Lögberg - 08.02.1923, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG FIMTUDAGINN
8. FEBRÚAR 1923.
Barónsfrú Mainau.
Eftir
E. Marlitt.
I.
Lengst upp við heiðbláan vorhimininn, yfir
litla vatninu, sást dökkur díll, sem stóð lengi
hreyfingarlaus. Vatnið, sem var spegilslétt.
var fult af fiskum. pað lá þarna sífelt svo af-
skekt og verjulaust; og gömlu jötunvöxnu trén,
sem stóðu hnakkakert á bökkum þess, gátu enga
hjálp veitt, þegar grávængjaði víkdngurinn
steypti sér skyndilega niður og drap í ákafa hina
silfurhreistruðu íbúa vatnsins. En nú vogaði
hann sér ekki niður,því þarna var fólk komið sam-
an, bæði ungir og gamlir, og börnin æptu og köst-
uðu í unggæðingslegri dirfsku marglitu knött-
um sínum upp í loftið á eftir honum. Hestam-
ir hneggjuðu og kröfsuðu með fótunum í jörðina
af óþolinmæði, og reykjarstrókar lyftust skjálf-
andi upp í loftið milli trjánna. Mannaraddir
og reykur. »— pað var ekki að skapi hins flá
ráða, hremmandi ræningja, sem sveif 1 kryst-
alstæru bláloftánu. Hegrinn færði sig fjær og
fjær í stækkandi flughringum, sem hann grun-
að ilt, og hvarf að lokum út í bláinn, eins og hann
hefði fokið burt og orðið að engu, en bömin ráku
upp hvelt húrraóp um leið.
öðm megin vatnsins stóð ofurlítið fis'ki-
þorp — átta slmáhýsi á víð og dreif í skugga eld-
gamalia linditrjáa. Húsin voru svo lág að háhn-
þöktu þökin náðu að eins upp á móts við neðstu
greinamar. Net og annar veiðiútbúnaður hékk
utan á húsveggjunum og mjóir trébekkir stóðu
mð dvrrar, m mrðfrain ‘•u^urhl'ðum húsarna Cx
hvítþymir og viliirósir. porpið var mjög snot-
urt tidsýndar þama á vatnsbakkanum við hvít-
an sandinn. Maður gat varla búist við að sjá
þarna stórvaxna og kraftalega austur-fríslenzka
fiskimenn, og það var happ að höfðingjasetrið
lá falið bak við breið skógarbelti — hér virtist
alt svo sveitarlegt umhorfs, þar til dyrnar á ein-
hverju húsinu opnuðust.
petta litía fiskiþorp hefði að sjálfsögðu
aldrei verið bygt, ef þýzki furstinn hefði vitað
að það, jafn yfirlætisíaust og það þó var, mundi
kosta hina tígulegu Frakklands drotningu bfið
En hann hafði ekki verið neinn spámaður á 3ili
tíð; og þama hafði þessi unaðslega eftirlíking
af fiskiþorpi staðið í næstum hundrað ár. Að
utan var það ímynd hinnar óbrotnustu sveitir-
h'fssælu, en að innan voru húsin útbúin með alt,
er veitt getur gleði mestu eftirlætisbörnum
heimsins. Maður gat stigið af mölnni inn á
þykka, mjúka gólfdúka, húsgögnin voru þakin
með silki og á veggjunum hengu silkitjöld, sem
hér og þar hurfu inn undir stóreflis spegla.
Jafnvel þó að utan hefði tekiftt að láta alt líta sem
einfaldast og fátæklegast út, voru engin ómáluð
hvítþvegin borð til að matast við, og því siður
harðir trébekkir, til að hvílá sig á, eftir ieiki og
gleðskap.
Á höfðingjasetrinu, sem fiskiþorpið átti tiT-
veru sína að - . ...•• Ven jj
með það, að láta hvem erfingja gróðursetja
linditré, þegar hann var átta ára gamall. Trjá-
röðin á vatnsbakkanum á vinsrtri hönd, sem var
nefnd ‘vorgleði”, var þannig orðin að sögulegu
minnismerki, eins konar ættartölu. það hafði
víst mjög sjaldan skeð, að nokkurt tré, sem gróð-
ursett hafði verið af höndum aðalmannanna,
hefði dáið. f trjáröðinni mátti sjá fegurstu
tré — gamla risa í ísgráum brynjum, sem héldu
stórum, grænum skjöldum hátt á Iofti og skýldu
með þeim yngri trjám og vesalingum. Já, vev
alingar áttu þar líka heima, þrátt fyrir það þótt
alt væri hátíðlega vígt í þessum reit — náttúr-
an lætur ekki kúga sig undir neitt skjaldarmerki.
Sá dagur var kominn í wiaí, er hertoginn
ungi, Friðrik, skyldi framkvæma þessa mikils-
verðu athöfn.
Fólkið frá höfðingiasetrinu o ghinir höfð-
ingjahollu nágrannar héldu daginn hátíðlegan
samkvæmt gamalli veniu ættarinnar. öllum
bömum, sem tilheyrðu fjölskvldum þeim, er voru
í kunningskap við hertoga fólkið, hafði verið boð-
ið. En þau sem lægra voru sett óku með for-
eldrum sínum út að þorpinu, til að sjá hvemig
hertoginn ungi héldi á skóflunni. Vagnamir
stóðu í röðum og á bak við þá var múgur og marg-
menni. Krakkarair klifmðu upp í trén, því
þaðan gátu þau séð betur alt sem fram fór.
Dagur þessi var líka hátíðlegur á annan hátt.
Faðir unga hertogans hafði dáið fyrir átján mán-
uðum, og nú fyrst kom hin fagra ekkja hans
fram á almannafæri, eftir að hafa syrgt óvenju-
lega lengi.
Hún stóð nú hjá linditrénu, sem búið var að
gróðursetja. Menn gá<u ■ kk- verið eitt augna-
blik í vafa um að það var hún, sem réði lögum
og lofum. Hún var hvbklædd og við belti
hennar hékk bliknuð villirós. Rauða silkifóðrið
á sólhlífinni, sem hún hélt yfir höfðinu, sló rós-
rauðum bjarma á andlit hennar, á nefið, smátt
en vel lagað, og varimar, þykkar en blóðlitlar.
Einkennilegir drættir undir svörtu hárinu, sem
bylgjaðist eins og fax, daufur bláleitur litblær
kringum augun, vaxhvítur hörandslitur, sem ann-
ars minnir á mikið geðríki — alt þetta gaf and-
litinu samskonar svip o gsést á spönskum kyn-
blendingum frá Ameríku en þó var vissulega ekki
dropi af þess kyns blóði í æðum þessarar þýzku
hertogafrúar.
Hún fygldi með augunum hringflugi hegr-
ans með sömu athygli og bömin er æptu húrra-
hróp um leið og hann hvarf.
"Nú aftur hefir þú skorast undan að hróna
húrra. Gabrfel.” sagði lítill drengur við annan
stærri, sem stóð við hlið hans, o gsem var k’ærí.t-
ur í hvít léreftsföt, er stungu mjög í stúf við
skrautklæði hinna barnanna.
Sá sem ávarpaður var leit niður fyrir sig
og þagði; hinn varð ofsareiður.
“Skammastu þín ekki frammi fyrir hinum
ræfillinn þinn! Gerðu svo vel og hrópaðu
húrra undir eins! Hrópaðu með eða þú skalt
hafa verra af!” þess orð voru töluð í skipandi og
um leið hvetjandi róm.
Hvítklæddi drengurinn snéri sér undan,
hræddur og kvíðafullur. Hann hreyfði sig sem
hann ætlaði að fara, en þá lyfti hinn skyndilega
upp svipu sem hann hélt á og sló hann í and-
litið.
Bömin hrakku frá. Minni drepgurinn
stóð einn eitt augnablik og skalf af reiði. Hann
var mjög frítt barn, með dökt, hrokkið hár, og
klæddur í falleg föt úr silkiflosi. Hann var
kraftalegur og bar á sér aðalssvip. Hertog-
inn ungi bróðir hans og aðrir jafnaldrar úr sama
flokki komust ekki í samjöfnuð við hann.
Fóstra drengsms kom til hans, föl og ótta-
slegin, en hertogackkjan hatði tekið kreptan
hnefann á honum í hönd sína.
“þetta er ljótt Leó,” sagði hún; en það var
tngin þvkkja í rómnum; miklu frelmur bar hann
vott um ironilega ástúð.
Drengurinn kipti að sér hendinni harkalega
úr mjúkum fingrunum, sem lögðust utan um
hana, snéri sér við og rendi um lejð augunum til
drengsins, sem hann hafði barið, en var gengin
burt. “Hvað gerir það til?” sagði hann reið-
ur. “Haron átti það skilið að fá þetta. Pabbi
getur heldur ekki þolað nann, hann segir alt af,
að hann sé hræddur við röddina 1 sjálfum sér,
heigulinn þessd.”
“Nú, jæja, þrákálfur litli; en hvers vegna
heimtar þú altaf að Gabríel sé með þér?” spurði
hertogaekkjan brosandi.
“Af því — nú, af því að eg vil að hann geri
það.”
pegar hann hafði gefið þetta þrákelknislega
svar, snéri hann hrokkinhærða kohinum fljótt
frá henni, yfirgaf hópinn, eins og Hann væri ekki
til, og hvarf á bak við eitt húsið. Með því að
táka á sig stóran krók, reyndi hann að komast að
stóru linditré, þar sem sá, er hann hafði gert ó-
réttinn, hafði staðnæmst.
Hvitklæddi drengurinn stóð þar aleinn og
studdist við tréð. Hann var 1 mesta lagi þrett-
án ára gamall, þunglyndislegur á svip, grsnnur
og fimlegur, en ekki kraftalega vaxinn. Hann
hafði difið vasaklút sínum 1 vatnið og þrýsti hon-
um svölum að vinstri kinninni. Varir hans sem
voru mjög fíngerðar titruðu, sem ef til vill staf-
aði síður af sársaukanum heldur en geðshrær-
ingunni, sem hann var í.
Leó gekk nokkrum sinnum hringinn í kring-
um hann og lét smella í svipunni.
“Er það mjög sárt?” spurði hann hvatskeyt-
lega í köldum róm og hnyklaði um leið brýmar 1
og stappaði með litlum, en kraftalegum fætinum
1 jörðina. Gabríel hafði tekið klútinn frá and-
Iitinu, til þess að væta hann aftur í vatninu —
svíðandi. rauð rák, sem lá þvert yfir kinnina.
kom í Ijós.
“Æ. nei ” svaraði Gabríel, með liúfri, undnr-
fagurri rödd. “pað svíður bara svolítið ennþá.”
Hinn fleygði alt í einu frá sér svipunni og
með sárbitru veini vafði hann handleggjunum
utan um Gabríel — pað mátti heyra tennurnar
gnötra f munni hans.
“Eg er voðalega vondur strákur,” sagði hann
með ákafa. “pama er svipan mín, Gabríel.
Taktu hana og sláðu mig líka.”
Hinir drengimir, sem höfðu safnast utan uru
þá, stóðu og göptu af undrun vfir þessari óvæntu
og áköfu iðrun. Hertogaekkian stóð þar líka
skamt frá. Hún varð frá sér numin, eins og
snortin af einhverri undarlegri tilfinningu —
knúð áfram af einhverri óviðráðanlegri hvöc,
þrvsti hún drengnum að brjósti sér og marg-
kysti hið fríða andlit hans.
“Raoul,” hvíslaði hún. Nafnið leið eins og
hæ?r+ n^dvam frá vörum hennar.
• “En sú vitlevsa.” -•~’~5nn í óþvðum
róm og snéri sig um leið úr faðmi hennar; “það
er faðir minn, sem heitir Raoul.”
Sterkur roði þaut fram í marmarahvítu kinn-
amar á hertogaekkjunni; hún reisti sig upp og
stóð hrevfingarlaus ofurlitla stund; svo leit hún
hævt við og horfði hálfhikandi og feimniftlewa
aftur fvrir sig. Konuraar, sem höfðu staðið
hjá, voru horfnar inn um dyraar á einu húsinu.
II.
Skrautvagn koma akandi heiman frá her-
toeasetrinu. Maður sat á baksætinu og við
hlið hans láu, áhöld til þess að leika króket. Rétt
í því að vagninn snéri inn á akveginn, sem lá með-
fram vatninu, kom fótgangandi maður út úr hálf-
dimmum skógnum. Maðurinn í vagninum lét
óðara stöðva hestana.
“Velkominn Mainau!” hrópaði hann. 4 Eg
vona að þú misvirðir ekki það sem eg segi. en það
hefir verið beðið eftir þér með mikilli óþrc; ju;
og svo kemur þú ranelandi eftir lenestu kr'jka-
leiðum! — Pað er fvrir löneu búið að planta
linditréð. Og þú hefir látið Mainau ættina
verða af þeim arfgenga heiðri. að hönd þín héldi
trénu me^an Friðrik hinn tuttugasti og fyrsti
kastaði moldinni á rætumar.”
“M°nn hengia einhverntíma sorgarslæðu yf-
ir mmd af mér.”
Maðurinn í vagninum hló. Hann opnaði
vaenhurðina og bauð hinum með handibendingu
að s+íra unp í vaeninn.
‘Er nokkuð að þér Rudiger i baksætinu ?’ snurði
h;T»n um leið og hann með snaueilegri gremiu
h’kaði við að þiggia boðið. “Guði sé lof að eg
pr prinhá laus við fótaeiet. — Haltu áfram
frtoTrmdu ekki þínu mik'lsverða hlut.verki. Nú
PofiV v>ú orðið að sækia króket áhöldin. pú ert
örn»'a.r.rvor^nr maður.”
i'/To«urínn R+ökk út ”r vagm'num o™ skelti
j ^rfj rrr> V»n rðjnni aftur Tr!?orrinn hélt áfram. en
nm-’nir genrru pf+ir vangstíg, sem lá í gegnum
oVWnn til fiskiþorpsins.
peir voru næsta kynlegir ásýndum, þar sem
þeir gengu hver við annars hlið. Sá sem í vagn-
inum hafði setið var lítill, kvikur á fæti og feit-
laginn, en samferðaíroaður hans var svo hár, að
hann rak sig oft á lægstu greinarnar á trjánum.
f látbragði hans var eitthvað sem bar vott um
valdi og áhrif; í yfirbragði og hreyfingum, var
ískyggilegur ofsi, sem eitt augnablik skein út úr
augunum næstum raunalega, líkt og bjarminn
frá hægum eldi, en sem alt í einu breyttri mjúkri
en sterkri hendinni í kreptan hnefa, reiðubúinn
að gefa rothögg hverjum sem veitti mótspymu.
Litli skapbráði drengurir.n var lifandi eftirmynd
hans.
“Við skuluim halda áfram í hægðum okkar,”
sagði hr. von Rudiger. pví miður getum við
ekki komið of seint í miðdagsverðinn í dag. Pú—
“vellingur” hand'a krökkum og býtingur af öll-
um mögutegum tegunduim. Skammir þarf eg
samt ekki að óttast, því eg kem með þig — En
meðal annara orða, þú hefir verið að heiman í
tvo daga,' eftir því sem Leó litli, sonur þinn,
sagði hertogaekkjunni.”
“Já, eg hefi' verið að heiman.”
petta stutta svar var gefið í svo háðslegum
og fráhrindandi róm, að hinn þagnaði. Hann ætl-
aði að fara að spyrja, hvert hann hefði farið, en
orðin dóu á vörum hans. peir voru komnir á
stað, þar sem var góð útsýn yfir vatnið gegnum
skóginn. paðan mátti sjá alt þorpið. Undir
linditrjánum voru snoturlega dúkuð borð og á
milli þeirra og eins hússins hlupu þjónar fram og
aftur, en í gegnum opnar dymar sást matreiðslu-
maðu t nn með hvíta húfu við eldastóna. pað
var verið að undirbúa miðdagsverðinn. Upp-
þotið, sem Leó litli hafði valdið, var gleymt.
Fólkið lék sér, állir sem gátu hreyft sig, vora með
í leiknum — yndislegar hirðmeyjar og beinvaxn-
ir ungherrar, gamhr, stirðfættir snyrtimenn, og
jafnvel hans háæruverðugheit, feiti, brióstveiki
yfirsiðameistarinn á hertogasetrinu rölti innan
um ænandi krakkana og klappaði saman lófunum
, Hertogaekkjan hafði gengið niður að vatn-
inu og stóð svo nálægt því að það næs+um snerti
fætur hennar. Mynd hennar í spegiltæru vatn-
inu var eins og hvítur svanur. Nokkrar kon-
ur höfðu fært henni sveig úr blómum, sem hún
bar á höfðinu. Hann liðaðist um enni hennar e<
grænir íaufskúfar hengu niður um háls og brjóst.
“ófelía!” hrópaði Mainau barón með með-
aumkvunarsvip í augunum, en röddin var ótrú-
lega nöpur.
Samferðamaður hans snéri sér við. “Nei,
bíddu nú við — þarna kemur þú aftur með leik-
araskap þinn, Mainau,” sagði hann æfur. petti
hefir ef til vill áhrif á kvenfólkið, sem er laf-
hrætt við þig, en það er ekki til neins að reyna
það við mig. Hann stakk höndunum í vasann
á léttum yfirfrakka, sem hann var klæddur í,
ypti öxlum og sagði með lævíslegu brosi á vörun-
um. “Einu sinni var yndislega fögur en fátæk
prinsessa og uneror - ’ -----bau
elskuðust og prinsessan vildi afsala sér tign
sinni og verða barónsfrú.” — Fmn staðnæmd-
ist eitt augnablik á gönminni orr gletnislega
til hliðar á förunaut sinn, en hann sá ekki,
hversu þessi fríði maður fölnaði, beit saman tönn-
unum og horfði á skóginn með leyftrandi augum,
eins og hann vildi svíða laufin af trjánum með
eldi augna sinna. Rudiger hélt áfram: “Frændi
prinsessunnar, hinn ríkjandi hertogi, kom og bað
hennar. Augun hennar fögru og dökku grétu
beiskum tárum; en loksins sigraði tignin ást-
ina og hún ét setja kórónu á lokkana sína svörtu.
— Legg hönd þína á hiartað Mainau! Hver
Hver gat þá láð henni bað? — Einungis þeir, sem
eru of tilfinningasamir.”
Mainau lagði ekki hönd sína á hjartað, og
svaraði heldur engu. Hann braut vonskulega
grein af tré, sem hafði snert kinn hans, og fleygði
henni á jörðina.
“En hve hiarta hennar hlýtur að berjast í
dag,” sagði Rudiger eftir stutta þögn — bað var
auðheyrt, að hann vildi halda áfram samtalinu
um þetta efni. “Hún er hætt að svrgja; ættar-
metnaðinum er fullnægt um allan aldur, því her-
togaekkjan er og verður móðir stjómara land-
sins. pú ert líka laus við hjúskaparfiötrana.
pað er alt eins og í sögu.----Og nú viltu telia
mér trú um — iá, hver mundi svo sem trúa því!
Við b’ðum og siáum hvað er í vændum í dag.
“pið eruð engir smáræðis bragðarefir,” sagði
barón Mainau með uropgerðar undrun. peir
vora nú komnir þanrað sem vagnamir stóðu: beir
voru kornnir inn í miðian mannfiöldann og héldu
sig þess vegna á stignum, sem lá meðfram vatn-
inn.
“Heyrðu þama, horparinn þinn, ertu vit-
laus?” hrópaði ba^ón Mm'nau skyndilega og þreif
í hálfvaxinn, sterkan betlara, sem hossaði sér
unp og niður á gre'n. sem óx út yfir va+nsflötinn.
Hann dustaði strákinn til, eins og hann væri
hvolnnr dreginn af sundi og setti hann svo niður
á jörðina. “Pú he+ð’'r revndar go+t af að vökna,
dreneur minn,” sagði hann hlæiandi og sló sam-
an glófaklæddum hfiudnnwm. “en eg er hræddur
um að hú kunnir ekki &ð svnda.”
“Svei, en hvað hann var óhreinn strékræksn-
ið ” sagði Rudiger og þerði nokkrar slettur af
sér.
“Já, hann vsr hað. Og eg skal seo,ia hér.
að eg er ekki sót^'nn í sð hafa mikið saman við
þesskonar að gælda H°rdumar gera s’g sekar
í þess konar flió+m’^’s sVrnssyndnm. s^m sálin
veít ekkert um — T* hsma getur hú siálfur séð
það — það er ern hó 1an<ri að hví takmnrki. að
likamir okkar verði cVu geqmpý^;,. af hðrð’'n<ria-
eðþ'nu. að hrir get’* rVVi <ron sig seka í þesskonar
giannaskotum. — h-?ð ekki satt? Eri; þú
ekki á sömu
Rudiger sn*"’' *»*•• honum gramrr. pn
firrtti aér samt íio-’app+ta hfniridrvi
h’tt hefir sést fró hát'ðncnrmðinu.” sq<rð; hann.
“á+ram nú IVf s*”o” ; TTn’-fr.rr^r>VV’*nn V°",'t’' á
móti hér — n<r hq-ma knmur líka litli iarðvöðull-
inn, sonur þinn.”
tr/> . | • ;*<• timbur, fjalviður af öllum
IMýjar vorubirgðir tegundum, geirettur og als-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjátð vörur vorar. Vér erumætíð glaðii
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
.. Limited----
HENRY AVE. EAST - WINNIEEG
Drengurinn hljóp sem fætur toguðu á móti
föður sínum. Barón Mainau beygði sig eitt
augnablik niður að honum og gerði gælur við
hann, síðan tók hann í hendina á honum og leiddi
hann með sér.
Leikirnir héldu áfram á hátíðarvellinum, en
hertogaekkjan kom á móti þeim og með henni
nokkrir menn og konur af fylgdarliði hennar. pau
gengu hægt. í göngulagi minti hún einnig á spán-
verska kynblendinga. pað var eins og að hún
liði áfram með einhverjum óviðjafnanlegum fim-
leik í hverri hreyfingu. Hún hafði lagt frá sér
hinn svarta sorgarbúning sinn, eins og fiðrildi
hýði sitt. Kröfur venjunnar og látprýðinnar
voru uppfyltar í það síðasta — nú mátti hamingj-
an koma að lokum, nú mátti eldur tilfinninganna
óhindrað leiftra úr augum, eins og hann gerði
nú.
“Eg verð að ávíta ofurlítið, barón Mainau,”
sagði hún og röddin skalf ofurlítið. “pér hafið
nýlega látið mig verða mjög hrædda, og svo kom-
ið þér líka langt of seint.”
Hann hélt á hattinujn í hægri hendinni og
hneigði sig djúpt. Sólin skein á dökkhært, gáfu-
l<eg höfuðið á honum, sem allar konur hiieddust,
eins og vinur hans koanst að orði.
“Eg reyndi að fullvissa vin minn Rudiger
um að mér þætti mjög mikið fyrir því, en yðar
hátifm mun ekki trúa mér fremur, þegar eg skýri
frá, hvað hefir tafið mig.”
Hertogaekkjan horfði á hann undrandi með
stórum augum. Hann var dálítið fölur í fram-
an, en úr augum hans, þessum augum, sem sjald-
an leyfðu nokkrum að rannsaka sig, ljómaði eins
konar óstjórnleg sigurgleði á móti henni. Hún
greip ósjálfrátt með hendinni til hjartans — litla,
bliknaða rósin, sem hékk 1 belti hennar, slitnaði
af leggnum og datt án þess nokkur sæi niður við
fætur hins glæsilega manns.
Hann beið eftir því að hún spyrði sig ein-
hvers — hún þagði og það var sem hún væri í
ákafri geðshræringu. Hann hneigði höfuðið
og hélt áfram að tala ofur litla stund:
“Eg hefi verið í Rudisdorf hjá frænku minni,
Trachenberg, og eg leyfi mér að tilkynna yð-
ar hátign, að eg trúlofaður Júlíönu greifadóttur
frá Trachenberg.
Allir, sem viðstaddir voru, urðu sem steinl
lostnir. Hver hefði vogað sér að rjúfa þessa
augnabliks þögn með einu orði eða jafnvel með
ógætilegu augnatilliti til hertogaekkj unnar, sem
stóð þar eins og líkneski og beit saman nábleik-
um vöranum? Að eins frænka hennar, hin
unga prinsesse Helena, rak upp skellihlátur eftir
dálitla stund og sagði: “Hvaða tiltæki er þetta,
barón Mainau, að fara að giftast konu, sem heit-
ir Júlíana! — Júlíana! — svei, svei — einhver
langamma með gleraugu á nefinu!”
Hann hló líka — hláturinn var óþvingaður
og hljómþýður — það bjargaði öllu. Hertoga-
ekkian hló líka með hvítum vörum. Hún sagði
nokkur orð við baróninn með svo mikiUi stillingu
og svo framúrskarandi höfðinglegu !át-
bragði, að engin drotning hefir nokkru sinni
óskað þegni sínum til hamingju með meiri tign.
Hún snéri sér síðan að nokkrum ungum
stúlkum, eins og ékkert væri um að vera, og bað
þær að afsaka það, að hún yrði að leggja frá sér
blómsveiginn, sem þær hefðu gefið henni, hann
þrengdi að gagnaugunum. “Eg verð að vikja
imér frá ©furlitla stund og taka blótnin úr hór-
inu,” saeði hún. “Við sjáumst aftur við mið-
dagsverðinn.”
Hún bandaði frá sér hirðmey sinni, sem
vildi aðstoða hana og gekk inn í eitt húsið; dym-
ar lokuðst á eftir henni.