Lögberg - 10.05.1923, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 10. MAÍ 1923.
Bla. 5
"H;
Dodds nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gig\
bakverk, hjartabilun, þvagteppu
og önnur veikindi, sem starfa frá
nýruniwn- — Dodd’s Kidney Pilla
kosta 50c. askjan eða sex öskjur
fyrir $2.50, og fást hjá öllum lyf-
sölum eða frá The Dodd’s Medi-
cine Co., Ltd., Toronto, Ont.
Jóhann Sveinsson
Fæddur í ágústmánuði 1856.
Látinn 30. marz 1923
Við fráfalil Jóhanns Sveins-
sonar hmígur að velli mætur mað-
ur og -merkur, sem að loknu dags-
verki getur sigursælan orðstýr.
Hann var í tölu þeirra íslenzku
landn'ámsmanna, sem með starfs-
þreki og staðfestu hafa hafið ís-
lenzka þjóð á hæstu tröppu hér
í álfu.
Söku-m ókunnugleika þess er
ritar, verður æfiatriða hins látna
hér eigi minst eins og skyldi.
V'erður það að bíða síðari tíma,
þegar íslenzkra landnámsmanna
verður minst að verðugu. Allir
hugsandi Vestur-íslendingar
ibljóta nú að bera áhuga fyrir því,
að landnámssaga þeirrá hér í álfu
sé rituð, og nöfnum merkra hraut-
ryðjenda vestur-á&lenzkrar menn-
ingar þannig á lofti haldið.
Jóhann heitinn var fæddur á
lEyólfsstöðum í Fljótsdalshéraði
á íslandi, sonur Sveins porsteins-
sonar o-g Sigurbjargar Björns-
dóttur, er þar bjuggu. Mun
hann í æsku ihafa hlotið svipaða
tilsogn og uppfræðslu og þá al-
ment tíðkaðist á íslandi. Eigi var
þar um margra ára skólagöngu
að ræða, eins og nú á sér stað;
en svo notadrjúgt varð ístenzkum
alþýðumönnum þeirrar tiðar ís-
ilenzka pundið, að þeir hiðu eng-
an halla í samaniburði við -hina
skólagengnu alþýðumenn annara
þjóða.
Árið 1876 fluttu foreldrar Jó-
hanns heitins til Vesturheims, í
stóra, útflytjenda hópnum er til
Ameníku fór það ár. Fluttu
þau til Nýja íslands og tóku sér
þar fbólfestu. Um það flutn-
ingar hófust frá Nýja íslandi til
Dakota ríkis, fluttist Jóhann
þangað ásamt móður sinni, faðir
hans þá látinn. Settist hann
fyrst að- í íslenziku bygðinni í
grend við Cavalier. Árið 189»
giftist hann Steinunni Jasonar-
dóttur, hinni eftirlifandi ekkju. —
Poreldrar Steittunnar voru Jason
Þórðarson og Anna Jóhannesdótt-
ir, er bjuggu á Vatnsenda í Húna-
vatnssýslu á íslandi, áður þau
fluttust vestur um haf, árlð 1874.
Fyrstu fjögur árin pftir komu
sína hingað til ilanas bjuggu þau
í Nýja íslandi, en fluttust síðar
til Dakota. Bæði nú dáin.
Árið 1900 flutti Jóihann heitinn
sig búferlum til íslenzku hygðar-
innar í Alberta, þar hann hjó
rausnanbúi til dauðadags. Varð
þteim hjónum 15 barna auðið, af
hverjum 12 lifa, flest upp kom-
in. Eru »11 'hörn þeirra hin
mannvænlegustu og hera vott
góðs uppeldis á heimili um-
hyggjusamra, ram-íslenzkra for-
eldra. Nöfn þeirra eru sem
fylgir: Sveinn, giftur Ástrúnu
Sigurðsson; búa í , Albertabygð-
inni. Anna, gift Armann Strong;
búa að Penhold, Alta. Ingunn,
gift Leslie Joihnston,- manni af
^koskum ættum; búa í Marker-
ville bygðinni. Jóhanna Pálína,
gift ‘Oharles Ross; íbúa í Marker-
ville 'bygðinni. Guðrún, gift
Carl Peterson; fyrir nokkru flutt
til Bandaríkjanna. ipessi eru í
heimahúsum: Elis Sigurhjörn,
Jason Sigurpáll, Oddur Guðni
Leó, Guðmundína Guðbjörg, Mar-
grét EmiKa, Victoría Sigríður og
Aldís' María. ,
Þessi efnilegi hópur er nú
helzta ihuggun hinnar eftirlifandi
ekkju, er mitt íi sorg og söknuði
finnur yl í umhyggju sinna góðu
barna. Tapið vaV stórt, en von-
anljós sálarinnar vaka.
Siðastliðin , undanfarandi ár
kendi Jóhann heit. innvortis sjúk-
dóms, er ágerðist eftir því sem
tímar liðu. Samkvæmt læknis-
ráði fór -hann 21. febr. -s. 1. á
sjúkrahúsið í Edmonton, og gekk
þar undir uppskurð. Virtist upp-
skurðurinn hepnast vel, en er frá-
leið tók Jóhanni samt að ’hnigna.
Annaðist Jason, sonur hans, hann
í allri þeirri legu með sonarlegri
alúð og umhyggjuisemi. pegar lítil
von var orðin um afturbata, var
sent eftir konu Ihans, var hún
viðstödd, ásamt syni þeirra, er
hann andaðist 30. marz s. 1., eins
og áður hefir verið frá skýrt.
Hinn flátni var ósvikinn íslend-
ingur, sannur niðji hins norræna
kynstofns, og ihvar sem hann lagði
hönd að verki íslerízkri þjóð jafn-
an til sóma. Hæglátur í hvers-
dags framkomu, ávann hann sér
hyl'li allra, sem til hans þektu.
íSístarfandi frá morgni til kvelds,
knúður af ræktarsemi til heimil-
is, konu og ibarna — betri eigin-
mann og föður getur ebki — náði
hann því takmarki að skoðast í
fremstu röð hérlendra horgara.
En hann var ekki einn, Steinur.n
kona hans stóð ihonum dyggilega
við hÍiðjjOg studdi Ihann trúlega í
öllu, sem miðaði að eflingu hags
þeirra og heimilis velferð.
pegar slíkir menn falla, þá er
skarð fyrir skildi í hinum fá-
menna hópi okkar Vestur-fslend-
inga. pegar við eigum þeim
mönnum á hak að sjá, sem ötul-
lega ihafa- stutt hverja viðleitni
til félagsskapar og samtaka, þá
er fámennið okkur tilfinnanlegra
en áður. — En vonandi verður
minning hinna íslenzku land-
námsmanna, sem /nú eru óðum
að ihníga til moldar, þeim yngri
varandi ihvöf til framtaks og dáða
Lifi minning hins látna!
O. T. J.
Viðbœtirinn.
Herra ritstjóri Löghergs!
'pegar mér hirtist hver deilu-
greinin ofan á aðra, þó 'það hafi
óefað minni áhrif iheldur en ætl-
að er til mín, — í tilefni af því
vil eg hiðja um fyrst of fremst,
að birta meðfylgjandi rit-
villur, sem eru í Lögbergs-grein
iminni 1. marz. pær geta haft
óheppileg áhrif, einkum á Iþá menn
er hafa takmarkaðar skilnings-
gáfur, eins og útlit er fyrir með
skriffinna þessa', það sýnir Mr.
porgils í Lögbergi þann 19. apríl.
Þar birtist sumt af ritvillum þess-
um frá ritstjórnarborðinu í ann-
að sinn, tþá hættir mér að standa
á sama. Annars ætlaði eg að
h'lífast við að kvarta um þetta í
þeirri von, að allir gætu áttað sig
á því, — svona er nú þetta, en eg
vildi meiga bæta því við, að það
hneykslar mig dálítið, ihvað þessir
gal-hanar hreykja sér hátt 'í því,
að reyna að gjöra samanburð á
íslandi og Canada, ef ekki alíri
Ameríku!!
pað mál kemur ekki minni greín
neitt við, mér kom ekki slíkt til
hugar, 'álít það óþarft blaðamál,
er getur verið jafn skaðlegt báð-
um löndunum, sem hárbeittur
hnífur í höndum óvitans. Finst
mér öllum bera að gæta hófs kvað
það atriði áhrærir, eri af því eg
vona það spilli ekki neinu, leyfi
eg mér að gefa ihér gleggri skýr-
ingu á hallæris-ástandinu á ís-
landi(?), sem átt er við í gr^in
minni, sem sýnist hafa orðið
ibrennipunktur.
Þetta síðasta haMæri stóð yfir
frá þwí veturinri 1818—’19 og
fram á 1921, þótt tglja mætti sum-
arið 1922.
Fyrsta árið var óútmálanlega
erfitt um miðbik landsins, eins
og getið er, veturinn sá, var svo
frostaharður og ísalög svo mikil,
að farið var með klifjaða ihesta í
lestum um Breiðafjarðar-eyrar
skipaleiðir, norð-vestur fyrir
Stykkishólm, næstuip út að Flat-
ey á Breiðafirði. Það sumar tók
ekki klaka úr jörðu, þess vegna
varð að slá sinu, og Ihafa til fóð-
urs, eins og getið er í igrein minni.
pá kólu víða tún, og voru ekki
ljáborin nema að litlu leyti sum-
staðar, og sumstaðar ekki.
pá fenti svo mikið, slíðari hluta
vetrar fram á vor, að yfir skelfdi
búpeningsihús og bæir í Dala-
sýslu á stöku stað.
Samhliða þessu harðæri, hefir
dýrtíð verið fram úr öllu hófi á
verzlunars'viðum. Mér er ekki
jafnljóst hversu viðrað hefur á
Suður- og Austurlandi. pó má
porgils sæll vita, en það veit eg
fyrir margra vertiða fiskiri á
Suðurlandi, að þar er að miklum
mun mildari veíSrátta og minni
fannkomur á útmánuðum, heldur
en á umgetnu svæði.
Eg var ekki beðinn að leyna
þessum hallæris-fréttum, sem
gætu verið orðfleiri; varaðist því
ekki að slá þeim fram í sinni
mynd, af því eg hjóst við að dag-
blöðin hefðu fært þær hingað, þá
eg var á íslandi. porgils hefir þá
máske verið á ferð um Kletta-
fjöllin! i— Að veita járnibraut-
inni eftirtekt!
Að endingu skal það tekið fram
hér, að ekki eitt einasta orð í
grein minni (1. marz) er skrifað
(hvera og lauga) sem víða eru ú
íslandi, má án efa notfæra betur
en gert er, jafnvel án hvelfingar.
Fleira úr Gilsa átt, ætla 'eg ekki
að virða svars í þetta sinn, vegna
þess, að það lítur út fyrir að hann
sé ekki alveg frí við að hafa star-
blindu á skynfærunum.
G. J.
Þakkir.
Heiðraði ritstjóri Lögbergs!
ViHtu gjöra svo vel, og ljá iþess-
um línum-^úm í þínu iheiðraða
Iblaði.
Fyrst þakka eg þér margar
góðar ritgerðir í blaðinu. — Soff-
ia og hennar guð, fanst mér mik-
ið til úm; svo einlæg og saklaus
barnstrú og traustið á algóðum
Guð, kom þar svo átakanlega
fram, og lesendum blaðsirís, til-
takanlega unglingum, yrði vankn-'
ing til æðra og ibetra 'lífs í fram-
tíðinni. Líkar greinar þurfum
við fleirí, og iþær ættu að stánda
í Sólskini. En flenging por-
steins í Hvammi, álít eg hefði mátt
milssa sig úr Sólskini. Sem betur
fer, er sá þrælslegi hugsunarhátt-
ur fornaldarinnar löngu liðin hjá, j
að svala skap sínu á saklausum
barns munaðarleysingjum, sem o-
viljandi verður eitthvað á, líkt og
smáræðið í þessari grein. Börn og
unglingar ættu ekki að vita af
því, að svona löguð ihilrting hefði
nokkurntíma átt sér stað í þjóð-
lífi voru. Kristi'leg menning hef-
ur þar stigið stórt spor í fram-
faraáttina, að afstýra því.
Næst er að þakka þér allar
jfréttagreinir úr ýmsum bygðum
íslendinga, og svo allar Islands-
fréttir, og mér þótti vænt um hina
fróðlegu og velrituðu gre|in um
Borgarfjorðinn 18. janúar, sem
hugur mi'nn hvarflaði svo oft til.
Og siíðast en ekki síst, þakka eg á-
gæta ritgerð eftir Fr. Guðmunds-
son og svo hugleiðing gömlu kon-
unnar, sem var ágæt,' og hvort
fyrir sig í tíma talað, og með
‘leyfi vildi eg leggja orð í belg með
gömlu konunni.
pað er ískyggilegt ástand, að
menn með stórar fjölskyldur sitji
atvinnulausir í stórborgunum I
fleiri' máðuði, og landið opið og
nauðlíðandi fyrir starfshendur,
sem vilja á hvaða hátt sem ærleg-
ur er, leggja fram krafta sína,
landinu til hjálpar, því “margt
smátt gerin eitt stórt”, og um leið
reyna.-að vinna að efnalegu sjálf-
stæði, sjálfs síns og sinna. Allir
vita, að “ibóndi er bústólpil og ttÚ
landstólpi”, því er það fullsann-
að, að þar sem búskapur er í 6-
lagi, særir landið holundar sári,
sem hart er að græða, og ekki með
öðru en auknri' framleiðslu, þar
til vantar góðar hendur með
starfsþoli, en þær fást ekki hv?ð
sem ií boði er, allir vilja fara í
bæina og vera í 'bæunum* eins og'
Fr. 'G. og gamla konan segja, og |
mun satt vera.
En með hverju er svo þessi
styrkveiting borguð? Auðvitað af
framleiðslunni í landinu. Verð-
ur 'þá eklki eins og oftar, lagt á
herðar bóndans, sem svo ekki fær
atvinnulausan mann til að hjálpa
þeim ibáðum — bæjarmaðurinn
að fá fæði fyrir böfnin og bóndinn
að geta^framleitt meira, svo báð-
ir græddu, og það eru þau réttu
viðskifti, sem Guð gaf út í Móse-
ilögum.
E'kki meina eg það, að allslaus
fjölskyldumaður, fari út í óbygðir,
hann ætti bara að fara til 'bænda,
Játa þá Ijá sér land fyrir litla eða
enga borgun; hjálpa ihonum til að
koma yfir sig laglegu húsi; út-
vega honum 2—3 kýr, 20 hænsni
(eða meilr); plægja fyrir hann
kartöflugarð, og vera hans önnur
hönd með alla útvegun.
Svo vil eg, að þessi maður láti
bónda ganga fyrir allri vinnu, sem
bóndann vantar, mót sömu borg-
un og verkamaður getur annar-
staðar fengið, því alstaðar vantar
vinnuaflið.
Svona hafa ríku mennirniir haft
það hér, bygt hús yfir fjölskyld-
una, og hjónin lífa þar með börn-
in,- hún .hirðir ef þarf kýrnar og
öllu leyti hænsnin og garðihn, svo
máske svínshvolp, sem slátra mætti
svo að haustinu, hitt annað kem-
ur maðurinn með af kaupi sínu.
Einn landii hér hefut ihaft það
svona, og sýnst fara vel.
Það kom með mér maður að
heiman 1920; buinn að vera hér
7 ár (við Kandahar); fór heim
var 4 ár heima; giftist og var með
konu og 3 börn, sitt á hverju ári.
Maðurinn hét Egill, frísklegur
maðui^ kvaðst treysta sér betur að
vinna hér fyrir iþremur börnum
en einu eða tveimur heima.
Einn af þessum nefndu vinnu-
mönnum er búirín að kaupa land
og byggja hús, og þau farin að
lifa þar, en hann vinnur hjá hús-
bónda sínum. Eins og tæp hálf
míla á milli; það er frískur, dugn-
aðar-vargur; þetta gæti farið mjög
í skapi eins og ihr. porgils gjt-
| ur til, þar sem minst er á gler-
hvelfingu yfir jarðhitasvæði
----------!-------------- ‘
vel fyrirí báða. ómetanlegur
hagur fyrir bónda, að atvinnu-
lausu mennirnir færu út á land,
svo hinir fengju vinnu. En land-
bóndinn getur aftur "framleitt
meira, því flestir eiga ofmikið
land, meira en þeiir geta sjálfir
hirt. Mest ríður á 'þvi, að verka-
maðurinn sé vinnufær maður og
viljugur að gjöra hvað sem fyrir
kemur á landi. Sum vinna er vel
borguð, betur en bóndinn getur,
það er þresking og akravinna.
Svo er næst heyskapur, höggva
skóg, hirða grilpi og fl. Einn
landi lifir hér hér skamt frá, hann
kom frá Winnipeg fyrir nokkru
með konu og níu uppkomin börn
(dætur), lifði fyrst í smábæ hér
skamt frá. Rentar land, með
húsi og fjósi, kom þó hingað með
fáa gripi, á nú marga gripi, og
hestapar; dugnaðar maður, líður
ágætlega.
Annar kom hér líka fyrir 5 ár-
um úr stórbæ, er með unga konu
og 4 börn, situr á skóla sect., á
húsið sjálfur, hestapar, 4 kýr og
nokkur ungviði; Mtið vanur bænda-
virínu, búinn að lifa í bæ um 25
ár, og stunda þar handverk sitf.
Báðir eru menn þessir við aldur.
Hinum síðartalda liður eftir von-
,Om vel, er góður við handverk s.ittj
þegar hann vinnur við það.
Mörg dæmi mætti telja svona
þessu lík, að hægt sé að lifa á
landi, þótt ekki sé byrjað með
5 kýr eins og þú góða gamla kona.
Eftir byrjuninni okkar hér, marg-
ir allslausir, hefðir þú verið köll-
uð rík, og ált sem þú sagðir í blað-
inu var alveg satt, og þú lítur
rétt á með barnahjálpina, sem er
oft ómetanleg og hefur verið
fleirum lánu4 en þér. pað er
stór steinn í götunni, ef maður
með vilja og starfsorku, ékki get-
ur velt honum iburtu, sérdeilis ef
lagt væri saman. Byrjun mín
var öðruvísi en þín, og vil eg
segja nokkur atriði úr lífi okkar
hér, sem 'byrjuðum sumarið 1886.
Eg var vel efnaður heima, en
gat of lítið selt af eignum mínum,
því a.fleiðingin af fellis árunum
frá 1880, var ekki hjá liðin og
því peningaleysi. Eg lagði upp
með konu og tvö börn, lánaði 3
fargjöld, þegar til Winnipeg kom
lagðist kona mín og börnin, og
voru þar til veturnótta, sjálfur
fór eg út á járnbraut, til Portage
la Prairie, vann þar 14 daga, varð
svo fara heim hing&ð með veikan
mann, svo eg fór að taka land og
'heyja, nokkuð af heyi misti eg í
sléttueld. Eg sló með ensku
orfi og rakaði með fork, og keypti
mann rííeð uxapar til að draga
það saman. Um veturnætur kom
konan mín og börnin, þá keypti
eg mér tvær kýr fyrir 75 dali,
uxa til slátrunar 30 dali, svo
keypti eg allar lífsnauðsynlegar
þarfir, til vetrarins, eldavél og
'áhöld henni fylgjandi, um vorið
var alt búið, 200 dalir, — þá voru
góð ráð dýr, vildi til að fyrstu
þrjú árin fór járnbrautin ihér ’í
gegn, frá Birtle til Yorkton, á
henni unnu nær allir frum-
byggjendur, kaupið var $1,25 S
da£ 50 cent borð. pó I;tið væri
fyrsta árið innvann eg mér í 3
mánuði kú (kvígu) 3. ára pg
tveggja ára uxa, annað árið sama,
'þriðja árið var kaupið $1,50 á dag,
eftir þrjú ár átti eg allgott bjálka-
hús 16x22, 6 kýr og uxapör, 4
ungviði, fáeinar kindur og
hænsni, alt skuldlaust, og 4. börn.
lifði mest af dýraveiði um vetur-
inn.
Sumir voru allslausir og lifðú
mest af héraveiði um veturinn og
láni því sém H. J. í Shelmouth
veitti þeim. En um og eftir
1900 átti eg átta börn lifandi og
þrjú dáin 11 alls, mjólkaðar frá
22—25 kýr, 4 elzxu börnin mjólk
uðu og konan og kaupamaðurinn.
Stjórnarsmjörbú starfrækt í
Ohurchbri’dge, sem við áttum hlút
í, þá tveir Delaval skilvindur
keyptar hver eftir aðra , 15 cent
boþguð fyrir pundið í smjörfeirí.
Eg man þó lágt væri verðið á
smérinu þá drógst 'saman álitleg
upphæð af skildingum, og þegar
bezt var 2—3 áv, fengum við
Freysteinn sál. Jónsson í (kring-
um $400 yflr sumarið, margir
stýrar seldir lika, sem fylti mæl-
irinn, verð á þeim tvö til tvö og
hálft cent. jÞá var farið að færa
út kvíarnar, kaupa lönd, því mik-
ið hey þurfti fyrir marga gripi,
því jarðræktin byrjaði Jítið f’ r
en drengir okkar komu upp. Eða
svo var það hjá mér, eg var eng-
irín jarðyrkjumaður, en náttúrað-
ur fyrir gripi og fór vel með þá
og þeir hafa gert mér mikið gagn
EkKi er eg samdóma gömlu kon-
unni með haustbærurnar, till að
hafa nokkuð upp úr þeim, þarf
fyrst að sþera kálfinn, kaupa eða
hafa mikið af fóðurbætir, handa
kúnni, nákvæm hirðing, og vatn
og salt nóg. Sé kálfurinn lát-
inn lifa verður afgangur bara út
á grautinn, og í kaffi bálfurinn
ekkert betril en marzborinn, sem
er vel gefið, 6 merkur nýmjólk I
8 vikur og svo smádregin af hon-
um nýmjóJkin og gefi'ð helmingi
meir af undanrennu, þá farinn að
bíta gras. pegar græn grös
koma er kálfurinn af nýmjólk og
kostar lítið ,úr því, kýrin gefur
svo ibúinu alt smjörið og góðan
kálf, 10—15 dala virði, engin pe ■
iríga útborgun. Febrúar og
marz’bornir kálfar hafa gert 3.
ára 100 pd. meira kjöt Mfvigt, en
júií bornir með sömu meðferð. Eg
seldi einu sinnl fyrir löngu síðan,
J. Einarssyni, Lögberg, P. O. 2
uxa, vorborna, sem gerðu32,CO
15,20 pd. pað er áríðandi að
fara vel með gripil, það hefir ver-
ið sagt við mig, þú ert svo lán-
samur með gripina. En alt
veraldlegt lán á rót sína að rekja
til mannsirís sjálfs, segjum ann-
ar bóndi gefur kálfunum eins og
að ofan er sagt og fej- efti'r því vel
með þá. Annar géfur kálfum
meira af undanrennu, svo ef þeir
lifa og fá ekki tæringu, þá verða
það aldrei skepnur, sem illa er
farð með í uppvextiríum, svo seg-
ir bóndinn að ekkert sé af gripum
að hafa nema að moka undan þeim
fyrir elckert. Annar bóndi ger-
ir alJa jarðyrkjuna ljómandl vel
og fær ríkuglega uppskeru, annar
vinnur ekki eins vel og fær svo
minni uppskeru. Guðs hjálp
fylgir þeim, sem brejdir eftir
Jögmáli guðs, því lángefinn mað-
ur er algjörlega undir guðs hendi,
og af þeim þurfum við hiríir
helzt af öllu að læra. Eins er
með blessuð börnin okkar, þau eru
góð og ihikil guðs gjöf, en rekur
það ekki að því, að það sé mikið
foreldrunum að þakka ef vel lán-
ast með uppeldið, við sáum í
barns'hjartað, en guð gefur ávöxt-
inn. par kemur fram barna
lánið sem er kallað. pau þurfa
fyrst af öllu lað eignast dýran
fjársjóð á himnum, herbergja
Jesú itri’st í hjata sitt, þa mun alt
anna ðgott eftir fara. Það er
barnalánið okkar, en þeim sjálf-
um til blessunar. Sumir halda
að lánið sé sérstök gjöf til vissra
manna, frá guði sjálfum. Eg
held að merking orðsins lán, sé
það sem á hvern hátt semur, or-
sakast að öllu levti án þess að
maðurinn sjálfu rvinni þar nokk-
uð að, sem dæml, seín talsvert var
deilt um iheima á íslandi fyrir 60
árum síðan, á hvítasunnu rak nið-
ur klofsnjó, hljóp svo í norðan
garð og fylti allar lautir og lág-
ar í fjöllúm, 3 menn vissi eg til
að voru búnir að sleppa geldfé á
fjall. Bylurinn stóð í þrjá
daga, ekki útfarandi, eftir viku
var farið að leita að fénu. Bæirn-
ir voru í röð undir fjallinu og
fundust fyrst asuðirnir úr mið-
bænum og undirí 20 sauða vant
sem l'öngu síðar fundust dauðir í
skafl. Á 10. degi fann smala-
drengur á öðrum bæ 33 kindur að
lösast út úr skafli og þrjár ær með
.lömbin í burðarliðnum, hefi eg
aldrei á minni æfi séð aðra eins
sjón. Maðurnn átti ekki fleiri
fullorðnar kindur tll, sama dag
komu allar kindurnai* méð tölu
yfir hundrað, man ekki ihvað
mikið, en sá ekkert á þeim. Nú
varð á margra vörum að þetta
væri sérstakt lán, sem sumum
væri gefið. En þeir gáðu ekki
að því, að féð úr síðasta bænum
var spikfeitt, þoldi betur hungr-
ið og af fitunni heitara, brædddi
því snjóinn þó djúpur væri og dró
betur að sér loftið. Maður sá var
lángefinn með alt, hvað sem hann
tó'k fyrir sig og var góður við
menn og skepnur. J>etta var
held ek ekki það lán, sem margir
tala um, það lán kalla eg það sem
kemur óafvitandi hjálparlaus!:,
hvalreki, námur sem firínast, og
fl. fl. pettað eru nú útúrdúr-
ar. Svo enda eg masið með því
að segja þér að nú eru flest
börnin mín farin, 2 dáið drengur
19 ára var á Buisness skóla í
Winnipeg hin 4 gift fyrir löngu
síðan, 2 heima piltur og stúlka,
eg sama sem hættur að búa,
mjólka þrjá kýr fékk 90 dali í
,hittifyrra fyrir rjóma og 70 daíi
í fyrra þó lágt sé verð á smjöri.
petta er fyrir utan álf 10—15 daln
virði, svo’ öll mjólk til heiríiilis,
við erum tvö börn gömuJ og vei *,
sem gamla kerlingin Elli hefir
knésett og furðar mig ekki á þvi,
úr því pór varð að falla á kné
fyrir henni. Þessar línur eru
tð^eins til að segja mína skoðun
á þ«ssu 'hörmuglega útli'ti, en tala
ekki til sérstaks manns, en þakka
Fr. G og g'ömlu konunni fyrir að
vekja m .ls á þessu * auðsynja-
máli. Ef menn vantaði að renta
Isnd, hugsa eg það fengist. En
til þess þarf maðurinn að veia
vanur öllum sveitabúskap lígt og
sá er eg taldi fyrir li grein mmni
hér ao fvaman. Svo óska eg öll-
um í einu orði gleðilegasta sum-
ars r Jesú nafni, fyrirgefið ó-
fullkomleikann. — Churchbridge,
e. maí 1923. — B. J.
BLUE RIBBON
TEA.
Ef atkvœði vœri tekið um pað í
Vestur-Canada, hvert sé bezta teið,
mundi Blue Ribbon ganga sigrandi
af hólmi.
BLUE RIBBON fjölskyldan inni-
felur L sér helming allra íbúatölu
Vestur-landsins, það framgjörn fjöl-
skylda og bætir alt af við tölu sína,
dag frá degi.
/
Sendið
oss
yðar
RJÓMA
Og verid vissir
um...............
Sanna vigt
Rétta flokkun
24 kl.stunda þjónustu
og ánœgjui
EGG Vér borgum peninga út í hönd fyrir glæný egg
Canadian Packing Co.
Stofnsett 1852
WINNIPEG, CANADA
Limlted
Ólíkir kynsmenri.
Arngrímur lærði Jónson, prest-
ur á Melstad, tók svari íslands
mjög röggsamlega við hvern sem
varð til að niðra því um hans
daga. En einn af afkomendum
hans í beinan karllegg, hr. G.
Jörundsson, skrifaði niðrandi
grein um ísland og gerir sig að
því litilmenni,, að kannast W'kki
við það. En það gerði þó Píla-
tus, og meira að segja, hann stóð
við það, eins og ærlegur maður,
og hefirí þó aldrei verið látið mik-
ið af iþeim náunga.
Og annað til get eg sagt hr. G.
J:, að ef það er satt, að hann hafi
flúið af íslandi vegna fátaaktar,
sultar og seyru, þá lítur ekki út
fyrir að hann hafi verið eins góð-
ur búmaður þar og afi hans og
nafni var, gamTi Guðbrandur á
Hólmalátri; því að heyrt hefi eg
þess getið, að 'hann hafi flutt
þangað með trúss á eiríum hesti
og að það hafi verið aleiga hans
þá. En svo búnaðist honum
þar vel, að hann keypti Hólma-
látrið og margar fleiri jarðip.
— Skfftir um hver á heldur
Eg held það sé nú komið nóg í
bráðina, enda var þetta fremur
ætlað sem kvittun fyrir andsvar
hr. G: J. til min i síðasta. blafi
“Lögbergs”. En geta skal eg þess
að
ekki' að hafa um langan tíma séð
öllu vandræðalegra þvættings-
fimbulfamh út í loftið en þetta á-
minsta andsvár hans til min. Eg
efast stórlega að hann skilji það
sjálfur hvað hann er að rugla. En
til þess að gera nú vel fyrir mér,
því eg sárvorkennii honum, þá ætti
eg að biðja ritstjóra “Lögbergs”
fyrir þessar fáu línur, því mér
virðist eftir þessu fimbulfambi G.
J. að dæma, að hann viljf það
hldur, en að eg láti það í “Heims-
kringlu,” þvíi honufrí er liklega
eitthvað í nöp við hana, og það
er ekki nema sjálfsagt að eg geri
hr. G. Jörundssyni svo lítið til
þægðar, þar eð feður okkar voru
góðir vinir, og afar ókkar líka.
Og til að gera gleði hans enn full-
komnari, ætla eg að lofa honum
að firínbulfamba alt hvað hann
lystir, án 'þess að virða ruglið
hans svo mikils, að svara því
framar. —< <
Jónas J. Daníelsson.
eldkúlunni, eða frá henni í skugg-
an, og'þetta tímabil köllum vér
sólarhring; en ætli vér isegðum
ekki sannara, ef vér kölluðum það
jarðarhring — vitanlega dettur
líklega fáum í hug nú á þessari
menta og visdóms öld, að hugsa
jafn öf'Ugt og þeir tala, en þó
menn færu með hugsmíðaafli sínu
að bisa við að láta vængi á him-
in hnettina, þá myndu þó óefað
Guðs lög standa í skorðum eftir
sem áður.
Það þykir nú himin-tunglaspek-
ingum all-ilt, að geta ekki vitað
hváða ferlíki það er, sem þeytir
sólinni okkar með öillum hennar
^fylgifiskum í kringum sig, því það
i telja þeir líklegt að allar þær mil-
: jónir sólna, er enn hafa fundist,
I gangi í kringum eimhverja ógur-
lega stóra þungamiðju; en satt
að segja virðist sumúm af oss
hinum fáfróðu þetta vera næsta
einfeldnisleg og barnaleg ágisk-
un — eplin eru af mismunandi
stærðum — já, en 'hvað svo sera
kemúr það ihiminihnöttum við,
hvorttveggja er að vísu hnöttótt.
Já, en epli vagsa á tré, vitaskuld,
en hver getur sannað, að himin
hnettir vagsi ekki á einskonar
endingu, að eg minnist þess iandlegu tré, var það eWci epli af
1 skorðum.
Enn þá heldur alt áfram í föst-
um skorðum, eins og fyrir ár-þús-
undum forðum; ennþá iheldur j
gamla móðir vor, jörðin, áfram
að svífa í lausu lofti — en að i
mönnum skuli ekki hafa dottið í j
hug að láta á hana vængi, eins og
þeir ihafa látið á suma englana,
en þeir vængir hefðu nú líklega
þurft að vera býsna stórir, og hún
Isnýr oss óaijlátanlega ýmist að
andlegu tré, sem Adam forfaðir
vor neytti forðum? Nú, iþó svo
hefði verið, hvað kemur það þessu
við? Hann hefði þó aldrei getað
gleypt heilan himinhnött og ekki
einu sinríi hálfan, en það er held-
ur ekki vist, að Adam og kona
hans hafi lokið eplinu, nei það
er ekki víist, því alt er iþetta í þoku
fyrir hugskotssjónum vor mann-
anna^en bíðum dálítið við, við skul-
um hugsa ofur litið dýpra og
skarpara um þetta alt saman ef
mögulegt er.
Einn maður af varanlegri stærð
er óttalega smár í samanhurði við
einn himinhnött af lítilli stærð t.
d. jörðin, eða tunglið. —< Jú, víst
er svo, en þó gátu höfundar Eddu
látið einn úlf gleypa sólina, :hún
er þó margfalt stærri en jörðip
og tunigilið til sámans. Já, en hvað
er að marka það, iþeir hafa ékki
verið eins mentaðir og vér erum
nú orðnir víst ekki, en þó vé*
reynum að hugsa ofurlitið um
þetta og reikna það út í huganum,
þá munu þó Guðs lög standa i
skorðum, eftir sem áður, hvar svo
sem ætti rætur þess trés að standa
sem himinhnettirnir væru ávextir
á? Og hver myndi orka að tína
upp eplin af því?
Almættið og alvizikan megna alt
þes^ vegna stendur alt í skorðum
um alla eilifð, hversu illa sem
mennirnir láta.
M. í.