Lögberg - 25.05.1922, Page 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
25. MAl 1922
bb. 7
\
Hvernig get eg grætt
miljón dollara?
Fyrir rúmum fimtíu árum síð-
an, var ungur maður, um tvítugs_
aldur á leiðinni til New York,
hann var þá, eins og liggur enn í
dag fyrir öllum ungum mönnum,
að gera, að leggja sjálfur út á
braut lífsins.
jpað eru margar þrár, sem þá
hreyfa sér í hjörtum manna,
margur vonarneisti sem brennur,
mörg drengileg íhugsun, sem fyll-
ir hjarta Ihins unga manns eld-
móði.
Lífið, með alt sem það hefir að
bjóða, iblasir þá við mönnum og
það er þá ekki margt, né heldur
mikilsvert, sem hinn ungi maður
finst sér vera ofvaxið og í sann-
teika er það ekki margt af gæðum
heitmisins, sem ekki getur orðið
eign þeirra, ef þeir nota réttilega
tækifæri þau, sem lífið hefir að
Ibjóða og ávalt standa þeim til
boða, sem “þora að koma og
reyna”
pað var eingin smáræðis hug-
sjón, sem valkíti fyfrjir þessum
unga manni ekkert amlóða hlut-
verk, sem hann hafði ásett sér að
leysa af hendi, það var hvorki
meira né minna en að græða mil-
jón dollara.
pessi rnaður, hinn velþekti hag-
fræðingur og verksmiðjueigancK,
Arthur Briggs Farquhar, sem nú
hefir verið í fremstu röð fjármála-
manna, 'hagfræðinga og framsókn-
armanna Bandaríkja þjóðarinnar
í mörg ár, lenti í New York, eins
og svo margir aðrir ungir menn,
sem þar hafa leitað gæfu sinnar,
félaus, vinalaus og alókunnugur.
En Mr. Farquhar, var ekki
kominn til New York til að láta
bugast og hann gerði það heldur
ekki. Fyrsta verk hans var að
heimsækja helztu fjármálaleið-
togana í borginni. pó honum
gengi mjög illa að ná fundi sumra
þeirra og hann bar fram sömu
spurninguna fyrir þá alla:
“Hvernig á eg að fara að græða
miljón dollara?”
í McCIure Magezine, segir Mr.
Farqúhar frá viðtökunum. Hann
segir að nálega hver einasti þeirra
hafi lagt mikla áherslu á ráð-
vendnrna, log reglusemi, semi
nauðsynleg atriði, fyrir þann sem
ihefði ásett sér að græða fé. peir
bentu ekki á neinar sniðgötur, sem
láu inn á veg auðlegðarinnar og
annað, sem einkennilegra var,
þeir mintust ekki á sérfræði í
nokkru atriði, né sérstaka hæfi-
leika.
Mr. Farquhar segir: “Mér
'lærðist af því viðtali að skilja, að
ef maður væri strangráðvandur,
iðjusamur og sparsamur, þá kæmu
þeir aðrir eiginleikar manna, sem
nauðsynlegir eru 5 viðskiftalífinu
svo að segja sjálfkrafa. Eri án
grundvallar
yrðu al'lar
innrætt mér í æsku, “að guð læt-
ur ekki að sér hæða”. pað er, að
enginn maður getur virt ilög nátt-
úrunnar að að vettugi, og þegar
öllu er á botninn ihvolft, þá er það
eina velferðar reglan, sem til er
í viðskiftalífa mannanna. Eg
hefi þekt marga hina stærri iðnað-
armenn Bandaríkjanna á síðast-
liðnum fimtíu árum og eg veit
ekki um einn einasta, sem áfram
og upp á við hefír komist á því
sviði, sem ekki hafa átt þessi
grundvaliar atriði í ríkum mæli.”
Annað var það, sem Farquhar
veitti eftirtekt og sem hann furð-
aði sig á, og sem hann segir að
sé enn' regla meðal ihinna fremstu
iðnaðar og verzlunarmanna leið-
toga og það er að sl-íkir menn ber-
ast lítt á, skrifstofur þeirra eru
Ihvorki stórar né skrautlegar, og
aliir gæta þeir hófs í klæðaburði.
iGeorge S. Cal, sem þá var yngst-
ur bankastjóranna í New York,
og sem síðar varð bankastjóri við
-Excihange bankann, sagði við
Farquhar: “Gættu karakter þíns,
sviktu aldrei loforð, og borgaðu
að fullu alt, sem þú tekur á móti
Varastu fjárglæfraspil eins og
heitan eld”. Gamall maður, sem
þar var í ibankanum, sem Farpu-
bar, fékk síðar að vita að Hamil-
ton Fish lagði Farquhar lífs-
reglurnar á,-þessa leið:
“Ef þú bregður aldrei loforð,
ef þú borgar skuldir þínar þeg-
ar þær falla í gjalddaga, þá
vita menn ekki annað en að þú
sért milijónefi, og í almennings-
augum, væri þú eins verðugur
trausts eins og biljóna eigendur,
því þeir geta ekki betur gert”.
Einn á meðal þeirra, sem Far-
quihar ájtti tal við, var James
Gordon Bennett, sá er stofnaði
blaðið New York, stórauðugur
iprentsmiðju eigandi. pegar Far-
quhar bar spurninguna upp fyr-
ir honum: “Hvernig á eg að
græða miljón doilara?”
Mr. Bennett leit á Farquhar, en
í stað þess að svara spurningu
hans, segir hann: “pú lítur út
fyrir að vera svangur”. Farqu-
ihar sagðist ekki hafa borðað
mlorgunverð. “Farðu og Iborðaðu
morgun matinn”, sagði Mr. Ben-
nett, og bætti við: “pegar þú
ferð að sjá einhvern, þá er nauð-
synlegt fyrir þig að vera eins
vel fyrir kallaður, og koma eins
vel fyrir sjónir og þér er unt,
en það geturðu ekki ef þú ert
svangur. Farðu og fáðu þér
morgunmat; komidu svo aftur
og þá skulum við tala saman.
ipegar Farquhar kom fcil baka
tók Bennett til máls: “pað sem
þig yngismaður (valrðat mestu,
er að byggja upp heilsu þína.
Líttu á mig, eg er aldrei veikur.
Eg tek mér aldrei frí frá vinnu.
Eg er hér á skr)ifstofunni lalla
daga, frá því snemma á morgn-
ana og oft þar til seint á kveld-
atriðanna sjálfra, in. En eg hefi sett mér þá reglu
tiiraunir árangurs- að fara tímanlega í rúmið á kveld-
lausar. Með öðrum orðum, þeir -in, að geta notið nætursvefns.
staðfestu þá kenningu í hjarta Ef iþú sefur nóg og ert varkár
mér, sem foreldrar mínir höfðu j með hvað þú borðar, þá verðurðu
aldrei veikur”.
Willi-am B. Astor, sagði: “Auð-
urinn veitir engum ánægju. Eg
nýt engrar skemtunar. Eg er of
hræddur um að fólkið snuði mig,
og þrátt fyrir allar mínar til-
rauni-r, þá gjörir það, það”.
A. I. Stewart, annar miljóna-
mlæringur, sagði að menn græddu
peninga með því að spara — að
spara og setja fé sitt í arðvænleg
fyrirtæki. “Fá þú gróða þinn með
því að taka fyrir öll óþarfa út-
gjöld”, bætti hann við og benti
svo á að staðurinri til.þess að láta
peninga þá, Sem |sparaði|r væru
í manns eigin fyrirtæki. Stew-
art viðurkendi, að þegar um það
væri að ræða, að ráða aðstoðar,
eða vinnumenn í þýðimgar mikl-
ar stöður, þá vi'ldi hann helst fá
menn, sem hefðu ráðist í verzlun-
ar fyrirtæki sjálfir; enda þótt
þau hefðu mishepnast. En þegar
svo stóð á, gekk hann ávalt úr
skugga um, að þau mishöpp væru
sprottin af skort á stjónnsemi:
“pað að þeir höfðu áræði til þess
að byrja fyrir sig sjálfa, sýnir
að þeir eru úrræða góðir og fram
gjarnir, sem hvorutveggja eru
mikil verð kostir. Að þeim mis-
Ihepnaðist fyrir sjálfa sig sýnir
að þeir geta ekki stjórnað sínum
eigin framkvæmdum, og að fram-
tíðar tækifæri þeirra, er að finna
í því að vinna fyrir aðra, sem
færari enu að ráða framl úr iðn-
aðar málum, og sem bæði eru
vanari viðfangsefnum og eiga
vald á meiru af fé. Slíkar kring-
umstæður skapa hlýðni”.
pessir stóriðnaðar menn fyrir
fimtíu árum síðan, segir Mr.
Farqúhar, unnu mjög mikið, þeir
unnu á skrifstofum sínum, frá
því snemma á mörgnana og þang-
að til seint á kveldin, og veittu
sjálfir öllum deildum iðnaðarins
forstöðu. Hann segir að ihann
geti ekki að því gert, að bera þá
saman við Andrew Cannegie, sem
hann kyntist tuttugu og fimm
árum síðar. Farquhar hafði sagt
Carnegie frá þeirri reglu sinni, að
koma á skrifstofu sína kl. 7 á
hverjum morgni. Sem svar upp á
það, sagði Carnegie: “pú hlýtutr
að vera latur maður, ef það tek-
ur þig tíu klu-kkutíma að vinna
dagsverk. pað sem eg gjöri, er að
fá mér góða menn, og eg skipa
þeim a'ldrei. Fyirirskiþanfir m’ín-
ar ná sjaldnast lengra, en að gefa
mönnum bendingar. Eg fæ skýrslu
frá þeim undir eins og eg kem á
skrifstofuna á morgnana. Eftir
svo sem kulkkutíma, er eg búinn
að athuga alt, sem þarf — gefið
allar bendingar í sambandi við
dagsverkið og þá er dagsverkinu
lokið, og eg get leikið mér þaíj
sem eftir er dagsins”.
um, þegar hið fyrsta og síðasta
þingið 1 Canada hið eldra var sett
í nýja þinghúsinu 6. júní 1866.
Á meðal' þeirra, sem ibest voru
þektir á meðal þingmanna, voru
John A. MasDonald George Brown
L’Arch MoGee, Cartier, Langevin
Sandfield, MacDonald, Dorion,
Halton, MacKellar, William Mac-
Dougall, Alexander MacKenzie,
Howland og Dunkin, sá fyrsti er
barðist fyrir vínbanns löggjöf í
Canada. Allir þessir menn eru
nú látnir.
petta þing, sem var hið síðasta
þing, seip háð var áður en sam-
bands fylkin nýju tóku sinn þátt
í löggjöf landsins, var og hið síð-
asta sem Geórge Brown sat á, sem
ráðgjafi, því eftir að sambands
málinu var lokið, sagði 'hann af
sér ráðherra embættinu og sagði
sig úr lögum við John MacDonald
og flokk hans, og gekk í flokk
mótstöðu mannanna, því innan
sama flofcks var ekki rúm fyrir
þá ibáða, JoihnA. MacDonald og
hann.
við: “Forgangsrétt, forgangs-
rétt”! .
pegar kyrð komst á, minti þing
forsetinn á, að dyrum þinghúss-
ins hefði ekki enn verið lokið upp
fyrir almenningi, og skipaði dyra-
verði að opna þær. Aldrei í sögu
landsins, ihefir verið eins mikill
ákafi í fólki til þes^ að komast
inn á áheyrenda pallana. Menn og
konur kafrjóð í framan og kóf
sveitt, brutust um í ganginum til
þess að reyna að komast inn.
í ípinghússatnum var ákafinn
lítið minni. Áður en dyravörður-
inn var kominn í sæti sitt, var
MacKenzie aftur risinn á fætur,
en það sem hann var að segja
heyrðist ekki sökum hávaðans í
fólkinu. Svo fór hann að lesa yfir
lýsingu, sem krafðist þess, að
nefnd væri sett af þinginu til
þess að rannsaka kærurnar, sem
ibornar hefðu verið á stjórnina,
og tók fram að skeytingarleysi
í iþeim efnum væri beint brot á
móti þingræðunni. Hann tók fram
að það væri í alla staði vítavert
f , . , . . ef stjórnin ráðltegði landstjóran-
1 þmg byrjun 1873, var kom'- _ , . f v
,. • nm, að slita þingmu, aður en það
in all mikil undiralda, ekki aðems, . , , , r
pá var því nær öll verslun
landsins framyfir miðju síð-
ustu aldar í höndum danskra
manna og skal rækitega sýnt fram
á, hvernig þeim fórst húíi úr
hendi.
pegar 'kemur fram yfir 1830, fór
þjóðin að vakna, þótt hún væri
lengi að núa stírurnar í augun-
um. Fretsisöldurnar utan úr
heimi bárust til ísland's og gagn-
tóku hugi magra góðra manna.
pað var líka eins og forsjónin
liti í náð til íslands. Árin 1835
ti'l 1854 eru einhver hin bestu
ár í sögu lands vors og á þeim
árum náðu íslenskir bændur þeim
þroiska er þeir síðan hafa að
búið. Síðan hefir aldrei
koirtið mannfetlir á íslandi og
aldrei skepnufellír, svo teljandi
sé, í samíanburði við það, sem
át't htefir sér stað á fyrri Öldum.
Hinar miklu efnalegu fram-
Enginn vottur
aí gigt eða
Dyspepsia
Yancouver maðursgist hafa svo
dásamlega komist til heilsu,
að hann geti ekki annað en veg-
samað Tanlac.
“pað er nýtt fyrir mig að gefa
vitnisbuirð opinberlega, en Tan-
lac hefir hjálpað mér svo mikið,
að eg get ekki annað en látið
þakklæti mitt opinberlega.í ljósi”,
sagði Chas. J. Machin, 6031 Bea-
trice St., South Vancouver, B. C.
velþektur bifreiða sérfræðingur.
“í full þrjú ár,” foætti Mr. Mac-
SENDIÐ
OSS
YÐAR
RJOMA
á meðal þingmanna, heldur og á
meðal ýmsra rnanna utan þings.
Stjórnarflokkurinn var sterkur í
báður 'deitdum þingsins, svo út-
litið virtist allgott fyrir hann,
þrátt fyrir hneyxlis' tal það, sem
átti sér stað.
Annan apríl reis maður einn á
fætur 1 hópi andstæðinga, sem
Lucius Seth Hunftington hét, og
sagðist standa á fætur til þess
að minnast á mál, sem ætti for-
gangsrétt fyrir öðrum málum.
Hann var á meðal eftirtekta
verðustu manna, sem á þinginu
voru, maður mikill vexti og tígu-
lega vaxinn. Höfuðið mikið og
andlitið frítt, og var hann sönn
ímyndun grísku guðanna, þar sem
hann stóð, Hann var snildarlega
vel máli farinn, rómurinn þýður
og aðlaðandi — það var afteins
einn galli, sem á honum var, sem
ræðu manni, og það var, að mönn-
um þótti honum vera ósýnt um
að koma máli sínu fyrir í fáum
orðum, eða með öðrum orðum,
hann þótti tala of langt mál um
lítið efni. ipó voru þingmenn á-
valt í sætum sínum og áhorfenda
paltarnir fullir þegar hann tál-
aði.
Hann byrjaði ræðu sína með
þvá að bera það á stjórnina, að
hún hefði gjört samning við Sir
Hugh Allan og nokkra auðmenn í
Bandaríkjunum, um
væri gert, því það ónýtti att sem
búið væri að gjöra í þá átt, van-
virti löggjafarvaldið og vekti
megnustu óánægju á meðal þjóðar-
innar.
pegar Ihann hafði lokið máli
sínu, dundi við
klapp, sem varð
þegar Mr. Hulton reis á fætur
og studdi yfirlýsinguna.
Mr. MacKenzie tók aftur til
foin við, “hafði eg þjáðst af ill-
farir á þessu tímabilli eru grund- hynjaðri stýftu. Eftir hverja
völlurinn undir frelsisbaráttuna.; máltíð' þembdist eg upp al gasi
pað er margreynt, að þjóðirnar og ákafan^ hjartverk
þurfa að hafa náð vissu stigi af
að eg fékk iekki haldið kyrru fyr-
ir mínútunni lengur. Gigtar-
stingirnir voru oft og einatt lítt
þolandi og fylgdi þeim óttalegur
höfuðverkur.
“Eg las í folaði um Tanlac og á-
kvað að reyna það. Árangur-
inn varð stórmerkilegur. Nú er
gigtin horfin og hjartverkurinn
sömu-lteiðis. Matarlystin er á-
gæt og stýflunnar kenni eg nú
aldrei framar. Alliir ættu að hafa
Tanlac fæst í öllum ábyggileg-
um lyfjabúðum.
efnalegu sjálfstæði, til þess að
andteg og pólitísk mennihg ge-ti
blóm-gast.
Árin 1840 — 1850 eru einhver
hin merkilegustu tímamót í sögu
íslands og iþví er oss skylt, að
rannsaka hvernig -högum þjóðar-
innar var háttað þegar hún fór
dynjandi lófa | að vakna af s-vefninum langa. Án
enn þá meira j |>ess verður sa-ga vor siíðustu
mannsaldrana óskiljanleg. “Að
fortíð skal hyggja, ef frumlegt a heimilum sínum.
I 'skal byggja, — án fræðslu þess
máls, en hafði aðeins talað fá orð, j liðna sést ei, hvað er nýtt”, segir
þegar barin voru þrjú högg á dyr skáldið og -það er satt.
þingsalsins. pjing-forsetinn ski-p- j Fram að miðju isíðustu aldar
aði honum að hætta að tala, og voru samgöngur milli héraðanna
skýrði frá, að sendimaður frá; strjálar og erfiðar Pó-stgöngur
landsstjóranum væri við dyrnar, j voru -svo ófiullkomnar, að undrun
og var því svarað með því, að úr j sætir. Um Norðurland, Austur-
mótstöðu flokki stjórnarinnar land og Vesturland gengu póst-
komu hró-p um Forgangsrétt”. í ar aðeins tvisvar á ári. Sýslu-
Mr. MacKenzie, eem nú var | mennirnir afgreiddu póstinn og
orðin all æstur hróp'aði “pað get-
ur englíl sendisveinn varnað j jg verk. Einu sinni á ári gekkjog ^tt uppkomin börn.
mer að gera skyldu mína, eg stend i póstskip milli Reykjavíkur og
hér -sem umboðsmaður fólksins í; Kaupmannahafnar, -en þó
kjördæmi mínu, sem er eitt af smátt og smátt farið að senda
kjördæmum -þessa fylkis”. j póstsendingar, einkumi bækur,
Aftur skipaði þing-forsetinn. með kau-pskipunum, sem gengu
MacKenzie, að fylgja þingreglum, frá Kaupman-nahöfn til verslun-
en hrópin úr andstæðinga flokki arstaða á íslandi og um 1850
stjórnarinnar kváðu við, svo ekki var þag algengt að sen-da
Og ver
Vi'ss um
Rétta Vigt
Rétta flokkun
24 klukkutíma
þjónustu
EGG
Vér borgum peninga út í
fyrir alveg ný egg
hönd
Ganadian Packing Go.
Stofnsett 1852 Limited
WINNIPEG - CANADA
PURITV
ENDURMINNINGAR FRA
LIÐINNI TIÐ.
George C. Halland, sem var
fréttaritari fyrir Ottawa Citizen
um fimtíu ára skeið, við efri
deild Ottawa þingsins, frá því að
þing var fyrst háð þar og á með-
an atburðir þeir gerðust, sem hér
er getið um og sem hann segir
frá í blaði -einu -nýútkomnu.
“pegar afráðið va-r að gera Ott-
awa að ihöfuðborg sameinuðu
fykjanna í “Upper and Lower Can-
ada”, gekk það ekki stríðla-ust
af því það voru fleiri foygðir, sem
vitdu slíks heiðurs aðnjótandi.
Ottawa var fundið alt til foráttu,
það var -sagt að bærinn, þvf bær
var Ottawa þá kallaður, væri úti
í eyðiskógum og sú lýsing -nægi-
tega nákvæm, tii þess að Ottawa
ibúar tækju hana illa upp. Bær-
inn var þá lítið eða ekkert a-nnað
en Ihú-saröð, se-m náði svona nokk-
urn vegin óslitin frá Redeau
ánni að austan, og vestur til Ott-
awa árinnar, meðfram. aðal far-
vegi bygðarinnar. Eftir þeim far-
vegi lá sporbraut, og gengu 'hest-
ar fyrir sporvögnunum, sem á
sumrin gengu eftir sporunum, en
á veturnar voru vagnarnir sett-
ir á sleða. Vagnar þessir voru
ómerkitegir og óhreinir -og al-
dr-ei bilaðir, hvernig sem' veður
var.
Lítið var um gistihús í foænum,
svo þau gátu ekki tekið á móti
ferða fólki, sem að garði bar, þó
umferðin væri ekki mikil.
Ein járnbraut tengdi iþó Ott-
awa við umheiminn, það var Bay-
ton og Prescott járnbrautin, sem
nú er St. Lawrence Ottawa álm-
an í járnbrautakerfi Canada kyrra
hafsbra-utar fétagsins og gekk
ein lest á dag eftir henni, en
h-eldur var þá -sein farið, því ekk-
ert var til eldsn-ejrtis annað en við-
brautina, að þessir auSmenn í
Bandaríkjunum -hefðu foorgað Sir
Hugh stórfé, sem nota ætti til
-þess að koma þessari járnbraut-
arlöggjöf -í gegnum þingið og
endaði mál sitt, með því að gjöra
uppástungu um að rannsóknar-
nefnd væri sett í málið. Uppá-
stunga -sú var borin upp tafar-
laust og feld með þrjátíu og einu
atkvæði.
Stjórnin tók málið upp og til-
kynti þingmönnum að rannsók-
arnefnd yrði sett í málið, sem
hefði fult vald til að yfirheyra
vitni og rannsaka málið til hlýt-
ar. En af því að Sir John A. Mac-
D-onald og dómsmála ráðherrann
voru í vafa um h-vort sú rann-
só'kn væri lögum samkvæm, þá
voru sérstök lög samin og samþykt
af þinginu tafarlau-st, t svo var
þingi frestað til 13. ágúst, til þe3S
að koma saman og athuga skýrslu
rannsóknar-nefndarinnar, sem þá
átti að vera tilbúin. pegar farið
var að athuga tög þau, sem þingið
sam-þykti svo skyndilega, um að
veita irannsóknaæ-n-efndini vatd
til að eiðfesta vitnisburð í mál-
inu, þóttu þau viðsjáar verð og
voru aldrei staðfest.
pegar þingið kom saman 13.
ágúst, voru hundrað og tuttuga
þingmenn viðstaddir. Stjórnin var
fáliðuð, en móltstöðumenn henn-
ar margmennir. Menn töluðust
við í hálfum, hljóðum hér og þar
um þingsalinn, og var auðséð á
öllu, að mönnum var mikið niðri
fyrir. pegar þing forsetinn kom
inn í salin á tilsettum tíma, tóku
menn sæti sín, og -þögn varð -í
salnum. Undir eins og þing-for-
setinn hafði te'kið sæti sitt, reis
Mr. MacKenzie á fæitur og kvaðst
þurfa að tala um m-ál, sem ætti
forgangs rétt annara máta-. Út af
ihinu alvarlega ástandi, sem er í
landinu út af 'hinum sérstöku
Formaðurinn var hinn ungi
og efnilegi sjósóknari Bjarni
Sturlaugsson frá Starkaðarhús-
um, ekkjumaður um þrítugt og
átti hann eitt foarn. Hásetar
voru: Einar Gíslason, bóndi frá
Borgarholti, alkunnur dugnað-
ar formaður þar eystra; 'hann
mun það sjaldan hafa verið mik-' mun hafa verig 4 sextugs aldri
porvarð-
ur Jónsson, sonur Jóns kaup-
var!manrns Jónassonar á Stokkseyri,
mjög efnilegur piltur, nálægt
tvítugu. porkell porkelsson frá
Móihúsum, sonur pork. sál.
Magnússonar, sem lengi var tat-
inn meðal niestu fiskimanna og
WM Póst- sjósóknara þar evstra, og drukn-
'heyrði mannsins mál inni í saln-; sendingar frá Reykjavík til Kaup- agj þar fyrjr nokkrum ''árum.
um. pegar hávaðanum lynti, tók mannahafnar og þaðan til Norð- Guðmundur Gíslason frá Bratt-
Mr. MacKenzie, sem^ ekki hafði, Ur-, Austur- og Vesturlandis. pann holtshjáleigu. Markús Jónsson
sest niður, aftur til máls og sagði rg varg ag senda hin fyrstu Al- fr4 trtgörðum (ættaður úr
‘‘Eg ,hef| ásett mer aS 'benda þing- þingistíðimdi yfir Kaupmanna- Rangárvallas.) og Guðni Guð-
að leggjá lnU á krin«umstæður> sem standa í höfn, til þess þau kæmu fljótast mundsson frá Móhúsum, ættað-
beinu sambandi við sjálfstæði | norður 1 Skagaf jörð. ur af Rangárvöllum (Odda-
Annað gott dæmi má nefna. ’ hverfi).
Árið 1853 stefndi stiftamtmaður | Er að þessum mönnum, sem
mönnum til Alþingis og sendi ^ flestir voru ungir og atorkusam-
bréfin frá sér í aprílmlániuði, Al- jr menn) hinn mesti mannskaði.
þingismtemiirnir í Múlasýstu| Af stokkseyri réru auk -þessa
fengu ekki -bréfin fyr en Alþing hrjó skip og af Eyrarb. tvö, sem
var um garð gengið, eða í októ- tókst að lenda við illan leik.
fram fe til þess að byggja Canada t,..*,. . „ , , . ,
v v . . .. _ e. 1 þjoðþingsins”, lengra komst hann
Hugh, eða vinir hans höfðu lof-
ast til að lteggja fram stór fé í
kosningasjóð MacDonald stjórn-
arinnar, gegn því að hann og vin-
ekkiu því -þing-forsetinn skipaði
’honum enn einu sinni, að gæta
'þingreglanna 0g slcýrði frá að
-það hefði komið boð frá landstjór-
. , . . . anum, um að ihann væri tilfoúinn
ír hans fengju akkorð a að byggja ... , , ,,, . . .
„„*„!**,,t!l >ess að 'shta þingmu.
Við þessa tilkynningu þing-for-1 berm)ánusi sama ár!
s-etans fór alt í uppnám. Húrra
hróp, hærsingar og köH, folönd-
uðust saman í einn glymjanda í
þingsalnum. Dyravörðurinn tók
ríkismerkið og fór með það út
sendimaðurinn frá landstjóran-
um kominn og með -sömu kurt-
eisisreglu og við átti og skilaði
boðum sínum, en -enginn heyrði
þau skilaboð, sökum hávaða úr
mótstöðuflokki stjórnarinnar. En
upp yfir a-llan hávaðann og gaura
ganginn heyrðist rödd MacKenzie,
sem til-kynti þingheimi að hann
-hefði fengið að vita, að það væri
samkvæmt vilja og ráði stjórnar-
innar að þinginu væri -slitið.
Framh.
Blöð vpru engin til, sem hægt
\oi
sé að kalla því nafni, fyr en pjóð-
ólfur fór að koma út 1848. pað
hefir liklega verið erfitt að koma
þeim út um landið.
Af þessu samgönguleysi leiddi,
að hvert hérað lifði siínu lífi og
hafði lftíl mök við nágranna-
héruðin. Flestir menn k-omu aldrei
út úr sinni sýslu og enda marg-
ir aldrei út fyrir sinn hrepp eða
sína sókn. H-ver dalur eða fjörð-
ur var heild út af fyrir si'g. Fólk-
ið hittist við kirkju á sunnudög-
um, fluttist sjaldan búferlum; í
aðra sveitir, gifti-st rnest inn-
sveitiis, en þekti lítið nágrannana
hinumegin fjalls eða fjarar.
Sjálfsagt hefir verið mikill
munur á högum manna og lífi í
foinum einstöku héröðum. Héir
verður -skýrt frá ástandinu í
Eyjafjarðarsýstu á árunum kring-
um 1840, þegar hin miklu tíma-
Frá íslandi.
pættir úr sögu Eyjafjarðar á
fyrri hluta 19. aldar
eftir
Hallgrím Hallgrímsson mag. art.
I. Inngangur.
pað var dimt yfir lífi fslend-
inga um laldamótin 18CÖ. Óblíða
náttúrunnar, eldur og ís hafði
kreft svo að þjóðinni um nokkurt
áraskeið, að fjöldi fólks hafði
veslast upp og dáið úr hungri.
Ja-rðir lögðust í eyði og bústofn
bænda minkaði stórkostl-ega. Hér
-við bættist svo istjórnarfarið,
þj-óðin var eins og ómyndugt barn
Hún hafði hvorki orð né atkvæði
um það, hvernig henn-i var -stjórn-
-að. iStjórnmálaáhugi
Maður -tvífótbrotnaði á báðum
fótum laugardaginn fyrir páska.
Hann heitir Björn Gottskálks-
son og var að vinnu á ibræðslu-
stöð suður við Skerjafjörð.
Séra Sigurður Stefánsson í
Vigur hefir fengið lausn frá em-
bætti, samkvæmt foeiðni frá
næstu fardögum.
Cand. tfoeol. Björn O. Björns-
son hefir verið skipaður prestur
i pýkkvabæjarklausturspresta-
kalli.
ísland Falk fór héðan alfar-
inn í gærkveldi, kl. 6 og hálf og
skaut mörgum fallbyssuskotum í
kveðjuskyni og bjuggust menn
víst ekki við að frétta fleira af
skipatökum 'hans -að þessu sinni.
En nú kemur sú fregn frá Vest-
mannaeyjum, að hann hafi
komið þangað í morgun með 7
botnvörpunga, en ófrétt er, þeg-
mó-t eru að hefjast hér á landi. | ar þetta er ritað, hverrar þjóðar
Flestar þjóðir hafa lagt mákla þeir eru.
stund á að rannsaka og rita um ____________________________________
— Framh.
Dagur.
Tvöföld Hœtta.
Fulltrúi Islands í Genúa.
Vísir frá 15 — 20 apríl.
Sveinn Björnsson, sendiherra,
fer til Genúa upp úr páskunum
og situr alþjóðaráðstefnun -þar
sem fulltrúi íslands.
Saga læknisdóttur
Frá . öðru Toronto heimili ber-
ast sannanir fyrir því, fove lítill
skurður getur ileitt til háskalegr-
ar blóðeitrunar. Sannar það ekki
jafnframt, að Zam-Buk ætti ávalt
að vera til staðar?
Nýlega skýrði Mr. J. E Zealley,
að 3, Bushness Ave., dóttir Dr.
Bevan heitins, er heima átti að
ur. Stjórnarbyggingarnar stóðu kringumstæðum, sem valda því,
á “Parliament” hæðinni og náðu ! að þingið hefir verið kallað sam-
þær yfir þrjá kanta af fyrhyrn-jan, kvaðst hann vera knúður til
ing, en fyrir einn kantinn var
girt mteð Cydrus viðartré, sem
þar uxu, og grasrótin, sem þar var
hafði ‘hvorutveggja verið um-
turnað, þegar 'byggt var, svo þar
var nú ekkert, nema foygginga
leyfar og moldar hrúgur.
pannig var ástatt í höfuðstaðn-
þess að bera fra-m uppástungu.
Lengra komst hann ekki, því
þingforsetinn tilkynti honum að
hann væri að brjóta -þingreglur.
“Eg staðhæfi að það, sem eg
hefi að segja, hafi forgangsrétt
fyrir öllu öðru”, sagði hann og úr
hópi stuðningsmanna foan-s gall
Frú pórun Jónassen ekkja
var óþekt- Jónassens 1-andlækniis, andaðist að |
ur nema hjá örfáum einstakling j'hmuriH sínu hér í bænum í nótt,
um og það má með sanni segja, 1 eftir langvinnan -sjúklteik. Hún
að það var eins og ein-hver ill j var dóttir Péturs Hafsteins amt- st. David’s, S-Wales, þannig frá:
væittur foefði stungið þjóðinni manns og systir Hannesar Haf- “Alfred litli sonur minn rispaði
svefnþorn og hún svaf, en dreymdi1 steins fyrrum ráðherra. sig ögn í fótinn á látúnsþynnu.
illa. I eitrun hljóp í ailt samán og ekkert
Landinu vár stjórnað sunnan! Skipskaði. sýndist duga. Eg ákvað lo'ks að
frá Kaupmannahöfn og um hina j í gærmorgun kl. 4 — 5 fór reyna Zam-Buk og þá þurfti ekki
dönsku stjórn á íslandi má segja mótorbóturinn “Atli” frá Stokks- lengur undireskriftanna að bíða.
að það, sem- einkendi hana mest,' eyri vestur í Hafnarforir að Sári ðgréri á svipstundu.
var fáfræði. iStjórnarherrarn-! vita um net. Sjó brimaði af Einu sinni meiddi eg mig á
ir og aðstoð-armenn þeirra þektu
lítið eða ekkert til íslenzkra stað-
hátta og stjórn þeirra á íslandi
var fremur óstjórn, en harð-
stjórn. peir létu foyrjia á ýmsum
verkum, er til þjóðþrifa horfðu,
en þau ultu um sjálf sig,
þekkinguna vantaði.
skaplega og snögglega á meðan. | stálslá og hljóp bólga í. Dóttir
Rétt fyrir hádegisbilið kom bát- mín, sem var lærð hjúkrunarkona,
urinn að Stokkseyrarsundi, lá var þeirrar skoðunar að uppskurð-
þar til lags um tíma, eins og ur mundi óumflýjanlegur. En eg
venjulegt er, þegar mikið brim treysti Zam-Buk og innan skamms
er, lagði síðan á sundið, og fórst var eg alheil.” Óviðjafnanlegt
því yst á sundinu, á boða þeim, er við, útbrotum, hrufum og bruna-
' Skotur (eða Skjótur) nefnist. ; sárum.