Lögberg - 11.06.1925, Side 2

Bta. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
11. JÚNÍ 1925.
Bezta meðal við nýrna-
sjúkdómum.
Quebec-kona mælir ineð Dodd’s
Kidney Pills, við alt fólk, er
hefir veik nýru.
Madame G.-Boudart, gat vart sint
lengur störfum sínum, en komst
til heilsu við að nota Dodd’s
Kidney Pills.
Yal Barretté, Que. 8. júní. (Jlinka-
fregn).
"Eg hefi þjáðst svo mikið af
nýrnaveiki,” segir Madame G. Bou-
dart, velmetin kona hér á staðnum,
“að eg gat við illah leik sint min
mér sjálfur og lagði sérstaða á-
herslu á orðin bjarga mér sjálfur.
Eftir alllangt og ítarlegt samtal
féllust þeir að síðustu á að láta
mig ráða og að eg yrði kyr með
því að þeir sægju um allan kostn-
að í sambandi við safnaðarstarfið
annan en laun mín, en eg að fá
nægan tima frá prestsverkum til
þes’s að vinna fyrir mér.
Árið þar á eftir var hið undur-
samlegasta ár í lífi mínu. Eg naut
frelsis. Safnaðarstarfið tók geysi-
miklum framförum, safnaðarfólk-
inu fjölgaði og eg var svo ánægð-
ur.
Við lok fyrsta ársins var fjár-
hagur mihn kominn i mikið betra
horf en eg hafði frekast getað
um daglegu stprfum og stundum
varla dregist um húsið. Eg hefi! vonast eítír’ mér hafði áskotn'
notað úr nokkrum öskjum af!ast ?3,30d!00 hafði borgað allar
Dodd’s Kidney Pills og er nú við mínar, skuldir og átti Peni”2a tú
nokkurn veginn góða heilsu. Hefi goða a banka.
eg þær ávalt til taks á heimilinu. f>etta var nu fyfir nálega
Ef mér líður ekki upp á það allra1 tuttu*u og fimm árum síðan og
besta, fæ eg mér nokkrar pillur aIdrei síðan hefi eg reitt mi* á
Og batnar þá skjótt.
“Eg ráðlegg öllum, er líkt stend-
á fyrir, að gera hið sama.”
Það er skyljja hverrar einustu
njanneskju, jafnskjótt og hún
finnur tfl nýrnaveiki, eða einhvens
sjúkdóms, er frá nýrunum stafar,
að leita sér tafarlaust lækninga#.
fast kaup frá söfnuðum mínum.
Söfnuðinum sem eg þjóna nú ber
engin skylda til að borga mér eitt
cent í launaskyni. Það sem safn-
aðarfólk mitt vill láta af hendl
rakna við mig, því veiti eg mót-
töku, é» sé minni fjölskyldu far-
borða á annan hátt. “Hafið þér
Fáið Dodd’s Kidney Pills og gerið nokkuð á m6ti því’ að seffja mér
það nú þegar! * jfrá hverniK að her fóruð að sjá
fjölskyldu yðar farborða?V spurðj
‘ * j frú Fancher.
Saga sveitaprestsins. Eg hefi unnið.fyrir mér við
I smíðar, í skóarvinnu, við vatns-
í Bandaríkjariti einu nýút- leiðslu í húsum og múraravinnu.
komnu stendur eftirfylgjandi saga Eg hefi unnið alla vinnu, sem mér
er presturinn séra Leé W. Beattie hefir boðist. Einu sinni tók eg
D. D., sem ættaður ej; úr Minne- akkorð á að byggja vegargtæði og
•sota-ríkinu sagði konu einni að ! fórst það vel. Hús hefi eg bygt og
nafni Lauretta Faucher og hún fengist dálítið \ið fasteignasölu.
hefir svo sent til blaðs þessa og Saá að segja var það fasteign,
finst oss sagan þess virði að hún sem kom fótunum undir mig fyrsta
komi fyrir sjónir almennings. j árið.
. Sagan hefst í sveitaþorpi einu Skömmu eftir að eg afþakkaðl
í Bandaríkjunum. Séra Beattie er launin frá söfnuði mínum og við
á gangi á götu og mætir einum af vissum ekki hvaðan að næsta mál-
safnaðarmönnum sínum, sem sú tíð O'kkar kæmi krafði bankinn
er söguna segir, nefnir Allan.
Prestur var vanur að víkja kunn-
uglega að safnaðarfólki sínu hvar
sem hann mætti því og heilsar hr.
Allan því með handabandi en
rekur í roga stans þegar Allan í
etað þess að rétta fram hönd sína
og taka framrétta hönd prestsins
steytir kreptan hnefonn framanyl
hann og segir með þjósti miklu:
“Annazíhvort verðið þér að fara
frá söfnuðinum séra Beattie, eða
eg að segja nyg úr honum. Eg
ætla ekki að láta neinn segja mér
hvernig að eg skuli verja •fé mínu
eins og þér voruð að gjðra í gær.
Þér sögðuð að fjármunir kristinna
manna væru eign drottins og að
þeir ættu að verja þeim honum til
dýrðar.
Eg vrl að þér skiljið að eg á
peningana mína sjálfur! Að eg
vann fyrir hverju centi sem eg
hefi og að eg fer með þá eins og
mér sjálfum sýflist. Þér ættuð
heldur ekki að gleyma því, að eg
legg ríflegri sjcerf til launa yðar
en nokkur annar í söfnuðinum og
þér ættuð ekki að móðga þá menn
í ræðum yðar sém eru að h$lda i
yður lífinu.”
“Stillið yður," mælti presturinn,
“máské að eg hafi ekki verið að
tala um yður. Eg var að tala um
kristna menn aðeins.”
Eg snéri við og fór heim til mín
mig um þessa $800.00. En þá vildi
svo til að ósamlyndi hafði ko/nið
upp í söfnuði nokkrum úti í sveit,
ekki allangt frá þar sem eg átti
heima, og fór eg þangað til þess
að leita um sættir og tókst mér
að koma sáttum á svo allir undn
vel við. Eg hafði lokið því verkefni
mínu snemma dags, en hraðlestin
sem eg þurfti að fara með kom
ekki fyr en að kveldi. Mér varð
því reikað inn á fasteignasölu-
skrifstofu, sem þar var og fór að
horfa þar á stórt kort, eða landa-
bréf, sem þar hékk á veggnum.
Maður, sem þar var nærstaddur
gekk til mín, benti á landabréfið
og mælti: “Þarna er bújörð, sem
eg skal selja yður fyrir ?15 ekr-
una.” '
“Eg brosti.”
“Það er góð þújörð,” hélt hann
áfram.
“Það getur vel verið,” mælti eg
en ef þér vissuð um efnahag minn
þá munduð þér ekki bjóða mér
neina bújörð til lcaups.
Eftir nokkuð lengra samtal tók
fasteignasalinn mig afsíðis og
sagði mér, að ef eg vildi kaupa
bújörð þessa fyrir $15.00 ekruría
þá skyldi hann kaupa hana af mér
strax fyrir $17.0tt ekruna, því að
hann hefði tilboð í hana fyrir það
verð frá bónda í Austurfylkjunum.
Eg símaði bankastjóranum við
særður og í æstu skapi. Konan bankann, sem eg skuldaði 800
mín lá veik í rúminu; eg átti tvö dalina á og bað hann að lána mér
ungbörn og skuldaði $800 í banic- þúsund dollara, hann var náttúr-
anuni, sem bankinn var að krefja lega tregur til þess, en eg sagðl
“og fara evo með kerlu minni á
eitthvert fátækra heimilið.” Eg
gleymdi erindi mínu og kaupsýsl-
unni og fann til meðaumkunar
með gamla manninum og var að
reyna að finna einhvern veg út úr
vandræðunum.
“Eg verð hér í nótt,” sagði eg
við fasteignasalann, sem með méx
var. “Eg skal líta inn á skrifstof-
una til yðar í fyrramálið,” svo
hann ateig upp í bifreiðina og
ók í burtu en eg varð eftir hja
gömlu hjónunum. Við neyttum
kveldverðar saman og um klukkan
níu kom sonur þeirra heim, sem
óvanalega snemt fyrir hann.
Eg reyndi að tala við hann um
ástarídið, en hann var mjög orð-
framur og undinn og gekk til
hvílu sinnar eftir litla stund.
Morguninn eftir tók eg hann
ta^i aftur. Við gengum saman út
og á bak við nautgripahús, sem
stóð þar skamt frá húsinu. Eg
sýndi honum f^am á að hann gæti
bjargað foreldrum sínum frá gjald
þroti Og fátækrahúsvist ef hann
aðeins vildi hætta uppteknum
hætti og fara sjálfur að vinna a
landinu. Hann tók málaleitan
minni illa og sagðist ekki vilja
taía meira við mig um málið.”
“Það verður þá að vera svo,”
sagði eg og gekk í burtu frá ihon-
um. En sagði um leið: “Jörð þessi
verður seld fyrir $900.00 virði af
eginhandarvíxlum, sem 'bankinn
heldur. Ef yður er sama um, þð
faðir yðar og móðir fari á munað-
arleysingja hæli og það er innan
handar fyrir yður áð bjarga þeim
frá því, borga skuldina, sem a
jörðinni hvílir og neitið að gjöra
það, þá hefi eg ekki meira um það
að segja.”
Eg hafði aðeins stigið nokkur
spor í burtu frá honum þegar að
hann kallaði í mig. Eg snéri við
og gekk.’til hans. Fór hann þá að
gráta ojj kom það mér ekki á óvart
því eg vissi að inst í sálu sinnt
þá fyrirvar.ð hann sig fyrir fram-
komu sína. Við féllum báðir á kné
þarna á bak við gripahúsið og
báðum til Guðs. Þegar við skild-
um hafði hann lofast til þess að
borga víxlana með vöxtum á þrem-
ur árum, og eg til að kaupa jörð-
ina.
Það fyfsta sem hann gerði eftlr
að eg var farínn, var að’selja i^pp-
áhaldshestana sína og léttivagn-
inn fyrir $300.00 og afhenda föð-
ur sínum peningana. Syo fór hann
að vinna á landi föður síns og var
hinn duglegasti. Eftir þrjú ár var
hann búinn að borga mér að fullu.
Hagnaður minn af þessum kaup-
um var ekki mikill, en einhvern
veginn er það nú samt svo að
mér er ljúft að láta hugann dvelja
við þau. ,
“Mér er líka geðþekt að hugsa
um það og um þá menn, sem láta
trúarbrögðin hafa áhrif á við-
skifti sín við aðra,” segir frétta-
ritarinn.
Eftir ár bauðst Dr. Beattie em-
bætti í þremur stórbæjum. Tvö
þeirra hjá söfnuðum í Austurfylkj
unum. En fiann hafði átt samneyti
viá fólk af öllum stéttum, sem var
utan kirkju, ekki að eins sem
prestur, heldur var hann einn af
þeim og' hið frjálslega samband
hans við það latti hann að taka
sér reglubundna prestsþjónustu
innan sérstakra safnaða.
“Hvernig mundi ykkur líka að
ferðast til annara landa?” spurði
hann fjölskyldu sína eitt sinn er
mig um svo ákveðið að hann hót- j honum að ef hann gerði það, þá j hann sat til morgunverðar með
aði mér Iögsókn ef eg ekki borgaði i skyldi eg borga honum þessi $800.
skuld þá tafarlaust. j 00 daginn eftir svo hann lét til
Eg átti ekki cent til í eigu minnl J leiðast. Eg keypti bújðrðina og
henni. “Mundi þú vilja fara, kona
mín?”
“Já, eg skal fara,” svaraði kona
samt kallaði eg safnaðarfulltrfl-1 seldi hana fasteignasalanum strax hans, sem þélt að hann væri að
ana á fund og þegar þeir voru um hæl og fékk næga peninga til
samankomnir sagði eg sÖfnuðinum þess að borga það sem eg skuldaði
upp þjónustu minni og gat um að bankanum þegar eg kom heim og
hr. Allan mundi skýra þeim frá hafði dálítinn afgang. Þegar eg
ástæðunum. Svo skildi eg við þá var búinn að selja kornið, sem á
og fór inn í skrifstofu mína og fór
að skrifp sendibréf.
Eftir fáar mínútur heyrði eg
að gengið var að skrifstofudyrum
mínum, það voru fulltrúarnir. Þelr
komu allir inn. Safnaðarforsetinn
bújörð þessari var og í iríinn hluta*
kom hafði eg afgangs $2100.
Þessi fyrsta tilraun min gaf mér
kjark til að reyna aftur, svo eg
tókst aðra ferð á hendur vjkuna
eftir, en sú ferð varð mér sorgar-
tilkynti mér að þeir hefðu komið J för.
sér saman um að neita að teka Þegar eg og landsölumaðurinn
uppsögnjna til greina. Allan kom komum þangað, sem eg ætlaði að
og bað fyrirgefningar á því, sem kaupa í annað sinn, þá sá eg auð-
hann hafði sagt og þeir báðu mig uga og fagra bújörð,- sem einu
allir að vera kyrran. j sinni hafði verið, en var nú fall-
En eg hafði yáðið það fastlega iní órækt. Gamall maður slitinn og
með mér að aldrei framar skyldi i beygður var að berjast við að
eg verða svo settur að menn gætu! vinna jörðina, en sonur hans
sagt mér fyrir um það hvað eg kæruláus og ,dáðlaus hafði farið
skyldi kenna Og hVað ekki. Eg gafjmeð bestu hestana og léttan vagn
þeim kost á að vera — en með til þess að horfa á veðreiðar, sem
einu skilyrði, því að þeir borguðu i fram fóru þar ekkf all-langt frá.
mér ekkert ákveðið kaup.” ! Jarðvegurinn var auðugur, en
“Hvernig ætluðuð þér að fara svo illa hafði verið með bújörð-
að lifa, án þess að yður væri borg- i ina farið að illgresi óx nú um hana
að kaup,” spurði konan, sem sa»-! alla. Gamli iríaðurinn var að berj-
talið átti við prestinn. j ast við að slá hafra-akur. Þegar
Það var einmitt það, sem þeir: að hann sá okkur fór hann að bisa
allir vildu fá að vita, og féhirðir við að kpmast ofan af bindaran-
bankans var einn þeirra og hefir um, en hann var svo farinn og
að líkindum verið að hugsa meira
um 800 dalina en mig. “Á hveríju
ætlið þér að lifa séra Beattie?”
spurði hann.
Eg sagði honum að eg ætlaði að
þrotinn að kröftum að honum
veittist . það erfitt. Eg heilsaði
honum með handabandi og spurðl
hpnn hvernig að hlutirnir gengju.
“Eg býst við að eg verði að
gjöra að gamni sínu.
“Vilt þú fara sonur minrí'?”
“Já, eg held nú það. Hvenær
eigum við að leggja af stað?”
“Taktu ekki svona alvarlega
það sem hann faðir þinn er að
segja,” mælti móðir drengsins.
“Hann er bara að gjöra að gamnt
sínu.” I,
“Eg held að pabbi meini það,”
svaríaði dren'gurinn og horfði frairí
an í föður sinn. , /
Og hann meinti það. Þrátt fyrir
mótmæli safnáðarins, sem hann
þjónaði sagði hann af sér prest-
þjónustunni. Skildi dóttur sína,
sem var of ung til þess að fara,
eftir hjá kunningjafólki sínu, en
tók aftur son sinn með sér, sem
var stálpaður og þesáa $3300.00,
sem hann átti, konu sína og för
tfl Evrópu.
“Við skemtum okkur ágætlega,”
sagði hann og brosti. Við ferðuð-
umst á reiðhjólunum okkar um
Evrópu og vari það hin besta
skemtun, en vetursetu höfðum við
í Lundúnum til þess að kynna okk-
ur starf tarúboðsfélagann|i þar.”
Þekking sú, er Dr. Beattie fékk1
á starfsemi trúarbragðafélaganna
í fátækrahverfum Lundúnaborgar
hafði afar mikil áhrif á hann.
Þegar að hann- kom heim aftur
átti hann eftir þrettán hundruð
dollara af peningunum sem hann
fór með að heiman. Fyrir þá pen-
- ° --------i-------------------- *
treysta guði og reyna að bjargaláta það alt fara,” sagði hann, inga keypti hann dálítinn land
blett við Hudson ána, þar sem
hann siðar bygði sér sjálfur hús
og á nú heima í. Hann var þá strax
farinn að hugsa fram í tímann
til þess tímabils, sem hann yrðl
ófær til þess að létta undir með
sér og fjölskyldu sinni með em-
bætti^verkum og vildi því vera
viss um að eiga blett, sem hann
gæti eytt elliárunum á.
Um þetta sanVa leyti var hann
beðinn að veita spfnuði einum 1
New York prestsþjónustu um tima
og varð hann við þeirri bón með-
fram sökum þess að hugur hans
var þá mjög farinn að hneigjast
að ástandi fátæka fólksins í stór-
borgunum, þó tækifæri til starfs
þar hefði enn ekki borist upp í
hendur hans.
Á meðan að hann veitti söfn-
uði þessum prestsþjónustu tók
hann að byggja hús upp á eigin
reikning og byrjaði með því að
reisa tvö. Nú á dögum heyrum
vér mikið talað Um að láta trúar-
brögðin ná til viðskiftalífsins að
fylgja hinni gullnu reglu í við-
skiftalífinu. Þessi maður heflr
gjört það í síðastliðin tuttugu ár
Það hafa heldur ekki verið neir.
látalæti fyrir honum.né lauslegar
tilraunir. Honum er það ósjálfrátt
því sjálfur er hann svo samgrð-
inn hugsjónum kristin dómsins að
alt annað væri honum óeðlilegt
eins og reynsla hans við verka-
menn. sína og verkmanna spurs-
málið sýnir og sannar.
“Eg hafði sex menn í þjónustu
minni við að byggja þessi bús,”
segir hann og þar að auki verk-
stjóra, sem Smith hét. Smith var
verkmaður góður, en á honum var
sá galli, að hann drakk.. Þegar eg
kom 'heim á mánudagsmorgnana
eftir að ilytja guðsþjónustu* i
söfnuðum mínum í New Yoik þá
stóð alt verk fast við þessi hfls
mín. Smith var ekki kominn í vinn-
una og kom stundum ekki fyr en
um miðjan dag á þriðjudögum. Eg
talaði um þett^ við hann í fullri
alvöru og sagði'st skyldi gefa hon-
um $25.00 í uppbót á kaupi hans,
ef hann héldi sig frá víni í heilan
mápuð. Hjann féllst á það. En
næsta mánudag þegar eg kom
heim fanst Smith hvergi og menn-
irnir vissu ekKert hvað þeir áttu
að gjöra og ihöfðust því ekki að.
Eg var að tapa peningum daglega.
Þegar loksins að Smith kom I
leitirnar, talaði eg við hann á
ný og sagðist* skyldi bæta nýjum
silkikjól handa konu hans við mitt
fyrra boð, ef hann vildi halda sér
frá víni. Hann varð glaður við og
lofaðist enn á ný.til þess, að pasea
sig. En sagan endurtók sig vikuna
þar á eftir. Mánudagurinn leið
og hann sást ekki. Þriðjudagur
kom og Smith lét ekki sjá sig. Eg
fór til verkamannanna, þar sem
þeir voru að reyna að gjöra sitt
besta, því þeir voru allir sam-
viskusamir þénarar, tók þá tali og
mælti: “Eg býst við að enginn
ykkar mundi láta sjá sig við vinnu
á morgun ef eg ræki Smith flr
vinnunni.”
“Við mundum koma,” svaraðl
einn þeirra ef okkur yrði ekkl
bannað það.
“Haldið þið að verkamannafé-
lagið mundi fyrirskipa verkfall?”
“Við vitum það ekki.”
“Hvenær er fundur í félagipu?”
“í kveld.”
Ef að eg skyldi reka Smith 1
dag, og það yrði gert að umtals-
efni á fundi hjá ykkur í kveld,
munduð þið þá vilja segja frá þátt
töku minni í því máli?”
“Við erum engir málskrafsmenn
á mannfundum, við opnum þar
aldrei munn.”
Eg sagði þeim að velja einn flr
þeirra hópi til þeSs að vera mál-
svara. Þegar Smith kom í vinnu á
þi-iðjudag eftir hádegi skildu leið-
ir okkar. Hann fór í burtu reiður,
hafði í hótunum og sagði að eg
mundi sjá eftir því að vikja sér
þannig frá verki. Þegar mennirnir
fóru heim til sín úr 'vinnunni um
kveldið kvaddi eg þá og mæltl:
“Eg býst við að sjá ykkur ekkl
aftur á morgun.”
Eg fór snemma á fætur dagínn
eftir og gekk þangað sem húsln
voru til þess að reyna að ráða
fram úr vandræðum þeim, sem eg
var kominn í. Kl. 8 komu allir
mennirnir sex, tóku verkfæri sín
og fóru að vinna.
“Var ekki fundur hadinn í verka
mannafélagi ykkar í gærkveldi?”
spurði eg.
“Jú.”
“Hvað gjörðist?”
Mennirnir fóru allir að glotta.
Að síðustu sagði einn þeirra mér
frá að Smith hefði komið á fund-
inn og krafist þess að hætt yrði
allri vinnu við þessi hús, sökum
þess að hann hefði verið rekinn
úr vinnunni án þess að ástæða
hefði verið til. Hann sagði frá þv)
á^fundinum að hrínn væri hæfur
starfsmaður og stundaði verk sitt
dyggilega. Þegar við heyrðum
þetta þá reis einn okkar upp úr
sæti sínu, sem allir furðuðu sig
á, greip fram í fyrir Smith og
sagði “þetta ér bölvuð lýgi —■
hvert orð sem þú segir er ósatt.”
Forsetinn krafðist þess að hinlr
fimm, sem voru að vinna við húsin
segði sögu sína og hver þeirra
fyrir sig sagði frá því sem á milll
ykkar hafði farið, að þér hefðuð
boðið honum $25.00 í uppbót á
kaupi hans ef hann vildi halda
sér frá að drekka í mánuð, að þér
hefðuð tapað vinnu sex manna f
fjóra daga af því að Smith hefði
verið fullur einhversstaðar og ekkl
komið í vinnuna.
Þegar þeir höfðu lokið máli
sínu fann einhver fundarmaður
upp á því að einn af okkur þessum
sex væri ekki löglegur félags-
maður af því að hann hefði ekki
greitt gjöld sín. Á móti þessu var
samt borið af öðrum. Maðurinn,
sem kærður var um vanskil kvað^
hafa borgað og sagðist geta sann-
að það. Hann var spurður að
hverjum hann hefði afhent
peningana. Smith, svaraði maður-
inn. Smith sat þegjandi þó tals-
verð ókyrð væri þá komin á fund-
inn.
“Hefir Smith borgað sín eigin
gjöld?” spurði einhver. Féhirðir-
inn fletti upp í 'bók sinni og kom
þá í ljós að hann hafði ekki gjört
það. Þá reis sá er fyrstur tók til
máls á fætur á ný og bar fram
uppástungu um að Smith vært
vikið úr félaginu, var hún samþykt
og Smith svo vísað, á dyr.
Eg ihélt að þið opnuðuð aldrel
munn á mannfundum,” mælti eg.
“Þér hafið breytt réttlátlega við
okkur og við Smith og við ásett-
um okkur að enginn skyldi níðast
á yður á fundinum,” sivaraði tals-
maður þeirra.
Þegar bygging húsa þessara var
lokið og Dr. Beattie hafði selt þau
flutti hann sig til New York til
þess að hefja starf sitt á meðal
fátæka fólksins í austurhverfi
borgarinnar.
“Eg var orðinn þreyttur á að
vinna á meðal þeirra syndlausu,”
sagði Dr. Beattie, “og vildi taka
þátt í lífi syndaranna,” síðan hef-
ir Dr. Beattie haldið því verki sínu
áfram, að undanteknum tíma þeim
sem hann var í stríðinu, því þang-
að fór hann með þeim fyrstu.
Hann veitir nú forstöðu stofnun,
sem heitir Madison Square
church house í New York, er það
undir umsjón presbyteran kirkj-
unnar í New York. Dr. Beattie tók
það verk að sér þó hann vissi að
þar væri um sára lítil, eða engin
laun að ræða. Kærleikur hans til
þeirra, sem bágt eiga er þunga-
miðjan í öllu starfi hans og alt aí
tekst honum að hafa ofan af fyrir
sér og sínum án þess að reiða sig
á ákveðin eða föst laun.
Drengirnir í hernum kölluðu
hann “Dad” (faðir) og nafnið
sýnist eiga vel við hann því hanr
er sannarlejta faðir alls lausa
fólksins í austurhverfi New York
borgar, Grikkja, Armeníumann,
Gyðinga, Itala o. fl. Allir koma
þeir til hans með vandamál sín
og vandræði. Hann er ráðgjafi
þeirra og svaramaður. Hann leysir
úr vandræðum þeirra eftir megnl.
Hann er tíður gestur í réttarsÖI-
um bcyrgarinnar — fer þangað svo
að segja daglega, stundum til þess
að tala máli unglinga, sem hafa
verið svo ógæfusamir að stíga sitt
fyrsta glæpaspor, stundum til þess
að biðja vægðar fyrir fjölskyldu-
föður, sem hafði drukkið sig full-
an, stundum ti^þess að sætta hjón,
sem í æði sínu höfðu hlaupið til
.dómstólanna með misklíð sína og
allir dómararnir þekkja hann.
Verk hans og líf er eins og
kapítular í sorgarsögu.
Einn eftir annan af fólki hans
kemúr til hans — til kirkjustofn-
unarinnar, sem hann veitir for-
stöðu. í stundir þær er settar eru
til síðu til þess að kenna konum
sauma, a skemtanirnar, sem hann
heldur. Börnin eru færð til hans
og þeim hjúkrað og fólkið kemur
sjálft með raunir sínar og erfið-
leika til hans, sem skilur það
manna best og vill skilja og hjálpa
því. Hin margvíslega lífsreynsla
hans hefir gjört hann hæfari til
þess að skilja manneðlið en flesta
aðra. I
“Það eru fáir menn eins fjöl-
hæfir og þér,” sdgði fréttaritarinn
við hann. “Hvernig stendur a
því, að það virðist ekki vera neitt
verkfæri til sem þér kunnið ekki
að nota?” spurði fréttaritarinn
Dr. Beattie. '
“Eg á það • föður mínum að
þakka,” svaraði Dr. Beattie. Hann
kendi mér að vinna með höndun-
um. Faðir minn var læknir í sveit
og bjó á allstórum landbletti.
Hann hafði þar .vinnustofu, þar
sem hann kendi okkur öllum syst-
kinunum að nota verkfæri og að
vinna. Eg hefi mikla trú á þeirri
mentun og eg hefi gjörít það sama
við mín börn.
Dóttir min er útskrifuð frá bá-
skóla, en hún getur notað hamar
og sög eius vel og bróðir hennar.
Þau léku sér í vinnustofu minnl
þar sem eg var að verki sjálfur
og eg lét þau alt af ihafa eitthvað
til þess að gjöra.”
Svo brosti hann og mælti: “þér
vitið að eg er í.góðum félagsskap.
Páll1 var tjaidgjörðpmaður, og
lærisveinar hans voru fiskimenn.
Hann bætti því ekki við sem eg vil
gjöra, að kennimeistarinn mesti var
1 trésmiður.
Af hverju Ford
er utbreiddasti billinn
ÚTBREIDS LA
Viðurkénning almennings er mælikvarð-
inn sem miðað er við þegar um eftir-
spurn einhverrar vöru er að ræða.
Þá er örðugt að afla slíkrar viðurkenn-
ingar, en þó margfalt erfiðara að halda
henni við. Pessvegna er það, að beztu
vörutegundimar geta vonast eftir að
öðiast slíka viðurkenningu.
Sú hin almenna viðurkenning, sem gæðin hafa aflað
Ford framleiðslunni, hefir gert það aðverkum, að Ford
salan er nú að finna í hverri borg,og bæ.
Það er því sýnt að þessi feikna útbreiðsla gæti ekki
átt sér stað nema fyrir það vörugæðin eru mikil,
Finnið næsta Ford umboðsmann
Bílar

Flutningsbílar
/ •
Dráttarvélar
t