Lögberg - 18.12.1924, Blaðsíða 7

LÖGBERG. FIMTUDAGINN, 18. DESEMBER. 1924.
Bis. 15
Safoaðarsöngar.
Fyrir rúmum 23 árum komu 4
ungir guðfræðignar úr utanför,
höfðu verið að kynna sér ýms
krisitindómsmál og gengu auðvitað
tiil kirkju, er skipið, sem flutti þá
heimleiðis, dvaldi snnnudag í 'höfn
á Auistfjörðum. 17. árum síðar var
einn iþessara manna, þá orðinn
fyrir löngu þjóðkunnur bindindis-
frömuður, samferða í langferð fé-
sýslumanni ,er alist hafði upp I
kaupstað þesisum á Austfjörðum.
Einhverju sinni harst þá talið að
þessari ikirkjuför; féissýlumaður-
inn hafði verið þar drengur og
mundi eftir komu þessara fjög-
urra ókunnugu guðfræðinga.
“iSegið mér nú alveg einis og
var, voruð þið ekki kendir, er þið
komuð í kirkjuna?” sagði hann.
.Bindindisfrömuðurinn ibrosti; hon-
um var vel kunnugt um að enginn
félaga hans hafði bragðað vín i
förinni heimleiðis, og spurði; “þvi
haldið þér það.?”
“Eg Iheld að allir, sem í kihkju
voru, hafi halldið það, af því að
þið sunguð alla sálmana, þött þið
sætuð ekki hjá hljóðfærinu í kirkj-
unni.”
Eg hefi aldrei Iheyrt eins spaugi-
lega <og um leið raunalega sönnun
,um “þögn safnaðarins.” Menn eru
því svo vanir — í fjölmennu kaup-
túni — að enginn syngi í kirkju,
nema þeir, sem eru í söngflokkn-
um, að áfengi er um kent, ef ó-
kunnugir kirkjugeistir ibregða þeim
vana.
lEinhverjar Ibreytingar til bóta
munu vera orðnar í því efni. Hljóð-
færum hefir fjölgað mjög og söng-
ur vaxið síðan um aldamót. —
En samt kemur kunnugum samart
um, að “þátttakan í sálmasöngnum
við guðsþjónulstur isé víða nauða-
lítil.* Séra Halldór Jómslson á
Reynivöllum hefir manna mest,
svo kunnugt sé, reynt að kippa því
í lag. Á tveím siðustu prestastefn-
um befir hann flutt erindi um
safnaðarsönginn, og blöðin Bjarmi
og Lögrétta hafa flutt þau al-
menningi. Sagði hann í fyrra er-
indinu rækilega frá starfi sínu í
þessu efni í prestakalli sínu, og
átti það að vera bæði til hvatning-
ar og eftirbreytni. Vel tók presta-
stefnan í málið, 1— en ókunnugt
er mér um, ihvað aðrir prestar hafa
gert heima fyrir. Enginn þeirra
hefir, g'vo ,eg minnist, skýrt opin-
berlega frá reynslu sinni í því efní,
og margir ætla, að flestir þeirra
séu hvergi nærri eins ötulir í þeiss-
um efnum og séra Halldór, og að
þeim finnist þögnin svo gömul og
rótgróin, að sér um megn að
rjúfa 'hana.
Söngmálablaðið Héimir tekur al-
veg undir með séra Halldóri; er
þar ný-.byjuð löng grein, er heitir
“Söngur í kirkjum”; væri vel að
organleikarar kirknanna yrðu
prestum samhentir að glæða safn-
aðarsönginn, því engum iblandaat
hugur um, að hann hafi mikil og
góð áhrif.
William Booth herslhöfðingi á að
hafa sagt einhverju sinni, að hver
sem frelsaðist og gengi í Hjálp-
ræðislherinn, gæti ékki annað en
tekið undir lofsöngva Hersins,
enda þótt hann aldrei raulaði lag
áður á æfisinni. — Hvort
sem það er bókstaflega isatt eða
ekki, þá er alkunnugt í öðrum
löndum, að vaknað fólk syngur
miklu meira og almennar við guðs-
þjónustur en flest annað fólk, —
eins og eðlilegt er. “Þaðan hiljómar
þakkargerð og gleðihljóð,’” og þar
hugsa menn: “Um náðarverfc
Drottins vil eg syngja að eilífu,”
og “eg mun syngja þér lof mitt í
söfnuðinum.” (;gbr. Jer. 30. 19.
Sálm. 89. 2, Hebr. 2. 12.
Erfiðara er viðfangs þar sem
vakningin er ókomin og deyfð og
þögn rótgróin — en mikið má ef
vel yill. — Allir bestu æskulýðs-
skólar fjær og nær leggja mikíla
ræ'kt við söng, telja hann fagurt
og öflugt upeldismeðal — og mörg-
um verður þar mikið ágengt4
“Annaðhvort eru þetta trúaðir
piltar eða nýkomnir úr lýðhá-
skóla,” iheyrði útlendingur ®agt í
Danmörku. ‘1Af hverju haldið þér
það?” spurði hann. “Af því að
þeir syngja svo mikið,” var svar-
ið.
Þunglyndi og ljótar hugsanir
flýja söng, og innilegur og öflugur
safnaðarsöngur lyftir sál til hæða.
— Enginn andmælir því, en þó er
þagað víða — þegar vel færi á að
allir “tækju undir.”
Hægast ætti að vera að byrja á
börnunum. Nær því undantekning-
arlauist er þeim ánægja að söng-
og að syngja með v— ef ekki er
gert gys að þeim, sem eru Ölagviiss
°g Htla söngrödd hafa, en sú óað-
gætni fullorðinna hefir gert meira
tjón og valdið lengri “þögn” en
margan grunar.
Við fermingarundirbúning geta
prestar vanið börnin við að syngja
sálma, og sé verulegum tíma varið
til þess undirbúnings, mætti þar
leggja grundvöll að safnaðamöng
framtíðarinnar. Komið gæti til á-
lita, hvort ekki væri vel ráðið að
söfnuðurinn gæfi íhverju ferming-
aribarni sálmabók með hlýlegri á-
iritun. Er ótrúlegt annað en það
-hefði oft góð áhrif, — og þá
þyrf-tu ekki fátæk bðrn að vera
sálmabókarlaus, af því að foreldr-
ar þeirra gætu ekki keypt þeim
fhana.
Landar vorir vestan hafs hafa
tekið þann sið upp eftir þarlendum
söfnuðum, að söfnuðurinn stend-
ur meðan sálmar eru sungnir við
guðsþjónustur. Sagði mér einhver
að sá siður styddi mjög almenn-
an safnaðarsöng. Fólk vildi miklu
síður ‘Vera iðjulaust” ef það stæði
en er það sæti.
En eðlilegt er, að áhugmönnum
leiðist að bíða eftir “komandi kyn-
slóð” í þessu efni. Aðal gleðihátíð
kris>tinna manna fer í hðnd, þá eru
kirkjur vel sóttar, ef stórhríðar
hindra ekki ferðalög, og þá -ættl
að vera auðveldara en ella að fá
söfnuði til að syngja lofsöngva.
Er vonandi að prestarnir noti það
tækifæri.
Velkomið er að útvega þeim er-
indi séra Halldóra á Reynivöllum,
sem ekki hafa þegar lesið þau í
blöðunum; þau eru mjög íhugun-
arverð, og ihann á lof skilið fyrir
framkvæmdarsaman áhuga sinn í
þessum efunm.
S. Á. Gíslason.
Tíminn 8. nóv.
------o------
Endurminningar
um séra Adam Þorgrímsson.
“Vinir minir.í—allir, allir
eins og skuggar liðu þeir
inn í rökkur hljóðar hallir,
hallir dauðans—einn og tveir,
einn ----og — tveir!”
Guðm. Guðmundsson.
Það grúfir þögn umhverfis mig.
/0ti rí'kir þögul dýrðleg vetrarnótt.
Stjörnur blika á blá-dimmu hveli
nætur. Þær halda vörð yfir ný-
orpnu leiði þínu. Þetta er fyrsta
nóttin þín í faðmi foldar, því jarð-
arför þín fór fram í dag. Allan dag
inn í dag hefir mér fundis-t -sem eg
heyrði grátsog í fjarska; -bergmál
af harmi konu þinnar og barna,
begrmál af harmi þeirra er þektu
þig, endurhljóm af sorg þjóðar
þinnar yfir kærum syni, sem ung-
ur gekk grafarveg. —
Eg hafði þráð, að mega fylla
hóp vina þinna er fylgdu þér til
hvílurúmsins hinzta. En tilfinning
ar ihjarta míns annars vegar og
ytri kringumstæður hins vegar,
öftruðu lyér frá því.
En í allan dag hafa hugsanir mln-
ar verið helgaðar þér. 1 kvöld síg-
ur mér ekki svefn á -brá; þess-
vegna helga eg stundina endur-
minningum mínum frá tíu ára við-
kynningu okkar. Vel eg því aðeins
þær sem lýsa þér best.
Það var á hinni fríðu Kyrrahafs-
strönd, að fundum okkar bar fyrst
saman. Einn fagran júní-morgun
vorum við samferða, sjóleiðiis milli
tv-eggja stöðva á starfssvæði mínu.
Eg var þá nýbyrjaður á prests-
starfi hálf-kviðandi og ístöðulí-till,
mér jálfum meðvitandi hve starf
það, er eg var þjónustumaður að,
var stórt, — og -hve litUl eg sjálf-
ur var. Samræður hófust okkar í
milli. Við töluðum um margt. Hví-
lík nautn að tala við þig um það,
er laut að högum og kjörum ís-
lensku þjóðarinnar. Þú vanst þá
svo að -segja ný-kominn til hins
vestræna vona-lands.
— 0g við tðluðum um margt, —■
trúmál meðal annars. Um þau
fann eg að þú hafðir hugsað. Um
þau var þér ljúft að tala. Skilning-
ur þinn,—samúð—með ö-llu því
fagra í trúarbrögðum, heillaði mig.
-þótt ekki virtust leiðir okkar liggja
isaman ,með öllu í þeim efnum, þá
'hafði samtalið hressandi áhrif á
mi]g. Þegar samferðin var á enda,
skildi eg við þig styrkari maður,
en þegar fundum okkar bar saman.
Þótt kynningin hefði ekki orðið
meiri, varst þú mér samt með öllu
ógleymanlegur.
Næst bar fundum okkar saman
í Blaine, Waslhington. Þú hafðir
verið að leita áð atvinnu, en varðst
lasinn og þjáðist um lengri tíma,
vinfár og fjarri ástvinum þínum,
í framándi -landi. Boð fékk eg frá
þér að koma til fundar við þig.
Mér er síst gjarnt að gleyma er-
indi þínu. Það var að biðja mig að
þýða úr grísku, vers eitt í nýja-
teistmentinu. Þú lagðir isérstaka
áherslu á það, að eg næði sem ibest
ég gæti gildi hvers orðs fyrir sig.
Þarna birtist mér þín stóra sál.
Þú varst veikur, í erfiðum kring-
umstæðum, — en þín stóri andi
kaus sér annað umhugsunarefni en
eigin hag. —
Nærfelt ári seinna mættumst
við aftur. Það var í Seattle-borg.
Ásamt öðrum manni, — vini okkar
beggja, töluðum við um framtíð
þína. Vinur minn vitrari og reynd-
ari en eg, átti langt tal við þig.
Þar lærði eg að þekkja þig frá
nýrri hlið. Þú varst jafn elsku-
legur, hvort sem vinir þíni-r voru
þér sammála, eða hið gagnstœða
átti sér stað. — það haust byrjað-
ir þú nám aS nýju, — en alla þína
æfi varatu námsmaður í sönnustu
merkingu, jafnvel þegar heilsa þln
var þrotin. Fundum okkar bar
-saman þann vetur. Þú sýndir mér
þann vinahug, að benda mér á
galla mína.
Við mættumst í Seattle, vorið
1917. Þá stóðst þú á vegamótum.
Byrjunarnám þitt til prestlegrar
mentunar -hafði gengið einkar vel.
Nú lá leið þín austur ti!l Manitoiba,
til meginstöðva íslenskra safnaða.
Þú áttir að byrja störf í þarfir
kirkjunnar um sumarið. Við dvöld-
um saman nokkurn hluta dags.
Vorfegurðin þann maí-dag, hafði
klæðsf í ’hið itgurata skrúð. Ang-
an vorsins vakti útþrá og vonir !
hjörtum okkar beggja. Við geng-
um niður að Ihöfninni, þar sem
skipin mörgu láu. Við horfðum út
á hinn fagra fjörð, er lá sveipað-
ur í gliti deyjandi sólar. Köldroð-
inn varpaði himneskum friði á alt
umlhverfið. Man eg þá að eg sagðl:
“Þesisi fegurð og friður spáir góðu
um störf þín og -þroiska. Braut þln
verður farsældar*braut.’‘
En þú svaraðir, — og eg fann
að tilfinning hjarta þínis var snort-
in; “Nei, braut mín verður ef til
vill þyrnibraut, — en hún liggur
til þroka og það nægir.” — Við
skildum það kvöld, þú fórst “aust-
ur um fjöllin háu,” en eg dvaldi
enn um hríð þar vestra. En bréf
gengu okkar á milli. — Og þegar
eg síðar lá sjúkur, og syrgjandi —
og þorði vart að horfa framan í
ljóis komandi dags, flutti Ibréf þitt
hlýja geis'la inn í sálu mína.
Eg man þig á kirkjuþingum, síð-
an leiðir mínar lágu hingað aust-
ur. Þar talaðir þú ávalt af skýr-
leik og hugsun. Orð þín voru
hressandi eins og aftansvali. þú
hirtir ekki um það hvort margir
eða fáir féllust á skilning þinn eða
skoðun. En hvert sem umtalsefnið
var, ibarst þú vitni þeirri sannfær-
ingu, sem hjarta þi-tt bjó yfir. Hjá
þér sameinuðust tveir sjaldgæfir
hæfileikar: skarpleiki í athug-
unum og Iheitar tilfinningar hjarta
þín-s. — •
Aldrei gleymi eg — og fleiri
munu þeir vera — er seingleymd
verða orð -þín, á prestafundi á
Gimli, er þú fluttir erindi þitt um
Jesúm Kri-st. Skilningur þinn og
tilfinningar þínar voru þar sam-
stilt afl, sem gerðu orð þín að lif-
andi ógleymanlegum orðum. Vissu
lega hafði leið þín legið til þroiska.
Þér hafði veist sú náð, að vaka
upp við brjóst frelisarans, og sjá
inn í hjarta hanls. %
Síðastliðinn vetur eignaðist eg
nýja mynd af þér, sem hjarta mitt
vakir yfir í sjóði endurminninga
sinna. Það var á Ungmenna þing-
inu, sem ihaJldið var í Winnipeg.
Til kvöldskemtunar var efnt í sal
Fyratu lút. kirkjunnar þar. Þú
tókst þar þátt í leikjum ungmenn-
anna; gladdist með þeim á svo lát-
lausan hátt, — þrátt fyrir það, að
þú varat veikur, og tókst aldrei á
þér heilum.
*
Síðastliðið sumar hittumst við i
hinsta sinn hérna megin grafar.
Við töluðum saman. Þú varst ör-
uggur, vongóður, glaður. Þú afsak-
aðir hve íbréf þín hefðu verið
strjál. — Og nú þegar þú ert horf-
inn — þá finn eg sárt tiJ þess hve
eg er sekur að fhafa látið annlr
eða kringumstæður mínar aftra
mér frá að senda línu við og við,
þessa siðu’stu mánuði æfi þinnar.
S N
Þú ert horfinn úr ihópi ástvina
og starfisfólks þíns, starfslbræðra
þinna og 'samferðamanna. Við
Iburtför þina finn eg sárt til þess
að við máttum ekki miise-a þig. Þú
sameinaðir frjálslyndi og djúpa
hjartanlega trú á Drottinn, sem
var þér helgara en alt annað. Sætl
þitt er autt. Skarðið er óbætan-
le-gt í heimilishring þínum, en það
er einnig stór að því er söfnuði
þína snertir. Vestur-íslendingar
syrgja einn af sínum efnilegustu
mönnum. Fóstran íslenska grætur
hjartahreinan, drenglundaðan son.
Eg, (og margir aðrir munu segja
hið sama,) syrgi vin, sem er með
öllu ógleymanlegur, þar sem þil
ert til grafar genginn. Þakkir fyrir
hreinskilni þína, þakkir fyrir els-ku
þá, er þú sýndir mér!
Saiga þín, þótt stutt sé, -sannar
mér það að gildi þjónustunnar t
þarfir Guðs og manná, er ekki kom
in undir árafjölda, heldur undlr
hjartalagi og anda þess er innir
þjónustuna af hendi.
Vertu sœll!
25. nóv. 1924. Sigurður Ó'afsson.
Þekking trjánna.
iEftir Lincoln Steffens.
Ung ávaxtatré voru grafin upp
í New Englands ríkjunum og send
til Californíu og góðursett þar.
Þau skiftu hundruðum og voru
öll valin með mestu nákvæmni af
sérfræðingum úr þektum og völd-
um aldigörðum og valin af þvi að
þau voru sterkari, fegurri og gáfu
meiri vonir en önnur -tré. Þau voru
göfugust á meðal trjánna og voru
afkomendur trjánna, sem höfðu
verið valin, plöntuð og endur-
plöntuð í marga ættliði, sökum
þess hve ávaxtasöm þau voru: Ætt-
göfgi þeirra var veruleg.
Menn h*Sfðu ástæðu til þess að
vonast eftir að s'lík tré væru alt
það isem tré af slíkri tegund gátu
verið og vita af eðlistilvísan alt
sem tré geta vitað og hegða sér
einis vel og vitur og vel vaxin tré
geta hagað sér.
Renyslan varð átakanleg. Breyt-
ingin varð mikil. Það átti að gefa
þeim alt það tækifæri, sem hægt
var og veita þeim alla umönnun
sem unt er.
Þau voru góðursett utan í hæð,
sem var alveg eins og Ihæðin, sem
þau uxu upp úr heima. Stoðir voru
settar við þau, þeim var vatnað og
um þau var annast.
Þessi verðmiklu ungviði nutu
kærleiksríkrar umönnunar í Cali-
forniu.
En kærleikurinn og umönnunin
Var þeim ekki fullnægjandi. Það
var ýmislegt, sem engin mannleg
hönd gat gert — sem þau urðu
sjálf að gjöra. Og það þýðingar-
mesta af því, var að ráða við sig
hvenær þu ættu að blómgva og
foera ávexti. Það er ekki auðgert —
jafnvel fyrir sérfræðing, sérfræð-
ing í grasa og skógræktarfræði
að segja, til dæmis hve-
nær að vorið kemur í Californíu.
Hin vanalegu merki -vorsins eru
ekki ávalt óyggjandi þar.
Þegar þurkatíð sumarsins er
liðin og fyrstu foaust skúrirnir
falla, lbaða og fylla skrælnaðan
og sárþyrstan jarðveginn með
nýrri von, þá lifnar öll náttúran.
Jðrðin skrýðist fjölgresi stóru og
smáu með snjófolæjuna sér til
skjóls þar til hætta -sú, sem kuld-
inn fooðar, væri hjá liðin.
“Svo við getum ekki sagt um
þetta frá grasafræðislegu sjónar-
miði,” segir grasarfræðingurinn,
,,!hvort heldur, að við kemur hér að
haus-ti eða að vori.”
Og þessi ungu ávaxtatré visisu
það ekki heldur, þegar þau voru
orðin fullorðin, þegar steikjandl-
sumarl^itanum var lokið, þá vissu
þeissi nýju aldintré hvað þau áttu
að aðhafast. Þau voru reiðubúin,
og þau þráðu kend þá, sem athafn-
alífinu var samfara; en einiS og
alt annað ungt og óreynt, þá urðu
þau að fara viturlega að ráði sínu.
Af forfeðrum sínum höfðu þau
numið alt það sem móðir þeirra
jörðin hafði kent þeim í aldaraðir.
Þau vissu, iþað sem þau vissu, og
undir kringumstæðum þá þurftu
þau að nota þá þekkingu.
Þau urðu að yfirvega alt og þau
gjörðu það. Gamli aldigarðurinn
leit á þau og s'kildi um hvað þau
væru að hugsa. Hann skildi þrá
þeirra til þes® að bera blóm og á-
vexti, og sá hikið, sem á þeim var,
og áhugasamur sjálfur, lýsti hann
yfir því, að Ihin kærleiksríku heima
tré sín hefðu talað sig saman,
spurt spurninga, svarað þeim og
rökrætt og að alt sem fram hefði
komið, hefði verið rætt til þrauta
og niðurstaðan var að kaldur regn-
skúr væri kaldur regnskúr, sem
steyptist yfir þá, sem héldu fram
vorinu. Að hlýi regnúðinn væri
þróttmikil rök gegn þeim, sem
haustinu foéldu fram og foíða vildu
vetrarins.
Beygð fyrir Ihverjum vindblæ,
sem þaut, forifin af hverju vængja-
taki fugls, sem foreifði sig og vilt
sýn af foinum breytilegu og marg-
víslegu skorkvikindum héldu þessl
þekkingar auðugu, vitru og slægu
tré fund dag etir dag og viku eftir
viku. En þau urðu ekki á eitt sátt
— gátur ekki komið sér saman.
Það var þó óhjákvæmilegt að kom-
ast að niðurstöðu — það var meira
að segja llífsspursmál fyrir þau, og
hvert eitt af trjánum svaraði út af
fyrir sig og framkvæmdi.
Sum þeirra ákváðu, að það værl
vor og þau blómguðust. önnur
komust að þeirri niðuratöðu að
það væri haust og þau biðu. Og
þau ®em biðu lifðu og folómguðust
á næsita vori og báru ávexti á
foinu komanda sumri. Þar sem hln
er þóttust viss um að það værl
vor og blómknapparnir komu út ar
urðu vetrarkuldanum og vetrar-
frostunum að bráð.
Svo þið sjáið að trén eru ekkt
vitrari en við mennirnir. Að
minsta koteti ekki mikið vitrari.
VERÐUR ÞÚ VIÐSTADDUR?
• Hinn átjándi árlegi fundlur Agricultural féJaganna í ÍSaskatchew,
verður haldinn í Saskatchewan háskólanum 14., 15. og 16. janúar 1925.
Félög þessi eru yfir hundrað og fimtíu að tölu og telja um 25,000 meðlimi.
J7að liggur þvi í augum uppi, að þau hljóti að hafa stórþýðingu fjyrir land-
búnað fylkisins. pessi félög útbýta árlega $125,000' eða vel það. Sér-
hver félagsdeild hefir til eftirlits þrjátíu mílna svið, eða fimtán mílur í
hverja átt frá aðalstöðvum. Aliir bændur, sem í námunda eru við fram-
kvæmdarstofu hvers Agricultural umdæmis, geta gerst meðlimir og orðið
aðnjótandi hagnaðarins, sem því fylgir.
Hér um bil hundrað þúsund bændur í fylkinu, standa enn utan við
félagsskap þenna, sem þó er stofnaður þeim sjálfum- til hagsmuna, eða
með öðrum orðum. til þess að lyfta landbúnaði Saskatchewan fylkis á
hærra stig. Tilgangurinn og starfsemin í heiid sinni kr-efst hluttöku
yðar. *
VERKEFNIÐ.
Starfsemin er næsta víðtæk, en gefur sig þó aðallega við því, að efla
kornyrkju og griparækt.
J þeim tilgangi að efla akurrykjuna, má nefna Seed Drill samkepni,
svo Field Crops samkepni til þess að auka útsæði hveitis, hafra, byggs,
hörs og rúgs. Seed Fairs, til þess að auka sölu og skifti á útsæði. Forage
Crop samkepni, til þess að hvetja til rannsókna í Maís, Sunflowers, Sweet
Clover og Grasi, sem rækta skal til þess að styrkja jarðveginn. J?á
gangast félög þessi einnig fyrir sýningum á kvikfénaði og stofna til
Summerfallow samkepni. Einnig fara fram árlega Horticultural sýning-
ar, undir umsjón félaganna.
Til’ þess að hefja griparæktina í hærra veldi, eru Spring Stallion
sýningar. pá gangast félögin einnig fyrir því, að stuðla að kynbótum
búpenings, og hefir þeim orðið mikið ágengt í því efni. Sömuleiðis eru
háldnar alifugla sýningar. Dómarar, er við sýningar þessar eru riðnir,
(kenna unglingum að annast um slík efni.
Einnig má benda á Good Farming samkepni, sem orðið hefir að mikJu
og áþreifanlegu liði.
Svo eru og haldnar árlegar sýningar búnaðarafurða á hverju sumri.
Agriculturail félögin standa undir umsjón Extension Department
landbúnaðarháskólans í Saskatoon, er velur dómara og annast um annað
það, er að sýningum lýtur. Akuryrkjudeildin yeitir félögunumi styrk.
Frekari upplýsingar fást hjá ritara Agricultural félagannna, Direc-
tor of Agricultural Extension, eða
THE DEPARTMENT OF AGRICULTURE
HON. C. M. HAMILTON.
Minister.
REGINA, SASK.
F. H. AULD,
Deputy Minister.
Rafáhöld eru hentugar jólagjafir
pér óskið, að jólagjafirnar verði vel þegnar.
pær verða það, ef þér giefið rafmuni.
Hér má sjá muni handa hverjum sem er. við því
verði, sem engum er um megn að greiða. Heating Pad
handa mömmu, Flashlight ihanda “Buster”. Hárjárn handa
, systir Sue, Lestrarlampi fyrir pabbá, — Toaster, Percola-
tor, eða Straujámkoma sér vel á hverju heimili og fyrir
slíl<ar gjafir eru allir þakklátir.
Þér verðið einnig í sjöunda himni
pér fáið svo mikið fyrir peninga yðar, að þér verðið
í sjöunda himni, er þér veljið raf-gjafirnar hjá oss. Og
hvort sem þér kaupið fyrir einn dollar eða þúsund, þá er-
um wér hér til að þóknast yður og veita yður lipra af-
greiðslu. Auk þess eruð þér velkominn, hvort sem þér
kaupið að þessu sinni eða ekki.
Winnipeg Electric Company
. Main Floor Electric Railway Chambers.
Appliance Departments—1841 Portage Avenue, St. James,
og Coraer Marion and Tache Sts., St. Boniface.