Lögberg - 22.05.1924, Page 3

LÖGBERG FIMTUDAGINN.
22. MAÍ. 1924.
Bls. f

Sérstök deiid í blaðinii
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
aHM!gaigRll^lStl^1lal!g!giSSBiiaiSiaiaiSBBBIIgll8B5!BIBIglíSgiglliaBIMBIgiaHBHBBElBBBlgBiaBgI
i^»MM«1IH1^1|gtmSRllSlM«l|gltgl!g|íg!«l«!a'Sl!gaS]lal|g|5<l!Sl!aia!Sl!Sl!«l!Sl;S1iKl!Sl!«l!Hl!Slia!g|l81f>»7i
V ornótt
Vornóttin var svo ibjört og dýrðleg, að jafnveí
bl óm og fuglar urðu andvaka. blómin gátu ekki
hætt að broisa og fuglarnir gátu ekki hiætt að syngja.
Tvö ibörn komu út á ihlaðið í Hvammi, stúlika í
rauðu'm kjól, og drengur snöggklæddur og berhöfð-
aðuir.
Þóra litla var átta ára gömul', og ihöfðu hjónin
í Hvammi tekið hana í gustukaskyni. En Oddur son-
ur bóndans, var á tólfta ari. Hann atti nú eiginlega
að vaka einn yfir velllinum, en ihonum þótti skemti-
legra að láta póru vaka með sér, þó að hún væri lið-
létt, og var (það látið eftir honum.
“Er ekki sólin rauð?” sagði Oddur og benti á
‘miðnætursóítina.
“jú, hún er eins og eldirauð iskopparakringla,”
svaraði póra og snéri sér í hring.
“Nú ætla eg að fara út fyrir túnið að reka hest-
ana’’. Og Oddur hljúp út tfyrir túnið.
“pá fer eg að reka kindurnar,” sagði Þóra.
Hún hljóp tsuður túnið og rak burt fáeinar kindur,
sem voru að koma í túnjaðarinn.
En er ihún var komin spölkorn suður fyrir tún-
ið, nam hún staðar og hlustaði.
“Nú eru llömbin að gráta í stekknum,” sagði
hún við sjálfa isig. Hún hljóip teins og kólfi væri
skotið niður á eyrina og upp á stekkjarvegginn.
Aldrei ihafði hún heyrt tslíkan kindajarm. í annari
krónni voru jarmandi lömlb, en emjandi ær í hinni.
pað var komið að frátfærnatí'ma, og daginn eftir
átti að reka lömíbin á fjál'l. ‘
Þóra sárkendi í brjósti um lömbin. pau mændu
öll áhana og emjuðu tsárt, einsi og þau vildu segja:
“Góða, litla stúlka, ó, tovað þú væriir góð, ef þú vildir
hjálpa okkur til að finna mömmurnar okkar. Við
erum svo svöng og þyrst, og okkur líður svo illa.
pér væri nú svo sem aillveg óhætt að lofa okkur að
skreppa snöggvast út. Svo skulu-m við koma undii*
eins inn í stekkinn aftur, þegar þú kallar á okkur.
Við erum svo góð og þæg.”
En látum nú Þóru og lömíbin eiga sig um stund
og athugum, hvað Oddur Ihefir fyrir stafni. Hann
mætti Kára frá Mosfelli skamt fyrir utan túnið, og
varð þá fagnaðarfundur mikill.
(Drengirnir hlupu heim að Hvammi og fóru nú
að glí'ma á túninu fyrir sunnan bæinn; veitti ýmisum
hetur, enda voru þeir jafnaldrar, báðir á tólfta ár-
inu.
En Ihvaða ihljóð var þetta? Drengirnir hœttu að
glíma og litu við. Þóra' kom ihágrátandi heim túníð.
Hún var kafrjóð út undir eyru, og hárið á henni
flaksaðist í allar áttir.
“Komidu sæl, Þóra mín,” sagði Kári. “Af hverju
ertu að gráta?”
iEg hleypti ánum og lömbunum út úr stekknum
og gat ekki klomið þei'm inn aftur. Góðu drengir,
hjálpið þið ’mér, svo að eg verði ekki sneypt á morg-
un.” Þóra leit á Odd og Kára til skiftis og vænti
þeiss, að þeir mundu ibregðast vel við bón hennar.
“Hvernig eigum við að IhjáTpa þér?” sagði Odd-
ur og tojó til stóran stút með munninum. “Ekki get-
um við rekið ærnar og lömbin inn í eiekkinn, og 'þvl
síður stíað þeim í sundur.”
“Við getum það víst”, sagði Kári. Og nú þutu
öll börnin af stað og fóru að eltast við ærnar og
lömlbin. Þau unnu sér ekki hivíldar fyr en þau ihöfðu
rekið a'l'Iar ærnar og lö'mbin inn í stekkinn og stíað
þeim í sundur.
“pá er þetta toúið,” sagði Kári og þurkaði af sér
svitann.
“Já, ilofesins, en það var nú ekki fyrirhafnar-
lauist,” sagði Oddur drýldinn.
“pið voruð ésfeöp vænir að hjálpa mér,” sagði
Þóra með þakkartár í augum. “En hvert eigum við
nú að fara?”
“Upp að Álafakletti, sagði Kári og benti upp f
hlíðina.
---------o-------—
íþróttamót.
Einn áratugur er liðinn. En s(ú Ibreyting!
Drengirnir, s'em áður voru að tína ber í fjallshlíð-
inni, þeir voru orðnir fulltíða menn. Og litlu stúlk-
urnar, se'm áður voru að leika sér að blómunum á
túninu, þær eru orðnar gjafvaxta meyjar. En hins
vegar er ekki hægt að ,sjá neinar toreytingar á nátt-
úrunni: fjöllin gnæfa við himin, fögur og tignarleg
eins og áður áin streymir með ólbreyttum nið, og sólin
skín með sama ljóma.
Það var blíðskaparveður. Fólkið kom ríðandi og
_gangandi úr öllu'm áttum og isafnaðist saman á eyr-
inni við ána fyrir sunnan og neðan prestssetrið.
Þar var íþróttamót Iháð, og hófst með söng og fæðu-
höldum.
póra í Hvammi söng með og þótti flestum hún
hafa fagra söngrödd. Hún var nú orðin forkunnar-
fögur stúlka. Anna, vinnukonan í Hvammi, stóð hjá
henni og söng líka. Og Kári frá Mosfelli söng toassa.
Hann var nú orðinn íturvaxinn ’maður og fríður
sýnum. Hjá honum stóð ibúlduleitur og luralegur
maður. Hann söng eikki og tók heldur ekki þátt í
neinum íþróttum. Maður þessi var Oddur í Hvammi
Ungu mennirnir tóku nú að iþreyta kapphlaup,
langstökk, hástökk, glímu og sund. Þótti áihorfend-
um það hin besta skemtun. En mest gaman þótti
þeim að sjá þá glíma, Kára frá Mosfelli og Rögnvald
n Grund. Báðir voru góðir glímumenn og glæsilegir
a velli, enda glímdu báðir isvo fimlega, að unun var
á að horfa.
Einu sinni var Kári nærri dottinn. pá greip
Þora í Hva'mmi hendinni fyrir hjartað og hrökk ó-
notalega við.
“Hversvegna læt eg svona?” hugsaði hún. “Eins
°g mér megi ekki standa á sama, þó að hann detti.”
Hvað er að tfrétta af íþróttamótinu ?” spurðu
þeir, er heima sátu, þegar fólkið kom heim um kvöld-
ið. Og alstaðar toyrjaði svarð á sömu leið:
“Kári á Moslfelli vann fyrstu verðlaun fyrir
hástöikk og glímu”!
------o-------
Heilræðavísa..
Það var mikið um dýrðir á Mosfelli um kveldið,
þegar tfiólkið kom iheim af íþróttamótinu, og sigur-
gleðin skein út úr hverju andliti.
“Þú áttir erindið á íþróttamótið, sonur minn,
sagði Þórður og strauk á sér skeggið.
Kári leit til móður sinnar og mælti: “Um hvað
ertu að Ihugsa, mansma?”
Og móðir ihans svaraði samstundis:
“Um það verðurðu að þenkja fyrst
á þínum frægðardegi,
að þú ekki ofmetniist,
Alt er af Guði þegið.”
“Eg veit það mamma,” sagði Kári alvarlegur.
“Eg þarf að læra Iþessa heilræðavísu. Viltu lofa mér
að Iheyra ihana aftur?”
------o-------
Tvær tófur.
pað var eitt fagurt vorkvöld, skö'mmu eftir
íþróttamótið, að Kári gekk suður að Hvammi með
kotffortið sitt á Ibakinu. Hann var ráðinn Ihjá þeim
heiðurslhjónum, Þorláki og Gróu í Hvammi, að
minlsta kosti alt sumarið, og komið hafði til orða,
að hann yrði í Hva'mmi fram eftir vetrinum, þangað
til hann færi suður til sjóróðra.
Kári heilsaði stúlkunum við lækinn. pær voru
að þvo ull.
Hjónin tófeu vel á móti ihonum, og var toann óðar
látinn setjast að kvöldverði með húsbóndanum.
' “pað var gott að þú| komst í kvöld,” sagði por-
lákur. “Það er skemtilegt verk, sem toíður þín á
morgun, eða hitt þó heldur.”
“Og tovað er það?” Kár fór að verða forvitinn.
“Eg þarf að toiðja þig að skjóta tfyrir mig tvær
tófur. pær 'hatfa drepð fyrir mér ‘mörg lömb í vor.
Grenið þeirra er einhverstaðar hér í fjallinu.”
‘.Heldurðu að eg hafi þolin'mæði til að bíða >tií
m'orgunis? Nei, eg fer undir eins í kvöld að leita áí
greninu.”
Kári stóð upp frá borðinu. Og eftir litla stund
hljóp hann upp túnið með nestispoka á bakinu og
toyssu við hlið. En sem toann kemur upp í fjallsræt-
urnar, þá kemur Kolur, ismalahundurinn hans, og
flaðrar upp um íhann. Hundurinn ihafði rakið sporin
hans, fynst isuður að Hvammi og svo upp í fjall. Og
einvnitt í þessum svifum tfara tvær tófur að gagga
uppi í fjallinu.
Kári sest undir hátt melbarð, tekur utan ‘um
trýnið á Kol, til þets,s að láta ihann þegja, og igaggar
nú sem mest hann má.
Tófurnar renna á Ihljóðið og gagga aftur, og
breyta um róm.
Kári isvarar þeim í sama tón.. Og nú koma báðar
tótfurnar þjótandi fram af 'melbarðinu. Kári skaut
og hæfði aðra þeirra, en Kolur élti hina upp í fjallið.
Og einmitt þegar ibófan ætlaði að skríða niður í
grenið, þá (beit Kolur i skottið á Ihenni, og sleptl
ekki því taki fyr en Kári kom.
Þegar Kári hafði drepið tófuna, snéri ihann sér
að Kol og fór að kjassa hann.
“Þú ættir skilið að verða frægur tfyrir þetta,”
sagði hann og hristi tófuskottið framan í hundinn.
Kolur urraði. “Og nú skaltu fá ósvikinn toita af nest-
inu mínu.” Kári opnaði nestispokann.
Og Kolur dinglaði rófunni.
Báðr voru þeir lafmóðir, veiðimaðurinn og
hundurinn, enda urðu þeir fegnir að tovíla sig og fá
sér matartoita.
“Yrðlingunum get eg alt af náð,” hugsaði Kári.
“Og nú fer eg Iheim með tófurnar”.
Haninn var ko'minn upp á fjósið og stóð þar á
öðrum fæti og galaði toátt, en ekki var fólkið komið
á fætur, þegar Kári gekk beim túnið í Hvammi.
“Ekki drepið þið fleiri lömbin,” sagði toann og
slengdi báðum tófunum niður á tolaðið.
“Hvaða dynkur var þetta?” tautaði Þorlákur.
Hann ihrökk upp með andfælum og strauk stýrurnar
úr augunum á sér.
------o-------
Bæði hagmælt.
Það var sólskin og sunnangola. Kolur lá fram
*á laþpir sínar í hlaðvarpanum og glepsaði eftir
flögrandi tflugum. Taðan lá í flekkjum á túnirtu, og
fólkið var að enda við að rifja Loftið var þrungið af
töðuilm. Þóra lytfti upp Ihrífunni sinni, leit gletnis-
lega til Kára og mælti:
“Hefirðu ekki ibeittan kuta, Kári?
Hrífan mín er heldur bág,
hana vantar tinda þrjá.”
Kári svarar kíminn:
“Eg verð þá að skreppa inn í skemmu,
og í tinda-efni ná,
etf þú vilit eg smíði þá.” >
v “Þeir sletta skyrinu, setm eiga,” tautaði Oddur
og skelti tungu á góm.
“Ha, ha, hæ! pið ættuð að verað hjón”, sagðl
Anna skríkjandi og lagaði á sér sfeýluklútinn. “Þið
látið líklega einhvern tíma fjúka í kviðlingum í sum-
ar, úr því að þið eruð bæði Ihagmælt.”
------o-------
Móðurást.
Maður einn úr Noregi segir svo frá:
Á bæ einum, rétt hjá heimili mínu, var fyrir
nokkru’m árum síðan gömul bleyða, sem nýlega hafði
gotið. Hún lét sér nægja að hafa gamalt eldhús fyrir
ibarnaiherbergi; þar annaðist toún ketlinga sína, og
leitaði eigi hjálpar hjá öðrum, þangað til eitt kvöld
þegar konan sat í eldúsinu, og var að sjóða ikvöldmat-
inn, að kisa kom alt í einu upp í kjöltu konunnar
og lagði þar einn af ketlingunum; hún mændi í ánd-
lit konunnar rétt eins og ihún væri að biðja ihaná á-
sjár, um leið og hún lagði afevæmi sitt í skaut kon-
unnar; hélt Ihún því næst áfram að toera ketlingana
þangað, með mestu varúð, þar til þeir voru allir
komnir í kjöltu konunnar. Konan undraðist þetta og
ihélt að kisa ætlaði á þennan hátt að gjöra >sér það
sikiljast, að feetlingamir þyrftu betri toústað og
atlæti en þeir toefðu toaft; tojó hún þessvegna vel um
þá í körfu með toeyi i, í eldhúshorninu og gefek að
því visu, að móðirin mundi vitja þeirra þangað, en
hún kom hvorki um nóttina né næsta morgun eftir
þegar leið fram á daginn fóru ketlingarnir að ýlfra
og bera sig illa, var því farið að leita að kisu; fannst
Ihún þá dauð í veggholu þeirri, er hún áður hafði
tháldist við í.
'Hér liggur næst að halda að kisa ihafi tfundið á
sér, að dauðinn nálgaðist; hefur hún trúað konunni
fyrir ketlingunum, og viljað Ibiðja hana að annast
þá, þegar hún isjálf gat ekki lengur séð um þá.
iSaga þessi er áreiðanleg og sönn, en tilgangur-
inn með því að segja hana er sá, að vekja athygli
manna á einum viðburði af mörgum, sem eru falleg-
ir og ósfeiljanlegir hjá dýrunum.
Vinátta milli hunds og hests.
Professor íSthutzenberger ihefir ritað eftirfylgj-
andi sögu í frakkneskt rit eitt; ihún er sönnun fyrir
hyggindum ihjá dýrum.
Maður nokkur átti matjurtagarð; í garðinum
stóð karfa með gulrófum í, og tók hann toftir því, að
farið var að hverfa úr körfunni. Hann sagði um-
isjónamanni garðsins frá þessu, en umsjónrmaður-
inn skildi eigi í hvernig þessu veik við og lof-
aði að gæta toetur að. En eftir nokkra stund sá hann
að Ihundur nofekur gekk að körfunni, tók eina gul-
rófu og toar ihana inn í hesthús. Þetta þótti honum
kynélgt, þvií að undar eta >ekki gulrófur. Kom það þá
á ljós, að vinátta mikil var á milli ihundsinis og hests
sem var í hesthúsinu; ihundurinn lá þar á nóttunni.
Seppi færði ihestinum rófuna með ýmsum vinalátu'm
og tóik ihesturinn feginsamlega við ihenni; ekki sást
það, að hann iðraðist gjörða sinna. Umsjónarmaður-
inn ætlaði að toerja hundinn, en ihúsbóndinn bannaði
honum það, oglbað hann að ihalda áfram að líta eftlr
ihundinum. En svo fór að lo>kum, að allar gulrófurn-
ar Ihurfu úr körfunni.
Það leit svo út, sem að hundinum væri sérstak-
lega vel við þennan >eina Ihest, því að Ihinir ihestarnir
sem voru í sama húsinu, fengu ekkert af gulrófunum.
--------—.—o----------
Tryggur hundur.
Kona ein á Frakklandi í bænum Boulogne ihefir
ritað sögu þá, sem hér tfer á eftir.
iHér í bænum er hundur einn mikill og svartur;
ihann er allan daginn niður við ihöfnina; ýmist ligg-
ur hann eða rjátlar tfram og aftur.
ipað er sagt isvo að norskur höfðingi einn eigi
(hann, en hver sem á ihann, þá kann hann ekki að
meta trygð og vináttu, -því einn góðan verðurdag
tfór toann ferða sinna og lét hundinn sinn verða eftir
í Boulogne.
Það eru liðin 2 ár síðan þetta bar við, en ennþá
er hundurinn ekki toúinn að gleyma ‘hústoóda sínum.
Lílklega er ihann toúinn að missa alla von, en hann
Ibíður |þó húslbónda isíns engu að síður. Hann er á-
valt á verði, þolinmóður með þungum huga.
Epsku hefðarkonurnar, sem dvelja hér við iböð-
in á sumrin klappa rákkanum oft, þegar þær ganga
fram !hjá honum; ihann viðrar >sig þó ekkert upp við
þær, dinglar ekki rófunni, og það er eins og hann
skifti sér ekkert að atlotum þeirra.
‘Hann er íhér við höfnina jafnt í regni sem sól-
skini. En strax þegar reykjarstroikan sést upp úr
ermskipunum úti á hatfinu, þá verður hann órólegur.
Hann stekkur upp og hleypur sem hvatast fremst
fram á bryggjusporðinn og geltir fram á sjóinn.
Öldurótið hræðst hann ekki og hafkuldinn fær
ekki á hann. Hann étur og drekkur aðeins það sem
hann þarf til að halda við lífinu.
ipað er aðeins þegar gufusikipin koma að toann
verður svona órólegur, því seglsíkipunum skiftir
hann sér ekkert að. Hann bíður allan daginn, og svo
þegar fer að dimma, svo ekki er hægt að sjá skipin í
fjarska, þá verður hann órór; það fer um hann hryll-
ingur, sem ekki er íhægt að lýsa; toann kveinar og
ýlfrar og snýr aftur til bæjarins lúpulegur og ihrygg-
ur.
Eg veit ekki ihvað hundur þessi heitir, en ihitt
veiit eg, að enginn ‘rnaður ihefði getað af borið það,
að vonir hans brigðust þrisvar á dag í meira en 700
daga.
Professional Cards
dr. b. j. brandson 210-220 MEDICAIj ARTS BLDö. Cor. Graham and Kennedy Sta. Plíone: A-1834 Office tímar: 2—3 Helmili: 776 Victor St. Phone: A-7122 Winnlpeg, Manitoba THOMAS H. JOHNSON og H. A. BERGMANN ísl. lögfræðingar Skrifstofa: Room 811 McArlkv Building, Portage Ave. P. O. Box 1656 Phones: A-6849 og A-6846

DR. 0. BJORNSON 216-220 MEDIOAJj ARTS BIiDG. Cor. Graham and Kennedy Sta. Phone: A-1834 Office tlmar: •/—3 Helmili: 764 Victor St. Phone: A-7586 Winnipeg, Manltoba W. J. LJNDAIj, J. H. I.INDAI, B. STEFANSSON Islenzklr lögfræðingar 3 Home Investinent Building 468 Maln Street. Tals.: A 4968 Peir hafa elnnig skrifetofur að Lundar, Riverton, Glmli og Plney og eru þar að hitta á eftirfylgj- andi tlmum: Lundar: annan hvern miðvikudag RiV6rton: Pyrsta fimtudag. Gimliá Eyrsta miðvikudag

dr. b. h. olson 216-220 MEDIOAD ARTS BT.nn Oor. Graliam and Kennedy Sts. Phone: A-1834 Office Hours: 3 to 5 Hetmill: 723 Alvcrstone St. Winnipeg, Manitoba 1 hverjum má,nuði

I ARNI ANDERSON ísl. lögmaður í félagi við E. P. G&rland Skrifst.: 801 Electric Rail- way öhambers

DR J. STEFANSSON 216-220 MEDICAI, ARTS BtiDO. Cor. Graliam and Konnedy Sts. Stundar augna, eyrna, nef og kverka sjúkdðma.—Er aS hitta kl. 10-12 f.b. og 2-5 e.h. Talsími: A-1834. IlelmUI: 373 River Ave. Tais. E-2691. Talsíml: A-2197

A. G. EGGERTSSON LL.B. 1 ísl. lögfræð*ngur Hefir rétt til að flytja mál bæði í Man. og Sask.
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
DR. B. M. HALLDORSSON 401 Boyd Building

• 1 U1 Ave. og Edmonton Stundar sérstakiega berklasyki og aSra lungnasjúkdöma. Er aS finna & skrifstofunni kl. 11 12 f.h. og 2—4 e.h. Sími: A-3521. Heimili: 46 Alloway Ave Tal- eimi: B-3158. j Phon«: Qarrr 2614 | | JenkinsShoeCo.

DR. A. BLONDAL 818 Somerset Bldg. Stundar aérataklega kvenna eg barna sjúkdóma. wO J IN ObTv i/aui# Avenue
Er að hitta frá kl. 10—12 f. h. 3 til 6 e h
Office Phone N-6410 Heiraíli 806 Vlcter 8tr. Sfani A 8180. A. S« Barcðal 843 Shorbrooke 8t.
Selui likkiatui og annaet um útfarír. Allur útbúnaður aá bezti. Enairem- ur aelur hann alskonar minnisvarða og legsteina. Skrifst. talsimi N 6e08 Helmilis talsimi N é*07
DR. Kr. J. AUSTMANN 848 Somerset Blk. Viðtalstími 7—8 e. h-
Heimili 469 Simaoe, Office A-I2737. res. B-7288-
EINA ÍSLENZKA Bifreiða-aðgerðarstöðin í borginni Hér þarf ekki að bíða von úr vltl. viti. Vinna (511 ábyrgst og le'yart aí henöi fljótt og vel. J. A. Jóhannsstm. 644 Burneii Street F. B-8164. Að baki Sarg. Flre Hdl

DR. J. OLSON Tannlæknir 216-220 MEDICAlj ARTS BIjDG. Cor. Graham and Kennedy Sts. Talsími A 8521 Heimili: Tals. Sh. 3217

J. G. SNÆDAL Tannlæknir • 614 Somerset Block Cor. I'ortage Ave. og Donald St. Talsími: A-8889 Dr. AMELIA J. AXFORD Ohiropractor 516 Avenue Blk., Winnipeg Phone: Office: N-8487 House: B-3465 Iíours: 11-12, 2-6 Consultation free.

Vér leggjum sérstaka álierzhi á að selja meðul eftir forskriftiiin la-knn. Hin beztu lyf, sem iuegt er að fá eru notuð eing'öngu. . pegar þér komlð með forskrliftmn til vor megið l>jer vera viss um að fá rétt það sem iækn- h’inn tekur til. COIjCHEDGH & CO., Notre Dame and Sherbrooke Phones: N-7658—7650 Giftingaleyfisbréf seld ralsímar: Skrifstofa: N-6225 HelmlU: ’a-79»6 HALLDóR SIGURDSSON General Contractor 808 Great West. Perm. Loan Bldg. 356 Main St.
! Munið Símanúmerið A 6483 ; og pantiS meðöl ySar hjá oss. — j Sendið pantanir samstundis. Vér ; > afgreiðum íorskriftir með sam- ; ;! vizkusemi og vörugæði eru ðyggj- \ andi, enda höfum vér magrra ára : ; lærdðmsríka reynslu að baki. — : Allar tegundir lyfja, vindlar, ls- 1 rjðmi, sætindi, ritföng, tðbak 0. fl. McBURNEY’S Drug Store ;! Cor Arlington og Notre Dame Ave ; JOSEPH TAVLOR GTAK6MAÐUR HeámiUstals.: St. John 1844 Skrifstof u-Tals.: A 65M Tekur lögtaki bæðl húea leíguokuidj^ veðakuidir, vlzlaskuldir. AfgratOir tl sem að lögum lítur. Skrltatofa 255 Main Strwu
J. J. SWANSON & CO. Verzla með fasteignir. Sjá um leigu á húsum. Annast lán, eldsábyrgð 0. fl. 808 Paris Bldg. Phones. A-6349—A-6310 Verkstofu Tnls.: Heima Tala A-8383 A-9384 G. L. STEPHENSON Plumber Allskonar rafinagnsáliöld. svo sem straujárn víra, aUar tegtmdir a» glösum og nflvaka (hatieriee) Verkstofa: 676 Home St.

Giftinga og ... Jarðarfara- með litlum fyrirvara Hirch hlómsali 616 Portage Ave. Tals. B720 ST IOHN 2 RING 3 Endurnýið Reiðhjólið! Iiútlð ckki lijá liða að endur- nýja reiðhjólið yðar, áðtir en mestu annimnr Iiyrja. Koniið með það nú þegur og látið Mr. Stcbbins gefa yðiS- kostnaðar áíetlun. — Vandað verk ábyrgst. (Maðurinn sem allír kannast við) S. L. STEBBINS 634 Notre I)amo, Wlnnipeg