Lögberg - 29.12.1921, Qupperneq 1

SPEIRS-PARNELL BAKÍNGCO.
ábyrgjast yður
fulla vigt, beztu vörur fyr-
ir lœgsta vtrð sem verið
getur. REYN IÐ Þ AÐ!
TALSlMI: N6617 - WINNIPEG
öðlie
Það er til myndasmiður
í borginni
W. W. ROBSON
490 Main St.
Tals A7921
34. ARGANGUR
WINNIPEG, MANITOBA, FIMTUDAGINN 29 DESEMBER 192!
NUMER 52
ÚTLENDINGURINN
j ERFILJÓÐ,—
Helguð minning hinna mörgu, góðu samferðamanna ís-
lenzkra, karla og kvenna, er náð hafa í tjaldstað, og vinir
og vandamenn hafa falið mér að minnast með erindum.
Kom að heiman kyr í skapi,
Kunni lítt þá nýju siði, —
Gaf sig ei við gróða, tapi,
Gegndi sinni skyldu í friði.
Reifði aldrei röngu máli,
Réttlætið var honum meira,
óbeit hafði á öllu táli,
Aldrei mátti ljótt orð heyra.
Dvaldi hér í dulargerfi,
Drauma fortíð enginn skildi;
því í bygð sem borgarhverfi
Búa aleinn lang-helzt vildi. —
útlend tízka truflar andann,
Tálsins eru margir þættir. —
Opnar stóðu æ við landann
Andans dyr og hugans gættir,
Feðra sinna táp og tungu
Tók hann með í 'bólstað nýjan.
Ljóðin, er menn lásu, sungu,
Lagði um hjartað vorblæ hlýjan.
Lesnar eða sagðar sögur
■ Sál hans fyltu dýrðarljóma,
Undir kvað hann ótal bögur,
Andinn lék að frægðar skjóma.
Úthafsbarn í útlönd farið,
Er sem fugl í gyltu búri. —
par mun aldrei verða varið
> Vængjatak og söngrödd stúri. —
Söngsins börn, er fjalla frelsi
Fæddust í, — sem lóan heima—,
Una ei gyltu aura-helsi,
Átthögunum seint þau gleyma.
pað er eitihvað — eitthvað heima,
Enginn sem til verðlags metur
Sem ‘þeir eldri’ aldrei gleyma,
Erlendis þótt vegni betur. —
Bernskustöðvar, æskuárin,
Alla jafna flestir girnast;
Móðurástir, móðurtárin,
Munu fáum alveg fyrnast. —
Aldrei sat hann auðum höndum,
Eigi fékk í skóla gengið;
Upp til fjalla út með ströndum,
Aftur hafði mentun fengið. —
Enginn prýddi ytri hagur,
útlending þar flestir sáu,
Veðurbitinn, vanginn magur,
Vit og dygðir fólgnar lágu.
Augnaþjónn hann engum reyndist:
Ekki að sýnast, heldur vera. —
f þann farveg æfin beindist
Árla, heima’ á landi frera.
Eyrisvirði aldrei þá hann,
Orð hans voru betri veði,
Hvergi á sínu liði lá hann,
Ljúfur, eins og barn, í geði.
Mörgum hjálparhönd ’ann rétti,
Helzt þeim snauðu, er fjöldinn gleymdi.
Enginn maður af því frétti,
Um hans kærleik fáa dreymdi. —
Skrýddur tötrum trúmenskunnar,
Tamdi hann sér fornar dygðir.
Vítti gylling’varmenskunnar,
Vinum seldi grið og trygðir..
Marga las hann forna fræði,
Flest af hinni nýrri speki.
Æðrulaufe á andans græði
Aldarfars þótt rísi breki. —
Harðni veður, hafsins ræsir
Herti knár á áratogum. —
Bak við tímans ölduæsir
Andinn veit af kyrrum vogum.
Einn hann sat — !í æfiskugga, —
Átthagana lengst af þráði;
Andvaka — við opinn glugga,
Ellin fáu góðu spáði:
Skjaldaskriflum, baugabrotum
Borguð var hans dygð og elja;
Véganestið var á þrotuni,
Vægðarlaus og ágeng Helja.
Endadægri eigi kveið hann:
Ingjaldi*) að mörgu skyldur.
óvinarins ugglaus beið hann,
íslendingur reyndist gildur:
“Vondum klæðum varð eg hlíta,
Vosbúð mörg og útlegð hrjáði,
Ef eg skal þeim eigi slíta,
Engan veginn það mér háði.”
Hvað er það að láta lífið, —
Leggja niður tötra gamla, —
Firrist aðrir fjörtjón, kífið,
Fjötur, ok er mörgum hamia?
— Útlendinga æíigjöldin
Að eins sagan meta kunni.
Ingjaldur varð, eins og fjöldinn,
Ágætur — í líkræðunni.
Sigurður Kristófersson (Christopherson)
Eftir JÓNAS A. SIGURÐSSON
Ingjalds niðji, — íslendingur,
Engum brást, er til hans flýði.
Illa skilinn útlendingur
Ofsamönnum hugar frýði. —
Ekki sleit hér vondum voðum,
Veglyndi hans sízt má gleyma.
Nökkvinn hans af brimsins boðum
Barning eftir — lenti heima.
Jónas A. Sigurðsson.
*) Sbr. hin frægu ummæli Ingjaldar I Hergilsey í sögu
Gísla Súrssonar, 25. kap.—J. A. 8.
OFBELDI GEGN LÖGREGLUSTJGRNINNI A ISLANDI.
Tuttogu og sex manns hneptir í varðhald.
Langan tíma í gær var Suður-
gata, framan við búþtað ólafs
Friðrikssonar ritstjóra, þéttskip-
uð mönnum og urðu þar rysking-
ar og barsmíðar. Sagan til
þess er sú, að er ól. kom heim
hingað fyrir skömimu úr Rúss-
landsför sinni, hafði hann með isér
rússneskan dreng, sem hann
hafði tekið að sér itil fósturs.
Drengurinn er veikur í augum og
augnlæknir hér telur hann hafa
trachoma, sem kvað vera mjög
smitandi veiki, og ákvað land-
læknir að vísa skyldi drerignum
úr landi, og var ólafi itilkynt það
af stjórnarráðinu. Hann kveðst
þá hafa farið fram á það við
stjórnina, að drengnum yrði veitt-
ur lífeyrir af landsfé í tvö eða
þrjú ár, svo sem 100 kr. á mánuði.
segir hann að stjórnin hafi viljað
láta 1000 kr. í kostnað við út-
flutning drengsins, en ekki meira
af opinberu fé. par á móti hafi
ráðherra sem hann talaði við, vilj-
að gefa eitthvað rtil styrktar
drengnum og styðja samiskot. En
það vildi ól. ekki. Skýrði hann
frá þessu í Alþbl. 17. þ. m. og gaf
í skyn að útflutningur drengsins
yrði hindraður. Og er lögreglu-
mennirnir komu í gærdag um há-
detgi á heimili hans til þess að
sækja drenginn, þá fanat hann
hvergi í fyrstu. Átti að senda
hann út með Botniu, isem þá var
á förum. En loks tókst þó að
finna drenginn. En iögreglu
þjónninn, sem fór þá ú:t með hann,
tröppur 'hússins. Urðu þá bar-
smíðar nokkra stund olg fékk
Hendrik Ottósson stúdent rothögg
og ef til vill einhverjir fleiri. En
drengurinn komst aftur inn í hús-
ið, og hefir lögregluliðið ekki
náð í hann síðan. þetta er sagan
í stuttum dráttum, en um einstök
atriði í viðureigninni ganga ýms-
ar sögur og ekki gott að setgja
■hvað satt er í þeim og hvað rang-
hermt. En málstaður Ól. er hér
í mesta máta illur, þar sem um er
að ræða sóttvarnarráðstöfun og
engum gat dulist það, að bæði
hann og hans menn hafa gerst
isekir í iögbrotum, sem refsing á
að koma fyrir. Margir tala um
að Ólaf hefði átt að taka fastan
þegar í byrjun oíg lá lögreglulið-
inu slælega fragöngu. En að
svo stöddu þekkir Mbl. dkki svo
vel til málsíns, að það get um
þetta dæmt.
—Morgunblaðið 19. nóv. 1921.
Lögin í gildi
Alla dagan síðan ofbeldið var
framið gegn lögreglu þessa bæjar
að tilhlutun ól. Fr. og af honum,
hefir ekki verið um annað rætt
hér í bæ. Atburðurinn var svo
einstæður oig dæmalaus í isögu
landsins. Og það duldist eng-
um, að hann gat orðið undanfari
enn alvarlegri viðburða, ef ekki
væri tekið röggsamlega og af-
dráttarlaust verið tekið í taum-
ana.
Bæjarbúar sáu þetta, og land-
var sleginn í höfuðið rétt við stjórnin líka. Og í kyrþei var
unnið að því að framkvæma það,
sem mistókst um daginn, og enn
fremur að setja þá í varðhald,
sem ihaft höfðu ofbeldi í frammi
við lögregluliðið.
í gærmorgun kl. 11 var óvenju-
mikið rót í bænum. pað hafði
kviisast, að kl. 1 ætti að hefjast
handa. Og það hafði enn frem-
ur vitnast, að í Iðnó .dveldi harð-
snúin og röskleg sveit manna,
sem ætti að hefja atlöguna. Menn
vissu líka að forystu þeirrar
sveitar hafði tekið að sér fyrver-
andi undirforingi í sjóher»Dana,
íslenzkur maður, Jóhann Jónsson,
isá er haft hefir skipstjórn á
hendi á björgunarskipi Vestrriann-
eyinga, “pór”. Hann var skipaður
lögreglustjóri, en Axel Tulinius
llPP?jafa sýslumaður hafði haft
forustu við samdrátt liðsins.
Á tólftu stundu fyrir hádegi
fórp lögregluþjónar og aðstoðar-
menn þeirra að ryðja mannfjöld-
anum úr þeim götum, sem áhlaupis-
sveitin þurfti að fara um, Vonar-
stræti og Suðurgötu og fleiri
strætum. Og nú fóru bifreiðar
að flytja varðmenn á ýmsa staði,
til dæmis upp að fangahúsi, því
að búast mátti við, að á það yrði
ef til vill leitað, þegar komið væri
með fangana. Ög vörður var
víða settur.
Klukkan eitt kom aðalsveitin
frá Iðnó vestur Vonarstræti, sú
er átti að hreimsa heimili ól. Fr.
Höfðu nokkrar sögur farið af því,
(Niðurl. á 2. bls. )
Eg sat fyrst. á kirkjuþingi
1889. pað þing stóð í Argyle-
bygð. J?ar kyntist eg fyrst per-
sónulega séra Jóni Bjarnasyni
og Sigurði Kristóferssyni. Hann
var þá líka kirkjuþingsmaður.
Hvorugur okkar hafði áður átt
sæti á kirkjuþingi Skrifarinn,
séra N. Stgr. Thorláksson, var
strax í þingbyrjun kvaddur
heim til Minneota, vegna veik-
inda, en eg var aðstoðarskrifari
og hafði ærinn starfa, því við-
vaningum vinst flest seinlega.
En margt varð mér þó minnis-1
stætt frá þingi þessu.
Meðal þeirra heimamanna, er
mér fundust heimamannlegast-
ir, var Sigurður Kristófersson.
Vó var þá mannval í Argyle-
sveit. Hann var þá auðugur af
eldfjöri, einna ótrauðastur allra
í leikmannahópnum, og í broddi
lífsins. pegar hann talaði, bar!
ahuginn orðin ofurliði. Líkam-
inn allur talaði með tungunni. j
Fjör og framgirni auðkendi
manninn. Allir blutu að finna, j
að hér var um áhuga að ræða,;
en ekki fordild. Honum fund-j
ust flestir vegir færir. í lífinuj
hafði hann oft komist í hann
krappan, en borið þó jafnanj
hærri hlut.. — Kirkjan hlaut að
vera máttugri en hann, sigur-
sælli en mennirnir og ‘því allir
vegir færir. Hún gat bygt skóla
og gefið út blöð,—ef hún trúði
sínu erindisbréfi. petta sá eg
og skildi fyrst hjá Sigurði
Kristóferssyni, eins fyrir það,
þótt hann þá greiddi ■ atkvæði
gegn tillögu, er e* Har fram, og
var andstæð stefnu prestanna
er sátu það þing, — en vann á
næsta þingi og er enn ráðandi.
Árið eftir, 1890, var kirkjuþing
háð í Nýja íslandi, við íslend-
ingafljót. J?ar vorum við Sig-
urður aftur sem þingmenn. Á
því þingi urðum við rekkjunaut-
ar. Sváfum við þá með grænt
flugnanet vafið um höfuðin í
steikjandi sumarhita. pað var
á því þingi, að flugurnar
hleyptu spilling í blóð Jóns Ó-
lafssonar, ritstjóra, sem kunn-
ugt er.
Hér treystist til muna kunn-
ingsskapur okkar Sigurðar. Eg
fann, að þessi maður var auð-
þektur og einlægur. Hann
gekk ekki um í dulargerfi. Hann
var enginn bragða Máus. Hon-
um mátti treysta. Hjartað
var jafnan við stýrið hjá hon-
um. Lund hans var létt eins
og barnsins og ljós eins og dag-
urinn. Hjartað var heitt og
höndin ólöt. — Eg vissi, að finna
mátti honum vitrari íslendinga,
en fáa einlægari og ákveðnari.
Og það fanst mér mestu máli
skifta. Maður með slíku eðl-
isfari, varð mér ósjálfrátt kær.
Árin er liðu breyttu því ekki.
Hjá honum var íslendingur-
inn og Ameríkumaðurinn sam-
einaður. Hann hélt fast við
ráðvendni og trú feðra ^sinna.
par þokaði aldrei um þveran
stein hjá honum. En fjör og
framsókn hins nýja heims átti
hann, á sama tíma, flestum frem
ur í ríkulegum mæli. Andi
hans var jafnan barnsglaður, um
leið og hann var óvenjulegur at-
orkumaður, knúður af kappi og
áhuga. Hann hafði óbeit á
undirhyggju. Hann var með
eða móti. Og enginn var í
vafa um afstöðul hans gagn
vart málum mannfélagsins.
Hann var híeinlyndur og heill.
ósigur var honum óþekt hug-
tak. Og áhrif hans á aðra
menn voru öll í þessa átt. Öll
góð mál lét hann sig
síðar kveðst Skafti geta talið
um 200 bændabýli frá heimili
sínu.
Bendir þetta að eins í áttina
til þeirra örðugleika, er hinir
fyrstu landnámsmenn öttu við.
Hvenær verður starf þeirra met-
ið og þakkað að verðleikum?
Og þar sem um mannraun var
að tefla, áræði og atorku þurfti,
þar var Sigurður jafnan, fremst-
ur í flokki. Hann var hinn
| frækni fullhugi nýlendu-lífsins.
1 Hér staðnæmdist hann lengst,
I rúm 20 ár, hin beztu þroskaár
j æfinnar. Hér stóð líka hagur
i hans í mestum blóma. Og
j hér naut hinn félagslyndi for-
j maður bezt orku sinnar og á-
j huga síns.
Á þessum árum fór hann
tvær ferðir til íslands í þarfir
vesturflutninga. Eg gæti
trúað að á því ferðalagi hafi
hann móðgað einhvern ættjarð-
arvininn heima, — þegar föður-
landsástin var einkum fólgin í
f jarstæðum um Ameríku. — En
eg veit líka, að hann hjálpaði þá
mörgum nauðstöddum fslend-
ir\gum, er nú búa hér vestra við
bættan hag. Ötulli mann en
Sigurð gat ekki, og að því skapi
var hann hjálpfús og snar til
einn
eg er naumast
skoðun.
Sigurður Kristófersson
pingeyingur, fæddur 9
1848, á Neslöndum við Mývatn.
Tuttugu og fimm ára, 1873,
flytur hann vestur um haf. f
bann tíð var Amerika enn
kynjaland í hugum manna
heima. Ameríkuferð var
Kjalvegur, þar sem allir urðu
úti. Og Sigurður var meðal
hinna fyrstu að fara þann veg.
Hér við land lenti hann í New
York-borg á sjálfan hátíðisdag
Bandaríkjamanna, 4. júlí 1873. j
paðan hélt hann vestur um land
til Milwaukee, Wis. par var þá
búsettur Áiámennur hópur ís-
lendinga. * Átti hann þar heim-
ilisfang um tveggja ára skeið.
Á þjóðhátíð íslendinga í Mil-
vaukee, 2. ágúst, 1874, var Sig-
urður. Forgöngumenn þessa
hátíðahalds voru séra Jón
Bjarnason, séra Páll porláks-
son og Jón ólafsson,ritstjóri, og
frítt lið ungra manna með þeim.
Var þar stofnað hið fyrsta þjóð-
ræknisfélag íslendinga vestan
hafs, sem bréf séra Jóns, ný-
prentuð, bera með sér. (Sam.
nóv. s. I.).
í júnímánuði 1876, var Sigurð-
ur sendur sem fulltrúi þeirra
fslendinga, er dvöldu í Milwau-
kée og umhverfi borgarinnar,
að kynna sér hentugra landnám
fyrir íslendinga í Manitoba.
Varð hann í föruneyti fjögurra
íslendinga frá hóp þeim, er þá
dvaldist í Ontario. Menn þess-
ir voru Sigtryggur Jónasson,
Einar Jónasson, Skafti Arason,
Kristján Jónsson. Komu þess-
ir fimm menn fyrstir allra ís-
lendinga til Manitoba og Winni-
peg, í júlímánuði það ár. Völdu
þeir fslendingum til landnáms
svæði það á vesturströnd Winni-
pegvatns, er síðan nefnist Nýja
ísland. pangað fluttist Sig-
urður alfari haustið 1875, í hópi
hinna fyrstu íslenzku landnema.
Leið hann þar súrt og sætt með
löndum sínum, bólu- og báginda-
árin er fóru í hönd, til 1881.
Landnám hans var um 8. míl-
ur suður af Gimli. par bygði
hann á vatnsbakkaniftn og
um þá dygöum. Reyndist hún manni úrræða.
j sínum til dauðans góður vernd-
var, ar engill.
júlí,l Enginn prestur var þá enn á
nýlendusvæðinu og það, auk þess
í sóttverði: — Séra .Jón Bjarna-
son kom fyrst til Gimli missiri
síðar. og flutti síha fvrstu guðs-
þjónustu að Gimli, 19. júlí 1877.
óku því hjónaefnin þenna þorra-
dag hartnær 20 mílur vegar, að
suður-takmörkuim svæðis þess,
er í sóttverði var. pangað kom
til móts við þau prestur, en
þjónaði Indíánum og kynblend-
ingum á þeim svæðum. Voru
hjónaefnin gefin saman á ber-
svæði þennan þorradag. Stóð
klerkur öðru megin brautar
meðan hann framdi vlgsluna.
Bendir það ótvírætt á, að hvor-
ugt þeirra var kveifarlegt og að
hinum unga manni varð sjaldan
ráðafátt.
Sumarið 1880, í júlímánuði,
leggur Sigurður enn upp í nýja
landkónnunarferð.
í för með
Efri árin hnignaði heilsa
hans til muna. Hvarf hann
þá á braut úr Argyle og flutt-
ist, 1905, vestur að hafi, Sett-
ist hann að þar sem heitir Cres-
ent í British Columbia, skamt
fyrir norðan landamæri Banda-
ríkjanna. Bjó hann þar á
fögrum sjávarbakka, — þar sem
ódáinslöhd sólarlagsins hillir
upp 1 hafinu kyrra. par beið
hann hvíldar, við fágæta ástúð
merkilegrar konu og góðra
barna, er öll keptust við dð gera
æfikvöld hans sem bjartast og
blíðast.
Æfikvöld hans kom 27. marz
1921. Hann var þá tæpra 73
ára. Fjörmaðurinn drenglyndi
var fallinn og tíbrá tímans horf-
in. —
; Lík hans _var flutt til Argyle
Íg hvílir hann nú að Grund,
Ian., þar sem hann sýndi mér,
hrifinn, útsýnið forðum daga.
Prestarnir Friðrik Hallgríms-
son og Sigurður ólafsson töluðu
yfir moldum hans.
nefndi heimilið Húsavík, sem
varða, j sæmdi góðum pingeying. pótti
sveitamál og safnaðarmál. Öll- j Sigurður þá fraimarlega í flokki1 sinn og þeirra félaga, er þeir
um slíkum félagsskap var hann hinna efnilegri yngri manna og grófu fyrir öndvegissúlum hins
honum var, að eg hygg, gamall
félagi hans, farmgjarn og ötull,
Kristján, bróðir Tómasar ráð-
herra. Komust þeir til héraðs
þess er Argyle nefnist. Eru
þeir því feður þeirrar fríðu sveit
ar, — par sem níu árum síðar
fundum 1 okkar Sigurðar bar
fyrst saman. Kristján mun
hafa horfið bráðlega til baka
til fundar við Arngrím toróður
sinn, er þá bjó í grend við Pem-
bina, N .Dak. En Sigurður
dvaldi um hríð vestra og aflaði
sér heyja, að hætti góðra bú-
manna. Síðar, sama haustið,
nam Skafti heitinn Arason, og
með honum fleiri Ný-íslending-
ar, lönd þar vestra.
Að áliðnum vetri 1881, fluttu
þeir Sigurður, Skafti og félagar
þeirra áleiðis til Argyle, með
konur sínar og ung börn. Ör-
fátt áttu þeir efna, en voru
þeim mun auðugri að lífsreynslu.
Náðu þeir í lönd þau, er þeir
höfðu helgað sér, þ. 31. marz,
eftir 17 daga ferð um veglaus
marklönd og óbygð, að mestu.
Hafði nautpeningur þeirra fé-
laga þá verið fóðurlaus 3 nætur.
Bjargaði þá heyfengur Sigurð-
ar, er hann aflaði sumarið áð-
ur, kvikfénaði þeirra. —
Skafti Arason getur um hag
einlægur, ótrauður og þarfur
liðsmaður. Hann flutti með
sér djörfung og fékk menn til
að starfa. Ekki hafði hann
fyrir mönnum úhtölur né víl.
Vonglaðari, lettlyndari fslend-
ingur er vandfundinn. Og á-
hugi æskumannsins fylgdi hon-
um nálega á garfarbakkann. —
f samlífi manna fanst mér hann
gott mannsefni.
Fyrsta mánudag í þorra, 22.
janúar, 1877, gekk hinn gervi-
legi íslendingur, Sigurður Krist-
ófersson, að eiga ungfrú Caro-
line Taylor. Var hún bróður-
íslenzka landnáms í þessari
frjósömu bygð, eitthvað á þessa
leið: “Hér stóð útlendur
maður uppi á eyðimörk, með
konu og tvö ung börn; með 100
pd. mjöls og fátt annað matvæla.
dóttir hinis góðkunna kana-1 3 dali í peningum og dauðvona
diska leiðtoga fslendinga í land-
námi þessu, John Taylors. Vet-
urinn áður hafði hún kent skóla
ávalt svipaður hressandi hlý-lá Gimli. Var hún vel ættuð,
vindi á íslenzkum vordegi. Og| mentuð og prýdd kvenlegum
nautpening, fóðurlausan.— Enn
var þar vetrarríki, er staðar var j
numið í Argyle. Vegalengd-
in milli býla þeirra félaga, var;
frá 3—6 mílur, en fimm árum
Heimilislífi Sigurðar svipaði
til félagslífsins er hann tók þátt
í. Einlægnin skipaði öndveg-
ið. Ástvinirnir elskuðu hann
og virtu, — konan og börnin
þeirra. Auk ekkjunnar syrgja
hann 4 synir og 2 dætur:
John S., búsettur í Elgin, B. C.
William C. að Grund, Man.
Halldór, í Vancouver, B. C.;
Sigurveig, kennari, nýgift,
nú Mrs. Dawe, að Port Essing-
ton, B. C.
Susan, gift Inga G. Brynjólfs-
syni í Winnipeg, og Kjartan
bóndi í Argyle. —
Eg hefi kynst Ságurveigu
dóttir hans. Auðkennir hana
óvenjulega ljátlaus framkoma,
raungott vit og heitur og heil-
brigður kristindómsáhugi. Oft
hefi eg í kyrþey óskað þess, að
hún tæki að sér trúboðsstarf
innan lútersku kirkjunnar. Til
þess göfuga verks er hún flest-
um hæfari meðal þeirra, er eg
hefi mætt um dagana Að
vinna fyrir heill annara, þjóna
einlæglega, er erfðalóð hennar
frá foreldrunum.
Ekki efa eg að hinum börn-
unum muni kippa í kyn til hins
góða fornvinar, sem hér er
kvaddur, og hinnar mætu konu,
er gerði kosti hans tvígilda.
f Sigurði Kristóferssyni hafa
íslendingar mist einn sinn
bezta dreng hér vestra, því:
“hjarta bæði og hendur hreinar
voru.” —
“Ef á íslandi
öllu væri
Héraðsstjóm slík
Hans sem reyndist,
Betri mundu hjú,
Búar siðaðri,
Og dygðir með efnum
Dafna í landi.” —