Lögberg - 29.09.1921, Blaðsíða 3

LÖGBERG. FIMTIJDAGINN, 29. SEPTEMBER 1921
BU S
1
i ^iumiiimnnmniimiiiimiininii(iiminnnmininniniiiviBiBiiimmnmRmmninttminnmiii>>
Sérstök deild í blaðinu
1 ,'II11IIII!I!III!IIIIIIIIIII11IIII1IIIIIII[||||I1I1IIIIIIIIIIIIII1IIIIII[|IÍ1IIIIII1IIII1IIII11IIIIIIIIIIIIIIIIIUIII1II1!I|’
SOLSKIN
II!!IHII!!HÍIIIH!IIIHIII!BIIIHII1II
■HllHIHiailllHilllH l.«1S;illB![l!Ha:i!!B:!IW!i:BIII!Bl!:IBT!BI>!W!«l!'n';''Bi;!!H19IH^K!IS;i:a'l[
■iiiiBiiiDHiiiniismnwiimiinHiiiiwiumnHiimiiinwiifiwniiHiiBwauBiiR^
•iiininiiiinnininniiiiiiiiiÐiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiimiiniinnuiiinniiiiiiiiiiiiiiuuimiiiiiHiiii*
Fyrir börn og unglinga
€i**i™^
iiiiiniiiHiiittiiiaiiiHiiiiaiiiniimiiiiiiiiiHiiiaiiiiBiiiiHiiiaiiiiBii!!
Professional Cards
Endurgjaldið
Hálfvaxinn drengur sat á þröskuldi á húsi;
hann hélt á smurÖri brauðsneið í annari hendinni
og staf í hinni hendinni. Skamt frá honum lá
hundur.
“Komdu liingað greyið! greyið!” sagði
drengurinn.
Þegar hundurinn heyrði að talað var vin-
samlega til háns, stökk hann upp, lagði kollhúf-
urnar, dinglaði rófunni og kom glaður til drengs-
ins.
Drengurinn rétti brauðsneiðina að hundin-
um, en rétt í því er hann glepsaði eftir henni,
kippti strákurinn hendinni að sér og gaf hund-
inum duglegt högg á trýnið. Aumingja hund-
urinn hljóp ýlandi í burtu, en strákurinn hló
skellihlátur.
Andspænis á götunni stóð maður við glugga;
iþótti honum ljótt að sjá til stráfcs. Hann benti
honum að koma yfir til sín 0g sýndi honum silf-
urpening sem hann bélt á í hendinni.
“Langar þig í þenna pening?” sagði maður-
inn.
“Já, fcæra þökk!” svaraði drengurinn glað-
ur í anda 0g hljóp yfir til hans, til þess að grípa
silfurpeninginn. En rétt í því er hann rétti
fram höndina, gáf maðurinn honum vænt högg
á hann.
Drcndurinn fór að gráta: “Hví eruð þér að
meiða mig? Eg hefi ekkert móðgað yður eða beð-
ið yður um að gefa mér silfurpeninginn! ”
“TIví lamdir þú hundinn áðan? Hann gerði
þér ekkert ilt, og hann bað þig eigi um brauð-
sneiðina. Þú hefir farið með hann alveg eins,
og eg fer nú með þig.”
Drengurinn leit til jarðar; hann fann að
honum komu makleg málgjöld.
Þessi fugl syngur aldrei framar.
Einu sinni sat búandi maður út á garði sín-
um með öllu fólkinu; sá hann þá ljómandi falleg-
an fugl, sem sat á trjágrein þar nærri. Sonur
hans sex ára gamall starði fuglinn með mesta
athygli. Bóndi hélt að syni hans mundi þykja
gaman að sjá hann nær, greip byssu sína í hugs-
unarleysi og skaut fuglinn. Síðan kallaði hann
á drenginn til þess að hann skyldi sjá, hversu
fjaðrirnar á fuglinum voru fallegar.
En drengurinn fór að gráta, þegar hann sá
fuglino. dauðan og sagði: “Faðir minn, þessi fugl
syngur aldrei framar!” “Það skal eigi verða
næsta daginn, að eg skjóti fugl aftur!” sagði
bóndi nokkru sinni við einn af vinum sínum.
Varðhundurinn
Einu sinni var varðhundur; hann var bund-
inn með hlékkjafesti á bak við húsið, þar sem
húsbóndi hans átti heima. Þangað komu menn
mjög sjaldan. Nú höfðu menn gleymt aum-
ingja hundinum alveg, og hafði hann hvorki
fengið vott né þurt í marga daga.
“Voff‘ voff,” sagði hann við sjálfan sig,
“það er þungt að. þola sult, einkum fyrir mig,
Sem er bundinn með hlekkjafesti, 0g get eigi
hlaupið um 0g leitað að beinum, eins og ýmsir
aðrir hundar. Ef eg hefði eigi snjóinn hérna
til þess að sleifcja, þá hlyti eg að vera dauður
úr þorsta. Uppi í húsinu hafa menn líklega
veizla, það er hægt að sjá ljósaganginn þar. Þeir
hafa það notalegt og borða og drekka, en eg
verð að svelta í hel. Er þetta fallegt af mönn-
unum ? Voff, voff! Þetta eru launin fyrir
það, að eg held þjófum og bófum í burtu frá
húsinu. Haldið þér að eg sé tilfinningalaus,
þó að eg sé hundur. Nei, það er mín skoðun,
að margur maður geti lært mikið af góðum
hundi.”
‘ ‘ Eg vildi að eg hefði brauðbita eða nokkrar
gamiar hnútur ? En þarna kemur líklega
iiann húsbóndi minn góður! Hann kemur lík-
lega með eitthvert góðgæti handa mér.”
Varðhundurinn dinglaði rófunni, ýlfdi af
gleði og flaðraði með mestu ákefð upp á húsbónda
sinn. En húsbóndinn lúbarði hann með staf
fyrir það, að hann skyldi hafa verið að gelta og
góla svona mikið. Hundgreyið skreið lúpuleg-
nr og sorgbitinn inn í tunnurœfilinn, sem hann
átti að hafa fvrir skýli.
Næsta morgun rankaði menn upp í húsinu
af tilviljun við, að varðhundurinn hafði ekkert
fengið að jeta í marga daga. Leifum eftir
veizluna daginn áður var safnað saman í mesta
flýti; húsibóndinn átaldi sjálfan sig fyrir með-
ferðina á hundinum daginn áður, og fór sjálfur
með matinn handa aumingija varðhundinum
bundna.
Tíundurinn lítur enn einu sinni þakklátum
augum á húsónda sinn, sleikir á honum höndina
og fellur svo að fótum hans: hann var dauður!
dauður af sulti!
Ósk Celíu
Celia hafði verið að lesa undur fallega álfa-
söigu, þar sem álfamær hafði gofið ungri stúlku,
hriing sem sú náttúra fylgdi, að þegar maður snéri
honum a fingri ser, þá gat maður óskað sér hvers
sem maður vildi.
‘ ‘ Hve yndislegt það hefir verið, ’ ’ hugsaði hún.
Það vildi eg að eg ætti að eins eina ósk, þá skvldi
eg þó víst vera ánægð.”
Celia leit út um gluggan rétt í því að hún
slepti orðinu og sá yndisfagra álfamær, koma og
stefna að húsinu, 0g innan stundar stóð hún hjá
Celiu.
Alfamærin sagðist meiga gefa henni eina ósk,
og fékk henni hring úr gulli og sagði að hún skyldi
bera hann á fingur sér. En þegar hún vildi
fá ósk sína uppfylta, skyldi hún snúa hringnum
á fingri sér og óska sér þess sem hún vildi fá,
og þá mundi ósk hennar verða uppfylt, og hring—
urinn hyrfi þá líka af fingri hennar.
Celia þakkaði álfamærinni ósköp vel fyrir
hringinn og óskina og var svo glöð, að hún réði
sér varla fyrir kæti.
Hún smejrgði hringnum upp á fingur sér, leit
svjd upp og þá var álfamærin horfin.
Celia var ekki að flýta sér með ósk sína. Hún
vissi hvers hún ætlaði að óska sér — fallegu brúð-
unnar, sein hún hafði oft séð í búðarglugganum og
hana gat hún alt af fengið, en hringinn lengaði
liana til þess að geta haft eins lengi og hún gat.
Celia hafði gengið út í garðinn á meðan hún
var að hugsa um þetta. Alt í einu stansaði hún,
lienni fanst að hún heyra grátekka. Hún gefck
að garðinum sem var umhverfis húsið og leit út
fyrir. Við garðinn að utan sat ung stúlka fá-
tæklega búin, hallaðist upp að honum og grét
sáran.
Celia ávarpaði hana og mælti:
“Hvað gengur að þér?”
Hin stúlkan leit upp grátþrungnum augum 0g
mælti:
“Faðir minn liggur veikur heima 0g eg get
efckert hjálpað honum, og svo erum við svo fá-
tæk að það er ekki matarbiti til í húsinu og bœði
eg 0g faðir minn erum svöng.
Celia kendi sárt í brjóst um stúlkuna og ósk-
aði að hún gæti hjálpað henni- Alt í einu mundi
hún eftir hringnum og án þess að hifca minstu vit-
und, snéri hún honum á fingri sér og óskaði að
föður litlu stúlkunnar batnaði og að þau yrðu far-
sæl og vel efnuð. )
Óðara en hún hafði slept orðinu, hvarf hring-
urinn, og hún sagði litlu stúlkunni að hún skyldi
fara heim til sín og sjá ef föður henar væri ekki
batnað.
Litla sorgmædda stúlkan, var varla úr aug-
sýn, þegar álfamærin fagra kom aftur. Hún var
glöð í bragði og sagði Celiu að sér hefði þótt und-
ur vænt um veglyndi hennar. 1 hendi sér hélt
hún á brúðu þeirri sem Celia liafði ætlað sér að
eignast, rétti hana að henni og matílti: “Eg get
efcki gefið þér nema eina ósk, en ég vissi hvaða
ósk var lijarta þínu næst, svo eg kom með þessa
gjöf handa þér“.
Tyrkjasoldán og vínið
Það er mælt að Amurath 4. hafi fyrstur allra
tyi-kjafceisara drukkið vín og er ti1 saga um það,
í.vernig að ha: n lærði það fyrst.
Einn dag fór keisarinn í dularbúningi um
stræti borgar sinnar, þar sem mest var fjölmenni.
Þar hitti hann alþýðumann, sem var drukkinn,
hann hét Mustapha. Keisarinn hafði aldrei fyr
séð drykkjumann, 0g spurði föruneyti sitt hvernig
stæði á manni þessum. Þeir sögðu honum að
maðurinn væri drukkinn. Meðan þeir voru að
segja honum hvernig slíkt Iiæri til, bar Mustapha
þar að. Hann þekti ekki keisarann, og skipaði
honum með hörðum orðum að víkja af götunni
fyrir sér. Amurath varð hverft við slífca of-
dirfsku, og gat ekki staðist að svara honum engu.
“ Veiztu ekfci, þorparinn þinn, að eg er Amurath
keisari?” “Og eg” sagði Tyrkinn, “er Must-
apha. Viltu selja mér Miklagarð? eg sfcal kaupa
liann af þér. Þykir mér nær að þú sért Must-
apha, en eg keisari.”
Amurath brá nú enn meir við þessi orð og
spurði hann: “Fyrir hvað hugsarðu þér að
kaupa Miklagarð?” “Fyrir hvað?” sagði
drykfcjumaðurinn- “Er eg ekki fullríkur til að
kaupa alt af þér, sem ert ambáttarsonur?”
Nú varð Amurath orðlaus af reiði, en spurði
menn sína hvort maðurinn yrði lengi svona vit-
laus. Þeir sögðu að æðið hvirfi af honum eftir
nokkra stund. Skipaði þá keisarinn að flytja
hann til hallarinnar, svo að hann fengi að sjá
hvernig honum brygði við, þegar hann vitkaðist.
Mutsapha svaf nokkrar stundir. En þegar hann
vaknaði, og sá að hann var í dýrðlegum sal, brá
honurn heldur en ekki í brún. Og er honum var
sagt hvernig að hann.hefði látið, og hverju hann
hefði lofað keisaranum, varð hann dauðhræddur,
því han vissi að Amurath var grimmur og misk-
unarlítill, og ætlaði að hann ætti nú skamt til líf-
láts. Þá fór hann að hugsa um ráð til að fcom-
ast hjá illum dauða, og datt í hug, að hann lézt
vera hálfdauður af hræðslu, og sagðist þekkja svo
sjálfan sig, að hann mundi lífið missa innan lít-
illar stundar, nema menn gæfu sér flösku af á-
fengu víni til að lífga sig með. Þjónarnir sem
gættu hans voru hræddir um að hann mundi bráð-
deyja, áður en hann kæmist fyrir keisarann, og
létu færa honum vínflösku. Hann lézt drekka
úr flöskunni og hressast, en hann brá henni reynd-
ar undir kápu sína og geymdi þar.
Nú var hann leiddur fyrir keisarann. Minti
Amurath hann á það sem hann bauðst til 0g skip-
aði honum harðlega að borga sér Miklagarð strax,
eins 0g hann hefði lofað. Þá brá vesalings mað-
urinn fram flöskunni, og sagði: “Sjáið! herra
minn! hér er það í, sem gerði mig fullríkan í gær
til að kaupa Miklagarð; og ef þú ættir öll þau
auðæfi sem eg átti þá, mundir þú lítils hieta ein-
veldi yfir öllum heiminum.” — Þá sagði Amurath:
“Hvernig má slíkt til bera?” “Ekki þarf annað
enn,” sagði drykkjumaðurinn, “að renna niður
þessum liimnesfca drykk.” Keisarinn tók við
flöskunni, smakkaði af forvitni, 0g drakk góðan
teyg. Vínið hrevf fljótt á hann, því hann hafði
eldki smakkað það fyr. Nú var liann svo hress
og kátur, að hann réði sér varla, >og þótti lítið
koma til allrar tignar sinnar, hjá þessum unaði,
sem vínið veitti honum. Hann hélt áfram að
drekka úr flöskunni, þangað til hann vissi efcki
sitt rjúkandi ráð og datt seinast út af blindfullur
og steinsofnaði. Þegar hann vaknaði, þoldi
liann ekki við fyrir höfuðverk. Nú'glevmdi hann
allri gleðinni af víninu og bar sig aumkunarlega,
lét kalla á Mustapha, og var hinn reiðasti, sagði
honum að kenna meinsemd þessai Mustapha
sem þekti veikindin af eigin reynd, og vissi hvað
bezt var til bóta, sagði því soldáni að hann vildi
setja höfuð sitt í veð, að þessi sjúkdómur væri
auðlæknandi, og skyldi hann drekka vín aftur sér
til bata- Soldáninn var ekki á móti iþví, og tók
að drekka. Varð hann brátt hress og glaður og
“timburmennirnir” hurfu. Þótti keisara svo
mikið varið í þetta heillaráð, að hann drafck eftir
það alla sína æfi, og var á hverjum degi meira og
minna fullur. Virti hann engan mann eins mik-
ið og Mustapa, gjörði hann að ráðherra sínum, 0g
drakk ávalt með honum. Þegar Mustapha and-
aðist lét hann jarða liann í vínkjallara með mik-
illi viðhöfn innan um víntunnur, og sagði eftir
það, að hann hefði ekfci lifað einn glaðan dag
síðan hann misti þenna ágæta og trúa ráðgjafa.
Dr. B. Gerzabek
M. R. C. S. frá Englandi, L. R. C P. frá London. M R. C. og
M. R. C. S. frá Manitoiba. Fyrverandi atSstoðarlæknir við
hosmtal í Vmarlborí?, Prasr oj? Berlín og fleiri ihosDÍtöl.
_ Skrifstofa á eisrin ihosDÍtal 415—417 Prichard Ave..
WinniDesr. Skrifstofutími frá 9-12 f. h. osr 3-6 osr 7-9 e. h.
Dr. B. Gerzabek eisrið hosDÍtal 415—417 Priehard Ave.
Stundun og lækninsr valdra sjúklinga, sem hiást af brjóst-
veiki, hjartaibilun. masrasjúkdómum, ínnýflaveiki, kvensjúk-
domum. karlmannasjúkdómum, tausraveiklun.
Hyggin dómari
Kaupmaður nokkurætlaði að ferðast eriendis,
'fókk hann þá förumunki einum, er hann hélt að
vœri vinur sinn; pyngju með 1000 dölum, og bað
hann að geyma það fyrir sig meðan hann væri
burtu. Að ári Jiðnu fcom kaupmaðurinn heim
aftur, og biður hann að skila sér peningunum aft-
ur. En munkurinn sem ekkert var nema svikin
tóm, bar á móti því upp í opið geðið á honum, að
hann hefði nokkurt fé, sem hann ætti. Kaupmað-
urinn varð fofcreiður út af því, að hann skyldi.
svíkja sig svona í trygðum, og ákærði munkinn
fyrir dómara. — Dómarinn svaraði: “Þú hefir
verið of trúgjarn og einfaldur. Þú hefðir ekki
átt að trúa svona í blindni manni þeim, sem efcki
var þér kunnur að dánumensku. Það mun ekki
ganga greitt að koma þessum slungna bragðaref
til að skila aftur með góðu fénu, fyrst honum var
ekki fengið það í votta viðurvist. Eg skal samt
revna, hvort eg get bætt nokkuð úr þessu. Farðu
r.ú aftur til hans, og vertu mjúkur í máli við hann;
en láttu ekki bera á því, að eg viti neitt af þessu.
Komdu svo til mín aftur á morgun um þetta leyti.”
Kaupmaðurinn fór og gjörði þetta, en fékk
ekkert nema nógar skammir. Meðan þeir voru
að rífast eins og kettir, kemur þræll dómarans með
þau skilaboð frá húsbónda sínum, að hann biðji
munkinn að koma heim til sín- Munkurinn kem-
ur. Dómarinn tekur lionum ofur vinsamlega,
leiðir hann inn í beztu stofuna, og hafði svo mikið
við hann, eins og hann væri mesti stórhöfðingi.
Hann fór að tala við hann um hitt og þetta,
sló honum guUhamra og hældi honum svo mikið
fyrir drengskap, speki og lærdóm, að hinn trúði
fonum eins og nýju neti. Loksins segir dómarinn
“Eg gerði boð eftir þér, munkur minn! til að
sýna þér, hvað eg trúi þér vel og met þig mikils.
Mér liggur á að ferðast til útlanda og verð eg
lengi að heiman. En eg trúi ekki þrælum mínum
að geyma dýrgripa minna sem skyldi og vildi þvi
feginn eiga þá í vörzlum annars eins manns og
þú ert, sem allir láta svo vel af. Ef eg má mæða
þig með því þá ætla eg aðra nótt að senda þér dýr-
gripi mína. En þetta má enginn lifandi maður
vita; þess vegna ætla eg að senda þér þá með
þeim þræla minna, sem eg trúi bezt, og láta eins
og það sé gjöf.”
Munkurinn varð nú svo hýr í bragði og vina
legur sem mest mátti, hneigði sig allan og beygði
og lofaði að hann skyldi geyma gripina eins og
sjáaldur auga síns; — síðan kvaddi hann, og var
svo hjartaglaður með sjálfum sér, eins og hann
væri þegar búinn að ná veiðinni.
Morgunin eftir kom kaupmaðurinn aftur ti
dómarans og sagði frá því, hvað munkurinn hefði
verið ósveigjanlegur. “Farðu nií einu sinni enn
þá til hans og ef hann lætur sig þá ekki
þá hótaðu honum að ákæra hann fyrir mér. Eg
ætla að vona að þú þurfir ekfci að hóta honum því
oft.” ___
Kaupmaðurinn gerir þetta. Þegar munkurinn
heyrir dómarann nefndan fær hann honum óðara
pyngjuna, því hann mátti efcki fyrir nokkum mun
missa traust hans, ef hann átti að geta haft út úr
houum dýrgripina. Um leið og hann fékk honum
pyngjuna, sagði hann hlægjandi: “Á kunningji,
því ætli þú farir ekki til dómarans! — Peningara-
ir þínir hafa verið vel geymdir hjá mér. Eg var
rétt að gera að gamni mínu, til að sjá hvernig þér
yrði við.”
Kaupinaðurinn var o^f greindur til að tafca
þetta fyrir tómt gaman. Hann gekk til dómarans
og þabkaði honum góða liðveizlu*
Þegar líður að kveldi fer munkurinn að von-
ast eftir fjársjóðnum, eins og um var talað, en svo
leið nóttin að þrællinn kom ekki. Það verður ekki
frá því sagt hve honum fanst tíminn langur. Und-
ir eins og dagur rann, fór hann því heim til dóm-
arans. “Það var einasta erindið,” sagði hann,
að vita hverniig á því stendur, að herra dómarinn
hefir efcki sent þrælinn sinn til mín.”
“Það kemur til af því,” svaraði dómarinn,
“að ónefndur kaupmaður hefir sagt mér, að þú
værir argasti svkikari, og mun réttvísin hegna þér
að maklegleikum, ef þú verður ákærður í annað
sinn fyrir líka þrælmensku.”
Munkurinn hneigði sig auðmjúklega til jarðar
og snautaði burtu þegjandi.
DR.B J.BRANDSON
701 Undsay Bulldlng
Phone A 7067
Ofíice timíir: 2—3
Helmill: 776 Victor St.
Phone: A 7122
Wtnnlpeg, Man.
Dr. O. BJORNSON
701 IJndsay Bullding
Office Phone: 7067
Offfice timar: 2- —3
HelmUi: 764 Victor St.
Telephone: A 7586
Winnipeg, Man.
DR. B. H. OLSON
701 Lindsay Bldg.
Office: A 7067.
Vi&talatími: 11—12 og 4.—6.30
10 Tiielma Apts., llome Street.
Phone: Sheb. 5839.
WINNIPBO. MAN.
Dr. J. 0. FOSS,
íslenzkur laeknir
Cavalier, N.-Dak.
Dr- J. Stefánsson
401 B*yd Buildiag
COR. PORT^CE AVE. «c EDM0)iT0)i ST.
Stunder eingongu augna, eyina. nef
og kverke sjúWdóma. — Er að hitta
frúkl. 10-12 i. h. eg 2- 5 e. h.—
Talsirnl: A 3521. Heimiii: 627
MicMillan Ave. Tals. P 2691
Dr. M. B. Halldorson
401 Boyd BuUdlng
Cor. Portage Ave. og Bdmonton
Stundar súrataklegn berklasýkl
og aSra lungnaajúkdúma. Hr af
ftnna A akrifetofunnl kl. 11—
12 f.m. og kl. I—4 c.m. Skrlf-
stofu tals. A 3521. Heimili 46
Alloway Ave. Talalmt: Shar-
brook 8158
DR. K. J. AUSTMANN
810 Sterling Bank Bldg.
Cor. Portage og Smith.
Phone A 2737
VitStalstími 2—4 og 7—8 e.h.
Heimili að 469 Simcoe St.
Phone Sh. 2758
J. G. SNÆDAL,
TANNLŒKNIR
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave. eg Donald Street
Talsfmi:. A 8889
Thos. H. Johnson
og
Hjalmar A. Bergman
fslenzkir lögfncðlngar
Skrifstofa Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: A 6849 og 6840
W. J. IJNDAli & CO.
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefánsson.
I.ögfrsc&ingar
1207 Union Trust Bldg. Winnipeg
pá er einnig aC finna ð. eftirfylgj-
andi timum og stöðum:
Lundar — ð hverjum miSvikudegi.
Riverton—Fyrsta og þriðja
ÞriCjudag hvers mðnaðar
Gi: ill—Fyrsta og þriðja mlð-
vikudag hvers mðnaðar
Arni Anderson,
ísl. lögmaður
í félagi við E. P. Garland
Skrifstofa: 801 Electric Rail-
way Chambers.
Telephone A 2197
Phone: Garry 2616
JenkinsShoeCo.
639 Notre Dame
Avenue
Vér leggjum sérstaka ðherzlu ð að
selja meðöl eftlr forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er a8 fð,
eru notuB eln^öngu. Pegar þér komiö
meB forskriftina til vor, meglS þér
vera viss um fð rétt þaC sem læknir-
inn tekur tll.
COLOLEUGH * CO.
Notre Dame Ave. og Sberbrooke 8t.
Phones N 7659—7650
Giftingalyfisbréf seld
A. S. Bardal
84* Sherbrooke St.
S.Iur ltkkistur og annast um útfarír.
AUur úthúnaður sá bezti. Ennfrem-
ur telur hann alakonar minnisvarða
og legtteina.
Skrifst. talslmi N 60O8
Heimilis talsími N 6607
J. Johnson & Co.
Klæðskurðormaðar fyrir
Konur og Karla
Margra ðra reynsla
482 % Main Street
Rialto Block Tel. A 8484
WINNTPEG
Ciftinga og blóm
Jarðarfara-
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tals. 7Z0
ST JOHN 2 RING 3
Vér geymuir. reiðhjól yfir vet-
urinn og gerum þau eina og ný,
ef þess er óskað. Allar tegund-
ir af skautum búnar til sam.
kvæmt pöntun. Áreiðanlegt
verk. Lipur afgreiðsla.
EMPIRE CYCLE, CO,
641Notre Dame Ave.
JOSEPH TAVLOR
LÖGTAKSMAÐUK
Heimilis-Tals.: St. John 184*
Skrlfstofn-Tals.: Main 7978
Tekur lögtakt bæðl húsa.leiguskuldir.
veðskuldtr, vlxlaskuldlr. Afgretðlr alt
sem að Uigum lytur.
Skrlfstofa, W5 Ms«o Stree*
ROBINSON’S BLÓMA-DEILD
Ný blóm koma inn daglega. Gift-
ingar og hátíðiablóm aértaklega.
Útfararblóm búin með stuttum
fyrirvara. Alls konar blóm og frr
á vissum tíma. —íslenzka töluð i
búðinni.
Mrs. Rovaraos ráðskona.
Sunnud. tals. A6236
J. J. Swanson & Co.
Verzla meS taateignir. Sjá ur
leigu á húsum. Annsat lán o.
elasáhyrgðir o. fl.
808 Parls UnUdlng
rhones A 884»—A *a t«