Lögberg - 25.09.1924, Blaðsíða 5

LÖUUERG, FrMTUUAGINN 25. SEPTEMBER. 1924.
Vér
Gerir bökunina einfaJdari.
ábyrgjumst að yður geðjist það
-V . J 1
Va I "Mojirv B.vck' )?3
0,0
•ri

vC>
BOBIH HOOD FLOUR «S CuMANTCCD TO CIVC »OU
•CTTCR SATI5TACTION Th*n Atff OThCR TLOURNILLCO
IN CANAOA TOuR OC AlCR iS AUTHORUCO TO RCTUNO
THC FULL RURCHASC RRlCC WITH A 10 N» Cl« RCN
Ainr AOOCO iC ACTCR TWO BAAINCS TOU ARC NOI
TMOROUGHLT SATlSnCO WITH THC FLOuR ANO WIU
RCTURN IMC UNUSCO RORTION TO Hll*
ROBIN HOOD MILLS. LIMITEO
{} v V' •> 'Vv v’•v-\' " \ "■ v’^vT
Abyryðarskjal er í lirerjum 24 pd.
eða stærri poka.
Robin Hood Mills Ltd - moose jaw - calgarv.
hjálpaði frónsku liekfimismönnun-
um til þess að vinna sigur f sam-
kepninni. í rjúkandi stormum og
æðandi hafrótinu vöndust íslenzku
sjómennirnir á að nota hverja afl-
taug til iiins itrasta til þess að
bjarga lífinu til lands. Viö grædd-
um þrek í þeim þrautaróðri, og
það þrek kom okkur að góðu haldi
við að ryðja mörkina og byggja
heimilin hér í álfu.
Einhver afglapi hefir sagt, að
Island væri versta landið, sem sið-
aðir menn bygðu. ILvaS hefir hann
fyrir sér í þvi? í hverju liggur á-
gæti landanna að hans dómi?
Hvernig heldur þú, að hugsjóna-
heimur landeyðunnar líti út? HvaS
sá Magnús Mathákur bezt í Para-
dís? Hann sá þaS, sem Washing-
ton Irving lætur skólameistarann
sjá girnilegast í föðurgarði Katr-
ínar hinnar yndislegu, nefnilega:
rogandi svín, þriflegar mörgæsir,
holduga uxa, gómsæta ávexti; og
maginn sagði: hér er oss gott að
vera!
En hvar hefir manndómur og
karlmenska jjrifist bezt? Hefir
ekki sagan sannað, að fólkiS tekur
mentunarþroska, þar sem brauSs-
ins er aflaS með erfiði og fram-
tíðin krefur fyrirhyggju?
“Af ávöxtunum skuluSI j>ér
jiekkja j>á”. Þetta á ekki siður við
löndin en einstáklingana. Og hvaS
getur landið framleitt dýrinæatara,
en gott og heilbrigt fólk.
Þó ísland sé ekki ýkja stórt land
að flatarmáli, er erfitt að lýsa því
með fáum orSum, því það er svo
afar fjölbreytilegt.
Skoðanir manna um landkosti
ís’.ands hafa jafnan verið nokkuð
tvískiftar. Víkingurinn Hrafna-
flóki, sem vissi ekkert betra en
ránseðliS hræfuglsins, svo hann
trúði á hrafninn. En Þórólfur,
búmaSurinn og skipverji hans, sá
þar frjósama dali, fögur héruS og
bjargvænleg fis'kiver. Ólíkar skoÖ-
anir manna á ættlandinu koma þó
enn þá hftur fram í orSum tveggja
stórskálda:
“Sjá þú hvaS eg ér beinaber,
brjóstin visin og fölvar kinnar,
eldsteyptum lýsa hraunin hér
hörðum búsifjum æfi minnar.
Kóróna mín er kaldur snjár,
klömbrur hafísa mitt aðsetur,
jirautir mínar í þúsund ár
þekkir Guð einn og taliS getur.”
—Og:
“Þú stóðst á tindi Heklu hám,
og horfðir yfir landið fríSa,
j>ar sem um grænar grundir líSa
skínandi ár aS ægi blám,
en Eoki bundinn beið í gjótum
ibjargstuddum undir jökulrótum.
Þótti j>ér ekki ísland þá,
yfirbragðsmikið til að sjá.’’
BæSi s'káldin eru á íslandi og lýsa
því sem mentun þeirra og lífskring-
umstæðurnar hafa kent þeim að
sjá.
ísland er öfgaland. Það er bæSi
fagurt og fráhrindandi, fátækt og
frjósamt, blítt og strítt. Það er
fátt ömurlegra, en útsýnið uppi á
gróSurlausum öræfum í skamm-
degisrökkrinu heima. En hvað
getur verið yndislegra, en íslenzk
fjallafegurS á sólbjörtum sumar-
nóttum, þegar jökulhattar hnjúk-
anna blika eins og gullhjálmar yfir
grösugum döhim, breiðum héruð-
um, bláum heiðarvötnum, þar sem
svanirnir syngja um sumardýrSina
og berjamóinn, j>ar sem lóan kveður
viS börnin sin? Ætli nokkuð geti
verið óttalegra en öldurótiS við
íslandsstrendur í augum móður-
innar eða eiginkonunnar, sem kvíS-
andi bíður eftir heimkomu sjó-
mannsins? En hvað jafnast á viS
hátignar fegurð hins breiða og
blikandi úthafs, sem laðar huga
unglingsins út úr fjarSarj>rengsl-
unum og gerir hann djarfan og
stórhuga. Þetta land og þetta haf
hefir gert j>jóSina bæði bjartsýna
og bölsýna, draumsýna og raun-
sýna, viSsýna og réttsýna.
Alt, sem óttalegast getur talist i
náttúrunnar riki, geymir Island i
skauti sinu. Það hcfir brunniS í
eldgosum, skolfið í jarðskjálftum,
hruflast og afmyndast af skriSu-
föllum og jökulhlaupum. Bruna-
hraun og öskuföll hafa gert blóm-
legar bygðir að eySimörku á fá-
einum klukutimum, en það verður
náttúruuni meira en aldarstarf að
gera þessar urðir aS haglendi
aftur.
Þessar eldraunir hafa stappað i
o'kkur stálinu og kent okkur þá
lífsspeki, aS öll él birti þó um
síSir.
Island á líka flest, sein fegurst
er talið i mannheimum. Þar eru
háir og tignarlegir fossar, gjósandi
hverir, freyðandi ölkeldur, djúpir
hellar, blikandi stöðuvötn, belj-
andi elfur, svipmikil fjöll, breið
héruS og brosa.idi dalir. — Þessi
náttúrufegurS hefir gert þjóðina
listræna og skáldmælta. Engin
j>jóð í heimi á sem stendur hlut-
fallslega jafnmörg skáld og lista-
menn.
Á íslandi er fjölbreytnin alveg
endalaus. . Ef dalbúinn klifrar
fjallið fyrir ofan bæinn, eða fjarð-
arbúinn fer fyrir nesiS, eru þeir
vissir með að sjá eitthvaS nýtt. —
Þetta út af fyrir sig, hefir haft
stórmikil áhrif á þroska þjóSar-
innar. Sérhver sveit er land út af ,
fyrir sig, meS sinum einkennum,'
sínum sérkennum. — Þetta hefir,
rótfest hjá íslendingum átthaga-j
trygðina og gert þeim bæði ljúft og |
létt að syngja meS skáldinu:i
“Blessuð sértu sveitin mín.......”.
Fjölbreytnin í útsýni ættlandsins,
hefir hins vegar örvaS ímyndunar-
aflið og vákið þrána til að þekkja
og skoða sem flest. Þess vegna
hafa íslendingar oftast veriS mikl-
ir farmenn og jafnan sagt meS
hinum fræga fornmanni: “Út vil
eg”—út til að sækja fé og frama,
út til að auSgast aS víðsýni og
þekkingu.
Saga þjóðarinnar er eigi síSur
margbreytileg, en útlit landsins.
Fáar sögur herma frá Jirótt-
meira þjóðlífi, en fornsögur vor-
ar. Þá riðu hetjur um héruS. Þá
bjuggu íslenzkir höfðingjar með
rausn og glæsimensku á hinum
fornu höfuðbólum. Þá sigldu ís-
lenzkir sæfarar skipum sínum í út-
lendar hafnir. í>á prýddu íslenzk-
ir bændasynir hirðsveitir höfSingja
með návist sinni. Þá var landið
alfrjálst—eina landið í heiminum,
sem laut engu kórónuSu konungs-
höfSi. Þá var þjóðin frjáls—eina
þjóSin í heimmum, sem samdi sín
eigin lög og réði sínum ráðum. Þá
höfSu íslenzkir ríkisborgarar eign-
ast þau réttindi, sem dýrmætust
hafa verið talin: að v#ra dæmdir
af sínum jafningjum, en ekki sín-
um yfirmönnum (kviðdómurý.
Meðan myrkur vanþekkingar og
deyfSarmók andlegs sinnuleysis
hvíldi eins og martröð á miðalda-
þjóSunum, en fræðimenn höfSu
það að atvinnu aS lesa andlaus-
ar latínubænir yfir fávísum mönn-
um, skrifuðu kaj>ólsku klerkarnir
í íslenzku klaustrunum ódauðleg-
ar bókmentir. Meðan trúarofstæk-
ismenn í ýmsum löndum eyðilögSu
listaverkin og brendu bækurnar,
sem báru vitni um snild og vizku
feðranna, keptust íslenzkir munk-
ar og fræSimenn við aS safna og
varSveita hetjukvæSi og goðasagn-
ásatrúaSra feðra sinna. Ef
Dodds nýrnapillur eru besta
nýrnameðalið. Lækna og gigt bak-
verk, hjartabilun, þvagteppu og
önnur veikindi, sem stafa frá nýr-
unum. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c askjan eða sex öskjur
fyrir $2.50, og fásjt hjá öllu’m lvf-
sölum eða frá The Dodd’s Medi-
cine Company, Toronto, Canada.
tr
J>eirra hefði ekki notið við, mundi
fornaldarsaga Norðurlanda vera
gleymsku hulin aS mestu. Það var
bókmentastörf þeirra manna, sem
gert hefir land vort og þjóð fræga
í augum mentaSra manna í öðrum:
löndum. Island er Aþena ÍJorS-j
urlanda, segir ameriskur bókmenta
maður búsettur í San Francisco.
DRA GIÐ EKKI AÐ
BOR GA LÖGBERG
■ er farið að líða á seinni hluta ársins, og Lögberg, eins og önnur blöð, þarf að fá sitt, ef það á að geta haldið áfram aðkoma á heimili yðar.
• Það eru því vinsamleg tilmœli vor, að þér úr þessu farið að gera hreint fyrir yðar dyrum með því nú þegar að borga fyrir blaðið og að þér takið innköllunarmönnum vorum vel þegar þeir koma að finna yður, eða senda borgunina beint til skrifstofunnar. Tl n | ■ ■■ I
iiic uuiumum n c Cor. Sargent og Toronto St. ss. Liimitm Winnipeg
ÞaS var heimamentuSum islenzkum
alþýðumönnum að þakka, að við
höfum hlotið slíkt nafn og álit.
Nafnlausir og gleymdir eru þeir
flestir, sem skrifuðu gamlar sög-
ur og kvæði á skinnblöSin viS
lýsis ljósin í köldum og lágreistum
baðstofum úti á Islandi, en íyrit
þeirra starf er landiS orSiS frægt
og þjóðin hafin í tölu hinna fremstu
siðmenningar j>j óða.
En Adam var ekki lengi í para-
dis, og gullaldarinnar naut ekki
mjög lengi á íslandi.
Hlörmungaröldin sem byrjaði,
þegar að þjóðin glataði frelsi sínu
var aftur á móti bæði lðng og
ströng. Þá lagðist útlend konungs-
stjórn, kaþólskt kirkjuvald og út-
lent verslunarauðmagn á eitt með
að þjaka þjóðina. og rýja landið.
Þá var íslensku þjóðinni haldið
í bóndabeygju en andinn norræni,
íslenski, lifði undir felhellunni.
Það lifði ennþá í glóðunum, þrátt
fyrir galdrabrennur og hýðingar,
fjárnám og fangelsi, svarta dauða,
og horfellir. Það er máské mesta
hrós þjóðarinnar, að þrátt fyrir
600 ára hörmungar lét hún aldrei
bugast. Það er ibeinlínis undravert
hvað miklum framförum að landið
tekur eftir að þjóðin eignast sjálfs
forræði. Franifaraöldin er er.nþá
ung, hún nær aðeins yfir 50 ára
tímabil, því viðreisn íslands í verk
legum efnum byrjar eiginlega ekki
fyr en þjóðin hlaut stjórnarskrána
árið 1874.
Framfarir íslands má auðvitað
ekki mæla á amerískan mælt-
kvarða. Verkefnið var harla ólíkt
fyrir amerískum landnemum og
íslensku framfaramönnunum, og
mátturinn til þess að leysa þau af
hendi var harla ólíkur Verkefni
þessarar þjóðar hefir verið að not-
færa sér þau miklu náttúruauðæfi
sem lágu ósnortin í landinu. Verk-
efni íslensku framfaramannanna
var að endurbæta það sem undan
gengin óstjórn og vankunnátta
hafði eyðilagt. Það veitist 1000
mönnum létt, sem einum er ol-
raun. Það eru meir en 100 miljón-
ir manns I Bandaríkjunum, en
ekki fullar 100 þú,sund sálna á
Fróni. En enginn ærlegur maður
hæðir erfiði einyrkjans þó orka
hans sé afkastasmá. Þegar allar
kringumstæður eru teknar til
greina er vafasamt hvort nokkurt
land hefir tekið ðllu meiri fram-
förum en ísland,á síðasta manns-
aldri.
Fyrir 50 árum bjó þjóðin ná-
lega öll í lélegum tO'rfhúsum, Nú
lifir fullur helmingur hennar í
timbur eða steinlhúsum og allmörg
af þessum húsum mundu vera tal-
in sveita eða bæja prýði væru þau
eign og heimili Vestur-lslendinga.
Fyriir 50 árum var landið alt ó-
ræktað að undanskildum fáeinum
þúfnaholtum kringum foæina. Enn-
I þá er ræktun landsins. að vísu á-
j foótavant, en hjá mðrgum fram-
fara bændum eru túnin orðin al-
slétt og áveitu-engin stækka með
ár hverju. Kálgarður á sveita-
heimili vakti eftirtékt vegfarand-
ans fyrir 50 árum, nú eru kál-
garðar á nálega hverjum bæ og
sumstaðar er afrakstur þerira með
bestu tekjugreinum hóndans. Ef
smalinn sofnaði meðan hann átti
að vaka yfir vellinum ást foesti
töðubletturinn máské upp á svip-
stundu. Nú eru tún og engjar af-
girtar víða.
Eyrir 50 árum lásu menn Fels-
inborgarsogu og kváðu Andra-
rímur við grútarljós. Nú eru flest-
ir af stærri kaupstöðum landsins
og einstöku sveitabæir, raflýstir.
Fyrir aðeins 20 árum, hvað á heid-
ur 40 árum, var ísland svo langt
út úr umheiminum að foorgararnlr
á Akureyri drukku minni hans
hátignar Kristjáns Ihins níunda og
óskuðu honum langra lífdaga á af-
mælisdegi konungs, en JKristján
karlinn var þá steindauður fyrir
mörgum dögum og búið að grafa
hann þó konungs kærir Eyfirðingsr
hefðu enga hugmynd um slíka stér
viðburði.
Árið 1874 voru vegirnir aðeins
sniðgötur kringum verstu keld-
urnar. Nú hafa vagnfærir vegir
verið lagðir um flest af þéttfoygð- ætiar að dvelja þar fram á næsta
utsu héruðum landsins, en í faam
löndum mun erfiðara að byggja I
góða vegi en á Fróni. Fyrir 501
árum var engin almennileg brú til
á öllu landinu en nú eru margar i
eða jafnvel flestar ár á Islandi
brúaðar.
Um það leeyti sem feður vorir j
vbru unglingar dorguðu landsins
börn smáfiskinn uppi í f jörustein-
um en Englar og Frakkar drógu
gollþorskinn á djúpmiðum en þang-
að komst landinn ekki því hann
átti þá ekkert skip og enginn
kunni að sigla. Nú eiga íslending-
ar um 40 gufu,skip, yfir 600 mótor
skip af ýmsri stærð auk allmargra
seglskipa.
Um 1874 var verðgildi útfluttra
íslenskra afurða um 4í—5 miljónir
króna (nákvæmar skýrslur eru
ekki fyrir hendi) Árið 1921 fluttu
Isl'endingar út 471/(, miljón króna
virði af vörum.
Ekki veit eg hversu mikla pen-
igfta að íslensku bændurnir hafa
kunnað að geyma í kistuhöndruð-
um og gömlum sjóvetlingum, þeir
komu sjaldan til framtals. Núver-
andi inniéign íslendinga í bönkum
og sparisjóðum er yfir 40 miljónir,
eða meir en öll þjóðanskuldin.
Auðvitað eru Islendingar skuld-
ugir þeir fylgjast ekki með tím-
anum, væru þeir það ekki, en þjóð-
skuld íslands er minni en fleötra
annara landa eftir fólksfjölda.
Sumir Vestur-íslendingar efast
um að fsland eigi mi'kla framtíð.
Á hverju foyggja þeir þá skoðun?
Á því að sumar sveitir landsins
eru óneitanlega hrjóstrugar og
illa fallnar til ræktunar. Auðvitað
er þetta satt; eg get jafnvel hugs-
að mér að sumir.afdalir og útnes
landsins leggþrt 1 eyði og verði
aðeins notað sem afréttir, en hin-
ir blómlegu dalir og foreiður hér-
uð leggjast aldrei í ’eyði. Sá ó-
hemju áburður, sem jöklarnir hafa
unnið úr jarðlögum fjallanna og
árnar bera til sjávar verður í fram-
tíðinni malaður til þess að rækta
þau betur en áður, og þar sem
vatnsveitum verður ekki við komið
láta þær fossana vinna köfnunar
efni úr loftinu til áburðar á land-
ið svo tugir manna geti foúið þat
við allsnægtir sem aðeins fáir kot-
ungar gátu dregið fram lífið á
hálfræktuðu landi. Sjórinn vlð
strendurnar er ennþá og verður
altaf gullkista þess.
Eg hefi fjölyrt um verklegar
framkvæmdir og efnalega afkomu
þjóðar af því að ísland er komið
inn í samkeppnina og til þes,s að
efnilegustu og framgjörnustu
niðjar þess leiti sér ekki atvinnu
og heimilis í öðrum löndum þarf
fósturlandið að bjóða þeim viðunn-
anleg lífskjör. Og efnilegustu og
gáfuðuptu synir og dætur landsins
eiga ennþá eftir að gera Island
frægt fyrir ljóð sín og listir. Við
erum aðeins að foyrja en þó hðfum
við nú þegar vakið eftirtekt. Það
er ekki smáræði fyrir litla þjóð að
geta hrósað sér af slíkum vísinda-
mönnum, sem Finsen, Thoroddsen,
iBjarna Sæmundssyni og fl. öðrum
eins skáldum og Jóhanni Sigur-
jónssyni, Gunnari Gunnarssyni,
Einari Kvaran og mörgum fleirum
dg þvílíkum listamönnum, sem Eln-
ari Jónsssyni og Ásgrími og Jó-
hannesi Kjarval ásamt öðrum.
Eg heilsa höfundi Hávamála,
foins nýja, eg gleð,st yfir þeirri trfl
að einhver af afkomendum Snorra
eigi eftir að framleiða ennþá
stærra listaverk en Heimskringlu.
Lifi íslensk karlmenska og Is-
lenskur framsóknarandi. Það err
dýrmætasta gjöfin, ,sem móðir vor
— ísland hefir gefið okkur. hvort
sem þær gjafir koma okkur að not-
um í samkepninni hér í álfu eða
þær hjálpa heima þjóðinni til þess
að hækka álit og frægð ættlands-
ins. '
Guð blessi ísland og fslendinga.
Frá Islandi.
Frá Islandi
Reykjavík, 4. sept 1924.
Fyrir mjög stuttu tilkynti Ásgeir
Sigurðsson konsúll, stjórn Lands-
spítalasjóSsins það, að liann ætlaði
að afhenda Landsspítalasjóðnum
600 króna gjöf frá Miss Morris. Er
þetta höföingleg gjöf frá hinni er-
lendu konu og sýnir vinarhug henn-
ar til íslands.
Grænlenzkan 'búning, stakk (ti-
miakj, buxur og skó uppháa (ka-
mikaý, hefir ungfrú Rannveig Lin-
dal gefið Þjóðminjasafninu ný-
lega. Hún var á Grænlandi for-
‘.töðukona fyrir námsskeiði, sem
þar var haldið í sambandi við fjár-
ræktarstöðina; er komin þaðan fyr-
ir nokkru. Hún segir grænlenzkar
konur halda ríkt við j>jóðbúning
sinn, þjóðerni og tungu; sumar
vilji alls ekki tala dönsku, }>ótt þær
kunni hana, umgangist Dani og séu
sjálfar tersýnilega hálfdanskar aö
ætt. eins og flestir Grænlendingar
í Eystri-bygð séu nú orðið.
Prófessor Sv. Sveinbjörnsson var
meðal farþega á Gullfossi í gær.
Fór hann til Kaupmannahafnar og
sumar. Hefir hann í hyggju að
búa ýmsjög sín undir prentun þar.
Mun hann ala vonir um, að þau
verði gefin út J>ar.
Miss May Morris, dóttir Willi
ams Morris, var meðal farþega á
ullfossi t gær.
Til'kynt hefir verið frá sendi-
herra Dana, að danska ríkisnefnd-
in, sem ánnast stjórn jat|5fræði-
rannsóknanna í Grænlandi, hafi
skilað innanríkisráðuneytinu áliti
sínu um nýja tilhögun og auknar
rannsóknir á Grænlandi, J>annig,
að skipaðir veríi fastir menn, sem
eingöngu hafi j>essar rannsðknir
með höndum, nfl. þeir Lange KoCk
sem jarðfræðingur og Birke-Smith
sem mannfræðingur fyrir Græn-
land. Sagt er, að innanrtkisráð-
herrann sé þessu máli fylgjandi og
að það verði lagt fyrir ríkisþingið
í haust. En það er álitið vafasamt,
hvort áætlun nefndarinnar kemst í
framkvæmd nú þegar, nema að
sumu leyti, vegna fjárhagsins.
Af stðustu fregnum að dæma.
hefir nú brugðið til J>urviðra og
hlýinda á Norðuríandi. Hófst sú
breyting með deginum i gær. Er
'þó nokkur von, að bændur nái inn
heyjum sínum sæmilega verkuð-
um, þeim, sem enn eru úti.
Þann 29. fyrri mánaðar andað-
ist Jón Ólafsson bóndi á Kumla á
Rangárvöllum. Fékk hann blóð-
eitrun í litla skeinu á öðru hnénu,
og leiddi það hann til ^bana eftir
þriggja daga legu. Jón sál. var ætt-
aður frá Uxahrygg á Rangárvöll-
um. Hann var rúmlega fertugur
maður og hinn bezti drengur.
Þýzkur togari kom hinga í gær
með bát úr Keflavík, Hafurbjörn,
sem hann fann á reki út af Eld-
eyjargrunni. Hafði báturinn far-
ið til fiskjar á mmánudagsmorg-
uninn. En vélin bilaði, og var bát-
ttrinn á reki þar til á þriðjudags-
kvöld, að þýzki togarinn hitti hann.
Mennirnir voru átta á bátnum.
Bát þann, sem vantaði úr Vest-
mannaeyjum, kom “Geir” með í
gærmorgun snemma.
Niðursuðutæki, sem ætluö eru
til afnota á heimilum, eru til sýnis
nú t skemmuglugga Haraldar.
Heíir verzlunin Liverpool þær til
sölu. Eru j>essi tæki það handhæg-
ari en dósir, að hvert heimili getur
sjálft annast niðursuðu á matar-
tegundum þeim, sem það vill
geyma niðursoðnar, og getur alt af
notað sómu ílátin með kostnaðar-
Iítilli endurnýjun á þeim.— Mbl.
Dánarfregn.
Þann 25. ágúst s. 1. andaðist á
heimili sínu í Blaine, Wasíh., kon-
an Guðrún Davis.
Guðrún sál. var dóttir Stefáns
Jónssonar bónda á Miðvöllum í
Skagafirði og konu hans Guðrún-
ar ólafsdóttur.
Guðrún sál. var 67 ára að aídri
er hún andaðiist — fædd 7, marz
1857 á Miðvðllum.
Hún kom til þessa lands (N. D.)
með foreldrum sínum árið 1882.
Þau settust að nálægt Akra N.
Dak. og í"því nágrenni dvaldi hún
yfir 20 ár.
Hingað til Blaine fluttist íhún
ásamt eiginmanni sínum Kristjáni
Davis skömmu eftir aldamótin.
Guðrún sál. var mjög heilsulít-
il seinustu æfiárin en bar þá raun
með stillingu.
Hiún var skýrleiks kona og btót-
hneigð enda mun það hafa verið
eina ánægjan æfiárin hm síðustu
að lesa góðar bækur, og þó eink-
um guðsorðafoækur, því hún var
mikil trúkona. 1 einstæðingsskap
elliáranna mun hún hafa reynt að
“einn er vinur allra foestur.”
iHún lætur eftir sig auk eigin-
manns, 2 uppkomin foörn og eina
systir Mrs. Gíslason Blaine.
Hún var jarðsungin þann 28.
sept. í kirkju Blaine safnaðar
að viðstöddu margmenni. Séra H.
E. Johnson jarðsðng.
Fölskyldan þakkar öllum sem
reyndu á einn eður ennan hátt að
lfkna hinni dánu í banalegunni og
þeim sem sendu blóm á kistuna og
auðsýndu (þeim á einfovern hátt
hluttekningu. .. H. E. Johnson.
------o------
Dánarfregn.
Þann 3. sept. s. 1. andaðist á
sjúkraihú'si í Bellingham borg,
bóndinn Stefán Guðmundsson frá
Blain, Wash.
Stefán sál. var fæddnr á foæn-
um Kleifárvöllum í MiklholtB-
hreppi í Hnappadalssýslu á Is-
landi árið 1869 (um mánaðardag
er mér ekki kunnugt) Hann var
sonur Guðmundar iMagnússonar
bónda á Kleifárvöllum og konu
hans Iþorbjargar Jóhannesdófotur.
Er móðurættin komin frá Daða
Guðmundssyni í Snóksdal, eins
hins mesta og vitrasta höfðingja
sem uppi hefir verið á fslandi.
•
Stefán sál. misti föður flinn ung-
ur og flutti aðeins 17 ára gamall
til Ameríku. Varð hann ®em flelrj
að Ieita «ér atvinnu víðsvegar og
ferðaðist þessvegna víða ag má
vera að þetta ferðalag hafi glætt
hjá foonum þá fróðlefksfýfln, «em
síðar lét hann verja foverri tóm-
stund til að lesa og afla eér upp-
lýsngar um ýmsa hluti. Til Blaine
mun hann foafa komið skðmmu eft-
ir aldamótin og keypt eér land
fyrir sunnan fjörðínn, foeint á
móti Blaine og hefír búið þar eíð-
an. Fáum árum síðar kvæntist
hann eftirlifandi ekkju sinnl, Sig-
urveigu Simonardóttur.
Stefán heitinn .va*- slvlnnandl
enda mjög heilsuhraustur þangað
til hann 10 dögum fyrir andlátið
snögglega veiktist af footnlanga-
foólgu.
Var hann þá foráðlega fluttur á
BjúkráhfljS og gerður á honum upp
skurður. Uppskurðurinn tókðt vel
og sjúklingurínn virtkrt á góðum
foatavegi jafnvel fáum klukku-
etundum fyrir andlátið virtist hann
hress og spaugaði við vkri slna,
sem komu að ’heímaækja hnnn á
sjúkrahúsið En um kl. 12. 8. $>. m.
fékk kona hans þá aorgarfregn í
gegnum simann að foann væri dá-
inn.
Stefán heitin var greindur mað-
ur og athugull. Hann laa míkið og
vel, enda hafði hann sjálfetæðar
skoðanir á( fíestum hlutunv. Og
skoðanir hans voru ekki e*tt 1 dag
og annað á morgun. Hann var
þéttur á velli og þéttur 1 fund —
skoðanafastur og vfnfastur, en ökki
fljóttekinn. Fáskiftlnn var hann
um annara hag og clcki áleitlnn
að fyrra foragði, en fastur fyrir
ef á hann var leitað. 1 eínu orði
sagt sannur lslendingur og góðnr
drengur.
Hann lætur eftir aíg konu og tvo
drengi á unglings aldrf.
Hann var jarðsunginn 1 Blalna
5. sept. af séra H. E. Johneon að
viðstöddu miklu margmennl.
Hjartans Jxikklæti eitt vill Bkkj-
an votta vinum aínum og nágriJnn-
um fyrir þá samúð og hjálpflemi
sem henni vaa- auðsýnt víð þetta
sorgartilfelli. Séretaklega foafa
þau íhjónin Mr. og Mra. Áxni Dan-
íelsson og Mr og Mrs. Ágúst Teits-
son reynst henni sannir vinír 1
sorg hennar.
H. E. J.