Lögberg - 10.04.1924, Blaðsíða 6

Lögberg - 10.04.1924, Blaðsíða 6
LÖGBERG, MMTUDAGINN, 10. APRtL. 1924. 6 Eg held því sem eg hef Hún tók af sér hettuna, hnepti frá sér káp- unni og lét hana falla á gólfið. “Á eg að taka af mér grímuna?” spurði hún og stundi við. “Sannarlega ætti eg að hafa þennan silkibleðil fyrir and'.itinu, til þess að þú sjáir ekki blygðun mína. Á eg ávalt að verða jafn framthleypin, Finst þér ekki eg vera djörf kona?” Meðan hún sagði þetta var Ihún sem óðast að leysa af sér blæjuna. “Hnúturinn er of fast bundinn.” Hún hló dálítið við og dró þungt andann. Eg losaði blæjuna. “Má eg ekki setjast niður?” spurði hún i rauna'- legum róm, en i augum hennar var gletnissvipur. “Eg er ekki orðin vel styrk enn. Hjartað í mér— þú veist ekki hve slæman lh[jartverk eg hefi stundum. Eg græt yfir því á néttunum og þegar eg er ein.” pað var bekkur undir glugganu’m og eg leiddi hana þangað og hún settist niður. “Eg verð að segja þér, að eg gekk um í garði landstjórans, og það er aðeins gatan milli hans og fangelsisins.” Hún var niðurlút og kafrjóð í framan. “Hvenær byrjaðir þú að els)ta mig?” spurði eg. Frú iWyatt hlýtur að hafa vitað, hvers vegna Rolfe varð einn eftir þegar allir aðrir fóru til leiiksins og kom til okkar í garðinum. Hún sagði að golan væri svöl og fór inn og sótti grímuna sína handa mér; fór .síðan inn aftur til þess að sauma út mynd af Samson í faðmi Delílu.” “Var það hér í Jamestown, eða var það þegar báturinn brotnaði við eyjuna, eða var það á eyj- unni með rauðu hæðinni, þegar þú skrifaðir nafn mitt á sandinn, eða —” “Skipið siglir eftir þrjá daga og við verðum að fara til Englands eftir alt ^aman. Eg er ekkert hrædd við það nú.” “Eg hefi aðeins einu sinni á æfinni kyst þig,” ■sagði eg. Hún roðnaði enn meir, en í augum ihennar var hlátur og á hak við íhann voru tár. “pú ert mjög á- kafur maður; sagði hún. “Ef þú ert ákveðinn í að fá vilja þínum framgengt, þá veit eg ekki hvort eg fæ staðið á móti því. Eg veiti einu sinni ekki hvort — hvort eg vil standa á móti.því.” Úti tolés vindurinn og sólin skein og hláturinn fyrir neðan vígið var of langt tourtu til þess að hann raskaði ’ró okkar. Heimurinn ’hafði gleymt okkur og við vorurn ánægð með það. Við sögðum ekki margt; eg held að sæla okkar Ihafi verið of mikil til þess að finna útrás í orðum. Eg kraup á kné við hlið hennar og hún lét hendur sínar hvíla í mínum höndum, og við og við töluðum við fáein orð. Henn- ar stutta og einmanalega líf hafði verið ihamingju- snautt, og það hafði mitt líf líka verið, þótt það væri lengra og viðburðaríkara. peim, ,sem höfðu verið henni savntíða, hafði fundist hún vera kát og glöð í bragði; eg ihafði notið toylli félaga minna, vegna þess að eg gat gert að gamni mínu eigi siður en barist. Nú vorum við sæl, en við vorum ekki glöð. Við vorkendum hvort öðru f við vissum, að þótt við brostum í dag, gætu tár og stunur orðið hlutskifti okkar á morgun; sólin skein glatt umhverfis okk- ur, en við vissum að skýin voru í aðsigi. “Eg verð bráðu’m að fara,” sagði hún að lokum. “pessi samfundur O'kkar er algerðu leyfisleysi. Eg veit ekki hvenær við sjáumst aftur.” Hún stóð upp af toekknum og eg stóð upp líka og við stóðum toæði saman við gluggann með járn- grindunum fyrir. pað var engin hætta á að hún sæ- ist. Á strætinu fyrir neðan og á torginu var enginn maður. Eg lagði ihandlegginn utan um ihana og hún hallaði sér upp að torjósti mínu. “Við sjáumst ef til vill aldrei framar,” sagði hún. “Veturinn er liðinn”, svaraði eg. “Bráðum laufgast trén og blómin springa út. Eg vil ekki trúa því, að á eftir vorinu í ást okkar komi ekkert sumar. Hún tók lítið tolóm úr barmi sér, sem hafði ver- ið nælt þar. pað lá lítil blá stjarna í lófa hennar. “Það óx í sólskininu,” sagði hún, “það er fyrsla vorblómið.” Hún þrýsti því að vörum sínum og lagði það svo í gluggakistuna .við hliðina á Ihendinni á mér. “Eg hefi fært þér illar gjafir — óvini og baráttu og hættu. Viltu taka þetta litla bláa tolóm— og hjarta ‘mitt með?” Eg laut niður og kysti fyrst iblómið og svo var- irnar, sem buðu mér það. “Eg er ríkur”, sagði eg. Sólin var farin að lækka á lofti og trén á torg- inu og gapastokkurinn vörpuðu frá sér löngum skuggum. Vindinn lægði og hljóðin neðan frá víg- inu þögnuðu. Alt var kyrt. Ekkert ihreyfðist nema skuggarnir, sem voru að smálengjast, þangað til að bópur af smáfuglum með hvítar bringur flaug fyr- ir gluggann. “Siyórinn er farinn,” sagði eg, “því snæfuglarnir eru að fljúga norður.” “Skógarni grænka bráðum,” sagði hún *með raunarrómi. “ó, að við gætum einu sinni aftur rið- ið saman gegnum þá til Weyanoke.” “Heim.” sagði eg. “Heim,” endurtók hún lágt. Það var barið hægt áhurðina fyrir aftan okkur. “Þetta er merkið, sem Rolfe gefur,” sagði hún. “Eg má ekki vera 'hér lengur. Segðu mér, að þú elskir mig og láttu 'mig svo fara.” Eg dró hana nær mér og þrýsti kosgi á höfuð hennar. Véistu þá ekki að eg elska þig?” spurði eg. “Jú,” svaraði hún, “mér hefir verið*kent það. Segðu mér að þú trúir því, að Guð muiji verða okkur góður. Segðu mér að við munum verða hamingju- söm, því hjarta mitt er fult af kvíða í dag.” Rödd hennar klökknaði ’og hún lá titrandi í faðmi mínuvn og huldi andlit sitt. “‘En ef okkar sum- ar skyldi aldrei icoma,” hvíslaði hún. “Vertu sæll elskhugi ‘minn og eiginmaður. Hafi eg fært þér eyði- leggingu og dauða, iþá hefi eg líka fært þér einlæga ást. Fyfirgefðu mér, gefðu . mér koss og láttu mlg svo fara.” “Þú ert konan mín og eg ebka þig og virðl,” mælti eg. „Hjarta mitt spáir sumri og gleði, friði og ihevnili.” Við kystum hvort annað alvarleg, sem þeir, sem skilja fyrir ferðalag eða stríð. Eg talaði ekki orð við Rolfe, þegar hurðin var opnuð og hún fór með káp- una dregna fyrir andlitið, en við tókumst í hendur og við vissum báðir að vð vorum tovor annars vin. Þau fóru samsfundis og fangavörðurinn lét aftur hurðina og læsti henni. Eg gekk aftur að bekknum undir glugganum, lagðist á kné og ihuldi andlitið í höndum mér. ---------o-------- 29. Kapítuli. Eg fer á stefnumót. Sólin hneig til viðar rauð og eins og blóð og sló eldrauðum tojarma á ána. Loftið var skýjalaust, en dökkleitur roði steig upp á háloftið og skógurinn var kolsvartur til að sjá, þar sem hann bar við rautt loftið. Smám saman dofnaði liturinn og nóttin kom — lognnótt með óteljandi stjörnum. Eg gekk frá glugganum setist niður skamt frá honum og horfði í glóðina á arninu’m, *þar sem eg þóttist sjá margs- konar myndir, eins og eg hafði gert þegar eg var drengur. Eg sat þarna lengi og það leið á kvöldið og öll háreysti í bænum hljóðnaði; aðeins kall næturvarð- arins toarst til eyrna minna við og við. Diccon var Ihjá ’mér. Hanp lá í öllum fötunum á hálmdýnu í einu horni herbergisins, en hvort hann var vakandi eða sofandi vissi eg ekki. Vð töluðum aldrei saman að óþörfu, eftir að atvikin stefndu leiðum okkar saman aftur, heldur aðeins þegar þörf krafði. Eldurinn var nærri kulnaður út, og klukkan hlýtur að hafa»verið orðin tíu, þá snérist lykillinn í skránni, en hægar og hljóðlausara en hann var van- ur; hurðin opnaðist, fangavörðurinn kom inn og lokaði henni á eftir sér. Hann átti ekkert erindi til mín þegar komið var fram á nótt, og eg horfði á hann hálfygldur á .svip og með óþolinmæði, sem brátt varð að forvitni. Hann fór að líta eftir hinu og öðru í herberg- inu eins og hann væri að gæta að hvort alt væri í lagi; hann gætti að hvort yatn væri í könnunni, sem stóð hjá rúminu mínu, og hvort hálmurinn í því væri nýr, hvort járnstengurnar fyrir glugganum væru í góðu lagi og að síðustu gekk hann að eldin- um og kastaði á hann grenikubbum. Eldurinn bloss- aði Ibráðum 'upp og við birtuna frá ihonum opnaði hann aðra hendina, sem hann hafði krepta, og sýndi mér tvo gullpennga og samanbrotið pappírstolað, sem lá undir þeim. Eg leit í ílóttalep* augun og á andlitið, sem.var grimdarlegt og ófrítt, en það varð ekkert lesið út úr því. Hendin lokaðist aftur utan um það, sem í henni var og hann snéri sér við, sem hann ætlaði að fara út. Eg dró gullpening upp úr vasa mínum, einn af fáum, er Rolfe 'hafði fært mér og lét hann snúast ótt og títt upp á rönd á gólfinu í birtunni frá eldinum. Fangavörðurinn gaf því horn- auga, en hélt áfram að færa sig nær dyrunum. Eg dró upp annan pening og lét hann líka snúast. “peir fylgjast að tveir og tveir,”‘ sagði eg, ‘sá þriðji kemur á eftir.1” Hann var búinn að stíga á þá áður en þeir hættu að snúast. Á næsta augnatoliki voru þeir allir hjá hinum í lófa hans og hann stakk öllum í vasa sinn. Eg rétti út hendina eftir blaðinu og hann rétti mér það mjög dræmt, sem hann vildi gera mér á móti skapi. Hann Ihefði staðið fast hjá mér meðan eg las það, hefði eg ekki skipað honum að færa sig fjær. Eg kraup niður við eldinn og opnaði bréfið. pað var skrifað með smárri kvenmannshendi og var á þessa leið: “Ef þú elskar mig, þá komdu til mín tafarlaust. Komdu strax til kofans, sem stendur á nesinu skóg- ar megin. Svo framarlega sem þú ert elskhugi minn og riddari þá láttu ekki bregðast að koma á þetfá stefnumót. pín í vanda og ihættu stödd eiginkona.” Á smanbrotnu blaði við ihliðina á því var lína rituð með landstjórans eigin hendi: “Handihafi þessa blað3 má fara út fyrir víggirðingarnar eftir vild sinni.’ Eg las bréfið aftur, braut það svo saman og stóð upp. “Hver kom með þetta til þín karl minn?” spurði eg. “Einn af þjónum landstjórans,” svaraði 'hann alveg hiklaust. “Hann sagði að bréfið væri alveg meinlaust og gullið væri ekta.” “Hvenær var það?” “Rétt áðan. Nei, eg þekti ekki manninn.” Eg sá engin ráð til að komast eftir hvort hann segði satt eða lygi. Eg tók upp einn gullpening enn og lagði hann á borðið. Hann horfði á hann ágirnd- araugum og fór að færa sg nær. “Fyrir að skilja þessa hurð eftir opna,” sagði eg. Hann lygndi augunum, *vætti á sér varirnar og tvísteig. Eg Iagði niður annan pening. “Fyrir að opna ytri dyrnar,” mælti eg. Hann vætti aftur á sér varirnar og það heyrðist eitthvað ógreinilegt kokhljóð til hans. Loksins stundi hann upp: “Herforinginn lætur negla eyrun á mér við gapastokkinn fyrir þetta.” “Pú getur lokað dyrunúm á eftir mér og látist vita eins lítið og þú vilt á morgun.” sagði eg. ”pað er engann gróða að fá, ne*ma með áhættu.” “Pað er rétt”, sagði hann og þreif til gullsins. Eg ýtti því þangað sefm hann náði því ekki. “Vindu fyrir því fyrst.” sagði eg þurlega. Leitaðu undir gapastókknum eftir eina klukkustund og þar muntu finna það. Eg borga ekki fyr en eg cr kominn út.’ Hann beit sig í varirnar og 'horfði niður á gólf- ið. Þú ert heiðursmaður,” sagði hann loksins; mér er held eg óhætt að treysta þér.” “Eg 'held að þér sé það óhætt.’ Hann tók upp ljósker sitt og gékk að dyrunum. “Það er orðið framorðið,” sagði hann og reyndi að gera sér upp að hann væri syfjaður, iþótt honum tækist það illa. “Eg fer að sofa, kafteinn, þegar eg er búinn að loka. Góða nótt.” Hann var farinn um leið og hann siepti orð- inu o gskildi hurðina eftir opna. Eg gat gengið út úr fangelsinu, eins og eg hefði getað gengið út úr húsi mínu í Weyanoke. Eg var frjáls, en átti eg að þyggja frelsið? Eg gekk aftur að eldinum, braut sundur blaðið og horfði á það og braut heilann um innihald þess. Rithöndin? Eg ihafði aðeins einu sinni séð rithönd hennar, og í það skifti toafði hún skrifað með skel á sandinn. Eg gat ekki sagt um hvort þetta var sama ribhöndin. Hafði hún sent þetta bréf, eða hafði hún ekki sent það? Ef það væri falsað, 'hvaða gildru væri þá verið að koma mér í? Eg gekk fram og aftur um gólfið og reyndi að ráða fram úr þessu. Það var alt mjög undarlegt; stefnu- mótið í afskektum kofa og leyfið, sem kom frá eið- svörnum embættis?manni félagsins; viss orð, sem eg hafði heyrt um daginn ...... Gildra........... og að ganga í ihana með opin augun.......“Ef þú elskar mig. vo framarlega, <s-em þú ert riddari mlnn, þá komdu á þetta stefnumót. í vanda og hættu stödd”..........Hvað se'm í húfi væri gæti eg ékki átt það á Ihættu. Eg hafði engin vopri til að taka með mér og engan undirbúning. Eg tók upp gullpeninga fanga- varðarins, gekk að hurðinni opnaði hana, fór út og ætlaði að leggja ihana aftur hægt á eftir mér. En þá var fæti stungið í gættina, svo eg kom henni ekki aftur. “Eg ætla að fara með þér,” sagði Diccon lágt. Eg vek alla ef þú reynir að hamla mér frá því.” Höfuð hans var réigt afurábak eftir gömlum sið hans; og það var sami fífldirfskusvipurinn á and- liti hans. “Eg veit ekki hversvegna þú ferð,” sagði hann, “ en það verður hætta á ferðum.” “Eg trúi því fastlega, að eg sé að ganga í gildru,” svaraði eg. “Hún lökast þá á eftir tveimur, en ekki einum,” sagði ihann. f Hann var ikominn fram fyrir hurðina og það var ekkert hik að sjá á andliti hans, sem hafði sinft gamla einbeitnissvip.. Eg þekti hann ofvel til þess að eyða nokkrum orðum við toaná. pað var fyrir löngu orðið eðiilegt og sjálfsagt að við stæðum hvor við annars 'hlið, hvenær, sem 'hætta var á feðrum. Þegar toúið var að láta aftur hurðina, svo að ekki sást lengur birtan frá^eldinum, var kolsvarta myrkur í fangelsinu. pað heyrðist ekkert ihljóð. Hinir fangarnir sem voru fáir, steinsváfu.; fanga- vörðurinn var einhverstaðar og hann dreymdi með opin augun. Við þreifuðum okkur áfram gegnum göngin að stiganu’m, gengum niður hávaðalaust og fundum dyrnar opnar; slagbröndunum toafði verið skotið frá og hurðin var opin í hálfa gátt. pegar eg var búinn að leggja peningana undlr gapastokkinn hröðuðum við ferð okkar yfir torgið, því við vorum hræddir um^að næturvörðurinn mundi hitta okkur, og tókum fyrstu götu að víggirðingunni. Bærinn lá steinsofandi undir toliki stjarnanna. pær voru svo bjartar í fjarska, að það var ekki mjög dimt niðri á jörðinni undir þeim. Við gátum séð lágu húsin og dökkleitu grenitrén, tolaðlausu eikurn- ar og sandþakta götuna, sem lá niður að ánni, sem endurspeglaði 'hi'mininn með allri stjörnudýrðinni. pað var 'kalt, en alvej blæjalogn og skafheiðríkt loft. Við og við gelti-ihundur, eða úlfur gólaði í skóginum hinum megin. Við héldum ókkur þar sem mestur var skugginn af húsunum og trjánum og fórum hratt, hljóðlaust og varlega eins og Indíánar. Síðasta húsið, sem við urðum að fara fram hjá áður en við kæmum að víggirðingunni, var hús, sem Rolfe átti og sefti hann dvaldi í, þegar Ihann var i Jamestown í einhverjum erindagerðum. Húsið sjálft og nokkur úthýsi, sem stóðu á bak við það, voru dökk eins og sedrustrén, sem þau stóðu innan um, og þar ríkti grafarþögn. Rolfe og bróðir hans Indí- áninn sváfu þar nú, ef þeir annars sváfu. Eða voru þeir þar? Gat það ekki' hafa verið Rolfe, sem mútaði fangaverðinum og fékk útfararleyfið handa mér hjá West? Gæti ekki verið að eg fyndi hann á staðnum, sem var tiltekinn í bréfinu? Gæti ekki alt farið vel ennþá? Eg hafði sterka freistingu til þess að vekja upp í húsinu og spyrja að hvort ihúsbóndinn væri heima. Eg gerði það ,samt ekki. pað voru þjónar þar og eg viss að það myndi verða háreysti, ef eg færi að vekja upp, og tímjinn sem gat verið dýrmætari en lífið sjálft var óðum að liða. Eg hélt áfram og Diccon mleð mér. Rétt út við víggirðinguna var smáhýsi, og þar átti einn maður altaf að vera á verði meðan annar svaf. pessa nótt voru þeir báðir sofandi. Eg ýtti við þei'm yngri þangað til hann reis á fætur og valdi honum ekki sem fallegust prð fyrir hirðuleysi hans. Hann hlustaði á mig eins og hann vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið og ihann las útfararleyfi mitt við bjarmann frá ljóskerinu með jafnmiklum skilningí. Hann gat naumast staðið á fótunum fyrir svefnt og hann var fullar þþjár mínútur að reyna að opna hurðina. Loksin snérist stóra og þunga tréhurðin á hjörunum og ’maður sá út á veginn. “Þetta dugar,” sagði hann í hálfum ‘hljóðum, ”leyfi loringjans. Góða nótt herrar mínir, þið eruð þrír saman.” “Ertu fullur, eða hvað gengur að þér?” spurði eg. “Við erum ekki nema tveir. Þú ert ekki svona af svefni, hvað getur það þá verið?” Hann svaraði engu en stóð og starði á okkur með stýrurnar í augunum; það var eitthvað að hon- um annað en það að ihann væri syfjaður og má vel vera að honum hafi verið gefið svefnlyf. pegar við vorum komnir nokkur skref frá hliðinu, heyrðum við hann endurtaka það .sem hann ihafði sagt um að við værum þrír. Svo heyrðum við hliðið lokast og slagbrandinum vera hleypt fyrir. Fyrir utan viggirðinguna var óræktað land, flóafen og .skógarkjarr, sem fór smá mjókkandí, þanagð til það varð að mjóu sandeiði með kjarri sem tengdi nesið við skóginn. Hér og þar á þessu óræktaða landsvæði voi*u kofaræflar, sem fátæk- lingar ihöfðust við í. Það var* ‘myrkur í þeim öllum. Við fórum ‘framhjá þeim og kbmumst fram á nesið, þar sem árniðurinn var á báðar hendur, og fyrir fra’man oTckur var skógurinn dimhiur o gsvartur. Ait í einu nam Diccon staðar og leit við. “Eg heyrði þá eitthvað,” sagði hann mjög lágt. “Líttu við.” Við dauft stjörnuskinið ‘mátti sjá eftir vegin- um, sem var slétttroðinn og harður eftir fætui allra þeirra, sem höfðu kómið og farið. Eitthvað 'lágt og dökkleitt kom á eftir okkur, eitthvað, sem fór hvorki hratt né hægt, en ihélt stöðugt áfram með jöfnum drjúgum fetum. “Það er pardusdýr.” sagði Diccon. Við horfðum á dýrið forvitnir fretinur en hrædd- ir. pessir stóru kettir eru huglausir, nema þeir séu ertir eða eigi líf sitt að verja eða séu hungraðir. pað var lítil hætta á að það réðist á okkur tvo sam- an. pað kom nær og nær, og það sáust ekki á því nein merki grimdar eða hræðslu; það lét sem það sæi ékki langa grein, sem Diccon hafði í höndunum og sem hann var að reyna að ihræða dýrið tourt með. pegar það var komið svo nálægt að við gátuvn séð hvíta litinn á toringu þess, settist það niður, horfði á okkur með stórum augum, alveg óhrætt, og veif- aði rófunni ofurlítið fram og.aftur. “pað er tamið dýr.” hrópaði Diccon. “pað hlýt- ur að vera dýrið, sem Nautanguas tamdi. Hann hef- ir náttúrlega haft það í geymslu einhverstaðar ná- lægt húsi Rolfes.” “Og það hefir heyrt til okkar og elt okkur í gegnum hliðið,” sagði eg. “Það var sá þriðji, sem varðamaðurinn var að tala u‘m.” Við héldum áfra'm og dýrið, sem hagaði göngu sinni eftir hraða okkar, fylgdi á eftir. Við litum á það af og til, en við voru ekkert hræddir við það. Eg var farinn að ihalda að það hættuminsta, sem eg gæti fundið þá nótt væri villidýr. Eg ’hafði enga von léngur um, né heldur óttaðist, að eg myndi finna konuna mína, þegar takmarki þessarar ferðar væri náð. Þessi ein’manalegi vegur, sem lá inn í myíkan skóginn, áin djúp og dökkleit, sem gnauðaði með sorglegum nið, stjörnurnar tojartar og kaldar, kuld- inn í verðinu, fjarlægðin •— hvernig ætti Ihún að geta verið hér á slíkum stöðum? Og væri það ekki thún, hver gat það þá verið? Kofinn, <sem mér hafði verið stefnt til lá í krókn- um milli eiðsins og árbakkans. (Eiðið tengdi nes- ið við landið). Öðrum megin við ihann var áin en hinum megin skógurinn. pað fór slæmt orð af staðn- um og enginn ihafði toúið þar síðan maðurinn, sem toygði kofann hengdi <sig í dyrunum á ’honum. Kof- inn var orðinn mesta skrifli. Á sumrin óx illgresið alt í kringum hann og eitraðir snákar áttu ibæli und- ir gólfinu í honum; á veturna lágu snjósikaflar upp að Ihonum á alla vegu og fuglar flugu gargandi út' og inn um dyrnar og gluggan^. í þetta skifti ihafði hurðin verið lájtin fttur og gluggar byrgðir með einhverju, en í gegnum rifurnar milli tojálkanna sást rauður eldtojarmi; það logaði eldur í kofanum og einhver beið þar. - Þögnin, sem ríkti þar var lamandi. Það var ekki alger þögn, því það mátti heyra árniðinn í grófgerðu sefinu og langt burt inni í skóginum gaf eitthvert dýr næturinnar frá <sér ihljóð; það var ein.s og alt væri að hlusta, stæði á öndinni, bíða eftir einhverju voðalegu. Hurðin, sem var öll <skökk og opin var lögð aftur, en henni var ekki lokað, sem var auðséð af því að ljósið skein alstaðar út með henni öðrum ■megin. Eg lagði hendina á hana ofurhægt og opn? aði hana dálítið og leit inn. árgangurinn ^ og fáið stærsta og fjöllesnasta , s 1 e n z k a blaðið í Keimi eitthvað, þá komið með það til The Columbia Press, L Cor. Saráent & Toronto HJÓMI Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl- una. Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er eini framfaravegurinn að því er Iandúnaðinn snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er skapar gott verð á mjólkurafurðum. SENDIÐ RJÓMANN TIL The Manitoba Go-operative Dairies LIMITKD i

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.