Lögberg - 14.05.1925, Síða 6

Ö\J. 6
LttGBERG FIMTUDAGINN.
14. MAÍ 1925.
Hættulegir tímar.
Eftir Winston Churchill.
“Maðurinn gaf nafn sitt, og hinn horfði á hanr.
spyrjandi augum.
Foringinn gat ekki varist íþví að ibrosa að því
sem kom fyrir næst. Yfirforinginn kom sjálfur út
í hendings kasti með báðar hendur útréttar.
“Nei, sem eg er lifandi maður! Það er þá Brins-
made. Komdu undir eins inn og fáðu þér að borða.
Piltunum þykir víst vænt um að sjá þig. Eg skal
senda og láta segja Grant, að þú sért kominn. Það
er þér að þakka, Brinsmade, og vinum þínuip, sem
eru í heilbrigðisnefndinni, að við erum ekki alÞr
dauðir fyrir löngu úr hitasótt og af óhollu fæði.”
Andlitið á honum varð alt í einu alvarlegt. “Eg býst
við að margir af piltunum séu veikir núna,” bætti
hann við. .
“Eg kom hingað til þess að gera það sem I
mínu valdi stendur,” svaraði Brinsmade alvarlegur.
Mig langar til að fara gegnum alla spítalana
til þess að sjá, hvort hjúkrunarkonurnar okkar eru
^pð gera skyldu sína, og hvort að öllu er rétt útbýtt,
“Það skalt þú fá að gera og það undir eims,”
svaraði hershöfðinginn. Hann hætti óðar við það
sem hann var að gera, og þeir gengu báðir saman
inn í sjúkraskálana, þar sem margir lágu fárveikir
af hitasótt. Gesturinn varð forviða af að heyra
hershðfðingjann ávarpa hvern sjúkling á fætur öðr-
um með nafni, og hann hafði eitthvað hughreyst-
ingarorð á reiðum höndum fyrir hvern^mann! en
sjúklingarnir horfðu longunaraugum á eftir honum
er hann gekk burt frá þeim. “Þetta er vesalings
Craig,” sagði hann, undirforingi í þriðju deildinni
frá Michigan. Þeir segja að hann muni ekki geta
lifað. Og þetta er Olcott úr elleftu herdeildinni í
Indiana. Það vildi eg að Guð gæfi,” hrópaði hers-
höfðinginn, þegar þeir voru komnir út, “að sumir
(bómullar-kaupahéðnarnir ftengju hita»sóttina. Þeir
halda heilsunni, vargarnir þeir arna! Heyrðu
Brinsmade, hann var úr sama bæ og þú, maðurinn,
sem lét mig aldrei hafa stundlegan frið í Memphis
um daginn. Eg varð að hafa heilan hóp af hermönn-
um til þess að líta eftir honum.”
“Hvað heitir hann?” spurði Brinsmade.
“Hopper!” hrópaði hershöfðinginn reiður, EHp-
halet Hopper. Kg gleymi iþví ekki meðan eg lifi.
Hvernig í fjandanum fór hann að fá leyfi? Hvað
eru þeir að hugsa í Washington?”
"Mig undrar á þessu,” sagði Brinsmade. Mér
hefir alt af virst hann vera mesti meinleysismaður,
og eg held að hann sé meðlimur i söfnuði.”
“Já, því get eg vel trúað,” svaraði hershöfð-
inginn þurlega. “Hann verður settur í varðhald, ef
eg sé hann nokkurn tima aftur;, og hann veit það
sjálfur.
“Fyrst við mintumst á St. Louis, þá langar mig
að spyrja um Stephen Brice. Hann gekk í herinn
í haust. Þú manst ef til vill eftir því, að þú talaðir
einu sinni við hann heima fojá mér.”
“Hann er einn af mínum piltum!” hrópaði hers-
höfðinginn. “Hvort eg muni eftir honum? Já, eg
held nú það.” Það var rétt komið fram á varir hans
a?í segja frá því að Stepben hefði bjargað lífi sonar
Brinsmades. “Eg hetfi verið að hugsa um það í þrjá
daga, Brinsmade, að senda eftir piltinum. Eg læt
hann koma til mín núna. Mér fellur ágætlega við
hann.” Rðdd Shermans hershöfðingja var þannig
að hún varð ekki misskilin og sömuleiðis hreyfingin,
sem hann gerði með hendinni. Brinsmade, sem líka
féll vel við Stephen, fagnaði með sjálfum sér yfir
fréttunum, sem hann gæti fært ekkjunni. Hann
vantar ekki sjálfstæði, Brinsmade. Eg sagði honum
að láta mig vita þegar hann yrði tilbúinn að fara i
stríðið. En hann bar ekki við að gera það; hann
kom ekki nálægt mér. Það fyrsta, sem eg heyrði um
hann, var það, að hann væri að grafa gryfjur í leir-
inn hjá Ohickasaw Bluff, og að fallbyssukúla, sem
fór sex fet fyrir ofan höfuðið á honum, hefði feykt
af honum húfunni. Næst varð eg var við hann í
leiðangrinum, sem við fórum í, til þess að koma Port-
er á flot aftur. Brice var með sína hersveit í öðrum
fylkingararminum, þegar við komum til fallbyssu-
bátanna. Það var alveg undravert, hvernig hann
stjórnaði þessum mönnum — alveg undravert. Eg
hefði svo sem ekki láð ptltinum, þó að einn eða tveír
uppreisnarmenn hefðu sloppið undan. En það var
nú eitthvað annað hann sópaði þeim undan sér öll-
um saman.” Þeir voru feomnir að brúnni, sem lá
upp að ibústað hershöfðingjans, og hershðfðinginn
gaf boðbera einum bendingu um að finna sig.
“Skilaðu kveðju minni til lautinants Stephen
Brice í sjöttu herdeildinni frá Missouri og segðu
honum að koma hingað undir eins. Undir eins,
mundu það!”
“Já herra hershöfðingi.”
Brice og sveit hans stóð við að fella tré, þegar
bioðberinn kom. Brice var sjálfur með öxi og stóð
hnédjúpt í gulri leirleðjunni. BoSberinn, sem hafði
einu sinni verið bóndi í Iowa, gat varla varist að
brosa ,þegar hann færði Stephen skipun hershöfð-
ingjans og sá hann líta vandræðalega á fötin sín.
Þegar Stephen kom inn í bústað hershöfðingj-
ans, nam hann staðar í dyrunum á stóra salunum,
þar sem meðlimir yfirforingjaráðsins sátu til og frá
og reyktu. fívartir þjóhar voru að taka diska af
borðinu. Endurskin geislanna á vatninu fyrir
utan leiftraði á loftinu. Sherman hershðfðingi sat
í öðrum enda salsins, og einkennisibúningur hans
fór dálítið illa, eins og vanalega. Lini flókahattur-
inn með gylta borðanum slútti fram á ennið, og fæt-
urij^r, sem voru klæddir í há stígvél með sporum, voru
krosslagðir. Það var lítil furða þó að Englending-
urinn, sem var að leita að fyrirmyndar Ameríku-
manni fyndi hann í Sherman.
Það var rómur yfirhershðfðingjans, sem hafði
vakið athygli Stephens; rómurinn var nokkuð hár,
sem hann venjulega var, en hershöfðinginn var að
segja sögur. Hann endaði með þessum orðum:
‘Syndin er ekki svo ill viðfangs, piltar mínir.
Menn semja venjulega við sjálfa sig: eg ge^ staðið
á móti þessu, en eg ætla að láta þessa nautn eftir
mér, rétt í þetta skifti. Ykkur er sagt að freistingin
sé óviðráðanleg. En þið skuluð ekki trúa því. Hvað
segir þú um það, Brice? Komdu hingað. Hér er
kunningi þinn.’
Steþhen gekk til Shermans, sem var ekki lengi
að sjá, hvernig hann var til reika, og Ibætti við:
“Svona verða undirforingjar mínir að ganga á
minn fund, Brinsmade — leir frá hverfli til ilja.”
Stephen hafði vit á að segja ekkert, en foringj-
arnir, sem voru þarna inni hlóu, og Brinsmade ibrosti
um leið og hann stóð á fætur og tók í hendina á
Stephen.
“Það gleður mig mjög mikið að sjá að þú ert
heill á húfi,” sagði Brinsmade með sinni vanalegu
góðmensku, sem gerði hann öllum kæran.” Móðir
þín verður fegin, þegar eg færi henni fréttir af þér.
Eg get glatt big með því, að henni leið vel, þegar eg
fór að heiman.
Stephen spurði eftir frú Brinsmade og Öftnu.
“Þeim líður vel og þær höfðu þá ánægju að
senda ofurlítið með í kassa, sem móðir þín sendi þér.
Whipple dómari lagði til góðan vindlakassa, þótt
hann sé á móti tóbaksbrúkun.”
“ Og hvernig líður dómaranum?” spurði Step-
hen. Brinsmade varð daufur í Ibragði.
“Mér þykir fyrir að verða að segja að hann er
veikur. Hann er rúmfastur. En það er vel litið eftir
honum. Móðir þin vildi láta flytja hann heim í hús-
ið til sín, en það er erfitt að fá hann til þess aS
breyta til og hann var ófáanlegur til þess að yfir-
gefa herbergi sitt. En hann er vel stundaður. Við
fengum Nancy gömlu móður Hester til þess að ver\
hjá honum á nóttunni, og frú Brice og ungfrú Jinny
Carvel skiftast á um að vera hjá honum á daginn.
Hún kemur inn til Bellegarde á hverjum degi.”
“Ungfrú Carvel?” hrópaði Stepben eins og hann
væri ekki viss um að hann hefði heyrt rétt. Heit
alda fór í gegnum allar æðar hans, er nafn hennar
var nefnt.
“Já, einmitt hún,” svaraði Brinsmade. “Hún
hetfir hlotið mikinn heiður fyrir það. Þú manst má-
ské eftir því, að dómarinn var aldavinur föður henn-
ar fyrir stríðið. Og — nú þeim varð sundurorða.
Ofurstinn fór suður, eins og þú veist.”
“Hvenær — hvenær varð dómarinn veikur,
Brinsmade?’ ’spurði Stephen. Umhugsunin um það
að móðir ihans og Virginía væru saman um það að
hjúkra honum var einkar þægileg fyrir hann.
“Dloktor Polk varaði hann við nokkru áður en
• eg fór, að leggja ekki eins mikið á sig og hann gerði.
En doktorinn sagði mér að hann gæti ekki séð nein
hættuleg sjúkdómseinkenni.
Stephen spurði Brinsmade að, bversu lengi hann
myndi verða þar.
“Eg held áfram í dag,” svaraði Brinsmade, “en
eg vildi gjarna sjá híbýli þín Stephen, ef þú vilt bjóða
mér heim með þér. Móðir þin og dómarínn og hinir
mðrgu vinir þínir í St. Louis vilja fá nákvæmar frétt-
ir af þér.”
“Eg er hræddur um að það sé nokkuð blautt í
tjaldinu mínu,” sagði Stephen klökkur.
Yfirhershöfðinginn, sem hafði setið og horft á
þá með dálítið skrítnum svip tók nú fram í:
“Skárri er það nú gestrisnin við þig, Brinsmade.”
Stephen og Brinsmade gengu saman yfir staura-
brúna áleiðis til tjaldsins, sem Stephen hafðist við
í, og eftir nokkra stund kom borðþjónn hans með
sendinguna að heiman. En þegar þeir voru búnir
að sitja nokkra stund og spjalla um hitt og þetta,
var tjaldskörinni lyft upp skyndilega, og Sherman
yfirhershöfðingi kom sjálfur skríðandi inn. Hann
settist niður á tóman brauðkassa. Stephen stóð á
fætur hálfvandræðalega.
“Heyrðu Brice,” sagði hershöfðinginn og depl-
aði augunum framan í Brinsmade, “eg held að það
hefði ekki sakað þó þú byðir mér í veisluna. Hvar
eru þessir vindlar, sem Brinsmade var að tala um?”
Stephen flýtti sér að opna kassann. Hershöfðing-
inn valdi sér vindil og kveikti í honum.
“Reykir þú ekki?” spurði hann.
“Jú — þegar eg get.”
“Jæja. kveiktu þá í einum og sestu niður. Eg
hefi verið að hugsa um að kalla þig fyrir herrétt nú
upp á síðkastið, en svo afréð eg aðkoma sjálfur og
tala við þig. Það er nú ekki alveg samkvæmt þeim
reglum, sem gilda í hernum. Sjáðu nú til, Brice,
hversvegna fórstu frá St. Louis?”
“Þeir byrjuðu á herútboði og þá stóðst eg ekki
mátið lengur.”
“En þú hefir ekki verið boðaður út. Þú varst í
heimavarnarliðinu. Og Brinsmade sagði mér, að þú
hefðir að mörgu leyti verið gagnlegur maður. Hvaða
stððu hafðir þú í heimavarnarliðinu?”
“Eg var undir-ofursti.”
“Og hvað ertu hér?"
“Eg er annar lautinant til bráðabirgða.”
‘KJátu þeir ekki gefið þér neitt skárra en það?”
Stephen svaraði ekki strax, en Brinsmade tók
fram í.
“Þeir buðu honum undir-ofurstatign.”
Hershöfðinginn þagði ofurlitla stund, svo sagði
hann:
“Manstu eftir því -að þú hittir mig á bátnum,
þegar eg vara að fara frá St. Louis, eftir að Henry-
vígið var tekið?”
Steþhen brosti,. “Já, eg man mjðg vel eftir því,
herra hershöfðingi.
Sherman beygði sig áfram.
“Og manstu eftir því að eg sagði við þig; ‘Láttu
mig vita, Brice, þegar þú verður tilbúinn að koma í
stríðið.’ Hversvegna gerðir þú það ekki?”
Stephen hugsaði sig um dálitla stund. Svo
sagði' hann alvarlegur, en með ofurlitlum gletnis-
svip kringum munninn:
‘Hefði eg gert það, hershöfðingi, þá værir þú
ekki í tjaldi mínu í dag.”
Yfirhershöfðinginn spratt fljótt á fætur og lagði
bendina í öxlina á Staphen.
“Sem eg er lifandi maður!” hrópaði hann gTað-
ur, “nei, það væri eg reyndar ekki.'*
44. KAPÍTUI.
Undarlegir samfundir.
Sagan um fall Vickborgar er gamla sagan um
mishepnað fyrirtæki, sem fór vel og gaf mönnum
ódauðlega frægð. í henni felst saga hershöfðingja,
sem aldrei hætti við áform sín, sem kærði sig hvorki
um kvartanir hinna óháðu né samsæri stjórnmála-
flokkanna, sem tók bæði lofi og lasti með ró. Grant
hershöfðingi vann sökum þess að á hann skein náðar-
sól forsetans vitra, sem sjálfur hafði reynt sorg og
þrautir, ósigur og óréttláta dóma.
Það vanst með áræðinu. Bátarnir yfirgáfu
skurðinn eina nótt, fóru fram á ána fram hjá borgar-
hæðunum. Fallbyssurnar drundu og hæðirnar
bergmáluðu drunurnar1 út yfir auða mýrarflákana.
Svo var lent og herinn gerður viðskila við aðal-
stöðvarnar að baki — það hafði aldrei sést fyr. Hver
hersveitin bölvaði þeirri næstu á undan fyrir það að
leggja hendur á alt skepnufóður, sem fanst. Orustur
voru háðar. Sunnanmanna hershöfðingjarnir í Miss-
issippi vissu ekki hvaðan á sig stóð veðrið.
Kvöld eitt er Stephen var áð fara yfir bátabrú,
ásamt herdeild sinni, heyrði hann þá, sem á undan
voru farnir, æpa fagnaðaróp. Tveir menn sátu sam-
an á trjábol undir kyndli, sem var reistur upp. Ann-
ar þeirra hreyfði hendurnar fljótt um leið og hann
talaði. Það var Sherman hersböfðingi. Hinn var
mjög rólegur; skegg hams var snöggklipt, og hann
hélt vindli fast á milli tannanna; hann var þessi ein-
kennilegi Grant höfuðsmaður, sem hafði staðið við
hlið hans á strætinu fyrir framan vopnábúrið. Hann
hafði ekki breyst hið allra minsta. Hann sat hreyf-
ingarlaus og horfði á hverja hersveitina eftir aðra
ösla fram hjá — stórskotalið, riddaralið, fótgðngulið
— og hann lét ekki vitund á því bera að hann heyrði
lofsyrði þeirra.
Loksins eftir langa göngu kom herinn að baki
borgarinnar á stað, þar sem öllu var umturnað.
Jörðin var rifin upp og særð; vatnið bafi grafið
djúpa skurði hér og þar og á öðrum stöðum voru
stórefli® hrúgur af mold og leir. Tré höfðu verið
rifin burt og smærri gróður, og leirbrekkurnar stóðu
naktar, gular og ljótar, nema á stöku stað, þar sem
kræklóttar hríslur höfðu orðið eftir eða nakinn trjá-
bolur stóð og hallaðist áfram, en hálfvisnar ræt-
urnar stóðu fram úr leirnum fyrir neðan. Það var
komið fram í maí og veðrið var mollulegt með svækju
hita.
Fyrst var gert mannskaða-áhlaup og svo aftur-
rekstur, sem var enn geigvænlegri. Þrisvar sinnum
gerði aðsóknarherinn áhlaup og stakk merkisstöng-
um sínum í virkisVeggina og þrisvar sinnum var n
hann hrakinn aftur á Ibak. Svo settist blái herinn
að í skurðunum og giljunum, eins og hann sykki
ofan í jörðina. Þrjá daga lágu dauðir menn og særð-
ir, sem iðu óunmræðilegar þjáningar í hitasvækjunni
ir, sem liðu óumræðilegar þjáningar í bitasvækjunni,
á milli aðsóknarhersins og virkisins. Stvp kom
vopnahlé, til þess að þeir dauðu yrðu grafnir og
þeim, sem enn hjöruðu yrði bjargað.
Dagar borgarinnar voru taldir og hún hafði engan
frið. Drunurnar úr fallbyssunum á flatbotnuðu
bðrðunum fyrir handan á Mississippi-ánni komu þétt
og reglulega. Sprengikúlurnar héngu í loftinu eitt
augnablik, eins og ránfuglar, svo steyptust þær nið-
ur, og við og við gaus svartur reykjarstrókur upp í
loftið — merki um eyðilagt heimili.
í skotgröfunum var unnið af kappi. Skurðir
voru lengdir á nóttunni og dýpkaðir á daginn. Bæði
yfirmenn og óibreyttir liðsmenn unnu. Ofan að frá
voru þeir til að sjá, eins og bláir maurar, sem mjök-
uðust áfram í krákustígum eftir vatnsrenslunum og
í gegnum hæðirnar. Hræ-æta, sem sveif bíðandi uppi
yfir, tók eftir hvar ibláu maurarnir hurfu inn í jörð-
ina hér og þar, og komu svo út aftur, einn á fætur
öðrum, hver með sinn leirköggul í fanginu.
Eftir langan tíma mátti heyra málmhljóðið og
mannaraddir niðri í jörðinni undir fótum þeirra, sem
í víginu voru. Sprengikúlur voru settar út að ofan,
og í gegnum þunna jarðveggina heyrðust blótsyrði
og skipanir. Ofanjarðar voru skotgrafirnar svo ná-
lægt virkinu, að menn töluðust við frá báéum ihlið-
um, skiftust á kveðjum í spaugi. Báðar hliðar voru
að þrotum komnar, önnur með tóbak, hin með brauð
og svínaket. Þessum nauðsynjum var kastað á milli
og stundum var þeim vafið innan í Vicksiburg frétta-
blaðið, sem var prentað öðru megin á grænan veggja-
pappír. iStundum voru kveðjurnar af öðru tagi; þá
var handsprengjukúlum kastað og sprengikúlum með
logandi tundurpípum var velt ofan yfir þá, sem
í skotgröfunum voru og bðfðu verið málkunningjar
kvöldið áður, en þeir svöruðu með samskonar send-
ingum, sem var skotið úr tréhólkum með járngjörð-
um.
Foringjar umsáturshersins komust að því að íbú-
ar Vicksiborgar legðu sér ket af múlösnum til munns.
Slíkt er engan vegin óalgengt á umsáturstímum.
Enginn, sem var í umsáturshernum eða varnar-
liðinu, gat gleymt deginum 25. júní, einkum síðari
hlutanum um klukkan þrjú er hitinn var óþolandi,
Löngu, bláu hermannaraðirnar gengu þegjandi og
ihávaðalaust og leituðu hælis bak við varnargarðana,
sem höfðu falið þá fyrir óvinunum, og biðu þar til-
búnir til áhlaups, þegar háreistu varnarvirkin við
Jacksons veginn springju í loft upp. Skothvellirnir,
sem höfðu gengið látlaust daginn og nóttina, hættu
sem með þegjandi samþykki beggja hliða, og jafn-
vel fallbyssurnar þögnuðu. Það var alger þðgn,
þögn bænarinnar fyrir dauðastundina. Það komu tár
fram í augun, sem störðu á varnarvirkin. Loksins
sáu þeir, sem næstir voru, ofurlítinn, bláan reykjar-
strók gjósa upp.
Svo opnaðist jörðin með ógurlegum hristingi.
Sólin sortnaði, og glóðheit loftalda valt yfir and-
litin, sem horfðu upp. Svartir smádílar þutu upp
í loftið innan um moldarrykið og féllu svo ofan aftur.
Það voru handleggir og fætur og höfuðlausir búk-
ar og bútar af viði og járni, mesta rykið var naum-
ast rokið burt, er sólin glampaði á fimtíu þúsund
byssustingi, og hundrað fallbyssukúlur þutu hvín-
andi yfir gryfjuna. Jörðin heimti aftur sitt, því
miður! Mennirnir, sem blupu þarna yfir, dóu kvalar-
fullum dauða; þeir tróðust undir, í þykkum lögum
fyltu þeir upp gryfjuna, svo að félagar þeirra, sem
á eftir komu, kæmust yfir um.
Fallbyssa, sem stendur upp á endann, er nú þar
sem áður stóð kræklótt eik í isundurtættri, sólbrendri
brekkunni rétt fyrir utan borgina. Tveir menn stóðu
í skugga trésins kvöldið fyrir fæðingardag þjóðar-
innar og þeir voru ímynd liðna tímans og framtíðar-
innar. Hér, eins og í Donelson, seldu örlðgin fornvin
í bendur fornvinar. nú voru þau blíð öðrum, sem
þau áður höfðu úthlutað fátækt og smán og niður-
lægingu. Hann var hættur að hugsa um örlögin eða
að kæra sig nokkuð um þau, og þessvegna snérust
þau honum nú í vil.
Herirnir báðir stóðu og horfðu á. Menn tóku
eftir því að gömlu kunningjarnir heilsuðust vin-
gjarnlega, og svo sáu þeir norðanmanninn, sem var
rólegur, bíta endann af vindlinum sínum, eins og
mann, sem ekki hefir lengur neitt af skemtun lífsins
að segja. Sunnanmannabershöfðinginn snéri sér
undan á hæl. Hin stærsta raunastund í lífi hans
var komin. Báðar hliðar heiðra hann fyrir hreyisti-
lega framgöngu. En enginn maður fær full laun
‘verka sinna í ófriði.
“Næsta dag, daginn, sem hin sundraða þjóð
fæddist á ný, gafst Vicksburg upp. Maðurinn, sem
aldrei gafst upp, hafði sigrað. Gráklæddu her-
sveitirnar gengu í steikjandi sólarhitanum í greip-
ar bláklædda hersins, sem smám saman hafði læst
sig utan um hann. Þeir bláklæddu stóðu þögulir og
það var meðaumkunarsvipur og aðdáunar á eirrauð-
um andlitum hermannanna. Vopnin voru lögð nið-
ur, og foringjar og liðsmenn látnir lausir gegn
drengskaparloforði, þegajr búið var að telja þá.
Svo dreifðust fylkingarnar og þeir, sem um marga
mánuði höfðu borist á banaspjótum, hópuðust sam-
an hér og þar og ræddust við. Grófgert brauð var
tekið upp úr töskum þeirra bláklæddu, reykur þyrl-
aðist up frá hundrað eldum og ilmurinn af reyktu
svínakjöti, sem var að steikjast fylti margt andlit
með eftirvæntingarsvip. Það komu tár fram í aug-
un á mörgum sunnanmanninum, sem át matinn, er
bræður hans að norðan gáfu honum á þessum end-
urfæðingardegi lands hans.
Hið sama vor og innan iborgarinnar. Stephen
Brice, sem nú ivar orðinn höfuðsmaður í fylkingu
Laumans yfirhenshöfðingja horfði með þakklátum
huga á stjörnufánann, sem blakti yfir hviolfþaki
ráðhússins, sem hann hafði svo lengi hortft á úr
fjarlægð. Nokkru síðar nam hann staðar í hliðar-
stræti einu fyrir framan hús, isem sprengikúla hafði
brotið alt að framan. Fremst á einu loftinu í því
stóð stórt, gamalt trérúm og við hliðina á því vagga.
í öðrum endanum á henni var lítill koddi og \ábreið-
an hékk yfir fótagaflinn. Þetta var verk einnar
kúlunnar úr flotafallbyssunum.
Dálítið atvik kom fyrir meðan hann var að hugsa
um, hve raunalegt alt þetta væri: hliðardyr á húsi
einu opnuðust og út kom kona nokkur, grátandi og
með henni hár maður í einkennisbúningi ofursta úr
stórskotaliði sunnanmanna. Hann Ieiddi hana mjög
kurteislega út að garðshliðinu og þar kvaddi hún hann
mjög isorglbitin. Hann flýtti sér að fara ofan í vasa
sinn og dró upp úr honum dálítið af peningum, sem
hann stakk í hendina á henni og svo flýtti hann sér
burtu, til þess að heyra ekki þakkarorð bennar. Það
var svo mikill asi á honum, að hann rak sig á Stephen
sem stóð' þar upp við tré og horfði á. Hann nam
staðar og hneigði sig.
“Fyrirgefðu,’ sagði hann auðmjúklega, "eg bið
fyrirgetfningar.”
“Ekkert að fyrirgefa,” sagði Stephen. “Það var
klaufalegt af mér að verða hér fyrir þér.”
Sérstök og Staka Fargjöld
TIL
MINNEAPOLIS-ST. PAUL
FYRIR
HUNDRAÐ ÁRA AFMÆLI NORÐMANNA
MINNESOTA STATE FAIR GROUNDS
• FARBRÉ TIL SÖLU
Frá Stöðum)
í Alberta í
Júní 3. til 8.
rráStöoum í Ont. [fyrirvestan 1 I' ' 4 «.•1 O
Port ArthurJ Man. og Sask. j JÚni 4. tll O.
GILDA TIL 20, JÚNl, 1925
lCANADIA*
iPACinci
UPPLYSINGAR GEFUR CANADIAN PACIFIC
RJOMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að þvi er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
Th e Manitoba Co-operative Dairies
LIMITKD