Lögberg - 27.07.1922, Blaðsíða 2

U*. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27. JCLl 1922.
Samanburður
á kristinni trú og andatrú.
“Vér horfum allir upp til þín,
í eilíft ljósið guði hjá.
þar sem að dásöm dýrð þín skín,
vor drottinn Jesús himnum á.”
Svona syngur kristna trúin.
Andatrúin er jarðbundin, hún trú-
ir ekki að það sé neitt himnaríki
til, hún heldur að andar dauðra
manna séu að sveima hér á jörð-
unni. Hvað skildu þeir annars
vera að gjöra hér. peir hafa
engin líkamleg augu fyrir sólar-
ljósið okkar til að spegla sig í.
peir hljóta að vera hér í myrkri.
Mundi það ekíki vera vondi staður-
inn fyrir dáinn mann, ef andi hans
væri að þvælast hér á jörðunni.
Kaþólskir trúðu því í fyrri daga að
vondi staðurinn væri hér á jörð-
unni, og það er alveg eðlilegt, því
jörðin á ekkert til, sem andi dá-
ins manns getur haft not af. 1
Töframaður
er vantreystir “öndunnm” og öll-
um þeirra verkum.
Maður, sem gerði fíl ósýnileg-
an og lét píano svífa í loftinu
— í það minsta sýndist það svo
— tók það fyrir að vera miðill.
Síðan hefir hann orðið kunnur
sem töframaður, og fyrir að rita
nokkrar bækur um það efni. Hann
heitir Henry Houdini. pótt hann
ekki haldi því fram, að andatrú-
in sé tóm blekking, segist hann
geta gert fylstu eftirstæling af
öllum teiknum og sjónhverfing-
um, sem miðlar temja sér; hversu
yfirnátturlegt, sem það kann að
virðast óupplýstum áhorfendum.
Töframaður þessi, hefir stund-
að það að vera miðill, líka hefir
hann átt talsverðan þátt í því að
ljósta upp prettum þeim, er miðl-
ar brúka. Tilhneiging hans til
andlegra vísinda, hefir komið
mínu ungdæmi var það trú manna, j honum til þesS; að hann segir) að
að ef einhver þóttist sjá svip dáins Lera samning við 7 manns á síð- f
manns, að honum mundi ekki líða'ast liðnum 25 árum. sá sem ’
vel og að hann mundi hafa hug ti-1 dæi fyrr> skyldi gera vaxt við sig
jaiðneskugæðanna, sem hann gat 'ftir dauðann; væri það „5^.
þó ekki lengur notið. Kristinn ,egt Menn þesgir eru allir dánir>
maður trúir því að hin himneska- ;og hetir Houdini ekki orðið neins
Paradís sé uppljómuð af guðs dýrð
var. James C. Young, fregnriti
eða drottins birtu eins og þeirríf blaðsins New york> hafði tal af
sem ljómaði í kringum fjárhirðar- j Houdini> v0ru ummæii hans á
ana þegar kristur fæddist. Af ann-|Uegga leið,
áfí birtu hefir sálin ekkí not, ogL „„ ... . . .* on
ha„a er ekki ,8 fi„„. hér i jSrí "" í'”8’5 .3°.. ”*
.... , . ,, ireynslu 1 þessu efm, og hefi ald-
unni, nema guð vilji serstaklega . , , „
.’ . ® rei heyrt eða séð þau fyrirbrigði,
opinbera sig. Knstur sagði við i ,, . , . , , , , ,,,
,. . . , , . sem ekki er hægt að skyra a natt-
iðrand! ræn.ngjann a kross.num: | ,rlegum grundvelli. )pað er all.
af. „S a U .^era ,™e< mer 1 títt, að maður, sem ekki er trú-
Paradissvo við vitum hvort , . , , , , , , ,
, . , iaður a andatru, telur það fjar-
þeir vilia fara, sem vilja þiggja , , , , , , , , „
.*• Tr • é.- ••• ,,,, , !stæðu, að hægt se að gera hon-
naðina 1 Knsti, og mjog liklegt að i ... ,. , -. , , .*
, . , , , . , ,lum sjonhverfmg, hefi eg þo seð
þeir fai að vera þar kyrrir, þvi ,,, , ,. , , .
,,. , , , islika menn svo undrandi, að þeir
,. „ .voru tilbunir að trua næstum
rus til fimm bræðranna og nka!, . , ,
, . , hverju þvi, sem vera vildi.
mannsins 1 guðspjamnu; hann
Eg tók mér eitt sinn far til
benti þeim á lögmálið og spámenn
ir.a, eða með öðrum orðum, hann
Evrópu með skipinu Imperator.
benti þeim á guðs orð, því áttu ’Pað var stuttu eftlr að Theodor
þeir að hlýða, en ekki að ætlast til R°09evelt var komlnn aftur heim
að dáinna manna andar kæmu til úr för sinni ti] Suður-Ameríku,
að prédika fyrir sér. j°* var hann einn meðal far-
Eg man þessa ritningargrein >egjanna’ Eg var
úr barnalærdómsbókinni minni: skemta mönnum; tok eg þá að
“pér komið til borgar guðs lif-isýna allda9krift. Victor Herbert
anda, til þeirrar himnesku Jerú- var yiðstaddur, og ýmsir aðrir
salem og til margfjölda margra inafnkunnir menn’ er höfðu mlkla
þúsunda engla,” og svo þessa: í'Þekkin*u’ ^horfendurnir voru
Vor guð er f himninum, hann 1 aIt annað en truaðir á þessi efm.
gjörir alt sem honum gott þykir, Bauðst eg tl! að kalla fram and'
og trúarjátningin okkar segir ! ana og lata þá svara hvaða spurn-
okkur að Jesús Kristur séiingu sem værK Roosevelt bað
upp stiginn til himna, sitjandi til,,þá að Se«a sér hvar hann hefði
guðs föðurs hægri handar og það-!verlð á Joladaglnn síðasta. Eg
an komandi að dæma lifendur og
dauða.
hafði reikningsspjald í vanaleg-
um umbúðum, og eftir fáein
Kristna trúin stefnir til him-'augnablik kom eg með landabréf
ins en andatrúin til jarðarinnar. |'kntað á 1 12 lltum’ var merkt-
Við heyrum hvergi getið um það;ur staðunnn v 8 á ema þar sem
í biblíunni að dáins manns andi |Roosevelt hafðl haldlð tlJ a Iola'
hafi verið sendur neinum manni duginnl var það nakvæmt afnt
til / styrkipgar hér á jörðunni. |af ,landabrffl 8em var vænt;
Samuel styrkti ekki Sál, heldur anlegt 1 bok’ sem attl að gefa ut’
veikti hann, svo það var ekki mátt- jen var 0g ** ekki búinn
ur í hans beinum. Samuel er f sja landabref >etta- tl!
eini dauðs manns andinn, sem ifrekarl sonnunar stoð undir bref-
talað er um í biblíunni að hafi inu naf" W- T- Steads, hms enska
v,, , ... * . , ‘rithöfundar, er forst á skipmu
starfað her a jorðunni, og hann! ., . ’
gjörði ilt en ekki gott, hann var íTltanic’ Einn mfðal ahorfend- gera vart við sig, þeim er eftir
letrað á legsteinunum; leit yfir
nokkrar skýrslur um fæðingar og
dánardaga og fékk margt að
vita af dagræðum manna, og var
svo tilbúinn að svara flestu, sem
fyrir kom. Menn voru svo ákafir
að spyrja, að þekking mín þraut;
varð það mér til mestrar undrun-
ar, að alt það sem eg þá sagði,
átti ætíð við einhvern í salnum.
Lauk svo leik þessum, að eg á-
vann mér mikið álit sem ufiðill.
pannig vinna menn viðurkenn-
ingu fyrir að vera miðlar. Eg hefi
verið á þúsund andatrúarstefnum,
því samband við anda hefir verið
mér ætíð mikið alvörumál. Eg
hefi ekki sótt stefnur þessar með
fyrirfram efahugsun, heldur með
þeim ásetningi, að komast að
sannleikanum, væri einhver vax-
inn því að sannfæra mig”.
Áður fyrri, þá er Houdini naut
mikillar aðsóknar er sagt frá því,
að hann var eitt sinn staddur í
smábæ í Missouri. Voru menn
gerðir á fund hans og hann beð-
inn að korna til að Ijósta upp
prettum miðills nokkurs, sem
gerði það að leik að ginna menn.
Hét Houdini förinni. pá kom
miðillinn til hans, og kvaðs vera
í fjárþröng, og bað að hann fengi
að halda eina stefnu að endinu,
skyldi hann fara að því búnu.
Houdini hét þessu og varð að
samkomulagi, að hann skyldi
hjálpa miðlinum til. Á fundin
um gripu menn miðilinn og héldu
honum þrír eða fjórir menn, og
hélt einn fyrir vit honum og biðu
þess, að prettir hans yrðu uppvís-
ir. í staðinn fyrir það lék Houd-
ini allar þær missýningar, sem
miðillinn hafði gert, og nokkrar
fleiri; leiddi þetta til mikiils
sundurþykkis.
“Fylgjendum miðilsins,” mælti
Houdini, “var fult eins mikið á-
hugamál að verja orðstýr hans, og
hinum var að gera hann uppvís-
an að hrekkjum. pegar eg lét
borðið hreyfast, var kastað steini
á það af einhverjum, og var það
ekki partur af hlutverki mínu, er
eg þess fullvisis, að einhver hafði
stein þennan með sér, til þess að
liðsinna miðlinum, ef kæmi til at-
lögu.
peir vildu ekki eiga það á
hættu, að hann yrði seinn til ef
til þess kæmi”.
pað var vani margra miðla að
blása í lúður, til þess að boða
komu andanna. Houdini kvaðst
hafa þekt eitt sinn mann, sem var
svo leikinn í þessari blekkingu,
að hann gat með 4)úktaii látið
heyrast eins og blásið væri í lúð-
ur, sem lá á borði í nokkra skrefa
fjarlægð.
Houdini var bent á það, að
margir mikils virtir menn þykjast
þess vissir, að hafa fengið orð-
sendingu frá framliðnum; var1
hann spurður hvort reynsla hans
hefði brugðið nokkru ljósi yfir
það atriði.
pá mælti hann:
“Eg gerði samning við 7 menn,
að hvor okkar sem fyr dæi skyldi
blekkjast; svo fimlega hefði sum-
um tekist að fara með þessar mis-
sýningar. “Var það af því”,
mælti Kellar, “að mér var ekki
ljóst hvers var að vænta, né í
hvaða átt eg þurfti að beyta skiln-
ir.gi mínum, þegar miðillinn hóf
starf sitt.”
“Leyndardómurinn”, segir
Houdini, “fyrir öllum slíkum í-
þróttum er sá, að hertaka hug-
ann áður en hann fær áttað sig,
og eftir að hann hefir þannig
verið tekinn eins og óvörum, að
láta tafarlaust fylgja eitthvað það,
isem dregur hann með sér nauðug-
an viljugan. Ef hægt er að gera
þetta við hugsun, sem er upplýst
og sjálfstæð, hvers má þá vænta
um þá, sem eru trúgjarnir. Syrgj-
andi ■ástvini'r grípa fegins hendi
hverju smá atriði, jafnvel sem
stakasta fjarstæða gefur til kynna
að hinn þráði andi sé ,í skeytan-
legu sambandi. Hvert smáatvik
slíkrar tegundar, sé það samrým-
anlegt hinni bíðandi ímyndun,
kemur henni til að kasta frá sér
allri vanalegri varfærni og menn
verða algerlega sannfærðir. pá
fara iftenn að trúa því, að ýmsir
náttúrlegir viðburðir séu gerðir
fyrir tilistilli andanna. þetta hugs-
ana ástand, verður orsök til marg-
víslegrar ógæfu, sem sést á hinum
tíðu sjálfsmorðum manna, sem
gera sér í hugarlund að þeir séu
að flytja til fullsælu með elsk-
andi ástvinum annars heims”.
Grein þessi stendur í “Literary
Digest”, 3. júní þ. á. Blað það er
talið með helstu blöðum hér í álfu,
og maðurinn, sem ber þar vitni
um reynslu sína á andatrúnni er
kunnur 1 Bandaríkjunum og þekk-
ir sig vel á meðal þeirra manna,
sem gera sér það að lifibrauði að
■blekkja menn; 1 þeim dimma
heimi er hann vel kunnugur, og
því tæplega mögulegt að ganga
fram hjá orðum hans, sem ein-
tómri markleysu.
Heimur blekkinganna er til-
vera út af fyrir sig, ókunnur öll-
um nema þeim, sem velja sér þar
andlegan bústað, því er unt að
gera margt það, er sýnist óskilj-
anlegt fyrir þá, sem ekki eiga
þar heima. Hin “Egypska speki”,
er alls eldci liðin undir lok, og
lifir að líkindum lengst, og altaf
eru nógir til að láta blekkjast.
pað virðist eitt af því, sem yngri
kynslóðir aldrei fá numið af þeim
eldri — að forðast pertti og blekk-
ingar.
Nú verður hver maður að eiga
það við sjálfan sig, að hvftð
miklu leyti hann tekur orð þessa
manns trúanleg, og að hve miklu
leyti hann heimfærir upp á anda-
trúna reynslu hans.
S. S. Christopherson.
ÆfiminnÍDg
reiður út af því að það var hrófl- anna ^ktl >ar nthönd Steads-
að við honum En hafa andatrú- I Eg ”ættl bæta >v vlð” að irlthönd
armenn hugsað út í það, hvort|Steads Var mer ekkl kunn’
þeirra dánu ástvinum muni vera
mikil þægð í að verið sé að bralla
Roosevelt var alveg foirviða.
“Er þetta virkilega andaskrift”,
með þá, eftir að þeir eru skildir mælti hann- „Eg deP)aði augnn-
hér við. Eg hefi heyrt andatrúar-
menn segja, að þeir væru ekki að
leita frétta af dauðum, andarnir
kæmu sjálfir. En hvað eru þeir
að gjöra þegar þeir eru að setja
sig í stellingar til að láta þá koma
yfir sig. Engill af himni kom
og stýrkti Krist í pínunni, en
ekki dauðs manns andi, og við
geturn hvergi fest fót okkar á
því í biblíunni, að þeir hafi neitt
að gjöra hér á jörðunni. Kristur
segir að í upprisunni verði þeir
líkir englum guðs, en við höfum
enga líkingu af þeim þangað til
við verðum að láta okkur nægja
að vita af þeim í hinni himnesku
Jerúsalem, þar sem hvorki er
harmur eða kvein eða pína.
Eg vildi að íslendingar vildu
gjöra dauðra manna andatrúna
um og svaraði játandi, að svo
væri. pykir mér leitt, að mega
ekki segja lesendum hvernig því
var varið. petta er þeim auð-
vitað ekkert erfitt, sem kann sjón-
hverfingar, svo að hann getur
gert það sem virðist vera óút-
skýránlegt.
Með því að sýna það, sem nú er
greint, var hægðarauki að sann
færa flesta um það, að eg væri
búinn yfirnáttúrlegum mætti, en
alt sem eg gerði er auðvelt fyrir
hann, sem kann aðferðina”.
“Á fyrri árum”, segir fregn-
lifðu, væri það mögulegt. Eg
hefi ekki fengið nokkra vísbend-
ingu. Samningurinn við þann
fyrsta, var gerður fyrir 25 árum
síðan, eg er þess full vís, að ef
nokkur þessar manna hefði getað
náð til mín, mundu þeir hafa gert
það. Hinn síðasti þessara
manna var skrifarinn minn, kom-
inn þá á efri aldur; við vorum
mjög samrýmdir. Einum degi
áður en holdskurður var gerður
á honum, sagði hann:
“Houdini, þetta verður ef til
vill mitt síðasta. Reynist það
svo, hefi eg ásett mér að birtast
þér aftur, hvað sem annars kann
að bera við í hinu lífinu — sé
annars nokkur möguleiki til að
ná til þín. Og komi eg, hlýt-
urðu að þekkja mig, því eg hefi á-
sett mér að beita öllum mínum
ritinn, “gerðist Houdini miðill um
tíma. Hann var þá staddur í j viljakrafti til þess að þér ekki
Kansas, sýningarfélag það, sem geti missýnst. Hann lézt dag-
hann tilheyrði, var í fjárþröng, inn eftir. Nú er liðið meir en
bauð hann ráðsmanni félagsins ár síðan þetta var og hefir ekk-
að hlaupa undir bagga, með því ^ ert borið fyrir mig. Eg beið
útlæga úr ríki sínu, eins og Gyð-I^5 koma fram sem miði11- Aug-jmeð mikilli óþreyju, og eg trúði
ingar gjörðu hana úr ísrael í ■lýstl >a ráðsmaðurinn, að Houdinijþví fastlega, að ef nokkur maður
fornöld (því skyldi það ekki geta gæti látið píano svífa í loftinu o. jvar megnugur að gera vart við
arssonar á Breiðabólsstað á
Skógarströnd og var hjá honum
um fjögra ára skeið. Mun hann
þar hafa notið tilsagnar hjá pró-
fasti í skrift og reikningi, sem
hvottveggja kom honum að góðu
haldi jafnan síðan. En lítil voru
vinnulaun hjá bændum á íslandi í
þá daga, og sá því Guðmundur
ekki fram á viðunanlega framtíð
þar heima.
Meðan Guðmundur var á
Breiðabólsstað hófust vesturflutn-
ingar frá íslandi til Canada, og
vakti það athygli og umtal manna
um land alt. Urðu þá dómar mis
jafnir um nýbreytni þessa og yfir-
leitt fremur óvinveittir. En hug-
ur Guðmundar hneigðist til utan-
farar, og sumarið 1876 flutti
hann frá Islandi til Manitoba og
bjó hér jafnan síðan.
Fyrstu árin hér á landi dvaldi
hann við strendur Winnipegvatns.
Vann þá ýmist við sögunarmylnur
eða á gufuskipum, er gengu eftir
vatninu. Við vinnu þessa kaus
hann að starfa við gufuvélarnar,
hvert heldur var á skipunum eða
við mylnurnar, af því hugur hans
hneigðist mest að vélfræði og það
verk var honum geðfeldast.
•
Árið 1878 réðist hann sem vél-
stjóri við sögunarmylnu herra R.
C. Moody, sem þá bjó í Mikley í
Winnipegvatni og rak þar timbur-
tekju og verslun. Eftir ársþjón-
ustu þar, réðist hann sem vélstjóri
við sögunarmylnu þeirra Capt .Sig-
tryggs Jónassonar og Friðjóns sál.
Friðrikssonar, sem þá ráku mikla
timburverslun við íslendingafljót.
Um nokkurra ára bil frá þeim
tíma vann hann sem vélstjóri á
Copenhagen
Vér ábyrgj
umst það að
vera algjörlegs
hreint, og það
bezta tóbak í
heimi.
^Inhágen^
• • SNUFF *
Ljúffengt og
l endingar gott,
af því það er
búið til úr safa
miklu en miidu
tóbakslaufi.

MUNNTOBAK
barna sinna, eins naut hann og
trausts og virðingar meðborgara
sinna, og þeirra mest, sem lengst
og best höfðu þekt hann.
Guðmundur sál. dó 21. maí
1922 og var jarðsettur í grafreit
Selkirkbæjar þann 23. s. m., að
viðstöddu fjölmenni.
Winnipeg 20. júní 1922.
B. L. Baldwinson.
-------o------
Hósína Thóra Ingibjörg Einarsson,
Garðar, N. D.
Fædd: 30. jan.. 1900.
Dáin: 28. marz 1922.
bólgu, 22 ára að aldri.
Hátt á annað ár, átti hún við
Á umliðnum vetri utðu Mr. og
Mrs. Einar Einarsson á Gardar
fyrir þeirri sorg að missa dóttur
sína, uppkomna og efnilega, Hó-
gufuskipum á Winnipegvatni, þarisinu Thóru Ingibjörgu a na ni,
til árið 1891, að hann tók við vél-;sem að do 28> marz ý sJukrahus‘
stjórn stórrar sögunarmylnu í lnu 1 f*rand Forkis úr o n anga
Selkirkbæ og vann þar stöðugt,
þar ti'l árið 1908, að hann gekk
í þjónustu Manitobastjórnarinnar sjúkdóm sinn að búa, heima hjá
sem vélstjóri við vitfirringastofn-' föður og móður, sem ágerðist eft-
un þá hina miklu, sem stjórnin|ir því sem áleið, og varð loks
hafði þá látið reisa í útjaðri Sel-
kirkbæjar, og þar vann hann
stöðugt, þar til kraftarnir þrutu í
maímánuði 1918. Eftir það naut
hann fullra eftirlauna til æfiloka,
fyrir dygga og frábærlega mikla
þjónustu. pað er haft eftir stjórn-
endum deildar opinberra verka að
frá því er Guðmundur misti starfs-
þol sitt, hafi jafnan þurft fleiri
menn til að vinna þau verk, sem hvorttveggja sinn. Og
hann einn afkastaði meðan hans j asta úrræðið var að flytja
hennar banamein.. ógurlegar
þjáningar og af og til óbærilegar
kvalir varð hún að líða, einkum
þá er fjörið fór að fjara út, og
kraftarnir voru teknir að réna.
Af ýtrasta megni var reynt að
leita henni lækninga og finna
henni hjálp. Tvisvar á þrauta-
tíma þessum gókk 'hún undir upp-
skurð — en árangurslaust í
sein-
hana
naut við. i sárþjáða til Grand Forks, á um-
Guðmundur kvæntist þann 7. liðnum vetri, til uppskurðar í
desember 1883 ungfrú Ingibjörgu þriðja sinn. En þá var hún orð-
ófeigsdóttur frá Klaustursseli á
Jökuldal í Norður-Múlasýslu. pau
hjónin eignuðust sjö börn. Af
þeim lifa nú: Kristinn, kvæntur
og býr í Norwood, Man.; Fanny,
gift Sherman Wilson í Winnipeg;
Gustave Adolph, kvæntur ibýr í
Winnipeg; Finnur ófeigur, ógift-
ur, í Winnipeg; Guðmundur, ó-
giftur, býr með móður sinni í Sel-
kirkbæ.
Látnir eru tveir synir: Gustave,
fæddur 26. október 1887, dáinn
21. marz 1888, og Felix, kvænt-
ur, hion mannvænlegasti maður;
lézt úr lungnasýki þann 21. febr.
1921, þá 36 ára gamall.
Guðmundur Finnsson var með-
almaður á hæð, toginleitur, bjart-
hærður, bláeygður og yfirlætis-
laus, glaður í vðimóti og fram-
koman öll Ijúfmannleg, en svipur-
inn þó jafnan alvarlegur, eins og
in svo farin að kröftum og heilsu
að það þótti ekki tiltækilegt að
hún færi undir uppskurð enn,
nema að hún styrktist eitthvað
fyrst. Eftir ,því var hún að
bíða, á sjúkrahúsi þar, um hríð.
En í stað þess að istyrkjast fór
mátturinn þverrandi, unz hún
sloknaði þar út af skömmu síðar.
Nær dauða en lífi var farið með
hana að heiman í vetur, dáin var
hún flutt aftur heim. Jarðar-
förin fór fram að Gardar, 30.
marz.
Hósína sál. var vel gefin stúlka,
greind og bókhneigð. Framkoma
hennar var prúðmannleg, og al-
•staðar kom hún sér prýðisvel.
Með stillingu og góðri greind leit
hún á það sem að höndm bar; og
það var eins og hún prýkkaði
við það sem hún varð að líða.
Hógværð og barnslegt guðstraust
venjulega einkennir hugsandi á-ívoru andleg einkenni hennar, þá
hyggjumenn. Eljumaður var hannjer hún í blóma lífsins varð að
svo mikill, að frá því er eg fyrst flýta sér til grafar. Nokkrar
tekist)
Sál konungur varð að leita út
úr ríkinu til að fá að
andann hans Samúels.
tala við
fl. því um Hkt. pegar kom að!sig, þá gat hann það. Mér var
Houdini, gerði hann áhorfendurna j full kunnugt, að við vorum svo
standandi forviða, með því að náskyldir í hugsunarhætti, að eg
segja fæðingar og dánardag
Vorn huga drottinn drag til mar»ra fjölskylda bæjarins, færði
þín
í dýrðarljóman jörðu frá,
því ekkert hnoss í heimi skín
sem hjartað friða og gleðja má.
Og ekkert laungun hjartans hér
af heiftisins gæðum seðja má,
vér þráum líf, sem eilíft er
og ætíð þér að vera hjá.” —
Aðsent.
Hví &C þjást af
I I L ölæðadi og bólginni
| 8 £ | II gylliniæS? Upp-
I ■■ k H skurður önauðayn-
legur. Dr. Chase’s
Olntment veitir Þér andir eins hjálp. 1 .
60 cent hylkið hjá Iyfcölum e8a frá j Ofmiklð fynr
hann sig upp á markið og mælti:
“En, hvað er þetta, sem eg sé?
Hvað er hér á ferli? Nei, það er
maður — svartur maður, gengur
haltur, með iskurð um háls. Hver
er annars þessi maður? Nei, eg
þekki hann. pað er hann Efram
— Efram Alexander!”
Nú tóku blökkumenn meðal á-
horfendanna, að flýja á dyr, því
Houdini var að lýsa manni , er var
hlýt að vera móttækilegur fyrir
orðsendingu han® ef til kæmi. Eg
hefi aldrei orðið nokkurs var;
ekki þess allra minsta í þá átt, að
vinur minn vildi ná mér í sam-
band við sig. Enginn getur
sagt með sanni, að eg ekki vildi
taka á móti slíkri vísbendingu,
því það hefði reynst sú fullkomn-
asta uppfræðsla, sem eg hefði
getað mögulega fengið í þessum
heim”.
Blekking bygð á sjálfs-dáleiðslu
drepinn fyrir stuttu. Hann hafðijtelur Houdini afar algenga, er
kynt sér ýmislegt því viðvíkjandi,
sem var á allra vitorði. Heyra
nú anda hans taka til máls var
taugar flestra
Edmanson, Bates an4 Co., Limited, manna. '
Toronto. Reynsluskerfur sendur 6-1 + r »»
keypir. ef nafn Þessa blaðe er tiltek- Eg for ut 1 £rafreitlna , mæltl
ift og'2 centa frímerki sent. Houdini, “og las það sem var
meint sérstakjlega til þeirra, er
telja sig hafa fengið vísbending-
ar framliðinna án tilstillis miðl-
anna. pessi trúgirni, yfir höfuð
að tala, er vatn á mylnu miðlanna.
Houdini sagði jafnvel Harry
Kellar, nú dáinn, hafa látið
Guðmundur Fiiuisson.
peim fækkar óðum frumherj-
unum íslensku, sem í byrjun síð-
asta áldarfjórðungs og þar áður
flutu vestur um haf og tóku sér
bólfestu á sléttum Vestur-Can-
ada, til þess þar jöfnum höndum
að leggja lið sitt til þess aðj
byggja upp þetta land og að
tryggja sér sjálfum arðmeiri og
öruggari framtíð en þeir gerðu
sér von um að geta átt í föður-
landi sínu.
1 hópi þeirra, sem hingað fluttu
á fyrstu landnámsárum Vestur-
íslendinga, og sem nú nýskeð hef-
ir kvatt samtíð sína þessa heims,
er Guðmndur vélstjóri Finnsson.
Hann var fæddur í Klettsbúð í
Keflavík í Snæfellsnessýslu þann
27. nóvember 1853. Foreldrar
hans voru hjónin Finnur Jónsson
og Kristín Tómasdóttir, er þar
bjuggu þá. Hjá þeim dvaldi
hann fyrstu sjö ár æfinnar. Eftir
það ólst hann upp hjá þeim hjón-
um Einari Sveinssyni og Sesselíu
Jónasdóttur, sem var föðursystir
hans. pau hjónin bjuggu í
Neðri-Hundadal í Dalasýslu.
pegar Guðmundur hafði náð
fermingu fór hann í vistir sem
fullveðja vinnumaður og vann
hjá ýmsum bændum þar í héraði,
þar til árið 1872 að hann rést í
vist til Guðmundar prófasts Ein-
kyntist honum vorið 1882, veit
eg ekki til að hann tæki sér nokk-
urntíma hvíld frá störfum nema
fáa daga, þegar hann kvongaðist
við árslok 1883.
Eins og þegar er getið, vann
hann frá því að hann kom frá fs-
landi, þá mállaus á eniska tungu
og án nokkurrar verkfræðilegrar
þekkingar, nálega eingöngu að
gufuvélastjórn, fyrst sem aðstoð-
armaður lærðra gufuvélameistara
og síðar sem fullveðja vélstjóri,
eftir að hann hafði náð fullu valdi
á landsmálinu og lært vélfræðina,
svo að hann gat fullnægt próf-
skyldum þeim, sem lög landsins
krefjast í þeirri grein. Rétt er að
taka það fram, að vélfræðin er nú
talin vísindagrein svo vandlærð,
að hún er nú kend sem háskóla-
grein, en þetta lærði Guðmundur
af eigin lesning og umhugsan, og
með engri annari tilsögn en þeiri,
er hann naut hjá þeim vélstjórum,
er hann vann undir á fyrstu veru-
árum sínum hér á landi.
pað er einkar sjaldgæft, að 6-
mentaðir útlendingar vinni sig af
eigin atorku upp í það veld'i þekk
mentunar hafði hún og notið. Eft-
ir venjulegt barnaskólanám lauk
hún miðskólanámi (Highscool) og
gerðist kenslukona. Við kenslu-
störf hafði hún fengist í 2 ár, við
góðan orðstýr, þá er hún voktist
og dó.
Hún var yngsta barn foreldra
sinna og þeim hjartfólgin mjög.
Komu þau með hana með sér 2. ára,
þá ,er þau fluttu til Ameríku með
barnahópinn sinn, 1902, frá
Breiðadal í Suðurmúlasýslu á ís-
landi, þar sem þau ibjuggu, hjónin
í 18 ár. Var Hósína sál. því
lengst af stuttri æfi í foreldra-
húsum og móðurhöndum.
Börnin voru níu, og eru sex
þeirra dáin, en þrjú eru á lífi.
Nöfn barnanna eru:
Sólrún — Mrs. Volsted, í Cavalier
Co. .
Berþór — Mrs Thrist, Crystal
Einar — kvæntur maður í Sask.
Hósias Thorbergur og Guðlaug
Ingibjörg dáin á íslandi.
Guðbjörg, Kristín, Ingigerður og
Hósína dáin í Ameríku.
Af öðrum nánustu skyldmenn-
ingar, að verða fullnuma í jafn I um Hósínu sál. má geta systkina
vandlærðri vísindagrein og vél-1 Thórunnar, móður hennar, þeirra
fræðin er, og þá síst, er þeir
jafnframt verða með eigin vinnu
sem hér eru; eru það:
Ingibjörg — Mrs. Ásm. Eiríks-
sinni að ala önn fyrir jafn fjöl-son, Gardar N. Dakota.
mennri fjölskyldu eins og Guð- Mr. Jóh. Oddson — Gardar N.
mundur gerði með allri sæmd, því i Dakota.
að hann var sérlega umhyggju-
samur heimilisfaðir, enda naut
hann jafnan óskiftrar hjálpfýsi
konu sinnar á öllu þeirra 38 ára
sambúðartímabili, og ein,s og
hann naut ástar og virðingar
Mr. Gunnar Oddson — Brown,
Manitoba.
Miss Thorbjörg Oddson — Graf-
ton, N. Dak.
pess ber að minnast í þessu
sambandi; að þegar einhver á
sérlega bágt, þá kemur oft hlý-
hugur og hluttekning margra
mjög fagurlega í ljós. Svo var
hér. pegar að æskan, með alla
sína lífsþrá og framtíðarvonir,
var þarna að fölna og blikna á
banabeði undir krossi kvala
sinna og móðurástin grét við
rúmstokkinn, þá fóru þeir að sýna
sig þessir englar guðs, sem með
mönnum eru og langar til að mýkja
þeirra mein og þerra þeirra tár,
sem bágt eiga. par til má nefna
iskyldmenni, nágranna og margt
af bygðarfólki, sem með nær-
gætni og gjöfum vottaði þarna
hluttekningu sína og innilega
samúð. Eg get ekki hugsað mér
guðlegri geisla en þá, sem stafa
af ásjónu þeirrar sálar, sem hafin
upp úr hafróti dauðans, horfir
yfir hópinn, sem vildi henni vel
og gerði henni gott í dauðans ang-
ist, og andvarpar: Guð launi ykk-
ur öllum. Engum launum fylg-
ir meiri blessun en launum þeim.
— pessa barnsins bæn á þó eng
inn að eins og foreldrarnir, sem
harma og sakna ibarnsins síns, og
barnanna sinna. Voldugum er
viðhafnarmikil útför veitt; og
tignum eru reistir háir minnis-
varðar. En enginn fer inn á
land hinna lifenda, sem skilur
eftir dýpri söknuð en barnið, sem
dauðinn slítur úr kærleiksfaðmi
foreldra sinna. Fegursti minnis-
varðinn, sem henni Hósínu sál. er
reistur, er því greyptur lí hjarta
ástriíkrar aldraðrar móður, og
hefir þetta að áletrun: Guð geymi
þína framliðnu sál.
Gardar, N. Dak., 18. júlí 1922.
Páll Sigurðsson.
Vill sýna íslenzkar afurðir
í Danmörku.
Sveinn Björnsson sendiherra,
hefir í viðtali við blaðið “Köben-
havn” talið þarflegt, að undir
eins og ástæður leyfðu verði hald-
in í Kaupmannahöfn sýning á
íslenskum afurðum, til þess að
Danir kynnist því betur hvaða
vörutegundir íslenskar henta
dönskum markaði. Sendiherrann
telur það nauðsynlegt að Danir
komist upp á að nota íslenska
síld til manneldis og fleiri íslensk
ar matvörutegundir. Ennfremur
'bendir hann á, að íslenzk ull og
dúkar sé ódýrara og hlýjara en
ált annað. petta sé aðeins til
dæmis. Ef sýningin yrði haldin
á íslenzkum afurðum, efast sendi-,
herrann ekki um, að margt fleira
kæmi fyrir manna sjónir, af ís-
lenzkri framleiðslu, sem fengið
gæti mikla útbreiðslu í Danmörku
Eg er svo þreytt.
freyta er afleiSing eitrunar 1
blöinu. Svo þegar nýrunum mis-
tekst aS hreinsa blóSiiS, vertSur
fyrsta afleiSingin verkur 1 bak-
inu og sársauki.
Nýrnasjúkdómar, sem vanrækt-
ir 'eru, 1 ei5a til óútmálanlegra
gigtarkvala, sem stundum snú-
ast upp i Bright’s sjúkdóm.
Starf nýrnanna er lagfært und-
ir eins meti notkun Dr. Chase’s
J^idney-Liver Pills, bezta nýma-
og lifrarmeSalsins, sem enn hefir
Þekst.
Mrs. John Ireland, R. R. No. 2,
King, Ont., skrifar:
“Eg þjáðist árum saman af höf-
uSverk og manleysi. Eg reyndi
fjölda lyfja án nokkurs árangurs,
þar til Dr. Chase’s Kidney-Liver
Pills komu til sögunnar. Mér fór
þá undir eins atS batna, og 1 sann-
leika sagt finst mér eg aldrei geta
verið nógu þakklát Dr. Chase’s
meöulum, og aldrei geta mælt
nógu vel með þeim vlÖ atSra.”
Dr. Chase’s Kidney-Liver Pills,
ein pilla 1 einu, 2B cent hylkið hjá
öllum lyfsölum eSa frá Edmanson,
Bates and Co., Ltd., Toronto.