Lögberg - 26.03.1925, Síða 2

Bte. 2
LÖGBERG, FIMTUDAfilNN
26. M ARZ 1925
Knútur síspilandi.
Eftir Zach. Topelius.
Knútur var fátækur fööurlaus og
móðurlaus drengur. Hann bjó í svo
litlum kofa, niður við Perlurifa
ströndina. Hann átti eina skyrtu,
eina treyju og tvennar buxur og
húfu; meira þurfti hann ekki með
á sumrin. Á veturna átti hann líka
ullarsokka og næfra skó, og það
var nú ekki svo litið. Hann var
ætið glaður og kátur og æfinfega
var hann lika svangur. Það er
skritin íþrótt, að geta verið í einu
bæði svangur og kátur.
Það verst af öllu var það, að
aumingja amma hans átti sjaldan
svo mikinn mat, að drengurinn
mætti éta sig saddan. Hún spann
ullarband, og sendi Knút til að
selja hounm herra Pétri i Ási það.
Það var stórt höfuðból, sem var
um miluvegar frá kofanum þeirra.
Þegar Knútur kom aftur með pen-
ingana þá keypti , gamla konan
mjöl, sem hún bjó til snúða úr
handa þeim. Hún átti líka net, svo
þau fengu stundum ffisk, þegar
drengurinn hans Jónasar fiskara
hjálpaði Knúti til að Ieggja netið.
Þegar bandið seldist vel, þá fengu
þati stundum líka súrmjólkurdropa,
og kartöflur fengu þau úr garðin-
um sínum, sem var ámóta stór og
lítið herbergisgólf. En þar var ekki
ætíð svona gott í húsi, og þá mátti
litli maginn hans Knúts biðja á-
rangurslaust um meiri mat. Knút-
ur var jafnkátur fyrir því.
Einn morgun sat hann svangur
niður í fjörunni við Perlurifin og
tíndi gula steina, sem voru líkir
mjúkum, heitum soðnum kartöfl-
um. Aumingja Knútur, ekki gat
hann étið þá, og svo fleygð^ hann
þeim hlæjandi burtu. Þá sá hann
eitthvað milli steinanna í fjörunni.
Hann tók það upp 0g sá það var
ofurlítil reyrpípa, eins og börn
skera sér oft í fjörunni. Þetta var
nú ekkert tiltökumál, en Knútur
vildi reyna hvort nokkurt hljóg
væn í henni. Jú það var virkilega
hljoC í henni; það mátti blása þrjá
tóna 1 hana, pú, pý 0g pí. Þegar
Knutur varð þess var, stakk hann
pipunni að gamni sínu í treyjuvas-
ann sinn. Það Ieit út fyrir, að það
yrði sultardagur í dag. Knútur
hafði ekki fengið neinn nrorgun-
mat. “En ef eg sæti nú í eld-
husinu hans herra Péturs í Ási.”
hugsaði hann og ímyndaði sér, að
hann fyndi lykt af steiktum kola.
EitthvaC varð hann að taka til
bragCs. Hann settist á stein í fjör-
unm og fór að gefa út færi. En
engmn fiskur beit á öngulinn. Sjór-
jnn var spegilfagur eftir storminn
1 gær; sohn skein, 0g undiraldan
ní lT J Skal' UPP 5 sa"dinn
g“uySU* f,otspor bafmeyjarinnar.
Hvað skyldi amma hafa ti! mið-
dagsverðar í dag?” hugsaði Knút-
ur með ser.
Þf kom st«r undiralda og gekk
^volangt upp,að hún vætti fjurn.
hri™ T' °g Hann heyrði su8una í
brimgarðinum sem sagCi:
Knutur, hefir þú fundiC galdra
p.puna prinsessunnar? ÞaS má bIása
pý tiI lT ahana; pú "'l að sofna,
“H x * ? °g Pí ti! aS hlæja."
“er hlð e.r, Þetta?” sa^i Knútur,
er það galdrapipa? Furðu heim til
una ö' 3 da’ 5* hefi fu°dið píp
g ætla mer að eiga hana.”
• AMan tautaí5i eitthvað, Sem ene-
kömfSki valt aftur út
. Knutur tók pípuna upp úr vasa
-um og skoðaði hana gPrandg™
Þa* er svo, þú kant þá
f Þu? Nú nú, galdraCu nú
f ha"da, mér á öngulinn,” Gg
þar með bles hann pú, pú.
Hann hafði ekki blásið lengi, áð
ur en upp kom fyrst smálúða’svo
murta og seinast stór gedda, sem
flutu i netinu liggjandi á hliðinni
eins og þær svæfu. Jú, jú, hér er
fiskur á seiðr,” hugsaði Knútur og
hélt áfram aC blása. Að stundar-
korni lá netið fult með syndandi
fiska, lúCur, murtu, kola, urriða,
lax, þaraþyrksling, þorsk, ýsu og
alskonar fiska, sem eiga heima í
sjónum. “Hér ber vel í veiði,”
hugsaði Knútur og hljóp i spretti
heim að kofanum til að sækja meis
til að bera fiskinn i.
Þegar hann kom aftur var fjar-
an alþakin ýmsum sjófuglum.
Mávarnir voru ákafastir og görg-
uðu: “Takt’ í ’ann, takt’ í ’ann,’
svo það heyrðist langar Ieiðir. Þeir
höfCu líka í félagi meC sér marga
aðra, svo sem endur, kríur, villi-
gæsir, svartbaki og jafnvel svani.
Allir þessir rángjörnu fuglar voru
' ai<ata að gleypa í sig fiskana f
netinu, og í miCjum hópnum kom
geysistór örn, af harða flugi og
niirn «««0« *r
U I I L L synlegur. pvl Dr.
|l blíetlandl ogr bðl»-
I I Irk U mni rylllnlæe?
UppækurCur ðnanV.
Chasva Olntment hjálpar þér atrax.
•0 cent hylkl?5 hjá lyfsðlum eBa frá
Bdm&neon, Bates & Oo.. Iamlted,
Toronto. Reynsluskerfur aendur 6-
k»v-U, ef nafn þeasa biaöe ar tlUek-
M m I eeat frlmerk* »-**«.
hremdi í klærnar stóran tíupunda
lax.
“Bíðið Iþið, þjófamir ykkar,v
sagði Knútur og fór að kasta smá-
steinum í fuglahópinn. Suma þeirra
hitti hann í vænginn og suma í fæt-
urna, en enginn þeirra var þó á því,
að sleppa bráð sinni.Þá hvein við
skothvellur hinum megin sundsins,
svo komu skotin hvort á fætur öðru
utan af sundinu, og sumir fuglarnir
fóru nú aC synda á hliðinni eins
og fiskarnir áður. En skotin héldu
áfram, þangaC til fuglahópurinn
var ýmist dauður eða tvistraður í
allar áttir, gargandi og kvakandi.
Nú kom bátur að landi með þrem-
ur.skyttum. Það var herra Pétur,
sem hafði róið út á fuglaveiðar meC
tveimur vinum sínum. Þeir stigu
á land, og voru í góðu skapú “Nei,
lítiC þið á Knút,” — sagCi herra
Pétur, “hvemig í ósköpunum hefir
þú safnað svona mörgum fuglum
við Perlurifin.”
Eg spilaði fyrir fiskana, og fugl-
arnir vildu vera með,” sagði Knút-
ur drýgindalega.
“Þá ertu sérstaklega góður spil-
ari,” sagCi herra Pétur. Héðan af
skaltu heita Knútur síspilandi.”
“Ja, sama er mér,” sagði Knútur.
Hann hafði ekkert auknefni áður,
og gat þvi eins vel heitiC síspilandi
eins og Jónsson, Dalmann eða
Guðmundsson.
En heyrðu nú, Knútur síspilandi,
hvaða ósköp eru að sjá þig í dag.
Þú ert svo mjór og magur, eins og
njólastokkur,” sagði herra Pétur.
“Já, þvi skyldi eg ekki vera aum-
ingjaíegur, eg sem ekki hefi séð
matarbita siðan í gærdag?” sagði
Knútur í sinum vanalega glaCa
róm.
“Já, já, komdu þá og éttu mið
dagsmat hjá okkur i Ási núna, fyrst
þú hefir útvegað okkur svona góða
veiöi í dag. En komdu ekki fyr en
klukkan fjögur, þvi fyrri verður
ekki búiS að reita og steikja fugl
ana.”
“Eg þakka auðmjúklega,” sagði
Knútur. En hann hugsaði með
sjálfum sér —: “það er 'heldur
seint fyrir þann, sem ekki hefir
smakkað mat síðan miSdagsmatinn
í gær.”
Herra Pétur reri heim með fylgd
armönnum sinum, og Knútur fór
heim til ömmu sinnar. “Nú, nú
Knútur minn, hefir þú séð nokkum
fisk í dag?” — “Já, séð hefi eg nóg
af fiski, en fuglamir átu fiskinn,
og hann herra Pétur skaut fuglana.
— ÞaC var Ijótt, Knútur, þá eigum
við ekki annað til matar en tvo
þara þyrsklinga, fjórar kartöflur
og hálfa flatköku.” — “ÞaS gerir
ekkert til, amma mín, er er boðinn
til miðdags að Ási, og þá skal eg
koma með ostbita í vasanum handa
þér.” “Farðu ekki þverveginn um
Rikkala-skóg, Knútur, þar búa álf
ar og tröllakóngar: Fjallakóngur-
inn, snjókóngurinn og skógkóngur-
inn. FarCu heldur strandgötuna,
hún er öruggari, en gættu þín fyrir
hafgýginni.” —
“Strandgatan er löng, amma min,
og eg hefi ekki étið neitt síðan mið-
dagsmatinn i gær.”
“Jæja, gaktu hvar sem þú vilt,
en hugsaðu ekki um matinn, þvl
það leiSir mann í freistni.”
“Nei. amma mín, eg skal hugsa
um næsta spurningartímann minn.”
Knútur fór nú á stað. En þegar
hann kom að vegamótunum, þá
hugsaSi hann með sér: “Víst væri
eg kjáni, ef eg, sem er svo svang-
ur, gengi tvær mílur í staðinn fyr-
ir eina.”
Hann gekk því beina Ieið þver-
götuna yfir skóginn, en hann hafði
ekki gengið lengi áCur en hann sá
litinn og magran karl. sem dró
kerru hlaðna með 12 járnstengum
— “Nei — góðan daginn Knútur
sispilandi,” sagði karlinn, því ertu
svona illa útlítandi í dag.
“Ja, þvi 'skyldi eg ekki vera illa
útlítandi, sem ekki hefi étiC annað
cn kverið mitt síðan í gærdag? En
hvernig veist þú nýja nafnið mitt?”
“Eg þekki öll nöfn sagCi karlinn.
“Má eg ekki hjálpa þér?” Þú ert
svo mæðinn að draga hlassið.”
“Ýttu á eftir, ef þú vilt, Knútur
sispilandi.”
Knútur, ýtti á eftir og bráöum
komu þeir að stórum kletti í skóg.
inum — “Hér á eg nú heima” sagði
karlinn, komdu ,inn; þá skal eg
sækja eitthvað gott handa þér fyrir
hjálpina.” Karlinn gekk inn í klett-
inn, og maginn á Knúti sagði:
“Farðu líka inn” og Knútur fór inn
Þeir komu brátt í stóra ,höll niðrl
i jörCinni; þar ljómaði alt af gulli,
silfri og gimsteinum.
Áttu hérna heima,” sagði Knút-
ur.
“Þú veist það líkilega,” sagCi
karlinn. — Eg sem er fjallakóng-
urinn, og á morgun ætla eg að
halda brúðkaup dóttur minnar. All-
ir hafa svo mikið aC gera, svo eg
varð sjálfur að sækja matinn minn
frá stangajárnshamrinum.” u‘Var
það jám, sem þú dróst á kerrunni?"
spurði Knútur. Stangajárn, dreng-
ur minn, og það af allra bestu teg-
und. Það er eitthvað meira í þaC
varið, heldur en hitt járniC. Stanga-1
Ekki þorp í Canada
SEM EIGI GETUR SAGT SINA
SÖGU UM HIN GÓÐU ÁHRIF
DODD’S NÝRNAPIELA.
Qucbccbúi skýrir frá, hve skjótt
þœr bygðu hann upp og komu
honum til heilsu.
St. Fuglgence, Que, 23. marz,—
(einkafregn.)—
ÞaC, aö ekki sé til þorp í Can-
ada, er ekki geti sagt sína sögu um
heilsubót þá, er Dodd’s Kidney
Pills hafa veitt, er sannað á ný. í
J>essu litla þorpi eru margir, sem
gefa þakklátan vitnisburð þessu á-
gæta meðali. Mr. Philip Gagnon,
er einn ^þeirra.
“Pillur yðar eru ágætar,” segir
Mr. Gagnon. “Eg hafði þjáðst af
nýrnaveiklun lengi. Sex öskjur af
Dodd's Kidney Pills haf.agert mér
það mikið gott, að eg er staðráð-
inn 5 að halda áfram að nota þær,
þar til eg er orðinn algerlega heill
heilsu. Eg segi öllum, sem eg næ
til, frá þessu undrameCali.
Dodd's Kidney Pills blátt áfram
styrkja og lækna nýrun. Hlutverk
nýrnanna er, að halda blóðinu
hreinu. Séu nýrun í ólagi safnast
óhreinindi í blóðið, sem valda sjúk-
dómum.
jám er minn uppáhafldis matur,
einkum ef það er hvítglóandi. Hefir
þú nokkurn tíma étið stangajárn
“Nei, ekki svo eg muni til,”
sagði Knútur.
Þá skaltu fá að smakka almenni-
legan mat. Taktu nú eftir: Nú legg
eg tvær stengur í ofnmn, að tveim-
ur minútum liðnum verða þær hvit-
glóandi; skríddu inn í ofninn og
bíttu í þær meðan þær era með
steikarabragðinu.
“Kærar þakkir fyrir; en gefðu
mér heldur flatköku með smjöri
ofan á og svo lítinn ostbita með.”
“Sá kann ekki gott aC þýðast!
“Flýttu þér inn í ofninn, járnið
er orðið blóörautt.”
“Getur það verið. Ætli að það
sé ekki heldur heitt.”
“Hvaða vitlfeysa er þetta, -þar
sem er bara hér um bil mátulegur
baðstofuhiti,” tautaCi karlinn og
ætlaði að taka Knút með valdi og
troCa honum inn í logandi ofninn.
En sá sem tók til fótanna, það var
Knútur. Hann hljóp eins og hann
ætti lifiö að leysa, komst út um
dymar og komst bráðum aftur á
veginn í skóginum. — Það var satt,
sem amma sagði,” — hugsaði Knút-
eg skal hlýða mér yfir kver-
ur
ið mitt.” MeCan Knútur var enn
þá að hugsa um: “Hvað er það ?”
fór honum að verCa kalt. Hann
varð fljótt vís hversvegna það var.
Þar varC fyrir honum feikna hár
snjóskafl. Þetta er undarlegt núna
um hásumarið,” hugsaði Knútur:
hva rskyldi maður geta fengið sér
heitan mat?”
í sama bili og hann var að hugsa
um matinn fór hann aC brölta upp
snjóskaflinn. En alt í einu hrapaði
hann ofan í djúpa gryfju, og þegar
hann leit við, sá hann að hann var
kominn i ljómandi skrautlega íshöíl
Þar var stjörnuljós og tunglskin;
allir salir voru skreyttir meC ís-
speglum, öll gólfin þakin hélu de-
möntum. Fjöildi af snjókörlum
skriCu á hnjánum um gólfin. Einn
einasti stóð þráðbeinn upp i loft-
ið, það var hár og digur risi með
klaka klepra bæði i hárinu og skegg-
inu, náttskyrtu úr ís-skæningi og
skó af frosnuim berjalegi: —• “Nei
sjáum til, — góðan daginn Knútur
síspilandi,” sagði risinn, “ því ertu
svona illa á þig kominn í dag?”
“Því skyldi eg ekki vera illa á
mig kominn. Eg sem ekki hefi
fengiö annað en heitt stangajárn
að éta siðan í gærdag?” — sagði
Knútur og skulfu í honum tennurn-
ar-
“Þú ert ennþá of heitur, ungi
maCur, þú ert alt of heitur,” sagði
risinn. “Eg er snjókóngurinn, eg
geri alla mína þegna að frostkúlum
og eg ætla líka að gjöra þig að frost-
kúlu. Yfirsnjókarl, dýfCu drengn
um þeim ama sjö sinnum í íska’t
vatn, hengdu hann svo upp á snaga
og láttu hann frjósa.”
“Nei, bíddu svolitið við,” sagði
Knútur, “gefðu mér heldur svolit-
inn sopa af volgri mysu, eg er und-
ir eins orCinn að frostkúlu.”
“Yfirsnjókarl, gefðu honum, of-
urlítinn bita af frosnu kvikasilfri og
svolitinn slatta af klaka, áður en
þú dýfir honum í,” skipaði risinn.
Knútur ætlaði aC taka til fót-
anna, en það var of seint. Yfir-
snjókarlinn þreif í treyujkragann
hans, og það hefði veriC útséð um
hann, ef hann hefði ekki getað náð
í pípuna sína. Nú vissi hann engin
ráð, önnur en spila á hana pí, pí.
Þá breyttust undir eins drættirnir
í andlitinu á stóra snjókónginum og
hann skældist allur eins og hann
væri aC hlæja en það var ekki annað
en gremja yfir því, að geta ekki
stilt hláturskastiC, sem kom að
honum svo óvörum. Hann hló og
hló, svo að ískleprarnir hrundu úr
hárinu og skegginu á honum; hann
kiknaði í hnjánum og seinast
HEIMSINS BEZTA
MUNNTÓBAK
COPENHAGEN
C°f‘ENHAGU #
snuff •••
Hefir góðan
keim
Munntóbak sem
endist vel
Hjá öllum tóbakssölum
hrundi af honum höfuCið og datt i
mola. Allir snjókarlarnir hrundu í
smámola af hlátri. Yfir snjókarl-
inn datt úr sætinu og varð að snjó-
krepju. ísspeglarnir duttu í mola
og snjóhöllin breyttistö 11 í krap og
vatnsrensli. Knútur gat varla var-
ist hlátri meðan :hann blés, en svo
hló hann dátt á eftir. En í miðju
snjóslabbinu fann hann þá veginn
í skóginum; snjórinn bráðnaði,
vatnið rann burt i lækjum óg sum-
ariC var aftur komið.
“Nú skal eg gæta að mér”, hugs-
aCi Knútur, labbaði svo beint á-
fram og fór að lesa upp í hugi
sinum: “hvað er þaC.”
En harjn hafði ekki farið lengí,
áður en hann hitti fyrir sér ljóm-
andi fallega græna skógarbrekku
inn á milli klettanna, og þar glitr-
aði lyngið fult með rauðber. “Ekki
getur það veriC hættulegt, þó maður
tíndi sér fáein ber, fyrst maður fær
ekki mat fyr en klukkan fjögur I
dag,” — hugsaCi Knútur og klifr-
aðist upp brekkuna. En varla var
hann kominn upp á hana, fyr en
hann sá, aC það sem hann hafði
haldið að væru ber, voru svolitlar
álfameyjar í rauðum kjólum. Þær
voru ekki ^hærri en berjaleggir, og
dönsuðu og léku sér í kringum
græna þúfu, sem drottning þeirra
sat á. Hún var þriggja þumlunga
löng.
“Nei, sko! Góðan daginn ,Knút-
ur síspilandi — hvaða ósköp er aC
sjá þig í dag.” — sagCi álfadrottn-
ingin.
— “Já, því ætli að eg sé ekki
illa útlítandi, eg sem ekki hefi
smakkað afmaC síðan í gær en gló-
andi stangajám og Jreðið kvika-
silfur, eg hélt aC þú værir hrúta-
ber.”
“Aumingja drengurinn er svo
svangur,” sagði álfadrottningin við
vinnukonur sínar. Gefið honum
einn daggar drctpa og einn mý-
flugufót svo hann fái einu sinni
fylli sína.” “Kærar þakkir,” sagði
Knútur. “Kannské eg gæti fengið
eina fötu af berjum, og eina kút-
holu af mjólk.”
“Skárra er það nú átvaglið! —
sagCi álfadrotningin mjög reiðu-
lega yfir öðrum eins gipuskap —
“veistu ekki drengur minn að þú
komst vegabréfslaus í ríki mitt og
tróðst i hel þrjátiu og þrjá af n:ín-
um trúu þegnum svo að ekkert sás*-
eftir að þeim netha rauður flekk-
ur. Kóngulær, geriC skyldu ykkar.”
Varla hafði hún slept orðinu, fyr
en ótölulegur fjöldi af kóngulóm
klifruðu ofan úr trjánum og fóru
að spinna í kringum Knút óteliandi
fína silkiþræði. Knúti geðjaðist
ekki að svona gráu gamni, 0g ætl-
aði leiðar sinnar um skóginn, en
komst ekki úr sporunum. Fætur
hans fjötruðust í enn sterkara neti,
handleggir hans límdust við treyj-
una, augun toldu saman og loks
datt hann kylliflátur i grasið. Hann
gat e*kki séð neitt; hann heyrCi alla
skógarbrekkuna skellihlæja. Álfa-
meyjarnar tóku höndum saman og
dönsuðu hringinn í kringum hann,
klipu hann í kinnarnar eins og mý-
flugur og voru frá sér numdar at
gleði yfir því, hvað þetta væn
skrítið. i— Liggðu nú og hungraðu
þangað til þú færð nóg af daggar-
dropa og mýflugufæti, — sögðu
þær Knútur lét nú svo lítiC aC fara
bónarveg að þeim. “Heyrið þiC mig
nú Iitlu álfameyjar” — sagði hann
— “eg er ánægður með að éta
ofurlitinn reyrbita, sem er í treyju-
vasa mínum. Vill ekki einhver ykk-
ar gera svo vel og stinga honum í
munninn á mér?”
Þetta þótti álfameýjunum ótta-
ega gaman að sjá svona stórt
mannsbarn éta. Fjórar af þeim
ruddust ofan í treyjuvasann og
drógu með sameinuðum kröftum
gaklrapípuna upp úr honum og með
mikiHi fyrirhöfn tókst þeim að
stinga henni í munninn á honum.
Síðan fóru þær aftur að dansa enn
þa fjorugar í kringum hann og of-
an a honúm, svo aC undir tók í
skogarbrekkunni af hlátrunum i
þeirn, ems og þaC væri suða úr
miljónum af mýflugnahópum. Und
ir eins og Knútur fann pipuna uppi
1 sér, fór hann að blása pý, pý.
hyrst hættu hláturshviðumar i
skógarbrekkunni, svo fóru að heyr-
ast hundrað þúsund gráthljóð i
öllum áttum, ekki ólíkt því þegar
hellirigning slæst í steinana og trén
í skógarbrekkunni. Knútur gat ekki
séð, en hann skildi að álfameyjam-
ar grétu, og fanst það samt vera
leiðinlegt, að (lata svo glaCværar
verur gráta. — “Leysið þiC mig,
þá skulu þið fá að hlæja” — sagöi
Knútur við þær.
Nú þykir þeim ekki jafnvænt um
neitt og að fá að hlæja; þær hlæja
líka burtu sitt skammvinna líf á
sumarkvöldunum. Undir eins voru
hundrað hendur á lofti til að reka
burtu kóngulærnar, frelsa fangann,
leysa fætur hans og hendur, og ná
opnum samanlímdum augum hans.
Knútur gat nú séð litlu óvinina sína
og var nógu óhræsislegur til að
blása enn þá einu sinni “pý”. Ó,
hvaC aumingjamir litlu skældu og
hristust. Þær stukku upp í loftið,.
svo að þær ráku sig nærri þvi á
fuglana, og sumar þeirra duttu svo
beint niCur á nefið á Knúti, svo
hann mátti hrista þær af sér. Hann
tók ekki eftir því, að ein álfamærin
datt ofan í treyjuvasa hans og rat-
aCi svo ekki út aftur.
—“ Verið þið nú sælar, litlu
álfakonur” — sagði Knútur og
hélt ferð sinni áfram um skóginn.
Eg verð að gæta mín fyrir skóg-
inum” hugsaði hann “Það er
sagt aC hann sé lang-verstur.
Hvernig er nú greinin í kverinu
mínu: “Hvað er það ... ?”
Liltu síðar kom hainn aC mýrar-
móum, sem ber spruttu á. — “Hér
aatti að vera óhætt aC hrifsa fáein
ber” — hugsaði hann fyrst eg kki
fæ mat fyr en siðdegis,” — þar lá
stórt grenitré. sem hafði brotnað og
dottið um koll, og Knútur varð að
fara yfir til að komast í mýrina.
En áCur en Knútur var kominn inti
á milli þéttu greinanna þess, rels
það upp Knúti til mestu skelfingar,
og öskraði:
“Nei, góCan dag, Knútur síspil-
andi, ósköp er að sjá þig,”— Knút-
ur hafCi orðið fastur í trjátoppnum
hátt uppi í loftinu. Hann herti upp
hugann og svaraði:— Því skyldi eg
ekki líta illa út? eg sem ekki hefi
fengið annan mat síðan í gærdag,
en heitt stangajárn, freðið kvika-
silfur, einn dagardropa og einn
mýflugufót.
— “Nú, nú, því raskar þú þá
miðdagssvefni mínum” — spurði
grenitréð — veistu ekki, að eg er
skógarkóngurinn og ræð yfir öll-
um trjám, og flóum, í sjö milna
fjarlægC. Hefir þú séð höllina
mina? Á eg ekki falleg hýbýli?”
Knútur sá ekkert annað en eyði-
heiCi, en hann leyfði sér þó að
spyrja allra auðmjúklegast, hvert
hann mætti ekki fara snöggvast-
niður úr trénu og tína sér fáein
bláber. — Hvað er þetta? Tína sér
bláber.” öskraði skógarkóngurinn.
Fáðu þér furutré ,fyrir ausu og
mokaCu í þig sjö klifjum af mosa.
Það kalla eg undirstöðumat og þaC
er minn uppáhalds matur.”
— “Kannské eg gæti fengið eina
klif af eplamauki og svona meðal-
gryfju futla með villi-hunangi ?”
—Epla-mauki ? Eg skal búa til
úr þér eplamauk af því þú ónáðaC-
ir miðdagsdúrinn minn. Kóngsörn,
eg gef þér strákinn. Búðu til úr
honum kássu handa ungunum þín-
um.” Nú tók Knútur eftir óttalega
stórum erni, sem sat í trjátoppin-
um og horfði á hann mjög gráðug-
lega. Ofan gat Knútur ekki komist
af því, grenitréð hélt fast höndum
og fótum hans, og hann mundi
fljótt hafa saxast í kássu. Knútur
sísjpilandi hafCi aldrei étiC kjöt-
kássu, en þó hann héldi að það
væri góður matur þá langaði hann
þó ekki sérlega til að verða sjálf-
ur erni aC fæðu.
Þegar svona var illa ástatt fvrir
honum, fann hann að eitthvað í'tið
var að fikra sig upp úr vasa hans,
upp handlegginn á honum, upp
treyjuermina hans, upp hökuna og
þaðan upp í munninn á honuin.
ÞaC var álfakonan litla, sem hafCi
orðið eftir í treyjuvasanum hans;
hún togaði nú galdrapípuna með
ótrúlegri fyrirhöfn upp úr vasa
hans og upp í munninn á honum,
þó hún væri sexfalt lengri en nún
sjálf, og sagði : — “blástu nú.”
Knútur fann að pípan var i
munninum á honum og fór aC
blása; pú, pú. GrenitréC fór þá að
geispa og teygja úr greinunum, og
tautaði, að það hefði veriC glapinr:
fyrir sér miCdagssvefninn. Síðan
fleygði það sér kylliflatt ofan i
mýrina og marði örnina undir sér
um leið. Knútur skreið ofan á milK
greinanna, hann heyrði1 skóginn
hrjóta eins og það væru hundraC
birnir, sem hrytu hver i kapp viC
annan. Já. nú skal eg vara mig, —
hugsaði Knútur, — það er hættu-
legt hérna í skóginum ; eg held eg
fari heldur strandgötuna við sjó-
inn.”
Þegar hann hafði klöngrast yfir
stokka og steina, sem nú voru í
fasta svefni, komst hann brátt aftur
út á strandgötuna. Hér blasti hið
stóra reginhaf viC honum, langt
um meira og tignarlegra en inni við
Perlurifin Vestanvindurinn blés
hér, ekki hvast og kaldranalega,
eins og inni við Perltirifin, heldur
hægt og þýðlega eins og sjómann-
inum þykir best, og bátamir dansa
léttilega eftir. Og litlu öldurnar
voru svo indælar og glaðlegar eins
og f jörug börn, sem elta hvert ann-
að en þær voru klæddar í sægræn-
ar treyjur og pilsin þeirra voru
lögð meC hvítum blúndum í fell-
ingunum. Knútur settist á klöpp,
við víkina. Hann var dauCþreytt-
ur og hvíldi sig við að horfa út á
sjáinn. Honum þótti vænt um hann,
síðan hann mundi fyrst eftir sér.
Hann hafði líka fæðst og alist hér
upp viC ströndina. Næst því að
synda í öldunum vissi hann ekkert
indælla en að horfa þ leiki þeirra.
Ef hann hefði aðeins ekki verið svo
glorhungraCur.
Ef hér væru nú ekki þær hellur,
sem eg hefi látið flytja kerlingar
og aC þær væru orðnar að brauði
og smjöri:— hvað eg skyldi þá éta.
Þá reis alda á voginum og gekk
svo langt upp á ströndina, að hún
vætti fæturna á Knúti. En upp úr
sjávarfroðunni sást á mjallhvítar
axlir, og rétt á eftir sat ljómandi
falleg litil stúlka á klöppinni við
hliCina á Knúti. Hún var nærri því
jafnhá honum, var í ljósgrænum
kyrtli og silfurbelti og silfur arm-
band, en gullkamb í síða gulbjarta
hárinu, og á höfðinu kranz af snjó-
hvítum sjávarliljum “Nei, góðan
daginn — Knútur síspilandi.” —
sagði hún, meC svo þýðum rómi
eins og lækjarniður á vorin. “En
hvað er að sjá þig í dag?”
Knútur leit hissa á haiia og sagCi
“Þvi skyldi ekki vera ósköp að sjá
mig, sem ekkert hefi smakkað síð-
an i gærdag, nema glóandi stanga-
járn, freðiC kvikasilfur, einn dagg-
ardropa og einn mýflugufót og sjö
hlöss af mýrarmosa. — Aumingja
drengurinn” — sagði vingjarnlega
litla stúlkan, og strauk mjúku
hendinni sinni um ennið og hárið
á Knúti. — Komdu til mín, þá
skaltu fá fylli þína af sjávar-
froðu og hvitujTi ektaperlum.
—“Eg þakka kærlega fyrir” —
sagCi Knútur. — “En mér þætti
betra að fá steikta lúðu og fimtán
brauðsneiðar meC steiktum lax-
hrognum ofan á.”
Telpan hló og sagði“Hafið
þér j>á aldrei étið ísfroCu með sykri
ofan á. Eg skal segja þér nokkuð,
eg er uppáhaldsinnistúlkan hennar
Undinu sem er uppáhaldsdóttir
sækóngsins. — Hún, sem býr í
fögru kórallahöllinni þarna úti í
sjónum, og setur fallegu fótsporin
sín á fjörusandinn þegar hún leik-
ur sér á öldunum. f gær lékum við
hauk og dúfu við ströndina við
Perlurif, og þá týndi hún Undína
galdrapípunni sinni viC ströndina.
Viltu nú koma með mér til hennar
Undinu o gskila pípunni aftur, þá
skaltu fá heilt fjall af fallegustu
perlum hafsins að fundarlaunum?”
“Nei, þakka þér fyrir” -L sagCi
Knútur — “Eg er boðinn að Ásl
til miðdagsverðar og hefi ekkert
étið síCan í gær.”
“Sýnist þér ekki, að eg sé nógu
lagleg.” sagði hafmeyjan, um leið
og hún tók i báðar hendurnar á
honum og horfCi svo fast á hann,
eins og hún vildi lesa i gegnum
hann með bláum blikandi augunum
sínum, — “Viltu ekki kyssa rós-
rauða munninn minn?”
“Ekki ertu ljót,” sagCi Knútur,
en eg vil samt heldur kyssa góða
fuglasteik.”
“Nei, hlustið þið á hann, sá er
góður.” sagCi hafmeyjan skelh-
hlæjandi. "Eg skal segja þér nokk-
uð meira, Knútur síspilandi. Ef þú1]
vilt fylgja mér og skila aftur píp-
unni, þá skaltu verða minn allra
besti unnusti, og eg skal verða allra
besta unnustan þín, og við skulum
lifa ánægð saman í þúsund ár og
klæCast í silki og perlur.”
"Nú flest skal maður nú fá að
heyra,” sagCi Knútur. “Eg hefi
ekki étið neitt, sem teljandi sé, síð-
an í gær, og er boðinn til aC éta
miðdagsmat að Ási í dag. Vertu
sæl sullukolla, nú fer eg leiðar
minnar.”
“Þú raupar bara,” sagði haf-
meyjan kænskulega, “þú hefir ekki
neina pípu.”
“Hefi eg enga pipu?” — kallaðt
Knútur og tók pípuna upp úr vasa
sínum. f sama bili fann hann að
stór alda skvettist yfir höfuCið á
honum og fleygði honum flötum á
klöppina. Hann vissi svo ekki leng-
ur af sér fyr en hann vaknaCi á
klöppinni. Þá var sólin komin í vest
ur, svo nú hlaut að vera komið
fram yfir nón.
Knútur nuddaCi augun og furð-
aði sig á hvar hann væri. Jú Þarna
var þá Krikkala-skógurinn með alla
tröllakóngana, þar sem hann hafði
komist i svo mörg æfintýri og verið
boðið að éta svo skrítna morgun-
verCi.
Þarna var stóra hafið, sem hélt
áfram að ganga í báróttum bylgjum
upp aC ströndinni og skvetti mjall-
hvitri froðunni alveg upp á klöpp-
ina, sem hann lá á. En hvar var
innistúlkan hennar Undinu? Hún
sást hvergi, hún hafði synt burtu
á öldunum. Og hvar var galdra-
pipan og hvar var litla álfamærin,
sem hann gleymdi í treyjuvasanum,
og sem svo trygglyndislega hafði
frelsaC hann úr klóm kóngsaraar-
ins? Rétt hjá honum á klöppinni lá
ofurlítill reyrbátur, en það var ekki
nokkurt hljóð í því, og í treyjuvas-
anum fann hann líka svolítinn
blautan blett, en enginn vissi hvort
þaC voru leifar af álfameynni eða
sjórinn hafði skvest ofan í vasann.
Knútur fór að halda að hann hefði
sofnað þarna í sólskininu og
dreymt tómt rugl. — “Og eg er
boCinn að Ási til miðdagsverðar r
dag.” — kallaði hann upp yfir sig.
I sama bili var hann kominn á
fætur og tók á rás beinustu leið
þvert yfir skóginn. En það var nú
ekki svo sérlega fljótfarið. Eini-
runnarnir áttu ýmislegt vantalað
viC huxnaskálmarnar hans, greni-
hríslurnar löfðu svo fast, sem þær
gátu í treyjunni hans og bláberja-
lyngið og krækiberjalyngið nudd-
aði og nagaði beru fæturnar hans.
En Knútur vildi komast áfram, og
áfram komst hann, án þess að rata
í fleiri æfintýri, þegar klukkan sló
rétt fjögur; en þá var hann svang-
ur, þreyttur og bróðrjóður af hita.
“Velkominn Knútur síspil-
andi,” sagði herra Pétur. 1 dag
liggur reglulega vel á þér.”
Því skyldi ekki liggja vel á mér,
sem hefi verið boðið að éta hvít-
glóandi stangajárn, freCið kvika-
silfur, einn daggardropa, einn mý-
flugufót, sjö kerrahlöss af mýrar-
mosa, eina skál af sjávarfroðu og
eitt fjall af perlum,” sagði Knútur.
“Það voru margir réttir á einum
degi,” sagði herra Pétur. — “Mað-
ur ætti ekki að hugsa of mikið um
matinn hérna í heiminum. Þegar
maður er stöðugt aC hugsa um þess-
konar, þá rekur maður sig alt af
á tröllin, sem gera bara gabb að
mönnunum. Þú ert kannske svang-
ur, drengur minn?”
fFramh. á bls. 7).
T a 1 s í m i ð’
□
KOL
ÍC
COKE
V I D U R
Thos. Jackson & Sons
TVÖ ÞÚSUND PUND AF ANÆGJU.