Lögberg - 24.07.1924, Side 6

*
Hættulegir tímar.
Eftir Winstou Churchill.
“ipú gast ekki ráðið jþað af bréfinu frá Whipple
frænda, mamma,” sagði Stephen gletnislega.
Hann var Ynjög hreinskilinn í Ibréfi sínu,” sagði
frú Brice.
“Eg býst við að ihann sé vægast talað altof brein-
skilinn.”
“Faðir iþinn hrósaði altaf Silas Wihipple, idreng-
ur minn. Eg hefi heyrt hann segja, að hann væri
einn besti lögmaðurinn í öllu landinu.. Hann vann
einkennilegt mál fyrir Appleton; og faðir þinn sagði
einu sinni, að dómarinn myndi hafa komist í hæsta-
rétt, ef hann hefði ekki verið ofsóttur vægðarlaust
af óhlutvöndum stjórnmálasnápum.”
“Ðómarinn er vís-t sjálfur nokkuð vægðarlaus
etundum, sé það satt se*m maður ihefir heyrt um
hann.” Frú Brice hrökk við. “Hvað hefir þú heyrt?”
spurði hún.
“Það var maður á gufubátnum, sem sagði að það
þyrfti meira hugrekki til þess að fara inn í skrif-
stofu dómarans iheldur en að berjast við verstu ill-
menni. Og annar urigur lögmaður, sagði að hann
vildi 'heldur mæta villiketti en að spyrja Whipple
einnar spurningar um nýju lögin. 'Samt sagði hann
að iWhippIe væri lögfróðari en nokkur annar 'maður
í Vesturlandinu. Og svo er hér heldur en ekki kurt-
eis herra, sem Hopper heitir, og hann fræddi mig dá-
lítið meira.” Stepen þagnaði og beit sig í varirnar.
Hann sá, að móður sinni féll þetta illa. Hún hefði Iþó
sannarlega átt í nógu miklum erfiðleikum nú nokkra
siðustu mánuðina.
“Heyrðu mamma sagði hann góðlega. “Þú ættir
að geta tekið spaugi mínu. Eg meinti ekki neitt af
þesisu a'lvarlega. Eg er alveg viss um að dómarinn
er allra besti 'maður í— Ihann er einn af þessum
framgjörnu góðu mönnnum, sem eignast marga ó-
vini. pað er bara eitt, sem eg ásaka hann fyrir ”
,‘Og ihvað er það?”
“iSlægðin sem Ihann beitir til þess, að koma því
í framkvæmd að maður niokkur, Brice að nafni, sem á
að verða senator og dómari fái lagamentun sína í
skrifstofu hans.”
“Step'hen — iþú ^rt mikill kjáni I” sagði hún.
(Hún leit umihverfis sig í herberginu — það var
besta svefnlherbergið, sem ungfrú Crane hafði ráð á.
Afarljótur lampi gaf frá isér daufa birtu. lH/ún tók
einkum eftir rúmtjöldunu'm, »em voru 'ljót og arin-
hillu úr tré, sem var máluð svo að hún leit út sem
hún væri úr marmara. Konan var róleg; en Stephen,
sem þekti móður sína véL, visis að fögnuður hennar
yfir að vera Ikomin þangað sem ferð hennar var
heitið var ifarinn að réna. Hvorugf þeirra vildi
kannast við að illa lægi á sér.
"Eg — já, eg,” sagði Stephen og barði riieð
fingrunum á brjóstið á 'sér, hefá kynst að minsta
kosti einum mikilsmetnum 'borgara íhér, herra Eliph-
alet D. Hopper. Samkvæmt iþví sem Dickens isegir. er
hann sannur Ameríkumaður, því Ihann tyggur tóbak.
Hann er Ibúinn að vera hér (í St- Liouis í fimm ár og
er nú aðstoðar-forstöðumaður í istærstu álnavöru-
verslunninni, en býr þó enn í fjögra dol'lara her-
bergi hjá ungfnú Crane. Eg Iheld að mér ,sé óhætt
að segja að hann muni verða miljónaeigandi áður en
eg verð senator.” Hann þagnaði.
“lamma.”
“Já'”
Hann stakk höndunum í ivasana og gekk yfir að
glugganum.
“Eg held að iþað væri best, að eg fiæri að eins
og hann.”
‘Við hvað áttu isonur minn —”
‘”Eg á við fljð eg færi að vinna — byrjaði t. d. á
því að sópa gólfið í búð. Sjáðu nú til. pú Ihefir lagt
nóg í sölurnar fyrir mig nú þegar- Við eigum ekki
nema nokkur þúsund dollara núna, þegar við erum
búin að borga skuldirnar, sem pabbi var 5, og svo
þeissi níu þundruð, sem eg gat sparað af peningum,
sem mér voru ætlaðir til námskoistnaðar í lagaskól-
an.um þetta ár. Hlvað eigum við að gera, þegar það
er búið ? Þessi Iháæruiverðuga lögmannisstaða er ekki
beinasti vegurinn til auðs, eins og vinur minn minti
mig á í kvöld.”
Móðuraugað sá geðshræringuna, sem ihann var
að reyna að Ihylja. Móðir |hans visisi að hanri Ihafðl
einmitt verið að safna hugrekki fyrir þessa stund
marga undanfarna mánuði; ihún vissi að ihann var
að neiita sér, hennar vegna, um það sem hann, ihafði
þráð síðan hann var lítill drengur.
Ekkjan strauk ihendinni um ennið og það leið
stundarkorn áður en hún sivaraði.
‘Við skulum aldrei minnast á þetta framar,
drengur ‘minn,“ sagði hún. Faðir þinn óskaði þess,
að þú yrðir lögmaður, og — og óskir hans eru helg-
ar. Guð mun hjálpa okkur.”
iHlún stóð upp og bauð honu’m góða nótt með
ko,sisi.
“Þegar þú finnur Whipple dómara á mörgun,
drengur minn, þá mundu eftir því, að hann hefir
verið okkur góður, og r—”
‘t)g hafðu stjórn á sjálfum þér. Eg skal gera
það mamma.”
iLítiIli stundu síðar læddist hann aftur inn í her-
bergið. Hún kraup þá á Ikné við rúmstokkinn.
Klukkan níu næsta morgun lagði Stephen af
istað, undir það Ibúinn að leggja til orustu við hinn
ógurlega Wlhipple dómara. Hann var ekki hræddur;
en fátæhur unglingur, sem kemur til þess að biðja
um eitthvað þarf ekki að búast við vingjarnUegum
viðtökum hjá manni eins og Whipple. jafnvel þótt
faðir ihans hefði verið vinur hans. Menn ein® og
Wlhipple hafa vanalega lifað við erfið kjör. í æsku,
og þeim finst að það sé ekki nema gott fyrir aðra
að verða að reyna það sem þeir ihafa reynt.
Fyrir ungan mann, sem í Boiston Ihafði raotið ekki
smárrar virðingar frá sér eldri mönnum, vegna þess
að hann átti að erfa föður sinn, var þetta alt annað
en þægilegt ástand. En hjá því varð ekki komist.
Eftir að hafa spurt til vegar, kom hann á torgið, þar
LÖGBERG, h IMTUDAGINN, 24., JúiNí 19(24.
sem dómarasalurinn nýi stóð- Hann var enn óklár-
aður og smíðapallarnir stóðu enn þar sem turninn
átti að verða. IBeint á móti dómarasalnum á Market
stræti, var nafniskjölldur og á hann var máluð hönd,
sem einlhverntíma hafði verið með gullslit; höndin
benti inn í þröngina og rykugan stigagang og yfir
thionum stóð letrað: “S'krifstofa Sil'as Whipples lög-
majrrrs.”
iStephen gekk upp stigann og tom að glenhurð,
sem nafnið var endurtekið á. Bakvið þessa Ihurð lá
framtíð Ihans. Hann opnaði Ihurðina hálfsmeykur og
ivar reiðulbúinn til að rétta upp 'hendurnar, ef á
þyrfti að ihalda. En hann varð hissa er hann í
staðinn fyrir dreka í bæli sínu, sá góðlátlegan ungan
mann, isem bnosti út undir eyru.
Stepheni varð isitrax vel vil piltinn, þegar hann
var búinn af átta sig. Þeasi drekavörður var í al’la
staði eins ogihann átti að vera; og jafnvel svarti síði
frakkinn, sem hann var klæddur í, samklvæmt tísku
þeirra tíma, huldi ekki 'meguirð líkamans. Pilturinn
hafði breitt enni, róleg blá augu, ljóst' ihár og hör-
undslit Þjóðverja. pvert yfir annað kinnlbeinið var
stórt og ljótt ör, aem gaf honum tilkomumeiri svip
heldur en andlitið sjálft Ihafði. Stephen varð star-
sýnt á það og ihann fór að hugsa um, ihvort að pilt-
urinn bæri þetta sem merki nm viðureign við dóm-
arann sjálfan.
“Vilt þú finna herra Whipple?” spurði pilturinn
með eniskuframburði mentaðra pjóðverja.
“Já,” sagði iStephen, “ef ihann er ekki í önnum.”
IH'nan er úti,” svaraði Ihinn og það var ekki
alveg lauist við að hann bæri t-ið fram lint.
“Hann á mjög annríkt núna, hann á í málaferlum
út af kosningasviku’m. Þú lest blöðin?”
“Eg er ókunnugur hér,” svaraði Stephen-
“Á!” Ihrópaði Þjóðverjinn. “Nú veit eg ihiver þú
ert, Iherra Brice. Þú ert ungi maðurinn frá Boston,
sem dómarinn hefir minst á. En þú lést hann ekki
ivita af að þú værir kominn.”
“Eg vildi ekki gera honum neitt ónæði,” svaraði
Steplhen broisandi.”
“Eg iheiti Riclhter — Oarl Ritöhter,” isagði
hinn. i
Ekkert hafði hitað Steplhen um hjartaræturnar
isíðan hann Ihafði komi vestur eins og ihið hlýja og
þétta handtak dómarans. Hann endurgált það með
iheldur meiri hlýleik 'en 'hann var vanur að sýna.
Honu'mi fanst að hér væri hann búinn að ná í vin.
hivað sem dómaranum liði — það lá við sjálft að
iherra Richter ibyði ihann velkominn með þvl að
faðma Ihann að sér.
‘ISestu niður, Brice,”*sagði hann. “Þetta er hlýtt
veður í nólvemibermánuði. Dómarinn kemur aftur eftir
svo sem eina klukkustund”
Steplhen leit kringu'm isig, á rykugar bækurnar,
á stóra borðinu fyrir framan Richter, sem voru enn-
þá rykugri en hinar; honum varð liitið á hrákadall-
ana og á myndirnar af Waáhington og Welzlter;
á gluggann, sem vissi út að tiorginu 'og loks á
aðra ihurð, sem letrað stóð á:
Silas W|hipple, skriflstofa.
Þarna var þá drekábælið , þar sem hinn eftir-
minnilegi samfundur átti að eiga *sér stað. En að
hugsa til þess að verða að ibíða heila klukkusrtund áð-
ur ep að hann miætti drekanum augliti itil auglits
var ekki 'meira en svo skemtilegt. Stephen mundi
eftir þvtí að hann hafði rúma 900 dollara í vasanum,
sem hann Ihafði sparað síðasta ár. Hann ibað iherra
RJhcter, sem var að sópa rykið af istól, að vísa sér á
næsta bakna. /
“Já, sjálfsagt,” sagði ihann. Brinsmadés bank-
inn er á Ghestnut stræti.” Hann fór með Stephen að
glugganum og ibenti yfir strætið. “Mér þykir fyrir
því að eg get ekki farið með þér,” bætti hann við,
“en svertingi dömarans, Shadrach er úti og eg verð
að vera kyr í skrifstounni- Eg skal skrifa línu með
þér til Brinsmades.”
“Slvertinginn!’ /hnópaði Stephen. “Eg ihélt að
Whipple væri andstæðingur þrælahalds.”
Ritíhiter hló.
“Hann er frjáls maður,” sagði ihann. “Dómarinn
borgar honum kaup.”’
iStephen þakkaði þessum nýja kunningja sínum
fyrir bréfið til bankastjóranls og gekk hægt niður
stigann. ipað er raunbæði fyrir sál og Mkama, að vera
undir einverja ibaráttu búinn en að verða að fresta
hennar.
pegar hann var kominn niður á strætið, sá ihann,
að fólk var að þyrpast saman fyrir framan breiðu
dyrnar á dómhúsinu. Hann nam staðar forvitinn- Svo
gekk íhann þangað 5 hægðum sínum og ýtti sér inn
á milli slæpinganna og iþeirra, sem voru að ganga
framhjá eftir istrætinu. Hann sá þarna isjón, sem
honum varð ilt af að sjá.
Undir veggnum og súlunum fyrir framan dyrn-
ar á dómhúsinu, sem voru isvört af reyk, krupu um
tuttugu svertingaræflar, sem átti að fara að selja
á uppboði. Þrælastía herra Lynches hafði verið tæmd
þá u'm morguninn. Ungir og gam'lir, menn og konur
— stundin var komin fyrir alla jafnt. Hversu harðir
voru ekki steinarnir, og ihversu miskunnarlaust var
ekki augnaráð meðbræðra þeirra í manniþrönginni
fyrrr neðan! ó, vinir mínir. Hversu Mtla grein ger-
um ekki við, sem lifum í friði og allsniægtum með
fjölskyldum okkar, okkur fyrir skelfingu'm og þegj-
andi þjáningum þessara daga. Stephen hugsaði með .
sárustu ihugarkvöl um það að ihann sæi móður sína
selda á uppboði fyrir framan augun á sér; og hon-
um isýnidist Ihúsið lyftast upp af undirstöðunni og
skjálfa á degi hin,s hinsta dóms.
IHinn blíðmáli uppboðshaldari var að bjóða
mönnum konu og klípa í varninginn. Karl'menn komu
þangað, þreifuðu á ræflunum ilitu upp á þá og einn
órakaður dón,i með óhreint ihálsliín þreif barn úr
fangi móður sinnar. Stephen hafði aldrei fundið til
annars eins sársauka fyr; það var isem heill haf-
stormur brytist um í brjósti hanis — máttur Sam-
sons að Ibrjóta sttoðir hoflsins og drepa þesisa menn
með tómum höndunum. Alvaran úr hugsun og Mfi sjö
kynslóða var samandregin í ihonum ,— alla leið frá
Cromwell til Jolhn Browns.
Stephen var a'lgerlega óundiribúinn geðshrær-
ingu þá, sem ,fylti sál ihans. Hann hafði ekki verið
alinn upp sem andstæðingur þrælahalids — langt frá
því. Og vinir föður hans, isem höfðu verið af bestu
ættunum ií Boston, ihöfðu heidur ekki verið andstæð-
ingar þrælalhaldls. Fyriir einum þremur árum, þegar
öll Boston hafði verið í uppnámi út af ræðum stroku-
mannsins Authony Burns, hafði Stepihen einu sinni
af forvitni sótt afarfjölmennan fund í Faneuil-
fundarsalnum- 'Hann mundi vel eftir Ihversu reiður
faðir sinn hafði verið, þegar ihann játaði að hafa
verið þar; og lí reiði sinni hafði Iherra Brice kallað
Fhi'llipis iog Parker “skrílæsingamenn”. En ihvorki
faðir ihans né vinir föður hans í Boston Ihöfðu nokk-
um tíma séð þes'sa viðbjóðslegu verslun.
Þey! Var þetta hin sönglandi rödd uppboðs-
haldarans? Hann var að iselja skepnur. Stundum
hátt stundum lágt, stundum blíðmáll og stundum
hótandi þrábað hann og reyndi að ginna menn til
þesis að kaupa. Þeir buðu, buðu lí sálir og boðin voru
í mynt hins miikla lýðveldis. Milli boðanna, sem voru
hrópuð Ihástöfum mátti heyra vonleyisis stunur. Hvað
var það se*m aðstoðarmaður uppböðsihaldarans var
nú að gera? Hann var að skilja two sem föðmuðust
í hinsta sinn.
Þrír eða fjórir voru seldiir. iStephen var utan
við isig, eins og hann væri að dreyma. svo varð hlé
dálitla stund og mannfjöldinn fór að skrafa og gera
að gamrii .sínu- Þjáningamar, sem Stephen sá fyrir
framan sig, lömuðu Ihann.. Sumir 'í þræláhópnum
drógu séristaklega að sér athygli hans; öldungur með
hvítt /hár, sem ihorfði til himins; mögur kona með
innlsigin brjóst, sem hafði verið rænd barai isínu, og
sem var svo magnþrota, að ekkert boð fékst ií hana.
Svo var tveimur stúlkum ýtt fram handa kaupend-
unu'm að þreifa á; önnur var afkvæmi ihvíts manns
og kynblendingis og frábærlega fögur. Stephen isnéri
sér undan, en þá sá hann Eliiphalet Hopper, isem stóð
þar og horfði hinn rólegaati á það sem fram fór.
“Þetta er nú nokkuð, sem er þess vert að sjá,
iherra Brice, sagði hann. “ieða finst þér ekki það?”
Það er nokkuð ,sem ið erum óvanir við. Eg
staldra hér við vanalega, þegar eg geng framhjá,
til þess að horfa á.” Hann spýtti tólbakslegi út úr sér
á brúnina á gangstéttinni.
Stephen va&naði eins og af draumi.
‘‘Og þú ert frá Nýja-Englandi,” sagði hann-
iHopper Ihló.
“O — skollinn hafi það,” sagði hann. “Maður
venist við þetta. Eg var að nokkru leyti andvígur
þrælahaldi þegar eg kom Ihingað. En þegar maður er
búinn að vera hér rnn tíma kemst maður á þá skoð-
un að þessir niggarar hafa ekkert við frelsi að gera.”
Stephen þagði.
“Snotur stúl'ka þeslsi þarna,” hélt Eliphálet á-
fram. “Vel þektur þrælásali frá Orleans, sem heitir
Jenkin®, ætlar að ná í hana. Eg býst við að hún lendi
eitthvað niður með á.”
‘IÞú ferð Iheld eg rnærri um það,” greip maður
nöikkur með flókið skegg framm'í og deplaði augun-
um- ”Það verður inógu skemtilegt fyrir hana um
tí'ma. Sumir hinna niggaranna fara þangað líka, en
þeir vildu Víst helduir fara til fjandans, þeir fara
djöful'lega með þá þar niðurfrá á istóru plante&run-
um. Það háfa engir það betra en þeir sem vinna á
heimilum. En isjö ,ár í bómullarmýrunum — já, sjö
ár er alt sem þeir þola þar.”
IStephen gekk burt. Að yera lengur nálægt manri-
inum var að freiísta sjálfs isíms! til að fremja morð.
Hann gekk iburt, en rétt í sama bili bað uppboðs-
haldárinn sér hljóðs.
“Herrar mínir!” hrópaði hann, “ihér hefi er tvær
systur, sem eru eign dánarbús iherra Roberts Ben-
foows 'í íSt. Louis. Fallegri ístelpur hafa aldrei verið
boðnar upp hér á þessum triöppum.”
“Miæltu með þeirri fállegu!” hrópaði einhver
spjátrungur.
Uppboðslhaldarinn snéri sér að dekkri .systur-
inni.
“Salka er ekki neitt sérlega falleg, iherrar mínir,”
sagði hann, “en foún er dúglegust af öllum svertingj-
unum, sem iherra Berabow átti ” Hann tók í hand-
legginn á henni og kreisti ihana. Stúlkan kveinkaði
séir og snéri sér undam. Henni er ekki fysjað saman,
skal eg segja yfkkur, og hún er gallhraust og hún
kann bæði að sauma og Ibúa til mat. Tuttugu og
tveggja ára gömul. Hvað er boðið?”
Uppboðslhaldaranum ti’l mikillar gremju var
Salka keypt fyrir fjögur hundruð dollara. Feguirð
hinnar isylsturinnar gerði menjn óírólega. Stephen
ibauð svo við öllu þessu, að hann ætlaði að fara burt
en áður en foann var 'kominn yfir að strætiishorninu
mætti hann gö/mlum manni, sem va^ þur og visinn
eins og gamalt grasker. Rétt um leið og' foann gekk
fram fojá gamla manninum', náði gömul isvertingja-
kona 5 ifoann og þreif í frakkalafið foans.. Tár
streymdu niður eftir kinnum henmar. Steplhen nam
etaðar hálf ósjálfrátt.
“Jæja, Nancy,” agði maðurinn, ”þetita gekk nú
alveg ágætlegajJ Eg gat keypt dóttur þína fyrir þig
fyrir minna en það sem þú varist foúin að draga
saman.”
“Þaíicka þér fyrir, foarra Cantak, þakka þér ást-
samlega fyrir. Lofað veri nafnið drottins: hann gaf
mér Sölku 'mína aftur. Æ. Iherra Cantalh, ætlar þú
að istanda foér og láta selja systur foennar, Hester,
til — til — ó, litla barnið mitt, litla foarnið mitt
litla foarnið, sem eg fojúkraði og isem eg ól upp í
guðstrú og góðum siðu’m. Æ, bjargaðu foenni, herra
Cantáh frá syndugu líferni. Drottinn Jesúis mun
launa þér það. Eg skal vinna fyrir þig þangað til
fingurnir á mér eru slitnir inn að foeini.”
iHún Ihefði lagst á kné fyrir firaman hann, ef
hann foefðil ekki foaldið foennl. Það vlar Isem öll
foenmar hugarkvöl stimplaðist á arn^lit (hanis', og
Stephen sýndiist sem þetta myndi aðeins vera einn
liðurinn í margföldu mótlæti, ,sem herra Cantahi
hefði orðið fyrir.
“Nancy.” sagði hann, ,hvað oft á eg að segja
þér að eg hefi ekki peninga til þesis. Eg vildi að Guð
gæfi að eg ihefði þá..”
Hún Ihneig niður á gangstéttina en það leið ekki
yfir hana. Stephen reisti hana við og hjálpaði henni
henni út að brúninni og settist þar niður hjá henni.
Húm lét Ihöfuðið síga niður á hnén og rauðköflóttl
kl'úturinn, sem hún hafði á herðunum, var allur
skakkur.
Stephen Brice átti eldki til þeirra að telja sem
láta stjóraast af tilfinningum sínum; en seinna mefr
gekk sú saga um hann, að fynsta verikið hans lí St. |
Loui|s hefði pó\ einmitt verið þe^s eðlilBL Vatnið,
sem öldum saman hefir safnast saman í stöðuvötnum
fellur í stórfossu'm, þegar það fær framrás.
“Farðu burtu með konuna,” sagði foann með
lágri rödd, “ög eg skal kaupa istúlkuna ef eg get.”
Litli maðurinn leit á hann orðlaus af undrun.
“Gefðu mér nafnspja'ldið þitt, utanáskriftina
þína. Eg skal 'kaupa stúlkuna, ef eg get og gefa henni
friellsi.”
Hinn þreifaði i vösum sínum og dró upp ó-
hreinan pappamiða. Á Ifoonum stóð: “R Canter, gaml-
ir foúsmuni jceyptir og sel'dir, 20 Annað striæti.’
Hann horfði enn á Stephen, eins og maður, sem foorf-
ir á einlherja leyndardómsfulla yeru. Fáeinar for-
vtnar ihræður, sem voru þarna á gangi höfðú
numið istaðar fyrir framan þá.
Komdu henni burt í Guðs bænum, ef þú mögu-
lega getur,” sagði iStephen. Svo gekkl ihann hurt
þangað sem uppböðið var. Hann skalf af geðshrær-
ingu, og í ákafanum af að Ikomast s'em næst áður en
stúlkan yrði seld, tróð hann sér gegnum mannþröng-
iná. I
En alt í einu rakst ihann á Hopper, sem stundi
eftir áreksturinn.
“Skárri er það nú ákafinn í þér,” sagði Hopper-
“Það er ekki enn farið að selja hana. Hann er að
bíða eftir einlhverijum. Þú ert þó ekki að Ihugsa uim
að kaupa hana, vænti eg?”
Stephen dróg þungt and'ann. Hann sá að hann
gæti ekki keypt etúlkuna, ef hann gæfi Hopper vel
úti látinn löðrung, sem var foonum næst skapi að
gera. Hann varð feginn að heyra, að ekiki var farið
að bjóða hana upp.
Eliphalet var farinn fyrir sitt leyti, að láta sér
falla vel við Brice. Hann var til með, að láta sér
falla vel við hvern sem væri frá Boston, stí/n væri
ekki alt of tilte'ktaisamur í þessu þrælamáli.
Það rann mesti móðurinn af Stephen við það að
reka sig á Hopper. Hann fór að ihugsa sig um.
“Nei, hver skollinn!” sagði Eliphalet. “JÞarna
er þá foúslbóndi minn, Carvel ofursiti hinum megin á
strætinu. Það er víst böst fyrir iriig að Ihalda áfram.
En ihvernig 'l'íst þér annars á Ihann se'm foreinan og
beinan sunnanmann. Spjátrungurinn, sem er með
honum, er frændi foans, Clarence Colfax- Hann ætlar
sé hvorki meira né minna en að eignast þennan bæ.”
Eliphalet talaði hægt sem Ihann var vanur, og var
að búa sig til að fara af istað. “Og þetta er Virginía
Carvel þarna á rauða kjólnum. Eru nokkrar stúlkur
í Boston, sem eru fallegri en ihún? Varla margar
sem eru stoltari.”
(Hann fór. iStephen foorfði á Ihópinn ,sem hann
foafði Ibent á, eins og ií leiðslu. Þau voru að stikla
yfir forugt strætið í áttina til Ihanis. Var það mögu-
legt, að þetta fólk væri að koma á þrælauppboð?
Nei, iþað gæti ekki vrið. En samt voru þau komin yfir
gangstéttina og istóðu þar rétt fojá Ih'onum.
Hún var í síðu'm rauðum kjól og ihatburinn, sem
var úr dokkgrænu flaueli, myndaði tálfagra umgerð
um andlitið. Augu þeirra 'mættust allra snöggvast
og foún leit niður. En hann fann til þess, er ihann var
búinn að isnúa sér við, að Ifoún leit aftur á foann.
Hiálf óþægileg tilfinning fór um foann- Hann fór að
fougsa um, fhvort útlit sitt sýndi Ihvað sér foyggi í
huga, eða hvort það bæri vott um að foann væri ekki
með öllu ráði.
Með öllu ráði! Já, frá hennar; sjónarmiði værl
hann Mklega ihreint ekki með réttu ráði. Hann fann
til skyndilegrar reiði yfir því að foún iskyldi vera
'þarna, til þess að vera sjónarvottur að því sem þar
færi fram.
Rétt í þessu isl'ó þögn yfir mannfjöldann. Að-
stoðarmaður uppboðshaldarans þreif óþyrimilega í
stúlkuna, sem átti að selja og ýtti henni fram, þótt
hún gæti naumats staðið, svo að hún sæist. IStephen
leit undan. og ósjálfrátt varð foonum litið á Virgin-
íu Carvel, til þess að sjá hvaða áhrif þetta hefði á
hana.
Það stóðu tár í augum hennar.
Nú heyrðist rödd uppboðshaldarans.
“Herrar mínir, eg geri ráð fyrir að háttvirtum
kaupendum hafi aldrei boðiist annað eins tækifæri
og þetta er. Lftið þið á Ihana, herrar mínir. Eg spyr
ykkur, e rihún ekki vel 'sköpuð?”
Carivbl ofursti, sem sýnilega var órótt, ætlaði að
halda áfra'm.
“Korndu. Jimmy,” sagði hann. “Eg átti ekki ið
koma með þig Ihingað-”
En Virginía greip um handlegg hans. “Þetta,
paibfoi,” sagði foún, “er Hester foans foerra Benbows.
Farðu efcki. Kauptu foana handa mér. Þú veist að
mig Ifoefir altaf langað til að eiga hana. Gerðu það
fyrir mig.”
lOurstinn nam staðar og ihikaði. Hann togaði I
hökutoppinn. Colfax gekk á milli þeirra.
“Eg skal kaupa foana handa þér. Jinny. Mamma
lofaði að gefa þér eitthvað, og þú skalt fá ihana.
“Vertu róleg, Virginía,” sagði ofurstinn.
4
“Kaupið þið hana annaðhvort ykkar,” isagði hún.
RJÓMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Go-operative Dairies
LlMITED