Lögberg - 29.12.1921, Blaðsíða 6

BJs. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. DESEMBER 1921
Stolna leyndarmálið.
Þó hún hefði ekki heyrt Arol hrósa Elliot,
gat thenni ekki annað en geðjast vel að honum,
andlit hans var svo hreinskilnislegt og aðlað-
andi.'
Hún brosti ósjálfrátt til hans.
“Afsakið,” sagði hann. “Má eg spyrja,
hvort þú álítur það viðeigandi að yfirgefa
kvenmann á slíkan hátt? Bið þú hana fyrir-
gefningar, eða, á eg að gera það fyrir þig,
Arol? Eg er nefnilega hræddur um, að þú
hafir lært skort þinn á góðum siðum af mér. ”
“Þetta er ungfrú Graham, nýi kennarinn
minn,” hrópaði Arol á hásætinu sínu. “Hún
reiðist ekki yfir þessu, hún er ekki eins og
ungfrú Browjohn.”
“Nei, það er hún sjáanlega ekki,” hugsaði
Elliot, um ieið og hann hneigði sig fyrir Con-
stanee ein.s vel og kringumstæðumar leyfðu.
“Þér verðið að fyrirgefa okkur, ungfrú Gra-
ham. En iþér skiljið af þessu, að Arol og eg
erum góðir vinir.”
Þau gengu nxv inn í salinn, og Arol sat enn
á öxlum Elliots.
“En Arol,- hvað ertu að gera?” sagði
ámma hans, þegar þau komu iu,n. “Því ieyfir
þú honum þetta, kæri Emst?”
Lávarður Eliiot liió, á meðan þau tóku
höndum saman, og sagði: “Það gerir ekkert.
Eg skal einhvern tíma hefna mín. Hann verð-
ur að bíða þangað tit eg verð gamali, þá ^skal
hann fá að bera mig! Eg býst við, að hár mitt
sé alt aflagað,” bætti hann við hlæjandi, um
leið og hann gekk til prestsins og konu hans, til
að heilsa þeim..
“Leyfðu mér uð kvnna, þig ungfrú Gra-
liam, Erast,” sagði lafði Brakespeare, ’þegar
þeir komu aftur til hennar.
“Það er búið að kynna okkur,” sugði hann
nm leið og hann sneiú sér að Constance. “Eg
held að Arol hafi verið óvanalega heppinn með
að fá slíkan kennara,” bætti hann við og horfði
á eftir Constgnce, þegar hún gekk að öðrum
vegg. “ITún er vndisleg stúlka og svo ástúð-
le.g.”
“ Já, er hún það ekki,” sagði lafðin. “Það
er óvanalega blíð og falleg ung stúlka. Eg er
viss urn, að hún er lipur og góð, enda ])ótt liún
sé ekki biíin að vera nema fáar stundir í hús-
inu. Eg—eg—” hún brosti angurvær—“eg
gát ekki neitað því, að hún hefir þegar náð hylli
minni, þó að þér kunni að sýnast, að eg sé um
of inóttaddleg fyrir fyrstu áhrifin.”
“Eg verð að viðurkenna,.að sama tilfellið
er nieð mig,” sagði haim brosandi.
“Dagverðurinn er á borð borinn, lafði,”
sagði þjónninn.
“Mig furðar hvár Buth er,” sagði lafðin.
A ]>essu augnabliki kom Arol hlaupandi inn
með aðra hendina bak við sig. Hann gekk
beint til lávarðar Elliot og hvíslaði: “Mér
]>ykir leitt, að eg aflagaði hárið þitt. Flýttu
þér. Það tekur enginn eftir því, ef þú snýrð
baki að þeim,” sagði hann mjög hátíðlega um
leið og hann rétti honum lítinn hárbursta.
Elliot fór að hlæja.
“Má eg spyrja, hvort þér sé alvara, að eg
burs'ti hár mitt í augsýn gestanna?” spurði
hann.
“Eg get gert það fyrir þig, ef þú vilt,”
sagði Arol. “Gerið svo vel að lyfta mér upp,
ungfrú Graham.”
“En Arol”, sagði amma hans ásakandi
með ástríku brosi, eins og hún var vön. “Þetta
er nú raunar þér að kenna, Ernst. Hvers
vegna leyfir þú honum slíkan gáska við þig'?”
“ó, ]>etta er að eins bróðurleg vinsemd frá
hans hlið. Viljið þér gera svo vel og lyfta hon-
um upp, ungfrú Graham? Við verðum líklega
að láta hann ráða. Þetta er auk þess sann-
gjarat gagnvart herbergisþjóni mínum, sem
ber ábyrgðina á búningsútliti mínu.”
Contance lyfti Arol upp og roðnaði.
Drengurinn fór nú með alvarlegum svip
að slétta hár unga lávarðarins.
Constance gat ekki varist því að brosa.
Drengurinn vann með ákafa, þegar Ruth
kom inn.
“Arol,” hrópaði hún um leið og hún gekk
fil þeirra. “Finst yður þetta viðeigandi, lá-
varður Elliot?” og leit undrandi og drembi-
lega á Oonstanee. v
Hún stóð kyr, sökum þessa óvænta at-
hurðar, seni hinum þótti gaman að. Hún blóð-
loðnaði af reiði.
Constance lét Arol undir eins á gólfið. Lá-
varður Elliott leit út fyrir að vera feiminn eitt
augnablik.
“petta gerir ekkert, Rutn,” sagði hann.
“pa, er alt saman mér að kenna — eins og vant
er.”
“Eg held þetta hafi ekki verið yður að kenna
núna. Arol ætti að vera í barnaklefanum. pað
er hið rétta pláss fyrir hann.”
En hún horfði á Constance í stað Arols,
þegar hún talaði þetta.
Til allrar lukku sagði kjallaravörðurinn í
annað sinn, að matur væri á borð borinn.
Lávarður Elliot, sem var efstur í tigninni,
rétti prestkounnni handlegg sinn og gekk á
undan. • S
Constace og gamla frúin voru síðastar. Sú
fyrri fékk sæti við hlið prestsins, beint á móti
Elliott.
Presturinn var á þeim aldri* sem menn
hugsa meira um góðan mat en sessunaut sinn.
Þegar hann' var búinn að gera súpunni og fisk-
inum góð skil gaf hann sér tíma til að spyrja
Constance, hvort hún hefði séð nýja arminn í
kirkjunni, sem markgreifinnan hefði látið byggja.
Constanee svaraði dálítið utan við sig, þar eð
hún ha*fði allan hugann á að skoða þetta skraut-
lega herbergi, silfurborðbúnaðinn, kristallsglös-
in og hið fagra blómakerfi.
Aftur snémst hugsanir hennar að lélega
kofanum og fátæklega matnum í Áströlsku eyði-
mörkinni.
Henni fanst það blátt áfram óeðlilegt fyrir
sig, að sitja í slíku umhverfi, án þess að hafa gert
nokkuð til að verðskulda þessa breytingu kring-
umstæðanna.
“Ó, það er satt; þér komuð hingað fyrst í
dag, því hafði eg alveg gleymt,” sagði prestur-
inn. “Hvaðan komur þér í rauinnni hingað?”
Áður en Constance fékk tíma til að svara,
hélt Elliot áfram og sagði: “Það hlýtur að
vera gaman að hafa ferðast svo víða og langt. Eg
verð að fá yður til að segja mér f ferðalagi yðar,
ungfrú, Graham, og um ásigkomulagið í ókunnum
löndum.”
Constance roðnaði við umhugsunina um síð-
asta viðburðinn í kofanum. Roði hennar og
vandræðalegi svipurinn duldist honum ekki.
Ilann bætti því fljótlega við: “Eg hefi oft
hugsað um að ferðast til útlanda; en eg held að eg
hafi verið oflatur til að framkvæma þessa hugs-
un. Eg er, satt að segja, hneigður til að öfunda
yður, ungfrú Graham.”
Constance svaraði ekki.
Hann snéri sér nú að lafði Ruth, sem hafði
eins harðaog skerandi rödd og skriða úr fjalli.
Constance yissi vel, þó hún reyndi að aftra
því, að óákveðin óvild gegn þessari rödd, var að ,
vakna í huga hennar. 1
Alt í einu, meðan ávextirnir voru bomir
milli borðgestanna hringdi dyrabjallan hátt.
Gamla lafðin hrökk við og leit vandræðalega
í kringum sig.
“Hver getur þetta verið?” sagði hún lágt.
“pað var dyrabjallan,” sagði Ruth fljótlega,
lagði skeiðina frá sér og hætti að borða. “Á
hverjum áttu von?”
“Engum svaraði gamla konan.
Lafði Ruth yfti öxlum og sagði kæruleysis-
lega: “Hver sem það er, þá kemur hann of
seint til dagverðar.” Svo kom hún með athuga-
semd við alt annað til Elliots.
Nú leið ein mínúta eða tvær. Constance
hafði gleymt hringingunni, þegar dyrnar vcfru
opnaðar og Arol kom inn. Hann var hikandi og
leit í kringum sig.
Ruth sagði hörkulega: “pú kemflr of
snemma, Arol. Eftirmaturinn er ekki enn á
borð borinn:”
“pað gerir ekkert,” sagði gamla lafðin vin-
gjamlega. “Hann má koma inn.”
Hún benti honum að setjast við borðið. —
“Já,” sagði Elliot. “Komdu og smakkaðu á
þessu sælgæti, Aroh ’ ’ Hann benti þjóninum um
leið að koma með stól handa divngnum, og láta
hann við hliðina á sínum stól.
En Arol hristi höfuðið með óvanalegri alvöru.
Hann gekk til Constance og dró höfuð hennar að
sínu.
“Komið þér með mér fram í dyraganginn,”
hvíslaði hann. “Eg hefi nokkuð að segja yður.”
“Hvað er nú Arol?” spurði Ruth. “pú átt
aldrei að hvísla, þegar aðrir eru viðstaddir. pað
er ókurteisi og menningarskortur. Komdu til
Elliot Iávarðar, fyrst hann vill hafa þig við hlið
s'na.”
Drengurinn leit til hennar en hlýddi ekki.
“Komið þér með mér fram í dyraganginn.”
endurtók hann, og leit bænáraugum á Constance.
“pað hefir nokkuð komið fyrir. pað er maður,
sem vill tala við yfiur.”
Nú litu allir á Constance. Hún blóðroðnaði,
en fölnaði á næsta augnabliki.
“Hvað er þetta ?” spurði hún róleg. “Getur
það verið, að nokkur vilji tala við mig. Eg
held þér skjátli Arol.”
“Nei, alls ekki,” svaraði pilturinn ákveðinn.
“En það er bezt að þér komið strax, annars getur
það orðið of seint.”
Constance stóð upp. Hún vissi ekki hvað
annað hún ætti að gera.
“Arol vill að eg komi með sér fram í dyra-
ganginn, lafði Brakspeare,” sagði hún.
“pað er líklega einhver smágrikkur, sem
hann ætlar að gera yður, eitthvert rugl, sem hon-
um hefir dottið í hug,” sagði Ruth. “pér ættuð
að segja honum að setjast við borðið, ungfrú
Graham.”
“Nei, leyfið þið honum að fara.” sagði greif-
innan.
Constance áleit réttast að gera að vilja
orengsins, og fór með honum fram í dyraganginn.
“Nú, hvað er það þá, Arol minn?” spurði hún.
“Eg held að gestunum hafi þótt þetta undarlegt.”
“Eg get ekki gert við því,” svaraði Arol.
‘ pað er ekki mér að kenna. Hann bað mig að
koma með einhvem hingað út, og eg vildi heldur
biðja yður en Ruth.”
“Hann — hver?” spurði hún undrandi.
“Eg veit það ekki. ’Við skulum fara hing-
að inn,” sagði hann og opnaði dyrnar að lestar-
salnum.
Constance sá háan mann standa á miðju
gólfi. . ,
Hann snéri sér við þegar hún kom inn og gekk
á móti henni.
Constance rak upp lágt undrunaróp. Hún/
þekti hann af myndinni í myndastofunni og vissi
að þetta var lávarður Wolfgang. .
“Verið þér ekki hræddar,” sagði hann og
hneigði sig. “Eg bað Arol að koma með ein-
hvern til mín — einn eða annan vin móður minn-
ar.” —
Það var áform hans að gera hana rólega með
vingjarnlegu röddinni sinni. En hún hafði al-
veg gagnstæð áhrif. Fyrsta orðið, sem hann
sagði, vakti hjá henni ótal endurminningar frá
liðnum tímum. Henni fanst hún kannast mjög
vel við þessa rödd. En að öðru leyti hlaut það að
vera misskilningur. Hún hafði að sönnu þekt
hann af myndinni hans, en myndir tala ekki.
“Eg sé að eg hefi gert yður hrædda,” sagði
hann. “Viljið þér ekki sitja litla stund.” Hann
rétti henni stól og lagði hendina á öxl drengsins.
“Veizt þú hver eg er, Arol?” spurði hann.
Drengurinn leit snöggvast á hann, rétti hon-
um svo hendi sína og sagði:
“Eg held þú sért Wolfe frændi.”
“pú segir satt. Eg er það,” sagði mark-
greifinn.
5. Kapítuli.
greifinn, meðan Arol horfði á hann með blandinni
lotningu af forvitni, “að eg var hræddur um
að móðir mín —” rödd hans varð blíðari, þegar
hann talaði síðast orðið — “yrði hrædd, ef eg kæmi
henni á óvart, án þess að einhver hefði sagt henni
frá komu minni, Viljið þér gera svo vel og
segja henni frá komu minni, með eins mikilli
varkárni eins og mögulegt er, ungfrú Graham,
eg er viss um að þér getið það.”
“Já, eg^skal reyna, lávarður,” svaraði Con-
stance.
“Eg hefði skrifað og gert henni aðvart,”
bætti hann við. “En mér til afsökunar er það, að
eg vissi ekki fyr en fyrir fáum stundum síðan, að
eg mundi koma hingað til Brakespeare, þá var
crðið of seint að skrifa, og að símrita hefði hrætt
hana. Eru margir gestir í kvöld ? Og hverj-
ir?” spurði hann.
“Sóknarpresturinn, kona hans og lávarður
Elliot,” svaraði Constance.
“Elliot,”endurtók hann með sjálfurn sér.
“Mig furðar ef hann man eftir mér. Við höfum
ekki fundist eg veit ekki í hvað mörg ár. Og
allan þann tíma hefi eg hlotið að breytast mjog
mikið.”
“pú ert alveg eins og myndin í myndastof-
unni, Wolfe frændi. Eg þekti þig strax og eg
sá þig. Gerðuð þér það ekki líka ungfrú’ Gra-
ham?” spurði Arol.
Markgreifinn brosti og stundi á sömu stundu.
“Getur það verið”, sagði hann. “Og þó er
munurinn svo mikill á fyr og nú.”
H'ann hnyklaði brýrnar, eins og hugsanimar
væru sárar.
“Eg skal fara og undirbúa lafði Brakespare,”
sagði Constance.
“pökk fyrir,” sagði hann og fór og opnaði
dyrnar fyrir hana. “Arol getur beðið hérna hjá
mér?” bætti hann við.
Constance kinkaði kolli samþykkjandi, og
skildi drenginn eftir.
Lafðimar og prestkonan höfðu yfirgefið dag-
verðarborðið og gengið inn í salinn. Hún gekk
á eftir <þeim og fann lafðina sitjandi á stól, skamt
frá prestfrúnni og Ruth, sem sat við teborðið.
“Hvar er Arol, og hvað var það, sem hann
vildi ?” hrópaði Ruth til ungfrú Graham.
“Hann kemur hingað að fáum augnablikum
liðnum,” svaraði Constance. Laut niður að
gömlu kounnni og sagði lágt og vingjarnlega:
“Arol langar til að þér komið inn í lestrarsalinn,
lafði Brakespeare.”
Greifinnan stóð strax upp.
“í lestrarsalinn ?” endurtók hún. “Góða —
hvað er nú á selði ? Héffr hann méftt sig’?”
Constance tók skjálfandi handlegg hennar og
lagði hann í sinn.
“Nei, ekki hið miinsta, góða lafði Brakespe-
are. pað er ekkert að honum, en hann hefir
viðbrigði hana yður — það er alt.”
Greifainnan hýrnaði á svip. “Eg er alt af
svo hrædd um hánn,” sagði hún, “hann er dá-
lítið óstýrilátur og of djarfur — þó hann sé ekki
jafn varkár og Wolfe sonur minn. Hann kom
alt af hlaupandi inn með blóðugar rispur á höfð-
inu eða andlitinu, eftir að hafa dottið af hest-
baki.” —
“Er mjög langt síða nþér hafið heyrt frá lá-
varði Wolfe?” spurði Constance, sem flýtti sér
að nota þetta góða tækifæri.
“Já, því ver mjög langt síðan,” svaraði gamla
konan hrygg.
“En nú skrifar hann eflaust bráðum og læt-
ur vita um heimkomu sían,” sagði Constance.
“Ekkert er ósennilegra,” sagði greifainnan. “Eg
hugsa mér, að hann, þegar hann kemur einhvern-
tíma aftur, korni skyndilega án þess að gera vart
við sig fyrir fram — alveg eins og hann var van-
ur að gera sem drengur, þegar hann gekk á skóla
í London.”
“pér yrðuð máske ofhræddar og undrandi, ef
hann kæmi alt of skyndilega hingað til Brake-
speare, eins og þér segið?” spurði Constance.
Gamla konan leit á hana angurværum augum.
“Hvers vegna spyrjið þér ffiig um þetta,
góða ungfrú Graham?” sagði hún. “Hafið þér
heyrt nokkuð?”
pær voru nú komnar út í ganginn og Con-
stance lokaði salsdyrunum á eftir þeim.
“pér hafið eitthvað að segja mér? Eru það
slæmar fréttir?” spurði greifainnan.
“Nei, góðar fréttir kæra lafði,” svaraði Con-
stance.
“pér hafið eitthvað heyrt um hann? Hvar
er bréfið eða boðberinn ? . Fylgið mér til hans!”
“pað er hvorki bréfberi né boð,” svaraði
Constance, “en það er einhver inni í lestrarsaln-
um, sem þekkir — sem þekkir—”
“Það er sonur minn sjálfur, sem er þar inni,”
sagði hún. “Fylgið mér inn til hans. Bíðið
eitt augnablik. Hann — hann má ekki sjá mig
í geðshræringu, hann er mótfallinn öllu slíku.
Svona nú held eg að eg hafi jafnað mig.”
Constance leiddi hann að dyrunum, opnaði
þær og benti Arol að koma út. Svo lokaði hún
dyrunum, með hægð á sama augnabliki og móðir-
in þaut í faðm sonarins með gleðiópi.
“Wolfe frændi kominn aftur,” hrópaði Arol
inn í salinn. - /
Ruth stóð upp svo snögglega, að hún var
nærri búin að velta um teborðinu. Hún blóö-
roðnaði.
“Hvað segir þú bam?” hrópaði hún og leit
hörkulega á Arol, og af honum á Oonstance.
“Hvar er hann ?” sagði hún og gekk til dyra,
en áður en hún kom þangað, voru þær opnaðar.
Greifainnan kom inn og studdist við arm
sonar sín.
“Gott kvöld Ruth,” sagði hann og rétti henni
\T<• »• ■ • timbur, fialviÖur af öllum
Nýjar vorubirgðir tegundum, geirettur og als-
konar aÖrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
———-------------Limitod--------------
HENRY AVE. EAST , / - WINNIPEG
Phone 1
A-6275
K O L
Drumheller Lethbridge
Saunders Creek American Hard
Vér beiðumst aðeins að þér reynið oss með«ina pöntun
og erum vér þá vissir um framhald á verzlun yðar.
JAMES REID
Phone
A-6275
301 Enderton Bldg.
Aðal augnamið vort, fyrst og
síðaist og alt af er
ánægðir skiftavinir.
Phone
A-6275
onsinHBUzan
KOLT KOL!
. __ »
vér seljum allar tegundiraf
KOLUM
Hörðum og linum. Beztu tegund af
DRUMHELLER KOLUM
sem jjekkjast á markaðinum. Pantanir afgreiddar fljótt
♦
---o----
Thos. Jackson & Sons
Skrífstofa 370 Colony St. - Símar: B 62-63 1795
• v _.. _
hcndina. “Vetta eru Viðbi'igði, cr >að okki? Og
þú ert alveg óbreyttur, Elliot. Eg.hefði þekt
þig hvar sem væri.”
Hann greip hendina, seín að honum var rétt,
og þrýsti hana alúðlega.
“Og eg þig sömuleiðis, Wolfe,” sagði Elliot.
“Heldur þú það? pér sýnist þá ekki að eg
sé mjög breyttur,” sagði markgrifinn brosandi.
“Hver var það nú, sem sagði, að eg væri svo líkur
myndinni af mér í imyndastofunni. Já, það er
satt, það var Arol.”
Hann rétti hendi sína að drengnuim, sem
gekk til hans og tík í hana.
“Skoðaðu myndina einu sinni enn þá, Arol,
og gá þú að hvort þeir hafa málað grá hár kring-
um ennið og hrukkur á andlitinu.”
Hann hló en angurværð skein í augunum.
“Hefir þú nevtt dagverðar, Wolf?” spurði
móðir hans.
Hann tók hendi hennar og klappaði henni.
“Eg kem of seint til að neyta feita kálfsins,
er það ekki?” sagði hann. “En vertu ekki ó-
róleg þess vegna, mamma. Eg át nokkuð fyr-
ir tveim* stundum síðan, en nú langar mig í te.”
“Nei, þú skalt fá vín,” sagði Ruth.
pegar hún kom aftur með portvínsflöskuna,
rotaði Constance tækifærið til að læðast í burtu
cg fara til herbergi ssíns. Arol þurfti hennar
ekki nú, og undir þessum kringumstæðum var .
eflaust réttast, að hún yfirgæfi þetta fámenna
félag. Hún var komi nað stiganum þegar greifa-
innan kom út og kallaði til hennar.
“Eruð þér að fara upp á loft, góða ungfrú,
Graham?” spurði hún með biðjandi róm.
“Já, lafði,” svaraði Constance, “eg ætlaði
upp í mitt herbergi.” \ '
“Já, þér hljótið auðvitað að vera þreyttar. Eg
fann að eins til nauðsynarinnar að segja yður,
að eg vil alt af vera yður þakklát fyrir þetta
kvöld.”
“En eg liefi ekkert gert fyrir yður, góða
lafði Brakespeare,” svaraði Constance.
“Jú, góða mín, það var frá yðar vörum að eg
heyrði um heimkoimu sonar míns. Mér' finst
cins og það séuð þér, sem kioniið hafið með hann
aftur til mín.”
Augu hennar fyltust tárum*
Föla andlitið hennar Constance roðnaði.
“pað var annars nokkuð, sem mig langaði
tii að biðja yður um. Eg skelf'svo mikið, að
eg veit naumast hvar eg er eða hvað eg geri.
Sonur minn lávarður Brakespeare, kom svo óvænt,
að ekkert er undirhúið til að tafea á móti honum.
Eg er hrædd um að ráðskonan, ungfrú Russell,
geti gleymt að búa út herbergið handa honum.
Viljið þér þess vegna gera svo vel — það^er ann-
ars ómynd að biðja yður um þetta — að biðja
hana að líta eftir því, hvort stóra herbergið í
puðurarminum sé tilbúið handa honum.”
Constance vissi ekki hvar hún gæti fundið
ungfrú Russell. Hún spurði þvá einn af þjón-
unum um leiðina til herbergis ráðskonunnar. par
fann hún fallega klædda prsónu, snotra útlits, í
annríki miklu með rekkjuvoðir og ábreiður.