Lögberg - 28.09.1922, Blaðsíða 7

i
LÖGHKRG, FIMTUDAGINIf 28. SEPTEMBER, 1922.
Alt Taugakerfið
Hressist við
Tanlac
púisundir af taugaveikluðu og
iheilsuveilu fiólki, hafa vitnað um
ihinn undursamlega lækningakraft
sem Tanlac hefir til að 'bera-
pað sýnist hressa og endurrelsa
Iþá sjúku á sama sem engum
tíma, segir Mrs. John Hatrick, að
901 iNotre Dame Ave., Winnipeg,
Man., svo bætti hún við: “Fyrir
pýðinga tók hann og nýja frum-
orta sálma, sem hann gat náð í,
en þeir voru mjög fáir að tiltölu.
Nú var hann kominn á réttan
rekspöh pessi bók fúnaði
ekki niður, hann gaf hana út aft-
ur nokkru seinna (1619).
Messusöngsbók, til þess að nota
við guðs,þjónustur í kirkjunni.
gaf hann út líka, eða Grallarann|<
sem svo var nefndur (Graduale)
og að því studdi Oddur ibiskup
Einarsson, og með því varð sami
kirkjusöngur í báðum biskups-
dæmunum.
En ekki var alt fengið enn.
Biskup sá, að hann gat notað
fimm árum biluðu taugar mínar skáldin meira. Sálmar voru
herfilega. Eg varð svo máttfar- fengnir nægilegir og fólkið lærði
in, að mér fanst eg tæpast geta smám saman að syngja þá í kirkj-
haldið á vatnsglasi. Fylgdi þessu unUm eða þá í tvísöng, en það
ákafur höfuðverkur og hverskon- þótti Oddi að minsta kosti ganga
ar óþægindi önnur. Einu sinni nokkuð skrykkjótt og vildi útrýma
féll eg um kolí og meiddi mig svo, Leim “hrinum”, úr kirkjunum.
að eg ber örið enn. i Nú_var eftir að fá andlegar vís-
“Sex flöskur af Tanlac komu ur ihanda fólkinu, í staðnn
mér til fullrar heilsu og nú líður fyrir veraldlega mannsöngva og
mér margfalt betur en nokkru rímur 0g dansa, sem fult var ihjá
sinni áður. Allar mínar hörm-
ungar eru um garð gengnar og
gleym'dar.
Tanlac hefir bókstaflega bygt sálmalög, eða yrkja vð þau and-
upp alt líkamskerfið. Nú kenni I legar vísur. Nú sá Guðbrandur
eg ekki framar höfuðverkjar og j biskup og vinir hans, að hinu
vöðvar og taugar hafa fengið sinn sama lagi þurfti að koma á hér.
f.vrri mátt. Fáið yður flösku í Hér voru fyrir ýms þjóðkvæði frá
sonar, þá fór nú alveg út um
þúfur fyrir 'honum, það hefði hann
aldrei átt að gera; en — kvæðið
kunnu svo margir samtíðarmenn;
þess vegna var það svo freistandi.
pá var það séra Magnús Ólafssoa
í Laufiási, háskólagenginn fræði-
maður og skáld og biskupi einkar
orðið að íslenz'kum þjóðlögum. j aðarstörfum gengdi hann, þar á var skipuð innan krkjunnar, pró-
Tvísöngurinn hefir líka átt sinn meðal prófasts og þingstörfum, þá! faststöðunni, eftir fáein ár. pað
þátt í því; menn hafa ort fylgi- j mun það verið hafa meir fyrir mun ekki hafa stafað af lítillæti
röddina við útlenda lagið, eins og J annara bænastað, en af því að hans né því að aðrir vantreystu
menn kunnu það utan að eða náð.i
því á hljóðfærið.
Bjarni Borgfirðingaskáld gefur
ekki lærðum mönnum eftir, hvorki
sem sálmaskáld né vísnaskáld.
kær; hann orti vísur fyrir biskup Guðbrandur biskup tekur sálmana
hann vildi sér þau kjósa. En honum, því að upp á hann mátti
hann skipaði hverja stöðu vel, með J heimfæra það sem kveðið var:
lipurð og aðgætni. | “Hæfur fyrir hærri stöðu
Hinn ungi bóndason sýndi af-f' thann var sinnar stéttar prýði”.
bragðs hæfileika til náms þegar í; Gr. Th.
skóla kom; var í uppáhaldi hjá pað sýndi sig líka, er hann tók að
og sálm orti hann líka ágætan, j hans: “Gæðskuríkasti græðarinn ! kennurum fyrir háttprýði og sér miklu víðari verkahring. Til
þó eigi væri hann settur í sálma- minn” og “Heyr mín hljóð himna kunnáttu, vinsæll og vel virtur af iþess að stjórna ©únaðarfélagi
bækur biskups. pá var séra j guð” í viðbæti við sálmabók sína skólabræðrum sínum, þó að sín- itslands var hann vell fær, gjör-
Jón Bjarnason í Presthólum til-
lögudrjúgur. Hann yrkir rím-
ur út af ýmsum sögum ritningar-
RICH IN VITAMINES
dag hjá einhverjum góðum lyf-
sala.
Guðbrandur biskup
og skáldin.
1619 og “Aldasöngur” hans er ;um högum færi; svo er sagt, að kunnugur 'högum búskaparins og
■mörgum kunnur að einhverju þá þætti kurteisi að drekka mikið skorti hvork ráðdeild né áræði.
leyti. Sér ólafur Einarsson var 0g læra lítið, en hann stundaði vel Samt mun stjórn hans meir hafa
irnar (Esther, Tobíasi, Rut, Júdit hið bezta skáld og hefir ort fjölda lærdóma og sneiddi hjá brenm- stefnst að því að halda í horfinu,
og fleiru) og er létt um það, því J sálma og kvæða, að þvi er hand- víni. Hann var þægilegur í auka við og efla þær ráðstafanir
að honum liggur í augum uppi ritin vitna. viðmóti og hafði þann kost, með sem áður voru gerðar, fremar-en
“hljóðstafagrein” og hendingar j jsjú tóku yngri skáldin við t. d. stillingunni að kunna að taka að taka upp nýungar. En elska
kveðskapar framar flestum sam- s£ra Hallgrímur Pétursson, sðra gamni, varð af því þokkasæll, en hans til ættjarðarinnar og trú á
tíma skáldum. Gg af því að ein- gtefán Ólafsson og séra Sigurður þegar aldur færðist yfir hann, framtíð ihennar var sívakandi;
hverjir höfðu óskað eftir, en þær;j5nsson pejr byggja ofan á fundu þeir sem kyntust honum, .hann hafði hug á því, hvernig
voru ekki fyrir hendi, þá yrkir, jrrumjvöll Guðbrands biskups, að að hann var vitur maður og vel henni mætti að liði verða til fram-
hann rí'mur út af Sýraksbók. En |,þv{ er andlega kveðskapinn snert- innrættur. Að lokhu námi <bk búðar; það sýndi sig bezt í við-
hann lét ekki við 'það staðar num- jr_ pejr yrkja íSálma og guð- hann ekki preststöðu strax, held- tali við þá sem leituðu hans með
ið, heldur gerði hann nýja þýð- ! spjallaVísUr, rimur og kvæði út af ur gerðist ritari herra Péturs, til ibollaleggingar um þau efni, að
ingu af öllum “Hugsvinnsmál-ntningimni, fræðum Luthers, margra ára, en það þótti þá frami, hann hafði stórmikinn kunnug-
almenningi af. pessu hafði Lut-:um,” æfagamalli latneskri skóla- hugvekjum, og bænabókim. Og að eins efnilegir menn til þess leika og hafði gjörhugsað, að því
her á veg komið á pýzkalandi. bók, sem til á gamalli ljóðaþýð- j “heilræðUnUm gleyma þeir ekki valdir, og gott “brauð” vist eftir er virtist, hvert atriði sem brotið
Hann lét breyta þjóðlögunum í ingu, en þó eigi nærri öll, og enn heldur, það sýna A. B. C. vísum- á. Á þeim árum stundaði hann var upp á við hann, þar að lút-
fremur þýddi hann heilræði þau, ar ega stafrófssálmarn;r. Öllum jafnframt lækningar. Hann var andi; hann hafði litla trú á að
nefnast “Borðsiðir Sulpiciusar.” hinum andlega bókmentastofni er til 'þeirra hluta vel laginn, og ísland værd að “blása upp,” en
pessi spakkmæla og heilræða- snáið í ljóð. En þar að auki fékk svo mikið álit, af alþýðu, að mörg væru flögin og melarnir
bálkur var gefinn út í einu lagi yrkja þeír frá eigin brjó -ti um betra >ótti að vitja hans, en; og sandarnir, sem græða þyrfti
1624 á Hólum,*iog mun það hver an(}legt ástand sjálfra sín og lærðra lækna. peir voru þá fá- og græða mætti, um það þótti
vera til enn. Spakmæli hinna!annara og rjsta þar oft djúpt og ir, ilíklega að eins tveir í öllum honum gott að tala, ef svo bar
(víkivakar) og rímur. petta þurfti: sjö spekinga Forn-iGrikkja eru í ; ,þe;m kveðskap er einatt mestur Sunnlendingafjórðungi, báðir aldr undir, hafði iþá mörg ráð á tak-
alt að takast í þjónustu kirkjunn- sömty 'bókinni og eignuð honum. fcjarninn og þar er ytri frágangur aðir. Til lækningastarfsins mun teinum, er sýndi hve hugleikið
Auk þessa orti hann sjö sálma út og málfæri að jafnaði vandaðast. hann hafa tekið í því skyni helzt, það efni var honum. Og hann
af orðum Krsts á krossinum, á-‘pv; að þar yrkja þeir ekki eftir að verða nauðstöddum að liði; efaði'st ekki um, að það mundi
gæta í sinni röð, ennfremur and-j(hoði 0g bendingum yfirraanna þeim brást ekki hjálpin, ef ekki af koma fram, þó seinna yrði.
kaþólskri tíð og sömuleiðs dansar
pað er dómur sögunnar að lærð-
ari biskupa hafi íslenzka þjóðin d|dum*
átt en Guðbrand porláksson Hóla-
biskup, en engan þarfari eða
framkvæmdarsamari.
pað var sannmæli,
ar til að útbreiða orð guðs, auð-
vitað með tilhlýðlegum breyting-
um. Og ein's m’átti kveða rím-
ur á kvöldvökunum út af heilagri j legar vísur; ein þeirra er sjálfs-1 sinna> heldur af sjálfishvötum. lyfjum hans, sem eg veit ekkert
ritningu, eins og meini 'blöndnum ^óður hans; yrkir hann sér til, Nú ætlar ..Hið fsienzka þók- um, |þá af stöðuigu fasi og góð-j
riddarasögum lengst framan úr huggunar á ellidögum og virðist mentafélag” að takast það yfir- mannlegri viðleitni hins látlausa
þá hafa verið orðinn blindur, og gripsmikla starf á hendur að gefa manns, til að liðsinna þeim sem;
af þeim sökum líklega hættur út etthyað af (hinum frumkveðna leituðu til hans.
Árnesingr.
Og hverri hugsun biskups
sem
Hvern flokkínn viltu
fylla?
Einar Sigurðsson kveður um hanif ™ Jl?r*u11 á þeim’ ^vorki tekinn þá við brauðinu. l^ndiVþdr sem ur prestur, mikill búmaður og: Eftirfarandi stef eru eldci tn.
að “Guðhafi vníandi gertTann a« ' I ^dlegar v.sur allra^ þessara hafa foryitni & að ,sjá> á hverju góður félagsmaður. pó honum' or8in með islenzku þjóðlifi fyrir
J TTmrn Ekki stÓ0 4 séra Einari SlgurSs', fkalda og ef tl] ™n. fleiri og eitt' þjóð vor hafi lifað sínu andlega væri létt um nám, þá er ekki get- auga> heldur eingöngu þrjá flokka,
syni, föður Odds biskups; var^ert bragð af eldn kvæðum, gaf Hfi pað geta ekki verið neinar lS um ,lærdóm hans á annað en 'sem hver fyrir gig skapar heims-
°g vinur biskups hlskuP ut i einni bok i tveimur dægurfiugur sem hún hefir lifað Þ*ð sem kom við störfum ihans, viðlteka hreyfingu. Fyrsti
1 • TT_ _1? Vl I MT11 m rtn> lUnn lrXlln’X * ' * » 1
fvldi jafnan framkvæmd. Hann prestskap, en sonur hans «éra kveðskap lslendinga fra 1400 og Af störfum hans í sveit sögðu
fær skáldin enn í lið með sér. Sigurður, sálmaskáldið alkunna, niður eftir 0idunum. Er von. allir, |hið sama, að hann var góð-
andi að þeir verði margir, sem ur prestur, mikill búmaður og
föður fósturjarðarinnar.
yar andlegur faðir allrar þjóðar-1 ^ólabróðir ..
innar. Guð vildi gefa þjoð mikill og síyrkjandi. Hann orti
vorn mann, sem rótfesti lútherska, fyrir ,hann vísur út af guðspjöllun.
n”'q' --------------- þess
um og margar aðrar andlegar vís-
kirkju í landi voru og til
vald! hann svo Guðbrand biskup. ur. Ekki létu þeir ,heldur á sér
pað var hlutverk hans, að kom£ standa þeir bræður séra Sigfús
nyjurn ir ju egura^ bókmentum og séra ólafur, skólabróðir bisk-
inn <i vert heimili i landinu, ups> prestar í Kaldakinn og á
" T" kÖllUð “VÍSna: á, meðan hún átti að búa við
° ° urn 1 eð kenni mestan ‘‘þrældóm, smán og þraut-
yar svo grundvöllurinn lagður til ir_„ Að þvf má ganga yisu fyrir
fulls að andlegum kveðskap þjóð-|fram yér dóumst a6 hinni
arinnar a 17. og 18. öld.
Já, mikið var kveðið, því að
auk þessara skálda, sem beinlínis
svonefndu “Gullöld” vorri, en hitt
er þó enn aðdáanlegra að sjá,
hyernig þjóðin heldur 'lífinu í sér,
beiníinis eða óbeinlinis. ipetta var i sauðanesi. Séra Sigfúsi var lögðu skerf til Vísnabókarinnar, 3ar“Knáttúran " haröstiórnin'o'g
5 UTt Tr«,-Ver\-fS r *• <-e™-«ei.ur w!«n. uppi »Idam6rf 6„„ur Su„”„ 2
besis iburft; hann vaT fullur af alvörukímni í|'skald> sem bemlims þræddu somu kvega jhana . kútinn pá eru það
‘ ært framkvæmdar- garð veraldarinnar, en hafði sín- J götuna, eins og séra Jón por- . ..
þrek og þrautsegju. ar “,hugraunir”, þó að léttlyndur steinsson píslarvottur, séra ólaf-
n yfS^,-0fir frem'st ^urfti að þýða væri, en vissi um leið, hvert hann ur á Söndum og Bjarni Jónsson
alla bibliuna og prenta hana síð-|átti að varpa þeim.
an og svo fá fólkið til að lesa hana. lafur bróðir han
MAKE PERFECT BREAD
svo hiklaust það mundu þeir gera,
og segðu hann öldungis alveg
sem hitt
ónýtan stjórnanda vera,
en þeir skyldu semja það bræðra-
lagsband,
sem byggist á jöfnuði einum,
og endurreisa hvert einasta land,
með ei.lífum kærleika hreinum.
% Priðji flokkur.
Svo koma aðrir með sakleysis
brag,
og siðprúðir þykjast þeir vera,
raula sitt glaðlega guðræknislag,
og góðverkakápuna bera.
í kirkjuna þenja sig þrisvar á dag,
og það er hið minsta sem nægir,
til þess að vernda um veraldar-
hag
og verða í kristninni frægir.
peir segja að himininn sé þeirra
vörn,
og sendi þeim heilagan anda.
En djöfullinn segir þá sín vera
börn,
það sýni þó verk þeirra handa.
peir berjist og drepi og drýgi þá
smán,
sem dygðum og friðsemi hafni,
en ástundi kappsamir klæki og
rán
í kristninnar heilaga nafni.
Pó sæki þeir kirkjur hvern sjö-
unda dag,
og sitji við guðsorðalestur,
þá koma þeir alHr með kátínu
brag:
prenta
veglega ur garði, að honum verður J í þýðingu sálmanna í sálma'bók J °)? öllum þorra Davíðasálma í
pac í ævarandi sóma. Og þó til inni, því að hann var jafnvígur á. IJóð fyrstur manna og orti auk
þessa verks þyrfti stálvilja og bæði málin: þýzku og latlnu, j þesa fjöldann allan af sálmum
. Sk°rtL hann hvoru£t; | enda hafði hann heitið því að sögn, j andlegum vísum. Séra ólaf
á Söndum i Dýrafirði kannast
sem fræðari ungdómsins og gæslu- | fiokkurinn er hið kúgandi auð-
maður þeirrar smáu hjarðar sem yald> annar fiokkurinn er sá hóp-
honum var; trúað fyrir, í afskekt-;ur manna> sem knúður er áfram
um dal á norðurhjara, þar sem af stjérnieysisandanum og þriðji
Hvítá rennur lygnum straumi og fiokkurinn er> faiskur og hræsn-
vokvar engjar hinnar friðsælu andi kristindomur.
by.gðar, sem við hana er kend. Höfundurinn átti fyrir skömmu
par starfaði bann alla sína (tal við mann nokkurn, sem vel gat kennarinn, lýður og prestur,
preststíð, í meir en mannsaldur, staðið sem fordæmismaður mið- troðfylla samkundur satans
huggandi og leiðbeinandi þeim fiokksins ,og duttu honum þá með glans
ekki “maurjetnir stólpar,” sem sem 111 iha-ns leituðu, virtur vel jj^njng^r þessar í hug, en þótti sex daga fulla í viku, f
hún þrifur í sér til 'bjargar, held- °S látinn. peim sem komu að þá réttast að nefna hina tvo líka, æfia þar gjálífi, drykkju og dans,
.. ur “bjargið aldanna.” Gilsibakka varð það ljóst, að þar sem vej geta skipað sama bekk nieð dæminu hrósandi slíku.
Séra ó- Borgfirð.ngaskáld og séra ólafur | .<Skáldskapurinn bl6mi þj6ð. 'bjó búmaður, þar var vel býst, en,andlegrar menningar. þurfa þá
E broðnr *----«---- bygt, úthýsi atef þessi ekki aðmeiða neinn Og þá er ei fórnfýsi þeirra neitt
smá
þegar um nautn er að ræða,
gæslu fylgir, samfara hyggind-| i. Flokkur. ,að viðhalda séhhverri knæpu og
um. Og því líkur var lífferill j krá,
hans, isem rekja má eftir hyggi- Pu serö eflaust fyrst þá sem höf- sem kann á þeim fiénum að græða
— ..... ...... ..„..3 var mun vngri Einarsson, 'bróður Odds biskups ... . , r r,. , , einkum traustlega
_ g bískuPnþydd. bybhuna og lét 0g háskólagenginn; það var ein-jog jafnvel Oddur biskup sjálfur. ^”8’ * hJIS* "vemr^’þjóií ekki síður en heimahús> meís >eim þann,' er þau ekki réttilega (hitta
úr garði.^að kemur fram í skalúskaP hennar»” >rifua*arhra^ ' sem atöðugri að-;
petta er sannmæli.
-Lögrétta.
-------o-----
B. J.
erfiðast var að fá kaupendur og J er hann var á leið til Sauðanes frá
esen ur, en ekki getur hann þess Vopnafirði og misti allan far-
Sðm.’ a^„hihl’ur Slnar hafi “fún- angur sinn í Selá, nma eina lat-
c’ nit ur‘ neska sálmabók, að hann skyldi
n is tip var íslenzkur Lut- snúa þeim sálmum á íslenzku.
anda stefnu- Að dæmi petta vissi Guðbrandur biskup,
u ers semur hann sig um út- vissi að séra Ólafur var fús til að
breiðslu guðs orðs. Hann gefur út
smárit: Fræði Lúthers, Davíðs
salma-, alla og í ágripi, ágrip at
brblíunni og margt fleira því um
líkt og þar á meðal pínngarsögu
Krists og skýringarrit, sem að
benni lutu. (Eintal sálarinnar)
og fleira.
En hann sá fljótt, að vænlegasta
raðið var að fara að dæmum Lút-
hers um það, að Iáta skáldskap-
inn og sönginn vinna ,að útbreiðsl-
unni. Og þegar hann hefir set-
ið 18 ár að stóli, þá ,er hann búinn
að efna til íslenzkrar sálmabókar,
(1589) og lætur prenta hana. Sú
bók var ekki eingöngu ætluð til
messusöngs, heldur einkum heim-
ilum. i Hún var sniðin eftir
sálmabókum Lúthers sjálfs. pað
voru gamlir latneskir sálmar, því sem rámir eru; Páll Vídalín dótt-
þjóna guðs kristni með gáfu sinni,
og fékk hann því til að þýða
sálmana og lagfæra þá, sem fyrir
voru. En séra ólafur var líka
vísnaskáld og lagði sinn skerf i
þá guðskistu. En honum er
heldur stirt um íslenzka kveð-
andi og liggur því við að hann
komist sumstaðar í mát og skot-
hendUr er hann mjög í sálma kveð-
skapnum. pó er einn sálmur
í bókinni frumortur af honum
undir nafnstöfum hans og meira
til (ólafsbón) og þar er kveðand-
in mun sléttari. — Séra Arn-
grímur Jónsson hinn lærði, frændi
biskups, var hanns önnur hönd
um flest. Ekki var hann skáld
að eðlisfari, en hann kvað sínar
vísur sámt, eins og þeir syngja,
flestallir við; hann var síyrkjandi
og orti sálma, en þó einkum and-!
legar söngvísur með viðlögum og
Frœndaminning.
i legum ráðum oig trúlega unnum
uðið hátt
ín
. og þau eru musterin þó ekki fá,
j störfum, með trausti till guðs og 1 heiminum ókviðnir bera, ^ ' sem þess konar tilbeiðáiu hljóta.
góðum hug til allra manna. j°K stefna svo hiklaust í akveðna 0g þar sérðu kristni sem fanin er
En eru mannalát að austan bor- Séra Guðmundi Helgasyni var att, frá
sem rosknum mönnum hér Ukt farið og frænda hans, semi3® indælt þar hlítur að vera, fegurð og sakleysi blóta.
ná(M beztum tökum á þjóðlögun- vestra, ekki allfáum, munu þykja fyr er getið, kunni vel að stjórna Par skínandi gullið og gimsteina-
um; eru þau til á nótum allmörg tíðindum sæta. Maklegt væri að búi og var sýnt um meðferð efna, mergð
og þær nótur hefir ritað Jón son- minnast þeirra að nokkru, sem þótti góður prestur og var vel glitofin tignarmansklæði,
ur hans (1650), og segir hann lög- nú skaj gert, þó af minni kunnug- virtur og þokkaður af sóknafifólki er stórfelda atriðið, sem að þú sérð
in vera útlend, og er það eigi ó- leika sé en margir aðrir hafa til sínu, sat og mestalla em'bættistíð °S svo þeirra margföldu gæði.
sennilegt að svo kunni að vera, að bera. í sama ibrauðinu, við góðan orð-
því að fóstri hans, Magnús sýslu- Borgfirðingar hafa mist höfð- stír. Séra Guðmundur var alt Peir ro?&a svo þrungnir af auð-
maður hinn prúði, var mörg ár í ingja sína tvo, þá er lengi höfðu annað en bóndamannalegur, þeg- æfaást,
pýzkalandi á ungum aldri og hefir ihjá þeim verið, prófastana á Gils- ar hann kom til Ihöfuðstaðarins, °S ióka sitt peningasmíði,
því kynst þýzkum bókmentum bakka og í Reykholti. peir prýðilega búinn og bar sig vel; Peir vita a® hlutirnir fyrir þá
manna bezt, eins og þær voru þá. VOru frændur, af gömlu og góðu hann var stór maður, hár og gild- fast
Og þar sem hann var trúhe.gður búhölda kyní 1 Árnesssýslu, og að <ur og einkan'lega bringumikill, og frumkvæðið einnig hjá lýði.
maður, og jafnvel sálmaskáld, þá sumu leyti líkt farið. Séra Magnús og þó léttstígur; ljós á hár, blá- Peir ala sln hjörtu við óhóf og
hefir margs ólíklegra verið til Andrésson var þeirra eldri og eygur, andlitið beinamikið og stór- J svall, ^ ,
getið, en að hann hafi haft út lagði fyr á skólabrautina. pað gc.rt, glaðmæltur og skjótorður og en ekkiur °S fátæka sjúga,
hingað eitt'hvað af þýzkum þjóð- ^ var ,ekki títt í þá daga að bænda- hinn skörulegasti. Af háttum hupsancli aí5 eins um auðæfabrall,
lögum og andlegum vísum, sem seynir færu skólaveginn, eða al- 'hans er svo sagt, að hann væri, ágjarnir stela og ljúga.
'þeim hafa fylgt, og séra ólafur þýðumanna börn yfirleitt, og ekki hversdagslega fáskiftinn og veg-
f /1 , I.T.'.v C , • 1 . .. 1 _ _ . _ _ . _ _ - . __ _
Pétur Sigurðsson.
þeim vildi Luther halda sér, eins
og framast var unt. Davíðssálmar
Ijóðaðir og loks lutiherskir sálm-
ar, er Luther sjálfur hafði ort
eða fengið önnur skáld tií að
ursonur hans líkti kveðskap hans
við “óheflaða staura rekna sam-
an með ryðguðum járngöddum”!
En Arngrímur var mikilvirkur og
vildi biskupi í öllu vel duga. En
>rkja. pessum sálmum lét ha.nn þegar hann fór að breyta kvæðinu
færustu klerka sína snúa úr þýzku sem “öll skáld vildu kveðið hafa,”
og latínu og íslenzku. Auk þessara ; Lilju Evsteins munks Ásgríms-
Jusi as éood
as the tea’*
TRY IT
Koparnámur í Hornafirði.
Björn Kristjánsson fyrverandi
bankastjóri er nýkominn austan
úr Hornafirði og hefir fundið þar
koparmálm (Azurit) nálægt Svín
hólum í Lóni. Hann hefir með
sér sýnishorn af berginu, sem kop
arinn er í og telur engan vafa á
því, að svo mkið sé þarna af hon-
um, að málmvinsilan svari kostn-
aði.
Éins og kunnugt er, hefir hr.
Björn Kristjánsson lengi og með
miklum áhuga og dugnaði fengist
■P . „ ai leita málmum hér
hafi svo drukkið af þeim brunni. annar skóli til á landinu, en lærði látur, en við þá er hann vildi, Peir tTyggja sitt elskaða veraldar- jandi 0g við efnarannsóknir þar
Til er söngvisa eftir Magnús skólinn, .svonefndi; stéttamunur “glaðr ok reifr,” sögðu þeir svo' vald, að jútandi> Tvisvar áður hefir
•sýslumann, í bandriti, ort undir miklu ríkara haldinn og athafnir frá, sem komu til hans, að þar vorn þeirra nautna og losta, ;hann dvalið um tíma þarna austur
þýzku lagi, og ef það er rétt, í fastari skorðum, en síðar gerð- færu saman rausn og fróðlegar fusle?a allr þeir greiða það gjald, frá ; málmleitunarerindum, og
þá bendir það í þessa áttina. ist. pá voru engin kaupfélög, og gamansamlegar viðræður. Hann s.ern SiæPir og rangindi kosta, fundið þar fleiri tegundir málma
pýzku þjóðvísurnar voru miklu eímskip, vegir né reiðar, þá var var hinn fróðasti maður að dæm- fil 'Pess hafa 1 kögglunum ;; ýmsum samböndum. En þennan
Ijóðrænni og sönghæfari en nor- vistanbandið heilt og traust og um, og gat vikð til gamans því er kraft, koparnámsfund telur hann merki-
rænar þjóðvísur, að dómi fróðra sjávar útvegur með gam(la lag- hann vildi, hvass til náms og kúga þá uppreisnarsömu legastan.
manna, og er því eðlilegt að þær inU; við áratog, færi og jafnvel ekilnings, og hneigður til lær- og hin<la 1 amlóða 'háðungar haft, Staðurinn, sem málmurinn er á
hafi rutt sér til rúms hjá söng- grasið slegið með heimagerðum dóms; en það var líkt með þeim me(,i böndunum illgjörðatömu. jer 7—8 kílómetra frá sjó, en yfir
elskum mönnum. Eitt við- spíkum, þá þektust hvorki togar- frændum, að|hvorugur setti sam- _ greiðfært sléttlendi að fara niður
kvæði séra ólafs bendir og í sömu ar eða sláttuvélar
né önnur an bækur eða ritgerðir, svo kunn-i
Annar flokkur.
j tákn og •stórmerki framfaranna og ugt sé, aðrar en þær sem staða gvo mætir þér hópur, sem heldur h°fn e$a afdrep þarna við sand-
ana.
Dánarfregn. Hinn 11. þessa
ið og nú, heimili mannfleiri, meir og einkum í sögu íslands og stétt,
jjafnvel Ameríkuferðir voru varla þerra úthemti. pað er sögn| sinn rétt
i'byrjaðar. En beima í sveitum þeirra, sem vel mátti vera um það himninum stærri að vera.
var, að eg ætla, fult svo fjörmik- kunnugt, að hann væri víða heima, peir lasta og hata af hjarta þ*' mánaðar andaðist hír* á Landa-
kotsspítalanum Brynjólfur Hans-
son frá púfu á Landi, eftir nokkra
legu og var ]ik hans flutt austur
t.il greftrunar i fyrradag. Brynj-
ólfur heitinn var prýðilega vel
gefinn og atorkusamur maður,
0g sakna hans allir, sem nokkur
kynni höfðu af 'honum.
áttina:
“Eg fór yfir Rín
á laufblaði einnar lilju
lítil var ferjan min.”
Hér er ekki um fullyrðingar að
ræða, heldur er þetta sagt til að unnið hema fvrir á vetrum og tungu, en um mörg ár hefði hann sem heldur sig skárri þeim vera.
vekja^ athygh a þessu atnði. jafnvei v0r 0g haust, (því að þá ekki annað ilesið en biblíuna og peir tala um manndráp og mann-
Magnus syslumai ur gæti verið var enginn "þúfnabani” í heim- rit höfuðskálda nokkurra stór— vonskudáð,
frumkvöðullinn að heimflutnir.gi inum> Iheldur var mannskraftur þjóðanna, þeirra er lengi og miklast af því sem er glænur,
þýzk-lutherskra þjóðlaga. Séra 0g reka höfð til sléttunar), Á hafa fræg verið. En þó það sé seiða og bræða sín íbanvænu ráð,
Jon pislarvottur og Oddur prest- því svæði ,sem séra Magnús And- torsóttur lærdómur, sem slík 0n byggja upp lastanna knæpur.
ur hinn gamli á Reynivöllum résson var uppalinn, var hugmik- verk innihalda, tþá gegnir það
koma líka við þessa söngsögu, að ið fólk, frændur hans sumir van- nokkurri furðu, að jafn orð- peir hóta að brjóta hvert hæli,
því er snertir lögin frakknesku ir forystu í þeim efnum sem sveit- snjallur maður og fróður, varaðist sem þeim
við Lobwassersálmaf sem Gondi- irnar varðaði, gildir bændur, vel vandlega að láta nokkuð sjást hátt þykir gnæfa á jörðu.
mel tonskald safnaði og samdi. Og stiltir, með þóttalausu fasi, fast- eftir sig á prenti, á ritöld þeirri peir ætla að bæta og umskapa
1 notna handriti Jóns ólafssonar lyndir og með því bragð, að þeir 'hinni miklu, sem nú gengur yf- heim,
eru _ 'Þ011 tekin með að nokkru þóttust ráða sér sjálfir. Eftir ir. Hann mátti og virðast vel en alt skal það vinnast með hörðu.
leytu ... I heim mun hann hafa tekis sér 111 f°r.vstu fallinn, fyrírmannleg- peir hóta að brjóta og brenglá hér
En söngþekking hér heima fyr- snið; að sjá var ihann bónda- ur ásýndum, fastlyndur og for- alt
ir var ófullkomin og hljóðfærin mannlegur, þreklegur og þokka- jsjáll um það er hann lét til sín og burt sópa ráðandi kauðum,
etgt síður. pess vegna munu legur, fremur en vel á sig kom-Jtaka, og laginn í umgengni við og þá skuli heimlsvaldið Mjóta
songmenn oft eigi hafa náð frum-^ Jnn> gildlega, fremur en fallega háa og lága, gleðimaður í sam- þeim falt,
logunum réttum eftir nótum, svo dimaður; hann var þannig svo kvæmum, en svo lítið hélt hann því hægt er að stjórna þeim
að þau hafa frá upphafi fengið á skapi farinn, að honum lét búskap- sér fram, að hann sagði lausri dauðum.
sig serstakan íslenzkan blæ og ur ágætavel, og þó mörgum trún- þeirri einu vegtyllu, sem honum Og gætu þeir guði af 'hástóli hritt,
á Hvalneskrók, sem er sumar-
HEALING
SOOTHING
ANTISEPTIC
for/n/0r/es*SkinTroui/e9
Muk