Lögberg - 12.02.1925, Side 3

LöiUtfEBG, FEMTUl)AGINN 12. FEBRÚAR. 1925.
Bls 3
«!HKig»KliKreilMgllgl?jBlBl!g'i>IPre'>gi5i<gúflgsiraiigiiErKre]igiwgigKiKiKiKmtMttMittiXiHKM>a^^
SOLSKIN
glgtSlKMSlKIKlglgliaglKIKIKIKlKlKmlKtelKlKlgllgiai KIKIKmtKlglKÍKiKlKi to<t«tol><lKlWKIKIWKmlgmitt<tolKmmi«IKlKmiKlglglKl!g|SllKglíglSlgB
i © © © © © © © © © © © © © © >
Adolf Hornberg.
í þorpi nokkru sunnarlega á Þýiskalandi Ibjó ráð.
vandur og guðrækinn iðnaðamaður, sem hét Adolf
Hornlberg. Hann átti væna og dygga, konu, undi vel
hag sínum, þó íhann ekki væri ríkur, heldur hefði,
eins og menn segja, einungis til hnífs og skeiðar.
Það var einn sunnudag eftir miðjan dag, að Adolf
gekk einsamall út í skóg; þar settist hann niður hjá
tærri upppsprettu í guðrækilegum ihugleiðingum. Þá
heyrði Ihann eitthvert þrusk, sem vakti eftirtekt hans,
og’ sá andspænis sér hjá stórum steini veiðihund, sem
var að klóra í jörðina. Hann gekk nær, en þá hljóp
hundurinn tourtu. í iholu þeirri, sem hundurinn hafði
rifið, sá hann glóra i eittlhvað. Hann reif nú moldina
frá, og stækkaði Iholuna, og fann þar stóra silfur-
könnu; honum tókst að los hana og ná henni upp;
en hún var mjög þung; síðan lyfti hann upp lokinu,
og á, að hún var full af gulilpeningum. Adolf varð
glaður við og þakkaði Guði fyrir þetta happ. “En
hvernig á eg að koma könnunni heim, svo enginn
sjái mig,” hugsaði hann með sjálfum sér. Hann réð
því af, að fela könnuna í holu tré, og sækja hana,
íþega dimt væri orðið. Hann flýtti sér nú íheim, en
istóð alt í einu við, af því honum flaug þessi spurn-
ing í hug: ‘1En á eg þessa peninga? ætli sá, sem hefir
grafið Iþetta fé í jörð, eigi engin börn eða erfingja?
En hvar eiga menn að leita þeirra?” sagði hann við
sjálfan sig. “Það skiftir þig ekki,” svaraði samviska
hans; “láttu yfirvöldin hafa fyrir því. Þú átt ekki
þessa peninga.” Þegar hann kom heim, sagði hann
konu sinni frá, hvað hailn hefði fundið, og þótti
henni mjög vænt um. En þegar hann sagði henni frá
efasemdum sínum um eignarréttinn, varð hún hljóð
og hnuggin, en játti þó, að hann hefði rétt að mæla.
Samt sem áður Vaknaði sú hugsun hjá þeim aftur og
aftur, að þau kynnu þó að vera vei að þessu fé komin.
Þegar þau þannig um stund höfðu velt iþessu máli
fyrir sér og skoðað það í krók og kring, sögðu þau
þó bæði seinast öldungis hiklaust: “Nei, við eigum
ekki þessa peninga; við skulum eftirleiðis, eins og
hingað til, leita atvinnu okkar með ráðvendni og iðju
semi, og það mun verða heilladrjúgara fyrir okkur en
þetta fé.”
“Eg œtla nú í drottins nafni að sækja kðnnuna,”
sagði maðurinn, “og fara síðan til prestsins, og
spyrja hann, hvar hann ætli best til fallið að selja
fjiársjóði þennan af hendi.” Þetta gjörði hann líka.
Presturin varð hissa þegar hann heyrði söguna og
mælti. “Frómi og ráðVandi maður! þér breytið rétt í
iþes'su og munuð ekki fara á mis við Guðs blessun.
Veið getur, að einlhver eigi löglega heimtingu á fénu;
annrs fellur það undir landðhöfðingjann; en svo
getið þér fundið hann sjálfur, skal eg skrifa hirð-
prestinum til og fá yður bréfið.”
iMorguninn eftir fór Adolf með fjársjóðinn til
höfuðstaðarins, sem lá rúma þingmannaleið þaðan.
Þegar hann fann fur'stann, sagði hann honum alla
söguna hrein og beint, kom isíðaií með könnuna, og
setti hana á borðið. Hirðfólkið safnaðist þangað og
skoðaði peningana, sem voru 8000 gyllini frá þrjátíu-
árastíðinu. Allir lofuðu mjög ráðvendni Adolfs, en
fursitinn gaf honum 20 gullpeninga, og hét því að
gleyma honúm aldrei; síðan sneri hann heim aftur
glaður og ánœgður, sýndi konu sinni þá 20 gullpen.
inga, og mælti: “Líttu á, þes^sa peninga eigum við
með réttu; þeir munu verða drjúgari í búi okkar, en
hinir, sem við ekki áttum.”
Furstinn lét hreinsa könnuna og fægja, og fanst
þá enn á botninum ibókfellsblað, sem þetta var ritað
á: “Ár 1628, 28. dag júnímán. um nóttina gróf Hans
von Hornberg á Rósendorf fé þetta hér, meðan á stríð
inu stóð. Sá, sem finnur það, skili því mér eða erf-
ingjum miinum. Sá sem ekki gjörir það, mun enga
blessun af því hafa.” FuVstinn, sem þá hafði hinar
miklu riddaraeignir Hornbergs undir höndum, skip-
aði að rannsaka bréfin í bréfasafninu. Langafafaðir
furstan's hafði sem sé dregið þessar eignir undir
krónuna, af því menn háldu, að ætt Hornbergs væri
liðin undir lok. Af bréfakippu, sem var orðin tölu-
vert skemd af sagga og elli, sást það, að sá Hans von
Homberg, sem fyr er getið, hafði fallið í þrjátíuára.
stríðinu, að menn keisarans höfðu rifið höll háns, og
að ekkja hans og börn höfðu farið til Danmerkur, og
elsti sonur þeirra hét Hans Diðrik. Enn fremur fanst
þar kVittunahbréf ,sem sýndi, að amtmaðurinn, sem
þar var, hafði í mörg ár sent ekkjunni og börnum
bennar 200 gyllini árlega. Sömlueiði® var í þessum
stranga bréf til amtmann’sins frá ekkju Hornbergs,
«g í því kvartar hún yfir bágindum sínum og að
sonur hennar Hans Diðrik hefði átt bóndastúlku.
Frekari skýrteini fundust ekki. Þegar furstinn hafði
skoðað öll þessi skjðl, bauð hann að skrifa til Dan-
merkur, til að komast eftir, hvort enginn af þessari
ætt væri enn á lífi. Þaðan loom aftur það svar, að
Hans Diðrik hefði verið óforeyttur foóndamaður og
dáið 1692; að sonur han» Friðrik Hornberg hefði
fengið jörð með konu sinni Og dáið 1740, að elsti
sonur hans hefði foúið þar eftir föður sinn, en að
hann og kona hans hefðu vegna heilsuleysir komilst í
stórskuldir, og dáið miðaldra; að einkasonur þeirra
hefði flust í furstadæmið Baireuth á Þýskalandi, og
v»ri þar ijóndi.
Furstinn varð hissa á þesSu; því furstadæmið
aireuth var einmitt hans eigið land. Hann lét því
aufrlýsa við allar kirkjur, að allir, sem hétu Hornberg
V£eru ættaðir úr Danmörku, skyldif á tilteknum
tima mæta í ráðhúsi bæjarins. Adolf var við kirkju,
eins og hann var vanur, þegar þesSi skipun var birt,
og varð bann forviða, jþví að hann hét Hkvrnberg, og
var ættaður úr Danmörku. “Hvað ætli búi undir
þessu?” hugsaði bann með sjálfum sér, og fór nú
aftur til höfuðstaðarine. Þegar hann kom þangað,
gekk hann inn í ráðhúsið, nefndi sig á nafn og ætt
sina, og spurði, hvers vegna hann væri þangað
boðaður. Kanselíforsetinn horfði lengi á hann þegj-
andi, og mælti síðan: “Eruð þér ekki sá hinn sami,
sem fann fjársjóðinn?” Ado-lf kvað það vera. “Það er
undarlegt,’ sagði forsetinn; “ en komið með mér til
hallar furstans á hádegi.” Þegar furstinn sá Adölf,
sagði hann vingjarnlega: “Þér eruð sá, sem funduð
peningana; hvað villjið þér, vinur minn?” Adolf
sváraði: “Eg heyði sagt seinast þegar eg var við
kirkju, að hver sá, sem ihéti Hornberg og væri ætt-
aður úr Danmörku, ætti að segja til þess hér í borg-
inni. Þar eð þessu er nú þannig varið fyrir mér, þá
er eg hingað kominn, og kanselíforsetinn bauð mér,
að mæta í Ihöll yðar.” Það var auðséð á furstanum, að
hann viknaði, og hann spurði Adolf enn fremur,
hvort hann þekti ekki ætt sína, Adolf svaraði: “Eg
hefi heyrt, að við faðir minn værum komnir af tig-
inni ætt í Danmörku, og að afi langafa míns hafi
h^ið Hans von Hornberg, og að hann var sá síðasti
kynsmanna sinna,, sem hafði herraleg réttindi.” Síð-
an taldi hann forfeður sína alt upp til hans. Furst-
inn spurði, hvort hann hefði skírnarseðil sinn. Adolf
fékk honum hann. Þegar furstinn hafði lesið hann,
tók hann í hönd þessa ráðvanda iðnaðarmanns, og
mælti: “Guðs vegir eru dásamlegir. Fjársjóður sá,
sem þér funduð og skiluðuð mér svo ráðvandlega; er
yðar eign með öllum rétti; og sömuleiðis eigið þér
heraeignirnar Rósendorn, sem eg hefi haft undir
höndum. Afgjald þeirra var í fyrstunni ekki nema
600 gyllini árlega; en nú er það 1500 gyllini. Eg
skulda yður að minsta kosti 60,000 gyllini fyrir þær
tekjur, sem eg og foreldrar mínir höfum ihaft af þess-
um eignum; það má ekki minna vera, en að eg borgi
yður þesisa skuld.”
Þetta fékk svo mikið á Adolf, að hann fékk ekki
tá#a bundist; en hann vildi við engu taka. Þá sagði
ofurstinn: "Guð forði mér frá því, að halda arfi
yðar.” Síðan skipaði hann að skila hónum aftur silf-
urkönnunni, afstóð eignirnar við hann, og fékk herra-
tign hans endurnýjaða af keisaranum. Adolf tók við
þessu öllu með hrærðu hjarta og innilegu þakklæti
við Guð; en iborgun þeirra 60,000 gyllina vildi hann
ekki heyra nefnda. Þegar furstinn ekki fékk hann til
að taka við þeim, sagðist hann þiggja þau, eins og
aðra gjöf. Adolf hafði nú náð allri þeirri hamingju,
sem hinir fyrrf frændur hans höfðu mist, en gætti
þó jafnan þeirrar ráðvendni og hógværðar, sem hann
áður hafði til að foera. Hann og kona hans gjörðu
fátækum gott og hjálpuðu öllum nauðstöddum, sem
þeirra leituðu. Yfir höfuð/ að tala sýndu þau í öllu
framferði sínu að þau þökkuðu Guði þessa gæfu sína.
Tveir skólapiltar.
Sérbvert góðverk, sem vér gjörum, fáum vér
launað fyr eða síðar, jafnvel í þessu lífi. Frásaga sú,
sem bér fylgir, er merkilegt dæmi upp á þennan sann-
leika.
Parlamentið í Englandi var komið í stríð við
Karl konung I. Hvorirtveggja höfðu gripið til vopna,
og börðust með mikilli heift og bræði. En Karl kon-
ungur hafði beðið ósigur hvað eftir annað, og þeir
af mönnum hans, sem náðust vopnaðir, voru leiddir
fyrir dómendur, sem Cromwell hafði sett, og dæmdir
sem landráðamenn. Einn af dómendum þessum var
Patrick frá Newcastle. Hann var siðavandur og ráð-
settur þjóðstjórnarmaður, ög í miestu metum hjá
Cromwell. Þar eð hann sökum heilsulasleika ekki
hafði treyst sér til að ganga í Iherþjónustu, ásetti
hann sér, að vinna þjóðstjórninni gagn með vits.
munum sínum, og þótti hann einbver hinn besti og
réttvísasti vandlætismaður lagánna. Einu sinni bar
svo við,vað hann hafði nokkra vini sína í kveldboðl,
komu þá dátar nokkrir inn í stofuna, meðan verið var
að borða, og höfðu með sér einn af konungsmönnum,
sem þeir höfðu komið að óvörum og handtekið. Það
var flokksforingi sem, eftir að lið Karls konungs
var flúið víðs vegar, hafði reynt til að komast til
sjávar og fá þaðan flutning til Frakklands. Patrick
bauð að leysa hendur íhanis; síðan lét hann setja borð
nálægt arninum og mætli: “Það er áfmælisdagur
minn í dag, og eg ætla að ljúka kveldverði mínum með
gleði og gamni; komið með nokkuð til að hressa sig
á, handa þessum herra, og þeim, sem hafa flutt hann
hingað; þessa tetundina ætla eg að veita honum sem
húsbóndi, en að stundarkomi liðnu verð eg aftur
dómari hans.” Dátarnir þökkuðu og settust niður við
börðið skamt frá hinum hertekna manni, sem bar sig
karlmannlega og fór að borða með þeim með góðri
matarlyst.
Patrick settist nú aftur við borðið með vinum
sínum og tók þar til máls aftur, sem hann hafði horf-
ið frá þegar dátarnir komu. “Pg sagði ykkur áðan,”
mælti hann, “að þegar eg var fimtán vetra var eg svo
veimiltítulegur að allir fyrirlitu aumingjaskap minn,
eða notuðu sér af honum, til að fara illa- með mig.
Fyrst átti eg ilt hjá stjúpu minni,, og ekki tók betra
við hjá skólalbræðrum minum. Kjarkurinn hjá börn-
unum er kominn undir kröftunum. Ónytjungisskapur
minn gerði mig önuglegan. Því fór fjarri að eg harðn
aði við þá hina illu meðferð, sem eg vsfrð að þola, að
eg þvert á móti varð ennþá ðrkvisalegri og ennþá
hræddari við allan sáfsauka. Eg var síhræddur, og
altaf eins og á glóðum, en mest af öllu óttaðist eg
kaðal skólameistarans, sem hann barði þá með, sem
einhver yfir'sjón vildi til. Eg hafði tvisvar fengið að
kenna á þessari grimmilegu refsingu og eg mundi
svo vel eftir þessu, að eg allur skalf og titraði, þegar
eg að eins hugsaði til þess, að eg aftur kynni að
verða fyrir því. Ein® og eg sagði ykkur gekk eg í
skóla í Westminster. Skólanum var skift í tvo bekkl,
og voru ,þeir ekki aðskildir með öðru en tjaldi einu,
sem oldcur var harðbannað að koma við. Einn góðan
veðurdag sofnaði eg meðan kennarinn var að lesa
fyrir. En við einhverja hreyfingu í bekknum hrðkk eg
upp, og Var nærri döttinn, en greip í tjaldið til að
styðja mig, svo það rifnaði undan fingrunum á m£r,
og kom á það stórt gat, svo það sást yfir í hinn bekk-
inn. Báðir kennaramir snéru sér við, þegar þeir
heyðru harkið, og sáu báðir í eenn þau spjöíl, sem á
voru orðin. Það mátti eins kenna um þetta þeim
skólapilti, sem sat í hinum bekknum hjá tjaldinu;
en fátið, sem kom á mig, kom upp um mig, og kenn-
arinn skipaði mér reiðulega, að koma og fá tólf högg
af kaðalspottanum. Eg stóð upp, en reikaði eins og
arukkinn maður. Eg reyndi til að tala, og ætlaði að
biðja mér vægðar, en gat ekki hrært tunguna fyrir
hræðslu;' eg varð máttlaus í knjáliðunum, og köld-
um svita sló út um mig allan. Loksins komst eg til
kennarans og féll á kné; hann hafði þegpr reitt hinn
óttaiega kaðalstúf til höggs, þegar eg heyrði að
einhVer sagði: “Sláið hann ekki; eg er sá seki, og
enginn annar.” Sá, sem sagði þetta, var skólapiltur-
inn, isem sat hinu megin við tjaldið. Hann var látinn
koma inn í okkar bekk, og barinn tólf högg með kaðl-
inum. Mér kom fyrst til hugar, að koma í veg fyrlr
þessa ranglátu hegningu, og segja satt og rétt frá
öllu; en eg hafði ekki þrek í mér til þess, og þegar
fyrsta höggið var fallið, skammaðist eg mín að tala.
Þegar búið var að hegna piltinum, gekk hann hjá
mér með hendurnar blóðugar, og sagði við mig í hálf-
um hljóðum ög með brosi, sem eg aldrei gleymi:
“Gættu að því, að koma ekki oftar nærri tjaldinu,
kunningi, því að kaðallinn er sár.” Eg féll á kné og
stundi þungan, og varð að leiða mig út.
Upp frá þessum degi hefir mig hrylt við bleyði-
skap mínum, og eg hefi af alefni reynt til að sigrast
á hönum, og held að mér hafi nú löksins tekist það.”
Einn af gestunum mælti: “Þekkið þér ekki þennan
drenglundaða skólabróður? hafði þér aldrei séð hann
síðan?” Patrick svaraði: “Nei, því fer miður, hann
var ekki í sama bekk og eg, og eg fór úr skólanum
í Westminster skömmu síðar. Guð veit, að eg hefl
oft beðið hann þess, að lofa mér að sjá þennan mann
aftur, sem þannig varð að þola ilt mín vegna; eg
vildi gefa mikið til, að geta hringt staupi við hann.”
í sama vetfangi var borið staup að Patricks
etaupi; Ihann leit uppp, og vissi eikki hvaðán á slg
stóð veðrið. Það var hinn handtekni konungsmaður,
sem kom með staup sitt og mælti brosandi: “f minn-
ingu um rifna tjaldið í Westminster! En yður mis-
minnir, herra Patrick, það voru ekki tólf högg, sem
eg var barinn, heldur helmingi fleiri, af því að eg
hafði komið hegningunni á annan, með því að segja
ekki undir eins frá yfirsjón minni, og kennari okkar
hélt um ^eið latneska ræðu um vísvitandi rang-
sleitni.” Dómarinn mælti: “Þetta er satt; nú man
eg það; en getur það verið, að það séuð þér?” “Já,”
sagði hann, þegar hann hafði virt hann fyrir sér;
“eg þekki svipinn og andlitsfallið; það er hann, það
er vissulega hann; en í hvaða stöðu, og bvaða ein_
kennisfötum ?” Hinn hertekni maður svaraði: “Sem
skoskur maður hefi eg ihlýtt því, sem mér hefir verið
kent að eg ætti að gjöra, og fylgt föður mínum í her-
þjónústu hjá Karli kopungi; faðir minn er dáinn og
eg er að fara sömu leiðina. Það fer alt vel, og eg
beiðist einskis, nema að Guð frelsi konunginn.” Að
svo mæltu settist flökksforinginn aftur niður hjá
dátunum, og hélt rólega áfram að borða. En Patrick
var í þungu skapi. Sama kveldið gjörði hann allar
þær ráðstafanir sem þurfti, til þess, að farið væri
vel með hinn hertekna mann; fór síðan að heiman,
án þess að segja hvert hann ætlaði, og var þrjá daga
burtu. Fjórða daginn kom hann aftur og bauð að
leiða flokksföringjann fyrir sig. Flokksforinginn
sagði heldur alvarlega: “Á þá löksins að dæma mig?
Það er mál kömið að ljúka því af, þótt ekki væri nema
sökum mannúðar. Eg á svo gott hjá þér, herra
Patrick, að sé eg hér lengi, verður það út úr, að mlg
fer að langa til að lifa.” Dómarinn var mjög hrœrð-
ur og mælti: “Lávarður Derby. Það eru nú tuttugu
ár, síðan þú sagðir við mig, um leið og þú sýndir mér
hendur þínar blóðugar: “Komdu ekki nærri tjaldinu,
því að kaðalspöttinn er sár.” Hér er náðarbréf þitt,
sem verndari ríkisins hefir ritað nafn sitt undir; en
nú verð eg líka að segja þér: gríp þú ekki oftar til
vopna gegn parlamentinu, því að Cromwell er harður
í horn að taka.” Þeir herra Patrick og Derby lávarð-
ur fóllu hvor um hálsinn á öðrum, og voru þaðan í
frá hinir mestu alúðarvinir, þó þá greindi á í stjórn-
málum.
Presturínn ÓIi Vind.
'Meisiarinn Óli Vind, sem einu isinni var prestur
við Frúarkirkjuna í Kaupmannafoöfn, var mjög sam-
viskusamur og skyldurækinn maður. Hann dró ekki úr
sannleikanum, heldur tók hart á þeim löstum, er við
gengust, hver sem í hlut átti. Nokkrir hirðmenn fóru
eitt sinn í Frúarkirkjuna, að heyra til hans, og pré-
dikaði hann í það skifti, eins og hann var vanur, eða
ef til vill, nokkru harðara. Einhverjum þessara manna
þótti sér mis)boðið i ræðu hans, svto þeir foáru sig upp
undan því við Kristján konung fjórða, og gáfu í
skyn, að í henni hefði verið eitthvað meiðandi jafn.
vel fyrir sjálfan konunginn. Kristján fjórði lét kalla
Vind fyrir sig, og spurði hann, hvort það væri satt,
að hann hefði prédikað eins og honum hefði verið frá
sagt. Vind svaraði, að hann þætidst ekki hafa talað
annað en það, sem sér foæri sem sannleikans kennara,
og sem foann gæti staðið við. Konungur skipaði hon-
um þá, að flytja sömu ræðu í hallarkirkjunni næsta
sunnudag þar á eftir. Vind hlýddi þessu fooði kon-
ungs og hélt ræðuna öldungis óbeytta. Konungur
hlýddi á hana með athygli, og var mörgum ftorvitni
á, að vita álit konungs um hana, en hann lét það ekki
uppskátt, heldur gekk út úr kirkjunni, án þess að
tala við Óla Vind, eða minnast á hann við aðra. En
iskömmu síðar gerði konungur hSnn að hirðpresti
og skriftaföður sinum.
Kotys konungur í Þrakíu, vissi, að hann var
ákaflega reiðigjarn og refsaði þjjnum sínum grimmi-
lega, þegar þeim varð eittfovað á. Þegar hann því
einu sinni foafði þegið að gjof ker, sem var gjört með
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
21 «-220 MEDICALi ARTS BLDG.
Oor. Graham and Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Offlce tlmar: 2—3
lleimlll: 77« Vlctor St.
Phone: A-7122
Wlnnfpeg, Manltoba
Vér leggjum eérstaka álierzlu á að
selja meðul eftir forskriftum lækna.
Hln beztu lyf, sem haegt er að fá eru
notuð elngöngu. . pegar þér komlð
með forskrliftum til vor megið þjer
vera viss um að fá rétt það sein lækn-
Irinn tekur tii.
CODCLiEtJ GH & CO.,
Notre Danie and Sherbrooke
Phones: N-7659—7659
Giftlngalej-fisbréf seld
DR. O. BJORNSON
216-220 MEDIOAL, ART8 BIiDG.
Cor. Graham and Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Office tímar: 2—S
HelmlU: 764 Vlctor St.
Phone: A-7586
Whmlpeg, Manltoba
DR. B. H. OLSON
216-220 MF.DIOAD ARTS BLDG.
Cor. Graham and Kennedj Sta.
Phone: A-1834
Olfice Hours: 3 to 5
HelmUi: 921 Sherbume St.
Wlnnlpeg, Manltoba
DR J. STEFANSSON
216-220 MEDIOAIi ART8 BLDQ,
Cor. Graham and Kennedj Sta.
Stundar augna. eyrna. nef og
kverka ajúkdðma.—Er að hitta
kL 19-12 f.h. og 2-5 e.h.
Talslmi: A-1834. HeimUl:
373 Rlver Ave. Tals. F-2691.
DR. B. M. HALLDORSSON
401 Bojd Bnlldlng
Ctor. Portage Ave. og Edmonton
Stundar aérstaklega berklaaýkl
og aðra Iungnasjúkdðma. Er að
flnna & skrifstofunnl kl. 11—12
f.h. og 9—4 e.h. Sfmi: A-3521.
Heitnili: 46 Allowaj Ave. Tal-
alml: B-3158.
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar aérataklega kvenna
barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10—12 f. k.
3 til 5 a. h.
Office Phone N-6410
Heimlli 806 Victor 8to.
Sími A 8180.
DR. Kr. J. AUSTMANN
Viðtalstími 7—8 e. fo-
Heimili 469 Simooe,
Sími B-7288.
DR J. OLSON
TannlæLnir
216-220 MEDIOAIi ARTS BLDG.
Cor. Grahani and Kenncdj Sta.
Talsími A 8521
Heimili: Tals. Sh. 3217
J. G. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Samerset Block
Cor. Portage Ave. og Donald St.
Talsfani: A-8880
Munið Símanúmerið A 6483
og pantið meðöl yðar hj& osa. —
Sendið pantanlr samstundia. Vér
afgreiðum forskriftir með sam-
vizkusemi og vörugæði eru öyggj-
andi, enda höfum vér magrra ára
lærdðmsrika reynslu að bakt. —
Allar tegundir lyfja, vindlar, ls-
rjðmi, sætlndi, ritföng, töbak o. fl.
McBURNEY’S Drug Store
Cor Arlington og Notre Dame Ave
J. J. SWANSON & CO.
Verzla msð fasteignir. Sjá
um leigu a nusmr.. Annast
lán, eldsábyrgð o. fl.
611 Paris Bldg.
Phonee. A-6349—A-6310
EINA ÍSLENZKA
Bifreiða-aðgerðarstöðin
í borginni .
Hér þarf ekki að blða von úr vltl.
vitl. Vinna «11 ábyrgst og leyat af
hendi t'íjðtt og vel.
J. A. Jóhannsson.
644 Burnell Street
F. B-8164. Að baki Sarg. Fire Hal
JOSEPH TAVLOR
I/KJTAKBMAÐUK
HeimiUstals.: 8t. John 1M4
Skrlfstof n-Tala.: A 65M
Tekur lögtakl bæöl húeal*lr\u*nidk
veðskulíir, vlxlaakuldir. AfgrMMr aJ
sem að lögum lýtur.
Skrltatofa 255 Maln StrrM
Verkstofn Tals.: Heima Tala.:
A-8383 A-98M
G L. STEPHENSON
Plumber
Allskonar rafmagnsáhöld, svo Man
stranjárn víra. allar tegnndfa af
glösum og aflvaka (hatteriee)
Verkstofa: 676 Home St.
Endurnýið Reiðhjólið!
Ivétið ekki hjá líða að endnr-
nýja reiðhjóllð yðar, áður en mnatu
annimar byrja. Koniið með það
nó þegar og iátið Mr. Stebblna
gefa yður kostnaðar áætlun.
Vandað verk áhjrgst.
(Maðurinn sem allir kannast vlð)
S. L. STEBBINS
634 Notre Dame, Wlnnipeg
Giftinga og
Jarðarfara-
með litlum fyrirvara
Birch hlómsali
616 Portage Ave. Tal*. B7Z0
ST IOHN 2 RtNC 3
miklum ihagleik, en þunt og brothætt, launaði hann
það gjafaranum kcnunglega, en braut það sjálfur
sundur. Þegar menn furðuðu sig á þessari aðferð
hans, svaraði hann: “Eg gjörði það til að komast hjá
að reiðast þeim, sem kynni að brjóta það.”