Lögberg - 10.08.1922, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
10. ÁGÚST 1922.
t
klMHMi
KHnnii
iguB>r.iaiswii
Sérstök deild í blaðinu
SÖLSKIN
1.1
iiniwituwiiiiwiii»u«ii
umim
INGERSOLL OG BEECHER.
Á fundi lærða manna í Ameríku hittust þeir
«itt sinn Beecher prestur og Ingersoll. Með
sinni vanalegu miklu mælsku hélt Ingersoll fram
sinni alþektu guðsafneitun, en aðrir svöruðu
ekki. Sagði þá einn viðstaddur við Beecher,
•hvort hann ætlaði ekki að svara og verja kenn-
ingar sínar. “ónei”, svaraði Beecher, “eg
tók lítið eftir því, sém hann sagði; eg var að
hugsa um það, sem eg sá á leiðinni hingað”.
“Hvað var það?” spurði Ingersoll. Því svar-
aði Beecherr “Þegar eg gekk hingað eftir N-
götu, sem ekki er ‘steinlögð og þar af leiðandi
voðaleg forug, þá sá eg aumingja mann, sem
gekk á tveim hækjum; hann ætlaði að fara þvert
yfir götuna, en festist í forinni og datt. Þegar
hann ætlaði að komast á fætur aftur, kom þar að
maður, sem tók báðar hækjurnar frá honum og
fór burtu með þær, en maðurinn lá ósjálfbjarga
eftir í forinni.”
“Það var illa gert”, sagði Ingersoll.
“iSama gerið þér”, sagði Beecher; “þér
takið daglega frá mörgum, sem haltra í trúnni,
trúarstafinn, sem þeir ætluðu að styðja sig við,
en liggja nú eftir í for synda og örvæntingar.
Að reisa prýðilega höll geta efcki aðrir en
meistarar, en að kveikja í þeirri höll og brenna
liana til ösku þarf ekki að vanda meira en svo,
að fá til þess óbótamann eða aumasta vesalmenni.
STEINNINN A ÞJÓÐVEGINUM.
Ríkur fursti suður í löndum lét eitt sinn
velta stóxum steini á miðjan þjóðveginn nálægt
sumarbústað sínum. Tvo af trúustu þjónum
sínum lét hann leggja 10 gullpeninga undir stein-
inn, um næturtíma svo engir aðrir en þessir
tveir þjónar vissu þaðJ Utan á peningaumbúð-
irnar var ritað: “Þessi bögguil er eign furstans
N.N.”.
Margir dagar og vikur liðu svo, að ekki kom
frétt af gullpeningunum og steinninn lá kyr á
veginum, var 'hann þó rnörgum ferðamanni til
meins. Sumir brutu vagna sína, þegar þeir
sneiddu fvrir 'steininn út af veginum ; þeir sögðu
að aðrir gættu gert það, og sér kæmi ekki við, þó
aðrir meiddu ,sig á honum.
Loksins fór um veginn atorkumaður, er sjald-
an þurfti að fara þann veg. Þegar hann sá
steininn, nam hann staðar og sagði: “Þetta er
meinlegur steinn; menn og skepnur geta meitt
•sig á honum í myrkri”. Svo tók hann á stein-
inum og velti honum út fyrir veginn. Um leið
sá hann böggulinn með gullpeningixnum og hver
eigandinn var. Hann fór því samstundis til
furstans og afhenti honum sjóðinn án þess að
'heimta fundarlaun.
Furstinn þakkaði honum og bað hann að
bíða hjá sér nokkra daga, því bráðlega ætlaði
hann að boða til fundar.
Þegar fundardagurinn var kominn og fjöl-
menni mikið, sté furstinn í ræðustólinn og sagði
um leið og hann rétti fram gullepninganna:
“Þessir gullpeningar hafa fundist undir stein-
inum, sem lengi lá á miðjum þjóðveginum og
margir ykkar hafa blótað, en enginn viljað leggja
.á sig, að velta burt heldur ætlað öðrum að gera
það. iHefði ykkur verið ant um annara gagn,
þá hefðuð þið velt steininum og um leið innunn-
ið vður rífieg fundarlaun. Eg veit að flestir
yðar hafa þá réttlætistilfinningu að játa því, að
sá, sem steininum velti, eigi skilið endurgjald
fremur en þeir, sem gengu fram hjá honum og
létu 'hann liggja öhreyfðan, enda skal sá maður,
sem velti steininum, eiga gullsjóðinn óskertan
og vináttu mína með. Og virðingu mína skulu
]>eir af yður hafa, sem ekki reynið að velta skyld-
um yðar yfir á aðra, heldur búið f haginn fyrir
samferðamenn yðar”.
VINNAN ER LÆKNIR.
“Lífið er leiðinlegt”, segja margir. Menn
mega aumkast yfir þá, sem ekki hafa meiri vilja-
kraft en svo, að geta ekki hætt því. að vera sér
og öðrum til leiðinda svo lengi, sem veikindi okki
ama að manni.
iÞeir, sem leiðist lífið, eiga hægt með að fá
sér meðal sem Tæknar, og það er vinnan; hún er
langbesta lækningin við leiðindunum. Þeim,
sem hafa fastan ásetning, að komast að ein-
hverj-u takmarki, leiðist aldrei meðan þeir eru
að vinna að því. Margir, sem vinna þreyttir
'fyrir lífi sínu og sinna, öfunda þá, sem ekki
þurfa að vinna, en slíkt er misskiHngurj Let-
ingjum og iðjuleysingjum líður oft miklu ver en
þeirn, sem vinna sífelt og keppa eftir 'því, að
lifa heiðarlegu og gagnlegu lífi.
ENGLARNIR.
Baniið lá í andarslitrunum og tveir englar
stóðu við rúmið, albúnir að fljúga með sál barns-
ins.
lEngillinn A lítur á engilinn B og sér að hann
grætur; segir hann þa: “Þu grætur; af hverju
ertu að gráta?”
Engillinn B.: “Eg kenni svo mjög í brjósti
um foreldrana, að missa svona elskulegt bam,
og eg hryggist af því að sjá hve harmþrungin
þau em”.
Engillinn A: “Þú hefir ekki lært enn þá
að beyja þig undir Guðs vilja. Þxí veizt þó vel,
að hann er algóður og alvitur, og getur því ekki
annað gert en það, sem best er. Þér væri nær
að leitast við að hugga þau”.
[Fllngillinn B: “Eg kann það ekki”.
Engillinn A: “Þú sérð þó það, sem stend-
Fyrir börn og unglinga |
Professional Cards
ur með gyltu letri á andliti barnsins; lestu það,
já lestu það svo hátt að foreddramir heyri
það” — og
lEngillinn B las svo hátt, að foreldramir
heyrðu glögt það sem liann sagði, og hann opn-
aði augu þeirra, svo þau sáu það sem skráð var.
A litla enninu stóð: “Eilífur friður”. A
brjóstinu og lijartanu: “Fullkomlega hreint”.
Á litlu höndun'um: “Aldrei skulu þessar hend-
ur saurgast af óhreinum né vondum verkum”.
Á litlu fótunum: “Aldrei skulu jarðneskir
þyrnar stinga þessa fætur”. augnalokunum:
“Aldrei skulu sorgartár væta þessa brár”. Á
vörunum: “Engin sorgarstuna skal fara út
milli þessara vara, heldur einungis eilífur engla-
söngur og himneskt bros skal sífelt leika um þær.”
Og barnið lá brosandi í rúminu, ^þegar englarnir
flugu af stað með sál barnsins til Guðs. En
foreldrarnir sátu eftir huggaðir og hughraustir
af því, sem þeir höfðu heyrt og iséð.
BARNIÐ OG GAMLI MAÐURINN.
Gamall maður sat í jámbrautalest og var að
lesa dagblað. Á bekknum á móti honum sat
ung kona með ungbam, sem alt af var að gráta.
Loks gat hún huggað það litla stund. en svo
byrjaði barnið aftur að orga.
Þá var þolinmæði gamla mannsins þrotin,
svo 'hann segir reiður: “Getið þér ekki látið
þenna hrafnsunga hætta þessu gargi, það er óþol-
andi að sitja hér lengur”. “Eg hefi gert það
sem eg get”, segir konan, “barnið þekkir mig
ekki, eg er ekki móðir þess”. I
“Hvar er þá móðirin?”
“Hún er í aftasta vagninum hér í lestinni og
liggur þar í líkkistunni sinni”, sagði konan með
tárin í augunum.
Við þessi orð hvarf reiðisvipurinn af gamla
manninum. Hann lagði dagblaðið frá sér, tók
bamið á kné sér og sagði: “Þú hefir ástæðu
til að grát aautainginn móðurlaus, þótt þú vitir
ekki, hvers vegna þú grætur”, og svo tók hann
gullúrið isitt og-fleiri glansandi hluti, til þess að
reyna að hugga bamið.
Svona fer oft. Menn segja ýmist viljandi
eða óviljandi ranglát orð og særandi fyrir þá,
sem saklausir em.
Vel sé þeim, sem finna til þess, og breyta
líkt og þesisi gamli maður.
EINSETUMAÐURINN OG VERKA-
MENNIRNIR.
l
Verkamenn nokkrir, sem kornu frá vinnu,
gengu kvöld eitt heimleiðis eftir árbakka, mætir
þeirn þá einsetutaaður gamall. Þeir taka hann
tali og segja við hann: “Þú ert maður vitur
og réttlátur, segðu okknr álit þitt, 'hvort okkur
sé ekki vorkun, þótt við séum gramir við auð-
mennina, sem aldrei drepa hendi sinni í kalt
vatn, né snerta á vinnu, en við erum lúnir á hverju
hvöldi af istritvinnu fyrir þá”.
Einsetumaðurinn réttir úr höndina og spyr,
hvort þeir hafi látið smíða skipin, sem liggi á
ánni, eða verksmiðjurnar sem standi á árbakkan-
um hinu megin. Þeir neita því. Hann: “Ef
auðmennirnir, sem þið töluðuð um, hafa látið
gera þetta, þá er það þeim að þakka, að þes'sar
])iisund hendur eru í hreyfingu daglega á skip-
unum og í verksmiðjunum, fjölskyldum verka-
manna til uppeldis. Eruð þér ekki í neinni
þakklætisskuld við þá, sem lögðu til hugvit sitt,
og þá «em hættu fé sínu í fvrirtæki, sem óvíst
var, hvort mundu bera nokkurn arð. Hefðu
þeir ekki vogað fé sínu, þá væru engin skip þarna
né verksmiðjur, þar af leiðandi hefðuð þér enga
atvinnu þar.” Verkamennirnir sögðu, að þá
hefðu þeir fengið vinnu annarstaðar.
Einsetumaðurinn: “Það bæri að sama
brunni; þar 'hafa ]iá aðrir efnamenn upphaflega
lagt fram fé í óvissu til að koma á fót fvrirtæki.
sem margir hafa nú atvinnu við”.
Að svo mæltu tók einsetumaðurinn prik sitt,
kvaddi og hélt leið sína, en verkamennirnir voru
ekki ánægðir með réttsýni hans, sem þeir í upp-
hafi hrósuðu.
GAMLA LtSA.
Þegar læknirinn H. gekk að heiman um morg-
uninn frá nýju skrautbyggingpnni sinni, þá mæt-
ir hann gömlu Lísu. Hann þekti, að hún var
heilsulítil og bláfátæk, en vel þokkuð af öllum,
sem þektu Iiana, fyrir ráðvendni hennar. Hún
þjó í fátæklegu og litlu þakherbergi, en var 'þó
þrátt. fyrir veikindi og fátækt síglöð og kvartaði
aldrei.
Læknirinn heilsaði gömlu Lísu og spyr hana,
hvemig heilsan væri núna og hvort hún hefð'i
ekki gaman af því að sjá nýbygða húsið sitt.Hún
játar því með þakklæti og svo sýnir hann henni
mörg herbergi hvert öðiu skrautlegra; en hiín
lét enga undm í ljósi, svo það leit svo út, að henni
þætti lítið meira varið í þessa skrautlegu her-
bergi, en gamla þakherbergið, sem liún sjálf bjó
í.
Þegar læknirinn var búinn að isýna gömlu
Lísu öll herbergin, ])á spyr liann hana, hvernig
henni lítist á nýja bústaðinn sinn.
“Ó! hann er mjög fallegur”, segir gamla
Lísa, “og það gleður mig að lækninum líður vel
í ]>essum ljómandi luístað, en miklu fegri verður
bústaðurinn minn bráðlega, þegar eg flvt úr þak-
herberginu mínu”.
Læknirinn stóð undrandi og spyr: “Ætlar
Lísa að flytja sig — og livert?”
Lísa gamla sagði brosandi: “Lýsinguna af
tilvonandi bústað mínum hefi eg í biblíunni minni,
I
iiiDiwiuiwmiitiwaiiwithwiiMmiwiiHHnawiwmimwiiiiKmmuti^S
og þaðan þarf eg aldrei að flytja. Eg óska yð-
ur, góði læknir, alls góðs í þessu fríða húsi, en
þér búið héma svo stuttan tíma, bráðum verður
læknirinn Kka að flytja sig, þótt hann sé ríkur,
og þarf ])ví, eins og eg, að hugsa mn nýja bú-
staðinn sinn”.
Svo kvaddi ganda Lísa og tölti við prikið
sitt, glöð eftir vanda, heim í litla þakherbergið
SÍtt. ( ■
SKRÍTLUR.
Björn Gunnlaugsson var eins og flestir vita
gáfumaður og göfugmenni, en var stundum ut-
an við sig, sem svo er kallað, eins og sumir lær-
dómsmenn. Sem dæmi þess er sagt, að þegar
liann á landmælingaferðum sínum reið heim að
bæ nokkrum, kom liundur á móti honum með ofsa-
grimd og gelti, segir þá B. G.: “Mér lýst að
þér þegið — já — ekki ætlaði eg nú að þéra yður”.
Arið 1900 var hús landsbankans bygt, þá
var fátækt mikil á Álftanesi, svo sýslan varð að
taka landsjóðslán handa hreppnum. Þegar bú-
ið var að reisa húsið gengu Pétur og Páll fram
'hjá ]>ví, en báðum hafði verið neitað um lán í
bankanum sama daginn; Pétur segir þá. “Þetta
lítur út fyrir að vera dálaglegt hús’k Páll:
“ójá! en til hvers er það, að byggja svona hús,
þegar bankinn er peningalaus, það er iíkt eins og
Álftnesingar færu að kaupa sér peningaskáp”.
Tveir bændur komu austan yfir heiði til
Reykjavíkur þriðjudaginn í föstuinngang 1909.
’Eins og fleirum þann daig, þótti þeim gaman að
hlusta á þingræður, og gengu til þinghússins, er
])eir koma að dyrunum, lítur annar upp fyrir sig
og segir: “Hvað er þetta? þorskurinn er horf-
inn af þinghúsinu”. “Þeir hafa líklega fleygt
honum”, segir hinn, og svo var ekki meira rætt
um það. En þegar þeir höfðu setið um stund á
áheyrendapallmum og hlýtt á ræður tveggja ó-
nefndra þingmanna, þá segir annar. “Nú veit
eg hvað orðið hefir af þorskinum, lionum hefir
slegið inn.”
1905 átti J. N. heimiU í Reykjavík, en flutt-
ist um haustið norður að Eyjafirði. Næsta vor
scndi hann nokkra xnenn til Rvíkur, til þess, að
sækja ])angað gamalt og hrörlegt þilskip, sem
hann skildi eftir um haustið. Þegar G. frétti er-
indi mannanna þá segir hann: “Ætla 'þeir að
fara sveitir eða fjöll norður, sjóveg komast þeir
ekki með skriflið”.
IIEILRÆÐI.
Blaðastjóri í Ameríku, sem átfi mjög útbreitt
dagblað, lofaði nýlega verðlaunum þeim, sem
sendu bestar heilbrigðisreglur. Margir vildu
vinna til verðlaunanna, svo blaðastjórinn fékk
stóran bunka af slíkum sendingum. Þær bestu
voru prenfaðar, en þessi heilræði fengu hæstu
verðlaun:
1. Kepptu eftir því, að hafa ætíð glaða lund.
2. 'Gerðu þér það að fastri reglu að reiða'st
ekki og ergja þig ekki yfir smámunum.
3. Dragðu andann djúpt og ætíð með nefinu.
4. Sofðu aldrei lengur en 8 klukkutíma þegar
þú ert heilbrigður, og helst í köldu herbergi,
þar sem bæði loptið og herbergið er hreinf.
5. Borðaðu ékki mikið, en tyggðu matinn vel.
6. Vinna verður þú daglega, og ekki eyða meiru
en þú aflar þér.
7. Sæbstu eftir að vinna sanran með heilsu-
hraustum mönnum, og helst með þeim, sem
huigsa og tala skynsamlega.
Benjamín Franklín
gaf æskulýðnum þessi heilræði:
Sparneyti, Borðaðu aldrei evo mikið, að
starf þitt verði þér erfiðara á eftir, og drektu
aldrei svo mikið áfengi, að þú verðir kendur.
Þagmælská. Segðu aðeins það, seta. þú eða
aðrir hafa gagn af, en hafðu ekki orð á því, sem
einskis er vert eða öðrum til skaða.
Reglusemi. Láttu hverja sýslan hafa sinn
tíma og hvem hlut sinn stað.
Akvörðun. Einsettu þér að gera það, sem
skyldan krefur, og fraimkvæmdu nákvæanlega það,
sem þú hefir einsett þér.
Sparsemi. Neitaður þér uta þau útgjöld,
sem hvorki verða þér né öðrum að sönnu gagni.
Evddu engu til ónýtis.
Iðjusemi. Eyddu aldrei tímanum til ónýt-
is, vertu isívinnandi að því, sem þér og öðrum er
til galgns.
Hreinskilni. Vertu ráðvandur og hreinn í
huga og talaðu samkvæmt því.
Réttlæti. Gerðu það ekki öðrum, sem þú
vilt ekki að þér sé gert. Dæmdu ekki aðra hart.
Jafnlyndi. Vertu ekki reiðigjarn né hefni-
gjarn. 'S'tiltu þig, ]>egar þér virðist aðrir gera
á hluta þinn. Temdu þér glaðlyndi og jafnaðar-
geð. Vertu stiltur í mótgangi.
Hreinlæti. Forðastu óhreinindi á líkama
þínum, á fötum þínum og heimili þínu.
Auðmýkt. Reyndu að líkjast Jesú.
Franklxn tók sér fyrir að læra eina dygð í
einu og svo tólc hann fyrir þá næstu, þar til hann
hafði lært. og tamið sér þær allar; þá fékk hann
sér vaisabók og bjó til í hana skrá þannig, að stryk
var fvrir livem dag vikunnar og fyrir hverja
dvgð, og svo iskrifaði hann á hvesju kvöldi, hverja
af dygðunum harni hafði vanrækt þann dalginn.
Margt bamið og margur unglingurinn hefíSi
gott nf að eiga slíkt vasakver, og skrifa í það á
hverju kvöldi eins og Franklín gerði. Eg hefi
þekt unglinga, sem gerðu það.
Tr, ö. I
— Almanák hins íslenska Þjóðvinafélags.
DR.B J.BRANOSON
701 Lilndaay BollUlivt
Phone A 70*7
Office tlniar: I—?
BefmUi: 776 Viotor St.
v’honé': A 7122
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJORNSON
70i Mndeay Building
Offioe Phone: 7067
Offflce tinxar: 2—3
Hoiniill: 764 Viotor St.
Telephone: A 7b86
Winnipeg, Man.
1
DR. B. H. OLSON
701 Lindsay Bldg.
Ofíice: A 7067.
ViCtatetfani: 11—12 og L—6.80
10 Tliclina Apts., lionu Strect.
Phone: Slieb. 68SS.
WINNIPHO, MAN.
Dr- J. Stefánsson
600 Sterling Bank
Stundar augna, eyrna, nef og
kverkasjúkdóma. Er að hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e.h.
Tals. A3521. Heimili 627 Mc-
Millan Ave. Tals. F 2691
Dr. M. B. Halldorson
401 Bo/d Buliding
Cor. Portage Ave. og Bdmonton
Stundar sérat&klega berklaa?ki
og aBra lnngnaajOkdOma. Br at!
flnna á ekrifstofunni kl. 11—
12 f.m. og kl. 2—4 c.m. Skrif-
stofu tals. A 3521. Heimili 46
Alioway Ave. Talaiml: Sher-
brook 216*
Thos. H. Johnson
og
Hjalmar A. Bergman
Ulenaklr IBgf neNnpu
Skrifatofa Room »11 MoArthur
Bullding. Portage Ave.
P. O. Boi 1666
Phonea: A6849 og 6849
W. J. UNDAL * OO.
W. J. Lindal. J. H. IJndal
B. StefAnsaon.
I.ögfræfHngar •
1207 Unlon Trust Bldg. Winrigag
pg. er elnnig a6 ftnna á aftirfylgt-
andi tlmum og etöBum:
Lundar — t hverjum miBvikuáagl.
Rlverton—Fyrata og >rl*Ja
triBjudag hvers mánaBar
O-ti vll—Fyrsta og þriBJa mi*-
vikuðag hvera máaater
r

Arni Anderson,
íal. lögmathir
í félagi viC E. P. Gartand
Skrif*t»fa: 801 Blectrlo Ratt-
way Gham'ber*.
Telephone A 8187
| ■ ■ ,,^»i»T'i,‘*.. II r B JHXJ
arni g. eggertsson,
tslenzkur lögfræWngur.
Hefir rétt tll aC flytja mál b«CI
i Manitaba og Sackatchewaa.
Skrifstofa: Wynyaro, Sa*.
Dr. Kr. J. Austmann
M.A. MD. LMCC
Wynyard,
Sask.
DR. A. BLONDAL *
818 Somerset Bldg.
Stundar sérataklega kvenna og
barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10—12 f. h.
3 til 5 e. h.
Talsími A 4927
Heimili 806 Victor Str.
Sími A 8180.
J. G. SNÆDAL,
TANNLŒKNIR
614 Somerset Ðlock
Cor. Portage Ave. ag Donald Streat
Talsími:. A 888»
DR. J. OLSON
Tannlæknir
602 Sterling Bank Bldg.
Talsími A 3521
Heimili: Tals. Sh. 3217
Phone: Garry 2616
JenkinsShoeCo.
©39 Notre Dame
Avenue
Vér leggjum aérat&ka áharaiu é aB
aelja meBöl eftlr forakrlftum laakna.
Hin bestu lyf. sem hægt er a* fÁ
eru notuB eingöngu. fegar l>ér komfB
meB forakriftina til vor, megiB Þéf
vera vias um fá rétt þat5 sem lieknta-
inn tekur tH.
OOI1OL1EUGH A CO.
Notre Dame Ave. og Stierbrooke 81
Phonee N 7659—7959
Gifting&lyflsbréf aeld
A. S. Bardal
843 Sherbrooke St.
Salur likkistui og annast um útfarir.
Allur útbúnaður sá bezti. Ennfretn-
ur selur hann alskonar minnisvarða
og legsteina.
Skrifst. talsínal N 6o©»
lleimilia talsiinl N 6607
Vér geymum reiðhjél yfir
urinn og gerum þau eins og af ,
ef þess er óskað. Allar tagvrad-
ir af skautum búnar til sam.
kvæmt pöntun. ÁreiÖanlegt
verk. Lipur afgreiðala.
EMPIRE CYCLE, CO.
641Notre Dame Ava.
DR. W. E. ANDERSON
307 Kennedy Bldg. Ph. A 7614
(gagnvart T. Eaton Co.)
Sérfræðingur i augna, eyrna,
nef og kverkasjúkdómum.
Viðtalstími: 9-12 f.h. 2-6 e.h.
Heimili 137 Sherbrooke Street,
Sími Sher. 3108
Lafayettc Studio
G. F. PENNT
IijósmyndasmiSur.
Sérfræðingur 1 að taka hópmyndir,
Giftingamyndir og myndir af hell-
um bekkjum skölafölks.
Phone: Sher. 4178
489 Portage Ave. Winnipeg
Verkstofu TsK:
A 838S
lleun. Tals.:
A «384
G. L Stephenson
PLUMBER
AUakonar rafmagiMtáhöld. svo srai
tfraujirn víra, allnr tegundlr af
giöeuin og ailTSkt 'kstteris).
VERKSTQFA: 676 HDNIE STREET
Giftinga og 11 ✓
Jaröarfara- °*om
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tals. 720
ST IOHN 2 RiNG 3
Phones:
Office: N 6225. Heim.: A7996
Halldor Sigurðsson
Genaral Contractor
808 Great West Permanent Loan
Bldg., 856 Main St.
I
J. J. Swanson & Co.
Verzla með fastelignir. Sjá um
lelgu & húsum. Annast lán og
eldsábyrgö o. fl.
808 Paris Building
Pliones A 6349-A 6310
JOSEPH TAVLOR
LÖGTAKSMAÐUR
HeimiHstals.: St. John 1844
Skrlístofu-Ws.: A 6557
Tekur lögtaki bæðl húsaleiguskuld^
veðskuldir, vixlaskuldir. Afgreiöir al
sem að iögum lýtur.
Skrilstofa 355 Main Straei