Lögberg - 13.04.1922, Síða 4

Bla. 4
LÖOBEEG, FTMTUDAGINN 13. APRÍL 1922.

Jögberg Gefið út hvem Fimtudag af The Col- umbia Preis, Ltd.^Cor. William Ave. & Sherbrook Str.. Winnipeg, Man. Talsiman N-6327 06 N-6328
Jón J. Bfldfell, Editor
Dtan&skrift til blaðsins: THE eOLUMBIð PRESS, Ltd., Box 3172, Winnlpeg, Man- Utanáakrift ritstjórans: EDiTOR L0C8ERC, Box 3172 Winnipeg, M»n.
The “Lögberg” ts printed and publiahed by The Columbia Press, Llmiited, in the Columbla Block, 853 to 857 Sherbrooke Street, Winnipeg, Manitoba

Eitt er takmarkið.
Á rneðan á stríðinu nýafstaðua stóð, tóku
menn í öllum löndum, eftir því, ef þeim hefir
ekki verið það ljóst áður; hvers virði að sam-
vinna, eining og isamtök eru .mönnum.
Menn finna til þess þegar um eitthvað*
mi'kið er að ræða, einhverju Grettistaiki þarf
að lyfta, einhverju erfiðu takmarki að ná, þá
er það viljinn, einingin og hið sameiginlega
afl, sem gjörir það mögulegt.
A stríðstíðinni stefndi viljaþróttur, at-
gjörfi og efni rnanna, að einu mark i — marki
sigursins og það var aflið, sem gerði samband,s-
þjóðunum sigurinn mögulegan.
En á meðan það ægilega verfcefni var fyrir
hendi gátu menn ekki gefið sig við hinum
smærri verkefnum — verkefnunum hinum
margvíslegu, sem nær manni I'águ — verkefnun-
imi hinum mörgu, sem heima fyrir urðu að
víikja, fyrir hinu vfirgripsmeira verkefni
istríðsins.
En undir eins að' stríðinu loiknu — undir
eins að sú tíð kom, að menn máttu taka huga
frá hemaði og hrvðjuverkum, snérist hann að
viðfangsefnunum heima fyrir, sem höfðu verið
látin sitja á nakanum; en sem þurftu og þurfa
isvo mjög á sama viljaþrekinu, sömu eining-
unni og sömu efnalegu fórfærsl.unni að halda,
sem gjörði sambandsþjóðimar svo sterkar á
stríðstímunum.
Menn snéra sér frá taikmarkinu sem ein-
ing, sameiginegt áhugaefni og fórnfýsi hafði
flutt þá að á vígvellinum, en að takmarkinu sem
beið þeirra og bíður enn heima fyrir.
Vér Canadamenn töluðum um endurreisnar
tímabil. Um aukna landbúnðar framleiðslu,
um meiri jarðabætur, um víðtækari verzlun, um
að sjá hennönnunum sem heim komu fyrir líf-
vænlegum lífsstöðum, um sikattabyrðarnar sem
stríðið hlyti að leiða af sér og mörg fleiri atriði,
isem hvert út af fyrir sig, var víðtækt og stór-
kostlegt viðfangsefni,-
En þó þessi verkefni séu miikilsverð, nei,
ómissandi, þá eru þau að eins þáttur í aðal
verkefninu, að eins vörður á veginum til aðal
takmarksins. sem framundan oss Canada-
mönnum liggur. Og hvert er það takmark?
Það er að byggja upp í þessu auðugasta
landi heimsins, Canada. volduga einhuga,
hreina og sterka þjóð.
Verkefnið er mikið og takmarkið er hátt,
en það er það eina sem oss er samboðið, og það
er það eina sem getur komið oss út úr örbirgð
og erfiðleiikum. /
En það næst aldrei nema með ákveðnum
vilja, einingu, sa.mhuga og fórnfýsi allra
stétta og einstaklinga sem í landinu búa.
Hugsun vor, sem við er að búast, hefir að
mestu leyti snúist um atvinnuvegi þjóðarinnar,
um hið daglega brauð vort, en vér höfum ekki
lagt eins mikla rækt við hinar víðtækari og
æðri þjóðar hugsjónir, en þó eru það einmitt
þær, sem mestu varða.
Vér höfum hér í Ganada tekist á hendur
það mikla verk að endurreisa og endurbæta
það sem aflaga fór á stríðstímunum og erum
sjélfir skoðanalega og stefnulega allir í molum.
Vér segjumst vera að vinna að velferð og
framþróun þjóðarinnar, í heild sinni, en eram
að berjast fyrir hag einsta'klinga og einstakra
stétta. — Vér segjumst vera að efla frið og
einingu þjóðfélagsins en erum með oddborgara-
skap einstaklinga, flokka og stétta að spilia
honum.
Hvernig getur þjóð vor hin eanadidka
þroskast á meðan að hver einasta stétt þjóðfé-
lagsins er að berjast fyrir einhverjum sérrétt-
indum f
Hvernig má eining innan þjóðfélagsins
ríkja á meðgn eigin hagsvon, valdasýki og sín-
girai gagntekur smærri og stærri flofcka og
stéttir innan þjóðfélagsins.
Hvemig getur hús það staðist, sem er
sjélfu sér sundurþykt.
Sannleikurinn er, að erfiðustu örðugleik-
arair, sem þessi þjóð verður að mæta og yfir-
stíga, eru ekki skuldimar, e»k)ki að auka fram-
leiðsluna, né efla vörumarkaðinn, okki að sjá
hermönnunum sem í stríðinu voru; fyrir sæmi-
legu lífsviðurværi, ekki jarðabætur og ekki
skattaálögur, heldur óeining.
Ef vér Canadamenn gætum gróðursett þá
skoðun hjá einstaJklingum, flokkum og stéttum,
að til þess að ná einhverju takmarki þá þurfa
menn að vera samtaka.
Ef við gætum gjört almenningi, af öllum
stéttum þann sannlei'ka Ijósan, að hinar ýmsu
stéttir þjóðfélagsins eru óaðskiljaniegur partirt-
heildarinnar og að það er óhugsanlegt að veita
einni heirra nein þau sérréttindi sem heildinni
eru til tjóns,
Ef vér getum komið öllum yngri og eldri,
fátaLÍkum sem ríkum til þesis að sjá og skilja,
að eini mögulegi vegurinn til þess að yfirvinna
erfiðleikana og ná takmarkinu er að allir séu
eitt. Að menn láti hin. smærri og þýðingar-
minni mál, víkja fyrir. hinum þýðingarmeiri og
stærri, að menn hætti að berjast fyrir réttind-
um sérstakra flokka þegar þau koma í bág við
framisóknar, eða þroska-mögu'leika heildarinn-
ar, en sæki fram að hinu æðra og hærra tak-
marki, sem einn maður og þá er 'ekkert sem
igetur hindrað þessa þjóð, eða nokkra aðra þjóð,
frá að ná því takmariri sem hún hefir sett sér,
því:
‘ ‘ Sú þjóð, sem veit sitt hlutverk, er helgast
afl um heim,
eins hátt sem lágt má falla fyrir kraftin-
um þeim.”
---------o--------
Pjármála-jöfur Póllarids.
Síðan að stríðinu lauk, og Póliland varð
sjállfstætt hefir sú þjúð átt við margvíslega
erfiðleika að búa.
Sundurlvndi innbyrðis. Þurð á framleiðslu,
á verksmiðjuiðnaði og ilandsafurðum. En hvað
erfiðust hafa fjármálin verið.
Að loknu stríðinu vóru Pólverjar, sem
náttúriögt var í fjárþröng eins og margar að-
j rar þjóðir eða réttara sagt flestar aðrar þjóð-
ir. Crræðin fyrir hendi voru fimm. Fvrst
að auka framleiðsluna. Annað að minka út-
gjöldin. Þriðja auka tekjur ríkisins. Fjórða
lána peninga hjá öðrum þjóðum. Fimta að
lána peninga hjá sjálfum sér, með því að gefa
út svo mikið af bréfpeningum með ábyrgð
ríkisins.
—Eins og oft vill verða, þá gekk seint að
auka framleiðsluna, mínka istjórnakostnaðinn,
og auka ríkistekjumar, svo stjórniraar fundu
sig neyddar til að snúa sér að úrræðunum
tveimur sem isíðast eru talin, að lána útlent
fé, en þó einkum að gefa út bréfpeninga með
ríkisábyrgð. En slík aðferð er afar viðsjár-
verð í fjármállum og ef ógætilega ef farið í
þeim sökum, óhjákvæmileg eyðilegging. Þjóð-
irnar á því svæði, eru alveg í sömu sporum og
einstaklingurinn, sem heldur áfram að skrifa
undir eigin handar veð, unz hann hefir tekið
á sig meiri ábvrgð en hann getur mætt og þeg-
ar svo er komið þá er traust hans farið og ó-
lit lians, sem efnalega sjálfstæðs manns að
engu orðið. Þannig er það með þjóðirnar, stór-
ar og smáar og þannig var pólverska þjóðin
að fara. Hún var á hraðferð, ekki aðeins til
efnalegs ó>sj'áflfistæðis, heldur beint til gjald-
þrota.
Gjaildmiðill hennar var fallin ofaU í sama
og ekki neitt, sem gerði henni nálega ókleyft
að verzila við aðrar þjóðir, þegar hún gat ekki
komið við vöruskiftum.
Sparnaðurinn gekk illa, og skuldimar
uxu miklu hraðara en framleiðrian.
Enginn virtist sjá veg til þess að stemma
stigu fvrir þessum vandræðum. Engin hönd
nógu sterk til þess að taka í tau/mana og snúa
fjármáHaistefnu eða fjármálaistefnuleysi henn,-
ar inn á hollari og heil'brigðari brautir.
Einstaka sinnum heyrðust þó raddir, en
þær kvörtuðu allar undan ástandinu og hætt-
unni, sem vofði vfir þjóðinni út af f jármálunum
— allar nema ein. Bankastjóri einn tailaði
öðru vísi enn ailir aðrir. Hann benti að vísu á
hættpna, en hann sýndi líka fram á, hveraig
ætti að fara til þess að komast hjá iskipbroti
eða með öðrum orðum, hann benti á ráð til
þess að daga f jármállin og hann talaði svo á-
kveðið og djarft að menn neyddust til þess að
taka eftir því sem hann sagði.
En stjórnin á Pólllandi, isem var bænda-
istjóra, sem svo mjög er talað um, um þessar
mundir. undir forvstu M. Vitos, sem sjálfur
er bóndi, sinti ekkert aðvörunum og ráðlegging-
um þessa bankastjóra, sem Dr. George Mic-
halski heitir, heldur hélt sitt strvk.
Þar kom þó um síðir, að forsætis ráðherra
pólverja Vitos varð að leggja niður völdin í
október 1921, og nýtt ráðuneyti var mvndað
undir for\rstu prófessors Pumjkowski, og er
þá fjármálaráðherra embættiið boðið Dr. Mic-
halski, og birtum vér hér nokkur atriði úr
svari doktorsins, sem hann gjörir að skyldu
fvrir því að hann taki embættið: “Eg verð
að fá skýlaust Joforð þjóðarinnar fvrir auk-
inni framleiðslu, í öðrulagi tryggingu fyrir
því, að ríkisútgjöld verði færð niður og síðast
að tekjur ríkisins aukiist. Lögin isem ákveða
uim átta stundia vinnu á dag fyrir verkafóilk
skulu standa, en «ú grein þeirra, sem tekur
fram að það megi ekki vinna nema átta stund-
ir á hverjum degi verður að falla burt. Engan
miann á að neyða til þess að vinna lengur en
átta istundir á dag ef hann viLl það ekki, en
öHum skal vera frjálst að vinna lengur af þeir
vilja.
Stjórnarkostnaðurinn á PóHandi er alt of
mikill. Eáðherrarnir eru of margir og em-
bættismanna og þjóna fjöldi sá, sem hún hefir
skipað í kringum sig, er aðail ástæðan fvrir
tekjuhallanum sem á er. Þetta verður að lag-
ast tafar llauist. Önnur óregla sem átt hefir sér
stað er það, að ráðherrarair á fundi hafa
kveðið á um útgjöld hinna ým'su stjórnar-
deilda. Fjármálaráðherrann verður að fá rétt
frá löggjafar þinginu til þess að ákveða um
öll útgjöld stjómardeildanna önnur en þau, sem/
með lögum eru ákveðin.
Atkvæðagreiðsla í þinginu um fjárlögin
hefir oft komiið illu tiíl leiðar. Þingið verður að
takmarka tilhneigingu sína til evðlslusemi, með
bví að samþykkia lög, sem taka fyrir það að
þingið geti samþykt útgjöld mót vilja stjórn-
arinnar isjálfrar.
Þingið verður að gefa stjórainni heimiild
til bess að selja á leigu öll iðnaðar fyrirtæki
þjóðarinnar, sem ekki borga sig, eða gefa
sæmilegan arð af fé því, ,sem í þau hefir verið
lagt. Verðmæti gjaldmiðils þjóðanna er hið
ytra merki um efnalegt sjálfstæði þeirra.
í landi því sem iðnaður, hagsýni og reglu-
bundið iðnaðar fyrirkomulag á sér stað, er
gjaldmiðiHinn ábyggilegur.
Gjaldmiðils ispursmálið er ekki neitt sér-
stakt fjármála- fræðilegt ispursm'ál, heldur er
það í eðli sínu hagfræði og stjómmálalegt
spursmál.
Við verðum að endurbæta -fyrirkomulag
vort í hagfræði og stjóraarfyrirkomulagi; og
af þeiim ástæðum hefi eg ásett mér að fá bráð-
lega lagt fyrir þingið frumvörp til laga um
aðferðir til að bæta f jármála fyrirkomulagið.
Þegar þau frumvörp eru orðin að lögum, þá á
pólska þjóðin eftir að ganga í gegnum nýja
eldraun; sú eldraun er að hefja markið til
síns fyrra verðmætis. Undirbúningurinn
undir nýjan gjaldmiðil verður að byrja tafar-
laust.”
Þetssar kröfur Dr. Michateki komu eins og
þruma úr skýlausu lofti yfir stjóraárvöld og
stjórnarþjóna Póllandis og er þarflaust að
segja að ef þeir hefðu fengið að ráða, þá hefði
þeim öllum verið hafnað. En stóriðnaðar-
menn landsins tóku þeim með tveimur hönd-
um og þóttust sjá í þessum kröfum veg til þess
að komast út úr vandræðum og að gjöra þjóð-
ina pólsku ekki að eins sjálfistæða efnalega,
heldur imeð sjálfstæðustu þjóðum í Evrópu,
og svo fór að mótstaðan gegn Dr. Michalski
varð að lúta fyrir hinni heilbrigðari og þrótt-
meiri kröfu þjóðarinnar og Dr. Michalski voru
veitt öll þau réttindi sem hann fór fraan á,1 og
hann tók við fjármalaráðherra embættinu í
Póllandi í seftember 192L
Hann hefir ekki verið ár í því embætti
fenn þá, en breytingin sem á er komin er næstum
yfimáttúrieg. Hann hefir sett í gegn skattlög,
'sem eru þyngri en nokkrum manni datt í hug
að þjóðin myndi þola og það sem meira er, inn-
heiimt S'kattinn án þeS's að baka isér óvild þjóð-
arinnar. Á stuttum tíma voru Pólverjar búnir
að borga hundrað miljón mörk í f járhirsluna.
Hann hefir látið gjöra ábyggilega virð-
ingu á öllum eignum þjóðarinnar svo hægt sé
fyrir alla að draga glögt mark á milli þess sem
þjóðin á og þess sem hún skiddar.
Hann hefir keypt inn mesta kynstur af
bréfpeningum þeim sem.þjóðin gaf út í ráð-
leysi sínu, og er nú verðmæti marksins helm-
ingi hærra, heldur en það var þegar hann tók
við.
Hann befir Mífðarlauist sfcorið niður öll
óþörf stjórnarembætti.
Breytingin isem á er komin í Póllandi á
stuttum tíma er eins og vér sögðum, nærri yf-
imáttúrleg, og fjármálamenn ýmsra þjóða
horfa á þennan mann bankastjórann frá Land-
búnaðarbankanum í Galiziu og segja: Pólland
hefur fundið mann sem er þesis megnugur að
Jiefja það upp í hefðarsæti það, isem því ber á
meðal þjóðanna.” og Doktprinn sjálfur segir:
“Með óskiftu fylgi þings og þjóðar skal eg
gjöra það; án þesis, segi eg af mér”.
Páskaundrið.
“Eitt af hinum mestu hátíSarljóðum, scm til er á
vorri tungu, endar meS þessum orSum:
“SkrifaSu á himin, lög og láð:
IJfiS er sigur og guSleg yiáS."
. Og rétt á undan stendur þetta í sama kvœSinu:
“Leiftri þau orS þar logandi rauð:
Án lifandi vonar er þjóð hver dauð.’’
Sannleikur hvorratveggja orðanna stendur skrifaður
Ineð guðlegri hendi í sögunni helgu um páska-undrið.
—-------“Án lifandi vonar er þjóð hver dauð’’—seg-
ir vonarskáldið, sóIarskáldiS íslenzka. Án lifandi
vonar er hver cinasta mannssál stödd í ópnum dauð-
anum.-------Eg get ekki h ugsað mér neitt grátlegra
ástand hér í lífi.---- — Hvað þýðir nú evangelíum
páskahátíðarinnar fyrir syrgjandi elskuna? — Það
þýðir óendanlega miklu meira en fullvissu um líf
eftir dauðann. Það þýðir það að hann, sem uppreis, á
þá elsku, sem er sterkari en dauðinn.--- Hann upp-
reis til þess að fullvissa ástvini sína um það, að elsk-
an hans var dg verður œfinlega sigrihrósandi elska.
Hann uppreis einnig til þcss að sannfcera þá, er
hötuðu hann og ofsóttu, um elskuna hans. Hann leið
fyrir þá alla. Hdnn dó af kcerleika fyrir þá alla.
Hann lagði fram friöþœgingar-fórn með dauða sínum
á krossinum fyrir mannkynið alt. Sú fórn er metin
fullgild af réttlœti GuSs. Hann hrópaði í andlátinu
á krossinum : Það er fullkomnað!” Og upprisu-
undrið á páskadagsmorguninn er hátíðlegt já og amen
því orði til staðfestingar. —----Og upprisinn er
hann hér hjá ýður öllum í sínu frelsisorði og sínum
heilögu sakramentum, og býður yður hið eilífa lífið
að gjöf. Og þéir allir, sem þá gjöf þiggja, þurfa
ekki að óttast dauðann. Þeir þurfa ekki að hníga
máttvana undir byrði synda sinna. Þeir þurfa aJdrei
að koma til dóms. Þeir þurfa ekki að syrgja án von-
ar og huggunar. Og þeim er öllum óhœtt að elska.
Og þeir fá þá sterkustu hvöt, sem gefist getur, til að
elska vini sína, en líka óvini, ef nokkrir eru. — Þegar
upprisu- evangelíið er orðið trúarleg eign mannanna,
þá er óhcett oð setja þessa áskrift yfir þeim:
, * “Lífið er sigur og guðleg náð.”
J. Bj.—Guðspj.niál
“Hann wpp er risinn,” hljómar gegnum hebninn
og heyrist mí um löndin fjær og nær.
“Hann upp er risinn,” ómar vítt um geiminn
og ótalþúsund hjörtum gleði fær.
Hinn dimma gröf ei honurn fékk að halda,
því lialda skal og mér ei gröfin kalda,
mér yfir dauða dýr er sigur vís.
Pó er á Drottins degi lúður hljómar
og dýrðarsól hinn efsta morgun Ijómar
með dýrðar-líkam ungur upp eg rís”
V. Br.—Bibl.ljóð.
ELDUR EÐA ÞJÓFAR
Geta stolið fjármunum yðar, ef þér
geymið þá heima.
ÖRYÍGGISKISTA mun gæta þeirra
vandlega fyrir slíku. Skilmálar eru
skýrðir hvenær sem er af
THE ROYAL BANK
OF CANADA
Bors:aður höfuðstóll og viðlagasj..... $40,000.000
Allar eignir .................... $483,000,000
j
I landsýn.
Stafa í heiði strendur Iands,
Strendur landsins kæra.
Öldur ljúfa andvarans
Mig óðum nær þeim færa.
Dýrðleg sýn í drottins geim,
Drafnarörmum bundin!
Nú er eg kominn nærri heim,
Nú eru brúuð sundin. —
Þegar sé eg só'lroð á
Snæfi-þöktum tindum,
Bresta klaka-böndin frá
Bundnum táralindum.
Hregg það eru, ei hörð og sár,
Heldur glieði-skúrir:
Eins og barnsins angurstár,
'Er upp við móður kúrilr,
Eftir langa útivist
Frá elsku og móður-hótum,
En er svo aftur klappað og kyst
Er krýpur það henni að fótum'.
Og þetta djásn er móðir mín.
Mikli vörður laga!
Vegsamleg eru verkin þín,
Og verða það alla daga!
Eins og blys við úthafs sker,
Er áttir dimmar lýsir,
Hinn bjarti tindur bendir mér
Hver beztur er leiðarvísir.
Eigi’ er furða’, þá eygló sikín
Út við hafsins bauga,
pótt blíð sé lund og börnin þín
Beri tár í auga.
pví varla fegra vekur lund,
pótt viða um lönd sé farið,
En kyrlát dýrð, er kvölds um
stund
Hún klippir af nóttu skarið.
Og út við sjónar yztu ’leið,
í öldum gulli reifðum,
Sig hún laugar, helg ©g heið
Und himni stjörnudreifðum.
Ó, móðir, þú átt margt eitt skart
Og mikið af lífsins gæðum.
Sveipi þig ætíð sólskin bjart
Sonarinis góða á hæðuml.
Úr kjöltu þér væri kærst að sjá
Kvöldsins hinzta roða.
En ræður sá, sem ráðin á,
Hvar rennur lífs míns hnoða.
A. C. Johnson.
--------o---------
Frá Gimli.
“Þó að hverfandi — hvel
sendi hraðsnúið él,
niður á hauður og bylgjandi sjá;
þó að hvíni í voð,
þó að hnykti í gnoð,
þá ei hefjum vér seglin af rá.”
B. Gr.
Mikið þreilcmenni getur hann
verið danski kóngurinn, að eg
ekki tali um drotninguna! Sú er
eikki alveg ónýt að fylgja bónda
sínum á öllu þessu ferðalagi. —
En sú fjarstæða að segja að kon-
ungar nú á dögum séu orðnir svo
dáðlausir aumingjar og pappíris-
búkar að þeir loki sig innan f jögra
veggja dag eftir dag, og árs-
tíð eftir árstíð af hræðslu fyrir
þegnum sínum og ýmsum utan
að komandi hættum.
Sjáið þið danska kónginn, sem
fer alla leið heim til Islands, rétt
eins og það væri ekki lengra en að
ganga út í skemmlu, — þar heim-
sækir hann hraun og heiðar,
kletta og klungur, fjöll og fossa,
ár og uppsprettur, læki og lón,
vötn og voga. — pví næst leggur
hann leið yfir Tög og láð, þar til
hann kemur til borgarmnar
Winnipeg; spázérar þar frami
fyrir öllu fólki. Og ekki nóg með
það, heldur bregður hann sér út í
eyðiskóana til að sýna, að hann
sé ihvergi hrædidur við þá. par
stendur borgi'n Gimli við hið
mikla og volduga vatn. — par
stígur hans hátign niður úr eim-
lestinni með hinni hugprúðu
drotningu sinni og öllu sínu
skrautlegu fylgdarliði, og sýnir
sig þar öllum lýð. Að Betel, og þar
inn í sfcofu, varð hann endilega
að koma. Eimhverjir urðu varir
við að drotnimgin hvíslaði ein-
hverju að honum, og sagði um
leið: “elekan m'ín”, og það dugði.
Heim til Betel, bauð hann óðara
að halda. Og hér var honum vel
tekið. —
öllum karlmönnum, sem eg
vi'ssi um þar, sem þau hjónin
sýndu sig, þótti drotningin falleg
en enginn hafði orð á því um
kónginn; en aftur á móti hvisluðu
stúlkur 'því hvor að annari að
hann væri stór.
Þesisi fyrri koma konungs-hjón-
anna hingað til Gimli, varð til
þess að drotnimgin vájrð óvana-
lega ástúðleg og urrihyggjutsömi
við kónginn, og vildi gera honum
alt til geðs. Einhver sá hana taka
með báðum höndum utan um höf-
uðið á manni sínuim og líta bros-
andi með hýrlegum svip inn í aug-
un á honum, og heyrði h'ana segja:
“Viltu, góði, koma aftur til Gimli?
Mig langar til að sjá aftur einn
'gamla karlinn 'á Betel”. — “Já,
sjálfsagt, elskan mín. Láttu þá
forstöðumennina okkar vita, þessa
tvo, sem nú öllu ráða að þeir eiga
að flytja okkur með öllu fylgdar-
liðinu til Gimli. Hver getur neit-
að þér um nokkurn skapaðan hlut,
góða mín?”
Hi(ngað komu þeir Mr. J. Sig-
urðsson og Mr. J. Thorsteinsson í
annað sinn með “Konungskom-
una”, til að sýna hana í hreyfi-
myndum þann 4. apríl. Var húsið
sem leikið var í, vel ásikipað, og
margt af fólki, sem áður hafði ver-
ið á sýningunni hið fyrsta skiftið.
Við konunginn líkaði mér sérlega-
vel, að hann skyldi vera svo hugs-
unarsamiur við okkur, Gimli-búa,
að koma hingað aftur. En enn
betur er m|ér við drotninguna, —
og mun eg ekki sá eini, því mörg-
um þykir hún mikið fallegri en
hann; svo er hún lí'ka svo rösk-
leg og dugleg að fylgja manni
sínum á allri þessari svaðilför.
pað var nú skömmu áður en eg
skrifa þetta, að tíðrætt var um
illa meðferð á iskepnum. Og hefi
eg oft fundið sárt til þess, hvað
þær eiga alt of fáa vini. í sam-
bandi við það samtal, sagði gam-
all miaður hér á Betel, að Árni
Árnasori í Churehlbridge, (sem eg
hefi aldrei séð né þekt) — hefði
oft tekið og sett inn hesta, sem
skildir hefðu verið eftir úti í vet-
rarhörkum og vondum veðrum,
— tekið þá, hestanna fasta, þann-
ig, að eigendurnir hefðu þurft að
kaupa þá út aftur, svo þeir gætu
betur munað eftir að bl'essaðir
málleysin'gjarnir hafa sama rétt
til vellíðunar einis og mennirnir,
og engu minni, þar sem þeir aldrei
brjóta guðs boð. — Heyrandi þetta
sagði eg: “pennan mann sikyldi
eg hafa faðmað að mér og kyst”.
pá sagði við mig önnur forstöðu-
konan, Mrs. Hinriksson, sem var
þátttakandi í samtalinu 'eða áheyr-
andi: “Sá hefði þá fengið borgun-
ina!” — Svona geta stundum á-
gætis manneskjur snuprað mann
svo napurt, þegar maður á sízt
von á því. En “kúnstin” er að
gjöra það svo laglega að isá, sem
fyrir því verður, geti ekki annað
en skellihlegið og dáðst að því.
— Og það gjörði eg. Nú dettur
mér í hug hvort að drotningin
myndi hafa sagt þetta við mig.
— Hvort hún er eins fyndin, með
hnyttin og heppileg svör, eins og
hún er röskleg og dugleg að ferðr
ast, og að koma hingað aftur
að Gimli. En hvað sem nú því líð-
ur, þá blessuð veri mlinning allra,
sem eru vinir dýranna, hvort
sem þeir eru hér á jörðinni, eða
farnir héðan aftur.
pað þykir máski nokkuð skrítið,
eða jafnyel ásakanleg heimlska, að
eg útúr þessari viðkynningu við
drotninguna og kónginn iskuli vera
farinn alt í einu að tala um vini
mína, dýrin. En svona er það.
— pað er mieð hugsana-keðjuna
eins og tavika-keðjuna; þar gríp-
ur hlekkur í hlekk, og af því m(ynd-
ast keðjan. En svo slitnar oft keðj-
an, því engin keðja er sterkari
en hennar veikasti hlekkur. Svo
tengist hún aftur með nýjum
hlekk, og svona gengur það koll
af kolli. — Hafi nú drotningin,
—eða það, að detta hún í hug,
— orðið til þess að leiða huga
minn og þeirra, sem þetta kunna
að lesa tii umhyggju og velvildar
til dýranna, kalla eg ekki drotn-
inguna og kónginn hafa farið til