Lögberg - 29.05.1924, Síða 6

6
LÖGBERG, HMTUDAGINN.29. MAf. 1924.
Eg held því sem
eg hef
Hann datt á :hnén áður en eg gat komið til hans.
pegar eg lagði hendina á handlegginn á Ihonum og
ispurði hann aftur Ihvað gengi að ihonum, reyndi
hann fyrst að hlæja, >svo að hlóta, en endaði með
>ví að stynja. “Eúlan snart Ihandlegginn á *mér,”
sagði ihann, “en svo fór hún inn í isíðuna á mér. Eg
ætla að leggjast hér niður og deyja og eg óska þess
að iþú komist tiil Jamestown. pegar rauðu djöflarnir
koma þangað og þið farið að akjóta á þá, vil eg hiðja
þig að helga eina kúluna minningunni um mig.
35. Kapítuli.
Eg kem til húss landstjórans.
Eg lagði hann niður á jörðina og risti sundur
treyjuna hans og skyrtuna. Þ-egar eg sá sárið vissi
eg að hann ætti skamt eftir ólifað. “Jörðin hring-
snýst,” sagði ihann “og stjörnurnar falla þéttar en
haglið í gær. Haltu áfram og eg verð eftir — h'já
úlfunum.”
Eg tók hann upp og bar hann aftur fram á
lækjarbakkan, því eg vissi, að hann myndi þurfa
vatns með þar til hann dæi. Eg var Iberlhöfðaður, en
hann hafði ihaft ihúfu á Ihöfðinu um nóttina, er við
flúðum úr fangelisinu í Ja’mestown. Eg fylti ihúfuna
með vatni og gaf honum að drekka; ®vo Iþvoði eg sár
hans og gerði það sem eg gat til þess að stöðva
blóðrásina. Hann bylti isér ýmist á iþessa hliðiðna
eða hina, og eftir litla stund var hann Ibúinn að fá
óráð og farinn að tala um tótoaksakrana í Weyan-
oke; s-vo fór hann að tala um löngu liðna atburði,
gamlar setur við eld-a á nóttunni, hergöngur að
nœturlagi, hættuleg áhlaup og hættur bæði á sjó og
landi; og eftir það um fjárthættuspil vín og kven-
fólk. Einu sinni ihrópaði hann upp, að Dale 'hefði
látið binda sig á píningarhjólið og að handleggir
sínir og fótleggir væru brotnir, og hljóðin úr honum
bergmáluðu u'/n skóginn. Guð má vita hvernig á -því
stóð, að þau heyrðust ekki í skógnum, sem var
krökur af Indíánum, eða, ef þau heyrðust, hvers-
vegna þeim var ekki neinn gaumur gefinn.
Tunglið gekk undir og veðrið var mjög kalt.
pað var ekki til neims að vera að hugsa um myrkrið,
né heldur það, hvaða óvinir gætu læðst að okkur í
'myrikrinu. Eg veit ekki um hvað eg hugsaði þessa
nótt, eða hvo-rt eg ihugsaði um nokkurn hlut. Milli
þess sem hann var stöðugt að ibiðja um, sat eg við
hlið hans og lét hendina Ihvíla á brjóstinu á ihonum,
því þá var hann rólegri. Eg talaði til ihans við og
við, en hann svaraði engu.
Nokkrum stundum fyr íhöfðum við heyrt úlfa
gaula og við vissum, að hópur af þessum soltnu
vörgum var á ferð þar einihverstaðar í grendinni.
En um leið og tunglið hvarf hættu þeir að væla, og
eg hélt að þeir hefðu á endanu’m drepið dýrið, sem
þeir hefðu verið að elta, eða þá að þeir hefðu ií hung-
urssnuðri sínu komist svo langt bnrtu frá okkur, að
við ihefðum ekki heyrt til þeirra. Alt í einu byrjaði
gaulið aftur. Fyrst heyrðist það í fjarska en svo
færðist það stöðugt nær og nær. Fyr um kvöldið
höfðu þeir verið hinum megin við lækinn, en nú
voru þeir komnir yfir um hann og voru að koma
niður með honum á isömu hlið og við voru'm.
par sem við vorum var jörðin þakin með þurru
limi og nálægt var runni af Iágum, þurrum og feyksn
um við. Eg toar samanj nokkuð af greinum og náði
mér í uppkyeikju úr runnanum; svo kastaði eg hog-
inni grein í miðjann úlfáhópinn, sem var kominn
svo nálægt, að hann sást og um leið rak eg upp hljóð
og veifaði hadleggjunum. Úlfarnir isnéru við og flýðu
en komu aftur eftir ofurlitla stund. Eg Ihræddi þá
aftur og þeir komu aftur. Eg ihafði tinnu og stál og
ofurlítinn kassa 'með tundri í á mér; og þegar eg
var íbúinn að reka þá Ibúrt í þriðja sinn, og þeir
höfðu snautað burt aðeins fáein skref, kveikti eg í
greniflís og lagði hana í viðarköstinn. Svo toar eg
Diccön að eldinum og settist niður hjá ihonum. Eg
var ekki lengur hræddur við úlfana, en eg þóttist
alveg viss um, að aðrir óvinir, sem væru ekki eins
hugdeigir myndu láta sjá sig áður en langt um liði.
pað var nóg eldneyti þarna við hendina, og þegar
eldurinn fór að dvína og það byrjaði að glytta í
augu varganna á ný, kastaði eg meira eldsneyti á
hann og Iogarnir teygðu sig upp og storkuðu varga-
augunum.
Einginn óvinu.r í mannsmynd kom að okíkur.
Eldurinn brakaði og logarnir teygðu sig upp. Særði
maðurinn, sem lá þar í eldsglampanum hélt áfram
sama óráðstalinu og stundum hrópaði hann ihástöf-
um; en hvorki ihljóðin né birta af eldinum gat dreg-
ið að okkur nokkurn villimann í þetta sinn, þótt
undarlegt megi virðast.
Tíminn leið áfram löturhægt, og þegar leið að
miðnætti kom mók yfir Diccon. Eg vissi að dauða
stund hans var 1 nánd. Úlfarnir voru loksins farnir
og eldurinn var að slokna. Eg þurfti ekki að styðja
hendinni á brjóst ihans lengur og þessvegna gekk eg
að lokum og þvoði mér um hendur og andlit og fleygði
mér svo á grúfu á bakkann. Eftir ofurlitla stund
varð lækjarniðurinn óþolandi, svo eg stóð upp og
gekk að eldinum aftur, og til mannisins, sem eg elsk-
aði eins og bróður.
Hann hafði enn meðvitund. Það hýrnaði yfir
svip hans er eg kom aftur, þótt hann væri að dauða
kominn. “Þú fórst þá ekki,’ sagði hann lágt.
“Nei,” svaraði eg, “ eg fór ekki.”
Hann lá ofurlitla stund með lokuð augun; þegar
hann opnaði þau aftur og leit frarnan í mig, skein út
úr þerm innilegur bænasvipur. Eg beygð mig niður
að honum og spurði hann, ihvað honum væri í huga.
“pú veist það,” svaraði hann. “Ef þú getur ....
Eg vil ekki fara burt án þess.”
"Erí það það?” spurði eg. “Þú veist að eg hefi
fyrirgefið þér fyrir löngu.”
“Eg ætlaði að drepa þig. Eg var reiður af því
að þú barðir mig svo konan þín sá til og líka af því
að eg hafðj ekki haldið orð mín. Hefðir þú ekkl
þrifið um hendina á mér, þá ihefði eg orðið morð-
ingi. Hann talaði með löngum ihvíLdum og dauða-
svitinn stóð á enni hans.
“Gleymdu þessu Diccön,” sagði eg í toænarówi.
“pað var líka mér að kenna. Eg gleymi þeirri nótt,
Diccon, þegar eg ihugsa til annara nótta, annara
nótta og daga.”
Hann brosti en þó var sem hann væri enn hálf-
kvíðafullur. “Þú sagðir, að þú myndir aldrei framar
berja mig og að eg væri ekki framar þinn maður —
þú gafst mér lausn í bréfinu, ®em eg reif.” Hann
talaði 'með hvíldum og horfði á mig. Eg dey eftir of-
urlitla stund. Ef eg gæti sagt Drotni mínum, Jesú
Kristi, að herra minn Ihér á jörðinni hefði fyrirgefið
mér og sæst við mig, þá væri það eins og að finna
útrétta hjálparhönd í myrkrinu. Eg héfi varið Hfi
mínu svo, að mín toíður 'ekkert nema myrkrið að
lokutn.”
Eg beygði mig niður að honum og tók í hönd
hanis. “Þú ert minn maður, Diccon,” sagði eg.
'Hann varð glaður á svip og hann þrýsti hönd
mína ofur laust. Eg lagði handlegginn utan um
hann og reisti hann upp ofurlítið. Hann var bros-
andi og með fullu ráði nú. “Manstu eftir því nú?”
spurði hann, “ ihve grænn furus'kógurinn var og hve
sterkur ilmurinn af stjánum var vordaginn þann,
er við komuvn til Virginíu fyrst, fyrir mörgum ár-
um?”
“‘Já. Diccon,” svaraði eg. Við vissum að við
vorum nálægt landi áður en við sáum það, af því að
við fundum skógarilminn langt út á sjó.“
“Eg finn sama ilminn nú,” sagði hann, “og eg
sé vínviðinn bómgast og vorblcvnin. Gg þú heyrir
ekki folístrið og hlátrana og brestina í trjánum, sem
'heyrðust þegar Smith lét alla okkar fínu og háu
iherramenn beita öxinni í skógi?”
“Jú, Diccon,” svaraði eg, “og skvampið í vatn-
inu, sem var ihelt upp í ermina á Ihverjum þeim, sem
sagði nokkuð ljótt orð”.
Hann ihló eins og drengur. “pað var gott, að eg
var enginn Iherra'maður,” sagði foann, “og þurfti
ekki að höggva niður trén; því eg foefði þá verið
blautur eins og rakki dreginn af sundi..........Og
vesalings litla PocaJhontas......og fovað loftið var
tolátt og hvað við vorum kátir þegar iskipin komu.”
Röidd foans Lækkaði og eg hélt, að foann væri nú
dáinn; en hann hafði verið hraustur maður og vai
þessvegna mjög lífseigur. pegar Ihann opnaði augun
aftur, þekti foann mig ekki, en Ihann ihélt að hann
sæti í einfoverju veitingahúsi, og hann barði með
hendinni í jörðina, eins og hann væri að toerja í
borð, og kallaði á veitingamanninn.
Umlhverfis hann var ekkert nema næturkyrðin
og myrkrið, en hann þóttist isitja að drykkju með
öðru'm mönnum og vera að kasta teningum og hann
yrðum um það, fovað drykkirnir, sem
honum væru ibornir, væru vondir og
'hvað hann væri ólheppinm með teningana og svo
byrjaði hann aftur að segja sögur. Það virtist sem að
fougsun Ihanis fengi fastari rás við það að segja sög-
urnar; það var samhengi í þeim, en hann talaði eins
og hann væri aðeins skuggi af sjáfum sér.
“Og þetta kallar þú góða sögu , veitinga’maður
góður?” sagði Ihann. “Eg get sagt þér sama sögu,
sem jafnast á við marar svona lygasögur. góðurinn
minn .... Meira öl, drengur minn. Og hreyfðu þig
nú einu isinni, eða eg skal láta könnuna skella á
eyranu á þér .... pað var á milli Ypres og Conrtrai,
vinir mínir, og það gerðist fyrir nærri fimtán árum.
par voru akrar, sem engu foafði verð sáð í, vegna
þess að þeir voru allir troðnir sundur af hrossa-
hófum og fullir af gryfjum, sem dauðum mönnum
hafði verið fleygt í; og þar voru foranuýrar og
vegirnir voru rétt eims og keldur. par stóð stórt
gamalt steinlhús sem var ihálfhrunið og kringum
það voru háar aspir sem hristust og skulfu í regn_
inu og þokunni. Hópur af Hollendingum og Eng-
Lendingum flúði inn í þetta hús, og á eftir þeim komu
tvö hundruð Spánverjar. Þeir sátu um húsið allan
daginn— þar var reykur og eldur, iskotdunur, óp og
drunur, er veggir hrundu — og þegar kvöld var
komið héldum við, Englendingamir og Hollending-
arnir að við folytu’m þá og þegar að deyja.”
Hann þagnaði og hreyfði hendina eins og hann
væri að súpa á ölkönnu. Augu hans voru skær og
rddin var sty.rk. Endurminningin um toaráttuna
þennan dag, sem var löngu liðinn Ihafði hrest hann
eins og vín.
“Það var einn maður með okkur,” hélt foann á-
fram, ”og um hann er nú sagan, sem eg ætla að
segja; hann var foringi okkkar hinna. Komdu ekki
með meira öl, heldur gott vín. Það er kalt og farið
að dimma, og eg verð að dekka hraustum manni til
t
þar að auki i—” Hann reis upp með djarflegu brosi
og var eins sterkur og eg, s'em hélt honum “Drekkið
allir skál þessa Englendings!” hrópaði hann, “og það
ekki í gruggugu öli heldur í víni, isem sæmir herra-
mönnum. Eg skal borga. Drekkum skál foans, hraust-
ir d-rengir, drekku'm skál húslbónda míns!”
Hann greip fyrir munninn með Ihendinni og
datt afturábak, en sagan var ósögð. Eg hélt honum
þangað till hinu stutta helstríði foans var Iokið, þá
lagði eg líkið niður á jörðina.
Klukkan getur hafa verið um eitt. Eg sat þar
hjá foonum eitt augnablik með niðurbeygt ihöfuð. Svo
irétti eg úr foonum, kroslagði hendurnar á torjósti
foans, kysti á ennið á foonum og skildi hann svo eftir
dauðan í skóginum.
(pað var erfitt að torjótast gegnum skóginn í
náttmyrkrinu. Einu sinni var eg nærri sokkinn nið-
uh í kviksyndi og einu sinni datt eg ofan í gryfju
og héLt fyrst að eg hefði fótbrotið mig. Nóttin var
mjög dimm og eg tapaði stundum stefnunni, þegar
eg sá ekki til stjarnanna, og reikaði ýmist til foægri
eða vinstri og jafnvel til baka aftur. Eg heyrði til
úlfa, en ekki komu þeir nálægt mér. Rétt fyrr dögun
kraup eg niður bak við fallið tré og Ihorfði á foóp af
villimönnum, sem gengu fram hjá í langri lest hljóð-
laust eins og skuggar.
Loksins fór að birta og 'mér gekk betur að kom-
ast áfram. Eg foafði ekki sofnað í tvo sólanhringa
og ekki bragðað mat í foeilan sóiladhring. Þegar sólin
var komin upp sýndist mér sem þúsund svartir tolett-
ir væru á iði fyrir framan augun á mér líkt og flug-
ur í sólskininu. Skógurinn var fullur aftorfærum og
eg varð að krækja fyrir þær á alla vegu, þótt eg vildi
halda áfram þráðbeint. Eg ihlljóp þar sem nokkurn-
vegin greiðfært var og foraust gegnum undirviðinnn,
sem var þéttur og Iharður einis og stálfjaðrir, með
allri þeirri þolinmæði, sem eg átti til, þegar eg varð
að hrækja þá geðri eg það, þó að mér folæddi í augum
töfin af 'því. Einu sinni ihélt eg að einn eða tveir
Indíánar væru að rekja slóð mína, og þá tafðist eg
við að villa þeim sjónir, og einu isinni varð eg að
krækja heila mílu til þess að komast framlhjá Indí-
ánaþorpi.
Þegar nokkuð leið á dagin var sem eg væri far-
inn að ganga í svefni. Mér fanst skógurinn vera orð-
inn að töfraskógi, isem eg hefði lesið u'm í einlhverri
kynjasögu. Föllnu trén voru eins ill yfirferðar og
víggirðingar; undirviðurinn var eins og járn að
gegna gegnum; auðu blettirnir voru margar rastir
á lengd og trén voru á margra mílna fjarlægð, að
mér fanst, er eg var að ganga yfir þá. Eg hrasaði
um ‘hvað sem var, , rætur, vafningsviðarflækjur og
fúin sprek. Mér fanst set.n vindurinn, sem tolés, hefði
blásið svona frá upphafi veraldar og mér heyrðist
torimgnýr um allan skóginn.
Það.fór að halla degi og skuggarnir lengdust.
peir voru eins og svartar línur dregnar hér og þar,
sem færðust undra foratt yfir jörðina. Eg hraðaði
mér sem mest eg mátti sár og tolóðrisa; þvá degi var
tekið að halla og eg átti að vera kominn till Jarnes-
town fyrir löngu. Eg hafði höfuðverk og þegar eg
Ifoljóp, sýndist mér menn og konur læðast fram og
aftur milli trjánna, framundan mér; þar var Poca-
hontas með drejnnandi augu, ihárið fléttað og fingur
á vör; Nantanguas; Dale, Argall hörkúlegur og sam-
viskulaus á svip; frændi minn Georg Percy og móðir
mín.tíguleg með útsaum í höndunum. Eg vissi að
þetta var ekkert annað en missýningar en samt var
eg órólegur af að sjá þessar ofsjónir.
Skuggarnir runnu saman og isólskinið ihvarf úr
skóginum. Trén fóru að verða gisnari og loksins
kom eg auga á langa, rauða rák, og eg hélt í fyrstu
að það væri ofsjón og eg isæi tolóð, en Ibrátt sá eg að
þetta var áin, rauð af geislum foinnar hnígandi
kvöldsólar. Eftir litla stund stóð eg á bakkanum.
Yfir mér var litarljómi himingeimsins og við fætur
ihálfmáninn sást á loftinu og fyrir ofan foann var
ein tojört stjarna. Og niður með ánni var borgin;
tljósin sáust :í rökkrinu. petta var borgin sem við
höfðum toygt með höndum okkar.við ensku innflytj-
endurnir, og néfnt eftir konungi okkar. Við höfðum
varið ihana gegn árásum Spánverja og gegn öllum
ógnum hins óbygða lands. parna var hún varla mílu
vegar Iburtu, aðeins ofurlitla stund enn varð eg að
torjótast áfram og svo gæti eg hlvílst, þegar eg væri
búinn að segja frá því, sem þyrfti að segja.
Það var komið rökkur þegar eg kom á nesið.
Kofinn, sem eg foafði verið tældur í um nóttina
stóð þar svartur og draugálegur og hurðin á honum
barðist í vindinum. Eg foljóp fram fojá honum yfir
nesið og þegar eg kom að víggirðingunni barði eg á
hliðið og íhrópaði til varðmannsins að opna. Hann
gerði það, þegar eg var foúinn að segja foonum til
nafns míns, en ihann var svo skelkaður að hann ‘-’kalf
á beinunum og augun ætluðu út úr foöfðinu á hon-
um. Eg varaði hann við að gera nokkurn hávaða og
flýtti mér fram hjá honum áleiðis til hússins, sem
landstjórinn bjó í. Eg átti ekki von á að finna Yeard-
ley þar nú foeldur Sir Francis Wyatt.
Kyndlar loguðu í húsunum og fölk var inni, því
það var kalt í veðrinu. Einn eða tveir, sem eg mætti
ætluðu að yrða á mig • þeir þektu mig ekki; en eg gaf
þeim engan gaum og hélt áfram sem hraðast eg gat.
Eg leit ekki upp fyr en eg fór fram hjá gistihúsinu
og eg sá þá að enn var toúið í foelstu herbergjunum.
Dyrnar á landstjórahúsinu stóðu opnar og þjón-
ar voru þar á gangi fram og aftur. peir ráku upp
hljóð er eg gekk inn, án þess ð gera vart við mig,
rétt eins og þeir foefðu séð duðan mann risinn upp úr
gröf sinni. Einn þeirra misti silfurdisk, sem hann
foélt á, ofan á gólfið. peir skulfu og viku undan og
eg gekk farm fojá þeim án þess að segja orð og beint
inn í stóru stofuna. Hurðin var hálflokuð; eg opn-
aði foana og stóð á þröskuldinum; þeir, isem voru inni
sáu mig ekki.
Birtan inni blindaði augu mín eftir myrkrið úti;
mér sýndist fjöldi manns vera í stofunni, en þegar
eg gætti toetur að sá eg að þar voru ekki eins marg-
ir og mér isýndist fyrst. Matur hafði verið borinn á
toorð, en þeir voru enn eigi sestr niður að borða.
Landstjórinn sat fyrir framan eldinn og barði með
fingrunum á stóltoríkina; foann sat með höfuðið
niðurtoeygt í þungum hugsunum; gjaldkerinn sat
foeint á móti honum og var líka mjög alvarlegur á
svip. West stóð við arinfoilluna og togaði í langa
yfirskeggið á sér og tolótaði lágt. Clayborne var í
stofunni, Piersey, kaupmennirnir frá Höfða og einn
eða tveir aðrir. Rolfe var þar Híka. Hann gekk hratt
um gólfið og það var óvenjulegur roði á þreytulega
andlitinu á foonum, eins og foann væri í æstu slcapi.
Föt foans voru rifin og óihrein og stígvélin öl! með
leirslettum.
Landstjórinn lét foendina hvfla á stólbríkinni og
leit upp.
“Hann er dauður, Rolfe,” sagði hann. pað er
ómögulegt að í'mynda sér nokkuð annað. Við höfum
mist þar hraustan dreng, og við samlhryggjumst með
þér út af því.”
“Við erum líka búnir að leita,” bættj West við.
“Við höfum ekkí verið aðgerðalausir, þótt nærri allir
trúi því, að Indíárarnir, sem var iih við hann, eins
og við allir vituin, hafi drepið hann og þjón hans,
fleygt líkunum l ána og farið svo burt, þangað sem
við getu'm ekki náð til þeirra; en við vcrum samt að
vona, að foann kæmi méð ykkur, þegar þinn leitar-
flokkur kæmi til baka.”
“Og svo þessi síðasti missir,” mælt.i landstjór-
inn. "Það fór stór hópur manna af stað í morgun að
leita, og það hefðu allir farið, ef eg foefði leyft það.
Leitarmennirnir foafa ekki komið aftur enn og við
erum orðnir hræddir um þá. En við erúm samt ekki
vonlausir. Það er varla mögulegt að villast og Indí-
ánarnir eru vingjarnlegir í garð okkar. Her voru
fáeinir í gærkvöldi og þeir toiðu hér í nótt og buðust
til þess að fýlgja leitarmönnunum í morgun. Við
getum ekki ímyndað okkur annað en að það rakni
fram úr þessum vandræðum innan ska'mms.
“Guð gefi það!” stundi Rolfe. "Eg ætla að
drekka ibikar af víni og svo legg eg af stað í þessa
nýju leit.”
pað varð nokkur hreyfing í herberginu. “pú
ert uppgefinn af þessu ferðalagi,” sagði landstjórinn
góðlátlega. “Eg lofa þér því, að alt skal verða gjört
aem unt er að gjöra. Bíddu til morguns að minsta
kosti og eftir þeim góðu fréttum, sem við kunnum
að fá þá.”
RoLfe hristi höfuðið. “Eg fer nú; eg gæti ekki
litið framan í vin minn annars — Guð hjálpi okkur.”
Landstjórinn stökk á fætur og löng stuna foeyrð-
ist ,frá vörum gjaldkerans; West varð öskugrár 1
framan. Eg gekk að borðinu og studdi mig fram á
það, því það var sem niður margra vatna suðaði
í eyrum mínum og ljósin þutu upp og niður fyrir
augunum á mér.
„Ertu 'lifandi maður, eða ertu vofa?” hrópaði
Rolfe. “Ertu Ralpfo Percy?”
“Já, eg er hann,” svaraði eg. “Eg skil ekki í
fovaða leit þú ætlar að leggja af stað nú, Ralp’h, en
þú getu.r ekki farið í kvöld. Og eg er hræddur um
að við sjáum aldrei framar þessa, sem herra land-
stjórinn var að segja, að ihefðu farið með Indíána
fyrir fylgdarmenn.”
Eg reisti mig upp, þótt eg ætti erfitt með það,
og eg sagði þeim fréttirnar, sem eg ihafði að flytja,
rólega og svo greinilega, að þeir gátu ekki efast
um sannindi þeirra né um það, að sá, isem færði
þeim þær, væri með fullu viti. Þeir ihlustuðu eins
og vörðurinn við Ihliðið hafði Ihlustað skjálfandi oc
fullir undrunar; því það, sem eg var að vara þá við,
var fovorki mei.ra né minna en það að fólkið, sem '
nýlendunni tojó, yrði strádrepið niður.
Þegar eg var toúinn að segja frá öllu, og þeir
stóðu þarna allir fyrir framan mig fölir og skjálf-
andi, kom mér sjálfum spurning í hug; en áður en
«g gat komið orðum að toenni, óx niðurinn í eyrum
mínum svo mikið, að eg gat ekkert annað foeyrt, og
ljósin runnu saman og snérúst eins og glóandi fojól.
Svo ihljóðnaði ált í einu og í stað ljósanna kom
niðamyrkur. —
36. Kapituli.
Eg fæ slæmar fréttir.
Þegar eg raknaði við aftur eftir svefninn eða með-
vitundarleysið, sem fygldi á eftir yfirliðinu, lá eg í
rúmi II foeúbergi, .s'em sólskinið streymdi inn í. Eg lá
kyr eitt augnablik og foorfði út um gluggann út í
foláan geiminn og undraðist ihvar eg væri eða Ihvem-
ig eg hefði komist þangað, .sem eg var. Eg foeyrði
að toumtoa var toarin og að hundur gelti og að einhver
gaf fyri.rskipanir í fáurn og stuttum orðum. pessi
hljóð vöktu mig, til fullrar meðvitundar og eg var
kominn að glugganum áður er röddin fyrir utan var
þögnuð.
Niðri á strætinu stóð Wtest og foenti með sverði
sínu, stundum í áttina til virkisins, stundúm á víg-
girðinguna og um Ieið gaf hann fyrirskipanir vopn-
uðum mönnum, sem voru .umíhverfis hann. Margt
fólk var á strætinu. Konur ihröðuðu sér áfram í átt-
ina til virkisins; þæ.r voru fölar og með Ihræðslusvip
á andlitunum og með fangið fult af nauðsynlegum
áhöldum ; börn Ihlupu með þeim og roguðust undir
ýmsum húsgögnum, en voguðu sér samt sem áður
ekki langt frá ipilsfaldi mæðra sinna; karlmenn
voru og á ferðinni og flestir þeirra voru iþögulir,
þótt nokkrir töluðu æði foátt.
N
árgangurinn
og fáið stærsta
og fjöllesnasta
í s 1 e n z k a
blaðið í heimi
eitthvað, þá komið með það til
The Columbia Press, Ltd
Cor. Saréent & Toronto
RJÓMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvínnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Maniloba Co-opera<ive Dairies
TIMITKD