Lögberg - 25.09.1924, Side 6

Bto. 6
LÖGBERG, MMTUDAGINN.25. SEPTEMBER. 1924.
Hættulegir tímar.
Eftir Winston Churchill.
“Nú, drengur minn,” sagði hann, “eftir hverjum
ert þú að svipast hér?”
“Herra Lincoln,’- svaraði Stephen.
%
Hinn settist niður á eina ströppuna og hló lágt
en storkunarlega.
‘?Eg er hræddur um að þú sért á röngum stað.”
“Mér var sagt, að þetta væri skrifstctfa hans,”
sagði Stephen dálítið espur.
/
“Hvar áttu heima?’’ spurði hinn.
“Eg sé ekkj að það koirfí þessu neitt við.”
“Nú, ef iþú værir frá Philadelphia eða Boston,
þá mætti fyrirgefa iþér.”
Stephen var kominn á fremsta hlunn með að
segja, að hann væri frá Boston en hætti við það.
“Eg er frá St. Louis og er með skilaboð til herra
Lincolns,’’ svaraði hann.
“Þú talar rétt eins og þú værir að austan,” svar-
aði Iborgarinn, sem virtist vera í ibesta skapi fyrir
samræður. “Eg er hræddur um að Abe gamli hafi
of mikið að gera til þess að tala við þig. Heyrðu
drengur minn, hefir þú nokkurn tíma iheyrt getið
um Stepben Arno,ld Douglas, öðru nafni “litli risinn”
öðru nafni “goð Illinois manna”?”
Otephen fékk nóg af þessu og Ihann sfeildi við
bongarann, án þess að .sýna honum þá kurteisi að
kveðj^ Ihann. Hann hélt áfram göngunni umhverfis
strætaferhyrnínginn og spurði eftir hÚ3Í Lincolns.
Hann komst ibrátt bur.t frá búðunum og sjóðheitu
steinlagningunni á tsrætinu á tinrburlagða gangstétt
sem lá undir stórum trjám fram hjá stórum húsum
úr múrsteini, sem stóðu spöíkorn frá strætinu. Loks-
ins nam barin staðar fyrir .framan timburhús, sem
var gráibrúnt á 'lit. Húsið var of hátt fyrir stærð
s1na cg'samsvaraði sér illa. Hlerar voru fyrir glugg-
um iþðss með sama lit og veggirnir, og fyrir framan
'það var yiðargirðing ofan'á lágum vegg, sem var
umhyerfiá flötina fyrir framan húsið, er lá hærra
en gangstéttin. Húsið var óneitanlega ljótt, en jafn-
vel Ijótt hús getur sýnst fallegt, þegar umhverfis
það etan-da eins falleg tré og þarna yo*ru. Stephen
hafðí aldrei séð neitt, sem var eins aðlaðandi og
forsaölan undir þessum trjám var. Drengur, sem var
á að gizka seoctán ára ihékk á hurðinni, sem var i
hliðinu og snéri henni á hjöamnum. Hann var auð-
sjáanlega mjög ódæll og hafði stórt kriglótt andlit,
eem var brúnt af útiveru, og snör augu. Rétt fyrir
framan hliðið var hálf-ræfilslegur eineykisvagn með
þak( ög hliðartjöldum og fyrir hann var spentur
stór, jbrúnn’ hestur.
‘'Geturi þú sagt mér, hvar herra Lirooín á
heima?” spurði gtephen.
,‘.‘Já, eg held nú það,” svaraði drengurinn. “Eg
er sonurihans og hér elur hann manninn, þegar hann
er heima; en það hefir nú ekki verið oft upp á síð-
kaatið.”
Aiincoln yngri nefndi amábæ í norðurhluta rík-
isins. þar semihann sagði að faðir sinn myndi dvelja
þá nótt. Hann sagði og Stephen, að hann liti út fyrir
að vera þrejrbtur og bauð honum að koma inn og f&
sér glas af límónaði og koma síðan með sér «g öðr-
um <?reng að veiða fiska. En Stephen sagð; honum,
að hann yrði að fara á eftir fðður hans með næstu
járnbrautarieet.
• “Æ, þú heyrir þa Preoport kappræðuna,”
sagði hinn eina og hann öfundaði Stephen af þvi.
Veðrið var ateikjandi heitt þennan dag, eins og
frá heffr verið saigt. Þegar Stephen var kominn aftu<r
á jámbrautarstöðina og 'búinn að bíða þar heila
kluickustund eftir hraðlestinni til Bloomington, var
hann ekki nærri eins áfjáður i að heyra þeswa Free-
port kappræðu og hann hefði ef til vill verið hefði
öðru yísi staðið á. Seint um daginn skifti hann um
lestir í Bloomington og komst á Illinois Central
járnbrautina. Sólin ihvarf á bak við marflata sléttuna
og ieatin þaut norður með háreysti o>g skrölti, eins og
löngéialaistjprna, glóandi í eldi og eimyrju, sem kepti
á móti halastjömunni, sem sást í loftinu.
Sbephen var orðinn dauðþreyttur á erindinu.
Hann reyndi að sofa, en tveir menn, bóndi og.vere'-
unarmaður komu inn í lestína á einhverri i3mást<)ð
og sebtust fyrir aftan hann. Þeir fóru að taia saman
um þennan Lincoln.
"Ja, svei,” sagði verslunarmaðurinn. “Að hugsa
sér það að hann skuli ætla sér að isækja á móti
‘litla risanum’!”
*TIann er gróflega vel fær, Sam,” sagði bóndinn.
“Hann getmr taiað svo að það sem líann segir
skilst; það er hægt fyrir okkur að fylgjast með því,
s*em hann segir. En Steve Douglas bara gerir mann
ruigiaðan.”
Féla.gi ahn rak upp skellihlátur.
“Og fhversvegna er það?” hrópaði hann. ‘>Bara
af því að þið hafið enga mentun. Hvað ætli að maður
sem Ihefir kV>fið girðingarstaura, ei.ns og Abraham
LincoVn, skilji í stjórnmálum. Douglas dómari hefir
hugsað um það alt út í æsar. Já, þar er nú gáfaður
maður. Það er langbest að láta hjálendurnar sjá um
sig sjálfar. Og svo er alls enginn böfðingjabragur
á Abrabam. Fyrsta dag vikunnar sá eg hann í komnu-
á flutningalest á hliðarspori hér, meðan Douglas
þaut fram hjá f isérstakri lest, sem hann hefir einn
og út af fyrir síg.”
“Abe er látlaus maður, Sam,” sagði bóndinn.
“En <iiáðu bara til hvað verður úr hönum.”
Klukkan va<r tíu þegar Stepíhen náði þangað,
sem hann ætlaði að fara. Náttmyrkrið huldi fyrir
honum evðilegu járnbrautarstöðina og húsaræflana í
bænum. Maðurinn, sera leit eftir farangrinum, sagði
honum að Lincoln væri í veitingahúsinu.
Veitingahúsið! Orð fá ekki lýat því hvaða áhrif
það hafði á fþennan un?a mann frá Boston. Það var
langt «og lágt Og ekakt og inni í því var iheitt eins
og f ofni betfa ikvóld. Þegar ha>nn kom nær því eftir
gangstéttinni, sem var ein plankabreidd og lá yfir
sléttuforina, þá sá hann að veggsvalirnar og mjói
gangurinn voru full af (bændúm log stjóimmála-
mönnum. Allir töluðu í öllum Ihugsanlegum raddteg-
undum, og það var með herkjubrögðum að Steplhen
gat ruðist í gegnum mannþröngina og fundið veit-
ingamanninn. Veitingamaðurinn var ró'legastur af
öllum; hann brosti að uppnáminu og varð eftir því
þýðari í viðmóti, sem átroðningurinn varð meirf.
Hann þekti hvern mann og ávarpaði hann með fyrra
nafni og þó voru það fleiri hundruð, sem flyktust
þarna utan um hann. Hann stóð í horni á bak við
veitingalborðið og þaðan hafði hann stjóm á öllum
og sendi hvern mann þangað sem hann átti að sofa
um nóttina, enda var hann alvanur við kosninga-
brask.'
‘fHeyrðu, Ðen,” sagði hann, “það er ekki til
neins fyrir þig að reiðast. Þú og Jósúa og Villi og'
Sam og kafteinninn 'og íBeaver bræðurair fjóri.r
I verðið að sofa allir í númer átta. Hvað segirðu
Franklín? Nei, það verður nú ekki af því. Abe 0*g Hill
og Oglesiby dómari sofa í númer sjö.” Svitalyktin af
mannþrönginni var óþolandi er Stephen ruddist í
gegnum hana til húsbóndaps. “Hvað segirðu? Kvöld-
mat, drengur minn? Hefi*r þú ekki fengið kvöldmat
enn? Ef þú getur troðist inn í borðstofuna, þá geta
stúlkurnar gefið þér svínaket og kaffi.”
Mr. Brice komst að langa borðinu í iborðstof-
unni eftir að hafa fyrst átt í stympingum við drukk-
inn bónda, sem var í foruigum stígvélum. Hann gat
ekki annað gn broisað meðan hann borðaði svína-
steikina og kartöflurnar, sem voru löðrandi í fitu,
o-g svo þunga eplaköku á eftir. Þegar hann var að
enda við eplakðkuna, sá hann að veitingamaðurinn
var kominn þar og sfcóð yfir honum.
“Ert þúeinn af þessum fréttariturum frá Chi-
cago?” spurði veitingamaðuririn og horfðj á Stephen
eins og hann hefði illan igrun á ihonum.
Stephen neitaði því að hann væri einn af þeim.
“Þú talar ekki eins og þeir. Þú verður vlst hér
í nótt.”
"Já,” svaraði Stepihen þreytulega; og af vana
hætti hann við: “Getur þú látið mig hafa herbergi?”
"Eg held það,” svaraði hinn glaðlega. “Númer
tíu, það er enginn í því nema Ben Billings, Beaver
bræðurnir fjórir og þrír aðrir. það er flet handa
þér undir norður glugganum.”
Þakklæti Stephens fyrir gestrisnina var ef til
vill ekki sem hjartanlegast. En þar sem hann sá, að
húsráðandinn horfði enn á hann forvitnisaugum,
geðrist hann svo djarfur að spyrja;
“Er herra Lincoln farinn að sofa?”
‘Hver farinn að's*ofa? Abe gamli, klukkan hálf
ellefu? Eg er hræddur um, að þú sért honum ekki
vel kunnugur.”
Stepben fanst virðingin, sem hér væri borin
fyrir um.sækjanda repúblíkanaflokksins um isenators
embættið að minsta kosti nýstárleg. Honum duttu í
hug senatorar, sem hann hafði þekt í Massachusette.
“Eina áatæðan til þes« að hann er ekki hér niðri
að segja piltunum sögur, er sú, að hann er að hafa
einhvers konar ráðstefnu með dómaranum og Joe
Medill frá “Chicago, Press” og “Tribune.”
“Hieldur þú að eg geti fengið að tala við hann?”
spurði Stephen. Hann varð djarfari vegna hins aug-
sýnilega ltíillætis umsækjandns um senators em-
'bættið. Veitingamaðurinn horfði á hann hissa.
“Nú eg geri svo sem ráð fyrir því,” sagði hann.
“Bara farðu uipp og berðu á dyrn^r á númer sjö •
og segðu að Tom Wriglht hafi sent þig.”
“Hvernig á eg að þekkja herra Lincoln?” spurði
Stephen.
“Veldu ljótasta manninn í herherginu. Eg 'get
ekki hugsað mér neinn, ,sem er ljótari en A'be Lin-
coln.”
Með þe(ssa stuttu lýsingu í huganum gekk Ste-
hpen upp stigann upp á loftið, þar sem ekki var mjðg
hátt undir þakið. Allar svenherhergisdyraar stóðu
ognar, nema einar, og á hurðinni stóð númer 7. Að
innan heyrðust hlátrasköll og Stephen var boðið
að ganga inn, er hann barði á hurðina.
Hann opnaði hurðina og leit í kringum sig í
herberginu þegar augu hans voru farin að venjast
tóbakisreyknum, sem þar var. Á gólfinu stóð þvotta-
skál, því stóllinn, sem hún átti að standa á hafði
veríð tekinn til þess að sitja á honum. Rúm, sem
var ekki sérlega aðlaðandi, og tvö fiet voru í her-
berginu, og fjórir istólar, sem voru mei*ra eða minna
farnir að biia. Glerlampi strð þar á óheflaðri hillu og
undir honum sat ungur maður, esm var í óða önn að
skrifa eitthvað niður ihjá sér og var sem hann tæki
ekkert eftir hávaðnum í kringum ,sig. Hver einasti
maður í henberginu var í engu að ofan nema skyrt-
unni. Sumir þeirra börðust við fiugur og önnur
rikordýr, sem sveimuðu þarna í stórhópum — ungi
maðurinn, sem var að skrifa var sá eini, sem ekki
iskifti sér neitt af þeim.
Stephen valdi úr ófríðasta manninn í ihe'rberg-
inu. Það var ekki ihægt að villast á honum. í stað
þess að vera að tala um undirbúuing kosninganna við
hina, var Lincoln að verja hóflega g gætilega notk-
un blótsyrða.
“Þú bölvar heilmikið, þegar þú ert að halda
ræður, dómari góðnr,” sagði hann, “ ng Ihað er ef til
vill ekki svo slæm aðferð til þess að halda manni
vakandi.”
“Já,” sagði dómarinn dræmt, “maður lætur
stundum iþesn kouar íhrjóta áður en maður hefir
tíma til þess/ að setja lo*ku fyrir það.”
Lincoln strank hendinni í gegnum úfið hárið á
sér. Neðri vörin á honum, sem va*r hvkk fæ,*ðist upp
og lagðist yfir þá efri. Það var leiftur í gráu aug-
unum, isem láu innarlega í böfðinu.
“Heyrið þið piltar,” sagði hann, “hefi eg nokk-
urri tíma sa-gt ykkur söguna af bonum Samúel, sem
var handverkssveinn hiá gömlum kvekaTa.”
“Nei, segðu okkur hana,’ _,ðruðu a'l'r í eiru
hlióði. Ungi maðurinn, gem var að skrifa slepti
blýantinum sínum. Stehpen horfði með undrun á
þennan grófgerða son sléttunnar. Andlitið, sem var
.stórskorið og með djúpum brukkum, varð framúr-
skarandi alvarlegt/Lincoln byrjaði sögu sína með
alvarlegri bægð, isem var undraverð, jafn smávægi-
legt og efni hennar var.
“Þessi handverkssveinn var rétt eins hlótsamur
og þú, dómari.” (Hinir hlóu) “Já, Samúel gat komið
út eins mörgum iblótsyrðum á sekúndu og neistarnir
voru, sem ‘hrukku af isteðjanum hans, þegar hann
vildi leggja sig fram. Og gamli maðurinn var vanur
að tala um fyrir honum á kvöldin og leiða honum
fyrir sjónir, hvaða hegningu þetta hlyti að hafa í
för ijieð sér, og hann bað fyrir honum á hænarsam-
komum. En það var alt til enskis. iSamúel hafði
altaf viðeigandi orð til taks, þegar eitthvað var að.
En einn góðan veðurdag datt gamla manninum gott '
ráð í hug, þegar hann var að leita að járni á smiðju-
gólfinu.
"Samúel,” sagði hann, “komdu hingað.”
Samúel fór til hans og Isá að Ihann stóð þar hálf-
boginn yfir stórri rottuholu, þar sem irotturnar voru
vanar að koma upp til þess að éta rusl, sem þær
fundu á smiðjufólfinu.
“Samúel,” sagði kvekarinn, “komdu með tang-
irnar.”
Samúel sótti tangirnar.
“Heyrðu nú Samúel,” sagði gamli maðurinn,
“hérna skaltu sitja þangað til þú nærð í rottu. Þú
þ^rft ekkert að hugsa um það að fá þér að borða.
Og ef eg heyri þig blóta þegar þú nærð rottunni, þá
verður þú að sitja þangað til þú nærð í aðra. Heyr-
irðu það?”
Lineoln greip tvær regnihlífar og ýtti stólnum,
sem hann sat á eftir gólfinu þangað til hann var
kominn út í eitt bornið, þar búkti hann eins og hann
sæti við rottuholuna og var engu líkari til að sjá en ó-
liðlega vöxnum unglingi. Og þetta var umsækjandinn
um senatorembættið, sem næista dag átti að mæta í
kappræðu hinum fræga og fágaða Douglas.
“Jæja, eg held að þetta bafi verið á mánudag,”
sagði Lincoln,’ og piltarnir komu í höpum í smiðjuna,
til þess að láta járaa hestana sína. Þeir svikust ekki
um að gera gaman að Samúel en þarna varð hann að
sitja og eftir nokkurn tíma ,fór húöbómdi hans
að borða. Samúel opnaði ekki munninn. Alt í einu
skelti hann saman töngunum.” Lincoln leit í kring-
um sig alvarlegur. “Hvað heldur þú að hann hafi
sagt, dómari?”
Dómrinn tilnefndi duglegt blótsyrði svona rétt
út í bláinn, áheyrendunum til mestu skemtunar.
“Eg 'geri ráð fyrir að þú hefðir sagt þetta,”
sagði Lincoln alvarlegur. “En Samúel sagði ekki neitt
og gamli maðurinn hélt áfram að borða. Klukkan
varð eitt'og fólk fór að koma inn aftur, en Samúel
sat kyr, þegar kom fram undir kveld fóru piltarmir að
safnast að dyrunum á smiðjunni. Þeir voru farnir
að verða forvitnir. Samúel leit ekki upp.” Lincoln
beygði sig áfram og lækkaði róminn. “Loksins bólaði
á rottutrýni í holunni og svo sást í augun rauð, sem
skimuðu í áttina til smiðju aflsins — svo —”
Regnhlífarnar skullu saman. /
“ ‘1 guðs* bænum.” hrópað Samúel, ‘þarna náði eg
þér.’ ” '
Lincoln stóð upp og hinir skelliihlóu. Hann hélt
upp regnhlifunum rétt eins og þær væru smiðju-
tangir og rotta héngi í þeim. Þeir iheyrðu tístið og
þetta var alt svo náttúrlegt, að þeim fanst þeir geta
séð rottuna spriklandi þarna fyrir framan augun á
sér. Stephen ,gleymdi veitingahúsinu og stjórnmál-
unum, honum fanst hann vera kominn inn í smiðju
hjá gömlum kvekara. ^
--- --1 ' I 'Í"—
XVI. KAPÍTUIJ.
Stephen fræðist um nokkuð.
Það var Lincoln sjálfur, sem kom honum til
þass að ranka við sér. Þessi undarlegi umsækjandi
um senators emlbættið settist stól sinn og andlit
hans varð alvarlegt næstum með sorgarsvip, nema
hvað glampinn var enn í augum hans. Hann sat
þar hreyfingarlauis. þangað til hláturinn hætti. Þá
snéri hann sér að Stephen.
“Vildir þú fá að finna mig, drengur minn?”
Stephen ásetti sér að vera þægilegur og að láta
ekki Lincoln merkja á sér neitt stolt hvorki í máli
né látbragði. En 'hann reyndi að ímynda sér senator
frá iMassachusette, til dæmis'herra Sumner, segjp
söguna um rottuna og sannast að segja vaT honum
það ómögulegt. Massachusetts senafcorar höfðu ekki
þá gáfu, sem til þess þurfti, hvernig sem á því stóð.
Og hann var ekki viss um henfa að það væri gáfa,
t=em aflaði mönnum ekki svo smárra vinsælda. Ste-
þhen féll ekki rétt vel þetta “drengur minn,” en
honum varð eittlhvað einkennilega við, þegar hann
horfði í gráu augun og framan í andlitið. Hvernig
gat hann vitað, að þúsundir samlanda hans myndu
finna til þess; sama við að sjá þetta andlit og þessi
augu ?
“Drengur minn,” sagði Lincoln aftur,” vildir þú
finna mig?”
“Já”, sagði Stephen og dró upp úr vasa sínum
umslagið, sem dómarinn hafði fengið honum.
Lincoln reif Ibréfið upp. tTt úr umslaginu hrundi
eitthvert skjal og hréf. Hann lét skjalið í háa hatt-
inn sinn, sem stóð öfugur á gólfinu. Svo las hann
hréfið og eftir því sem hann las lengra kipruðust
varirnar meir og meir saman og hrukkurnar á and-
litinu dýpkuðu og urðu að brosi. Svo leit hann upp
og varð aftu » alvarlegur á svip.
“Sagði Wihipple dómari þér að haldá áfram
þangað til þú fyndir mig, herra Briee?”
“Já.” , /
“Er dómarinn sami þverúðarfulli, og óviðráðan-
legi heimskinginn, ®em hann hefir altaf verið?’’
Það var sem fo'rsjónin legði Stephen orð í munn.
“Hann ihefir verið mér mjög góður, herra Lin-
coln.”
Lincoln hló.
“Hann er sá örlátaisti maður, sem eg hefi þekt.
Þú þekkir hann, Ogleslby — Silas Whipple. En mað-
ur verður að vera ein,s og Daníel spámaður eða
hugaður sem Putman hershöfðingi til þess að voga
sér inn í ibælið til hans. Það er aðeims. einn maður
til í heiminum, sem þorir að standa uppi í hárinu
á Silas og hann er sunnanmaður og sérveldismaður
og mesti heiðursmaður, eg á við Carvel ofursta. Þú
hefir beyrt harjs getið Oglesby. Rífast þeir ekki við
og við, Brice?”
“Þeim slær stöku sinnum saman í kappræður,”
sagði Stepihen, sem hafði gaman af þessu.
“Kappræður!” ihrópaði Lincoln. “Eg gæti ekki
þolað það dag eftir dag að vera eins nálægt því að
lenda í áflogum og þeir eru. Ef minn hundur og
hundur nágranna míns hringsnéruist urrandi hvor
utan um annan hálfan daginn og legðust svo niður
saman, þá skyldi eg fleygja pipar á trýnin á þeim.”
“Eg býst við að ofurstinn sé emginn bardaga-
maður,’ sagði einh*ver af þeim, sem viðistaddir voru.
Stephen fann strax til einhverrar löngunar til
þess að halda uppi vörn fyrir ofurstan og mæla með
hugrekki Ihans, en bæði Lincoln og Ogleshy urðu
fyrri til en hann.
“Ekki neinn bardagamaður!” hrópaði dómarinn.
Rétt hérna um daginn —”
“ Bjíddu við Og'lesby,” sagði Lincoln, eg
ætlaði að segja þessa sögu.
Stepihen hafði heyrt þessa sögu. En Lincoln
hermdi svo vel eftir ofurstanum og dró seiminn eins
og hann, svo að Stephen dauðlangaði heim aftur.
“Nei, eg ætlaði ekki að sekjóta ,ekki ef hann
ihefði gengið beint. En hann hlykkjaðist og engdi'st,
svo að eg gat ekki á mór setið. Svo sendi eg svert-
ingjann minn hann Ephum, til þess að segja honum,
að hanrí skyldi ekki láta mig sjá sig oftar í grend
við Plantens hótelið. Já, og það er nú reyndar það
sem hann var, cinn af þessum bölvuðum Yankees,
sem koma suður til þess að verzla með svertingja og
vasast í istjórnmálum.”
Lincoln leit á Stephen og svo á hréfið frá dóm-
aranum. Hann tók upp silkilhattinn sinn og stakk
því í fóðrið á honum, sem var orðið mjög slitið og
var þegar fult af bréfum og 'blöðum. Svo setti hann
hattinn á höfuðið á sér og hnepti að sér kraganum.
‘Eg he*ld eg verði að ganga dálítinn ap'öl, piltar.”
sagði hann,” og ihugsa mig um svo að eg verði
reiðubúinn að mæta “litla risanum” á prorgun í Free-
port. Vilt þú ganga líka, Brice?”
Stephen, sem var dálítið hissa, sagði að ihann
vildi það.
“Nei, heyrðu nú, Abe,” sagði einn af þeim, sem
viðstaddir voru, “þetta er ekkert nema ólukku vit-
leyisa. Við viljum fá að vita, hvort þú ætlar að leggja
apurningar fyrir Douglas.”
“Þú eyðileggur sjálfan þig, ef þú gertr það,”
sagði annar þeirra. Stephen komst síðar að raun um
að þetta var herra Medill.eigandi hins nafnkenda
•blaðs Press and Tribune. y
“Eg iheld eg verði að eiga það á hættu, Joe,”
sagði Lincoln alvarleguT. Svo alt í einu kom titring-
uri í kringum munnvikin og gráu augun urðu fjör-
leg. “Hafið þið nokkurn tíma heyrt söguna af Beíl
ihónda á Egyptalandi. Eg skal segja ykkur hana og
þá getið þið máské skilið, hversvegna eg spyr Doug-
las að spurningunni. Bell bóndi átti það besta neru-
tré og þá fallegustu dóttur, sem voru til nokkuT-
staðar þar nærlendis, og honum þótti jafn vænt uii
hæði. öllum piltum leist vel á Súsðnnu Bell. En það
var bara einn, sem gat komið til mála, sem biðill
hennar, o ghann hét Jim Rickets. Jim var myndar-
legasti maðurinn 1 nágrenninu. Hann var hengdur
síðar. En Jim naut lífsins eftir því sem föng voru
til. Honum þótti vænt um Súsönnu og honum þótti
perur góðar, og hann ætlaði »ér að njóta hvors-
tveggja. Og það vildi svo vel til að perutréð bar marg-
faldan ávöxt það ár og Bell bóndi gat ekki um neitt
annað talað en það.
Þar var líka Ijótur sláni sem ekki er vert að
nefna. Hann vissi ósköp vel að hann vaT Súsönnu
ekki samboðinn og honum þótti perur eins góðar
og Jim Rickets. Eitt kvöld kom Jim eftir veginum,
til þess að biðla til Súsönnu. Þar stóð þá hinn undir
perutrénu og horfði löngunaraugum á rjvextina.
Jim, sem var sparibúinn, sagði við slánann: “Nú
skulum við kasta í perurnar.” Hinn vissi vel að
gamli Bell horfði á þá yfiv girðinguna, svo hann
var strax til í það og lofaðj Jim að kasta fyrst. Jim’
kastaði og niður kom stærðar pera hjá honum. Hann
leit á hana og lábbaði heim að húsinu og kendi í
brjósti um hinn fyrir allan kjánaskapinn. En þegar
hann kom heim að húsdyrunum, var gamli maðurinn
þar fyrir. “Hvað ert >ú að gera------*--------------
RJOMI
títyðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið íélag og í‘4 fult verð l'yrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
cini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið efeki glepja vður sjónir. farið
að fnrdæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvínnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skaoar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
/
Thc M nnifoba Co-opora<ÍA*o Dairios
LTMITFP