Lögberg - 07.05.1925, Síða 3

LOCrJJERG, FIMTUDAGINN 7. MAÍ 1925.
Bla S
| Sérslök deild í blaðinu SÓLSKIÍ 4 K E Fyrir börn og unglinga |
Lagsmærin.
Arthur íOhurdhill Brown ,aðstoðarmaður hinnar
ensku sendiherrasiveitar í Rómalborg, hallaði sér
aftur á bak stólnum og starði í illu skapi á bréf,
sem hann hélt á. 'Honum leiddist.
“Hvern ræfilinn vilja al'lir þessir menn,” taut-
aði hann þegar hann horfði á landa sína gegnum
gluggann, “og allir fara þeir sömu leið.”
Hann tók smávindil, kveikti í honum og las
bréfið, sem var þannig:
“Kæri sonur minn!
Eg hefi aðeins tíma til að skrifa iþér fáeinar lín-
ur, sem eg verð að senda strax. Ungfrú Carlisle, rík
stúlka, og lagsmær hennar, fara héðan í kvöld til
Rómaiborgar, hún hefir dvalið fáeina daga hjá mér
og eg 'hefi lofað henni að þú skulir útvega henni
aðgang að nokkrum heimilum í Róm. Hún mun
heimsækja þig skömmu eftir að þú færð þetta bréf.
þín móðir.
E. S. — Eg skal senda þér ávisun þann 20.
Arthur stundi og fór að skoða skjalaruslið, sem
safnast Ihafði fyrir í fjarveru hans daginn áður.
“Hún veit mjög vel að eg á of annríkt til að
flækjast um bæinn eins og þjónn,” tautaði hann.
iSem var alveg satt, því hann varð að vinna
eina stund á degi hiverjum.
“ Ungfrú Carlisle,” tautaði Arthur, “hún er
eflaust gömul, fertug eða fimtug og ófríð. Ef ein-
hver hefði spurt mig —”
Nú kom þjónninn inn.
“Hvað er nú?” spurði Arthur.
“Stúlkur komnar, herra.”
Þegar Arthur gekk á móti ungfrú Carlisle, bölv-
aði hann með sjálfum sér. Hún var eins 'og hann
Ibjóst við, gömul og mögur, en hún nálgaðist þennan
unga istjórnvitring samt með innilegri kurteisi. Þeg
ar hann rétti henni hönd sína, starði hann undrandi
yfir öxl hennar.
“Það er einmitt það sem eg ibjóst við,” sagði
ungfrú Carlisle; eg hefi vanist því síðustu þrjár
vikurnar. “Ungfrú Moulton,” sagði hún ,og snéri
sér að ungu stúlkunni, sem Arthur hafði horft á með
aðdáun, ‘Iþetta er hr. Churchill Brown. Ungfrú
Moulton er lagsmær mín,” bætti hún við.
“Ó,” sagði ungi maðurinn.
Ungfrú Moulton var yfirburða fríð stúlka. og
auk þess (bar 'hún dálítið háðskan svip.
Ungfrú Carlisle mintist á að hann ihefði ekki
verið heima í gær, þegar þær komu, hvort hann
hefðiekki fengið nafnspjaldið sitt, hvort Róma-
borg væri ekki aðdáanleg, og hvort hótelin væru ekki
þau lélegustu í heiminum. Arthur starði hvíldar-
iaust á lagsmærina, sem á endanum áleit nauðsynlegt
að snúa sér undan, og fór að skoða mynd af Well-
ington, hertoganum sem hékk á veggnum.
“En við viljum ekki gera yður ómak,” sagði
ungfrú Carlishe.
“Ómak,” endurtók Arthur. “Eg hefi alls ekkert
að gera, og er feginn að geta gert ykkur greiða. Það
fæst morgunverður (í Guidi höllinni — eg er viss um
að ykkur líkar hann. Og svo í kvöld —”
“Þökk fyrir, eg er hrædd um að við eigum ann-
ríkt í dag —”. Ungfrú Moulton hafði snúið sér að
honum og talaði með köldum snyrtilausum róm. “Við
ætlum til San Lorenzo, San Pietro og Borghesa hall-
arinnar, svo það er engin ástæða til að ómaka ^vður,
en við erum yður þakklátar.”
Arthur leit á ungfrú Carlisle.
“En eg hélt — mamma sagði mér —”; þegar
hann sá kátínuna í andliti ungfrú Moulton, þagnaði
hann.
“Eg veit það,” sagði eldri stúlkan, “en hvað
get eg gert? Hún segir mér hvert við eigum að fara
— og eg fer —. Ihvort sem mig langar til þess eða
ekki. Hvað get eg gert?”
“Ekkert,” sagði ungi maðurinn alvarlegur.
“Svo eg segi sannleikann, ættuð þér ekíci að hika
við það, þegar yður er fylgt af persónu” — ungfrú
MJoulton leit efandi til hans — “sem hefir listasmekk
fyrir höll Borgihesanna. En fæ eg ekki að ,sjá ykkur
aftur?”
Hann leit bænaraugum til ungfrú Moulton, sem
var staðin upp f því skyni að fara. Hún snéri sér
við í dyrunum og leit til hans.
“Við verðum aðeins viku í Róm,” sagði tvún
hikandi. “Máske — við búum í hótel Larossa.”
Brosandi kinkaði hún kolli og fór, og Arthur sá
þær setjast í vagn og aka burt.
“Eg er asni. Hvað kæri eg mig um hvort hún
neitar mér eða ekki. Hún sagði mér þó hvar þær
byggi. Eg verð að heilsa ungfrú Carlisle, hún er
mjög ástúðleg stúlka, og mömmu líst vel á hana,
Moujton? Máské hún sé frænka hennar. Mér þætti
gaman að vita, hvort hún —”, hann þagnaði um
stund, hringdi svo á þjóninn og sagði honum að
útvega sér vagn. Fimm mínútum síðar skipaði hann
ökumanni a ðfara með sig til hallar Borghesanna.
Hefði lafði Churehill Brown vitað um athafn-
ir sonar síns hinar næstu vikur, mundi hún hafa
orðið mjög glöð.
Hann sóttist mikið eftir að taka sér skemtigöng-
ur í tunglsljósi til ýmissa líkneskja, hann heimsótti
ýms skrauthýsi, myndasðfn og gamlar rústir og var
mjög þakklátur fyrir ýmsar upplýsingar, sem ung-
frú Moulton gaf íhonum, hann'var óþreytandi að
fylgja þeim hvert sem þær fórui Hann sat á afvikn-
um stöðum við tedrykkjuna síðari hluta dags, þar
sem þau töluðu um eitt og annað eða töluðu alls ekkl.
Við finnum hann einn morgun að tveim vikum
liðnum, sitjandi í fallegu herbergi í hótel Larossa.
(Þar var þéttskipað af koffortum og töskum. Ungfrú
Carlisle sat á stól við gluggann, sjáanlega fremur
æst yfir því, sem hann hafði sagt henni.
“Mér virðist,” sagði hún hikandi, “að þér ættuð
sjálfur að tala við ungfrú Moulton.”
Nú varð þögn um stund.
“Eg ætla að vera hreinskilinn við yður. Eg
hefi áformað að biðja hennar, en fyrst langar mig i
til að vita hver hún er, hve lengi þér hafið þekt hana I
Og því um líkt.”
"Elskið þér hana?”
“Já.”
“Því segið þér henni það ekki?”
Arthur þagði.
“Því segið þér henni það tícki?” endurtók ung-
frú Carlisle hörkulega. “Eg — eg kvíði fyrir því.”
stamaði hann.
“Svei! Eg skal segja yður það, að þér fáið engar
upplýsingar hjá mér. Þér eruð auðvitað hræddur um
að hún sé fátæk. Þér eruð hræddur um að langafi
hennar hafi ekki verið jafn tiginn og yðar. En mest
af öllu eruð þér hræddur við móður yðar.
“Það er eg ekki,” sagði ungi maðurinn ákafur,
en stokkroðnaði úm leið.
“Jú, það eruð þér,’ hrópaði ungfrú Carlisle, stóð
upp og veifaði höndunum. “Berið þér ekki á móti
því. Og eg get naumast ásakað yður, hún er meira
verð en tylft manna af yðar tagi. Hún er þúsund
sinnum of góð fyrir yður. Ef hún aðeins hefði nógu
heillbrigða skynsemi til þess að verða ekki ástfangin
af yður.”
“Hvað segið þér?” hrópaði Arthur og fölnaði.
Ungfrú Carlisle hné aftur á bak í stólnum.
“Hvað hefi eg nú gert?” sagði hún vandræða-
lega. “Það voru ósannindi, eg vildi aðeins sjá hvað
þér ætluðuð að gera.”
“Ó,” sagði Arthur efandi. i
Dyrnar opnuðust, og inn kom ungfrú Moulton.
Arthur stóð upp , en svo varð þögn, eins og vam
er að vera þegar sá kemur til staðar, sem um er
talað. Unga stúlkan leit á þau á vixl. Arthur tók
tvo bláa miða úr vasa sínum.
“Hérna eru farseðlarnir yðar,” sagði hann.
Ungfrú Carlisle gekk inn í svefnherergi sitt.
“Hvað er að ykkur?” spurði ungfrú Moulton
kuldalega.
“Allis ekkert,” sagði Arthur glaðlega. — “En eg
vil gjarnan fá að tala við yður.”
“Nú.”
“Já — hum — eg,” hann stamaði.
“Haldið þér áfram,” sagði ungfrúin hvetjandi.
“Hafið þér ekki séð að eg hefi verið einkenní-
legur þessa síðustu daga?” sagði hann.
“Nei, eg held ekki, eruð þér veikur?”
“Nei,” Arthur leit bænaraugum til hennar —
“jú, eg held eg sé veikur. Tilfellið er — eg elska
yður.”
“Nei, er það satt?”
“Já, er það ekki undarlegt?”
“Er það svo undarlegt?” sagði hún hátt.
“Máské það sé ekki svo undarlegt. Eg hefi
ekki um annað hugsað síðan eg sá yður,” sagði hann.
“Eruð þér að gera gys að mér?”
• “Nei, alls ekkii Eg er að reyna að spyrja yður,
hvort þér viljið giftast mér.”
“Ó,” sagði ungfrúin hægt.
Hún hafði sjáanlega ekki búist við þessu. Fyrst
nálgaðist hún Arthur, en vék til hliðar og settist á
stólinn við gluggann. Nú varð nokkurra mínútna
þögn.
“Að sjálfsögðu er það ómögulegt,” stundi hún
upp um síðir.
“Hversvegna?”
“Það er ajveg ómögulegt. Alveg. Þér vitið
eins vel og eg hversvegna. En eg met mikils þann
heiður, sem þér sýnið mér með þessu.”
“Eg mátti auðvitað ekki ímynda mér að þér
elskuðuð mig,” sagði hann með skjálfandi röddu. ‘‘En
eg hélt það væri ekki ómögulegt. Eg veit að eg er
ekki ríkur. Eg veit að eg er lítilsverður maður.
Eg var flón að ímynda mér að þér skeyttuð nokkuð
um mig.”
Þögn.
“Eg — hefi ekki — sagt, að mér — gæti ekki
þótt — vænt um yður.”
Hann reyndi að horfa í augu hennar, en þeg-
ar hún horfði á gólfið hvíldarlaust, sagði hann:
“Lítið þér á mig,” röddin var æst.
“Eg get það ekki,” sagði hún lágt, “eg — get —
einu sinni ekki — talað.
Sem ekki var svo undarlegt, þar eð hún ]?rýsti
andliti sínu fast að iherðum hans.
Sðguskáldin enda vanalega hér. Fyrsti kossinn
er síðasta orðið. Þeir álíta vanalega að þegar ung-
ur maður tekur unga stúlku í faðm sinn, sé alt búið-
En Arthur var engin hetja. Hann var hræddur |
við móður sína. ' *
Arthur og ungfrú Moulbon voru trúlofuð ,og
ætluðu sér að giftast. Hann elskaði hana og hafði
lofað að finna hana í Venedig í næstu viku. En hvað
skyldi móðir Hians segja. Hið reiðiþrungna andlit-
hennar sveif fyrir hugskotssjónum hans.
^ Hann ásetti sér að segja: “Móðir mín, eg ætla
mér að giftast ungfrú Moultton, ungri amerískri
stúlku. Hún er lagsroær, og hún er fátæk, en eg
elska hana.” Hann Ihrylti við að hugsa um þetta, því
hann fann sig ekki færan um að framkvæma það.
'Og þar eð hann á þessu augnaibliki heyrði dyrn-
ar vera opnaðar og svo lokað, sneri hann sér við
á stólnum.
Arthur spratt á fætur og gekk á móti gestinum
með framréttar hendur.
“Mamma!” hrópaði hann. “Ertu komin hingað?
Mér þykir vænt um að sjá þig.”
Og honum þótti það í sannleika, því nú varð
að afgera um trúlofunina á einn eða annan hátt.
“Mum,” tautaði lafðin og leit í kringum sig í
stofunni og settist svo á þarðan legu-bekk.
“Eg vona þér þyki vænt um að sjá mig. Eg kom
til að líta eftir þér. Hvernig stendur á því að þú
ert heima?’ ’spurði hún, eins og vera hans á sínú
eigin beimili þyrfti skýringar við.
“Arthur leið illa. Jafn tápmikil og móðir hans
var, hafið hún ekki fyrir venju að ferðast skyndl-
lega og óvænt frá London til Rómaborgar. Hvað
hafði komið fyrir? Grunaði hana nokkuð? Hafði
ungfrú Carlisle skrifað henni? Átti hann að segja
henni það eða ekki? Og þess má geta, að aftast í
heilnum hafði Arthur tekið þá ákvörðun, að standa
óbifanlegur við loforð sitt og ungfrú Moulton til
hins síðasta, því hvort sem hann var hetja eða ekki,
er ávalt hættul^gt að hrekja mann á heljarþröm-
ina.
“Eg — eg veit af engum stað, sem eg get heim-
sótt, og það var heppilegt fyrst að jþú komst.”
“Eg veit ekki hvort það er heppilegt eða ekki.
Hvar er ungfrú Carlisle?” spurði móðir hans hörku-
lega.
“Farin til Venedig. Skrifaði eg þér það ekki?”
“Jú, þú skrifaðir mér það. Nær fór hún?”
“í dag. Þær fóru með hraðlestinni síðari part
dags.”
“Ó,’ sagði hún í nokkuð blíðari róm. Og eftir
litla þögn, sagði hún fremur glaðlega: “og hvernlg
gengur þér.?”
“Mér gengur vel,” sagði Arthur og reyndi að
vera kátur. “En ihversvegna komst þú?”
Lafði Churchill hugsaði sig um stundarkorn.
“Til þessað segja sannleikann,” sagði hún, “þa
hefi eg verið mjög hrædd. Nú þegar hættan er af-
staðin, virðist það heimskulegt. Eg hefði í raun-
inni átt að þekkja þig betur. Eg hefði átt að vita
að þú gast ekki gert neitt svo hlægilegt.”
Máské hættan sé ekki afstaðin.”
Orðin voru sögð áður en Arthur vissi hvað
hann hafði sagt. Hann var alveg hissa á sinni eigin
djörfung.
“Við hvað áttu?” spurði móðir hans.
Ungi maðurinn herti upp hugann og stóð ðr-
uggur. Svo teygði hann úr sér og horfði Ibeint í augu
óvinarins. En við að sjá hið æsta og ásakandi and-
lit, féll kjarkur hans skyndilega og varð að engu.
“Eg er að hugsa um að gifta mig ungfrú Carlis-
le,” sagði hann. \
‘Hverri ætlarðu að giftast?” hrópaði móðir
hans.
“Ungfrú Carlisle,” endurtók hann lágt.
Hann hafði brugðist sjálfum sér á hættulega
augnablikinu hafði hann Iátið undan.
“Hefirðu beðið hennar?”
“Já.”
Áhrif þessarar frásagnar á lafði Churchill
Biiown voru óskiljanleg. Hún hné aftur á bak á
legulbekknum, og veifaði höndunum fyrir framan
sig, meðan Arthur starði á hana undrandi.
•
“Hvað er nú að?” spurði hann. "Er þetta ekki
það, sem þú hefir alt af viljað að eg gerði?”
Móðir hans settist upp með miklu erfiðismunum,
og horfði á ihann þegjandi.
“Já, þetta er endirinn,” sagði hún um siðir
Drengur minn, þú veist ekki hvað þú hefir gert. Eg
býst-við að þú verðskuldir það. Og eg verð að við-
urkenna að það er ekki þinn galli.”
Arthur sat þegjandi. Hann heyrði í raun réttri
ekkert, bann var að brjóta heilann um þessi ósann-
indi, sem hann hafði sagt móður sinni..
“Eg komst fyrst að því í gær,” hélt lafði Churc-
•hill áfram að segja. “Auðvitað hefði eg átt að vita
það. Ungfrú Carlisle er alls ekki ungfrú Carlisle,
hún er ungfrú Möuþion.”
“Hvað þá?” hrópaði Arthur og stökk á fætur.
“Hún er ungfrú Moulton,” endurtók móðir hans,
“og ungfrú Moulton er ungfrú Carlisle. Þær gerðu
þetta af því ungfrú Carlisle — hin rétta ungfrú
Carlisle — vildi ekki láta auðseftirsækjendur kvelja
sig með dekri, verða biðla sína. Það er óþolandi.
Glæpur gagnvart lögunum. Hefði eg aðeins vitað—”
“Þú ætlar þó ekki að segja mér” — Arthur
reyndi að vera rólegur — "að hún — að ungfrú
Moulton — að það —”
Hann stóð heila mínútu og lét áhrifin af þessari
undarlegu upplýsingu leita sér aðseturs í hinum
ruglaða heila sínum. Svo breiddist gæfuríkt bros um
andlit hans, og þegar hann var' sestur á legubekk-
inn, tók hann hina feitu hendi móður sinnar í sínar
og klappaði henni.
“Nú skaltu heyra, sagði hann’glaður, og fór að
segja henni allan sannleikann.
Yfirgangur og aflsmunur.
Naut, geit, kind og ljón gjörðu félag með sér
og fóru saman á veiðar út í skóg. Þau veiddu hjört
og þegar þau höfðu skift honum í fjóra hluti, sagði
ljónið: “Þið vitið að eg á einn hlutann af því að
eg er félagi ykkar, en annan hlutinn ber mér, af því
að eg er könungur dýranna, þriðja hlutinn vil eg
líka hatfa, af því að eg er sterkari og hefi að öllii
leytí meira til matarins unnið en þið, en sá sem vill
fá fjórða hlutann, hann verður að berjast um hann
við mig. Þannig urðu þau þrjú að vinna fyrir gýg
og sátu eftir með sárt ennið.
Svikarinn.
Einu sinni kom mús að ofurlítilli tjörn og lang-
aði að komast yfir hana, en gat það ekki, svo að hún
fór ul frosks og bað hann ásjár. IFroskurinn bjó
yfir svikum og sagði: Bittu löppina á þér við döpp-
Professional Cards
-----------------------------,,
DR. B. J. BRANDSON
316-220 MKDICAL ARTS BLDO.
Oor. Graham and Kennedjr Sta
Phone: A-1834
Offlca tlmar: 2—3
Helmill: 776 Vlctor 8».
Phone: A-7122
n'tnnlpef, Manltoba
THOMAS H. JOHNSON
og
H. A. BERGMANN
isl. lngfræðingar
Skrlfatofa: Room 811 McAitliw
Butldintc. Porta*e A»e.
P. O. Boz 1656
Phonea: A-684B oc A-6646
Vér leggjum sérstaka éherzlu á a5
aolja meðul eftlr íorskrtftiiin laplraa.
Hln beztu lyf, sem tu.-gt er að' fá eru
notuð eingöngii. . pegar þér komlð
með forskrllftuin tll vor megið þjer
tera viss um að fé rétt það ncni hrkn-
Irlnn tekur til.
('OIjCLEI GH * OO.,
Votre llame and Sherbrooke
Phones: N-765B—765»
Giftlngaleyfishréf aeld
DR. O. BJORNSON
216-220 MEDIOAL ARTS BLDO.
Cor. Graham and Kennedy Sta
Phone: A-1834
Office tlmar: 2—s
HeimUl: 764 Vietor 8t.
Phone: A-7586
Wtnnipeg, Manitoba
DR. B. H. OLSON
216-220 MEDIOAL ARTS wr.no
Cor. Oraharo and Kennedy 8tv.
Phone: A-1834
Office Hours; 3 to 5
Helmili: 921 Sherburne St.
Winnipe*., Manltoba
DR J. STEFANSSON
216-220 MEDICAL ARTS BLDU.
Cor. Graham and Kennedjr Sts.
Stundar augrna. eyrna, nef og
kverka sjúkdöma.—Er að hltta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e.h.
Talsiml: A-1834. HeimHi:
373 Rlver Ave. Tals. F-2601.
DR. B. M. HALLDORSSON
401 Boyd Buildlng
Oor. Portage Ave. og Edmonton
Stundar sérstaktega berklatsyki
og aðra lungnasjúkdöma. Er aC
flnna á skrifstofunni kl. 11—12
f.h. og ?—4 e.h. Sími: A-3521.
Heimill: 46 Alloway Ave. Tal-
slmt: B-3168.
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bld*.
Stundar eérstaklega kvenua cg
barna sj úkdóma.
Er afi hitta frá kl. 10—12 f. h.
3 til 5 6. h.
Office Phone N-6410
Heimili 806 Victor Str.
Sími A 8180.
DR Kr. J. AUSTMANN
Viðtalstími 7—8 e. h
Heimili 469 Siroooe,
Sími B-7288.
DR. J. OLSON
Tannlæknir
316-220 MEDIOAL ARTS BT.no
Cor. Grabam and Kennedy Bti.
Talsimi A 8521
Heimili: Tals. Sh. 8217
W. J. LINDAL, J. H. LTNDAL
B. 8TEFAN8SON
Islenzklr lögfræðlngar
708-709 Great-West Perm. Bldg.
856 Main Street. Tals.: A-4968
þelr hafa einnig skrlfstofur a8
Lundar, Rlyerton, Oimll og Piaoy
og eru þar at* hltta á •ftlrfytgj-
andi tlmum:
Lundar: annan hvern miBvikudaa
Rlverton: F>yrsta fimtudag.
Glmliá Fjrrsta mlfivlkudag
Ptney: þrlBJa föstudag
1 hverjum m&nuCi
Stefán Sölvason
TeacKer
of
Piano
Ste 17 Emily Apts. Emily St.
A. G. EGCERTSSON LL.B
ísl. lögfræðJngur
Hefir rétt til að flytja máí
bæði í Man. og S&sk
Skrifstofa: Wynyard. Sask
Belnasta mánudag t hverjum mán-
ufil staddur i Churchbrldge.
Dr. H. F. Thorlakson
Phone [8
CRYSTAL, N. Dakota
A. S. Bardal
843 Shcrbrooke St.
Selut iiklmatui og anna.t um útfarít.
AUui útbúnaður *á bezti. En.frem-
ur .elur kann al.konar minni.varða
og legsteina.
Skrlfst. taUsluU V »«6*
UeimlUs talsira! N <667
EINA ÍSLENZKA
Bifreiða-aðgerðarstöðin
{ borginni
Hér þarf ekkl að blfia von Ar vitl.
vlti. Vinna öll ábyrgst og leyst af
hendi fljðtt og vel.
J. A. Jóhanitsson.
644 Burnell Staeet
F. B-8184. Afi baki Sarg. Flre Hai
JOSEPH TAVLOR
LtoOTAKKMADUR
Heimlllstais.: St. John 1666
Hkrlfstofu-Tal*.: A 6666
T.kur lögtakl b«efil hAaal.lgtMkakMl
vefiakuMlr, vlxUuríiuldlr. Afgi tilh d
sem afi lðgum Iftur.
gkrthMfa »55 Main
Verkstofn Tnls.: Heim* Tals
A-8383 A-9884
G L. STEPHENSON
Plumber
Aiiskotmr rafmagnsáhötd, svo sem
mraujárn víra, allar tegundlr af
glöstim og aflvaka (hatterieB)
Verkstofa: 676 Home St.
Endumýið Reiðhjólið!
Látið ekki hjá lfða að endttr-
nýja reiðhjöiið yðar, áðttr en mastn
annlmar byrja. Komið nteð það
mí þegar og látið Mr. Stehblna
gefa yður kostnaðar áætlun. —
Vandað verk ábjrrgst.
(Mafiurinn eem allir kannast vifi)
S L. STEBBINS
634 Notre Dame, Winnipeg
Giftinga og . ,,
Jarðaríara- blom
meÖ litlum fyrirvara
Hirch blórasali
616 Portage Ave. Tals. B726
ST tOHN 2 RI*K5 3
/
ina á mér og skal eg þá synda yfir með þig.”
Músin gerði það og synti froskurinn með hana af
stað. En þegar þau eru komin á miðja leið, ætlar
froskurinn að dífa sér með músina, en hún reyndi
að verja sig og varð þá skvamp mikið í tjörninni. En
í þvj bili flaup örn þar yfir; sér hún atgang þeirra,
rennir sér niður og hremmir þau bæði og etur.