Lögberg - 18.12.1924, Blaðsíða 4

Bls. 12
ZOIBERG, f ÍMTUDAGINN 18. DESEMDBER. 1924.
SATTIN.
Eftir séra Friðrik J. Bergmann.
Borgfirðingar ganga í
Þórisdal.
áin straumlítil þar. Og gæti þvl
vel komið til greina, að sú gamla
yrði hress í anda og léti drjúgum
fjúka í kviðilingum, þegar hún
brytist fram.
Nú gengum við isuður með rót-
sagði konungurinn; það var upp
reist í landinu. Fólkið stóö í
þyrping fyrir utan höllina með
barefli í höndum, ógnandi og æp-
andi og lögregluliSið kom í þéttri
fylking til að reka það harðri
hendi heim til sín.
“Hvað á eg að gjöra fyrir þetta
aumingja fólk?” sagði konungur-
inn„ og tók með báðum höndum
um höfuð sér, því bergmálið af
ópunum bergmálaði enn í eyrum
hans.
“Þú átt að láta k'enna því um
hann, sem kom til að boða mönn-
um frið og fögnuð. Þú átt að
kenna því að hrópa til hans, þegar
neyðin þrýstir að, í stað þess að
hrópa til þín. Það gleymir kon-
ungi konunganna, friðarhöfðingj-
anum, sem einn fær friðað allan
óróleik mannshjartans, en man að
eins eftir ónýtum jarðneskum
drottnum, sem ekkert fá bætt úr
neyðinni.”
Svo talaði lágur maður, lítill
vexti, sem stóð við hlið konungs-
ins,
“Hví er öllum löndum svo illa
stjórnað, og mínu ekki hvað sízt”
sagði konungurinn. “Þegar vitr-
ustu menn landsins leggja ráð sín
saman, þegar beztu menn með
þjóðunum taka á af öllu afli til
að finna bót, sem dugar, þegar
framkvæmdirnar og stjórnartaum-
arnir eru allir í höndum þeirra
manna, sem bezt ættu ýifi skilja
þarfirnar og bezt hjartalagið hafa
til að bæta úr þeim, því verður
eigi árangurinn betri? Eg veit að
eg er ónýtur stjórnari. Því feg-
inn vildi eg bæta úr öllu böli þegna
minna. En eg get það ekki, er
ekki maður til þess. HvaS get
eg þá betur gjört en að kveðja til
þess vitrustu mennina, sem eg
þekki, — einmitt þá er þjóSin
treystir bezt, og láta þá leggja á
ráðin og framkvæma þau? ÞaS
er ekki nóg að eg sé ónýtur stjórn-
ari. Vitrustu mennirnir, sem eg
á yfir aS ráða, sýnast vera það
líka.”
Eins og mörgum er kunnugt og
mjög ihefir verið umtalað nú á: „ „ . , , ... ,
T, . u • u- um fellsms að ve&tan, eftir þurr-
Konungmum þessu tsumn, þa varð fynr a leið , iJV,
& — ur malar-fletjum og skriðu-hðll-
um.. Þar komum við að einkenni-
ó hvað hér er óttalegt!” - grafið þar um sig. r-~- r- ur malar-fletjum og
var formælt og guí5i var formælt. minm yfir Langajokul, siðastilðið
Þeim var báðum um alt að kenna,1 vor, dalur, sá er eg álít eindregið .. tTT1
aS að sé hinn raunverulegi Þórisdal- lef“rn' storum rte,ni' "alægt
varans sín kjarnyrtu, hljómsterku kasitar g.litrandi geipílabylgjum
Hávamál um ódáins-fegurð og j sínum inn í Ihöllina. Svo þegar
tröllamikilleik öræfanna, ár eftirj þetta lifandi gullflóð brotnar á
ár og öld eftir öld, í kyrð og næði, | kristalskúlum og silfurlistum, sem
alþjóð ókunnug, engum háð, frjáls.j eru innan á demantsstirndri
langt, langt burtu frá öllum ves-! hvelfingunni, þá verður þessi ginn-
aldarskap, smásállar-þrefi og um- ■ heilaga töfrakirkja einn sí-iðandi
heims-skvaldri, alein í þrotlausum glitlitahafsjór — veggja milli!
bardaga við ískaldan veruleikann.
Enda er hún víst búin að finna
og þeir áttu eigi annað skilið en að að sé hínn raunverulegi Þórisdal-; — fem”7 Hyggjum við það sjMfa sig og farin að víta 'hvað j kirkju.
vera rotaðir meS bareflum. Það ur Grettis. Og fjóldi manna hefir ____ _______1
fór hrollur um konunginn. Hann j fajstlega aðhylst, að svo myndi
Fjölíbreytt og fagurt er ísland!
Helli þennan hétum við Kristals-
göngu nú sem í vor. Kolblár skrið-
jökull, sundur högginn, rifinn og
tættur, er í suðvestur, svo langt
sem augað eygir.. Á vinstri hlið
er riisahátt fjall, flakandi í sár-
um. Það er hömrótt nokkuð og hef-
ir hjarnkafla ti;l og frá í efstu
torúnum. Við stefnum því nær í
ilandsuður. Draugalegar jökul-
sprungur, toarmafullar af dóm-
vissi eigi, hvert hann átti að snúa vera.
Það er einnig mörgum Ijóst, að
helst vera mótoergsstein. Meitl-j bún vill. — En líklegast hafa fáir kafinn snjó að mestu, þegar eg
uðum við á hann fangamörk okk- orðið svo lánsamir, að hlýða á j var jþarna á ferð, svo að þá gat
Var munni hans í vor j grimmu myhkri, vá og voða, gína
ser.
Gamall maður lá i bæli. Hann
hafði poka ofan á sér í stað á-
toreiðu. Svipurinn var harður;
einhver ömurlegur glampi brann í
augum hans; fingurnir voru
krepptir í lófann á þeirri hendinni,
sem lá ofan á. Sömu orðin, sem
hann heyrði nú í kring um sig,
hafði hann oft sjálfur talað, (—
sömu formælingarnar, sömu blóts-
yrðin. Nú var hann þagnaður,
mælti ekki orð, en stundi við.
Hann var að hugsa um dauð-
ann. Hann vissi hann nú fyrir
hondum. Hann hugsaði um líf
sitt, er orðið var býsna langt. Hann
langaði til að safna öllu saman,
sem hann hafði hugsað og gjört.
Honum varö litið á höndina, sem
lá aflvana ofan á pokanum. Svona
hafði það veriS — hnefi steyttur
til himins, — steyttur hnefi gegn
öllu valdi og valdhöfum. En nú
var hann hniginn máttvana niður,
eins og visið sinustrá á hausti. Og
nú stóð dauðinn, síSasti valdhaf-
inn, sem hann átti að ganga á
hólm við, fyrir dyrum. Hann
langaSi til að steyta hnefann fram-
an í hann lika; en hann treysti sér
ekki. Allur þróttur var þrotinn.
Nú gat hver traðkað hann undir
fæti, sem vildi.
Hann fann aS lifiS hafði verið
ósigur. Ávalt hafði hann orðiS
undir. En aldrei eins hraparlega
og nú. Hann hafði heldur aldr-
ei kunnað að sættast. Þó allir
sættist, hélt hann baráttunni á-
fram. HafSi hann gjört rétt —
aldrei aS sættast? Og það vakn-
aði hungur í hjarta hans eftir sætt-
um. Sá, sem nú gæti dáið sátt
ur. —
Konungurinn settist á bælið ti!
fóta, en án þess aS vekja nokkra
eftirtékt. Varir gamla manns-
‘Það er satt”, mælti vinur kon-j ins bærSust, eins og hann vildi
ungsins; “þeim ferst það ekki vel
Það er eigi vegna þess þá bresti
vit, en þá brestur æði oft hjartalag.
Þeir vilja vera konungar sjálfir,
og þegar taumar stjórnarinnar
liggja í höndum þeim, finst þeim
þeir vera orðnir konungar. Þá
gleyma þeir neyðinni og bölinu,
sem þeir ætluðu aS ráSa bót á, og
lifa í miklum fagnaði. Hefir þér
aldrei til hugar komið, konungur,
h.ers vegna að mennimir kunna
svo illa að stjóma? ÞaS er naum-
ast nokkur, sem kann að vera kon-
ungur.” ,
“Nei, eg veit það ekki!” sagði
konungurinn. “Eg gaf þeim
völdin og eg stend hér eins og
maður, sem eiginlega hefir ekkert
að gjöra annaS en aS1 horfa á og
— láta svo kenna mér um alt, er
illa fer. En því miður, þeir
kunna það ekki heldur. Sýndtt
mér mann, sem kann að vera kon-
ungur.” , „
“Þeir kunna eigi að stjórna, af
því þeir kunna eigi aS hlýða.”
“Þeir virða þó lög landsins.”
“Þeir gleyma konungi konung-
anna og hlýða honum ekki Þeir
eru vitringar, en þá vantar auð-
mýktina til að krjúpa við- jötuna.
Þeir vilja vera herrar, en kunna
ekki aS vera þjónar. Þegar
hann vildi opinbera mönnum dýrð
sína, gjörðist hann þjónn. Þegar
hann vildi kenna lærisveinum sín-
um að leggja heiminn undir sig,
klæddi hann sig í þjóns gerfi og
eitthvaS tala. Hann sá engan
nærri sér, hélt að hann væri aleinn,
Hann reis eins og í einhverju óráði
upp við olnboga og tautaSi fyri
munni sér:
“Sætt, sætt!” — og svo hné
hann niður á koddann.
Konungurinn heyrði orðin,
beygði sig niSur að manninum og
sagði: “Eg kom til að sættast!
“Hver ert þú?” spurði gamli
maSurinn.
“Eg er konungurinn!”
“ÞaS er ómögulegt! Hann kem-
ur ekki til min!”
“Jú, það er konungurinn sjálfur.
Hann vildi leggja alt í sölurnar til
sátta. En hér er annar konung-
ur lika. Þú sérð hann ekki. Það
er hann, sem fæddist á jólunum,
— einmitt þessa jólanótt. Þú
þarft að sættast við hann. Hann.
sem sagði forðum:: Faðir, fyrir-
gef þeim, því þeir vita ekki, hvað
þeir gjöra.”
“Sagði hann það?”
“Já, og hann sagði líka: KomiS
til mín allir þér, sem erfiðið og
þunga eruð hlaðnir. Og þegar
hann fæddist sungu englarnir:
Óttist ekki, því eg flyt yður mikinn
fögnuð, sem veitast rnun öllu fólki;
því í dag er yður frelsari fæddur,
sem er drottinn Kristur, í borg
Davíðs.”
“Frelsari” hafði gamli maður-
inn upp eftir honum, með veikum
rómi og lokuðum augum.
Svo rétti hann konunginum
í 19. ágústblaði “Víbís” á þesisu
sumri toirtist ritgerð, sem fjallar
um þebta efni, rituð af Helga
Hjörvar eftir mínum eigin orðum
í baðstofunni á Gýjahhóli í Bisk-
upstungum 8. júlí í vor. Og hefir
frásögn mín hvergi hallast í hönd-
um han's, frá því, sem eg gat þá
best skýrt frá. — Og hefir hann
þar 'hvergi fy.lt í neinar eyður, ein8
og Björn ólafsison, sem æðsti mað-
ur hins ihá-ærðuverða Nafnlausa-
félags, hefir bent á í 26. ágúst-
blaði “Vísis” í sumar, að ekki væri
með ölllu fráleitt. Er því öll óná-
kvæmni, sem á þeirri frásögu
minni kann að reynast, mér að
kenna og hjarnkyngju jökulsin,s.
Og votta eg Helga Hjörvar þakk-
læti mitt fyrir nefnda ritgerð.
Þegar eg yfirgaf hinn fagra og
fræga Þórisdal í vor, þá fastsetti
eg fér að takast þangað nokkurs-
•konar rannsóknarferð á hendur,
þegar heppilegt virtist og hentug-
leikar leyfðu. En nú, vegna þess
að eg var farinn að verða var við
talsverðar véfengingar, bæði I
ræðu og riti, gagnvart því, að saga
mín væri með feldu, þá fann eg
mig knúinn til að Qáta það ekki
lengur vefjast í viðjum, að ganga
í Þórisdal, ásamt einhverjum a/t-
hugulum og mállsmetandi mönnum,
sem gætu borið um það með mér,
hvernig væri umhorfs þar innra.
Sunnudaginn 28. sept nú á þessu
hausti, kl. 6.30 að morgni, gengum
við af stað frá Húsafelli isex sam-
an og hugðum að leggja leið okkar
í Þórisdal. Förunautar mínir voru
þessir: Páll Þor,steinsson, bóndí
að Steindórsstöðum í Reykholts-
ar, fjórir, með broddstöfunum og sönginn \— nema Grettir? .... út-
I járnkarlinum. En toúinn var eg að laginn fær oft að iheyra og sjá það
fá nóg af þeim iðnaði, þegar fyrri, sem fegurst er.
stafurinn var kominn. Lét eg þvíj — Fagur þótti mér hellir þessi
þar við sitja. Tveir mennirnir voru j nú, en þó sé eg hann miklu feg-
komnir lengra áleiðis. — Steini urri í anda. iEg sé sóíina, gyðju
þessum gáfum við nafn og kölluð- himinsins; hana toer yfir marmara
um Stafastein. . | hjálm Oksins. Hún er rauðleit og
Áður en eg held lengra, finst 1-— __________________________
mér ekki neitt úr vegi að géta þeiss,
að þegar við komum nokkuð suð-
ur á Skúlaskeið, þá skall á okkur
hið gífurlegasta hraKviðri: æðis-
genginn stormur og þar með foss-
andi kraparigning. Og hreptum
við það hamsleysuveður alla leið
í Þórisdal. Urðum við þá blautir
til muna. En ekki toognuðu sam-
fýlgdarmenn mínir fyrir það. Og
sjaldan hefi eg verið ánægðari,
með lífið. Mér fansUjþa svo gaman
að vera fslendingur. Og eg gat
ekki annað en verið stoltur í hjarta
eg ekki séð, eða fengið neina vitn-
eiskju um þennan guðdóm, sem
jökullinn hefir þarna að geyrna.
Það er fleira til fallegt heldur
en Reykjavík og Vatnaflói!
i----Við erum komnir upp a
ihá-jökulhrygginn.. Var þar ekki
nándar nærri eins torvelt upp-
við fætur. Rigningarvatnið toeljar
í lækjum eftir j'öklinum. Hann er
háll sem gler. — Veðrið er afskap-
legt!
•— — Þórisdalur blasir opinn
við, al-auður, hvorki þríhyrndur
né kringlúttur mörgum, mörgum
sinnum stærri en í vor.
En ekki þarf þetta að þykja neitt
kynlegt. Enginn má gera sér í
tifo
mínu yfir því, að eiga þessa skap-
stóru og tignarlegu skjaldmey að
móður, sem gæti átt það hjá sér,
að gráta og hlæja í einu svona
myndarlega.
Frá Stafasteini héldum við enn
áfram suðum með fellinu. Geng-!
um því næst fyrir sama gljúfur-;
kjaftinn og eg í vor, og getið er
um í ritgerð Helga Hjörvar. Að
ein» fórum við nú nokkru nær
sjálfum kjaftinum. Gátum við þvi
veitt gljúfrinu allnákvæma at-
hygli. — Gljúfur þetta er líkast
skvompu eða gili inn í sligaðan
hrygg á milli Hádegisfells að norð-
vestan, en jökul-samihengjunnar I
að suðaustan. Og er þarna skýrt
og greinilegt skarð, inn og upp af
gljúrinu, norðaustur í gegn.
Gljúfrið virðist vera með óreglu-
Iegum hraungulshömrum. Er sem
Dingwall Vörugœðin Skara Fram úr Öðrum.
Þeim hefir aldrei v.erið fórnað, til
þess að mœta verðlagssamkepni.
pött vér aldrei notum samnaburSar prísa í auglýsdngum vorum, þá er það þð víst,
aS Ding'wall verttS er yfirleitt lægra, en margt hiS svokallaSa niðursetta verS. VerS
vort er upprunalega eins lágt og framast má verSa, svo ekki er gert ráS fyrir hinni
svonefndu verblækkun slSar, Dingwall nafninu fylgirj trygging, sem gerir þaS at verk-
um, aS gjafir þaðan eru kærkomnar.
Vér höfumúrval af ódýrum gjöfum
þvoði fætur þeirra. , Þá sýndi [ hönd sína. Hann átti bágt meö
hann mönnum hina sönnu kon- að rétta úr fingrunum; þeir voru
ungslund. Sá einn, einn sem eft-
ir því breytir, kann að vera kon-
ungur.”
Það er satt, hugsaði konungur-
inn með sér. Eg hefi aldrei
viljað vera þjónn og aldrei reynt
það. Þeir vilja ekki vera þjón-
ar heldur, og kunna þaö ekki. Þeir
vilja skipa fyrir og sýna að þeir
hafi valdið. Þeim væri það hin
stærsta kvöl að vera valdalausir.
Nú vil eg reyna að vera þjónn,
hugsaði hann. Hann klæddist
þjóns gerfi, svo enginn þekti kon-
unginn, og gekk með vini sínum
út í yztu borgar-hverfin. Hann
sá bareflin liggja fyrir dyrum úti,
er múgurinn hafði haft í höndum
til hallarinnar um daginn. En
þeir vissu eigi, að hér var konung-
svo kreptir. En hann lét hönd
sína hvila í hendi konungsins, sem
hann hafði mjög óljósa hugmynd
um, og það breiddist friður og ró
yfir ásjónu hans.
Eftir litla stund var hann ör-
endur, og konungúrinn veitti hon
um sjálfur nábjargirnar.
Svo gekk hann heimleiðis með
vini sínum. En það hafði kvis
ast um nóttina í hverfinu, að kon
ungurinn sæti hjá gamla mannin-
um, sem var að deyja, og að hann
hefði að lokum veitt honum ná-
bjargirnar.
Nú fylgdi honum miklu stærri
múgur en áður hafði farið með
uppreistarhug til hallarinnar. Það
voru engin barefli í förinni en all-
ir dáðust að hjartalagi konungs
dal, Þorsteinn Kristleifsson toóndi j þeir Béu bogadregnir inst. Ekki
að Hægindi í sömu sveit, Þor- gátum við séð nein mót til þess, að
steinn bóndasonur frá Úlfsstöðum vatn kæmi þar nokkurstaðar niður.
í Hálsasveit, Þorsteinn Jósepsson,; En þó kemur dálítiH lækur út úr
bóndasönur frá Signýjarsitöðum Úgjúfrinu. Er því ekki líklegt, að
sömu sveit, og Ereymóður Þor- einhver sjd;ra komi ofan f það,
steinsson, námsmaður, uppalinn eins og til hliðar. Lækur þessi
að Húsafélli að mestu og þar til rennur út á sandana.
heimilis þá, einnig úr Hálsasveit. | Ekki virðist það geta leikið &
Alt voru þetta vaskleika drengir. [ tveim tungum, að þarna teljist Há-
Nokkru fleiri menn 'hiöfðu hugað' degisféll skorið frá aðal jöklinum.
að fara með, en hurfu frá, vegna Annaris hefi eg hvergi getað feng-
ískyggilegs veðurútlits. Allir vor- ið neina ákveðna leiðlbeiningu
um við dável búnir að vistum og þessu viðvíkjandi, hvorki í bókum
klæðum. Fjórir af okkur gengu við eða hjá mðnnum, sem næst búa.
sinn þriggja álna stafinn hver. Hver verður að hyggja, Bem hon-
Einn hafði járnkarl, annar skóflu,! um þykir líkleeast.
og a'llir höfðum við mannbrodda. j Eg hefi verið gvonf f jðlorður
Auk þess höfðum við með í för- um þetta atriði vegna þess að eg
inni: mælistiku, sterkan og langan hefi orðið var við, að það eru til
kaðal, Og hitamæli (venjulegan menn, sem standa í þeirri mein-
mjólkurmælir). Einnig voru við ingu, að Þóriisdalur minn takmark-
með sitthvað fleira smálegt, þessu ist af Hádegisfélli að norðan. Að
ferðalagji og málefni viðkomandi, öðru leyti vonast eg til, að hug-
ef á þyfti að halda. J mynd manna glöggvist toetur gagn-
Það skal þegar tekið fram, að vart þesSu, þegar kemur að lýsingu
járnkarlinn var ekki hafður með í dalsinis sjálfs.
förinni í þeim tilgangi að spilla j Hér á eftir þykir mér rétt að
eða umhverfa mannaverkum, ef skjóta'því inn, að fyrir sunnan
þau álitist að vera í Þórisdal, held- norðeystra Hádegisfell, hefir mér
ur til þess að leita fornra minja í verið hermt, að væri hinn svo-
gólfinu í rústar-líkingu þeirri, er nefndi Þjófkrókur. Þar kváðu vera
þar er, og taldi miklar líkur til í gróðurlendis-tætlur einlhverjar og
vor, að væri gerð af mannahöndum kofarúst. Þar er sagit að Fjálla-
eftir því að dæma, hvernig hún og Eyvindur hafi toúið eitthvent sinn,
umhverfið kom mér /þá fyrir sjón- eftir að hann var kominn í útlegð,
ir. Sömuleiði áleit eg gott og nauð- og hafði þá verið tíður gestur að
synlegt að hafa þesis konar á'hald, | vetrarlagi hjá Snorra presti að
ef maður þyrfti að hreyfa til. Húsafelli. En ekki veit eg neitt um
steina. sem kynnu að dkyggja á ' sönnur á þessu. —
hleðslu. Og hvað sem því líður, þá1 Nú vörum við búnir að vera 5
kemur sér oft vel að hafa óvsikið klst. frá Húsafelli og vorum komn-
prik í höndum, ekki hvað síst í ir fast að jökulhrygg þeim, sem er
fjallaferðum. ,— j á milli Kaldadals og Þóriisdals. En
Um það leyti, sem við nefndir ekkert leifði af því, að eg kannað-
félagar lögðum af stað frá Húsa-
felli var myrkur og hleðslu-kafald
ist ið mig frá því í vor. Nú var
þar engin snjótorekka, heldur kol-
og hvítt yfir alt; en torátt stytti tolár skriðjökull. Þarna ryðst Geitá
upp og var nú milt og allgott veð- j út undan heljarfargi jökulsins, hin
ur um hríð, óráðið. j um stórtorikalega ægistskildi, að
Við gengum upp Selfjall, upp, minsta ko'sti einn höfuð þáttur
með Selgiili að austan, fjallíð þar j hennar. Hefir hún myndað þar for-
urinn á ferð, svo enginn hróflaði ins.
við þeim. I “Einungis sá, sem kann að vera
“Eg er þá óhultari hér en í höll-; þjónn, kann að vera konungur,
sagði konungurinn. “Þeir sagði vinurinn. “Þegar konung-
mm
sjá að eins þjóninn, en ætla kon-
unginn fjarri,” svaraði vinurinn.
Þeir gengu inn í hreysin og sáu
mikla eymd. Eátækt og skort-
ur, krankleiki og kvöl störðu þeim
í augu. Syndin og spillingin höfðu
urinn afklæðist öllu valdi — nema
valdi kærleikans — og býður sætt-
ir, eins og sá, er alt hefir í sölum-
ar lagt, þá verða sættir------og
þá verða jól.
—"Sam." á Jðlum lé05.
suður alt Skúlaskeið og um það, þá
yfir urðarás mikinn skamt vestan
við nyrstu rætur suðvestra Há-
degisfells. Stuttum spöl austar en
við gengum, rekur fellið ranann
því sem næst alveg norður í ásinn.
Aðeins verður örmjótt skarð þar|
kunnarfagran helli. Hann er úr
kristalskærri klakasteypu.
Við komum inn í helli þennan,
en staðnæmdumlst þar lítið nú:
Hugirnir voru farnir að þrá að
komast að takmarkinu. Þegar við
fórum til baka, skoðuðum við
á milli. Um það skarð rennur Geit-, hann miklu betur. — Hann er á
á. Kippkorn þar fyrir vestan fór- að giska alt að hundrað faðma
um við yfir hana. _ Var hún þar langur, nálægt þrem mannhæðum
þá fremur lítil. Því næst taka við. á hæð, þar isem hann er hæstur, og
afskaplega víðáttumiklir sandar. j átta til tíu faðmar á breidd, allur
Takmarkast þeir að norvestan af; mokkuð jafntoreiður, þó heldur
nefndum urðarás; að suðaustan af mjórri inst. Opið snýr til norð-
jöklinum, en að norðaustan af Há-J vesturs og stefnir nyrst á Ok. Þak-
degisfelli. Nú voru sandar þessir | ið er hvilft að innan, með reglu-
snjólausir að mestu. Um þá renna; legum smádölum. Nóg toirta er þar
margar kvísjar frá jöklinum. Þelrdnni, framan til, en skuggsýnna
eru ættaróðal Geitár.
Þarna norðaustan við sandana,
þegar innar dregur. Hellirinn lækk
ar inn uns þakið hvílir að lokum
toar sem þrengslin eru mest, værl því nær á vatnsfletinum.
ekkert ólíklegt, að komið gæti fyr-
ír að Geitá stíflaðist — af hjarn-
klettum og krapahroða; því að nög
Þarna hefir Geitá starfað og
streymt, afrend að afli og óþreyt-
adni, og sungið undir jötun-organ-
er til af þeirri vöru þar uppi að slátt hamistola, svarrandi svifti- | i
vorlagi og fram eftir sumri; en býlgja og grátijúft fiðluspil and-
Á $1.00 Borðinu. Á $2.00 Borðinu Á $3.00 Borðinu
gem bér fengtö Heykelsisbrennara, Lát- munuS bér finna Brown Bet- ®r>f"£í[r££h 17 rjó^könn-
únskertastjaka, Bolla o,g Undirskálar, ty tekönnur bolla og undir- ur úr siifrl, servtettu hringar
Barnadiska og bolla, Eggajbolla úr silfri skálar, silfur, leir og gler úr silfri, sllfur Comports,
og leir, Marmalade krukkur, Smjörökúpur', bases, smjörkúpur, Bon-Bon Bon Bon diskar úr silfri,
og leir, Marmalade krukkur, Smjörkúpur, diska gajt 0g pipar bauka, servíettu hringar úr silfri-
Ilmblúm, Glerkörfur, Pipar og Salt bauk- ’ ‘ ’ smjördiskar, tea pot stands
ar, Belti, Plpur, Sykurskoliiðar, Pickles- ilmvatnsfloskur' compacts, úr siifrii atomizers, krydd-
Gaflar, Myndarammar úr Pílabeini,, Duft- si>furhikara barna, mustard- salt, frtunsk ilmvötn, háls-
geymar úr fllabeini, Sykurker og Rjóma- hauka armbönd, hálsfestar, festar, vanity öskjur, Doose
kanna, Bon-Bon diskar úr silfri, Smjörhntf- ermahnappa hálsnælur, hnlfa, Powder Cbmports, sauma-'"
ar, Duft-kassar úr Ebony, Teapot Stand, Childs Silver Mesh buddur, sets úr fllabeini silfurflösk-
Hálsfestar, Armbönd, Ilmvatnsflöskur úr Powder öskjur úr filabeini, ur, vindlinga öskjur úr skjald
höggnu gleri, Compaots, Serviettu hringar frönsk ilmvötn, Silver Glass bökuskei silver trump scores,
úr silfri, Sealing Wax Sets, Áttavitar, Kerti, Cases, eyrnahringar, stækk- pipar og salt baukar úr ster-
Salad, Dinner og Dessert Colanders, Bréf- unargler og vindlingaöskjur. ling silfri 'black satinware
spjöld, Bridge Scores, Spil. er eftirfylgjandl at5 finna: comports.
Hver einasti hlutur pakkaÖur í Dingwall gjafakassa,
CUT GLASS DINGWALL WATCHES GJAFIR HANDA
1N NEW WHITE GOLD DESIGNS
MONNUM
Vér höfum alveg sérstakar teg-
undir hentugar til jólagjafa I
bessari deild. |>aS er 1 raun og
veru undravert, hvatS bér getið
fengið bar fyrir aS eins $2.00 af
allra fegursta belgiska cut
glass.

Allar nýjustu tegundir fást hjá
Dingwall vlM framúrskanandi
lágu verði. Úr eins og myridin
sýnir, 15/ steina sigurverk 1
sterkum, gyltum kassa.
Hepplleg niðurstaða hvað gjöf -
um viðvíkur, fæst I hinum ýmsu
deildum búðar vorrar, \>a.r sem
góðar gjafir fást fyrir lltiS verð.
SilVer Buckles og ekta leður-
beltí fást fyrir $1.00 settiS..

D. R. Dingwall
WINNIPEG
PARIS BUILDING
LIMITED
Wcstcm Can-
ada's First
Jcwelry Store
Sum af mestu kjörkaupunum á vorri langmerk-
ustu Jólagjafa Sölu
eru hin ágætu innfluttu
DINNER SETS
Limoges, Wedgewood og aðrar vel þektar leirtaustegundir og hið miScla og merkilega
úrval af Semi Porcelain.
Meðan á þessari miklu jóla-sölu stendur, toöfum vér á boðstólum allra toestu Sets, við
því verði, sem engum er um megn. Verðið er stórkoistlega niðursett og vér tojóðum til
sölu hvert einasta Set, með hinum allra vægustu borgunarskilmálum.
Gegn $1.00 niðurborgun sendum vér heim til yðar hvaða Set sem vera skal, og veitum
yður kost á að semja um greiðslu eftirstöðvanna með afar þægilegum kjðrum. Má
greiða andvirðið með jöfnum lágum afborgunum, á næsta ári.
97 stykkja sets seld á $29.50
og hækkandi
Vór lánum svelta
fólki. Skrlfið eft-
ir Veirðskrá vorri
um Better Grado
Fumíture og all-
an Ilúsbúnað.
JABðnfie/d
’Tho Roliable Homo Furnishor”
492 MAIN STREET - PHONE N6667
“A Mifkty IMfflib.Ikœi i« With” ..
Hví ekkl skifta á
ítömlum lmsmun-
u m fyrkr aðra
nýja? Dítið Inn í
Exchange deild-
ina lijá oss.
r^í
g
W

I
I
U