Lögberg - 03.04.1924, Síða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 3. AFRÍL 1924.
Bli. T
Vinur hans læknaðist
fljctt af gigtinni.
QUESiEO MADUR TEIiUR DOÐD’S
KIDMOV PII.I.S FVRIRTAK
Mr. F. Milot er eimi hinna mörgu,
sem hœlir Dodd’s Kidney Pills.
2904 St. Huert St., Montreal,
Que.— ('Einkafregn) 31. marz:—
"Pillur yðar hafa gert mér ómet-
anlegt gagn,” segir Mr. F. Milot,
sem á heima á áðurgreindum stað.
"Vinur minn, sem læknast haföi
af gigt, ráðlagði mér að nota
Dodd’s Kidney Pills, og þær hafa
sannarlega reynst mér vel.”
Dodd’s Kidney Pills verka beint
á nýrun; þau fá við það meiri mátt
til þess að hreinsa blóðiS og losa
það við skaölegar sýrur.
Gift stafar af óhreinum sýr-
um í blóðinu, sem veikja öll liða-
mót. Ékkert meðal er jafn-vel
fallið til þess að iitrýma slíkum
kvillum og hreinsa blóðið, eins og
Dodd’s Kidney PillsJ
Dodd’s Kidney Pills hafa kom-
ið þúsundum manna og kvenna til
hinnar beztu heilsu. Reynið þær
einu sinni. Þær fást bjá öHum
lyfsölum.
Nútíðar samverjinn í
austrinu.
Gordon L. Berry, fyrrum yfir-
maður mi’nn, þegar eg vann fyrir
Y.M.C.A. á Frakklandi, sem nú
er aðal umsjónarmaður hjálpar-
starfs þess, sem verið er að gera
meðal munaðarleysingja í Evrópu
og Litlu Asíu, hefir beðið mig að
skrifa tvær greinar í íslenzku blöð-
in um ástandið þar eystra. Eg er
mér þess meðvitandi, að kringum-
stæður Islendinga eru nú sem
stendur erfiðar yfirleitt. En mik-
ið má ef vill, og í trausti þess að
einhver árangur verði af þessari
tilraun minni, ætla eg að draga iipp
nokkrar myndir af ástandinu í
löndunum, sem kallast mega vagga
mannkynsins.
Thórstina S. Jackson.
I.
Eyrir nokkrum mánuðum síðan
var Aineríkumaður á gangi skamt
frá hinni’ frægu fornu Korintu-
horg. Hann kom að ]>ar sem bóndi*
var að stinga upp jörðina með
spaða. Ameríkumaðurinn horfði
stundarkorn á hann, ávarpar hann
svo og reynir að gera honum skilj-
anlegt, að svona jarðyrkja sé alls-
endis ómöguleg, hann þurfi að læra
nýrri og betri aðferð. Óvíst er,
hvað mikið af grísku Ameríku-
mannsins bóndi skildi, en svo mik-
ið er vist, að honum var ljóst, að
þessi útlendingur frá hinum nýja
heimi var að finna að aðferð hans;
svaraði hann því með talsverðum
þjósti: ‘‘Eg veit ekki betur en að
laud þitt og yfir höfuð allur heim-
urinn sé sammála um, að menning
þessa lands hafi auðgað og fegrað
lifið. Vinnuaðferð mín var full-
góð á gullöld Grikkja, og hún mun
duga nú.”
Þetta er sýnishorn af anda þessa
hluta heimsins. Meðvitundin um
að hafa framleitt óafmáanlega
menning, er rík í hjörtum allra
þeirra, sem nokkuð hugsa, en þeir
hafa gleymt að fylgjast rneð tím-
a»ium, og flétta inn í þjóðlif sitt
upplýsingar og framþrá nútímans.
Þúsundir ára hefir einn þjóð-
flokkrinn verið upp á móti öðrum
og þröngsýni og samtakaleysi hafa
setið í hásæti. Það er af því, að
sandur eyðimerkurinnar hefir öld
fram af öld grafið dýpra og dýpra
margar af þeirra frægu fornaldar-
borgum. Ekki eru það heldur að-
eins þessir flokkar, sem telja heim-
ili sitt í Palestínu, Sýrlandi og
notiS Borden’s St.
Oharles mjó'IR. Hún
er efnisgóS og víst
aS betri fæst ekki.
Sparar fé, er tvöfalt
kraftmeiri en vana
leg mjólk. 4 stærS-
ir.
The BordenCo. Limited
Montreal
og Grikklandi, o.s.frv., sem líða
fyrir þenna ófrið og flokkadrátt,
heldur hafa þjóðir þessar hvað eft-
ir annað komið ófriði og Íllindum
af stað{ á meðal stórveldanna.
Á nitjándu öldinni má telja Krím-
stríðið, þegar ftlússar, Bretar og
Frakkar þörðust á þeim stöðvum.
Það er álit allra þeirra, sem leitast
hafa við að rekja hin sönnu tildrög
stríðsins mikla nýafstaðna, að það
hafi átt upptök sin í Suður Ev-
rópu. Hvert stórveldið kepti við
annað, að ná sem mestum tökum
þar og blés kolum að hatri og van-
trausti meðal þjóðanna.
Hver er ástæðan fyrir því, að
þjóðir þessar Iáta úota sig sem peð
á taflborði ? Hún er sú, að þekk-
ingarskortur og þröngsýni eru þar
á yfirfcorði. og það vantar sjálf-
stæði og dómgreind þá, sem ment-
un og menning veita.
öld eftir öld hafa biblíustöðv-
arnar í Litlu Asiu og Balkanríkj-
unuin verið bardagavöllur, og nú
sem stendur er ástandið þar verra,
ef til vill, en nokru sinni áður.
En jafnhliða hatri og hefnigirni,
scm kasta svo djúpum skugga,
kemur menning tuttugustu aldar-
iunar fram með líknarstarfsemi og
mannaúð á hærra stigi, en nokkru
sinni áður. Líknarfélagið sem að-
allega starfar þar, “Near East Re-
lief”, hefir greinar i flestum vest-
uiflöndum, e'r að gera það verk,
sem er nær ómetanlegt. s
Ýmsir spyra, til hvers sé að vera
að liálpa þessum aumingum þar
eystrá. Tyrkinn sé hvort sem er
búinn að myrða þá nær alla Arm-
eníumenn og Sýrlendinga, svo það
sé nær, að hugsa um þá, sem bágt
eiga heima fyrir, því ástandið
breytist aldrei þar eystra. En vera
má, að margir sem þannig tala,
breyti skoðun sinni, ef að þeir at-
huga nákvæmlega þetta spursmál.
Ofsóknir Tyrkja gegn kristnum
þegnum veldis þeirra, er gömul
jsaga, en fram úr hófi hafa þó
hörmungarnar keyrt, tvö síðastlið-
in ár. í september 1922 stóð hin
jgamla Smyrna i björtu báli. 250
jþús. menn, konur og börn, urðu á
örstuttum tíma landflótta, og leit-
uðu hælis á Grikklandi. Eftir litla
hríð var meir en miljón af land-
flóttafólki á Grikklandi, fimtung-
ur allra,r grisku þjóðarinnar.; þjóð-
vtgirnir, akrarnir, kirkjurnar var
alt þéttskipað af þessurn aumingj-
um. Gríska stjórnin gat lítið sem
ekkert hjálpað; það mesta, sem
hún gat, var að gefa þessu land-
j flóttafólki um 2 cent á dag til þess (
að k'aupa fyrir brauð, og var sú .
j hjálp svo lítil, að hún aðeins fram-
'ltngdi þjáningar fólks þessa, sem
svo nauðlega var statt, að heimur,
allur gat tárast yfir. Ameriska'
greinin af líknarstarfsfélaginu,
“Near East Relief”, hafði einna
yfirgripsmest starf þar. Með hjálp
C'g samvinnu frá öðrum þjóðum
tókst félagí þess að afkasta fram-
úrskárandi mildu verki. Munaðar-
leysingja heimili voru stofnsett í
kirkjum, gömlum höllum, skólum
o.s.frv. Fyrir viðleitni félags þessa
komust 4,000 börn, sem aðskilist
höfðu frá frændum ng vinum, til
sinna. Enn í dag eru 50,000 börn,
sem engan eiga að; 62% af þeim
eru frá 1 til 12 ára; 63% verða ekki
fær um að vinna fyrir sér fær en
eftir tíu til 'ólf ár. Það virðist ó-
hugsandi, að kasta börnum þess-
um, sem þolað hafa óumræðilegar
þjáningar, út á viðavang.
En fyrsti áhuginn fyrir starfinu
þar eystra hefir dofnað, og nema
því aðeins .að fleiri hjörtu komist
við af þörfinni þar, verður ekki
hægt að gefa þessum munaðarleys-
ingum það, sem þau þurfa til lifs
uppelldis. Samkvæmt skýrslum frá
þeim, sem starfa á meðál þeirra,
þá tilheyra þau fjölskyldum, sem
andlega, líkamlega og félagslega
eru stödd í fremstu röð. Ef hægt
er að gefa þeim uppeldi það, sem
líknarstarfsfélagið hefir hingað til
veitt munarleysingjum, þá verður
jieim öllum veitt almenn mentun
og auk þess kent eitthvert hancb
verk.
Það ér sagt, að kennari Marteins
Lúters hafi ávalt tekið ofan, þeg-
ar hann stóð fyrir framan skóla-
sveina sina, segjandi, að vel gæti
verið að i þeim hópi væri ef til
vildi leiðtogi heimsins. öll líkindi
eru til þess, að cf að hægt vcrður
að veita börnum þessum uppeldi
það, sem líknarstarfsfélagið “Near
East Relief” hefir áformað. þá
verða áreiðanlega meðal þeirra
margir leiðandi menn og ícontir.
Þau hafa öll verið flutt á stöðvar,
söm eru langt fyrir utan vébönd
hins tyrkneska veldis, svo að eng-
inn, sem leggur þeiin lið, þarf að
óttast, að þau verði grimd og trúar-
ofsa að fcráð.
Eflaust vaknar sú spurning Jijá
sumum, hvort að fé þvi, sem gefið
er til liknarstarfs jiessa, sé að öllu
leyti vel varið, og er spurning sú
ekkert undraverð, því ýmsum sög-
um, hvort sem þær eru á rökum
bygðar eða ekki, fer um það hvern-
ig fé, sem átt hefir að fara til likn-
artsarfs, hefir verið varið. Það
er spursmál, hvort nokkurt starf ^
hefir verið betur mecihöndlað frá
starfsmálalegu sjónarmiði, heldur
en verk ]>etta. Ameriska greinin af
þessu félagi gerir grein fyrir hverj-
um eyri, sem inn kemur eða er út-
borgaður. Að eins átta procent af
öllum inntektum hefir verið notað
til þess að borga Iaun þeirra, sem
starfa fyrir félagið o.s.frv. Vel-
þektur ameriskur bankamaður sagði
nýlega, áð hann þekti ekki neitt
líknarstarfsmála félag, sem notaði
betur inntektir sínar eða léti sér
verða meira úr hverum eyri, en
“Near East Relief” félagið.
Bráð nauðsyn er að fá fé sem
fyrst, ef hægt á að vera að halda
vérki þessu áfram. I síðastliðnum
ágústmánuði hefði munaðarleys-
ingjanefndin orðið að loka dyrum
sinum sakir vistaskorts, ef það
hefði ekki verið fyrir framúrskar-
andi dugnaðl og fórnfýsi nokk-
urra manna, sem fljótlega söfnuðu
bráðabyrgðafé. Slikt ástand er um-
hugsunavert, þegar tekið er til
greina, að ef ekki hefði verið
hlaupið undir bagga, hefðu 60,000
munaðarleysingjar verið hungrað-
ir og heimilislausir^
Hver eru þessi börn? Þau eru
afkomendur hinna fvrstp kristnu
])jóða. Mörg þeirra eru börn for-
eldra, sem létu líf sitt fyrir trú
sína.
Assyrisku munaðarleysingjarnir
í Persíu eru afkomendur safnaða
þeirra, sem stofnaðir voru af Tóm-
asi postula. Þjóð þeirra'á sögu,
sem nær yfir meir en þrjátíu aldir.
Armeníu flokkurinn heyrir ttil
þeim fyrstu kristnu. Konungar
þeirra stofnsetttu kristna trú áður
en Konstantínus mikli viðurkendi
kristnina fyrir rómverska veldið.
Eitt sinn var þjóð sú einhver sú
áhrifamesta þar eystra, en nú eru
synir hennar og dætur landflótta
frá landi því sem þeir hafa kallað
sitt í 20 aldir.
Grísku börnin telja ætt sína til
þeirra safnaða, sem Páll stofnaði
á Grikklandi; þau sýrlenzku eru
afkomendur safnaðaruaa í kring-
um Lebanon. *
Auk þessara barna eru þúsund-
ir af fullorðnu landflóttafólki frá
Litlu Asíu og suðurhluta Balkan-
skagans, sem hvergi eiga höfði
sínu að að halla. Aumingjar þess-
ir hafast við í flokkum í yfirgefn-
um herbúðum o.s.frv. Á einum
þess konar stað dóti til jafnaðar
100 manns á dag síðastliðið sum-
ar, þegar líknarstarfsfélagið kom
þeim til hjálpar. Nýlega varð fé-
lag þetta að hætta allri hjálp til
fullorðnra vegna fjárskorts.
“Kornið fyllir mælirinn”, er
gamak'málstæki; 17 cent á dag,
eða $5.00 á mánuði er nægilegt fé
til þess að kaupa fæði fyrir einn
munaðarleysingja þár austur frá.
John H. Finlay, aðstoðar ritstjórá
stórblaðsins New York Times, fór-
ust þannig orð um þetta málefni:
“Eg var i Litlu Asíu og Balkan-'
rikjunum síöastliðið sumar. Stríð-
ið hefir skilið þar eftir aragrúa af
munaðarleysingjum, sem elcki eig-
inlega tilheyra neinni þjóð. Eg
vildi eg hefði hæfileika til þess að
draga upþ með pennanum mynd
af líknarstai finu þar.”
“F.itt af þvi, sem eg var sérstak-
lega hrifinn af, var verk það, sem
verið er að gera í rússneska hlutan-
um af Armeníu í skugga hins forna
Ararat f jalls# ruefnilega við munað'1
arlevsingjahælið Alexandropol. —
Þar er áreiðanlega stærsta barna-
borg í heimi. Á hælinu þar teljast
að vera 15,000 munaðarlaus börn.
Eg stóð einn dag meir en tvo kl,-
tíma og horfði á 11,000 börn fara
fram hjá, sum svo litil, að það
varð að bera þau. Á eftir þessari
tylkingu komu menn með alls kon-
ar amerísk jarðyrkjuverkfæri, sem
brúkuð eru til þess að kenna börn-
unum, sem eru nógtt stálpuð, að
yrkja jörðina með. Ef hægt verð-
ur að halda starfi þessu áfrarn, er
það víst, að börn þessi munu vaxa
upp sem góðir og sjálfstæðir borg-
arar og innleiða nýtt líf og nýjan
hugsunarhátt á þessar fornu sögu-
stöðvar.”
1 ófriðnum mikla skiftust marg-
ar helztu þjóðirnar í tvo flokka,
og var háður margur hildarleikur
j Litlu Asíu og SÍuður Evrópu. Enn
er þar biturleiki, hatur og hefndar-
girni. Engin likindi eru til, að þar
verði -friður til lengdar, nema hin-
ar svo nefndu kristnu þjóðir f%yni
að leiða mentun og ntenning þang-
að. Ekki ólíklegt, að þessir tugir
þúsunda af munaðarleysingjum, ef
þau eru vel upp alin, geti fram-
kvæmt meira í áttina til varanlegs
friðar en land- og sjóher hefir
megnað í meir en 4,000 ár. Bróð-
urkærleiki og fórnfýsi mega sín
meiia, en glymjandi herfylkingar.
Hatur, ágirnd og allar verstu til-
hneigingar mannanna virðast ef til
vill ráða á yfirborðinu nú, en þær
munu aldrei til lengdar yfirbuga
það andlega afl, sem vér nefnum
kærleika. Vér, sem nú erum uppi,
lifum aðeins litla stund og gleym-
umst fljótt, en það, sem við gerum
í þjónustu kærleikans, greiðir veg
hins bezta og sterkasta afls tilver-
unnár.
Tvö þúsund dala
ávísunin.
Ofurlítil saga um ástamál
eftir
CONSTANCE GORDON.
Martin Casper, ungi viðtöku-
teljarinn í bankanum, brosti óaf-
vitandi, ])£gar hann sá stúíkuna
standa í fólksröðinni fyrir utan
járngrinduðu kompuna sína.
“Góðan daginn, ungfrú Harrisf’
sagði hann og hneigði sig viðkunn
anlega. “Glaður að sjá það, að
að ])ú þolir kalda veðrið svo vel.V
Tiittugu dalir. Þakka þér.”
/Með hraða skrifaði hann töluna
inn í litlu bankafcókina og ýtti
henni í gegn um afhendingarglugg-
ann. “Er ekki kominn tími til, að
þu byrjir á einhverju fyrirtæki?
Það útheimtir peninga, að búa til
peninga.”
“Eg er hrædd við það, að ráðast
í nokkurt fjársýslu fyrirtæki. Það
er svb margt fólk, sem tapar með
því. Eg get ekki afstaðið það, að
tapa mínum tveim þúsundum.”
“Hví ékki að láta sem við höfum
mæzt reglulega, og lofá mér að
taka þig út í Hjallagarð? Vin-
stúlka þín, Lillian Wade, hefir lof-
að að gjöra okkur kunn á reglu-
legan hátt.”
“Eg veit það ekki. Það sýnist
annars ekkert rangt við það, úr því
þú þekkir Lillian.”
Martin Casper lagðist fast að af-
hendingarglugganum og sagði ung-
frú Harris, að bíða að eins í nokk-
rar mínútur; og bráðlega voru þau
í garðinum.
Meðan að skautafólkið var að
æfa list sína, með því að dansa á
skautunum, einn skautarinn betri;
en allur fjöldinn, getur dansað1 á
gólfi í danssal, dró Martin upp úr
vasa sínum ofurlitinn bunka af
auðum ávísunarseðlum. Næst tók
hann upp lindarpenna og fitlaði
við þetta hvorttveggja þegjandi um
stund.
“Eg skal veðja við þig. Ef þú
skrifar ávísun handa mér fyrir lít-
illi upphæð og lætur mig síðan
segja þér lyndiseinkunnir þínar,
]>á tapar þú ávísuninni til mín.” /
“Útbú þú ávísunina fyrir tvo
dali,” stakk hann upp á, um leið
og hún teygði sig eftir ávisunar-
fnrmurium og pennanum.
Ungfrú Harris skrifaði ávísun
ina og ritaði nafn sitt undir og
ýtti henni svo þvert yfir borðið.
Svo hallaði hún sér aftur í stóln-
um og beið eftir honum, að færa
sönnur á hæfileika sinn.
“Væri eg ekki bjáni, ef eg neit-
aði því, að þú segðir bara sann-
leika?” sagði hún, þegar hann
fc.afði lokið máli sínu. “Eigðu á-
visunlna, herra Casper, þú hefir
unnið íyrir henni.”
Gætilega braut hann saman þenna
litla pappírsmiða og ge’lck frá hon-
um í vasa sínum.
Ilún ypti öxlum og kvað sig vera
ánægða, þegar hann stakk upp á,
að þau færu nú úr garðinum. Við
hennar eigin húsdyr bauð hann
hcnni góöa nótt.
Hann fór til herbergis síns, og.
scttist þar niður við skrifborð sitt.
Það liðu klukkutímar, áður en
hann afk'læddist og fór í rúm sitt.
En þegar hann bjó sig undir að
f;.ra að sofa, reis hann aftur upp,
til að grandskoða vinnuna, sem
hafði útheimt svo mikið af tíma
hans.
Ávísun urigfrú Harris hafði
hækkað úr tveim dölum up í tvö
þúsund d’ali. Og það hefði þurft
verulega æfðan handrita fræðing
til að sjá út þetta meistaralega
verk, sem hafði gjört breytinguna
mögulega. Nafnritun hennar var
auovitað ósvikin.
Næsta kvöld gekk þessi sami
ungi maður upp tröppurnar, sem
lágu upp að litla húsinu hennar
ungfrú Harris, þar sem hún lifði
með frænku sinni, aldraðri pipar-
mey.
Stúlkan, sem opnaði dyrnar, bar
á sér'auðsæ merki tára, í augum
þeim, sem hulin voru undir þéttum
augnahárum. “Gott kvöld. Eg
hugsa, að þú hafir komið til að
láta mig vita, að tveggja dala ávís-
unin hafi verið einskis virði.” —
Rödd hennar var beiskjuleg.
“Móðursystir mín ,er næstum
því máttvana og eyðilögð. Banka-
hrunið næstum því deyddi hana.
Peningarnir, sem eg tapaði, er alt
sem við höfðum í þessari veröld
Jafnvel bin minstn
Ónot í hörundinu
hrufur eða sprungur, geta verið fyr-
' irboði eczema eða annara slæmra
hörundskvilla.
Berið Za’m-Buk á þar sem þér finn-
ið mest til. þessi ágætu jurtasmyrsl
(ólík hinum smeðjukendu smyrsl-
um) þrýsta sér djúpt inn í húðina.
pau græða hreisa og mýkja á dásam-
legan ihátt og gera hörundið siétt og
fallegt.
RBYNSLU-
SKERFUR
af þessum frœgn
húðsjúkdóma-
meðulum fcest ó-
kcypis hjá Zam-
Buk Co., Tor-
onto. Ont.
og ZAM-BUK MEDICINAL SOAP
“Alvarleg útbrot gerðu v’art við sig á hálsi
o gandliti dóttur minnar,” segir Mrs. H. Am-
ery, 42 Lyall Ave., Toiænto. “Eg var rétt í
þann veginn að gera orð eftir húð-fræðingi.
er eg heyrði um Zam-Buk vneðalið. Eg fékk
mér öskju af Iþví og dálítið af Zam-Buk Medi-
cinal sápu. pessi tvö meðöl læknuðu fljótt
og vel, og dóttir mín varð brátt alheil.”
Zam-Buk smyrslin eru seld í 50c. öskjum
en Zam-Buk Medicinal sápa 25é. seykkið eða
3 á 70c. Lyfsal eða Zam-Buk Co., Toronto.
TUhy Ford Pzedominaícs
Margar ástæður hinna mörgu Ford notenda.
Ef jþú ættir að spyrja næstu
fimtíu Ford-eigendur, því þeir
helzt vilji Ford, mundu svörin
verða margvísleg.
Sumir mundu segja, “Vegna
þess hve þeir bílar'endast vel“t
Aðrir mundu segja, “vegna
þess hve ódýr þau eru“, og enn
aðrir “vegna þess að þú getur
allstaðar fer.gið þá parta, sem
bila,“ og eins margir seg;a, “að
það séu einu bílárnir, sem þeir
hafi ráð á að eignast.”
Allir segja, “vegna þess þeir
komast um alla vegi, hve illir
yfirferðar sem eru. Konursegja
“vegna þess hve auðvelt er að
stjórna þeim“; þá mundu og
aðrir segja, “vegna þess að þeir
gætu keypt tvo eða þrjá Ford-
bíla fyrir verð eins stórs flutn-
ingsbíls af annari gerð.
Hvert sem þér farið, heyrið þér
ávalt meginástæðurnar fyrirþví
hversvegna að Fordbílar skara
framúr. Fordbílar skara framúr
ár eítir ár, og salan eykst svo,
að tala þeirra jafnast fyllilega
við tölu þá, sem seld er af öll-
um öðrum bílum til samans.
Finnið Næsta Ford-Saia.
CARS - TRUCKS * TRACTORS
CF-33C
Vjð heyrðum ekkert um það, fyr
en riú í kvöld. BlaðiS segir, að
þeir tnuni að eins fcorga 27 cent af
dalnum? Heldur þú, að þeir
muni ná honum—”
“Gráttu ekki,” sagöi Casper.
“Hér eru tvö þúsund dalirnir þín-
ir. Eg hækkaði ávísunina þina’ upp
í tvö þúsund dali, til þess að
bjarga þér.”
“O, hvernig get eg þakkað þér,”.
hrópaði hún. “Bíð þú augnablik,
eg má til að segja móðursystur
þetta. Eg skammast min svo
mjög. Eg sagði henni unt ávísun-
ina fyrir tveimur dölunum og við
hugsuðum báðar, að þú værir—”
“Biddu eina mínútu, ungfrú
Harris. Tilfinningar mínar cru
ekki upp á það heilbrigðasta yfir
])ví öllu.' Eg er hræddur um, að
ui munir hugsa, að eg sé rétt fals-
ari eftir alt. Eg hefi aldrei á æfi
minni hugsaö um, að gjöra slikt,
bar til eg fór að hugsa ttm,- að þú
mundir tapa öllum þínttm pening-
um, vegna þess, að eg komst að
orðum um að einhver brögð væru
i aðsigi, en eg gat ekki sagt frá
því.”
“Eg hugsaði aldrei ttm það í
þessu ljósi,” sagði hún. “Eg held
að þú sért uridrunarverður. Og eg
er glöð, að enginn veit, að eg hafði
viðskifti við banka þinn. Þeir
mttntt nteira að segja ekki verða
grunsamir. Og eg skulda þér enn
þá tvo dalina.”
rtEg skal táka við þeim með eimt
skilyrði,” sagði hann með leiftri í
attgunum.
“Segðu hvað það er. Ekl&rt er
'oí mikið til að veita nú.”
“Það, að við leggjum þá til stðu
til að fá fyrir þá gjftingar skvr-
teini. Eg ætla að ltalda áfram að
heimsækja þetta hús, þar til þú
hefir ákvarðað að giftast mér.”
Hún brosti lítillega og hallaði
höfðinu á freistandi hátt.
“Eg held það muni vera hættu-
laust fyrirtæki,” sagði hún.
/. P. tsdal, þýddi.
Danir hafi flutt burt úr Danmörktt
árið 1923; 4,094 árið 1922 og 5,300
árið 1921. Flest af því fólki flutti
til Bandaríkjanna í Ameríku. Ár-
ið 1923 nant tala þe-ss fólks, sem
þangað flutti, 5,813, 1,081 fóru til
C’anada og afgangurinn til Mið-
Afriku.
Gráskinnavara frá
Grænlandi.
í verzlunarriti Istjórnarinnar í
Danmörku, sem nefnist “Danish
Foreign Office Journal” og sendi-
herrann danski í Montreal, J. E.
Böggild, hefir verið svo góður að
senda oss, og sent vér erum hon-
um þakklátir fyrir, stendur skýrsla
um söltt á gráskinnavörum, er seld-
ar voru á opinberu uppboði í
Kattpmannahöfn af hinu konting-
ltga vierzlunarfélagi Grænlands.
Menn komu frá Englandi, Ame-
ríku, Hollandi og frá Skandinav-
iprku löndunum til þess að vera
við uppboðið, og var ])ar selt 1.25
tniljón króna virði af skinnunt, og
cr það .50 eöa 500.000 krónunt
meira en á slíku uppboði var selt
af samkyns vörtt árið 1923.
Verðið á vörunum, sem seldar
voru ,var að mun hærra en í fvrra,
í sumum tilfiellum 1 t2 J)cr cent.
Tvö blá tóuskinn seldust á 1400
kr. hvort, og vortt það fyrsta flokks
skinn. 46 annars flokks skinn
seldtist á 1200 kr. hvert. í þriðja
flokki vortt 491 skinn, sem seldusb
frá 290’til 490 krnur hvert. Iín
Ö11 upphæðin, sent fékst fyrir blá
tóttskinn^ nant 817,000 krónunt.
1,424 hvit tóuskinn seldust fyrir
356,521 kr.; 114 ísbjarnarfeldir
scldust fyrir 50,840. kr.
Mestur hlutinn af grávöru þess-
ari var keyptur af útlendingum og
;-v?ndur út tir landintt.
Sama rit getur þess, að 7.601
Nœturgisting.
Micholas Langworth frá Qhio,
segir frá eftirgreindu atviki, er fyr-
ii hann kom, þegar hann ásamt .
kunningja sinum var á ferð í einrlt
af Suðurríkjunum:
“Það var kvuld eitt, að við urð-
um að aka eftir braut, sem lá í
Lgcgn urn eyðiskóg, er virtist þekja
landið eins langt og augað eygði.
Myrkrið var að lykjast um okkur
c-g við vorum daufir i bragði. Alt
i einu sáum við ljósglampa í gegn
um skóginn, og eftir stutta stund
sáum við litið hús standa i rjóðri
í skóginunt.
Eg hrópaði upp yfir mig af
g’eði og við gtengum að húshurð-
inni, sem var aftur, og drápum á
dyr. IJurðin var opnuð og aldT-
aður, alskeggjaður maður kom út
í dyrnar og Xspurði hvert erindi
okkar væri. Þegar eg sagði hon-
um, að við vildum fá að vera yfir
nójtina, mældi hann okkur frá
hvirfli til ilja nteð augunum og
sagði síðan: “Eg býst við, að eg
gcti gert mér það að góðu, lef þið
getið það.” Við þö'kkuðum fyrir
og gengum inn með honum og sá-
ttm, að þetta var þá að eins bjálka-
hús og i því var að eins eitt her-
bergi, og að það var nærri því fult
af börnum á mismunandi ’aldri'.
Við sáunt sex ieða átta, og önnttr
fleiri voru á næstu grösum. Okk-
ttr þótti mjög fyrir að sjá að eins
eitt svefnrúm i herberginu, og við
fórum að kviða fyrir, ef við yrð-
um að si'tja uppi alla nóttina, því
við vorum svo syfjaðir, að við
gátum varla haldið höfði, og dauð-
þreyttir.
Eftir að okkur hafði veri$ borin
góð máltíð af svinakjöti og mais-
kökum, fór húsmóöirin að koma
börnttnum i svefn. Tvö þau yngstu
tók hún og lagði þau í rúmið; þau
steinsofnuðu eftir tvær eða þrjat
mínútur; tók hún þau þá og lagðt
þau niður úti í horni á golfið. Síð-
an tók hún önnur tvö og fór með
þau á sfhiu leið, og svo áfram, unz
allur hópttrinn var sofnaður.
Þegar því var lokið og öll böm-
Í11 sváftt í röð á gólfinu, gengu
göntlu hjónin fram í viðarskúr, er
var bygðttr viö húsið, og sögðtl
okkur að hátta ofan i rúmið, sem
við létum ekki segja okkttr tvisv-
ar. Um tnorguninn vöknuðum við
í dögun. og þið getið getið ])vi
nærri, að okkttr varð' ekki um sel,
þegar við urðum þess varir að við
lágum á gólfinu við hliðina á börn-
ttnum, en gömht hjónin sváftt i
rúminu og hrutu hátt.”
Flotastöíin í Singapor.
Forsætisráðgjafinn í Ástralíu,
Bruce, telur óumflýjanlegt fyrir
velferð ibreska rtkisins, að haldið
verði áfram við flotastöðina að
Singapore. Út af þessari afstöðu
ráðgjafans hefir verikamanna-
flokkurinn þar í landi orðið óður
og uppvægur og sagt um Mr.
Bruce í pólitískum skilningi stríð
á hendur.
J