Lögberg - 16.10.1924, Qupperneq 3

LöGBERG FIMTUDAGINN. 16. OKTÓBER, 1924.
Bls. 3

BlHiag|[greKllgitSlgll51BBg|gigllglgBaMMiaia>a«MMMagttflMMIMMMmaamHH>aiaia««IBKBd>dKl8ll<IMIKIgl^
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga

EBœaaMiiagBagsMiaaig^^
Fylgj
ur.
Eftir Magnús Lárusson, kennara.
Flutt í U. M. F. “Unni djúpauðgu.”
Flest munum við kannast Við Bögurnar um
draugana, þessa römmu meinvætti, sem svo erfitt var
oft að ráða við — “kveða niður’”. Einkennilegt er
það, að sjaldnast er það líkamsafl mannanna, sem lát-
ið er ráð niðurlögum þes'sara forynja, iheldfir hið
andlega atgeirvi, — kraftakvæðin. Það er eins og að
þarna ,sé ibrugðið upp kyndli úr ’hugsanalífi feðra
vorra á löngu liðnum tímum, að “hugurinn haldi
velli, þótt ho'ldið hvíli í val.” — Annað, sem dróg
úr inætti drauganna var dagsljósið. iMagnaður var
^á draugur, sem þiorði að láta á sér skræla um há-
bjartan daginn, enda er það venja að helga það
myrkrinu, sem mannkyninu er iskaðlegt. Oft voru
draugarnir ‘%ending” milli óvina. En köld var sú *
kveðja á stundum og fleiri fengu að kenna á því, en
sök áttu á, því að draugarnir fylgdu oft ættingjum
í margardiðu. Þá fengu þeir nafnið fylgjur.
Til eru margskonar fylgjur. FyriPburðir hinna
“þkygnu” manna styðja þá hugmynd, að hver ein-
stakur maður eigi sér fylgju. Hvert ætlunarverk
hennar er, vitum vér ekki; máské á dutspekin eftir
að isanna það. En það er einn flokkur af fylgjum, sem
mig langar að gera að umtalisefni. Það eru ættar-
fylgjur. Það má oft segja svipað um þær og drauga,
að þær voru erfagóz ættarinnar. Stundum eru ættar-
fylgjur (þ. e. hinn andlegi feðraarfur vor) góðar, en
oft líka slæmar. Og þegar svo er, þá finst mér ástæð-
an hljóti að vera sú ,að foreldrarnir gerðu isér ekki
nógu mikið far um það að vekja hjá sér kraftaskáld-
ið: viljaþrekið til þefes Iháa og göfuga, og að þeir enn-
fremur kendu ekki börnum sínum að vera ljósvakin.
Oss ber nú samt að dæma þá ekki of hart. Þeir voru.
og eru, ibörn síms tíma. Þeir spunnu lífsþráð sinn að
miklu leyti úr þeim lopa, isem mæður þeirra og feð-
ur höfðu þeirn eftirlátið. En os.s hættir of oft við að
reiíkna þeim bláþræðina, sem vér sjálfir spinttum á
lífsþráð vorn.
Þegar eg hugsa til forfeðra vorra, einkum á gull-
öldinni, verður mér starsýnt á það, hvað mér finst
þeir hafa: metið mikils ættargöfgina. Þeir hafa
snemma komið auga á þann sannleika, að góðar ættir
ala hjá isér sem fæstar illa.r kendir. Því bregður víða
fyrir, að það hafi verið niokkurskonar óðalseign að
vera af góðum ættur og eg tel víst, að hjá mörgum
einptaklingum hafi ættarkendin verið vermireitur
gö'fginnar í sál hans.
1 þessu efni finst mér tímarnir mjög breyttir,
og erlþað ef til vill eitt af því, sem hin svokallaða
méntun yor hefir isléttað yfir.. Nú orðið tíðkast því
miður of mjög þau “breiðu spjótin” að nota kunn-
áttuvitið sem vígi, er fanturinn ver isig í.
I Þegar vér vitkumst svo, að vér finnum til isjálf-
stæðiskendar vorrar, vaknar þráin. Þá ríður mikið á,
að unglingurinn verði aðnjótandi hollra áhrifa. Hvað
er þá á móti því, að vékjá hjá honum göfuga kend .
fyrir ætt sinni, ef hún á það skilið? Ættarvirðipg og
ættardramb eru tvö 61 ík hugtök. En þráin er fhljóm-
vakinn í' sál ungilingisins. Hún hvíslar að honum
ým,sum æfintýrum um “gull og græna skóga’’ og
undrahallir í ríki gæfudísarinnar. En þangað er
ferðinni heitið, og þar er oss frá forsjónarinnar
hendi ætlað að eiga heimkynni, þó margir nái seint
höfn og sumir líði skipbrot á leiðinni. Oss virðist
stundum stem gæfudísin dilli sumum börnum sínum
en setji önnur í skúmaskot, og einmitt oft þau börnin,
sem best eru útbúin. Það er það einkennilega. En þar
eannast hið fornkveðna: “Sitt hvað er gæfa eða
gervileiki. ,
En mér finst nú annars að gæfudísin sé ekki
nærri einis ranglát og mörgum finst, og eg trúi því í
mjög mörgum atriðum að “hver sé sinnar gæfu
smiður.” Eg trúi þvi hiklauist, að Guð hafi gefið oss
það veganesti, sem oss megi til hamingju verða, ef
vér glötum ekki Guðsmyndinni í oss sjálfum.
En hvað er nú sönn hamimgja?
IMiargir ha'lda að hún sé fólgin í því að eiga
auðæfi. Því verður heldur ekki neitað, að auðurinn
getur verið sterkur þáttur í gæfu vorri, en einhlýtur
verður hann aldrei. Þar er eg fyllilega sammála
skáldinu okkar, þar sem það segir:
‘(Enginn skilur hjartað, iþví áðan isá eg hal,
einmana reika í gullskrýddum sal.
Féllu tár af augum á fépyngjur títt,
fölvan svip og grátþrungin. Hver getur þýtt?”
ISumir te'lja þann hamingjuisaman, sem ætíð er
glaður og ánægður og óneitanlega er þetta mikið
skilyrði. En þrátt fyrir þetta finst mér þó að maður-
inn geti verið óhamingjusamur t. d. ef líf hans
innra og ytra er kyrstaða! Engin franjför yrði í mann
eðlinu og heiminum, ef allir væru ánægðir með það
,<sem er”.
Eins og eg gat um áður, trúi eg því, að gæfan sé
að miklu leyti gefin oss I sjálfsvald, en það sem mestu
veldur, íað leitin fer svo mjög í handaskolum, eru
fylgjnrnar. Vér höfum huga vom fullan af allskonar
hégóma og fánýti, er vér tignum og tilbiðjum; það
eru illar fylgjur.
Búast má við að sum yMcar, kæru ungmenna-
félagar, eigið eftir að vterða foreldrar. Gerum þá ráð
fyrir því, að þið hugsið svo langt fram í tímann, að
þið vakið yfir því að gefa börnum ykkar góðan heim-
^tnmund. Munu þá sum ykkar ætla, að beista gjöfin
sé að gera j>au “loðin um lófana”, eins og komist er
að orði. En djemin eru mýmörg, sem sanna það, að
Mammon er hvikull vinur. Mér finst, að besti heiman
mundurinn muni vera að kenna börnunum að kveða
niður illar fylgjur, en eftirláta þeim sem mest af
góðum fylgjum, gefa þeim gott uppeldi, lnnræta
þeim Guðisótta og góða siði.
iMér koma til Ihugar skólarnir okkar. Mér hefir
ætið verið ljúft að mega skoða þá andlegt Iheimili vort
sem allir gætu átt ítak í. Þeim er um margt kent, sem
þeir eiga ekki skilið, en þeim er líka í mörgu mjög
ábótavant. Þeir hafa hugsað rneira um það að fylla
höfuð nemendanna með ýmsu kjarnfóðri, en minna um
hitt, að göfga og fegra sálir þeirra oig kenna þeim að
beita ábrifum sínum til góðs í lífinu. Því finst mér
svo sorglega lítið sagt með því, þegar einn og annar
er talinn “mentaður” og minnist eg þar orða
Ág. H. Bjarnasonar í einni af greinum hanis, fyrir
■skömmu.
Þið kannist víst flest við söguna um Hagbarð
og Signýju, og munið þá einnig eftir því er kon^ngs-
menn ætluðu að handsama Hagbarð, en hann sleit
hvtern stenginn, sem á.hann var lagður. Þá vaf lagð-
ur á hann lokkur úr hári Signýjar, og stóð þá kapp
inn kyr; þann streng vildi hann ekki slíta.
Eg veit að hjá ýmsum ykkar bærast strengir,
sem ekki stefna eingöngu að því að gera ykkur sjálf
hamingjusöm, heldur einnig þá, sem með ykkur lifa
og eftir ykkur eiga að lifa. Eg veit, að oft vantar
máttinn, því slæmar ættarfylgjur isækja að svo sem
sjálfselska, skortur á viljaþreki og festu.
Þann tel eg hamingjusaman, sem er kærleiksrík-
ur, elur hjá sér fagrar hugsjónir, reynir að lifa sam-
kvæmt þeim og sér biessunarríikan ávöxt verka sinna,
fyrir sjálfan sig og aðra og sem hefir það á mevit-
und isinni, að hann hefir aldrei vísvitandi “slitið hár-
lokkinn“ — misbóðið sæmd sinni.
Það er þetta sém eg vildi óska ykkur öllum í
heimanmund að þið gerið hjarta ykkar að óðali fag-
urra hugsjóna og sýnið ætíð gott dagfar í orði isem
verki og að þið getið við æfilokin kvatt heiminn með
þeirri Ijúfu meðvitund, að þið hafið eftirlátið niðjum
ykkar góðar fylgjur.
'Hugsa dýrin og álykta.
í grein einni, sem þýdd var úr tímaritinu ‘Popular
Scinence Monthly,’ reyndi doktor einn að nafni Thorn
dike að færa rök fyrir því, að þesisari ispurnimgu ætti
að svara með “nei”-i. Hann hafði gjört ýmsar titraun-
ir á hundum og köttum, með því að loka þá inni í
búrum og taka eftir hvort þeim hugkvæmdist nokkur
ráð til að losast út aftur, og hann komst að þeirri
niðurstöðu, að það hjálpaði þeim ekkert, þótt þteim
væri gefinn ilengri og lengri umlhuglsunartími eða
tækifæri til að verða oftar en einu sinni í sömu kring-
umistæðum, — þeir yrðu ekki fljótari til úrræða fyrir
það.
Þessari grein svaraði svo aftuv prestur nokkur
í sama tímariti og er grein Ihans nokkuð stytt á þessa
leið:
Dr. Thorndike er sjálfisagt mjög lagið að igjöra
ýmsar tilraunir og nákvæmar, en hann gleymir bara
einu, að það er mjög misjafnt, hvernig hugsað er og
ályktað. Menn á lágu þroskastigi geta istundum ekki
með isínum ibesta vilja gjört ýmislegt, sem þeir eru’
óvanir með öllu, en isem aðrir þroskaðir menn gera
eins og ekkert væri. En þegar nú svo mikill munur á
sér stað meðal mannanna sjálfra, hversu ólíkt stærra
djúp hlýtur þá ekki að vera milli hinna lægstu mann-
skepna Og hinna iskynugustu iskepna. Eina aðferðin
til þess að geta gert sér ljósa grein fyrir skyni og viti
þeirra mannkvísla, sem standa á lægista þroskastigi,
er sú að leita þeirra einmitt þar, sem þær eiga heima
og athuga þær þar í þeim lífskjörum og í þeirri vist-
arveru, sem þeir hafa við að búa. Og sama er að
segja um skepnurnar. Því aðeinis má igera ráð fyrir
réttum og áreiðanlegum árangri. En að taka hunda
og ketti af handahófi og setja þá til reynslu í vistar-
verur, sem þeim eru alveg ókunnar og svo eigi þeir
að sýna, hvað þeir nú geti fundið upp af eigin
'hyggjuviti, i— það er fikki að eins röng, Ih.eldur líka
ótilhlýðileg aðferð. Eg hefi séð svo ótal margt til
hundanna minna, isem eg hefi haft á ferðum mínum,
að eg verð að fulyrða, að margt af þvi er alveg ó-
skiljanlegt, ef það er ekki að iskilja svo að þeir hafi
bæði skyn og vit til að hugsa og álykta.
Eg var fyrir okkrum árum við trúboðastörf í
löndunum kringum Hudsonflóann og varð því að hafa
með mér á ferðum mínum fjöldann allan af hundum
af ýmsu kyni. Eg hefi á hverjum vetri ferðast með þá
niokkur hundruð mílur um landsvæði istærra en New-
York-ríkið eða hér um 'bil helmingi stærra en alt ís-
land. Þegat kafaldshríðarnar voru svo svartar, að
jafnvel færustu Indíánar urðu áttaviltir, var ekki
annað fyrir en að reiða sig eingöngu á Ihundana og
það skyldi aldréi ibregðast, að þeir með frábærri
greind og þolinmæði kæmu okkur heilum á hófi
þangað, sem ferðinni var heitið.
Tveir af uppáhaldlshundunumi mínum hétu Kópi
og Hrefna. Kppi var stór og sivartur af St. Bernhards-
kyninu og var um 200 pund. Hrefna var af hreinu
Nýfundnalands-kyni, hrafnsvört og hrokkinhærð. Eg
hafði annans aldrei færri en 201—30 hunda meðferðiiS
því að eg varð að hafa minst átta fyrir sleðanum í
einu. Kópi og Hrefna voru þeir einu, sem máttu ganga
út iog inn um húisið, eins og þeim þóknaðist. Fyrir
öllum dyrum voru almennar trés'lár. Það þurfti ekki
annað en sýna þeim einu sinni, hvernig þeim væri
lyft frá, þá léku þeir það istrax eftir. Hrefna gat samt
aldrei opnað dyr, sem opnuðust á móti Ihenhi. Eg tók
oft eftir því, að þegar hún varð þess vör, þá fór hún
þangað sem Kópi !lá, kleip í eyrun á honum og færði
hann nær dyrunum, og Kópi iskildi strax og opnaði
þær fyrir hana. Mér finst að þetta lýsi bæði skyn-
semi og hugsun.
Báðir hundarnir höfðu gaman af að ibusla í
litilli tjörn, sem var í grendinni. Hrefna var vana-
lega lengur niðri í, en þó Kópi væri kominn upp úr
og búinn að hlaupa spölkorn upp brekkurnar, um leið
og hann Ihristi ®ig og gelti af ánægju, þá kom hann
alténd tií baka og beið eftir henni, svo þau yrðu
samferða heim, og ef hún kom ao lanai, þar sem
voru Ih.áir bakkar, iþá teygði Kópi sig út yfir þá,
greip í hnakkann á henni og hjálpaði henni í land.
Ef hann þá gat ekki náð í hana hljóp hann urrandi
þangað isem árar og figkistengur voru geymdar,
köm aftur með spýtu í gininu, var að hagræða
henni, þangað til Hrefna gat náð í 'hana með tönn-
unum og var svo d'regin upp á henni. Þetta kom fyrir
aftur og aftur, og hvernig á að skýra það öðruvísi
en að umhugsun og úlyktun hafi átt isér stað í þessu
efni.
Kópa varð aldrei vel til Indíánanna, síst stúlkn-
anna. Hann var oft vanur að erta þær dálítið. Ein af
þeim var mikið fyrir að þvo vel öll gólf og ihafa þau
táOhrein. Hún var ekki hið minsta hrædd við istóra
hundinn og rak Ihann Iburt í hvert skifti, sem hann
varð á vegi hennar. Honum tókst aldrei að hræða
hana eins og ihinar istúlkurnar, en þá leið ekki á löngu
áður en hann sá, með hverju helst mátt erta hana.
Hann kom heim frá isjónum hundvotur og hristi sig
allan á nýskúruðu eldhúsgólfinu og spígsporaði^þar
fram og aftur með eins forugar lappir og.hægt var
að fá í fofarpollunum úti fyrir, og þegar hann sá, að
hún ætlaði að fara að skemta sér við gólfþvottinn
sinn, lagðist hann eins langur og hann var á mit.t
gólfið og þaðan voru engin ráð að fá hann tourt.
Nokkrum sinnum gat stúlkan farið í kringum hann
og fengið hann burt, með því að láta sem hún væri
að gefa hinum hundunum eða fá þá til að gelta og
gjamma úti fyrir, eins og eitthvað sérstakt væri á
ferðum. En þegar fram liðu stundir, hætti ihann að
láta það í nokkru á sig fá og istúlkan varð að kvarta
yfir honum við húsbfendurna. Nú stóð svo á, að Kópa
þótti mjög vænt um lítinn 4 ára gamlan dreng, sem
eg átti, og hann var viðstaddur, þegar stúlkan kom
að kvarta ýfir hundinum. Eg sagði þá við litla son
minn: “Farðu, góði minn! og segðu honum Kópa, að
það sé ljótt að istríða henni Maríu og hann eigi að
hætta því. Segðu honum, svo hann skilji það, að hann
eigi ekki að vera í eldhúsinu, það sé ekki staðurinn,
sem hann eigi að vera á.” Drengurinn fór þá fram
og Ihurðin var opin, svo við gátum séð hvernig fór.
Drengurinn tók í annað eyrað á hundinum og sagði:
‘‘Skammastu þín Kópi, að vera að stríða henni Maríu
og láta ihana ekki í friði, þegar hún er að þvo gólfið.
Stattu upp ljóti hundurinn þinn.” Og hundurinn
hlýddi og labbaði út með drengnum, isem var lítið
hærri en hundurinn. Og eftir það lét hann stúlkuna
í friði.
Það vair eitt af verkum Kópa að sækja eldivið í
körfunni okkar á veturna, og var það ekkert létt verk.
Við þurftum ekki annað en að segja við hann, eftir
að við höfðum vanið hann við það nokkurn tíma:
“Kópi, éldiviðarkarfan er tóm,” og hann var þá þegar
til að fara út að isækja í hana, sem toæði karlar og
konur vildu helst' losast við í vetrarkuldanum.
Annar hundur, sem hét Gæsar, gerði okkur einu
sinni grikk, sem sýnir vel, ihvort hundarnir ekki
hugsa og álykta. Einn af Indíánum mínum var vanur
að draga fyrir fisk á hverjum morgni niðri við vatn
í grendinni og hafði þá alla hundana með sér; þeir
fengu þá vanalega úrganginn af fiskinum.-' En einn
góðan veðurdag kemur Indíáninn til mín, alveg utan
við sig af geðshræring, og segir að einlhver annar
sé farinn að eiga við netið niðri við vatnið, það sé
víst windegoo-maðurinn, sem búi niðri í vatninu,
sem sé farinn að draga fyrir með netinu sínu, og
hann vilji nú ekkert- við það eiga framar. Eg fór þá
að reyna að komast á snoðir um, hvernig í þessu
lægi, og einn morgun snemma lagðist eg í leyni ásamt
Indíánanum rétt við vatnið. Kemur þá ekki Cæsar
snuðrandi og læðist í hægðum sínum niður að vatn-
inu; hann nam við og við istaðar á leiðinni og snuðr-
aði í allar áttir, en vindur stóð á móti okkur, svo að
hann fann tekki þefinn af okkur. Hann gekk svo
þangað, sem Indíánnn var vanur að istanda, þegar
hann dróg netið að landi. Þar leit Cæisar fyrst í
krin,g um sig, fór isvo að draga í línuna með tönn-
unum oig gekk jafnóðum á hana, eftir því
sem hann dróg hána á land, og var þangað til að, að
annar endi metsins var kominn að landi. Hann rarin-
sakaði nú nákvæmlega (hvað \ netinu væri, jafnótt og
hann d'ró það á land, þangað til hann ®á fallegan
urriða og fór að snæða hann með meistu lyst. En
þegar við svo komum alt í einu að honum, varð hann
mjög sneyptur og gerði þetta aldrei framar eftir það.
Margt fleira en þetta hefir sannfærl^mig um það,
að hunda'rnir hafi að vissu Ieyti tök á að hugsa og
álykta. Margir af hundunum létu raunar aldrei í ljósi
neina sérstaka ihyggni eða skynsemi, ef til vill af því
að þeir fengu ekkert sérstakt tilefni til þesis; það
voru algengiir hundar, sem voru vanir að draga
byrðar sínar.. En þeir voru svo vitrir, að þeir komu
með lappirnar þegar þeir fengu sár, að þeir skrópuðu
þegar átti að fara að beita þeim fyrir sleðana, að þeir
Hétueti toga í af öllum lifsins kröftum, þó að raunar
dragólin sjálf væri alveg slök o. is. frv.
Ef menn vilja fá áð vita, hvort dýrin hugsi og
álykti eða ekki. þá verður að láta þroskuðustu ein-
staklingana fá að sýna, hvað þeir geta í sem hag-
fteldustum kringumstæðum. V. J.
Æfisaga Abrahams I.incoln.
Þú hófst mína sál til hrifningar báls,
þú ‘iheilaga ritning” anda og máls,
þú Lincolns lífsauðga saga.
Hvert dæmi þess mannis, hver djúpvitur sðgn
mun dygðirnar vekja — og æskunnar mögn
til óispiltra afreka draga.
Eg á enga heitari ósk, sem þá,
að íslensku þjóðinni fæddist hjá,
eipn sonur, er svo væri góður.
Einn Lincoln, er gæti’ henni lyft yfir smátt,
yfir lággengiis-ríkjandi ómensku-hátt
og eflt hennar aldýra hróður.
Kjartan Ólafsson.
Professional Cards
■í
DR. B. J. BRANDSON
216-220 MEDICAI; ARTS BIDQ.
Oor. Graham and Kennedj Sts.
Phone: A-1S34
Office timar: 2—3
Heunlli: 776 Victor St.
Phone: A-7122
Whmípeg, Manitoha
DR. O. BJORNSON
216-220 MEDICAIi ARTS BIxDG.
Cor. Graham and Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office timar: 2—3
Heimili: 764 Vlctor St.
Phone: A-7586
Winnipeg, Manitoba
TIIOMAS H. JOHNSON
og
H. A. BERGMANN
ísl. lögfræðingar
okrifstofa: Room 811 MeArthrtr
Buildlng, Portage Ave.
P. O. Boi 1656
Phones: A-6849 og A-6846

DR. B. H. OLSON 216-220 MEDIOAI, ARTS BLDG. Cor. Graham and Kennedy Sts. Phone: A-1834 Oflfice Hours: 3 to 5 Hchniii: 723 Alverstone St. Wlnnlpe*;, Manitoha

DR J. STEFANSSON 216-220 MEDICAD ARTS BX.DG. Cor. Grahara and Kennedy Sts. Stundar augna, e-yrna. nef og kverka sjúkdöma.—Er aB hitta kl. 10.12 f.b. og 2-5 e.h. Talsími: A-1334. HelmiIJ: 373 River Ave. Tals. F-2091.

DR. B. M. HALLDORSSON 401 Boyd Building Cor. Portage Ave. og Edmonton Stundar sérstaklega berklaaýki og aBra lungnasjúkdöma. Er aB finna á skrifstofunni kl. ll 12 f.h. og ?—4 e.h. Slmi: A-3521. Heimili: 46 Alloway Ave. Tal- slml: B-3158.
•
DR. A BLONDAL 818 Somerset Bldg. Stundar aérstaklega kvenna eg barna sjúkdóma. Er að hitta frá kl. 10—12 f. h. ; 3 til 6 e. h. Office Phone N-6410 Heimili 806 Victor Str. Sími A 8180.

DR. Kr. J. AUSTMANN 848 Somerset Blk. Viðtalstími 7—8 e. h Heimili 469 Simooe, Office A-2737. res. B-7288-

DR. J. OLSON Tannlæknir 216-220 MEDIOAIi ARTS BLD6. Cor. Graham and Kennedy Ste. Talsími A 8521 Heimili: Tals. Sh. 3217

J. G. SNÆDAL Tannlæknir 614 Somerset Block Cor. Portage Ave. og Donald 8t. Talsimi: A-8889,
Vér leggjum sérstaka álierzlu á að seljii meðul eftir forskriftum lækna. Hin liez.tu 1yf, sein lio gt er að fá eru notuð etngöngu. . pegar þér kbmið með forskrliftiun til vor niegið þjer vcra viss um að fá rótt það sem Lrkn- irinn tekur til. COI.CIÆTJ GH & CO., Notre Dame and Sherbrooke Pliones: N-7659—7650 Giftingaieyfisbréf geld
! Munið Símanúmerið A 6483 ;! og pantiB meBöl yBar hjá oss. — ;! SendiB pantanir samstundis. Vér ! afgreiBum forskriftir meB sam- ;! vizkuserhi og vörugæBi eru öyggj- ;! andi, enda höfum vér magrra ára ! ; lærdðmsrlka reynslu aB bakl. — ; Allar tegundir lyfja, vindlar, Is- !; rjómi, sætindi, ritföng, töbak 0. fl. McBURNEY’S Drug Store Cor Arlington og Notre Dame Ave ;
W. J. I.INDAL, J. H. ETNDiUi
B. STEFANSSON
Islen/.kir lögfríeBlngar
708-709 Great-West Perm. Blrig.
356 Main Street. Tals': A-4903
Peir hafa einnig skrifetofur a!5
Lundar, Riyerton, Glmll og Piney
og eru þar aP hitta 6. eftlrfylgj-
andi tlmum:
Lundar: annan hvern mlBvlkuda*
Riverton: Eyrsta fimtudas-
GimliÉL Fyrsta mlfivikuda*
Piney: þriPJa föstudag
1 hverjum m&nuBi
J. J. SWANSON & CO.
Verzla rr.sð fasteignir. Sjá
um leigu a nusuir.^ Annast
lán, eldsábyrgð o. fl.
808 Paris Bldg.
Phones. A-6349—A-6310
ARNI ANDERSON
fsl. lögmaður
í félagi við E. P. Garland
Skrifst.: 801 Electric Rail-
way Qhambers
Talsíml: A-2197
A. G. EGGERTSSON LL.B.
ísl. lögfræð^ngur
Hefir rétt til að flytja mál
bæði í Man. og Sask.
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
Seinasta mánudag 1 hverjum mán-
utSi staddur 1 Churchbridge.
Phona: Garry 2616
JenkinsShoeCo.
089 Notr« Dame
Avenue
A. S. Bardal
843 Sherbrooke St.
Sttlur lfkkistur og annait um útfarír.
Allur útbúnaður aá bezti. Ennfrem-
ur selur hann alakonar minnisvarða
og legsteina.
Skriíat. talsíoíl M fteOJ*
Heimilis taisími N fSO?
EINA ÍSLENZKA
Bifreiða-aðgerðarstöðin
í bnrginni
Hér þarf ekki aB blBa von ör vltl.
viti. Vinna öll ábyrgst og le-yrt af
henðl fljótt og vel.
J. A Jóhannsson.
644 Burneil Street
F. B-8164. A8 baki Sarg. Flre Hal
JOSEPH TAVLOR
Lf'GTAKBMAÐUR
Ðetmlllstals.: St.. John 1644
Skrlfstofu-Tala.: A 6557
Tekur lögtakl b«eBi húsal6igMlraM»
ve'S.kuldlr, vlTlaskuldlr. A fgrsdBlr M
sem aB lögum lytur.
SkrilfKofa 255 Main Stn*»
Verkstofn Tnls.: Heima Tal».:
A-8383 A-9364
G L. STEPHENSON
Plumber
Allskonar rafmngnsáliöld, svo sema
straujárn vtra. aliar tegiindlr af
giösnm og aflvaka (imtteriee)
Verkstofa: 676 Home St.
Endurnýið Reiðhjólið!
T.átið ekki hjá lfða að endur-
nýja reiðhjóliS yðar, áður en mestu
anniraar byrja. Koniið með það
nú þegar og látið Mr. Stebbins
gefa yður kostnaðar áoctlun. —
Vanduð verk áhyrgst.
(MaBurinn sem allir kannast viB)
S. L STEBBINS
634 Notre Dame, Winriipeg
V
Giftinga og , i,
Jarðarfara- Dlom
meÖ litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tals. B720
ST IOHN 2 RtNG 3
REGLUR VANDERBILTS.
Auðmaðurinn Venderbilt gaf þessar reglur um
það, hvernig menn ættu að græða fé:
Eyddu því aldrei, sexfl þú átt eikki sjálfur.
Kauptu þa ðaldrei, sem þú geturyekki borgað.
Seldu það aldrei, sem þú hefib: ekkL