Lögberg - 02.04.1925, Blaðsíða 3

LötrÖEBG, FIMTUDAGINN 2. APRÍL. 1925.
caKaaaaMMWlM81eu>a?a><Catttt>axi«pa>aKC{Daxca«pa»a«DtDtiKii
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
agmgmftagigiBisigisií;
Eg skal hjálpa þér.
Eftir E. Melander-
“En það hrakviðri!” tautaði Sveinn, þegar 'hann
leit át um gtuggann. “(Bara að nú hefði verið sunnu.
dagur í dag, en ekki í gær, þá hefðum við getað lag*st
fyrir aftur og breitt ofan á okkur! En það var nú
engin leið, hvorki fyrir Ihann né okkur hina. Út
urðum við að fara, út í myrkrið, kalsann og rigning-
una, viljugir nauðugir- Verbsmiðjan blés Og við
urðum að hlýða. Verkamennirnir íkomu í hópum.
Þarna istóð verkstjórinn okkar. “Það var gott
að eg náði í hann,” sagði hann við mig. “Eg þarf
hanis ekki við í dag hérna inni. Það er rétt, að hann
fari ofan á Ibryggjuna og hreinsi þar til. Það er ekki
orðin vanþörf á því. Sjáðu, þarna stendur hann
Láruis og tveir menn aðrir iðjulausir með honum.
|það var hreint ágætt. Hlauptu og náðu í þá! Þið
eigið að fara þangað líka. Þið getið fengið sópana
hjá Lárusi, en isköftin verðið þið að útvega ykkur
sjálfir. En gangið þið nú dálítið rösklega að verki,
því að margt og mikið þarf að gera.”
Eg ihljóp á stað óðara til að ná í Lárus. Það
grilti í hann út í þokunni og slyddunni. En þó að
dimt væri um að litaist í þokudrunganum og ömur-
legtlegt væri að líta fram á þennan dag, þá var það
eina huggunin mín að Lárus átti að vera með okkur.
Hann var ekkert snyrtimenni, en traustur og góð-
látur öldur.gur og vildi öllum vel. Hann var mér
alt af siem bur og ibróðir og eg honum.
Við vorum nú á skammi stundu allir saman
komnir bryggjusópararnir. Bryggjan var við árós-
inn. Þangað var alllangur vegur. Við urðum að
vaða leirelginn alla leiðina upp í mjóalegg eða
minna. Og allir vorum við orðnir gagndrepa þegar
við ikomum niður á bryggjuna. Bryggjurnar voru
eiginlega tvær. Önnur var nokkrum álnum hærri,
en ihin lá fram í ána. Upp á efri bryggjuna lágu
Ibreið þrep. Tveir félagar okkar kusu sér óðara
verka'stað þar. Og það var hyggilegt af þeim. Þar
rigndi ekki öðru á en hreinu himinregni. Ekki leið
á löngu áður en þeir tóku að ausa yfir mig óþverr-
anum með sópunum sínum. Eg hélt mig á neðri
toryggjunni, því að eg var undirmaður þeirra. Og
það samir ibést undirmanni að vera á sínum istað.
Það var mesta þrælavinna, sem eg átti fyrir
hendi- Bryggjan haði víst aldrei hreinlsuð verið
“í tíð þess könungs, isem nú| er uppiÁ henni lá
þykt lag af Ikolamylsnu, tréspænir og trjáflísar og
allsháttar rusl, sem hægt er að hugsa sér. En þar
að auki vloru þar stóreflis pípur, samanihnoðaðar úr
þykkum járnplötum. — Allar þessar pípur átti að
setja á afvikinn stað. Svo hafði Lárus vinur minn
mælt fyrir.
Þeslsu öllu átti eg að sópa burtu. Eg var Sbúinn
að setja skaft á isópinn minn. Og reku fann eg af
hendingu, en blaðið á henni var ekki nema hálft-
'Með þessum verkfærum átti eg að hreinisa neðrí
bryggjuna.
Eg tók þegar til verka og lá ekki á liði mínu
einis og sjálsagt var. En nú var rigningin ibúin að
gera þennan óþverra að einni Iséigri leðju, svo að
lítið gekk, þó eg væri alt af að pota með þessum
verkfærum mínum. Eg varð oft að taka á þesisu með
foerum lúkunum, ef ekki var hægt með öðru móti.
En iþegar eg átti að fara að bylta burtu járn-
pípunum, þá kastaði tólfunum. — Á þær beit hvorki
feópur né reka. Og þegar eg tók á þeim með berum
höndum, þá fann eg að þær voru voðaþungar. Eg
gat að sönnu látið vatn síga undir eina piþuna og
dregið hana rúma alin eða svo í senn.- En nú átti
eg að færa þær ispölkorn burt. Sá eg þá fljótt, að
eins er liðið löngum seint, og eg mundi iseint verða
búinn að því. Við hvern drátt varð eg að nema
staðar og tblása mæðinni. Það voru ekki neinar
horfur á því, að eg kæmi þessu af fyrir kvöldið.
Yfirmenn mínir á efri foryggjunni voru fljótari.
Það vildi nú líka svo vel til fyrir þá — og mig, að
þeir höfðu engum járnpípum að Isópa; en öllu hinu
jusu þeir yfir mig, og þóttust hafa vel að verið- Og
þegar þeir voru Ibúnir með það þrekvirki, þá fóru
þeir leiðar sinnar. Nú var eg einn eftir og ekki
einu sinni hálfnaður. Eg leit yfir alt það, sem
eftir var og féll allur ketill í eld. Hvað skyldi Lárus
segja nú, þegar hann kæmi til eftirlits? — Hann
mundi líklega ekki foera mikla virðingu fyrir slík-
um og þvílíkum verkamanni! Og svo bættist ofan
á að alt af var hellirigning! Þetta var mér þung.
bær dagur. Alt var ömurlegt fyrir utan mig og
ömurlegt inni í mér isjálfum. Átti eg ekki að strjúka
fourtu frá þessu öllu saman?
Þá gekk einhver verkamaður þar fram hjá af
hendingu og kom auga á, hve eg var nauðuglega
staddur. Hann nam staðar fyrir framan mig með
hendurnar í fouxnavösunum, ósköp rólegur og bros-
andi. Sá stígur víst ekki í vitið! hefir hann liklega
hugsað- Og auðvitað hafði hann rétt fyrir sér í
þvi„ að nokkru leyti. Og nú komist óvðkomandi
maður á isnoðir um þ^5!
En þegar aðkomumaður var búinn að átta sig á
því til fulls, hvernig í öllu lá, þá kom ihann til mín
og sagði með folíðu brosi:
“Eg skal hjálpa þér.’’
Hvað var þetta? Ætlaði hann að hjálpa mér?
Og þó Ihafði eg ekki einu sinni beðið hann um það.
Aldrei hefi eg þekt neinn annan honum líkan, þó
Láruls væri góðlátlegur! Og ekki var annað að sjá,
en að manninum væri sönn ánægja að gera það.
Og hann dró mig ekki á því. Hann tók nú annan
®ndann á pipunni með sterklegu höndunum sínum
cn eg um htnn endainn. Nú varð það hægðarleikur.
Nú lékum við okkur að því að bera pipuna hverja af
annari. Og að hálftíma liðnum voru þær allar komn-
ar á isinn stað.
“Hana, þá er þetta búið!” sagði hann, þegar við
TOrum ibúnir. Meira varð ihonum ekki að orði. Og
Isvo fór hann leiðar sinnar, þessi blessaður hjálpar-
vættur minn.
Eg stóð nú eftir einn mins liðs og hugsaði um
þetta. Nýr heimur var nú svo opinn fyrir mér.
Auðvitað rigndi alveg eins og áður, þokudrunginn
hékk yfir ánni og vatninu og eg var jafngagndrepa
og áður. En isamt fanst mér, sem sólin hefði skinið
úr skýjum. Alt var orðið bjart og mér fanst mér
vera orðið öllum heitt inn að hjartarótum.
Hvernig stóð á þesisu?
Vist er það, að til mín kom maður í myrkrinu.
Gleðin ekein út úr honum. Eg var ráðþrota og fojálp.
arvana, en hann sagði við mig: ‘Eg skal hjálpa
þér.” Hann kom ótilkvaddur og heimtaði hvorki þökk
laun né trygð. Alveg eins og kveðið er:
"Ef góðverk þú vinnur, þá ger það af dygð,
hreint “gratis” og heimtaðu ei þökk, laun né trygð.
Einn gullhringur sé það í græðisdjúp þeyttur,
ei glófagur öngull af isjálfselsku beittur.’’
Eg stóð og velti þessu fyrir mér: Ef vér menn-
irnir hjálpuðum hver öðrum dálítið meira — en
hvað þá yrði bjart 1 þessum dimma og kalda heimi.
En ihVernig standa sakir? Er ekki oftast fárið
öfugt að við þetta? Hann hefir grætt fé, hugsum
vér. Eg skal reyna að krækja i peningana hans.
Hann er í mesta uppgangi. Hjvernig á eg að fara
að því að kippa fótunum undan fjárafla hans? —
Eg iskal koma fólkinu í skilning um, hvernig maður
hann er.. Hann er valtur í sessinum. — Hanh á
fyrir því.s Það gæti orðið mér til hagsbóta.
Hugsa menn ekki oft svtona? Breyta menn ekki
oft isvona? Kemur þetta elkki iðulega í ljós milli
einstakra manna, milli stéttanna í þjóðfélaginu,
milli heimsríkjanna yoldugu? Af þessu sprettur öll
istyrjlöld, allar deilur öll sundrung. Og bak við alt
þetta stendur höfðingi þessa heims og nýr saman
höndunum af gleði.
Vér skulum nú hugsa oss, að vér mennirnir, sem
allir erum af sama Ibergi ibrotnir, erum bræður, yrð-
um þess fullvissir, að það isé betra að vér hjálpum
hver öðrum, styðjum og hvetjum hver annan í öllu
(því, sem gott og nytsamt er. Setjum nú svo, að við
foreyttum svona skyhsamlega, eins og hver og einn
hefir hæfileika til — svona ástsamlega. Þá mundi
foirta yfir heiminum.
Þetta 'gerði hann, siem kom í heiminn, til að
eyða myrkrinu og syndinni. Hann sagði: “Sjá, eg
er meðal yðar, eins og sá isem þjónar.” Og þetta
gerði maðurinn, sem hjálpaði mér. Hann var með
sama hugarfari og Jesú Kristur.
í kirkjunni isetjast þeir og þær í bestu bekkina,
sem næstir eru ganginum, ef þeir eða þær koma nógu
snemma. Þeir, sem seinna koma, verða svo að troða
isér fram hjá þeim og öllum Ihinum, sem innar kunna
að vera sestir. Og svo er ekkert tiT fyrirstöðu því,
að þessir “guðhræddu’’ menn og konur geti hafið
upp raust sina og sungið:
“Vel þér ein hin æðstu sæti,” o. s. frv.
í járnbrautarvðgnum keppast menn á um að
klomast svo langt fourt frá ganginum, sem þeim er unt.
Besta isætið er þar út við gluggann.
'Maður nokkur hafði setið út við gluggann á
járnlbrautarvagni. Hann lagði dagblað á sætið, til
þéss að helga isér það; að því Ibúnu fór hann út á
stöðina til þe»s-að rétta úr isér. Þegar hann kom
inn aftur, var annar maður kominn í þetta sæti han®.
“Fyrirgefið,’’ sagði sá, sem að kom, “eg var
sestur þarna.”
“Hvernig átti eg að vita það?’’
“Það var auðséð, eg var foúinn að helga mér
sætið.”
•
éNei, þér voruð ekki búinn að taka yður þetta
sæti.’’ #
“Jú, eg lagði blaðið mitt á það.”
“Enginn getur helgað isér sæti með því einu að
leggja blað á það. Nú er það eg, sem sit þarna.’’
“Konan þarnar getur borið vitni um, að eg sat
þarna!’’
En konan vildi ekki gerast vitni í þesisu máli-
Hún mundi ekkert, hvernig iþetta var alt saman.
“Og nú getið þið bæði foorið vitni um, að eg
sit þarna.’’ sagði ræninginn hróðugur o^g brá svo
blaðinu sinu fyrir augu sér og tók að lesa.
“En isá heimskingi!” hugsaði Ihann með sér.
“En sá drjóli!” tautaði hinn.
Báðir voru fokvondir ,og hefðu þetta ekki verið
mentamenn, þá hefðu iþeir flogist á. Það er ekki
svo lítilsvarðandi mál þetta um “eg” og “mér”. —
Þeir stigu út úr klefanum, og gáfu hvor öðrum
ilt auga /—i isá, sem undir varð og sá, sem varð ofan
á- \
Þetta var ógeðslegt ferðalag.
í*næsta vagnklefa hafði maður setið úti við
gluggann. Hann hafði líka brugðið sér út, til þesis
að rétta úr sér. Frakkinn hans hékk á snaga, þar
sem hann hafði tekið sér sæti. Hugði hann því, að
hann ihefði helgað sér sætið með frakkanum.
En nú kom maður inn, og var á alt öðru máli.
Nú 'settist ’hann í sætið hans. Hann var þóttalegur
á svipinn og sýndist vera til í ali- Hann fór að lesa.
“Fyrirgefið” sagði sá sem frakkann átti. “Gæti
eg ekki fengið að ná í frakkann minn og hengja
hann annarssta^ar.”
“Takið þér hann þá,’’ segir foinn. “Hvernig
átti eg að vita, að menn íhelguðu sér sæti með þesisu
móti?”
“Nei,’’ sagði sá er frakfkann átti, “eg isegi þetta
Jieldur ekki af þvi, að eg vilji fá þetta sœti aftur. Eg
ætlaði ibara að ná í frakkann. Þér megið gjarna
sitja kyr. ‘Sætið er gott.” Og svo broisti hann við-
Þá mýktist hinn í skapi. “Engan veginn,” sagði
hann og istóð upp, “setjist þér, ef þetta er sætið
yðar.”
“Nei, nei, öldungis efeki,’’ svaraði hinn, “eg vil
alveg eins sitja hérna.”
Nú fóru þeir að þrátta um þetta með ihinni mestu
elskusemi. Nú vildi hvor fyrir öðrum víkja, ef til
kæmi. Nú var sá sem ljúflyndur var, búinn að
hjálpa þeim, sem stríðinn var, log gera hann ljúf-
lyndan líka- ‘ ,
Ekki man eg hvernig fór um sætaskiftin. En
hitt er mér óhætt að isegja, að þeir töldu hver annan
“elskulegan.” Þeir ræddust við. Það ifcom þá upp,
að þeir áttu báðir sömu kunningja. Ættir þeirra
feomu meira að segja saman, þó að það væri nokkuð
langt fram. Og þegar þeir iskildu, fengu þeir hvor
öðrum spjöld með heimilisfangi sínu á og nafni.
“Þarna á eg nú heima, og eigið þér leið þar um,
þá verðið þér um fram alt að koma við hjá mér.
Mér vœri það hin mesta gleði að fá tækifæri til að
kynnaist yður að nýju ’’
Þetta er reglulega ánægjulegt ferðalag.
Það er foægt að ferðast á tvennan ihátt: til leið-
inda og til ánægju. Þetta tvent getur ef til vill
komið fyrir á heimilinu líka.
Eða er alt af friður og eindrægni á heimilum?
Hvað segið þið, sem eigið þar heima?
“Maturinn er auðvitað aldrei til á réttum tíma,’’
sagði maðurinn og varpaði öndinni mæðilega.
“Eg kem með hann undir eins,” svaraði konan
hans.
“Undir eins — já, það segirðu nú alt af, þó að
eg megi foíða hálftíma eftir honum. Eg hefi svei
mér ekki tíma til að sitja foér, hvað eftir annað- Eg
hefi annað að gera.”
“Hættu nú þessu,” sagði konan óþolinmóðlega,
“maturinn kemur á augalbragði.’’
“Og þá verður hann orðinn sangur eða brendur,
ein® og vant er.”
“En hvað þú ert- óþolandi í dag- Er eg kannské
vön að láta matinn brenna við — þó að það vildi til
í gær?”
“Jæja, ef það verður ekki, þá verður eitthvað
annað að honum.”
Nú vildi konan ekki heyra meira. Hún gekk
Iburt og sagði:— “ Þú ert ógeðslegur! Eg vil ekki
matast með þér.’’
“Eg held mér ®é sama,” segir hann hvásandi-
Hann hámar í sig matinn, isegir eitthvað fleira, ekki
sem fallegast, skellir á eftir sér hurðinni, isvo að
undir tekur í öllu húsinu.
Þá fer konan að gráta. En hún er ekki aðéinis
hrygg, Iheldur reið. Hún kreppir hnefann. “Hann
er viðbjóðslegur!’’ segir hún.— “Það er hann nú
einmitt. Harð3tjóri 1— heimilisharðstjóri! Aldrei
er ihann ánægður með neitt. Hann getur fundið að
öllu og sfcelt og smelt hurðunum. En að hann hjálpi
til! — Nei, það er nú eitthvað annað! Og svo erum
við ekki búin að vera hjón, nema tvo mánuði. Já,
þetta er ekki óskemtileg foyrjun. Eg þoli þetta efeki
lengur!” Og svo sækir hún nýjan vasaklút. i— Hinn
klúturinn vatr orðinn gagnvotur. Og svo fer hún
að hugsa um skilnað.
En þegar hæst gengur fyrir ihenni, þá kemur
engill svífandi niður frá himni til hennar, sest á
borðröndina gegnt henni og segir:
“María, þú ert ranglát.’’
“Nei, nei,” svarar hún, “það er hann, sem er
ranglátur.
“Já, hann er það líka,” svarar engillnn, “en þér
er það engin afsökun. Þú hefðir getað farið dálítið
fyr á fætur.”
“Eg viil nú engin ambátt vera.”
“Já, en þú átt að vera honum meðhjálp.”
“Og komi sú hjálpin ekki óðara, þá er hann sí-
felt fullur afl ónotum.”
“Þú segir sífelt. Það er ekki satt. — Og hefðir
þú ékki svarað honum illa, þá hefði hann ekki orðið
vondur. Þú heltir olíu í eldinn.”
“Já, það var hann, sem foyrjaði.’’
“Og það varst þú, sem hélst því áfram,” sagði
engillinn. “Ef deilu er ekki haldið uppi, þá er henni
lokið. Og ekki er það satt, að hann foafi aldrei hjálp- ^
að þér. — Manstu ekki, að hann hjálpaði þér til að
þvo upp um daginn, til þess að þú gætir hitt systur
þína, sem kom með járnbrautarlestinni og alt gæti
verið í góðri reglu heima. Þá kystir þú hann og
sagðir, að alt af væri Ihann svo góður. Þú mátt ekki
fara með ósannindi, María.”
“Hann hefði þó að minsta feosti getað kvatt mig.”
“Kvaddir þú hann?’’
Svona ræddust þau við um hríð, engillinn og
iMaría. En englar, sem fcoma niður frá Guðs' bjarta
og hreina himni eru gæddir svo dásamlegum krafti
til að sannfæra menn, isé þeim efeki víisað á bug.
Englinum tókst að telja Maríu smámsaman á sitt
mál..
“Þegar Ólafur kemur heim,’ sagði hann, “þá
iskaltu vera folíð í bragði við hann og biðja hann
fyrirgefningar.’’
“Já, ef foann biður mig fyrirgefningar,” mælti
foún.
“Eg iskal’ fara og tala við ihann líka,” sagði eng-
ilinn, “en eg er ekki viss um, að eg geti komið því
á’ leið við foann. — En hjálpir þú, þá tekst það.
Hann er istórlyndur, hann getur ekki fengið sig til
þess af sjálfum sér. En ef við hjálpum honum bæði
þá tekst það. Tefcst, þegar tveir vilja Þú hefir
heitið því að auðsýna hlonum elsku og trú í sæld og
þraut. Þetta heit mun hjálpa þér og þá munt þú
hjálpa honum. Guð hefir gefið þig honum að með-
hjálp. Hugsaðu nú eftir þessu. Þú, veifcbygða
kona, verður að ihjálpa sterkbygðum manni; hann
getur ekki komist af án þess. Er þetta efeki mikil-
fenglegt hlutverk? Hefir Guð ékki isýnt þér mikið
traust?”
María kom enn með ýmsar mótibárur. — En þær
urðu lyktir á, að þegar Ólafur lauk upp hurðinni, þá
DR. B. J. BRANDSON
21*-‘220 HEDIOAL ARTS BLOO.
Oor. Grabam aod Kennedy Bta.
Phone: A-1834
Oföce tlmar: 2—3
HelmlU: 77« Victor St.
Phone: A-7123
Wlnnipec, Manitoba
Vér leKgjum sérstaka áherzlu & aö
selja meðul eftir forskrlftum lackna
Hln beztn lyf, aem hægt er að f& eru
notnð eingönKu. . Þegar þér komáð
með forekrUftum til vor meglð þjer
vera vtse um að fá rétt það sem lækn-
irinn tekur tU.
COLCLECGH * OO.,
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: N-7B59—7658
Glfttngalej-tisbréf seid
DR. O. BJORNSON
216-230 MKDIOAIj ARTS BLDG.
Oor. Graham and Kenaedy Sta.
Phonc: A-1834
Offlce tfmar: 2—2
Hetmtti: 764 Viotor St.
Phone: A-7586
Wtnntpe*, Manttoba
dr. b. h. olson
216-220 MEDIOAD ART8 BLDG.
Oor. Graham and Kennedj Sta.
Phone: A-1834
Olftce Hours: 3 to 5
HelmUi: 921 Sherbume St.
Winnlpe*, Manltoha
DR J. STEFANSSON
216-220 MEDIOAD ARTS BXJ>G.
Cor. Graham and Kennedy Sts.
Stundar augna. eyma. nef o*
kverka sjúkdðma.—Er að hltta
kL 19-12 f.h. O* 2-5 e.h.
Talsfml: A-1834. HetmlU:
873 River Ave. Tals. F-2691.
DR. B. M. HALLDORSSON
401 Boyd BuUdin*
Oor. Portage Ave. o* Edmonton
Stundar eérstakiega berklaeýkl
o* aðra lungnaajúkdóma. Br að
Cinna & ekrlfstofunni ki. 11_12
f.h. o* 2—4 e.h. Stml: A-3521.
Heitnlli: 46 Allowajr Arve. Tal-
sfml: B-3158.
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bld*.
Stundar eérstaklega kvenna eg
bsrn* sjúfcdóma.
Er að hitta frá kl. 10—12 f. k.
8 til 5 s. h.
Office Phone N-6410
Heimfli 806 Vlctor Bkr.
Simi A 8180.
DR. Kr. J. AUSTMANN
Viðtalstími 7—8 e. h-
Heimili 469 Simooe,
Sími B-7288.
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 MEDIOAL ARTS BXiDG.
Cor. Graham and Keanedy Ste.
Talsími A 8521
Hejmili: Tals. Sh. 8217
J. G. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Cor. Portage A ve. o* Douald 8t
Talsfmi: A-8889
THOMAS H. JOHNSON
og
H. A. BERGMANN
ísl. lögfræðingar
Skrtfstofa: Room 811
Baltdin*, Porta*e Ava.
P. O. Boz 1656
Phones: A-6849 o* A-6846
W. J. LINDALi, J. IX I.INDAL
B. STEFAN8SON
Iatenzldr lö*fr»rðtn*ar
708-709 Great-West Perm. Bld*.
856 Mhin Street. Tals.: A-4968
>elr hafa elnnl* ekrlfetofur a8
Liundar, Rlverton, Glmll o* Piaer
o* eru þar aB hitta 4 eftirfjrtaí-
andl tlmum:
L>uadar: annan hvern mlðvlkuda*.
Rlverton: Fyreta fimtuda*.
Gimllá Fjrrata mlðvlkuda*
Pinejr: þrlðja fðatuda*
1 hverjum mánuðl
Stefán Sölvason
Teacher
of
, Piano
Ste 17 Emily Apts. Emily St.
A. G. EGGERTSSON LL.B.
ísl. lögfræð*ngur
Hefir rétt til að flytja mál
bæði i Man. og Sask.
Skrifstofa: Wynyard, Saak.
Belnajfta m&nuda* I hverjum pián-
uðl ataddur 1 Churchbrld*e.
Dr. H. F. Thorlakson
Phone 8
CRYSTAL, N. Dakota
A. S. Bardal
84S Sherbrooke 8«.
Selui Ukkiitui o* ennaet um útfarír.
AUut útbúuaðui tá bezti. Enafreai-
ui telui haan alekonar minnievafSa
o* le*ateina.
Skrifax talafnal N MM
Helmllla taháml N i«0f
EINA ÍSLENZKA
Bifreiða-aðgerðarstöðin
í borginni
Hér þarf ekki aC blCa von úr vltl.
vltl. Vlnna 011 ábjrrgst o* leyat af
bendl fljött o* vel.
J. A. Jóhannssm.
644 Burnell Street
F. B-8164. AC bakl Sar*. Flre Hal
JOSEPH TAVLOR
LOGTAKBMADUR
Hetmlllfltala.: St. Jotan IM
Skrifetofu-Tala.: A 65M
Tekur lö*takl b»Cl húeal.t*u*uiA4
veCekuldlr, vtrlaakuldir. ‘ “
sem aC lö*um 12tur.
Skrltatofa 255 Matn
Verkstofn Tnls.: Hetma Tala.:
A-8388 A-9384
G L. STEPHENSON
Plumber
Allakonar rafmagnsáliöld, svo ee»B
atranjárn víra, allar te*undlr af
Klösum og aflvaka (batterlee)
Verkstofa: 676 Home St.
Endurnýið Reiðhjólið!
Munið Símanúmerið A 6483 1 og pantitS meCöl jrCar hjá. oss. — ■ ! SendiC pantanir samstundis. Vér ! afgreiCum forskrlftir mefi sam-! ! vizkusemi og vörugæCi eru öjrggJ- ; ! andi, enda höfum vér magrra ára ; lœrdðmsrlka reynslu aC bakt. — ; Allar tegundir lyfja, vindlar, la- ; rjömi, sættndt, ritföng, tóbak o. fl. McBURNEY’S Drug Store ; Cor Arlington og Notre Dame Ave , 4 xótlð ekki hjá lfða að endur- nýja reiðhjélið yðar, áður en meatu annimar byrja. Komið með það nú þegar og lát-ið Mr. Stebblns gefa yður kostnaðar lurtlua —— V'andað verk ábyrgst. (MaCurinn sem alUr kannast viC) S. L. STEBBINS 634 Notre Dame. VVlnntpe*

Giftinga og i .. JarOarfara- DlOm með litlum fyrirvara Hirch blómsali 616 Portage Ave. Tal*. B720 ST IOHN 2 RING 3
J. J. SWANSON & CO. Verzla ir.sð fasteignir. Sjá um leigu a nuauxr.^ Annaat lán, eldsábyrgð o. fl. 611 Paris Bldg. Phones. A-6349—A-6310
kom hún á móti foonum með opinn faðminn.
Engillinn átti líka tal við Ólaf í verksmiðjunni.
Lengi þrjósfcaðist hann við. En ismátt og smátt lét
hann líka í hlé síga, en ekki vildi hann með öllu fara
ofan af því sem hann hélt fram, því að “það væri
henni að kenna.’’
Framh.
%