Lögberg - 06.09.1923, Blaðsíða 6

x$is. a
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
6. SEPTEMBER 1923.
\T ✓ • .. !• **• timbur, fjalviður af ölíum
Nyjar vorubirgöir tegundum, geirettur og aU-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðii
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
---------------- Limitsd------------—
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
Barónsfrú Mainau.
Eftir
E. Marlitt.
“pér ljúgið að sjá'lfri yður, til þ'ess að fegra
drambið, sem nú er ánægt vegna >ess að þessi
Mainau liggur nú sem stendur við fætur yðar. —
pér getið ekki elskað hann, hann sem í návist
minni og annara hefir hvað eftir annað sýnt yðui’
bitrustu harðneskju, hann sem hefir sýnt heim-
inum að >að er honum viðbjóður að snerta yðar
fagra líkama. Hann hefir haft í frammi við
yður þær skammarlegustu móðganir, sem maður
getur sýnt konu. Og hver trúir >ví að >ér
hafið aldrei fundið til >ess arna? Hver trúir >ví
að yður hafi aldrei gramist, svo að jafnvel nú
kæmi blygðunarroði í kinnar yðar út af >essari
niðurlægingu ? Lítið >ér í >enna hreina spegil.”
Hann benti á vatnið við fætur hennar. “Horfið
í yðar eigin augu! pér getið ekki endurtekið >að,
að J)ér vegna augnabliks lítillætisdutlunga, getið
rétt honum >á ósegjanlegu sælu að vera elskað-
ur af yður.”
Hún leit undan til hliðar og niður á vatnið
af ótta við hið brennandi augnaráð, sem hún gat
ekki komist undan.
“Þér elskið þetta vatn, fagra frú,” sagði
hann í undarlega lágum róm, eins og hann vildi
hvísla að henni einhverju leyndarmáli. “pér hafið
gefið mér í skyn, að þér kysuð hinar mjúku bylgj-
ur >ess langt um heldur en að eg snerti yður.
Sjáið þér hvernig það girnir 'menn og laðar?”
Hún varð skyndilega hrædd og leit upp og
horfði framali í hann með óttasvip.
“Eruð >ér hræddar við mig?” spurði hann
með kuldalegu brosi. “Eg krefst ekki annars af
yður en að >ér, með >enna hreina spegil fyrir
augunum, lýsið yfir >ví við mig, að þér berið
ekki eins mikla ást til hans og hafið ekki eins
mikinn viðbjóð á mér, og >ér hafið viljað koma
mér til að trúa.”
Hún tók á öllu >vi vilja>reki og hugrekki.
sem hún átti til. “J?að er óheyrilegt! Hvað
ætlið >ér yður? Heimtið >ér yfirlýsingu af
mér? Eg er mótmælendatrúar en ekki skrifta-
barn yðar; eg er húsmóðirin hér, en >ér eruð
gestur; eg er kona, sem heldur orð sín, en >ér
eruð prestur, sem hefir svarað rangan eið. Eg
gæti blátt áfram sýnt yður fyrirlitningu og
farið mína leið; en >ar sem >ér standið hótandi
frammi fyrir mér, skal eg láta yður vita, að eg
er ekki hrædd við yður og að eg fyrirlít yður af
öllu hjarta, vegna >ess að >ér hafið á >jösnaleg-
an hátt reynt að ráðast á og saurga hina fyrstu
og einu ást konuhjartans.”
Hún lyfti upp fatinu og ætlaði að fara, en
hann greip hana í faðm sinn. “Megi eg ekki, >á
skal hann ekki heldur snerta yður,” heyrði hún
hann segja. IHún ætlaði að hljóða, en i varir
hans logheitar >rýstust í blindu æði að vörum
hennar-------svo hratt hann henni frá sér og
hún steyptist út í vatnið.------------Skerandi
hræðsluóp kvað við, en það kom ekki frá henni
— Herbergisþernan kom æðandi út úr skógar-
göngunum og veiðimaðurinn á eftir henni. —
— — “Við höfum séð >að, hrakmenni, morð-
ingi!” hrópaði hún örvita og rétti út báðar hend-
ur, eins og hún ætlaði að grípa prestinn, sem
flúði út úr trjágöngunum. — “Hjálp, hjálp!
stöðvið >ið hann!” Með einni handarhreyf-
ingu hratt presturinn stúlkunni til hliðar, tók
til fótanna og hvarf.
Meðan á þessu stóð hafði veiðimaðurinn
hlaupið niður á vatnsbakkanna og farið úr
frakkanum. Einmitt >ar var bakkinn ekki lág-
ur og blautur, heldur þverhnýptur niður og hyl-
dýpi fast við hann. Vatnið var eins gagnsætt
og tært >ar sem úti í miðjunni. Konan sökk
fyrst, en eftir nokkra stund sást bóla á fótum
hennar. Efnið í >eim, sem var >étt, dró ekki í
sig vatnið, heldur flutu >au ofan á eins og svans-
hamur. Hún hélt höfðinu upp úr og fálmaði með
höndunum árangurslaust upp í loftið, til þess að
ná í eitthvað, Lágt neyðaróp heyrðist frá vör-
um hennar.
Veiðimaðurinn var góður sundmaður, en
hann varð að synda góðan spöl út í vatnið, >ví
hrindingin hafði skotið henni strax alllangt út
frá bakkanum. Honum hepnaðist samt að ná í
annan handlegg hennar rétt í >ví hún ætlaði að
sökkva aftur. Hann dró hana til sín og synti
með hana hægt og gætilega að bakkanum.
Hann var ekki fyr kominn upp úr vatninu, en
fólk kom hlaupandi að. Hróp herbergisþem-
unnar höfðu heyrst bæði í indverska húsinu og í
fordyri hallarinnar. Frú Löhn kom hlaupandi
og var sjónarvottur að því, að húsmóðir hennar
var að >ví komin að sökkva aftur, og frá höll-
inni komu þjónamir rétt í tíma til >ess að draga
hana hálfmeðvitundarlausa upp úr vatninu.
27. KAPITUI.
Frú Löhn lagðist á hnén í grasið og tók
konuna ungu í fang sér.: Hún grét og barmaði
sér, en stúlkan sagði hinum þjónunum í hálfum
hljóðum frá því, sem hefði komið fyrir. Hún
hafði tekið af sér svuntuna og þerraði andlit og
herðar húsmóður sinnar. Af umganginum í
kring og gráti frú Löhn raknaði Líana við fljótt
og fékk fulla meðvitund.. “Verið >ér rólegar,
írú Löhn, ’ hvíslaði hún. “J?að má ekki gera
Mainau hræddan.”........Hún brosti og rétti
björgunarmanni sínum hendina; hún var orðin
svo hress, að hún gat staðið upp, með >ví að
taka á öllum kröftum sínum. Henni sýndust
trén hreyfast eins og þau væru skekin af stormi
og gatan, sem hún gekk eftir, lá, að henni virt-
ist, í undarlegum bugðum og hlykkjum, henni
fanst hún ganga í dimmri >oku, en samt hélt
hún áfram. Hún greip hrædd með hendinni um
hálsinn á sér. Keðjan var >ar enn. Skjalið
þýðingarmikla var ekki á vatnsbotninum.
Með hverju spori, sem hún gekk áfram,
hvarf sviminn, sem hún hræddist svo mikið og
sem fylti höfuð hennar með hugsanarugli. Hún
hélt áfram og að eins einstöku sinnum, er hún
heyrði eitthvert gremjuorð af vörum fólksins,
sneri hún sér við og lagði fingurinn á munninn.
f hallardyrunum hlupu þjónarnir órólegir
fram og aftur. Fólkið vissi, að eitthvað voða-
legt hefði komið fyrir, en enginn gat sagt um,
hvað >að væri eða hvernig >að hefði gerst.
pjónarnir, sem höfðu komið til hjálpar, voru
farnir þaðan, og þeir, sem voru í eldhúsinu og í
hallargöngunum, höfðu að eins heyrt óp í fjar-
lægð. ökumaður dróttsetans sór og sárt við
lagði, í mikilli gremju, að hann hefði séð hans
háæruverðugheit, prestinn, hlaupa eins og óðan
mann, lafmóðan og með hendurnar uppréttar,
yfir gangstéttina og hverfa á bak við nyrðri
endann á höllinni...........í viðbót við þetta
heyrðu þeir rödd dróttsetans, sem skalf af
reiði, koma frá herbergjum barónsfrúarinnar,
og að ungi herrann greip oft fram í fyrir hon-
um, eins og til þess að þagga niður í honum, en
>ó með hótandi og reiðiþrunginni rödd.
Líana kom í þessu inn í dymar og gekk
fram hjá þjónunum, sem véku hræddir undan,
er þeir sáu föla andlitið á henni og starandi
augun. Hún hélt áfram og hvarf úr sýn þeirra,
og Hanna fór á eftir henni óttaslegin; hún hafði
fengið að vita nú fyrst, hvað fyrir hefði komið,
af því að tala við hitt fólkið, sem réði sér ekki
fyrir gremju og hrópaði hvað á annað.
Líana hafði fataskifti í mesta flýti. Tenn-
umar glömruðu í munni hennar eins og í köldu-
hrolli. pað mátti heyra hina hörðu, hvat-
skeytslegu rödd dróttsetans í stofunni rétt hjá
og greina hvert orð, sem hann sagði. Hann út-
jós háði sínu með stökustu ánægju yfir bræður
sína, sem voru dánir, fyrir >að hvaða flakkara-
lífi >eir hefðu lifað. Hann fór langt aftur í tím-
ann, til að sanna, hversu miklar þrautir og á-
rásir hann sjálfur, þessi hreini niðji forfeðra
þeirra, sem einn hefði haft vit á að halda við
ljóma og aðaleinkennum göfugrar ættar, hefði
mátt þola vegna þessara tveggja oflátunga.
Hann hló fyrirlitlega að hverri mótbáru, sem
Mainau bar fram, að hverju orði frá honum, sem
bað hann um að halda sér í skefjum. Hvað
þurfti hann að óttast þennan mann, sem í reiði
sinni gekk fram og aftur um stofuna? Næsta
dag yrði hann að fara burt frá Schönwerth; og
þótt þeir báðir hefðu sama rétt til eignarinnar,
væri ómögulegt fyrir >á að vera undir sama
þaki framvegis, eftir allar >ær móðganir, sem
annar hefði af eintómum illvilja slengt framan
í hinn. Og að hann, hirðdróttsetinn og laukur
Mainaus-ættarinnar viki ekki fyrir hinum, >að
var alveg sjálfsagt.
Hanna hafði þurkað hár húsmóður sinnar í
mesta flýti og hjálpað henni til að klæða sig í
óbrotinn, svartan kjól. Hún hræddist að sjá,
hversu náfölt andlitið og bláleitar, samanbitnar
varirnar stungu í stúf við litinn á kjólnum.
“pér megið hreint ekki fara þarna yfir um,
náðuga frú,” sagði hún hrædd og greip ósjálf-
rátt í kjól hennar. Líana, sem ætlaði að fara að
ganga inn um dyrnar á stofunni, ýtti frá sér
með skjálfandi og brennheitum fingrunum
hendinni, sem vildi halda henni kyrri, og benti
á dyrnar, sem lágu út að súlugöngunum.
Stúlkan gekk út.
Rétt í sama bili heyrðist rödd dróttsetans.
—“pú getur ekki neitað >ví, að þetta heimsku-
lega afglapsæði er farið að gera vart við sig í
Leó, og >að ekki í smáum mæli. Mér til mikillar
mæðu hefir hann töluvert af þessari hugvits-
sömu hrekkjanáttúru, og hún kemur altof oft í
ljós. Hún hefir verið okkar heiðarlegu ætt til
bölvunar,” sagði hann. “Eina ráðið við því er,
að ala hann upp með ströngum og skynsamleg-
um aga, í guðsótta og góðum siðum. Eg endur-
tek >að, að einungis hönd afa hans, já, og >ó að
hún þurfi að beita hörku, getur bjargað honum.
Og >að skal verða, svo sannarlega sem eg vona
að finna einhvem tíma náðugan dómara. pú
getur farið frá einum dómstól til annars, til þess
að krefjast föðurréttar þíns; Leó er minn. En
þú færð skaðabætur, fósturson þinn, Gabríel —
ha, ha, ha!”
f þessu bili var hurðin opnuð og Líana gekk
inn í stofuna. Hún nam staðar beint fyrir fram-
an gamla manninn, sem hallaði sér hlæjandi aft-
urábak í stólnum.
“Móðir Gabríels er dáin,” sagði hún um leið
og hún kom inn.
“Fari hún til helvítis,” hrópaði dróttsetinn
eins og hann væri óður.
“Hún hafði sál eins og >ér; og Guð er misk-
unnsamur,” sagði hún. “pér eruð strangtrúað-
ur, herra dróttseti, og >ér vitið, að hann er
dómari, sem ekki þiggur mútur. .... pó að >ér
leggið aðalsmanninn, sem >ér ávalt hafið hald-
ið uppi, >ó að þér leggið hina ströngu rækt, sem
þér hafið lagt við allar stéttarskyldur yðar, í aðra
vogarskálina, mun hún samt ekki síga.............
J?ar sem dómari á að skera úr, verður líka að vera
einhver, sem ásakar; og hún stendur nú frammi
fyrir honum og sýnir honum merkin, sem hún
ber á hálsi sínum.”
Fyrst hafði dróttsetinn beygt sig áfram
með uppgerðar kurteisi og brosað óumræðilega
illgirnislega til hennar. pegar hún sagði síðustu
orðin, féll hann aftur á bak. óstjórnleg hræðsla
greip hann, höfuðið hékk máttlaust niður og
munnurinn var galopinn, eins og hann hefði
fengið slag......Miainau, sem hafði staðið yfir
í hinum enda stofunnar, er Líana kom inn, gekk
nú til hennar. J7að virtist sem hann hefði varla
heyrt >að sem hún sagði; hann gleymdi barátt- ’
unni, sem hann átti í út af barni sínu, gleymdi
reiðinni, sem sauð í honum, er hann sá konu
sína koma inn, svo undarlega breytt var alt út-
lit hennar. Hann vafði örmunum um hana og
fór með hana nær lampanum; hann lagði hend-
ina á höfuð hennar og ætlaði að halla höfðinu
aftur á bak til þess að sjá betur framan í hana.
----- Hann hrökk við óttasleginn.
“Hvað er þetta?’ ’hrópaði hann. “Hárið á
>ér er rennblautt. Hvað hefir komið fyrir >ig,
Líana? Eg vil fá að vita >að.”
“Náðuga frúin er veik,” sagði dróttsetinn
með hljómlausri rödd. Hann var aftur seztur
upp í stólnum og lagði nú vísifingurinn á ennið
og leit íbygginn til bróðursonar síns. “Eg get
undir eins séð það af því hvemig hún ber sig til
— rétt eins og hún væri að leika — og síðustu
orðin, sem hún talaði, sanna >að, að hún hefir
fengið taugahristing og sér ofsjónir. Láttu
senda eftir lækninum.”
Líana leit frá honum með köldu fyrirlitn-
ingarbrosi og greip í hönd Mainaus. “pú skalt
fá að vita >að, Raoul, en seinna .... Eg hefi
einu sinni í dag gefið >ér í skyn, að eg hefði
nokkúð mjög áríðandi til að segja >ér. Dána
konan í indverska húsinu—”
“Sko, þarna byrja ofsjónirnar aftur,” sagði
dróttsetinn hlæjandi. Hvar var það, sem þéir
sáuð þessa vofu, mín náðugasta?”
“Fyrir utan dyrnar á rauða herberginu,
herra dróttseti. J7ar var maður, sem greip fyrir
kverkamar á vesalings dansmærinni og linaði
ekki á takinu fyr en hún hneig niður, eins og
hún væri dauð.”
“Líana!” hrópaði Mainau upp yfir sig í
kvíðafullri geðshræringu. Hann þrýsti henni
fastar að sér og lagði höfuð hennar að brjósti
sér. Hann var enn >á reiðubúnari til að trúa >ví,
að hún væri ekki með sjálfri sér, heldur en að
reynt hefði verið að fremja morð í Schönwerth,
þessu heiðarleikans heimkynni.
Hirðdróttsetinn stóð upp í sama bili. “Eg
fer,” sagði hann; “eg þoli ekki að sjá brjálaða
manneskju.” J?að var megnasta óbeit í mál-
rómi hans og látbragði, er hann sagði þessi orð.
En hann gat ekki staðið á fótunum og greip með
fálmandi höndum í stólinn, til þess að styðja
sig.
“Vertu rólegur, Raoul. Eg skal sanna >ér,
að eg er með helbrigðu viti,” sagði Líana. Hún
smeygði sér úr faðmi hans og "Tærði sig nær
gamla manninum.
Andlit hennar, sem vanalega var svo þýtt á
svip, leit út sem >að væri steinrunnið, svo mikil
viljafesta og harka lýsti sér í >ví. “Herra
dróttseti,” hélt hún áfram^ “maðurinn, sem
greip um hálsinn á hinni fögru indversku konu,
elti hana um nóttina gegnum hallargarðana, til
þess að koma í veg fyrir að hún næði fundi
manns þess, sem lá fyrir dauðanum í rauða her-
berginu; hún varð blátt áfram að loka sig inni.
til þess að komast undan honum—” “Líttu
þangað, Raoul,” greip hún fram í fyrir sjálfri
sér og benti á dróttsetann, sam hafði hnigið
niður alveg yfirbugaður. “Hann ætlar að ræna
þig þínu eigin barni undir >ví yfirskyni, að hann
sé eini maðurinn í fjölskyldunni, sem sé heiðar-
legur og hafi óflekkað mannorð, og sá eini, sem
megi ala upp einkaerfingjann. En með sínum
eigin höndum hefir hann næstum svift mann-
eskju lífinu, og svikin, sem hann hefir beitt, til
þess að svifta Gabríel og móður hans rétti sín-
um, eru óafmáanlegur blettur á aðalsmanni. pú
getur hlustað með ró á hótanir hans. Leó verð-
ur aldrei gefinn í hans vald.”
Hefði henni dottið í hug, að sá seki léti al-
veg yfirbugast undir ákærum hennar og af
skyndilegu samvizkubiti, >á hefði henni skjátl-
ast. pegar hún benti á hann, hleypti hann í sig
kjarki og rétti úr sér með all-mikilli áreynslu.
Hann kinkaði kolli hvað eftir annað, er hún bar
á hann sakirnar fyrir meðferðina á Gabríel og
móður hans, eins og honum þætti gaman að >ví,
og nú rak hann upp hæðnishlátur.
“Myndin, sem þér hafið dregið upp af glæp
mínum, er meistaralega gerð, fagra frú. Já,
>að er eins og eg hefi sagt, þessar rauðhærðu
konur eru hreinir og beinir djöflar í >ví að hugsa
upp svik. pað er þó, svei mér, matarbragð að
svona sögum! Og svo er hún sögð með leikara-
skap og áhrezlum, í svörtum sorgarbúingi, sem
farið er í í mesta flýtf, og sem, án þess að >að
eiginlega komi málinu við, gefur yður ljótt og
vofukent útlit.”
“Ekki eitt orð meira, frændi!” hrópaði
Mainau og benti á dyrnar.
“Gott og vel. — Eg fer þegar mér sjálfum
gott þykir. En nú er eg sakborningur, og >að
er skylda mín við sjálfan mig, að varpa ljósi
yfir þetta mál. Eg get vel ímyndað mér hvað
það sé, sem hefir svo skyndilega gefið yður vissu
um sigur og gert yður svo ótrúlega frekjufulla
gagnvart mér, frú mín góð. Meðan við vorum
að þrátta hér, hafið þér af afsakanlegri forvitni
farið yfir um til þess að sjá konuna deyja. J7að
ertir taugarnar á einkennilega þægilegan hátt;
það á einstakleg avel við þetta djöfullega skap-
ferliseinkenni kvenfólksins, sem krefst þessarar
si'feldu æsingar—”
“Eg sárbæni þig, Raoul, að gera ekki neitt,
sem þú á eftir mundir iðrast eftir að hafa
gert,” hrópaði Líana og vafði báðum örmum ut-
an um Mainau, sem var orðinn svo reiður, að
hann virtist vera kominn á fremsta hlunn með
að ráðast á karlinn.
“Skapferlis einkenni • kvenfólksins,” endur-
tók dróttsetinn með vonzkulegur hlátri,. um leið
og Mainau stappaði fætinum í gólfið í bræði
sinni og sneri við honum bakinu. “pað er mögu-
legt, að tunga vesalings dansmærinnar hafi
fengið svo mikinn mátt í óráðinu á dauðastund-
inni, að hún hafi getað stamað út úr sér ein-
hverjum heimskulegum hégóma. J7að er sagt,
að þess konar geti komið fyrir—já, það er meira
en mögulegt. En hver maður með fullu viti trú-
ir öðru eins, eða byggir ærumeiðandi ásakanir á
>ess konar þvættingi? pér ættuð ekki að koma
með svona fréttir til stéttarbræðra minna.
--- J ' ' ■■ ■ - 1 - "■!■ ■■ M .... -1—J*
hverjir svo sem þeir eru. Fólk þekkir mig og
segði bara blátt áfram að seinni kona tengda-
sonar míns væri að hugsa upp vélræði.”
“Tala þú áfram, Líana!! Eg er hræddur
um, að þeir góðu herrar, stéttarbræðumir, fái
eitthvað >að að heyra, sem verðfelli í gildi hug-
mynd þeirra um meðfædd aðaleeinkenni,” sagði
Mainau í gremjufullum rómi. “En talaðu til
mín. J?ú heyrir, að herra dróttsetanum er þetta
ekkert áhugamál, en eg kvelst af því að fá ekki
að heyra alt.”
“Konuauminginn í indverska húsinu var
dáin, þegar eg kom þangað. f þrettán ár hefir
hún ekki talað skiljanlegt orð og þannig dó hún,”
hélt Líana áfram; hún þagnaði eitt augnablik
og lokaðu augunum, því að hún fann aftur til
svimans; svo studdi hún sig við borðið og hélt
áfram og bar nú örar á: “pað sem eg get sagt,
hefi eg eftir vitni, sem hefir verið hér í Schön-
werth síðan Gisbert frændi þinn kom heim frá
Indlandi, vitni, sem ekki fer með neinn þvætt-
ing, en sem veit og skilur, að hún verði að
sverja þess eið, ef þörf gerist, að það sem hún
segir, sé satt.” Hún talaði til Mainaus, rétt
eins og að gamli maðurinn væri farinn út úr
stofunni; en hann hlustaði með hræðsluSvip,
sem hann gat ekki leynt, eftir hverju orði, sem
hún sagði. Hún sagði frá hvernig að hann,
dróttsetinn, hefði náð yfirráðum á Schönwerth
með aðstoð prestsins og Jiversu 'grimdarlega
Gisbert hefði verið skilinn frá konunni, sem hann
elskaði fram í dauðann........ Meðan hún var
að tala, heyrði hún ýmist hæðnishlátur eða ó-
bænir, sem dróttsetinn nöldraði, en hún lét það
ekki á sig fá, heldur hélt áfram. En þegar hún
nefndi nafnið Löhn í fyrsta skifti, varð hún að
þagna.
“Sú skepna! J?að eiturkvikindi!” hrópaði
dróttsetinn ofsareiður og hló kuldahlátur. “Hún
er heimilismanneskja yðar, mín náðuga frú. J?ér
hafið setið á kjaftaþingi með þeirri verstu og
ruddalegustu kvensnift, sem er til í Schönwerth.
Og nú ætlið þér að ráðast á mig, eftir því sem
hún hefir sagt yður um migi—á mig?”
“Haltu áfram, Líana,” sagði Mainau með
ákefð. “Láttu ekki trufla þig. Eg er nú þegar
farinn að sjá þetta altof ljóst.”
“pótt að þér hafið ráð til þess að hrekja alt
það, sem frú Löhn getur leitt í ljós, vegna þess
að þér hafið að sjálfsögðu haft vakandi auga á
öllu, sem hefir gerst hér í Schönwerth, jafnvel
því allra smávægilegasta, >á er >ó eitt, sem þér
getið ekki thaft á móti, vegna þess að þér vitið
ekkert um það. J?ér hafið engan grun um hvað
hefir komið fyrir.” Hún sneri sér til dróttset-
ans, um leið og hún sagði þessi orð. “prátt fyr-
ir alla yðar árvekni var indverska konan stutta
stund hjá Gisbert nokkru áður en hann dó. Og
hann dó sannfærður um það, að hún hefði verið
saklaus höfð fyrir rangri sök.”
“Æ, þér gangið >ó alt of langt í ósannind-
unum, kæra frú mín. J7ér ættuð að vita, að með
því tapar hver staðhæfing helzta skilyrðinu, sem'
er áreiðanleikinn,” svaraði gamli maðurinn með
uppgerðar hirðuleysissvip; en rödd hans hafði
aldrei fyr verið eins dauf og máttlítil og hún var
níj. “Eg veit ekki hið allra minsta um þetta á-
hrifamikla atvik. — pað er sennilegt, að það
komi í ljós á endanum, að það sé hreinn og
beinn uppspuni eins og alt hitt......Eg sé ann-
ars ekki hvers vegna eg ætti að sitja hér og
hlusta með þolinmæði englanna á þennan hræri-
graut af lygum. J7jónar réttvísinnar, sem þér
viljið um fram alt, að hafi hendur í hári mínu,
geta fundið mig hvenær sem er uppi í herbergj-
um mínum — ha, ha, ha!..........Farið þér nú að
hátta, náðuga frú. J7ér eruð fjarska fölar og
það lítur út fyrir, að þér séuð ekki sem stöðug-
astar á fótunum. Já, fólk segir að það eyði
kröftunum að hugsa upp eitthvað, sem ekki á
sér neinn stað. Góða nótt, minn fagri óvinur.”
“Fyrirgefðu, frændi,” sagði Mainau og
gekk að dyrunum, sem dróttsetinn var að flýta
sér að. “Eg hefi með dæmafárri þolinmæði
hlustað á þig tímunum saman hella fáryrðum yf-
ir mig og ætt mína, nú krefst eg þess af þér, að
>ú bíðir í minni návist eftir úrslitunum í þessu
máli, nema >ú viljir missa, í mínum augum, hinn
síðasta snefil af virðingunni, sem þér ber sem
aðalsmanni.”
“Skræfa!” hvíslaði dróttsetinn milli læstra
tannanna um leið og hann fleygði sér aftur á
bak í stólinn.
Líana sagði nú frá því, sem fram hefði far-
ið við dánarbeð Gisberts. J7að var ihljótt í her-
berginu; en þegar hún lýsti því, hveraig hinn
framliðni hefði með mestu nákvæmni sett tvö
innsigli undir það sem var skrifað, hrukku báðir
áheyrendur hennar við.
“J7að er lýgi, svívirðilegasta lýgi!” grenjaði
dróttsetinn.
J7að var eins og ljós rynni upp fyrir augum
Mainaus. “Fl-ændi,” sagði hanm, “herogafrúin
og hennar fólk hlýtur að geta borið vitni um
það, að það hafi séð innsiglishringinn, smaragð-
inn, sem þú sagðir að hefði verið gefinn þér í
votta viðurvist af Gisbert frænda, þann tíunda
september. Og skjalið, sem hann á þennan hátt
reyndi að gefa lagalegt gildi, er það enn þá til,
Líana?”