í London, og spurði
hana nákvæmlega um tilveru hennar í Bigh-
ton.
En þessi skemtilega stund þeirra endaði
bráðlega. Þau heyrðu einhvern kalla á Harri-
et og segja, að frú Stewart vildi að, hún kæmi
og syngi fy.rir þær.
Það var aftur Helen, sem truflaði samtal
þeirra.
Hún stóð í dyrunum, og augnatillitið, sem
hún sendi Harriet, vakti hrylling hjá henni, þó
að Helen segði kurteislega: “Ungfrú Gay —
mamma heir verið að leita yðar um stund. Vilj-
ið þér gera svo vel að fara inn til hennar nú?”
“Leyfið mér að leiða yður inn,’ sagði Percy
og rétti henni arm sinn. Hann hneigði sig
alvarlega fyrir ungfrú Stewart, um íeið og þau
gengu fram hjá henni. Hann hafði Hka séð
hatrið í augum Helenar, þegar hún leit til fóst-
ursystur hans; •
Helen beit á jaxlinn og bölváði í hljóði.
“Þessi stelpa er all djörf í ástamálum. Það
leit út fyrir að þau töluðu undur alúðlega sam-
an, til þess að vera svo lítið kunnug. Skal
hún ímynda sér, að hún geti fengið alla að fót-
um sínum, þessi mikla dekurdrós! Ef
mamma heldur henni ekki fyrir innan hin rétttu
takmörk, þá verð eg að gera það,” tautaði hún
og roðnaði af vonsku.
Hún snéri nú við og gekk inn í salinn, þar
sem Harriet söng, hún sá Perey standa nálægt
henni og horfa á hana þeim augum, sem vakti
allar verstu ástríður í eðli Helenar.
Þegar Harriet var búin að syngja, gekk
hún kyrlát út úr salnum. Enginn virtist taka
eftir því, nema Helen, sem fór út strax á eftir
henni.
Hún fann hana ekki í herbergi hennar, en
þegar hún kom út í sólbyrgið, hélt hún sig sjá
hana út á bersvæðinu.
Hún gekk ofan steintröppurnar og stefndi
á þessa hvítu persónu, sem hún hafði séð fáum
augnáblikum áður.
Helen Stewart var voðaleg manneskja,
þegar hún gaf vonsku sinni og ástríðum lausaa
tauminn.
Hún gekk hröðum skrefum eftif malarborna
trjáganginum í áttina til sjávarins, þar sem hún
kom að litlu lystihúsi.
Hún gægðist inn í það, til að vita hvort
Harriet væri þar.
En sökum myrkursins, sá hún alt óglögt
þar inni.
_ Eftir dálitla umhugsun gékk hún inn í lysti-
húsið, settist á Stól við dymar og studdi höndum
undir kinnar.
Þar sat hún dálitla stund og gleymdi öllu,
nema reiði sinni yfir því, að Morton horfði á
Harriet meðan hún söng.
Var það hugsanlegt, að kenslukona systur
hennar rændi hana þeim eina manni, sem gat
ger't hana gæfuríka?
Alt í einu varð hún þess vÖr, að maður stóð
við hlið hennar, iþó hún hefði engan heyrt nálg-
ast.
Á næsta augnabliki var hendi stutt á öxl
hennar, og hás rödd af niðurbældri geðshrær-
ingu sagði: “Helen, loksins verður þú enn þá
einu sinni að hlusta á mig!”
Hún stóð fljótlega á fætur og rak upp ang-
istaróp.
“Ert það þú — enn þá einu sinni Chester?”
stamaði hún.
' * ‘ Já, settu þig niður. Eg hefi nokkuð á-
ríðandi að segja þér,” svaraði hann og nálg-
aðist stólinn hennar. En hún vék sér frá hon-
um rösklega — þaut út og hljóp eins hart og
hún gat heim til sín. En um leið og hún hljóp
frá honum, heyrði hún þessi illsvitandi orð:
“Þú dregur á langinn þann vonda dag að eins
Helen. En sá tími kemur, að við verðum að
jafna sakir okkar.”
%
21. Kapítuli.
Helen hljóp með eldingarhraða yfir ber-
svæðið, þegar hún kom að húsinu flýtti hún
sér upp til herbergis síns og læsti sig þar inui,
þar hné hún skjálfandi og náföl niður á stól.
“Ó, hvað á eg að gjöra? Hann hefir kom-
ist eftir því að eg er hér!” stundi hún upp.
Þarna sat hún samankrept heila stund —
sannarleg mynd hins aumkunarverðasta kvíða,
hræðslu og sálarkvalar.
Loksins leit hún upp með þrjózkulegum
svip og sagði hálfhátt: “Hvað hefir þetta
annars að þýða? Hann getur ekkert sannað.
Og þó að hann kæmi upp um mig, getur það ekki
gert mér neitt, nema eg viðurkenni það. — En
það get og vil eg ekki gera. Og þó eru bland-
aðar tilfinningar í huga mínum.”
Percy Morton er sá yndislegasti allra
manna. Ef eg gæti náð honum handa mér, þá
skyldu hinir liðnu dagar mínir vera lokuð bók,
og framtíðin sæluríkur draumur. En þessari
stelpu verð eg að ryðja úr vegi, annars töfrar
hún'hann. En mín vegna má hún verða lafði
Nelson, ef hiín vill.”
Yarir henar hnykluðu sig saman og sýndu
háðslegt og vonzkulegt bros.
“Eg viðurkenni raunar, að hún er reyndar
nógu falleg fyrir hverja stöðu sem er,” hugsaði
hún. “En eg er ekki viss um að amma hans
vilji sameina nokkra persónu f jölskyldunni, sem
stendur svo langt fyrir neðan hana í metorða-
legu tilliti.”
“En eitt er víst, eg verð aldrei hertoga-
inna af Osterly, þr*átt fyrir hin metorðagjörnu
áform mömmu.”
Hún leit í spegilinn og varð hrædd við að
sjá hve föl hún var.
Allir ímynda sér að eg hafi séð. afturgöngu
ef eg færi ofan með slíkt andlit; og eg hefi raun-
ar séð draug frá liðna tímanum,” hugsaði
hún.
“Hvers vegn gat hann ekki verið kyr í
Ameríku og gætt starfa sinna þar? En það
gerir ekkert,” sagði hún reið. “Hann getur
gert það versta, sem hann getur. Eg skal
þrjózkast við hann.”
Hún baðaði andlitið með köldu vatni og
nuggaði það svo með grófgerðri þurku, svo það
fékk eðlilegan lit, og svo fór hún ofan.
Ilún sá Morton lækni dansa við Harriet,
en Nelson stóð svipdimmur og horfði á þau.
Helen settist niður og horfði á þau gröm í
skapi.
Harriet gleymdi sér alveg yfir ánægjunni
að vera með Percy, og hló og spallaði með bams-
legri kæti.
“Þetta er blátt áfram hneyksli,” tautaði
Helen bálvond. “Hún skal fara úr þessu húsi
undir eins, annaðhvort með góðu eða illu.”
Á sama augnabliki og dansinn endaði kom
Nelson til hennar og minti hana á loforð sitt,
að koma með sér inn í það herbergi, þar sem
hressandi drykkir voru á borðum. Seinna
reyndi hann að fá hana með sér út í tunglsljósið,
þar sem hann ætlaði að opinbera henni ást
sína og vonir.
En framkoma hans sýndi meira en hann
vildi. Harriet kvaðst því verða að fara upp og
sinna Bellu, til þess að losna við hann.
Lávarður Nelson var hræddur um að amma
hans mundi ekki vilja samþykkja konuval hans,
því hún vildi láta hann giftast Helen, en hann
vildi hann ekki; Harriet skyldi verða kona hans,
ef hún játaði honum.
Þannig liðu dagamir í Brighton, með hljóð-
færasöng og dans, og enginn skemti sér betur
en Bella, og Harriet, sem tóku þátt í sketunun-
um, þegar þær höfðu framkvæmt skyldur sín-
ar.
Percy kom til Brighton annan hvem dag,
því hann hafði lítið að gera.
Hann og Charles Harwood urðu góðir
vinir.
Frú Harwood kallaði þá brosandi drengina
sína.” Percy hafði nefnilega þegið tilboð
hennar, að vera í hennar húsi þegar hann var í
Brighton.
Síðari hluta eins dagsins voru þeir á gangi
niður við sjóinn, báðir þöglir, sérstáklega Char-
les.
Alt í einu sagði hann ákafur: “Morton,
mig langar til að spyrja yður nokkurs, ef þér
álítið það ekki of áreitnislegt.” »
“Spurðu hiklaust vinur minn,” svaraði
Percy.
“Eg ætti helzt ekki að gera það,.en eg á
bágt með að verjast því,” svaraði hann og
roðnaði. “Eg ætlaði nefnilega að spyrja
hvort þú stendur í nokkru nánu sambandi við
ungfrú Gay. Eg hefi sérstaka ástæðu til að
spyrja um þetta.”
“Hvaða ástæðu? Þér megið treysta mér,
Charlí,” sagði Percy alúðlega.
“Það er enginn hægðarleikur að gera það,
Morton, sagði hann feiminn, en eg verð að
reyna það. Stundum hefi eg haldið að þér
væruð ástfanginn af ungfrú Stewart, en annað
veifið hefi eg þózt viss um, að jarpeygða unga
stúlkan ætti yðar hlýjustu tilfinningar.”
“AÍ5 því er ungfrú Stewart snertir, þá
skiftir mig það engu, en ef þér hafið eldri kröfu
til ungfrú Gay; ætla eg að draga mig í hlé, og
troða mér ekki inn á yðar landhelgi.”
Percy blóðroðnaði en sagði rólegur: “Þér
eruð þá ástfanginn af ungfrá Gay?”
RT ✓ • .. 1 • timbur, fialviður af öllum
Nyjar vorubirgöir tegu„dum, geirettur og ai,-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
---- ■ Limited----------
HENRY AVE. EAST - WINNIPBG
“Harriet er mér meira virði en aokkur
önnur ung stúlka í heiminum. Eg hefi ímynd-
að mér að þér elskuðuð hana líka, og.áleit því
réttast að segja yður frá tilfinningum mínum.”
“Hafið þér minst á ást yðar við ungfrú
Gay sjálfa?” spurði Percy.
“Nei, ekki enn þá.”
“En þér ætlið að gera það?”
“Já, eg væri búin að því, ef mig grunaði
ekki að eitthvert samband ætti sér stað á milli
ykkar, því hún er aldrei eins ánægð og kát með
nokkrum öðrum eins og með yður,” sagði
Charlí.
Percy elskaði Harriet heitt og innilega,
en ást hans var af þeirri tegund, að hann vildi
ekki standa í vegi fyrir neinum, sem hún gæti
veitt ást sína.
Percy áleit að lávarður Nelson yrði sá, sem
sígraði í þessu stríði, en Charlí skyldi líka fá
tækifæri til að gera tilraun.
“Þökk fyrir traustið og alúðina, sem þér
sýnið mér, en þér þurfið ekkert að óttast mig
sem keppinaut. Ef ungfrú Gay clskar yður
nógu mikið, til að'vilja verða kona yðar, legg
eg ekki einu sinni hálmstrá á veg ykkar, ’ ’ sagði
Percy.
“Það er þá ungfrú Stewart, sem þér elsk-
ið,” sagði Charlí.
Ef hann hefði tekið eftir áhrifum þessara
orða á Morton, þá hefði honum orðið bilt við.
“Ungfrú Stewart er mjög fögur,” svaraði
hann, “en þér gleymið því, að eg er fátækur
læknir, sem enn hefi engri nafnfrægð náð. Það
væri því heimska af mér, að sækjast eftir þess-
ari ríku ungfrú.”
“Ó, þér Mtilsvirðið yður um of. Hin rík-
asta og gáfaðsta stúlka í heiminum, ætti að á-
líta það stóran heiður að fá yður fyrir mann.”
“Eg yrði neyddur til að gruna yður um hið
stórkostlegasta smjaður, ef eg þekti yður ekki
vel.” sagð Percy brosandi. “En segið mér,
■eruð þér ekki hið minsta liræddur við lávarð
Nelson, sem keppinaut? Hann viðrist líka
elska þessa ungu stúlku.”
Charlí varð svipdimmur.
“Já, það gerir hann sjáanlega, en eg hefi
hræðst hann minna en yður, af því að eg held
að hann muni ekki biðla til hennar.”
“Hvað þá?” hrópaði Percy bálreiður.
“Hamingjan góða! en hvað yður bregður
við, Morton! Maður má næstum ætla að þér sé-
uð umsjónarmaður hennar, fyrst yður varð
svona bilt við. En þessir Hartwells er dramb-
söm fjölskylda, hertogainnan mest, og hún
mundi ekki samþykkja slíka giftingu. Auk
þessa held eg, að hann hafi auga á Stewarts
miljónunum.
Percy var sannfærður um, að Nelson elsk-
aði Harriet innilega, og hélt, að hann hugsaði
lítið um peninga.
En skoðun Charlí, að hann að eins léki sér
að tilfinningum ungu stúlkunnar, vakti reiði
hans. Samt sá hann, að hann hafði látið
meiri tilfinningar í ljósi, en hyggilegt var, og
sagði því:
“Eftir minni skoðun mundi ungfrú Ste-
wart, með eða án sinna miljóna, vera vel hæf
fyrir hertogainnu stöðu.”
“Ó,” sagði Charlí undrandi. “Það lít-
ur ekki út að þér séuð mjög ástfanginn, fyrst
þér getið svo rólegur hugsað yður slíka mögu-
leika. En,” bætti hann við, “eg hefi lofað að
koma þangað til að spila í kvöld, og eg fer
þangað miklu ánægðari nú, eftir að hafa talað
við yður.”
Percy var líka boðinn til að taka þctt í
spila skemtuninni, en hann vldi ekki verða
Oharlí samferða, þar eð hann fann sig þurfa
að vera einmana til að hugsa.
Percy hafði aldrei á æfi sinni verið jafn-
þunglyndur og nú. Hann var.ekki hræddur
um að Harriet mundi játa Charlí, en hann var
hræddur um a ðhún mundi smátt og smátt fara
að elska unga lávarðinn.
Þegar Harwood var farinn, gekk hann
fram og aftur eftir sjávarbakkanum í æstri
geðshræringu.
Eftirspurn eftir æfðum mönnum.
Menn, sem vita. Menn, sem framkvæma. Aldrei áður hefir
verið slík eftirspurn eftir sérfræðingum.
Aðferðir vorar eru Practical Shop Methods að eins, og spara
hinn langa tíma, sem oft gengur ekki í annað en Mtilsverðan
undirhúning; hjá oss læra menn svo fljótt, að þeir fá sama sem
undir eins gott kaup. Vér kennum yður að einis praktiskar að-
ferðir, svo þér^getið hyrjað fyrir yðar eigin reikning nær sem er.
Merkið X við reitinn framan við þá iðngreinina, sem þér eruð
bezt fallinn fyrir og munum vér þá senda vður skrá vora og
lýsingu á skólanum.
Vér bjóðum yður að koma og skoða
GARBUTT MOTOR SCHOOL, LIMITED
Room 3, Calgary — Alberta
I-
Motor Meóhanics
Oxy Welding
Baittery
r
-i
Tractor Mechanics
Vulcanizing
-! i
Car Owners
Ignition, Starting and Lighting
Regular Course
Short Course