Lögberg - 26.03.1925, Blaðsíða 6

ÐlJ. 6
LöGÐERG FIMTFDAGINN.
26. MARZ 1925
Hættulegir tímar.
Eftir Winston ChurchilL
38. KAPITUU.
Fréttir frá Clarcnce.
“QrSiS höfðingjar getur orðið óvinsælt og hættu-
legt þeim, sem nefnast 'því, á bökkum Mississippi engu
síður en á bökkum Signu. Menn skyldu ekki blekkja
sjálfa sig! Þessir tímar eru 'hættulegir. Þúsundir
manna hafa mist atvinnu sína við það að verslun og
iðnaður hafa hætt. Þegar hungrið ber að dyrum hjá
þeim, þá er eðlilegt að þeir spyrji um ástæðuna. Það
var hugur, sem kom frakknesku stjórnarbyltingunni
af stað.”
Virginia las ekki þessa ritstjómargrein, vegna
þess aS hún birtist í hinu fyrirlitlega málgagni skríls-
ins “The Missouri Democrat.’’ Það lék á ýmsu með
lánið þetta fyrsta heita ófriðarsumar. Það ber að
þakka, að okkar þjóð getur ekki gripið það æði, sem
sendir menn í hópum undir fallöxina. En þegar við
hugsum rólega um þessa daga, getum við þá annað en
vorkent höfðingjunum ofurlítið? Margir þeirra þektu
skort og hungur löngu áður en hinu grimmilega stríði
var lokið.
Og hversu hughraustir tóku þeir ekki á móti
hungurvofunni, sem slæglgea læddist inn á heimili
þeirra.
Æ, Virginía, barnið mitt,” sagði frú Colfax ön-
nglyn einn morgun er þær sátu að morgunverði, hvern-
ig stendur á því, að þú ert altaf í þessum gamla kjól?
Mér er farið að dauðleiðast að sjá þig í honum, góöa
min. Þú mátt til með a« fá þér eitthvað nýtt til að
fara í, jafnvel þó að hér séu engir karlmenn til þess
að halda sér til fyrir.”
“Þú mátt ekki tala svona, frænka. Eg held að eg
hafi aldrei klætt mig til þess að þóknast karlmönnun-
um.”
“Uss, góða mín, við gerum það allar. Eg gerði
það jafnvel eftir að eg giftist móðurbróður þínum.
Það liggur í eðli okkar. Við megum ekki vera illa til
fara eða langt á eftir tískunni nú á dögum. Vissirðu
að það var von á Napóleon prins í heimsóknarferð
hingað í haust? Við verðum að vera undir það bún-
ar. Eg er að láta máta kjól á mig hjá ungfrú Elder í
dag.”
Virginia var farin að læra að stilla sig. Hún
svaraði engu um leið. og hún helti kaffinu í bollann
handa frænku sinni.
“Jinny,” sagði frúin, “komdu með mér til ung-
frú Elder, og eg skal gefa þér nokkra kjóla. Hefði
Comyn verið eins varasamur með sina eigin peninga
og hann var með mína, þá gætir þú gengið sæmilega
til fara.”
“Eg held eg gangi sæmilega til fara, frænka,”
svaraði Virginía. “Eg þarf enga kjóla. Gefðu mér
peningana, sem þú ætlar að borga fyrir þá, og eg get
notað þá til annars, sem er þarfara.”
Frú Colfax hagræddi kniplingunum á kjólerm-
inni sinni ólundarlega.
“Eg er orðin dauðþreytt af þessu stærilæti í þér,
Jinny,” sagði hún. “Til hvers myndir þú nota þá?”
“Hedges ætlar að reyna að komast fram hjá vörð.
unum annað kvöld, sagði Virginia í hálfum hljóðum.
“Eg myndi senda Clarence þá.”
“Svei!” hrópaði frænka hennar. “Eg myndi ekki
trúa honum fyrir þeim. Hvernig veistu að hann muni
komast fram há þýsku útvörðunum til herdeildár
Prices ? Souther náðist í síðustu viku og þetta heimsku-
lega bréf frá Lóu Russell til Jacks Brinsmade var
prentað í andstæðingablaðinu.” Hún hló að endur-
minningunni um það, og Virginía var fegin að geta
hlegið líka. “Lóa hefir ekki látið sjá sig mikið síðan.
Og eg vona að þetta venji hana af því að fleipra út
úr sér öllu, sem hún kann að halda um annað fólk.”
“Nei, það gerir það ekki,” sagði Virginía.
“Eg ætla að geyma mína peninga þangað til Price
rekur Norðanmennina burt úr ríkinu, og Clarence
kemur hingað sem foringi heillar herdeildar,” hélt frú
Colfax áfram. “Það verður ekki langt þangað til.”
Virginía hvesti augun á hana.
"Þú getur ekki hafa lesið blöðin,” sagði hún.
“Og manstu ekki eftir bréfinu, sem Maud fékk frá
George? Þeir hafa ekki einu sinni bráðustu lífsnauð-
synar. Og helmingurinn af mönnum Prices er vopn-
laus.”
“Komdu með blað, Jacksor,” sagði frú Colfax.
“Eru nokkrar nýjar fréttir í dag?”
“Nei,” svaraði Virginía fljótt. "Það eina, s*m
við vitum, er að Lyon er farinn frá Springfield til þess
að mæta hersveitum okkar og að stór orusta er í vænd-
um. Það getur vel verið að — að hún standi yfir i
dag.”
Frú Colfax fór að gráta.
“Ó, Jinny!” hrópaði hún. “Hvernig geturðu verið
svona ónærgætin?”
Þennan sama dag um kvöldið kom hár og magur
maður, sem hafði hið slægðarlega og góðmannlega
augnaráð njósnara, inn í borðstofuna. Hann rétti frú
Colfax bréf og forstofunni læddi hann bréfi í hend-
ina á Virginíu, sem hún stakk í barm sinn. Hún var
frá sér numin af fögnuði, þegar hann hvíslaði að
henni, að hann hefði séð Clarence og að honum liði
vel. Svar mætti skilja eftir hjá Russell eftir tvo daga.
En hún yrði að gæta vel að sér hvað hún skrifaði,
því njósnarar Norðanmanna væru mjög ásæknir.
Clarence hafði sannarlega sýnt það, að hann væri
maður. Hann hafði borið frægðina og einkennisbún-
inginn vel, en ekki bar hann hættuna og erfiðleikana
síður. Orðin, sem hann hafði skrifað voru ungæðis-
leg og full af hreinskilni og þau fyltu hjarta Virginiu
með sigurfögnuði. Bréfið til móður hans byrjaði með
frásögn um æfintýrið fyrir neðan vopnabúrið, þegar
báturinn sökk við eyjuna. Hann sagði frá hvemig
hann hefði heyrt foringjann kalla til sín í myrkrinu
og hvemig sér hefði tekist að ná í grein á stóru tré,
sem var á reki, þar sem hann barst niður ána, með
straumnum máttlaus af kulda og þreytu. Hann sagði
ennfremur frá að tunglið hefði komið upp rétt áður
en Memphis póstbáturinn kom að hon^m, og að hann
hefði sést frá hqnum, sér hefði verið bjargað og heil-
mikið verið látið með sig, þangað til hann hefði verið
settur á Iand við næstu viðkomustöð, til þess að skip-
stjórinn kæmist ekki í nein vandræði. Um morguninn
hafði hann svo fengið sér grófan brúan klæðnað og
leðurskó og veiðihúfu og haldið af stað út á lands-
bygðina. Virginía hefði aldrei þekt hinn vel búna
riddaraliðshöfuðsmann sinn í þessum búningi.
Bréfið var langt, eftir því, sem Clarence var van-
ur að skrifa, og skrifað smám saman með miklum
erfiðleikum. Hann var búinn að ganga í heilan mánuð
yfir fjöll og árfarvegi og hafði altaf verið að bíða eftir
að fá fréttir um að búið væri að draga saman lið til
þess að berjast á móti norðanhernum i Missouri. Hann
hafði betlað mat á bændahúsunum og lifað á feitu
svínaketi og maísbrauði; loksins hafði hann komist
þangað sem brúin á Kyrrahafsbrautinni hafði verið
sprengd upp samkvæmt skipun ríkisstjórans. Þá hafði
hann frétt, að hinn óþreytandi Lyons hefði farið
upp Missouri ána og tekið Jefferson City án þess að
skjóta einu skoti, og að hið illa búna uppreisnarlið
hefði barist hjá Boonville og tapað. Hann hélt áfram,
þreyttur en óbugaður, til þess að ná hernum, sem hann
hafði heyrt að væri að láta undan síga suður eftir öll-
um vestursveitum ríkisins.
Á bökkum Osaga árinnar mætti hann tveimur
öðrum ungum mönnum, sem voru í sömu vandræðun-
um og hann sjálfur. Þeir ferðuðust saman þangað til
einn dag, að nokkrir bændur með fuglabyssur í hönd-
unum spruttu upp úr runni við læk einn og tóku þá
fasta, þvi þeir héldu að þeir væru njósnarmenn úr
Norðanmanna hernum. Bændumir hlóu þegar Clar-
ene reyndi að koma þeim í skilning um, að hann hefði
fyrir skemstu verið snyrtilega búinn höfuðsmaður í
riddaraliði ríkisins.
Hans velæruverðugheit, ríkisstjórinn í Missouri
fallir góðir Sunnanmenn viðurkendu hann sem ríkis-
stjóraj hló líka, þegar Clarence var leiddur fyrir hann
ásamt hinum tveimur. Ríkisstjórinn sat í bjálkakofa,
sem var umkringdur af hermannatjöldum. Útbúnað-
urinn var allur þannig að gömlum bardagajálkum
fanst hann blátt áfram til stórskammar.
“Colfax!” hrópaði ríkisstjórinn. ]“Oolfax 'frá
St. Louis í þessum búningi?”
“Ljáðu mér rakhnif,” sagði Clarence, með
gremju,” rakhníf og ný föt, og eg skal sanna það.”
Ríkisstjórinn hló aftur.
“Rakhníf, drengur minn! Rakhnif og ný föt! þú
veist ekki hvað það er, sem þú biður um.”
“Er nokkur hér frá St. Louis?”
Það var komið með George Catherwood, eða öllu
heldur, það var komið með mann, sem einu sinni hafði
verið George Hann var nú risavaxinn útkjálkabúi
með ljósleitt skegg og stóran hníf í beltinu í staðinn
fyrir sverð. Hann kannaðist við riddaralisðhöfuðs-
mann sinn og rikisstjórinn bað afsökunar. Næstu nótt
svaf Clarence í bjálkakofanum. Næsta dag var honum
fenginn hestur og nýr riffill, sem menn rikisstjórans
höfðu náð af þjóðverjunum á leiðinni suður. Nokkru
siðar rákust þeir á þrjú þúsund aðra hermenn, sem
voru alveg eins búnir og þeir. Þetta var lið Prices, en
Price var sjálfur farinn á undan til Kansas, til þess
að biðja hinn mikla McCullock og bandamenn hans
um að koma þeim til hjálpar og bjarga rikinu.
“Elsku mamma, eg vildi að þú og Jinny og Comyn
frændi hefðuð getað séð þennan sveitaskríl. Þið hefð-
uð getað bæði hlegið og grátið, því að við erum alveg
eins og þeir. I öllum hemum eru tvö þúsund, sem hafa
ekki neitt í höndunum, nema stórar sveðjur og lurka.
Sumir hafa langa riffla frá tímum Daníels Böones,
sem ekki hefir verið skotið úr í þrjátíu ár. Og þá ~u
áhöldin ekki betri. Opnir vagnar, fólksflutningavagn-
ar, eineykisvagnar og kerrur, hlaðnir með pönnum,
stólum og fiðursængum. En við erum fullir af áræði
og við getum barið á Þýskurunum og Yankee-unum
hans Lyons rétt eins og við stöndum. Áræðið er fyrir
öllu og hinir hafa það ekki. Eg var gerður að höfuðs-
manni í riddaraliðinu í dag undir Rives ofursta. Eg
ríð stórum mögrum hesti, sem er líkastur fíl. Hann er
svo hastur að hann ætlar að brjóta í mér hvert bein.
Það er eitthvað annað en gæðingurinn minn heima.
Segðu Jinny að líta eftir honum, svo að hann verði til
reiðu, þegar við höldum innreið okkar í St. Louis.”
Cowskin Prairie. 9. júlí.
Við höfum barið á Sigel á sléttunni hjá Coon
Creek og drepið — eg veit ekki hvað marga. Segðu
Maud að George hafi getið sér góðan orðstír þar. Við,
sem erum í riddaraliðinum komumst ekki að þar.
“Nú erum við loksins búnir að komast til Mc
Cullocks og hans manna, sem eru verulegir hermenn.
Við æptum þangað til við grétum, þegar við sáum þá
í gráu einkennisbúningunum með gyltu hnappana, gyltu
borðana og gyltu stjörnumar. McCullock hefir tekið
mig í yfirforingjaráðið og hefr lofað mér einkennis-
búningi. En hvernig á að fæða og klæða menn okkar
og útvega þeim nauðsynleg vopn? Við höfum ekkert
nema fáeina nautgripi — enga peninga. En okkar
menn kvarta ekki. Við sigrum Norðanmennina áður
en við sveltum.”
Frú Colfax gerði ekki annað í marga daga en að
kvarta um það, hvaða erfiðleika veslings drengurinn
sinn yrði að þola. Hann, sem væri vanur við tárhrein-
ar rekkjuvoðir og æðardúnssængur, hefði einu sinni
ekki gróft brekán eða skýli yfir höfuðið; hann, sem
væri vanur við besta mat, yrði nú að lifa á drafi.
“En, frænka,” hrópaj5i Virg]inía, “hann er að
berjast fyrir Suðurríkin. Við værum ekki nærri eins
stoltar af honum, ef hann væri fæddur og klæddur
eins og Yankee-hermennimir.
Það er ekki ástæða til þess að birta á prenti hin
ástþrungnu orð, sem Clarence skrifaði Virginiu. Hún
marglas bréfið og braut það svo að jafnvel vaxslett-
urnar, sem voru á því skyldu ekki brotna eða detta
af. Hann sagðist vera sæll, en að sér liði samt illa af
því að geta ekki séð hana. Þetta væri lífið, sem hann
hefði ávalt þráð, Og að síðustu: nú væri hann að sýra,
að hann gæti unnið eitthvert gagn í heiminum; hann
væri ekki lengur iðjuleysinginn, sem hún hefði ávítað
áður —
“Manstu eftir því, Jinny, að þú sagðir fyrir
mörgum árum, að það sem eyðilegði okkur væri það
að við gætum ekki unnið? Eg vildi að þú gætir séð
okkur fella tré til þess að búa til kúlnamót, eða smíða
sprengikúlur, eða búa til skothylki á kvöldin og nota
byssustingina okkar fyrir kertastjaka. Eg veit að þú,
kæra Jinny mín, lætur ekki hugfallast. Mér finst eg
sjá þig vera að sauma föt handa okkur; mér finst eg
heyra þig vera að biðja fyrir okkur.”
Þetta varð til þess að Virginia fór að læra að
sauma. Hún hafði ávalt haft andatygð á því. Hún
stakk sig í fingurgómana og hana sveið í þá margar
vikur eftir að hún byrjaði. Sáraumbúðirnar, skyrt-
urnar og höfuðhlífarnar, sem voru búnar til í þúsunda
tali fyrsta ófriðarsumarið af konum, sem unnu mál-
efni sinu, en sem hermennirnir í spaugi 'kölluðu nátt-
húfur — þessir hlutir komust aldrei á vígvöllinn, þó
sorglegt sé frá að segja. Virginía stakk upp á því við
Russells stúlkurnar, að þær færu að búa þær til. Þær
höfðu aldrei verið eins ánægðar og þær voru, er þær
keptust við að sauma þær handa lausnarhernum, sem
þær áttu von á að kæmi þá og þegar, en sem kom
aldrei.
Löngu heitu dagarnir liðu hægt. Það var fátt
til gleði fyrir fjölskyldurnar, sem hinn mikli norðan-
her skildi frá ástvinum sínum. Clarence gat dáið, og
heill mánuður, jafnvel ár, gat liðið, án þess að nokkr-
ar fréttir kæmu, nema að hann væri fluttur til St.
Louis sem fangi. Virginía öfundaði Maud vegna þess,
. að skýrslur norðan hersins yfir fallna og særða myndu
að minsta kosti færa henni fréttir af Tom bróður
hennar; hún öfundaði margar fjölskyldur, sem áttu
syni og bræður í norðanhernum af þessum hlunnind-
um.
Hér að framan var minst á stjórnarbyltinguna
frakknesku. Að vera njósnari var þá, eins og Balzac
komst að orði, sama og að vera föðurlandsvinur.
Mannslif eru ekki eins ódýr í löndum þar sem
eng’ilsaxneskar þjóðir búá; tilfinningarnar eru þar
ekki eins æstar og óstjómlegar. Berum saman með
merkum sagnfræðing drápin i Boston og drápin á
Frakklandi sankti Bartólómeusar nóttina; hvort-
tveggja voru manndráp. Eða berum Jackson herbúð-
irnar eða Baltimore, þar sem fáeinir menn voru
skotnir, saman við einhverjar strætisrósturnar í París
eftir fall Bastilíunnar. Tilfinningar manna voru aldrei
æstari en á þessum stöðum. Það var æpt og hrópað að
yfirmanni herlögreglu vorrar á strætinu og hann var
kallaður “Robespierre” en samt óttaðist hann ekki
hnif morðingjans. Sunnanrikja höfðingjalýður okkar
umkringdur í borg, sem var á valdi Norðanmanna, en
sem var þó þeirra borg. Það er sannleikur að engar
konur voru hneptar í fangelsi. Samt var engum leyft
að æpa fagnaðaróp fyrir Jeff Davis á gatnamótum
fyrir framan lögregluvarðliðið. Stöku sinnum bar
það við að hópur varðmanna, sem einhver ungur liðs-
foringi réð fyrir gekk snúðugt upp að einhverju húsi.
íbúar hússins þutu þá til bakdyranna, en fundtf ann-
an hópinn þar.
Einn dag kom Eugénie Rénault hlaupandi með
miklu írafári og hringdi dyrabjöllunni hjá Carvel.
Hún hljóp fram hjá Jackson, sem stóð steinhissa og
upp á loft til herbergis Virginiu, og hratt upp hurð-
inni.
"Ó, Jinny!” hrópaði hún. Russelss húsið er um-
kringt af Norðanmönnum og Lóa og Emilía og alt hítt
fólkið eru fangar!”
“Fangar! Hversvegna?” sagði Virginía og varð
svo mikið um fregnina, að ársgamall hattur, sem hún
var að skreyta með rauðum, hvitum og bluám borðum,
datt úr höndunum á henni.
“Vegna þess,” sagði Eugénie bálreið, vegna þess
að þær veifuðu til nokkurra vesalings piltanna okkar,
sem var verið að fara með I þrælastíurnar. Þeir voru
leiddir fram hjá húsinu í fylgd varðliðs — Lóa hafði
lítinn fána —”
“Sunnanríkjafána,” greip Virginfía fram í og gat
ekki varist því að brosa.
“Og hún veifaði honum á milli gluggahleranna,”
hélt Eugénie áfram. “Og einhver sagði yfirforingja
herlögreglunnar frá því. Hann hefir látið umkringja
húsið og fjölskyldan verður að sitja þar.”
“En ef maturinn endist þeim ekki?”
“Þá,” sagði ungfrú Rénault með óttasleginni rödd,
"þá á hver meðlimur fjörskyldunnar að fá bara venju-
legan hermannaskamt; það á þá að fara með þau eins
og fanga.”
"Ó, þeir eru fyrirlitlegir, þessir Norðanmenn!”
hrópaði Virginía. “En þeir skulu fá að borga fyrir
þetta og það tífalt! Undir eins og herinn okkar er
kominn í lag og rétt útbúinn skulu þeir fá að borga
fyrir það.” Hlún lét á sig hattinn fyrir framan spegil-
inn. Það bar mikið á rauða litnum og hvíta í honum.
Svo hljóp hún að fataskápnum og tók út hvíta kjólinn
með rauðu borðunum.
“Biddu eftir mér, Génie,” sagði hún. “Við skul-
um verða samferða þangað. Það verður ef til vill
ofurlítil hughreysting fyrir þau að sjá okkur.”
"En ekki í þessum kjól,” sagði Eugénie dauð-
hrædd. “Þeir taka þig fasta.”
“En hvað eg óska þess að þeir gerðu það!”
hrópaði Virginía, og augu hennar leiftruðu svo að
vinstúlku hennar þótti nóg um. “En hvað eg vildi að
þeir gerðu það!”
Ungfrú Rénault leit með aðdáun á vinstúlku
sína. Klukkan var fimm, þegar þær lögðu af stað
saman undir hvítu sólhlífinni, sem Virginía bar.
Eugénie óx hugur við að sjá hve djarflega Virg-
inia bar sig. Við megum ekki gleyma þvi að Virginía
var ung, og tilfinningar hennar voru svipaðar tilfinn-
ingum þeim er langömmur okkar höfðu, þegar Bretar
tóku New York herskildi. Það var sem hún vært
fædd til þess að bera liti Suðurríkjanna, rautt og
hvítt. Aldraðir menn, sem fylgdu Norðurríkjunum
að málum námu staðar, er þeir sáu hana, og brostu
af eintómri aðdáun, sumir að vísu dálítið raunalega,
svo sem Brinsmade. Yngri mennirnir gerðu sér eitt-
hvað til erindis til þess að geta gengið á eftir henni
nokkurn spöl. En það var sem Virginía gengi í loft-
inu og kæmi ekki við jörðina, hún sá ekki neitt. Til-
finningar hennar voru sambland af ákafri reiði og
óstjórnlegum fögnuði. Hún lét ekki svo lítið að líta við
liðþjálfanum og vörðunum fyrir framan húsið hjá
Russell; !hún leit ekki á mannþröngina, sem stóð á
götuhorninu og sem gat ekki annað en látið fögnuð
sinn koma í ljós. Liðþiálfinn brosti aðeins og hreyfði
sig ekki til þess að taka fasta þessa djörfu, ungu
stúlku, sem klæddi sig í hvítt og rautt. Og Lóa hratt
ekki opnum gluggahleranum til þess að veifa til henn-
ar.
“Eg býst við að það sé af því að faðir hennar
leyfir henni það ekki,” sagði Virginía hálf óánægð.
“Við skulum fara til aðalstöðvanna, Génie og sýna
þessum Yankee-hershöfðingja Fremont, að við séum
ekki hræddar við hann.”
Eugénie vlar nærri ‘búiní að missa andann af
undrun yfir fifldirfskunni, sem fólst í þessari uppá-
stungu. Hún leit hálffeimin framan í Virginíu og að-
dáunin fyrir henni varð hyggindunum yfirsterkari.
Húsið, sem FrémOnt hershöfðingi tók sér til í-
búðar, þegar hann kom aftur frá Norðurálfunni til
þess að taka við yfirstjóm hersins í vesturríkjunuin,
var ekkert smáhýsi. Það stendur enn, stærðar höll úr
múrsteini með steingafla að framan, hátt og breitt með
þakskrauti og stórum gluggum og hárri undirstöðu.
Tvö fordyri úr steini með haglega gerðum járn-
grindum að ofan prýða það bæði að framan og á
annari hliðinni. Reykháfarnir eru stórir og í samræmi
við húsið. í stuttu máli, húsið er eitt af þessum hús-
um, sem margir ríkismenn bygðu sér um miðbik nítj-
ándu aldarinnar, og sem hafa enst vel. Stór garður,
sem liggur hærra en strætið, er umhverfis það, og
garðurinn er umkringdur af vegg úr höggnum steini,
og ofan á honum eru grindur úr járni. Alt húsið ber
vott um auðlegð, öryggi, festu, íhaldssemi.
Því miður hafa kolalögin, sem eru undir dökka
jarðveginum í vesturríkjunum smám saman hrakið
eigendur þessara húsa burt úr þeim. Þau eru nú orð-
in svört, hálfgrafin í sóti; þau annaðhvort standa tóm
eða eru orðin að hálftómum matsöluhúsum. Afkom-
endur gömlu fjölskyldanna fara nú fram hjá þeim.
þegar þeir eru á leiðinni til skrifstofanná í borginni
eða leikhúsanna, og varpa öndinni mæðilega þegar
þeir sjá þau. Synir þeira sem áttu þau, hafa bygt
vestar og vestar, þangað til þeir eru komnir sex mílur
frá ánni.
Þetta sumarkvöld fyrir fjörútíu árum, þegar
Virginía og Eugénie komu í nánd við húsið, var uppi
fjöður og fit umhverfis það. Orð var gert á því
hversu mikil viðhöfn væri á öllu hjá yfirhershöfð-
ingjanum. Hann var nýkominn frá Norðurálfunni,
þar sem viðhöfnin var ófráskiljanleg öllu, sem að
hernaði laut. Útlendir liðsforingjar áttu að koma til
Ameríku til þess að kenna hermönnunum að klæða
sig og bera sig rétt. Skrautbúinn ungverskur liðsfor-
ingi stjórnaði lífverði hershöfðingjans. Og lífvörð-
urinn stóð nú í fylkingu fyrir framan húsið. Álengdar
stóð fjöldi manns, sem var of hræddur til þess að
spaugast að þessu, þó að margan langaði til þess, þeg-
ar hann sá framan í stranglegt og valdsmannlega and-
litið á ungverska höfuðsmanninum. Virginía leit á
skrautlegu einkennisbúníngana, sem glitruðu í sól-
skininu, og á feitu hestana; og það komu brennheit tár
fram í augun á henni við að hugsa til hálfhungruðu
agalausu sunnanihermannanna úti á glóðheitri sléttunni.
Rétt í því gaf höfuðsmaðurinn fljóta skipirn á slæmrí
ensku; fólkið, sem stóð umhverfis, tvístraðist og yfir-
hershöfðinginn sjálfur gekk regingslega út úr hlið-
inu og fram á strætið, þangað sem reiðskjóti hans
stóð og barði fótunum óþolinmóðlega niður í grjótið.
Augu hins mikla manns, sem einu sinni hafði sótt um
forsetaembættið og átti eftir að gera það aftur, féllu,
um leið og hann steig í ístaðið, á hvíta kjólinn með
rauðu borðunum á strætishorninu. Hann stóð graf-
kyr eitt augnablik með annan fótinn á lofti. Svo lét
hann fótinn falla ofan á jörðina og talaði nokkur
orð við ungan liðsforingja í lífverði sínum. Liðsfor-
inginn brosti og gekk síðan í áttina til Virginíu og
Eugénie. Sú síðamefnda fór að skjálfa á beinunum.
Hún þreif í handlegginn á Virginíu og hvíslaði að
henni dauðskelkuð:
“Ó, Jinny, þú verður þá tekin föst. Æ, eg vildi
að þú hefðir ekki verið svona djörf!”
“Uss!” sagði Virginía og bjóst til að yfirbuga
liðsforingjann gersamlega með augunum. Hana lang-
aði helst til þess að ráðast á hann og grípa fyrir kverk-
ar honum fyrir það, að hann skyldi vera svo ósvífinn
að brosa. Hvernig gat hann vogað sér að ganga hik-
laust upp að henni? Mannfjöldinn veik til hliðar.
En veik ungfrú Carvel undan ? Nei, ekki eitt fet. “Ó,
eg vona að hann taki mig fasta!” sagði Virginía með
ákefð við Eugénie. “H'ann kveikir þá þann eld, sem
enginn Yankee getur slökt.”
Hvað segir hann? Skipar hann henni að koma með
sér? Nei, orð hans eru vissulega ekki á þá leið.
Hann tekur ofan húfuna, hneigir sig mjög djúpt og
segir: “Yfirhershöfðinginn sendir kveðju sína og
biður að ofurlítið sé rýmt til að strætinu fáein augna-
blik.”
RJÓMI
Styðjið heimaiðnað með þvi að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að þvf er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvúinumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Go-operative Dairies
LIMITED