Lögberg - 04.08.1921, Page 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 4. AGtJST 1921
Bla. 7
WIIIBHIIBUIiailiaillHUIIHIIIIHIillHIIIIBIffiHIIIIHIIinilllHinniilHinHIIIHI
•tniiinimDiiinrniiiiiiiiiniiiiniiiniiiTniiiiiimiiniiiiiiumiiinnniniiiiiiiiiraminniiimnmnnninv
Sérstök deild í blaðinu
^iiiniifiiniiiimiiiiiiiiiniiiiiitiniiuiiiniiBiiiiiiiiiiuiiniiHiiniiiuiuiiiiiiiiiiiiiiuuiiuiiiiii
■mUIMHmMHmmHBnMMMHmMHMHS
finimniaiiiiaiBiiiiHiHiiimiiiaiiin
SOLSKIN
•*llfl!II!llllllIlllll!lHII«lllllllHIiillllI!llilllIillllllUlllinilliIiU[i:ilI
Fyrir börn og unglioga
'UiuiiuiiiuiiiiiiiiinniimniiiiiniiiuiiiiiiniiiiniiiiiiiiiimiiuiiiiiainniiuiiiiimiiiiiiimiiiuiiiQno B|
Professional Cards
KIIHIhBUKIII
IIHIIIIBII
KmniaiJBtiiH uuhii
É'ögn.
Gaspar var klæðskurðarmaður konungs, og.
naut hylli mikillar hjá aðalsfólkinu yfirleitt. Hann
var framúrskarandi vel fær í iðn sinni og hafði
grætt of fjár. En þótt hann ætti hið veglegasta
hús, og fallega dóttur, sem allir dáðust að, þá var
svo langt frá því, að hann væri ánægður.
“Hefði eg að eins átt son,” sagði hann and-
varpandi við sjálfan sig, ‘ ‘ þá hefði eg kent hon-
um klæðskurðar iðnina og arfleitt hann að öllum
mínum eignum. Eins og nú er ástatt veit eg
engan, er tekið gæti við minni ágætu verzlun, sem
eg hefi látið vaxa og blómgast ár frá ári, með
látlausu erfiði minna eigin handa.
Andvarpandi yfir því hve örlögin hefðu leik-
ið hann grátt, ákvað Gaspar, að bjóða Jóni bróð-
ursyni sínum til vistar og byrja að kenna honum
iðnaðargrein sína. —
J»n hafði fyrir löngu felt ástarhug til Maríu
og ákveðið að taka hana sér fyrir konu. Tók
hann því boði frænda síns með þökkum. Hann
var vel innrættur piltur, ekki sérlega hneigður
fyrir vinnu, en þó mundi alt að líkindum hafa
farið sæmilega fram, ef eigi hefði verið fyrir þá
sök, hve mikið bar á mælgi hans. Truflaði það
bæði vinnu og gerði Gaspar ösku fjúkandi reiÖan,
sem vonlegt var.
Jón fékk botnlausar skammir hvað ofán í
annað, en María grét fögrum tárum. Það stóð
aiveg á sama hversu oft þessi ungi maður hét að
bæta ráð sitt og hætta að masa í vinnutímanum.
Loforðið var ekki fyr gefið, en hann hafði brotið
það. Svo fór að lokum, að Gaspar Iþraut þolin-
mæðina, og ákvað hann þá, að ekki væri um annað
að gera fyrir þá frændur, en að skilja.
“'Þú verður að fara ,það er ekkert áhorfsmál.
Viljurðu koma aftur einhverntíma seinna þá hefi
eg ekkert á móti því. Þú iskalt nú ferðast til
Frakklands og vita hvort þú getur ekki unnið bug
á hinum Ijótu siðum, sem orðið hafa þér til farar-
tálma hingað til. Þegar þú getur sýnt mér sex
gullmola sem þú hefir unnið fyrir sjálfur, þá skal
eg taka þig aftur í þjónustu mína og gera þig að
meðeiganda í klæðaverzlun minni. Þessu til við-
bótar, skal eg einnig gefa þér dóttur mína, er þú
hefir sannað með framkomu þinni, að þú sért
hennar verður.”
Hið fagra andlit Maríu, varð rjótt eins og
rósablað; tárin hrundu lík kristallsperlum niður
um vangana. Jón grét með henni, hann var við-
kvæmur og hjartagóður. Gaspar vildi nú hvorki
heyra n ésjá blíðmæli þeirra eða ástaratlot stund-
inni lengur, svo ekki var um annað að gera fyrir
.Tón, en hafa sig hið bráðast aá brott. Með tár
í augum og sorg í sinni, kvaddi hann heitmey
sína og lagði af stað. Án þess í raun og veru
að vita, hvert ferðinni var heitið, gekk hann eins
og í leiðslu, þar til heimili frænda hans var komið
í hvarf. Nú var hann kominn að jaðri risa-
vaxins sbógar. Hin fagra mynd grátandi unn-
ustunnar, stóð honum enn fyrir hugskotssjónum.
Hann tók næsta hliðarstíg, sem lá á milli tveggja
gamalla eikartrjáa, er fléttuðu saman krónur sín-
ar að ofan. Margar greinarnar voru hvítar og
feysknar, líkar tann-nöfrum, svo fljótt álitið líkt-
ist einstigi þetta, tröllkonugini.
•Áður en langt um leið, komst Jón á snoðir
um, að hann hefði vilst; nú gat hann með engu
móti fundið veginn, er hann hafði farið eftir
inn í skóginn. Nóttin var í aðsigi, það var auð-
séð á öilu. Skuggarnir voru farnir að drekka í
Sig trén. Kliður náttgalanna, hafði fengið á
sig dreymandi þunglyndisblæ. Jón var orðinn
syfjaður og dauðþreyttur. Tiltölulega skamt
undan, heyrði hann ýlfur hungraðra úlfa og fékk
það honum ótta og skelfingar. En þreytan varð
óttanum yfirsterkari, og innan fárra mínútna,
hafði ungmennið heimilislausa hallað sér upp að
trjástofni og fallið í fastan svefn.
Það var sigið á seinni hluta nætur, er Jón
brá blundi. Skyin höfðu rofnað og við fölva
mánaglætuna, sá hann dverg standa við hlið sér.
Dvergurinn tók steinþegjandi í hönd Jóns og
leiddi hann með sér inn í miðjan skóginn, þar sem
eldar brunnu og lýstu upp umhverfið. Sumstaðar
voru þeir þó um það að deyja út, glitti að eins í
eimyrjuna. — Fimm aðrir dvergar komu þá til
sögunnar og báðu Jón velkominn í hópinn. Tók
hann boði þeirra með þökkum, settist við glæðum-
ar og vermdi hendur sínar. Enginn mælti orð af
vörum. Loks rauf Jón þögnina og mæíti:
“Hvar er eg?”
Lengra komst hann ekki, því í sömu svipan,
rak dvergurinn, sá er næstur honum stóð, honum
. rokna löðrung. — Jóni rann í skap og mundi taf-
arlaust ráðist hafa að dvergnum, ef eigi hefði
verið fyrir þá sök, að kríli þetta sýndist í skjótri
fivipan taka á sig risagerfi og hvessa á hann hót-
andi augu. — Jón hreyfði hvorki legg né lið. Ris-
anum rann þá fljótt reiðin og tók á sig dvergmynd
sína. Hugaræsing Jóns dvínaði smátt og smátt,,
svo settist hann niður og sat steinþegjandi, að
minsta kosti í heila klukkustund.
Dauðakyrð ríkti um skóginn. Það var dúna-
logn, og þeir af dvergunum, sem ekki höfðu tekið
a sig náðir, læddust fram og aftur svo léttilega,
að enginn varð þeirra var.
Jóni féll þögnin illa í' geð, hann var því ó-
vanur, að malfrelsi sitt væri heft. Fremur en
að hafast ekki að, tók hann nál og spotta ásamt
skærum upp úr ferðatösku sinni og byrjaði að
gera við treyju sína, er rifnað hafði hér og þar
a ferÖinni um þyrnirunna. — Um leið og dverg-
arnir sáu þetta reðu þeir sér tæplega fyrir fögn-
uði, þarna dönsuðu þeir í langan tíma og bentu
JMni við og við á rifurnar á þeirra eigin föium.
Homim óx hugrekki við gleði þeirra og áræddi að
sPyrja að nýju:
liiljBIIIIKKIH'BIK'IKHllBiiEI
“Hvaða menn eruð þér? íívers vegna
gangið þér í rifnum yfirhöfnum ? ’ ’ ____
Svarið við spurningunni, var enn vænni löðr-
ungur, en sá í hið fyrra skiftið. Aftur varð hann
hamslaus af reiði. En hvað stoðaði það; hann
var að eins einn á móti sex, og þótt dvergamir
sýndust eins og kríli á einni mínútunni, þá gátu
þeir orðið líkir risum á hinni næstu. Sá kostur-
inn var því vænstur að þegja, og láta sem í ekkert
hefði skorist. Þegar dvergarnir svo höfðu bor-
ið meira brenni á eldinn og bjartara varð um-
hverfis, þræddi Jón fínustu nálina og hélt áfram
að gera við treyjuna. Nú kom elzti dvergurinn
'til hans með rifna treyju og skildist Jóni þegar í
stað að hann ætti að gera viÖ hana, vissi sem var,
að mótbárur mundu að eins gera vont verra. Þarna
vann hann svo af kappi í heila kTukkustund, þar
til hann að lokum réðst í að bera fram eina spurn-
inguna enn. Svarið var í sömu átt og áður.
SHkt óbótahögg hafði hann aldrei nokkm sinni
áður hlotið á æfinni. En hann neyddist til að taka
þessu þegjandi. Um annað var ekki undir nokkr-
um kringumstæðum að ræða.
Framh.
■IBIHIDBHUaillllHIIIIBIIIKIIIBIIIIBIIIIBIIIIBIIIII
!!!■'!!!■.!!
iniiHuni
Drengurinn og örnin.
Indíánasaga frá Ameríku.
Þegar Indíána-drengur einn, er Waukewi hét,
einu sinni sem oftar var á dýraveiðum upp til
fjalla, fann hann vængbrotinn arnarunga, sem
faílið hafði fram af klettasnös iður á grjóturð og
lá þar einmana og aðframkominn af sárinu. Dreng-
urinn ætlaði fyrst að senda ör í liann, því hann
var óvæginn veiðimaður að eðlisfari, og svo er
örninn ránfugl, sem rænir mörgum vænum fiski
fr álndíánum. En þegar hann sá örninn titra af
kvölum, rann ástand hans honum svo til rifja, að
hann tók hann blíðlega í fang sér, hélt honum upp
að sér og strauk aftur fiðraða bakið hans. Fugl-
inn starði dauðhræddur á drenginn og braust um
alt hvað hann gat. En þegar drengurinn var
svona góður við hann, hætti hann að berjast um
og varð nú rólegur, því að hann sá að engin hætta
var á ferðum. Svo bar Waukewi örninn heim til
foreldra sinna og vina og hlúði að honum, og urðu
þeir brátt góðir vinir.
Þegar drengurinn kom heim tók hann örninn
og baðaði vængi hans í volgu vatni og batt svo
vandlega um brotin með mjúkum eltiskinns-ólum.
Móðir Waukewis, sem unni öllum dýrum síðan
hún var barn, þótti vænt um að sjá þessa góðu
eiginlegleika koma í ljós hjá syni sínum, og unni
honum hálfu meira fyrir þaÖ.
Þegar faðir drengsins kom heim, ætlaði hann
að drepa litla örninn,, en drengurinn bað honum
griða svo ákaft og alvarlega, að gamli harðlyndi
veiðimaðurinn hló og kallaði hann: “litla dreng-
inn sinn með konuhjartað.” “Þú mátt hafa hann
hafa hann hjá þér á meðan að honum er að batna,
en þpgar hann er gróinn sára sinna, verður þú að
sleppa honum, því eg vil ekki ala upp þjóf hér á
heimili okkar.
Drengurinn gekk að þessu skilyrði.
Svo leið heill mánuður, eða, eins og Indíánar
segja, heilt “tungl”. og var þá vængur arnarins
alheill orðinn. Waukewi færði honum daglega
fæðu og sá um að enginn gerði honum mein, og óx
vinátta þeirra með degi hverjum.
Loks kom þó sá tími að fanginn yrði að fara.
Drengurinn bar hann út í skóg, langt frá býlum
Indíánanna, svo að þeir skyldu síður skjót haan,
Þegar Ibúið var að sleppa honum, flaug hann, í
stórum sveiflum hátt upp í loftið til að reyna afl
sitt og flugþrek og.njóta frelsisins. En. þegar
drengurinn lagði af stað heimleiðis, sveif örninn
niöur, og allann daginn elti hann lífgjafa sinn og
vildi með engu móti við hann skilja. Ix>ks skreið
drengurinn inn í tré, sem holt var innan, og faldist
þar. Leitaði örninn hans lengi, en þegar hann
fann hann ekki, flaug hann foks eitthvað í burtu.
Sumarið ieið og veturinn næsti á eftir. En er
vorið kom, ísana leysi af ám og vötnum og fisk-
arnir fyltu þau, fór Waukewi af stað ásamt ungum
og gömlum Indíánum, konum og körlum, sumir til
að skjóta fugla, en aðrir til að veiða fisk. Það
var svo ánægjulegt að leika sér og baða sig í sól-
skininu eftir inniveruna og kyrseturnar um vet-
urinn. Nú var heldur ekki annað gert en að
veiða og skemta sér. Það var svo gott að fá
nýjan silung að borða eftir þurkaða kjötið og ma-
ísinn, sem menn höfðu eingöngu til matar allan
liðlangan veturinn.
Skamt frá þorpi Indíánanna var á ein ákaf-
lega mikil og í henni stór foss. Hún var full af
silungi, en hvergi var þó eins krökt af honum eins
og á milli flúðanna fyrir ofan fossinn. Silungur-
inn var veiddur með löngum stöngum, og var
krókur eða öngull á öðrum endanum. En fáir voru
þeir ofurhligar, að þeir þyrðu að veiða milli flúð-
anna fyrir ofan fossinn, því færi báturinn einu
feti of framarlega, þreif straumurinn hann með
því heljarafli, að enginn mannlegur kraftur gat á
móti staðiÖ, og þeytti honum fram af hengifluginu
niður í gljúfrin.
Einn yndisfagran apríl-morgun ýtti Wauke-
wi barkarbát sínum, sem var ósköp lítill og Indí-
áhar nefna “eanoe”, út á ána hér um bil hálfri
mílu fyrir ofan fossinn og flaut hægt niður eftir
ánni. Plann hafði veiðistöng í hendinni og veiddi
silung milli flúðanna. Enginn af jafnöldrum
hans þorði að veiða á þessum stað, en hann hafði
leikið það svo oft, að hann gleymdi hættunni sem
því var samfara. Alt var fult af silungi, stórum
og feitum, og drengurinn krækti í hann og inn-
byrti á bæði borð. Alt í einu leit hann upp, greip
árina tveim höndum og reyndi af alefli að snúa
aftur. Báturinn titraði við átakið, staðnrrmdist
eitt augnablik, og þokaðist svo ofurhægt upp eft-
ir ánni. Þá hrökk árin í sundur rétt við hand-
fangið. Drengurinn rak upp angistarvein, hall-
aði sér át yfir borðstokkinn og reyndi að þoka
bátnum upp eftir með árarstúfnum, en sú tilraun
varð áiangurslaus. StraumurinP bar bátinn
óðfluga niður að fossinum, en ámiðurinn lét í
eyrum drengsins eins og öskur hungraÖs ljóns.
Drengurinn lagðist aftur á bak í bátnum og
starði á úðann, sem þyrlaðist upp frá fossinum.
Svipur hans var djarflegur og alvarlegur. Hann
hafði lifað sem hetja, og nú ásetti hann sér að
taka dauðanum með ró og stillingu.
Hraðara og hraðara barst báturinn litli fram
hjá kolsvörtum klettasnösum, sem virtust ógna
honum eins og einhverjar ófreskjur, og niÖur
fossins hækkaði og varð eins og þrumugnýr í eyr
um litla drengsins. En hann sagði ekki orð og
beiÖ rólegur dauða síns. Svo fór hann að syngja
andlátssihigva þjóðar sinnar. Innan fárra mín-
útna bjói| hann við að standa frammi fyrir hin-
um “Mikla anda” (svo nefna Indíánar guð), og
hann sjá hugrekki sitt og mæta honum með bros
á vörum.
Alt í einu bar stóran skugga fyrir sólina.
Drengurinn leit upp og sá hvar afar stór örn flaug
niður til hans. Augu þeirra mættust og þeir
þektust aftur. En nú var það örninn, sem hafði
ráð á að bjarga lífi drengsins.
Drengurinn hljóÖaÖi upp af fögnuði og stökk
á fætur. Lægra og lægra flaug örninn, þar til
straumurinn lyfti bátnum upp á bergbrún,
sem hann svo þeytti honum fram af og
niður í hyldýpið. En er báturinn hófst upp,
þreif drengurinn tveim höndum um klær arnarins,
sem þá var kominn svo nærri, og horfði á eftir
bátnum, er hann hvarf fram af fossbrúninni. En
örninn sveif með drenginn hægt og hægt áfram og
niður á við gegnum úðann fyrir framan fossinn,
sem þrumaði feigðarlega og þyrlaði vatnsgusun-
um langar leiðir. Öminn lamdi loftið fastlega
með vængjunum, til þess að komast áfram með
byrði sína, þó hann væri orðinn þreyttur. Þeir
fjarlægðust nú smátt og smátt fossinn um leið og
þeir lækkuðu flugið. Loks lentu þeir á sand-
rifi skamt fyrir neðan fossinn og lágu þar í faðm
lögum um stund, örmagna af þreytu. Svo breiddi
öminn út vængina og flaug hátt upp í loftið. En
drengurinn kraup á kné í sandinum og horfði
þakklætis- og saknaðaraugum á eftir lífgjafa sín-
um, þangað til’hann hvarf sjónum hans í heiðblá-
an himingeiminn.
—Æskan.
Sólar-dagur.
Það birtir yfir hugans hag
við heiðra drauma lag.
Nú get eg sungið gleðibrag
um góðviörið í dag.
Það er sól yfir sundum.
Blærinn andar í birkilundum.
Nú brosa mér bernskunnar hallir
og dagsólar-draumarnir aliir —
m
þeir leiðast um ljómandi vegi
á sólbjörtum sumardegi.
Eg hefi löngum lítinn mátt
í leik við norÖanátt.
En nú er dagsins heiði hátt
og hafið fagurblátt.
Eg teyga glaður ilm og angan
alian daginn sumarlangan.
Nú vakir hjartans vonin mín.
Hún laðar mig svo ljúft til sín.
En allir dagar eiga kvöld.----
Eg hræðist ekki húmsins völd.
Fyrir handan höfin blá
heiðan veit eg dag.
Þar sumpart þrá mín athvarf á
eftir sólarlag.
—Söngvar Förumannsins
Stefán frá Hvítadal.
--------o--------
Dr. B. Gerzabek
M. R. C. S. frá Englandi, L. R. C P. frá London. M R. C. osr
M. R. C. S. frá Manitoba. Fyrverandi aðstoðarlæknir við
hospital í Vínadborjí, Prasr og Berlín ok fleiri hospítöl.
Skrifstofa á eisrin hospital 415—417 Prichard Ave..
Winnipesr. Skrifstofutími frá 9-12 f. h. osr 3-6 os: 7-9 e. h.
Dr. B. Gerzabek eisrið hospital 415—417 Pricbard Ave.
Stundun osr lækninsr valdra sjúklinsra. sem Ibiást af brióst-
vieiki, Ihjartaibilun. masrasjúkdómum, innýflaveiki. kvensiúk-
dómum, karlmannasjúkdómum, tausraveiklun.
DR.B J.BRANDSON
701 liinðsay Building
Phone A7067
Offlce tlmar: 2—3
Heimili: 776 Victor St.
Phone: A 7122
Wtnnipeg, Man.
Dr- O. BJORNSON
701 Undsay Building
Office Phone: 7067
Ofífice itimar: 2- —3
Heimili: 764 Victor St.
Telephone: A 7586
Winnipeg, Man.
DR. B. H. OLSON
701 Lindsay Bldg.
Office: A 7067.
Viðtalatími: 11—12 og 4.—6.30
10 Thelma Apts., Home Street.
Phone: Sheb. 5839.
WINNXPKG, MAN.
Dr. J. 0. FOSS,
íslenzkur læknir
Cavalier, N.-Dak.
Dr- J. Stefánsson
401 Boyd Building
COft. P06T/\CI ATE. & EOMOfiTOJi ST.
Stundar eingongu augna, eyrna, nef
og kverka sjúUaóma. — Er að hitta
frékl. 10-12 i. h. eg 2-5 e.h —
Talsimi: A 3521. Heimili: 627
McMillan Ave. Tals. P 2691
Dr. M. B. Halldorson
401 Boyd Buildlng
Cor. Portage Ave. og Bdmonton
Stundar aérstaklega berklaaýkl
og a8ra lungnasjúkdöma. Br »8
flnna A akrifstofunnl kl. 11—
12 f.m. og kl. 2—4 c.m. Skrlf-
stofu tals. A 3521. Heimili 46
Alloway Ave. Taiaiml: Sher-
brook 8158
J. G. SNÆDAL,
TANNLŒKNIR
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave. og Donald Streat
Talsfmi:. A 8889
Skrítlur.
Gunna kemur inn í kjötsölubúð, teygir sig
inn yfir borðið og horfir á fætur slátrarans.
Slátrarinn: “Á bvað ertu að glápa, stúlka”?
Guuna: “Hún mamma bað mig að líta hérna
inn og gæta að, hvort þú hefðir ekki kálfsfætur.”
Vinnukonan: “Hvenær á eg að vekja yður á
morgun?”
Frúin: “Þegar eg hringi á.þig, — hreint ekki
fyr.”
Hún: ‘Ertu nú að fara út aftur til þess að
drekka? Þú komst fullur heim í nótt, og þá lof-
aðir þú mér því, að þú slíyldir aldrei drekka fram-
ar.”
Hann: “Já, en veiztu það ekki, að þií átt
aldrei að trúa því sem drukkinn maður segir?”
Jóladaginn bar sannarlega upp á páskadag-
inn fyrir Pétri vin okkar, hann fékk fón í húsið
um morguninn, og trúlofaðist Stínu um kvöldið.
Þá hringdi hann upp Óla vin sinn og segir án þess
að spyrja hver svaraði.
Þú verður að óska mér til hamingju, Óli, nú
erum við Stína trúíofuð til fulls.
“Vitlust samband,” var svarað í fóninn.
J. Johnson & Co.
KlæðskurðíLmiaður fyrir
Konur og Karla
Margra ára reynsla
482 % Main Street
Riaito Block Tel. A 8484
WINNTPKG
MORRIS, EAKINS, FINKBEIN
ER and RICHARDSON
Barristers og fleira.
Sérstðk rækt lögð við mál út af
óskilum á korni, kröfur á hend-
ur járnbrautarfél. einnig sér-
fræðingar í meðferð sakamála.
240 Grain Exchange, Winnipeg
Phone A 2669
Giftinga °g blóm
Jarðarfara-
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tals. 720
ST JOHN 2 RING 3
Thos. H. Johnson
og
Hjalmar A. Bergman
Islenzkir lögfraeðingar
Skrifstofa Room 811 McArthur
Building, Portaga Ave.
P. O. Box 1656
Phones: A 6849 og 6840
W. J. IJMDAIi & CO.
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefánsson.
I,ögíræðingur
1207 Union Trust Bldg. Winnipeg
pfl er einnig aC finna á. eftirfylgj-
andi tímum og stöSum:
Lundar — á hverjum miSvikudegi.
Riverton—Fyrsta og þriSja
þriSjudag hvers mánaSar
Gii Ui—Fyrsta og þriSja miS-
vikudag hvers mánaSar
JOSEPH T. THORSON
íslenzkur lögfræðingivr
Helmaf. Sher. 4725
Heimili: Alloway Court
Alloway Ave.
MESSRS. PHILLIPS & SCAHTH
Barristers, Etc.
201 Montreal Trust Bldg.,
Winnipeg
Phons: A 1336—1337
Phone: Garry 2616
JenkinsShoeCo.
689 Notre Dame
Avenue
Vér leggjum sérstaka áherzlu á aS
selja meíöl eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aS fá,
eru notuS eingöngu. þegar þér komiö
meS forskriftina til vor, megiS þér
vera viss um fá rétt þaS sem læknir-
inn tekur til.
COLCLEUGH & CO.
Notre Damo Ave. og Slierbrooke St.
Phones N 7659—7650
Giftingalyfisbréf seld
A. S. Bardal
849 Shorbrooke St.
Selur lfkkistur og annast um útfarir.
Allur dtbúnaður sá bezti. Ennfrem-
ur selur Kann alskonar minniavarða
og legsteina.
Skrlíst. talsími N 6o08
Heimilis talsíml N 6607
Vér geymuir. reiðhjól yfir vet-
urinn og gerum þau eins og n$,
ef þess er óskað. Allar tegund-
ir af skautum 'búnar til sam.
kvæmt pöntun. Áreiðanlegt
verk. Lipur afgreiðsla.
EMPIRE CYCLE, CO.
641Notre Dame Ave.
JOSEPH TAVLOR
LÖGTAKSMAÐUK
ncimUis-Tals.: St. John 184*
Skrlfstofu-Tals.: Maln 7978
Tekur lögtakl bæðl hflsalelguskuldir,
veðskuldlr, vtzlaskuldlr. Afgrelðlr alt
sem að lögum lýtur.
Skrtfstofa, 955 MoJn Btreet
ROBINSON’S BLÓMA-DEILD
Ný blóm koma inn daglega. Gift-
vngar og hátíðablóm sértaklega.
írtfararblóm búin með stuttum
fyrirvara. Alls konar blóm og frse
á vissum tíma. —íslenzka töluð i
búðinni.
Mrs. Rovatzos ráðskona.
Sunnud. tals. A6236
J. J. Swanson & Co.
Verzla með iastetgnir. Sjá up
leigu á búsum. Annast lán a„
eld’sábyrgðir o. fl.
808 Paris Bulldlng
Phonos A «349—A «31«